Immortality Chapter 261 In this world, is not only the magic arts!

Immortality Chapter 261 In this world, is not only the magic arts!

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 261   ในโลกใบนี้,วิชาบำเพ็ญไม่ใช่ทุกอย่าง

Chapter 261 In this world, is not only the magic arts!

这个世上,不是只有法术的!

  ในโลกใบนี้,วิชาบำเพ็ญไม่ใช่ทุกอย่าง

ใบหน้าของฉีเทียนโหวที่เต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา,จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ภายในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ,ราวกับว่าการกระทำของเขานั้นได้ยึดครองใจของนางแล้ว.

ทั่วทั้งท้องฟ้าสายลมที่พลิ้วไหว,กลีบดอกไม้ที่ไร้ขอบเขต,กับหัวใจของกงจูเฉียนโหยวที่แข็งดั่งศิลา,ได้ผลเหรอ!

ฉีเทียนโหยวที่เหินเหยียบอากาศ,ก้าวข้ามหมู่มวลบุผผาที่ล่องลอยกระจายไปทุกทิศ,มันได้หมุนวนล้อมรอบร่างกายของเขามากขึ้นและก็มากขึ้น.

เหล่ากลีบดอกไม้ที่รวมตัวผสานกัน.

กลายเป็นสะพานดอกไม้ขึ้นช้าๆ.

ด้วยการช่วยเหลือจากเหล่าสุดยอดผู้เชี่ยวชาญและฉีเทียนโหว,ที่สร้างสะพานดอกไม้,สะพานดอกไม้หลายสีที่ดูโรแมนติกงดงาม,ฉีเทียนโหวที่ก้าวผ่านสะพานเดินตรงไปยังตำแหน่งของกงจูเฉียนโหยว.

กงจูเฉียนโหยวที่ตะลึงงันจ้องเขม็งไปด้านหน้า,ไม่เพียงนางเท่านั้น,อาต้าและอาเอ้อเองก็จ้องมองค้างเพ่งพิศไปด้านหน้าเช่นกัน.

ภายในเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่อนุญาตให้ใช้เวชากินอาณาเขตขนาดใหญ่,ทว่าที่พวกเขาเห็นตอนนี้กลับเป็นวิชาที่ปกปิดทั่วทั้งท้องฟ้า,สิ่งนี้กลับถูกเพิกเฉยได้อย่างไร,คนทั้งสามที่รู้สึกตะลึกงันกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก.

ในเวลานี้,ที่พื้นที่ไกลออกไปสะพานดอกไม้,สีสดใสส่องประกายวับวาว,สะพานดอกไม้ที่งดงามดูมีชีวิตชีวากำลังถูกสร้างขึ้น,สร้างเส้นทางของวีระบุรุษที่กำลังก้าวตรงมายังพวกนาง.

สะพานที่ถูกสร้างขึ้นนั้น,ทำให้สายตาของทุกคนจดจ้องเต็มไปด้วยความสนใจและเทิดทูนเมื่อจ้องมองไปยังเขา.

ฉีเทียนโหว! กู่หลิน?

ท้ายที่สุด,หลังจากที่เต็มไปด้วยความสับสน,ตอนนี้ก็สามารถมองเห็นชายในชุดสีทองม่วงหงสาสะบัดปีก,เกราะแขนสีทอง,รองเท้านักรบ,ฉีเทียนโห่ว.

ในเวลานี้ฉีเทียนโหว,เขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว,เขาคือกู่หลินคนก่อน,ร่างกายที่เต็มไปด้วยความอหังการ,ความน่าเกรงขามที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของสวรรค์และปฐพี.

ใบหน้าที่เฉิดฉายของฉีเทียนโหว,สง่าราศี,แรงกดดัน,ที่ราวกับเป็นผู้พิชิตทั่วหล้า.

กงจูเฉียนโหยว,อาต้าและอาเอ้อ,ตอนนี้ค่อยๆได้สติกลับคืนมา,ส่วนจงซานที่ขมวดคิ้วจ้องมองอย่างเงียบๆ,ดูเหมือนว่ากู่หลินในอดีตคนนี้จะดูโดดเด่น,อย่างน้อยท่าทางของเขานั้น,ความอหังการที่เขามีนั้น,เต็มไปด้วยความภาคภูมิ,เขาที่เป็นคนที่สามารถสร้างความเด่นดังให้กับตัวเองได้อย่างยอดเยี่ยม.

