Immortality Chapter 263 Visual grand feast
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 263 งานเลี้ยงชมสีแสง.
Chapter 263 Visual grand feast
视觉盛宴
งานเลี้ยงชมสีแสง.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ลอบมองหวังเฟยเป็นระยะๆ,สายตาแววตาของเขา,ที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,ยินดี,ตื่นเต้น,ผิดหวัง,ทว่าก็ไม่กล้าที่จะมองนางตรงๆ,ได้แต่แอบลอบมองหวังเฟยเป็นระยะๆ.
จงซานที่สนใจท่าทางของเซียนเซิงสุ่ยจิงไม่น้อย,เขาไม่เคยเห็นเซียนเซิงสุ่ยจิงเป็นเช่นนี้มาก่อน,เขาที่ปกติจะเป็นคนที่สุขุมลึกล้ำ,ตอนนี้เขายังเป็นบัณฑิตที่สุขุมอยู่อีกรึ?
จากท่าทางของหวังเฟยที่มีต่อสุ่ยจิงแล้ว,ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้มีความรู้สึกให้กับเขาแม้แต่น้อย,เท่าที่เห็น,ดูนางจะไม่ได้ใส่ใจเขาซะด้วยซ้ำ.
รักข้างเดียวอย่างงั้นรึ?
เซียนเซิงสุ่ยจิงแอบรักข้างเดียวรึ?
เรื่องนี้,ไม่ใช่มั้ง,อย่างน้อย,ภายในใจของจงซาน,เซียนเซิงสุ่ยจิงไม่ควรที่จะเป็นคนเช่นนั้น,นอกจากนี้เท่าดีดู,จากที่ได้ยินมา,ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้,สิ่งที่เห็น,ราวกับว่าตัวตนของหวังเฟยนั้น,แทบจะไม่รู้จักเซียนเซิงสุ่ยจิงด้วยซ้ำ,หรือว่านางสูญเสียความทรงจำอย่างงั้นรึ?
单相思 dan1 xiang1 si1 รักเขาข้างเดียว
ไม่ว่าอย่างไร,หากให้เขาคาดเดาล่ะก็,ทำให้จงซานสับสนอยู่เหมือนกัน,ดูเหมือนว่าคงต้องหาข้อมูลอีกสักหน่อย,เขาคงจะเข้าใจ.
"เฮ้? เฉียนโหยว เจ้าพูดจริงๆรึ?"หวังเฟิยที่แสดงท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก,กับสิ่งที่กงจูเฉียนโหยวเอ่ยกับนาง.
"ใช่แล้ว!"ใบหน้าของกงจูเฉียนโหยวที่แดงระเรื่อ,จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ใกล้ๆ.
"เร็ว,เร็วเข้า,รีบเลย,เจ้ามีอะไรที่จะมาแสดงให้ข้าดู,ข้าได้ยินที่เฉียนโหยวบอก,ว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก."หวังเฟยที่จ้องมองและกล่าวต่อจงซานในทันที.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวและล่าวออกมาว่า,"กงจู,คืนนี้ข้าจะเริ่มจุดไฟตะเกียง!"จงซานกล่าว,หลังจากนั้นเขาก็นำโคมกระดาษขนาดสามจั้งออกมา,โคมไฟตะเกียง.
เป็นการสร้างมันขึ้นง่ายๆ,ด้วยฝีมือของผู้ฝึกตนกลุ่มหนึ่ง.
บนโคมไฟกระดาษนั้น,มีอักษรข้อความที่เขียนเอาไว้ว่า"กงจูเฉียนโหยว,ทรงพระเจริญ
พันปี พันปี พันพันปี"
千岁千岁千千岁 เชียนซุ่ย เชียนซุ่ย เชียนเชียนซุ่ย คือ
ทรงพระเจริญ พันปี พันปี พันพันปี
"มันคืออะไร?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
จงซานที่ต้องการจะเอ่ยออกมาว่า,โคมไฟ,ก่อนที่จะเก็บคำพูดเอาไว้ในที่สุด.
"สิ่งนี้จะกระจายไปทั่วบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์,เพื่ออวยพรกงจู,ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นโคมไฟ,ที่บินได้."จงซานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม.
