Miracle Throne Chapter 641 Madame City Lord

Miracle Throne Chapter 641 Madame City Lord

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 641 เฉิงจู่ฟู่เหริน.

Chapter 641 Madame City Lord

城主夫人

  เฉิงจู่ฟู่เหริน.

ฉู่เทียนนำหยิงหยิงเดินตระเวนไปรอบๆเมืองศักดิ์สิทธิ์,เพื่อที่จะให้สัมผัสถึงศิลปะและความงดงามของเมืองแห่งนี้,รอบๆเมืองนั้นมีถนนการค้า,และยังมีธุรกิจขนาดใหญ่ของเมือง,พื้นที่ใหญ่โตไม่ได้ด้อยไปกว่าเมืองในโลกจริงเลยแม้แต่น้อย.

หลักการของที่แห่งนี้?

เป็นพื้นที่การค้าขนาดใหญ่สำหรับคนจำนวนมาก,แน่นอนว่าพื้นที่แห่งนี้ไม่มีบ้านพัก,ไม่มีสิ่งกีดขวาง,ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น,มีเพียงร้านค้ามากมายหลายพันร้าน.

หากไม่มีแผนการเดินไม่มีจุดหมาย,ร้านทุกร้านนั้นเปิดบริการตลอด 24 ชั่วโมงไม่มีวันปิด,พวกเขาอาจจะต้องใช้เวลาหลายปีเพื่อที่จะเดินให้ทั่ว,อย่างไรก็ตามเขตการค้าของเมืองศักดิ์สิทธิ์นั้นมีหอคอยนำส่งบริการฟรี,พร้อมกับแผนที่ร้านค้า,ทุกคนสามารถที่จะมุ่งตรงไปซื้อสินค้าที่ตัวเองต้องการได้เลย.

ถนนการค้าของเมืองศักดิ์สิทธิ์นั้นดูเหมือนกันร้านค้าในชีวิตจริงมาก.

ดังนั้นสถานที่แห่งนี้น่าจะสร้างความพึงพอใจกับคนที่ชื่นชอบซื้อของ!

หอการค้าปาฏิหาริย์และศูนย์การค้าปาฏิหาริย์ที่เป็นรูปแบบการค้าที่ใหญ่โตมาก,ทำไมจะต้องสร้างพื้นที่การค้าเสมือนให้มีขนาดใหญ่โตด้วย?ที่จริงระหว่างพื้นที่ทั้งสองนั้นไม่ได้เชื่อมต่อกัน,ที่แห่งนี้เป็นเพียงศูนย์การค้าปาฏิหาริย์เสมือน,ทว่าในอนาคตข้างหน้านั้น,ภายในโลกจริงจะมีสินค้าที่มากมายหลายสิบล้านชิ้น,ทุกคนยากที่จะแยกความแตกต่างและไม่มีข้อมูลในการใช้,ซึ่งแน่นอนว่าในโลกเสมือนนั้นจะกลายเป็นเหมือนสถานที่ทดลองใช้สินค้า,พร้อมกับสามารถผลักดันความต้องการของสินค้าผ่านสิ่งเหล่านี้ได้.

ธุรกิจของเมืองศักดิ์สิทธิ์นั้นนับว่ามีมูลค่ามหาศาลทีเดียว!

เมืองศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้นั้นจะกลายเป็นศูนย์การค้าของโลกปาฏิหาริย์,เมื่อไหร่ที่จำนวนของหมวกนิรภัยมีมากจนเพียงพอแล้ว,เมืองศักดิ์สิทธ์แห่งนี้ก็จะกลายเป็นเมืองหลักอย่างเป็นทางการ,จะมีเสถียรภาพยากที่จะมีคนยึดครองได้,คนทั่วทั้งโลกปาฏิหาริย์จะเดินทางมายังที่แห่งนี้ด้วยความสะดวกสบาย,ในอนาคตข้างหน้าจะมีคนนับพันล้านในพื้นที่ธุรกิจแห่งนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร.

สถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นสวรรค์แห่งการซื้อขาย,เป็นย่านการค้าที่คับคลั่ง,ภายในเมืองศักดิ์สิทธิ์นี้ยังแยกพื้นที่ของเอลฟ์,พื้นที่ยักษา,พื้นที่คนแคระ,พื้นที่เผ่าแห่งความตาย,พร้อมกับย่านของเผ่าต่างๆอีกนับสิบแห่ง,ซึ่งแต่ละแห่งก็จะขายสินค้าที่มีเอกลักษณ์เป็นพื้นสินค้าพิเศษ,และจะกลายเป็นศูนย์กลางการค้าของโลกเสมือนที่ใหญ่ที่สุด.

และที่แห่งนี้ยังจะกลายเป็นสถานที่รื่นเริงพักผ่อนหย่อนใจสำหรับทุกคน.

ภายในเมืองศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้มีร้านอาหาร,และสื่อบันเทิงอีกมากมาย,ให้ทุกคนรับบริการ,และยังมีอีกหลายบริการบริการ,แน่นอนว่าส่วนเพิ่มเหล่านี้ จะต้องจ่ายศิลาก่อเกิดเพิ่ม.

นอกจากนี้เมืองศักดิ์สิทธิ์ยังมีบ้านเสมือน,ที่หรูหรากว่าหลายหมื่นหลังรวมทั้งปราสาท,ห้องที่หรูเลิศและงดงาม,เหมาะจะเป็นที่พักหรือใช้ชีวิตอย่างสบายๆ,จัดเตรียมสำหรับคนที่ต้องการใช้ชีวิตในโลกเสมือนอย่างจริงจัง.

ในอนาคตข้างหน้านั้นประชาชนในโลกแห่งปาฏิหาริย์จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ.

ไม่จำเป็นต้องกลัวเลยว่าจะไม่สามารถสร้างกำไรได้?

โลกแห่งปาฏิหาริย์นั้นได้ออกแบบให้กลายเป็นโลกเสมือนในอุดมคติของทุกคน,เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่จะล้มล้างทุกธุรกิจของโลกจริง,เป็นการค้าขายการใช้ชีวิตที่เกิดจากเทคโนโลยี,ซึ่งมีแม้แต่ระบบสังคมที่ยอดเยี่ยมเคลื่อนย้ายเข้ามาในโลกเสมือน.

เพราะว่าเวลาในโลกแห่งปาฏิหาริย์นั้นเดินช้ากว่าโลกจริง 4-5 เท่า,นับว่าค่อนข้าน่าสนใจกับคนที่ชื่นชอบเข้ามาทดลองหาความท้าทายในด่านฝึกฝน,ซึ่งจะทำให้ทุกคนรู้สึกว่ามีอายุไขที่เพิ่มมากขึ้น,มีประสบการต่างๆมากขึ้น,ภายในโลกใบนี้ทุกคนจะไม่รู้จักกับคำว่าเจ็บป่วย,เป็นโลกในจิตนาการที่เติมเต็มความปรารถนาที่ไม่สามารถหาได้ในชีวิตจริง!

โลกแห่งปาฏิหาริย์มีพื้นที่มากพอ,ทั้งเมืองและดินแดน.

ตราบเท่าภายในใจสิ่งมีชีวิตยังมีความโลภ,ตราบเท่าที่ในใจพวกเขาไล่ตามผลประโยชน์,ในชีวิตจริงที่เกิดความขัดแย้ง,ล้วนแล้วแต่มาจากผลประโยชน์ทั้งนั้น,แน่นอนว่าภายในโลกปาฏิหาริย์ก็ไม่ต่างกัน!

