Immortality Chapter 271 Heavenly Clause Tearing Wind!
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 271 บัญญัติสวรรค์! วายุเฉือน!
Chapter 271 Heavenly Clause Tearing
Wind!
天条!撕风!
บัญญัติสวรรค์! วายุเฉือน!
ฉีเทียนโหยว,ได้นำกองกำลังที่สองออกไปจากหุบเขาอย่างรวดเร็ว,ตอนนี้เหลือเพียงกองกำลังต้าเสวียนกองกำลังที่หนึ่ง.
กองกำลังที่หนึ่งนั้นรู้สึกอิจฉากองกำลังที่สองเป็นอย่างมาก,เวลานี้เขาจ้องมองมายังจงซานบนเวทีบัญชาการด้วยความหดหู่.
จงซานที่ไม่รีบร้อนอ่านข้อมูลต่างๆของกองกำลังที่หนึ่ง,โดยเฉพาะข้อมูลของขุนพลคนต่างๆ.
กองกำลังที่หนึ่งนั้น,ก่อนหน้านี้,รองแม่ทัพซึ่งได้มาทักทายเขาก่อนหน้านี้แล้ว,เจ้าฉวน,พลังฝึกตนหลอมการธาตุ.
มีขุนพลระดับก่อตั้งวิญญาณ 40
คน,ซึ่งแต่ละคนควบคุมดูแลกองกำลังหลายพันในมือ,อีกทั้งยังมีกองกำลังพยัคฆ์จำนวนหนึ่งพัน,ซึ่งทุกคนอยู่ในระดับก่อตั้งวิญญาณทั้งหมด.
อย่างไรก็ตาม,กองกำลังที่หนึ่งต้าเสวียนนั้น,นับว่าเป็นนักรบระดับสูง,พลังฝึกตนต่ำสุดนั้นคือระดับแกนทอง.
จากข้อมูลจำนวนทหารที่รายงานตัว,จงซานรู้สึกว่ามันหายไปเล็กน้อย,พร้อมกับลุกขึ้น,กวาดตาจ้องมองไปยังกองกำลังทั้ง
200,000 คน.
"เจ้าฉวน."จงซานที่เอ่ยออกมาทันที.
"อยู่นี่แล้ว."รองแม่ทัพเจ้าฉวนที่ก้าวออกมาในทันที.
"เช็คจำนวน."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เจ้าฉวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขุนพลทุกคน,เช็คจำนวน!"เจ้าฉวนที่สั่งการในทันที.
"ครับ!"ขุนพลทุกคนที่ตอบรับในทันที.
หลังจากรอคอยอย่างอดทน.
ข้อมูลทุกอย่างก็ถูกรวมมาจากเจ้าฉวน.
เจ้าฉวนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,จ้องมองไปยังจงซาน,แสดงท่าทางกระอักกระอวลใจ.
"อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หายไปห้าคนครับ."เจ้าฉวนที่กล่าวออกมา.
"กองกำลังลำดับหนึ่งต้าเสวียน? หายไปห้าคน?"ดวงตาของจงซานที่ชำเลืองมองออกไป.
"ครับ,ขุนพลหลีเฟิง,พร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาสี่คน,ขุนพลลีเฟิงนั้นเป็นญาติของพระสนมหวังเฟย."เจ้าฉวนที่จ้องมองไปยังจงซาน.
เจ้าฉวนและทุกคนที่จับจ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่าจงซานนั้นจะตัดสินใจอย่างไร,กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น.
"กฏทหาร,หลีกหนีทหารไม่เข้ารวมพล,มีโทษสถานใด?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"กฏทหาร,ต้องสังหาร,ทว่าขุนพลหลีเฟิงนั้นเป็นญาติกับสนมหวังเฟย,นอกจากนี้ยังเพิ่งเคยเกิดขึ้นครั้งแรก,ควรที่จะผ่อนปรน,หรือไม่?"เจ้าฉวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ตามกฏของทหาร,หลีเฟิงต้องถูกสังหารใช่หรือไม่?"จงซานกล่าวขึงขัง.
"ครับ."เจ้าฉวนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าฉวน,นำขุนพลสิบคน,ไปจับหลี่เฟิงมาให้ข้า."จงซานที่ชำเลืองมองออกไป.
"ครับ."เจ้าฉวนที่รับคำสั่ง.