"โคมไฟ?
บินได้?"กงจูเฉียนโหยวที่ประหลาดใจ,ตลอดจนหวังเฟยและสุ่ยจิงยิ่งมองมายังจงซานด้วยความสงสัยยิ่งกว่าเดิม.
"กงจู,จับสิ่งนี้สิ,ข้าจะสอนท่าน."จงซานเอ่ย.
กงจูเฉียนโหยวที่เรียนรู้วิธีจากจงซาน,พร้อมกับจับโคมไฟเอาไว้,ส่วนจงซานที่ทำการจุดเปลวเพลิง,ทันทีที่โคมไฟส่องแสง,ก็ปรากฏอักษรบนโคมไฟเด่นชัด.
"กงจูเฉียนโหยว,ทรงพระเจริญ พันปี พันปี
พันพันปี"
"จับเบาๆแล้วก็ค่อยๆปล่อยมันออกไป."จงซานที่กล่าวต่อกงจูเฉียนโหยว.
"บินได้,บินได้จริงๆด้วย!"ใบหน้าของกงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ตื่นเต้นไปพร้อมๆกัน.
"ใช่แล้ว,บินได้,พวกเราไม่จำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณแต่อย่างได,ก็ทำให้มันบินได้อย่างงั้นรึ?"หวังเฟยที่แสดงท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่รู้สึกประหลาดใจ,ทว่าก็พอจะเข้าใจหลักการมันได้,ถอนหายใจลึก,ทอดถอนใจเบาๆ.
"จงซาน?ข้าต้องการปล่อยมันอีก."กงจูเฉียนโหยวที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
"เอาล่ะ,เซียนเซิงสุ่ยจิง,ท่านควรจะเข้าใจถึงหลักการ,ท่านก็เห็นมันแล้ว."จงซานที่หันหน้าจ้องมองไปยังเซียนเซิงสุ่ยจิงทันที.
"เซียนเซิงช่างหลักแหลมนัก,สุ่ยจิงไม่สามารถเทียบได้."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวถ่อมตัว,เขาเข้าใจทุกอย่างในหลักการของมันได้ทั้งหมดแน่นอน.
"อืม,ข้าจะช่วยกงจูปล่อยอีกอัน,เจ้าสอนหวังเฟยปล่อยอีกอันก็แล้วกัน."จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ดี,ดีเลย!"หวังเฟยเองก็แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจเช่นกัน.
แววตาของเซิงสุ่ยจิงเปล่งประกาย,จ้องมองไปยังจงซาน,สูดหายใจลึก,ดวงตาของเขานั้นที่มีประกายแสงความซาบซึ้งเป็นอย่างมาก.
หวังเฟยนั้นไม่ได้รู้สึกอะไร,ทว่ากงจูเฉียนโหยวนั้นเข้าใจความคิดของจงซานได้,นางที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.
จงซานสะบัดมือหนึ่งครั้ง,นำโคมไฟออกมาสามอัน.
หนึ่งอันให้กับกงจู,อีกหนึ่งให้กับเซียนเซิงสุ่ยจิงเพื่อสอนหวังเฟยปล่อยโคมไฟ,และอีกหนึ่งอาต้า,อาเอ้อที่ดูเหมือนว่าจะสนใจด้วยเช่นกัน.
โคมไฟสี่อันตอนนี้,กำลังลอยขึ้นไปบนฟ้าเรื่อยๆ,ค่อยๆสูงขึ้นเรื่อยๆ,ก่อนที่จะค่อยๆผ่านออกไปนอกม่านตำหนักของกงจู.
ดูเหมือนกับสัญลักษณ์บางอย่างทั่วไป.
ทว่าจากพื้นที่อื่นๆ,ในเวลาเดียวกัน,จากทุกทิศทุกทาง,ตอนนี้ก็ปรากฏโคมไฟมากมายที่กำลังบินขึ้นมาพร้อมกัน,มากขึ้นและก็มากขึ้น,เต็มทั่วทั้งท้องฟ้าบินกระจายไปทั่วทิศทาง.
ผู้ฝึกตนนับหมื่นที่ถูกส่งไปช่วยเหลือจงเจิ้ง,ได้กระจายไปทุกทิศทาง,เพื่อที่จะปล่อยโคมไฟดังกล่าวนี้.