ในเมืองศักดิ์สิทธิ์นั้นได้ทำการสร้างห้องทดลองเสมือนขึ้นมาด้วย,ซึ่งมีความเหมือนกับห้องทดลองโลกจริงเป็นอย่างมาก,เหล่านักวิชาการนั้นสามารถที่จะเข้ามาทดลองเรื่องต่างๆได้,ไม่เพียงแต่รับรองความปลอดภัยในการทดลง,ยังรับรองผลได้อีกด้วย,ตลอดจนในเมืองศักดิ์สิทธิ์ยังสามารถเข้าใช้บริการห้องสมุดเสมือนและเข้าศึกษาเรียนในสถาบันปาฏิหาริย์ได้ด้วย,สามารถเข้าอ่านหนังสือหายาก,ไม่ว่าจะมาจากมุมใหนของโลก,นับว่าที่แห่งนี้ได้กลายเป็นสวรรค์ของนักวิชาการไปแล้ว,ไม่ว่าพวกเขาจะมีฐานะยากจนขนาดใหน,จะอยู่ในสถานะที่ใด,ก็สามารถได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดได้.

ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมานี้ยังมีอีกมากมาย,ไม่สามารถที่จะอธิบายได้หมด.

นี่คือเสน่ห์และความยอดเยี่ยมของโลกปาฏิหาริย์นั่นเอง!

ดังนั้นอนาคตของโลกแห่งปาฏิหาริย์จึงไร้ที่สิ้นสุด,แน่นอนมันยังสามารถสร้างอิทธิพลกับคนมากมายเช่นกัน,ทว่าตอนนี้ยังไม่อาจจะคาดเดาได้อย่างสมบูรณ์,ทว่าหอการค้าปาฏิหาริย์นั้นจะสามารถดึงดูดผู้ที่มีพรสวรรค์มากมายเข้ามา,เหล่าเซียนจื่อทั่วโลก,ด้วยทีมงานที่มีคุณภาพในการพัฒนาทุกๆวัน,โลกแห่งปาฏิหาริย์ก็จะยิ่งสมบูรณ์ยิ่งขึ้น.

หยิงหยิงที่ได้ชื่นชมเมืองศักดิ์สิทธิ์ด้วยตาตัวเอง,นับว่าเป็นพื้นที่สร้างความเพลิดเพลินอย่างที่สุด.

ที่กิน,ดื่ม,เล่น,ซื้อของ,แข่งขันการต่อสู้,ด่านทดสอบความสามารถ,สิ่งบันเทิงอีกหลายอย่าง,ที่ทำให้รู้สึกเพลิดเพลินแปลกใหม่.

คนทั้งสองที่ใช้ชีวิตในเมืองศักดิ์สิทธิ์แต่เพียงลำพัง.

เพียงแค่พริบตาเดียวก็ผ่านไปวันหนึ่งแล้ว.

ภายในเมืองหลักเวลานี้คนเริ่มมากขึ้นและก็มากขึ้น,พวกเขาที่เดินเทียวเตร่ไปทั่วเมือง,หลายคนที่พึงพอใจแล้วก็จะกลับสู่โลกจริง,พวกเขาสามารถที่จะใส่หมวกนิรภัยได้ตลอดเวลา,หลายๆคนที่ยังคงอยู่,เป็นไปได้ว่าพวกเขาพยายามที่จะเข้าฝึกฝนในหอคอยฝึกฝนเพื่อเพิ่มพลังตัวเอง.

ฉู่เทียนที่นำหยิงหยิงกลับมายังเมืองฉีจี.

เมืองฉีจีนั้นเงียบสงบไม่เหมือนกับเมืองซีไห่ที่เต็มไปด้วยการเฉลิมฉลองหรือโรงแรมพระราชวังแห่งปาฏิหาริย์ที่คึกคักเป็นอย่างมาก,ทว่าทั่วทั้งเมืองเองก็มีกลิ่นอายที่ดูคึกคักอยู่เหมือนกัน,มีเหล่าเอลฟ์มากมายที่นำงานศิลปะมามอบให้เฉิงจู่เพื่อแสดงความยินดี,เผ่าคนแคระที่ที่ทำการแกะสลักรูปปั้นขนาดใหญ่ของเฉิงจู่ฟู่เหรินมามอบให้,เผ่าซีเหริ่นโม่เองถึงกับประกาศเป็นวันหยุดอย่างเป็นทางการเลยทีเดียว.