ความโรแมนติกและความน่าเกรงขามที่ผสมปนเป,เหมือนกับวีระบุรุษกับความงาม,กูหลินที่สามารถทำมันสำเร็จ,ไม่ๆ,ต้องบอกว่าฉีเทียนโหยวสามารถทำมันได้สำเร็จ,ไม่ว่าอย่างไร,ความอหังการ,กลิ่นอายที่แผ่ออกมานี้ดูราวกับเป็นวีระบุรุษที่แท้จริง,เขาที่กำลังก้าวผ่านสะพานดอกไม้,กลีบดอกไม้ที่กำลังร่ายรำอยู่บนท้องฟ้า,ดูเหมือนกับภาพฝัน,เป็นดินแดนแห่งจิตนาการ,ที่เกิดขึ้นใต้โลกใบนี้.

ไม่ไกลออกไป,ฉีเทียนโหวที่สร้างช่อดอกไม้กล้วยไม้ขนาดรัศมีหนึ่งเมตร,เป็นช่อดอกไม้ที่มีขนาดใหญ่เป็นพิเศษ.

กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังฉีเทียนโหยวบนสะพานดอกไม้,แววตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ,ประหลาดใจ,และสงสัยไปด้วย.

ฉีเทียนโหยวที่ก้าวตรงมายังพยัคฆ์ขาว,ก่อนที่จะเหยียบลงบนร่างของพยัคฆ์ขาว."เฉียนโหยว,ข้ากลับมาแล้ว!"

เขาที่เข้ามาทักทายกงจูเฉียนโหยว,จากคำพูดของเขาที่กล่าวออกมานั้น,หมายความถึงการที่เขาได้กลับมาเป็นปกติแล้ว.

"ยินดีกลับเจ้าด้วย!"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความนับถือ.

"สิ่งแรกที่ข้าต้องการจะทำตั้งแต่กลับมา,เจ้ารู้ใหม?"ฉีเทียนโหยวที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.

"อะไร?"กงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย.

"กล้วยไม้สวรรค์ม่วงดอกไม้แทนใจ,เจ้าเคยกล่าว่าต้องการเห็น กล้วยไม้สวรรค์ม่วง,ข้าจึงได้ทำการเตรียมการเอาไว้,กว่าสีเดือน,ทุกอย่างที่ข้าได้ทำเพื่อเจ้าคนเดียว,สิ่งที่ข้าได้ทำนี้,ก็เพื่อที่จะทำให้เจ้าในวันนี้."ฉีเทียนโหวที่เผยท่าทางพึงพอใจ.

กับคำพูดของฉีเทียนโหว,พร้อมด้วยบรรยากาศที่เขาสร้างขึ้น,ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวคนในจะต้องอ่อนไหวอย่างแน่นอน,อย่างไรก็ตาม,กงจูเฉียนโหยวเวลานี้,กับจ้องมองไปยังจงซานข้างๆ.

นางรู้สึกผิดหวังด้วยหวั่นเกรงจงซานจะเข้าใจผิด.

กับท่าทางที่พริ้งเพลาสายตาที่มุ่งมั่นของฉีเทียนโหว,จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวและกล่าวออกมา."เฉียนโหยว,ขณะที่ข้าติดอยู่ในเรือนโอสถนั้น,ข้าที่จดจำได้แต่ภาพของเจ้าในจิตใจ,หลายๆครั้งที่ข้าพ่ายแพ้,เพียงแค่คิดถึงเจ้า,ก็ทำให้ข้ามีความกล้าขึ้นมา,เพียงแค่เห็นเจ้าก็เต็มไปด้วยพละกำลังและกำลังใจ,ดังนั้นไม่ว่าข้าจะพ่ายแพ้สักกี่ครั้ง,แต่ก็สามารถตะเกียกตะกายกลับมาได้,เพื่อที่จะกลับมาเห็นเจ้า,มาอยู่ที่เดียวกับเจ้า,ถึงจะใช้เวลานับหมื่นปี,จวบจนสิ้นอายุไขข้าก็จะอดทน,ด้วยการคิดถึงคำนึงถึงเจ้า,ต้องการที่จะเห็นตัวจริงของเจ้า,เพื่อเจ้าแล้ว,ท้ายที่สุดข้าก็สามารถชนะและออกจากเรือนโอสถได้."

กับคำพูดทั้งหมดของฉีเทียนโหว,ทำให้ทุกคนที่ได้ยิงถึงกับตะลึงงัน,อย่างไรก็ตาม,กงจูเฉียนโหยวที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับจ้องมองไปยัง"ด้วยกล้วยไม้สวรรค์ม่วงแห่งฝัน,"กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส."กู่หลิน,เรื่องในอดีต,มันได้ผ่านไปแล้ว,ที่ช่วยเจ้านั้นไม่ใช่ข้า,แต่เป็นเจ้าเอง,และความชื่นชอบของข้ากับดอกไม้เวลานี้นับตั้งแต่ผ่านเรื่องที่เมืองเฟิงหลิงมา,ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว,เจ้าคงได้ยินมา,ดอกไม้หางสวรรค์ที่กินผู้คน,เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ข้าต้องอกสั่นขวัญหาย,รู้สึกหวาดผวากับดอกไม้,การต้อนรับของเจ้ายังไงก็ต้องขอบคุณ,ทว่าจริงๆแล้วข้าไม่สามารถทนที่จะเห็นดอกไม้มากมายนี้ได้จริงๆ,ขออภัย!"