จากนั้น,จงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ผู้บัญชาการ,รอคอยให้เจ้าฉวนกลับมา.
เจ้าฉวนที่จากไป,ทว่า,ดูเหมือนว่าจะใช้เวลาไม่น้อย,หนึ่งชั่วโมง,สองชั่วโมง,สามชั่วโมง,กองกำลังที่ต้องรอคอยอย่างอดทน,ส่วนจงซานเองก็ยังคงรอเช่นเดียวกัน.
ท้ายที่สุด,เวลาโพล้เพล้,ไกลออกไปนั้น,มีคนกลุ่มหนึ่ง,มีเจ้าฉวนที่นำมา,พร้อมกับชายคนหนึ่งที่ใบหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความยโสโอหัง.
ทุกคนที่ร่อนลงยืนอยู่ด้านล่างเวที.
ขุนพลทั้งสิบที่เข้าประจำตำแหน่ง,ความโอหังของชายคนหนึ่งที่ก้าวอย่างช้าๆพร้อมที่จะกลับไปยังตำแหน่งของตัวเอง.
"หยุดอยู่ตรงนั้น."จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
ลีเฟิงที่หันหน้ากลับมา,พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้มหยันๆ."แม่ทัพเรียกข้าอย่างงั้นรึ?"
"เจ้าเป็นใคร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ผู้น้อยคือขุนพลลำดับ 12
กองกำลังต้าเสวียนลำดับหนึ่ง,หลีเฟิง."หลีเฟิงที่กล่าวออกมาอย่างมาดมั่น.
"หลีเฟิง,ก่อนหน้านี้เจ้าไปอยู่ที่ใหน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ก่อนหน้า? ก่อนหน้านั้นท่านป้าเดินทางมา,ข้าจึงได้ไปร่วมงานเลี้ยง,กินอาหารอันโอชะ,อ่อ,ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าป้าของข้าก็คือสนมซือหวังเฟย."ใบหน้าของหลีเฟิงที่อหังการอย่างที่สุด,กล่าวเสร็จพร้อมหันหน้ากลับพร้อมกับจะเดินจากไปอย่างไม่แยแส.
"เจ้าได้ทำหนังสืออนุญาตหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"อนุญาตรึ?
ข้าลีเฟิงจะออกจากค่ายต้องขออนุญาตเหรอ?
นอกจากนี้ท่านป้ายังเป็นคนเชิญข้า,ทำไมข้าจะต้องแจ้ง?"ลีเฟิงที่เผยยิ้มออกมาอย่างเหยียดยัน.
"ไม่ขออนุญาต,แล้วยังออกจากค่ายโดยพลการ,กฏทหาร,ต้องกุดหัวเท่านั้น!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดังฟังชัด.
"กุดหัวข้าเหรอ?
เจ้ากล้าเหรอ?"หลีเฟิงที่คำรามเสียงดัง.
"ท่านอ๋องมอบตราพยัคฆ์ให้กับข้า,ข้าคือผู้บัญชาการของกองกำลังที่หนึ่ง,คำพูดของข้าคือ,กฏของกองกำลังกองนี้."จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดังอย่างไม่หวาดหวั่น.
"ไม่มีใครกล้ากุดหัวข้าหลีเฟิง,เจ้ามีปัญญาเหรอ,เป็นเพียงผู้ฝึกตนแกนทองอันกระจ่อยร่อย,คู่ควรอย่างไรเป็นผู้บัญชาการกองกำลังต้าเสวียนที่หนึ่ง?
ถุยยย."เสียงของลีเฟิงที่ตะโกนออกมาด้วยความเหยียดหยัน.
"ระดับแกนทองเหรอ?"
"อะไรกัน?
เพียงแค่ระดับแกนทองเองเหรอ?"
"เพียงแค่ระดับแกนทองแต่ให้มาบัญชาการทหาร
200,000 นะรึ?
"แม่ทัพของกองกำลังที่สองฉีเทียน,สามารถอัญเชิญกอลิล่าได้,แต่พวกเรา...."
ภายในกองทัพ,เสียงกระซิบกระซาบใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล.
"ระดับแกนทองรึ? ใครบอกว่าข้ามีระดับแกนทอง?"สายตาที่จ้องมองอย่างเย็นชา.