โคมไฟที่บินขึ้นท้องฟ้า,ปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า,ล่องลอยฉวัดเฉวียนไปมา.เต็มท้องฟ้าของนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ในทันที.
ทุกๆคนที่เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า,แววตาของทุกคนที่ต้องเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ไม่อยากเชื่อ,ตะเกียงเหรอ?
ตะเกียงบินได้รึ? ช่างหาญกล้านัก,ใครกันที่บังอาจใช้วิชาบนท้องฟ้าเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์?
นอกจากนี้ยังเป็นพื้นที่บริเวณกว้างอีกด้วย,ปกคลุมไปทั่วเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์,แม้แต่คนที่อยู่ไกลออกไป,ยังสามารถมองเห็นโคมไฟลอยได้นี้.
เหล่าองค์รักษ์ที่เร่งรีบออกตรวจสอบทันที,แต่ก็พบว่าเป็นเพียงแค่โคมไฟธรรมดา,ไม่มีร่องรอยของพลังวิญญาณแต่อย่างใด,เป็นไปได้อย่างไร?
นอกจากนี้,บนโคมไฟแต่ละดวงยังมีการสลักอักษรว่า"กงจูเฉียนโหยว,ทรงพระเจริญ
พันปี พันปี พันพันปี!"
แน่นอน,ว่าไม่มีใครกล้าสร้างปัญหา,หากว่าเข้าไปทำลายโดยไม่ได้รับอนุญาต,อาจจะไม่ดีแน่,นอกจากนี้ยังไม่ผิดกฏอะไรอีกด้วย.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมาย,ต่างก็จับจ้องมองมองขึ้นไปบนฟ้า,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,เป็นฝีมือใคร?
ค่ำคืน,บนท้องฟ้าของนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์,ทุกคนที่สามารถมองเห็นโคมไฟลอยได้,สายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
....
ตำหนักฉีเทียนโหว!
ฉีเทียนโหยวที่ยืนอยู่บนจัตุรัส,ซึ่งมีองค์รักษ์ของอ๋องต้าเสวียน,หลิงเฟิง.
แววตาของฉีเทียนโหวนั้นแสดงท่าทางประหลาดใจและเหยียดหยันไปพร้อมๆกัน.
กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ,จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,ยังพื้นที่สูงขึ้นไป,มีโคมไฟส่องประกายระยิบระยับ,ราวกับดวงดาวที่กระจายแสงบนท้องฟ้า,ในเวลานี้เต็มไปด้วยแสงโคมไฟที่เป็นดั่งดวงดารา,เป็นดวงดาวมากมาย,นอกจากนี้บนดวงดาวเหล่านั้น,ยังมีชื่อของนางสลักอยู่อีกด้วย.
"น่าสนใจ,หากว่าโคมไฟดวงดารามีชื่อข้าบ้างก็คงจะดี."หวังเฟยที่เอ่ยออกมาด้วยความอิจฉา.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กำลังจะเอ่ยปาก,ทว่าท้ายที่สุดก็กลืนมันลงไป.
ผ่านไปสักพัก,เหล่าโคมไฟมากมายนับไม่ถ้วนก็บินหนีหายไปยังก้อนเมฆ,ถูกเหล่ามวลเมฆาที่ปิดแสง,จนไม่สามารถมองเห็นประกายแสงได้ในที่สุด.
"เซียนเซิง,ข้ารู้สึกพึงพอใจมาก!"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"พอใจแล้วรึ?
ยังไม่เริ่มเลย."จงซานที่เผยยิ้มให้กับนาง.
"หืม?"กงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,รอบๆคฤหาสน์ของกงจูเฉียนโหยว,ก็เกิดเสียงดังสนั่น.
"วีด-ตูมมม!"
เสียงดังสนั่นราวกับสายฟ้าฟาด,เปลวเพลิงที่โชติช่วงสว่างจ้า.
"วีด-ตูมมม!"