เมืองฉีจีที่กลายเป็นไข่มุกแห่งป่าแห่งความวุ่นวาย.

สามารถที่จะควบคุมรูปแบบการค้าของโลกใบนี้ได้.

เมืองฉีจีนั้นยิ่งนับวันก็จะยิ่งเต็มไปด้วยเกียรติมากขึ้นเท่านั้น,เป็นเรื่องปรกติสำหรับงานแต่งของเฉิงจู่ถึงแม้ว่าจะจัดที่เมืองซีไห่,ทว่าในเมืองฉีจีก็ได้กลายเป็นวันสำคัญที่สุดไปด้วย.

"คารวะเฉิงจู่!"

"คารวะเฉิงจู่ฟู่เหริน!"

ฉู่เทียนที่นำหยิงหยิงกลับมา,เหล่าองค์รักษ์และประชาชน,มากมายต่างก็เข้ามาทำความเคารพ.

เมิ่งหยิงหยิงรู้สึกเขินอายอยู่เล็กน้อย,หลังจากนี้นับจากนี้ไปนางก็คือเฉิงจู่ฟู่เหริน,ถึงจะไม่คุ้นเคย,แต่ก็ทำให้นางพึงพอใจเป็นอย่างมาก.

นางที่กลับมายังห้องก่อนที่จะถอดชุดที่ล้ำค่าโอ่อ่าราคาแพงออกช้าๆ,เผยให้แก้มคู่งามที่แดงกล่ำ,รูปร่างที่ผอมเพรียวดูสมบูรณ์แบบ,ผิวของนางที่เนียนใสราวกับหยกสลัก,ไม่สามารถมองเห็นจุดบกพร่องเลย.

ฉู่เทียนที่จ้องมองไปยังเมิ่งหยิงหยิงที่เต็มไปด้วยความยั่วยวน,"วันนี้เจ้าช่างงดงามจริงๆ."

"เจ้าพูดอะไรกัน!"เมิ่งหยิงหยิงที่โอดครวญ,แสร้งทำโกรธเกรี้ยว,ปกปิดความตื่นเต้น."งดงามแค่วันนี้เหรอ,แล้วเมื่อวานหรือพรุ่งนี้ล่ะ!"

ฉู่เทียนที่หัวเราะพลางเผยยิ้มอย่างอบอุ่น,"งดงาม,เจ้างดงามเหมือนกัน."

เมิ่งหยิงหยิงที่สอบถามคำถามที่คาดไม่ถึงออกไป,"ทำไมเจ้าเลือกที่จะแต่งกับข้าตอนนี้ล่ะ!"

ฉู่เทียนเองก็ไม่รู้ว่าหยิงหยิงนั้นมีความคิดอะไร,เขาที่เดินเข้ามา,พร้อมกับสวมกอดดึงนางเข้ามาอย่างอ่อนโยนและกล่าวออกไปอย่างนุ่มนวลว่า,"นั่นก็เพราะว่ามันจะทำให้เราครองคู่กันนานเท่านาน,ในอนาคตพวกเราจะสามารถอยู่ในที่เดียวกัน,ไม่แยกจากกันไป,นับจากวันนี้,นับจากคืนนี้ไปตลอดกาล,เจ้าพอใจเรื่องนี้รึไม่?เฉิงจู่ฟูเหรินของข้า!"

นางที่พยักหน้าตอบรับ"ข้าเชื่อเจ้า!"

ขณะที่นางกล่าวนั้นนางที่เขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มฉู่เทียน.

