Immortality Chapter 252 Senment debt
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 252 หนี้บุญคุณ.
Chapter 252 Senment debt
情债
หนี้บุญคุณ.
ได้ยินคำพูดที่กล่าวถึงยาสีม่วงแล้ว,กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธและอัปยศ."เจ้า...."
อาต้าที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวด้วยความขุ่นเคือง,ด้วยเนียนโหยวโหยวที่กล่าวทีเล่นทีจริงกลับสถานการณ์เช่นนี้.
"ใช้อย่างไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"กงจูเฉียนโหยวน่าจะมีพลังระดับหลอมกายธาตุสินะ?"เนียนโหยวโหยวกล่าว.
"ใช่."จงซานที่ตอบรับ.
"หลอมกายธาตุ,วิญญาณเทวะนับว่าแข็งแกร่ง,ทว่าภายใต้สวรรค์แห่งนี้,คงมียาไม่มากนักที่จะทำให้นางเกิดกำหนัด,ในขวดยาของข้านี้,ตราบเท่าที่ทำให้กงจูเฉียนโหยวไปถึงจุดสุดยอดได้,นางก็จะสูญเสียการควบคุมจาก,เมล็ดมาร,ซึ่งแน่นอนเมื่อเป็นเช่นนั้นก็สามารถใช้แกนแท้ขับมันออกมาได้,ทว่าหลังจากที่ดึงเม็ดมารออกมาแล้ว,ร่างของกงจูเฉียนโหยวจะยังติดพิษปลุกกำหนัดอยู่นี่สิ,จะมีวิธีแก้ไขอย่างไร?"เนียนโหยวโหยวที่เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
กงจูเฉียนโหยวที่กัดริมฝีปากแน่น,ดวงตาของนางที่ประหลาดใจไม่แน่ใจ,จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยว,สายตาของนางที่ดูพอกพอใจการความโชคร้ายของนางเป็นอย่างมาก,ทำให้ภายในใจของกงจูเฉียนโหยวขุ่นเคืองนัก,ท้ายที่สุดเวลานี้นางกลับกลายเป็นไม่กล้ามองไปยังจงซาน.
"เจ้าพูดจริงๆอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"จริงแท้แน่นอน,ข้ารอคอยกุหลาบสามพันดอกจากเจ้าอยู่นะ."เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
กงจูเฉียนโหยวที่กัดริมฝีปากแน่นจ้องมองไปยังจงซาน,นางไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกมา,ทว่าเนียนโหยวโหยวที่ยืนอยู่ข้างๆ,แสดงท่าทางเปี่ยมสุขกับโชคร้ายของนาง,ทำให้นางหงุดหงินเป็นอย่างมาก.
จงซานที่เดินกลับเข้ามาในห้อง,ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,"กงจู,ครั้งนี้ข้าต้องการให้ท่านเชื่อใจข้าอีกครั้ง,ตกลงใหม?"
กงจูเฉียนโหยวจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่แสดงท่าทางอ่อนโยนพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ข้าเชื่อใจเจ้า."
จงซานได้รับคำตอบจากกงจูเฉียนโหยวแล้ว,ก็กล่าวออกมาทันที,"อาต้า,ข้าจะพากงจูไปยังห้องนอนตะวันตก,เพื่อนำเมล็ดมารออกมา,เจ้าปกป้องด้านนอกเอาไว้,ห้ามใครเข้ามารบกวน,หากพวกเราไม่ออกมา,เจ้าห้ามไปใหนเด็ดขาด.
"ครับ."อาต้าที่ตอบรับในทันที.
"อาต้าเจ้าช่วยผนึกพลังฝึกตนของกงจูเฉียนโหยวด้วย."จงซานกล่าว.
"ครับ."อาต้าที่ตอบรับในทันที.
กงจูเฉียนโหยวที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี,พร้อมกับยอมให้ผนึกพลังฝึกตนของนางในทันที
ใบหน้าของเนียนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด,จงซานที่นำกงจูเฉียนโหยวไปยังห้องนอนทิศตะวันตก,พร้อมทั้งนำธวัชออกมาปกคลุมพื้นที่รอบๆ,แม้แต่ให้อาต้าคอยคุ้มกัน,จงซานต้องการความปลอดภัยขนาดนั้นเลยเหรอ.
"มีปัญหาอะไร,เจ้าไม่ต้องการยาปลุกกำหนัดอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ไว้ข้าต้องการ,จะบอกเจ้าอีกครั้ง."จงซานส่ายหน้าไปมา,พากงจูเฉียนโหยวไปนั่งบนเตียง.