"ฮึ,ท่านป้าถามเจ้าฉวน! มีเหรอที่เจ้าฉวนจะไม่พูด?"ท่าทางอหังการยืดอกออกมาในทันที.
ส่วนรองแม่ทัพเจ้าฉวนเวลานี้,ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด,หายใจหอบๆเช่นเดียวกัน.
จงซานจ้องมองไปยังเจ้าฉวนและจ้องมองไปยังหลีเฟิง,จิตวิญญาณของกองทัพนั้นหากถูกสั่นคลอน,ย่อมทำให้กำลังรบอ่อนแอ,เช่นนั้นเขาไม่สามารถปล่อยให้เป็นเช่นนั้นได้,มีเพียงแค่ให้ทุกคนคิดว่าตัวเขาแข็งแกร่งเท่านั้น,ถึงจะสามารถปลุกความกล้าของทหารได้.หลีเฟิงที่ทำให้ขวัญกำลังใจกองทัพวุ่นวาย,คนผู้นี้ต้องตาย,ซึ่งแน่นอนว่าจะสามารถสร้างขวัญกำลังใจกลับคืนมาได้.
"ชิ,เหลวไหล!"จงซานที่คำรามเสียงดัง.
"หาว่าข้าเหลวไหลอย่างงั้นรึ?
ถามเจ้าฉวนดู?
คิดว่าเจ้าฉวนกล้าหลอกลวงท่านป้าของข้าอย่างงั้นรึ?"ลีเฟิงที่กล่าวโต้ในทันที.
ทุกๆคนที่จับจ้องมองไปยังจงซาน.
จงซานที่หรี่ตาจ้องมองเจ้าฉวนด้วยความดุร้าย,"ดี,ในเมื่อหาว่าข้าอยู่ในระดับแกนทอง,ลองรับดาบของข้าดู,หากว่าดาบของข้าไม่สามารถทำร้ายเจ้าได้,เจ้าก็บริสุทธิ์,และหลังจากนี้เจ้าจะเข้าออกกองกำลังที่หนึ่งได้ตามใจ."
"ย่อมได้!"หลีเฟิงจ้องมองไปยังเจ้าฉวน,หลังจากนั้นก็หันหน้ามาหาจงซานพลางพยักหน้า.
"ฟรึบ!"
จงซานที่นำดาบยักษ์ฝันร้ายออกมา,ท่าทางร้ายกาจเป็นอย่างมาก,ทว่าสีหน้าแววตาของลีเฟิงนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยัน.
จงซานที่สูดหายใจลึก,กล่าวออกมาเสียงดัง,"ไปยืนยังที่ว่าง."
พื้นที่ว่างด้านข้าง,หลีเฟิงที่ก้าวไปอยู่ข้างๆ,พร้อมทหารสี่คนที่เขานำไปด้วย.
กายาเทพอสูร,ระดับสี่!
ที่ดวงตา,พลังจิตที่หลั่งไหลอาบไปทั่วดวงตาทันที,กฎเกณฑ์ของสวรรค์และปฐพีที่ถูกฉีกออกเป็นส่วนๆ.
จงซานที่ตะวัดกระบี่ออกไปยังตำแหน่งที่หลีเฟิงยืนอยู่.
กลิ่นอายดาบขนาดห้าสิบเมตรที่พุ่งตรงไปยังร่างของหลีเฟิง.
เห็นเพียงแค่กลิ่นอายดาบ,ไม่ใช่ปราณพลังดาบ,หลีเฟิงที่เผยยิ้มออกมา,แสดงท่าทางเหยียดหยัน,เพียงแค่กลิ่นอายดาบเท่านี้นะรึ?
หนำซ้ำเขายังอยู่ห่างออกมาหลายร้อยเมตร,กับกลิ่นอายดาบห้าสิบเมตรนี้จะมีอะไร?
บัญญัติสวรรค์!
วายุเฉือน!
ขณะที่กลิ่นอายดาบพุ่งตรงไปยังร่างของหลีเฟิง.
"ฟิ้ว!!"
เสียงเสียดสีของสายลม,หวีดหวิว,บาดแก้วหูทุกคน,เหล่าคนที่มีพลังฝึกตนต่ำ,ทันใดนั้นรู้สึกราวกับว่าวิงเวียนศีรษะแก้วหูฉีกขาด.