ฉู่เทียนที่ใช้โอกาสนี้คว้าร่างที่อ่อนนุ่มของหยิงหยิงเข้ามา,กอดเกี้ยวพร้อมกับจุมพิตไปพร้อมๆกัน,ก่อนที่จะประคองลงบนเตียงในแสงไฟสลัว,ปฏิบัติงานของคู่หนุ่มสาวรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน.

นับตั้งแต่เวลานี้.

ทั้งร่างกายและวิญญาณ.

ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่สามารถแยกกันไปได้อีก.

นับจากนี้ไป,เมิ่งหยิงหยิงได้กลายเป็นผู้หญิงของฉู่เทียนอย่างเป็นทางการ,นางที่จะกลายเป็นเฉิงจู่ฟู่เหริน,บุคคลที่เต็มไปด้วยชื่อเสียง,และความสำเร็จ,จะฉู่เทียนหรือหยิงหยิง,จะถูกนับว่าเป็นหนึ่งเดียวกันตลอดไป.

............

เช้าวันถัดมา.

เมิ่งหยิงหยิงที่ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงีย.

แก้มของเมิ่งหยิงหยิงที่ดูเปล่งปลัง,ความเขินอายที่เป็นเสน่ห์ของนาง,คืนที่ผ่านมานางได้เปลี่ยนจากเด็กหญิงเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว,ร่างที่เปลือยเปล่าของนางที่มีผ้าห่มคลุมอยู่,เผยให้เห็นเรียวแขนที่ทอดยาว,เรียวขาที่โค้งเว้า,หน้าอกที่สมบูรณ์กำลังดันผ้าห่มออกมารำไร.

เมิ่งหยิงหยิงที่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของอ้อมกอด,นางที่หันหน้าออกไป,เห็นใบหน้าที่หล่อเหล่าของฉู่เทียนข้างๆ,เขาที่ยังคงหลับตา,ไม่รู้ว่ากำลังแกล้งหลับหรือว่ากำลังหลับอยู่กันแน่.

หยิงหยิงที่จ้องมองไปยังแก้มของเขา,ภายในใจรู้สึกหันใจเต้นไปมาด้วยความสุข.เพียงแค่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็รู้สึกเลือดลมสูบฉีดจนทำให้หน้าแดงกล่ำ.

ในเวลาเดียวกันนางก็ราวกับว่าได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง.

ขณะที่นางมองออกไปยังเสียงดังกล่าว,ใบหน้าถึงกับขาวซีดพร้อมกับตกใจขึ้นมาทันที.

เพราะว่าที่บนศีรษะนั้นมีจิ้งจอกน้อยนั่งอยู่,สองตาของมันที่จับจ้องมองลงมายังเจ้านายของมันที่กำลังโอบกอดหญิงสาวอยู่,ด้วยท่าทางอยากรู้.

"!หู่หลีเจ้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่!"

เมิ่งหยิงหยิงที่ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว,ทำให้ผ้าห่มที่คลุมร่างเลื่อนออกไป,เผยให้เห็นส่วนสัดที่งดงาม,เด้งดึงโผล่ออกมา.

เมิ่งหยิงหยิงที่ตกใจเร่งปกปิด,พร้อมกับมือข้างหนึ่งที่ดึงผ้าห่มออกมาจากร่างของฉู่เทียนอย่างแรง,"นี่,ตื่นเร็วเข้า!"

ฉู่เทียนที่ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนที่จะหลับตาลงนอนต่อ,"เจ้ากลัวอะไรกัน,นี่เป็นจิ้งจอกเพศเมีย."

เมิ่งหยิงหยิงที่กล่าวออกมาด้วยความเขินอาย,"ไม่ใช่นะ,ตอนนี้มันสายมากแล้ว."

"แล้วมันอย่างไรล่ะ?พวกเราจะพักไปจนถึงพรุ่งนี้ตอนเช้าก็ไม่มีใครกล้ามาว่าข้า,ใครจะกล้ามาว่าเหล่าต้า."