เห็นจงซานที่ปิดประตูแน่น,เนียนโหยวโหยวที่ขมวดคิ้ว,แววตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
ภายในห้องนอน,จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวที่ถูกผนึกพลังฝึกตน,จงซานที่สูดหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า"กงจู,ข้าจะใช้วิธีเดียวกับที่เนียนโหยวโหยวบอกมา,ถอนเมล็ดมารออกมาจากร่างท่าน."
ใบหน้าของกงจงจูเฉียนโหยวที่เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว,ต้องการจะถามจงซานเช่นกัน,ว่าทำไมเขาไม่นำยาปลุกกำหนัดของเนียนโหยวโหยวมาเหรอ,แต่ทว่ามันก็เขินอายเกินไปที่จะถามออกมาเช่นนั้นจึงทำได้แค่ตอบ"อืม."
"กงจู,โปรดนั่งลง."จงซานเอ่ย.
"อืม."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า.
คนทั้งสองที่นั่งอยู่บนเตียง,นั่งสมาธิหันหน้าเข้าหากัน.
ลมหายใจที่กระชั้นชิด,ใบหน้าและร่างกายของกงจูเฉียนโหยวที่เริ่มแดงซ่านร้อนเร่าไปทั่วร่าง.
ยา,ยาที่ต่อต้านสวรรค์,หมอกหงหลวน,เป็นหนึ่งวิธีที่แปลกประหลาด,นอกจากนี้หมอกหงหลวนยังเป็นยาที่แตกต่างจากทุกยา,จงซานสามารถปล่อยและเก็บกลับคืนมาได้อย่างอิสระอีกด้วย.
เห็นใบหน้าของกงจูเฉียนโหยวที่แดงลามไปทั่ว,จงซานที่สูดหายใจลึกพร้อมกล่าวว่า"กงจู,เพื่อที่จะดึงเมล็ดมารออกมาได้,โปรดวางใจในการกระทำของจงซาน,นี่ก็เพื่อดึงเมล็ดมารออกมาเท่านั้น,ข้าไม่ต้องการที่จะล่วงเกินกงจูแต่อย่างใด,ขอให้ทำใจ
ให้สบาย,ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า."
กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองมายังจงซาน,ถึงแม้ว่าจะปล่อยหมอกหงหลวนเข้าไปในร่างกายของนาง,แววตาของนางก็ยังคงแวววาวสดใสอยู่.
"อืม."กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้าเบาๆ.
"โปรดวางใจ,เชื่อในตัวข้า!"
....
หนึ่งวันถัดมา,ที่ด้านนอกห้องนอนของกงจูเฉียนโหยว,อาต้าที่คุ้มกันอยู่ด้านนอก,แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล,ส่วนเนียนโหยวโหยวเองก็ขมวดคิ้วแสดงท่าทางสงสัยว่าทำไมจงซานไม่ใช้ยาของนางกัน?
ทำไม? เขามีวิธีอื่นอย่างงั้นรึ?
อาเอ้อกลับมาแล้ว,ยืนอยู่ข้างๆอาต้า,แววตาสีหน้าที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวในตัวเซี่ยเหยี่ยนเช่นกัน.
คนทั้งสามนั้นที่รอคอยอยู่นอกห้อง.
บนเตียงนอน,โลหิตที่สูบฉีด,ใบหน้าที่แดงซ่าน,ร่างกายของกงจูเฉียนโหยวที่ราวกับจะหมดเรี่ยวหมดแรง,จ้องมองไปยังเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกถอดออกไปจนหมด,ด้วยความร้อน,นางที่จดจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว,เผ้าผมของนางเวลานี้กระเซอะกระเซิง,มีเหงื่อที่ไหลออกมาเต็มใบหน้า,ก่อนที่จะค่อยหันหน้าจ้องมองไปยังจงซานที่ยังคงนั่งนิ่งอย่างสงบ.
จงซานที่ยังคงนั่งสมาธินิ่ง,บำเพ็ญควบคุมลมหายใจ,มือของเขาที่ผสานกันวางอยู่บนตัก,ส่วนผ่ามือนั้นมีเมล็ดมารที่ถูกดึงออกมาแล้ว.