เปลวเพลิงที่ระเบิดขึ้นกลางอากาศ,หลังจากที่ระเบิดแล้ว,สะเก็ดเปลวเพลิงก็กระจายไปทุกทิศทุกทาง,จุดเปลวเพลิงที่สว่างวูบ,ก่อนที่จะหายไป,เห็นเป็นรูปเป็นร่างดอกไม้ขนาดใหญ่.
"วีด-ตูมมม!"
"วีด-ตูมมม!"
ดอกไม้ไฟที่ถูกยิงขึ้นไปติดๆ,ก่อให้เกิดเป็นดอกไม้ขนาดใหญ่วับวาว,สว่างจ้า,ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าเป็นระยะๆ.
ดอกไม้ไฟ,ที่ส่องสว่าง,ปรากฏเป็นรูปร่างของดอกไม้แตกต่างชนิด,หลากหลายสี.
ดอกไม้ไฟสีสันต่างๆที่ระเบิดสว่างวูบ,พร้อมกับเสียงที่ดังก้องกังวาน.
"วีด-ตูมมม!"
"วีด-ตูมมม!"
ดอกไม้ไฟหลากหลายชนิดหลากหลายขนาด,หลากหลายรูปร่าง,หลากหลายสี,ที่สว่างวาบหายไป,ติดต่อกัน.
บนอากาศ,ที่มีประกายแสง,ดอกไม้รูปร่างต่างๆ,เป็นดอกไม้ที่ยิ่งใหญ่งดงามสมจริง,อลังการ,ถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นระยะๆ.
ดอกไม้ไฟขนาดใหญ่,ที่เริ่มถูกยิงขึ้นไปบนฟ้าทั่วทั้งนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์,ทว่าจงซานรับรู้ว่าเมืองบรรพกาลศักดิสิทธิ์นั้นมีขนาดใหญ่มาก,ดังนั้นจึงให้คนไปเตรียมการเคลื่อนไหวไปยังจุดต่างๆ,พื้นที่ตรงกลาง,ทิศตะวันออก,ทิศตะวันตก,ทิศใต้และทิศเหนือ.
ทันใดนั้น,ทั่วทั้งเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธ์ที่ดูเหมือนว่าวุ่นวายโกลาหลขึ้นมาทันที,ผู้คนมากมายที่ออกมาดูเหตุการณ์ดังกล่าวนี้,ดอกไม้ไฟที่ถูกยิงขึ้นไปบนฟ้า,ดูงดงามส่องสว่าง,และยังถูกยิงขึ้นไปบนฟ้า,เกือบทุกทิศทุกทางบนเมืองบรรพกลางสวรรค์อีกด้วย.
ท้ายที่สุด,หลังจากที่ถูกจุดไปทั่วทั้งเมือง,จนทำให้ผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น,ทุกคนต่างก็เฝ้าติดตาม,ถูกชัดจูงมายังตำแหน่งของคฤหาสน์กงจูเฉียนโหยว,ทุกคนที่มาถึงที่นี้,พวกเขาทุกคนเห็นว่าดอกไม้ไฟนั้นถูกจุดและหายไปยังพื้นที่แห่งนี้.
ผู้คนมากมายมหาศาลที่มาอยู่รอบๆคฤหาสน์ของกงจูเฉียนโหยว,พวกเขาที่ได้แต่จับจ้องมองไปยังดอกไม้ไฟรูปลักษณ์ต่างๆมากมายที่เปลี่ยนไป.
ทันใดนั้นนั้น,แสงสว่างวับวาวก็ปรากฏขึ้น,ดอกไม้ไฟจำนวนมาก,ที่เปล่งประกายส่องสว่าง,รูปลักษณ์สีสันที่แปลกตา,ดูงดงามระยิบระยับ.
"นั่นดอกโบตั๋น,นั่นดอกกุหลาบ,นั่นดอกเบญจมาศ......"หวังเฟิยที่อุทานเสียงดังด้วยความตื่นเต้น,จ้องมองดอกไม้ที่เกิดขึ้นมารอบๆทิศทาง,ร่างของนางที่หมุนกายไปรอบๆด้วยความตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
ดอกไม้ไฟนับหมื่น,เป็นดอกไม้ไฟชนิดต่างๆที่เบ่งบานเต็มท้องฟ้า,ทว่าเวลานี้มันได้ถูกจุดขึ้นพร้อมๆกัน,ทั่วทุกทิศทุกพื้นที่ของนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์,ดอกไม้ไฟมากมายที่ส่องประกายแสง,และยังมีผีเสื้อ,ส่องประกายแสงบินอยู่บนท้องฟ้าอีกด้วย.