เมิ่งหยิงหยิงที่รู้สึกหงุดหงิดฉุดกระชากเขาในทันที,"ท่านพี่,หนานกงและเหว่ยเหว่ยอัน,พวกนางจะต้องหัวเราะข้าแน่เลย,น่าอายไปแล้ว!ลุกขึ้น,เร็วเข้า!"

หญิงสาวช่างหน้าบางกันจริง,ตอนนี้พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว,ใยต้องหวั่นเกรงคำนินทาด้วยล่ะ?อย่างไรก็ตามฉู่เทียนเองก็มีเรื่องอีกมากมายที่ต้องจัดการเช่นกัน,เขาจึงได้เร่งรีบแต่งตัวเดินทางไปยังตำหนักเจ้าเมืองพร้อมกับหยิงหยิง.

ฉู่เทียนที่จ้องมองไปยังห้องโถงที่ว่างเปล่า,ทั่วทั้งห้องมีเพียงสาวงามในชุดขาว,นั่งอยู่คนเดียว,เขาจึงถามออกไปด้วยความสงสัย,"ท่านหญิง,คนอื่นๆล่ะ?"

เมิ่งชิงอู๋ที่ดูเหมือนจะแตกต่างจากปกติ,นางที่กำลังตรวจสอบข้อมูลจากปัญญาภูติหลากหลายอย่าง,พร้อมกับอ้าปากหาวนอนหมดเรี่ยวหมดแรง,"พวกเขายังคงเที่ยวเล่นในโลกแห่งปาฏิหาริย์,ตอนนี้รวมทั้งเหล่าราชาจักรพรรดิ,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะชื่นชอบโลกปาฏิหาริย์เป็นอย่างมากไม่เว้นแม้แต่อาวุโสมังกรและราชาแห่งความมืด,พวกเขาแทบจะอยู่ข้างในนั้นตลอดเวลา,ตอนนี้ยังรวมทีมกันไปท้าทายหอคอยฝึกฝน,ข้าคิดว่าพวกเขาคงจะยังไม่กลับมาทำงานสักพัก."

"อย่างงั้นเลยรึ?"เมิ่งหยิงหยิงที่ได้ยินก็รู้สึกคันใจ,"พวกเขาโดดงานโดยไม่มีเหตุผลอย่างงั้นเหรอ,ข้าคงจะต้องไปหาพวกเขา,เพื่อที่จะต่อว่าสักหน่อยแล้ว."

"โอว,หลังจากหยิงหยิงผ่านค่ำคืนที่อบอุ่นไปแล้ว,ตอนนี้ดูท่าทางจะเหมือนกับฟูเหรินเฉิงจู่เล็กน้อยแล้วสินะ,"เมิ่งชิงอู๋เผยยิ้มอย่างนุ่มนวลพร้อมกับขยิบตาให้,"ตั้งแต่เย็นวานพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ท่านพี่อย่าล้อข้าเล่นสิ!"เมิ่งหยิงหยิงที่หน้าแดงอายม้วนต้วนขึ้นมาทันที,ทำตัวไม่ถูก,"ข้าก็แค่จะไปหาพวกหนานกงเท่านั้น."

เมิ่งหยิงหยิงกล่าวออกไป,"อย่าเล่นนานนักล่ะ."

โลกจริงหนึ่งวัน,เท่ากับโลกแห่งปาฏิหาริย์ 4-5 วัน,คนเหล่านี้กลับอยู่ข้างในเป็นเวลานานโดยที่ไม่เบื่อเลย,ดูเหมือนว่าโลกแห่งปาฏิหาริย์นั้น,ได้กลายเป็นสินค้าที่ได้รับความนิยมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนไปแล้ว!

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????

สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP (สถานปัจจุบัน แปลจบ 658 แล้ว)==>  Click

-เว็ปฟรี วันละหนึ่งตอน

-กรุ๊ป vip ลงครบทุกลุ่มแล้ว