กลิ่นอายดาบของจงซาน,ที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา,แต่กลิ่นอายดาบนี้,กับฉีกอากาศรอบๆ,เห็นเป็นระลอกคลื่นเรือนๆ,นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
ทว่าความรู้สึกนี้,พวกเขาสัมผัสได้ถึงมวลอากาศมากมายที่หลีกหนีพุ่งผ่านอัดกระหน่ำพื้นที่รอบๆ.
เสียงของอากาศที่ถูกบาด,มวลอากาศที่หลุดลอดหลีกหนีออกจากกการฟันราวกับผ้าฝ้ายที่ถูกฉีกขาดออกเป็นสองท่อน.
อากาศที่ถูกตัดออกจากกัน,กลายเป็นมวลอากาศซัดสาดราวกับระลอกคลื่น,พลังสายลมที่รุนแรง,มวลอากาศที่พัดเป่าไม่ต่างจากพายุ,พุ่งหลีกหนีออกไปทุกทิศทุกทาง.
มวลของอากาศขนาดใหญ่กลายเป็นพายุที่รุนแรง,กับแรงลมที่กระหน่ำนี้,เหล่าทหารทั่วไปไม่สามารถที่จะยั้งยืนตรงได้,ร่างกายของพวกเขาที่สั่นไหวต้องหาที่พยุงร่างกายของตัวเองเอาไว้.
อากาศที่ถูกฉีกระชากออกเป็นทาง เกิดขึ้นเร็วมาก,กว่าที่ลีเฟิงจะรับรู้ได้,เวลานี้เขาก็ไม่มีเวลาหลบแล้ว.
อากาศที่ถูกฉีก,สัมผัสถึงอันตรายที่ทำให้ขนลุก,หลีเฟิงที่รับรู้,เขาได้ประมาทแล้ว,ไม่ได้การ,ไม่การ,ไม่ทันแล้ว.
เขาที่ต้องการจะหลบ,แต่พลังที่ว่างเปล่ามองไม่เห็นนั้นเคลื่อนที่เร็วมาก,พริบตาเดียวก็มาถึงร่างของเขาแล้ว.
สายตาของหลีเฟิงที่หวาดผวา,ไม่มีเวลาให้หลบหนี,ทำได้เพียงแค่ปลดปล่อยพลังวิญญาณคลุมร่าง,รับพลังโจมตีของกลิ่นอายดาบที่พุ่งมา.
"ตูมมมมมมม!"
บัญญัติสวรรค์,หลีเฟิงที่แตกหักราวกับใบไม้แห้ง,ถึงเขาจะมีระดับก่อตั้งวิญญาณ,ทว่าด้วยกลิ่นอายดาบที่ฉีกสายลม,ก็ตัดผ่านร่างของเขาอย่างง่ายดาย,โลหิตที่ดันร่างกระฉูดแตกกระเซ็นกระฉอกไปทั่วทุกสารทิศ.
"วีด-ตูมมมมมม"
พลังของกลิ่นอายดาบที่ไม่ได้หยุดเท่านั้น,มันได้พุ่งเลยไปยังภูเขา
ลูกหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง,เกิดระเบิดเสียงดังสั่น,สายลมที่ตัดผ่านภูเขาลูกดังกล่าวออกเป็นสองท่อน.
บัญญัติสวรรค์!
วายุเฉือน!
"ฟู่."
จงซานที่เป่าปาก,นี่คือบัญญัติสวรรค์! วายุเฉือน,เป็นอีกขั้นที่ยกระดับจาก
คลื่นตัดก่อนหน้านี้ที่ใช้ตัดสายน้ำในทะเล,แต่วายุเฉือนครั้งนี้จะตัดมวลอากาศ,ด้วยการใช้พลังจิต,เบิกเนตร,เพื่อมองหาจุดอ่อนในอากาศก่อนที่จะโจมตีออกไป.
พลังจิตที่ถูกส่งกลับคืนไปยังบัวหงหลวนที่หน้าผาก,จงซานที่ค่อยเก็บดาบของเขาช้าๆ.
"พรึบๆๆ!"เหล่าลิ่วล่อของลีเฟิงที่คุกเข่าอย่างรวดเร็ว.
เห็นศพของหลีเฟิงที่ขาดครึ่ง,คนทั้งสี่ที่แข้งขาอ่อนคุกเข่าให้กับจงซานในทันที,"ท่านแม่ทัพ,ท่านแม่ทัพ,พวกเราผิดไปแล้ว,ลีเฟิงเป็นคนพาพวกเราออกไป."