ดอกไม้ไฟมากมายที่ส่องประกายแสงบนท้องฟ้าเป็นรูปดอกไม้ชนิดต่างๆ,มีเหล่าผีเสื้อที่โบยบินท้องฟ้า,ราวกับว่าทั่วทั้งท้องฟ้าของเมืองบรรพกาลสวรรค์นั้นได้กลายเป็นสวนดอกไม้ไปแล้ว,เหล่าผีเสื้อที่กำลังโบยบินไปยังตรงกลาง,พุ่งตรงไปยังตำแหน่งตรงกลาง,ก่อนที่จะไปหยุดที่ตำหนักของกงจูเฉียนโหยว.
แม้ว่าจะสามารถใช้วิชาบำเพ็ญบางอย่างสร้างขึ้นมาได้,ทว่านครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ที่กว้างใหญ่นี้,จะมีใครสามารถสร้างภาพฉากที่งดงามยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้กัน?
นอกจากนี้ด้วยการจับจ้องจากเหล่าผู้ฝึกตน,พวกเขามองไม่เห็นร่องรอยพลังวิญญาณเลยแม้แต่น้อย,ไม่สามารถสัมผัสถึงได้เลยสักนิด.
เหล่าผีเสื้อมากมายนับไม่ถ้วน,ตอนนี้ได้บินอยู่บนท้องฟ้าของตำหนักกงจูเฉียนโหยว.
และท้ายที่สุด,ตอนนี้มันได้โบยบินอยู่รอบๆคฤหาสน์ของกงจูเฉียนโหยว,ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็น,กล้วยไม้,กลายเป็นดอกกล้วยไม้,ดอกไม้ไฟที่ส่องประกายแสงวับวาวเป็นดอกกล้วยไม้ขนาดใหญ่,เป็นดอกกล้วยไม้ขนาดใหญ่มาก,พร้อมเปลี่ยนเป็นสีม่วงทันที.
กล้วยไม้ม่วงสวรรค์,ซึ่งเป็นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่กู่หลินเคยสร้างขึ้นมา,ตอนนี้มันถูกสร้างขึ้นด้วยดอกไม้ไฟ,ดูสว่างไสวงดงามเป็นอย่างมาก.
เหล่าผีเสื้อมากมายที่บินไปมา,กำลังบินตอมดอกกล้วยไม้ม่วงสวรรค์.
เหล่าผีเสื้อที่โบยบินอยู่รอบๆช่อดอกกล้วยไม้ม่วงสวรรค์,จากนั้นก็สลายหายไป,เป็นความงามที่เจิดจรัสน่าสนใจเป็นอย่างมาก.
ระยะเวลาที่เกิดขึ้น,ติดต่อกันกว่าสี่ชั่วโมง,ทว่ากว่าสี่ชั่วโมงนี้,ทุกคนไม่หลบหนีหายไปใหนเลย,ทุกคนที่เฝ้ามองความงดงาม,ความแปลกตา,ด้วยความรู้สึกมากมาย.
เป็นความประทับใจ,เป็นความงามที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน.
ดอกไม้ไฟที่จุดจนเสร็จสิ้นแล้ว,ทว่ายังมีคนอีกจำนวนมากที่ยังคงรอคอยด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง,แม้ว่าหลายๆคนจะรู้ว่ามันได้จบแล้ว,ทว่าหลายๆคนต่างก็ยังคาดหวังว่าจะมีคนจุดมันขึ้นมาอีก,หลายๆคนที่ต้องการรู้ว่าดอกไม้ไฟเช่นนี้นั้น,จะไปหาได้จากที่ใหน?.
เช่นเดียวกัน,ที่ร้านมุมหนึ่งของย่านการค้า,ร้านค้าเบ็ดเตล็ด,จงเจิ้งที่ได้ว่าจ้างคน,ให้คนต่อแถว,เพื่อรอให้คนเข้ามาเยี่ยมชมสินค้าในร้านของเขา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น