"เจ้าไม่ชอบดอกไม้อย่างงั้นรึ?"ฉีเทียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมหรี่ตาจ้องมอง.

ท้ายที่สุดฉีเทียนโหยวที่เผยยิ้มบางออกมา,"ข้าที่ปรารถนาทำให้เจ้ามีความสุข,นับว่าเป็นความผิดพลาดของข้าจริงๆ."

ฉีเทียนโหยวที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง.

"พรึบๆ"

กลีบดอกไม้นับล้าน,หายไปภายในอากาศอย่างคาดไม่ถึง,ไม่ปรากฏสิ่งใดในอากาศอีกต่อไป,ส่วนดอกไม้อื่นตลอดจนสะพานดอกไม้ใต้เท้าของเขาที่ส่องประกายแสงวับวาวก่อนที่จะหายไปในทันที.

"เฉียนโหยว,ข้าได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับเจ้าที่ตำหนักสวรรค์,ไม่รุ้ว่าเจ้าจะไปร่วมงานกับข้าได้หรือไม่?"ฉีเทียนโหวกล่าว.

"ข้าเดินทางมาหลายวัน,ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยอยู่ไม่น้อย,ข้าจึงต้องการที่จะกลับไปพักผ่อน,ขอบคุณในความปรารถนาดีของเจ้า,เอาไว้โอกาสหน้า,ข้าจะไปก็แล้วกัน."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

กับคำพูดและท่าทางของกงจูเฉียนโหยวที่ตัดรอน,ราวกับว่าคนทั้งสองนั้นห่างเหินกันเป็นอย่างมาก.

ฉีเทียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นก็ยิ้มบางๆออกมา,"ได้!"

"อาเอ้อ."เฉียนโหยวเอ่ย.

ทันใดนั้นอาเอ้อก็สร้างเมฆสีขาว,พร้อมกับพากงจูเฉียนโหยว,จงซานและอาต้าบินตรงไปยังทิศทางทิศทางหนึ่ง.

ฉีเทียนโหวที่ยืนอยู่บนหัวของพยัคฆ์ขาว,จ้องมองไปยังเมฆที่นำคนทั้งสี่ลอยออกไป,ที่มือขวาของเขานั้นมีปีกหงสา,สายตาที่เต็มไปด้วยความอหังการ,ความภาคภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างมาก.

ฉีเทียนโหวนั้นรับรู้ว่ากงจูเฉียนโหยวไม่ใช่ว่าไม่ชอบดอกไม้แน่นอน นางเลือกที่จะไม่มองไปยังช่อดอกไม้ของเขาด้วยซ้ำ,ส่วนเหตุผลนั้นฉีเทียนโหวที่พอจะคาดเดาได้ถูกต้อง,นางราวกับหวั่นเกรงสั่นไหวกับความรู้สึกของจงซาน!

"จงซาน?"

แววตาของฉีเทียนโหวที่ลุกวาว,เพียงแค่เอ่ยชื่อจงซาน,สีหน้าก็เต็มไปด้วยความริษยาและความเหยียดหยันก็ปรากฏขึ้นมาในทันที.

...........

นครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์,ตำหนักกงจูเฉียนโหยว.

คฤหาสน์ของกงจูเฉียนโหยวนั้น,นับว่ามีพื้นที่ส่วนตัวที่ใหญ่โตมาก,ไม่มีใครสามารถเข้ามารบกวน,ภายในเขตแดนแห่งนี้ประกอบด้วยเกาะลอยฟ้าถึง 20 เกาะ,นอกจากนี้มันยังเคลื่อนไหวโคจรในเวลากลางวันอีกด้วย,มีเกาะที่ผ่านออกนอกเขตหวงห้ามในระหว่างโคจร,ทว่าเกาะลอยฟ้านั่นก็ยังเป็นของกงจูเฉียนโหยว.

ด้านล่าง,บนพื้นดิน,ตำหนักขนาดใหญ่,ตำหนักโหยวหลาน.

เฉียนโหยว,จงซาน,อาต้าและอาเอ้อ,ได้มาหยุดที่พื้นที่แห่งนี้.