"แม่ทัพโปรดอภัย!"
"ท่านแม่ทัพ,พวกเราผิดไปแล้ว!"
คนทั้งสี่ที่หวาดผวาเร่งรีบขอความเมตตา.
ทว่าจงซานที่จ้องมองไปยังเจ้าฉวน,ทำให้หัวใจของเจ้าฉวนรัดแน่นตื่นตะหนกไปเหมือนกัน.
"กุดหัวพวกมัน."
"ครับ."เจ้าฉวนที่รับคำสั่งในทันที.
จากนั้น,ลิ่วล่อของหลีเฟิงทั้งสี่ก็ถูกกุดหัวพร้อมกันอย่างรวดเร็ว.
หลังจากที่กุดหัวคนเหล่านั้นแล้ว,เจ้าฉวนที่สามารถสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นของผู้บัญชาการได้,เขาที่ลงโทษอย่างหนักหน่วง,ไม่เผยเมตตาแม้แต่น้อย.
ส่วนเหล่าทหารคนอื่นๆตอนนี้,เร่งรีบเข้าประจำตำแหน่งตัวเองอย่างรวดเร็ว,ไม่กล้าทำอะไรผิดพลาด,แม้แต่หลานของซือหวังเฟย,ยังถูกลงโทษ,แล้วพวกเขาล่ะมีเหรอว่าจะรอด?
นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของแม่ทัพ,ไม่ใช่ระดับแกนทอง,ไม่ใช่อย่างแน่นอน!
หนึ่งดาบเพื่อข่มขวัญ,จงซานที่จ้องมองสีหน้าของทหารทั้ง
200,000 ด้วยความพึงพอใจ.
"จัดการศพของหลีเฟิงและลูกน้องซะ."จงซานเอ่ย.
"ครับ."เหล่าทหารที่รับคำ,พร้อมกับส่งเสียงตอบรับ,ซึ่งไม่ต่างจากเสียงของกองกำลังของฉีเทียนโหวก่อนหน้านี้.
นี่คือกองทัพ,จงซานรู้ดีว่าจะต้องจัดการอย่างไร,เขาจำต้องให้รางวัลและลงโทษอย่างเข้มงวด.
"กองกำลังของข้าจงซาน,จะได้รับรางวัลและลงโทษอย่างเข้มงวด,คนที่แหกกฏ,อย่าให้ข้าได้เห็น,ไม่ว่าจะเป็นใคร,จะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก,ส่วนใครก็ตามที่สามารถสร้างชื่อให้กับกองกำลังต้าเสวียน,จะได้รับการเลื่อนหนึ่งขั้น,จำไว้ให้ขึ้นใจ."จงซานกล่าว.
"ครับ!"เหล่าทหารที่ตะโกนรับเสียงดัง,แววตาที่ดูคึกคักเป็นอย่างมาก.
สังหารห้าคน,เพื่อชนะใจทุกคนรึ?
นี่,นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม.
"หลังจากผ่านสงครามครั้งนี้ได้,หากสามารถชนะศัตรูได้,ทหารทุกคนจะได้เลื่อนขั้นหนึ่งขั้น."จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
"ครับ!"เหล่าทหารที่กู่ก้องเสียงดัง.
การบ่มเพาะกำลังใจแก่ทหารนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายนัก,ทว่าเวลานี้,ดูเหมือนว่าทุกคนจะกระปี้กระเป่า,ทุกคนในเวลานี้ที่ดูแข็งขันขึ้นมาทันที.
"ดี,พักหนึ่งคืน,พรุ่งนี้เช้า,ออกเดินทาง."จงซานที่กล่าวอีกครั้ง.
"ครับ!"กองกำลังทั้งหมดที่ตะโกนรับเสียงดัง.
รองแม่ทัพเจ้าฉวนที่อยู่ข้างๆได้แต่สูดหายใจลึก,ผู้บัญชาการนับว่าร้ายกาจมาก,ด้วยวิธีเล็กๆ,กับสร้างความน่าเกรงขาม,จับกุมขวัญกำลังใจของทหารได้,นานเท่าไหร่แล้วกัน?
ที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้,กับความอึฮึกเหิมของกองกำลังของเขา?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น