"เซียนเซิง,หลังจากนี้ท่านก็อาศัยอยู่ในตำหนักโหยวหลานแห่งนี้.

"อืม!"จงซานพยักหน้า.

"เซียนเซิง,กับการกระทำเนรมิตพื้นที่ของกู่หลินก่อนหน้านี้เป็นอย่างไรบ้าง?"กงจูเฉียนโหยวที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังจงซานและสอบถามออกมาในทันที.

"เหมือนฝันเหนือจินตนาการ."จงซานที่เอ่ยปากชมเหมือนกัน.

"อืม,เหมือนฝันเหนือจินตนาการ,เฉียนโหยวเองก็ชื่นชอบเช่นนั้น."กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

เห็นสายตาของกงจูเฉียนโหยวที่เรียกร้อง,จงซานแอบถอนหายใจเบาๆ,และเผยยิ้มบางๆออกมา.

"เฉียนโหยวอยากให้เซียนเซิง,กระทำเช่นนั้นให้บ้าง,เซียนเซิงพอจะทำอะไรเพื่อชดเชยเรื่องดังกล่าวนั้นให้ได้หรือไม่!"กงจูเฉียนโหยวเอ่ย.

อาต้าและอาเอ้อในเวลานี้,ได้ออกมาจากพื้นที่ดังกล่าวสักระยะแล้ว,และได้ปล่อยให้จงซานและกงจูเฉียนโหยวพูดกันตามลำพัง.

"ชดเชย? ต้องการให้ข้าทำอะไรชดเชยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอยถาม.

จงซานรับรู้ได้ว่ากับคำพูดของกงจูเฉียนโหยวนั้นเพียงแค่ต้องการให้เขาแสดงความประทับใจให้กับนางบ้าง,ต้องการให้เขาแสดงออกบางอย่างเพื่อนาง,ด้วยการที่ให้แสดงท่าทางเหมือนฉีเทียนโหวที่ได้กระทำก่อนหน้านี้,ซึ่งการกระทำของฉีเทียนโหยวนั้น,ภายในใจของจงซานเองรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่เช่นกัน,แต่เมื่อเห็นว่ากงจูเฉียนโหยวที่ยังมีจิตใจที่หนักแน่นให้เขา,ภายในใจก็รู้สึกยินดีไม่น้อย.

ภายในใจของจงซานที่รู้สึกมีความสุข,จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวด้วยความดีใจ,ใบหน้าที่งดงามของนางที่ยิ้มมาให้เขา,กับคำพูดของนางที่ต้องการให้เขาทำอะไรให้นาง,จงซานจึงได้ตอบรับในใจเอาไว้ก่อนแล้ว.

"ข้าต้องการ,ต้องการให้เซียนเซิงทำอะไรที่เหมือนดังฉีเทียนโหวสร้างความประทับใจให้เฉียนโหยว,กระทำเรื่องที่ดูงดงาม เพื่อเฉียนโหยวบ้าง."กงจูเฉียนโหยวเอ่ย.

กับความเพ้อฝันของหญิงสาว,ย่อมคาดหวังถึงภาพฉากชวนฝัน,กงจูเฉียนโหยวแม้ว่านางจะเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมกายธาตุ,แต่นางเองก็ยังเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง,ยังต้องการให้มีใครสักคนคอยเอาอกเอาใจ,สร้างความประทับใจให้กับนาง.

เห็นกงจูเฉียนโหยว,จงซานที่สูดหายใจยาว,จากท่าทางของนางในเวลานี้,แสดงท่าทางเหมือนกับเด็กเอาแต่ใจอย่างคาดไม่ถึง.

"ภายในเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์นี้เลยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.

"ใช่,ที่นี่."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวรับรอง,แววตาของนางที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง.

"อืม,ภายในสิบวัน,ข้าจะเตรียมการที่ยิ่งใหญ่โอฬารเพื่อกงจู,ข้าจะทำให้ทุกคนในเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,ให้ทุกคนได้รับรู้ว่ากงจูเฉียนโหยวนั้นได้กลับมาแล้ว."จงซานที่พยักหน้ากล่าวรับรอง.

ได้ยินคำพูดของจงซาน,กงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางดีใจขึ้นมาในทันที,แม้ว่าจากนั้นจะแสดงท่าทางเป็นกังวลและกล่าวออกมาว่า,"เซียนเซิง,ภายในเมืองนั้นไม่อนุญาตให้ใช้วิชาที่มีผลเป็นบริเวณกว้าง."

"โปรดวางใจ,ในโลกใบนี้,วิชาบำเพ็ญไม่ใช่ทุกอย่าง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.