ใบหน้าของจงซานที่ยังคงเคร่งขรึมจริงจัง,ทว่ากงจูเฉียนโหยวในเวลานี้
ใบหน้านางที่แสดงท่าทางว้าวุ่นใจ,นางที่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหนึ่งวันหนึ่งคืน,เพียงแค่คิดก็ทำให้ใบหน้าของนางร้อนฉ่า,รุ่มร้อนควบคุมไม่ได้.
จงซานที่รักษาความสงบ,เขาที่ยังคงรักษาคำมั่นทำเพียงแค่ดึงเมล็ดมารออกมาเท่านั้น,ส่วนเรื่องอื่นๆนั้นเขาไม่ได้ทำล่วงเกินนางเลย,ทว่ากงจูเฉียนโหยวที่อยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาหงหลวน,นางที่ร้อนรุ่ม,ควบคุมตัวเองไม่ได้,หากไม่เพราะว่านางถูกผนึกพลังฝึกตนเอาไว้ล่ะก็,บางทีจงซานคงไม่รอดพ้นเงื้อมมือของนางไปได้.
อย่างไรก็ตาม,นางยังจำได้ว่าจงซานที่หยุดนิ่งไม่ขยับปล่อยให้นางโลมเล้า,ครางเสียงกระเส่าเสียงสั่นออกมา.
กงจูเฉียนโหยวที่จดจำการกระทำของนางได้,แม้ว่านางจะพยายามอดกลั้น,แต่เมื่อคิดถึงก็ยังรู้สึกละอายถึงเรื่องที่เกิดขึ้น,มันเป็นภาพฉากที่เหม่อลอยเหมือนฝัน,จวบจนนางถึงจุดสุดยอด,กงจูเฉียนโหยวจึงหมดสติไป,นางที่หมดแรงก่อนที่จะหลับไปในที่สุด.
ทว่าในขณะนั้นคือโอกาส,จงซานที่สามารถดึงเมล็ดมาร
ออกมาอย่างราบรื่น,แต่ก็ใช้พลังไปไม่น้อยเลย.
จงซานที่นำหมอกหงหลวนเก็บออกมาจากร่างกายของกงจูเฉียนโหยวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง,พร้อมกับนั่งบำเพ็ญเพียรอยู่ข้างๆ,และศึกษาเมล็ดมารในมือของเขาไปด้วย.
กงจูเฉียนโหยวที่เวลานี้ได้สติและจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้,นางที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน,แม้ว่านางจะมีเชาว์ปัญญาที่โดดเด่นเข้าใจถึงเหตุผล,ทว่ากับเรื่องที่ต้องเผชิญเช่นนี้ก็ยังยากที่จะยอมรับได้,ตลอดจนนางนั้นยังเป็นหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน.
นางที่ลุกขึ้นนั่งจัดแจงเสื้อผ้า,นั่งรอคอยจงซานเสร็จสิ้นการบำเพ็ญลมหายใจ,เหมือนดั่งภรรยารอคอยสามี.
หลังจากนั้นสองชั่วโมง,จงซานที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับลืมตาขึ้นมาช้าๆ.
กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองตาแป๋วจับจ้องมองเขาเขม็ง,จงซานที่หายใจลึกและกล่าวว่า,"กงจู,ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง?."
"อืม."กงจูเฉียนโหยวที่ตอบรับเบาๆ.
"เมล็ดมารได้ถึงดึงออกมาแล้ว,กงจูควรที่จะหายดี."จงซานเอ่ย.
ได้ยินจงซานที่เอ่ยอะไรเรื่อยเปื่อย,ภายในใจของกงจูเฉียนโหยวที่รู้สึกหงุดหงิด,เป็นไรใหมอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้หนึ่งวันหนึ่งคืน,แม้ว่าจะไม่ได้มีสัมพันธ์ดั่งเช่นสามีภรรยา,ทว่ากับเรื่องที่เกิดขึ้น,ยังจะถามเป็นไรใหมอีกรึ?
หลังจากนี้ไป,จะให้ข้าทำอย่างไรล่ะ?
แน่นอนว่าจงซานรับรู้ว่าหลังจากนี้ไป,จะให้บอกว่าไม่เป็นไรคงเป็นไปไม่ได้,อย่างไรก็ตาม,เรื่องเช่นนี้จะให้จงซานทำอะไรได้ล่ะ?
เห็นแววตาท่าทางของกงจูเฉียนโหยวที่รู้สึกขุ่นเคือง,จงซานที่สูดหายใจลึกพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"กงจู,เรื่องเมื่อวาน,หากบอกว่าให้ลืมมันไป,อาจจะเป็นเรื่องที่น่าหัวร่อ,แต่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน,แน่นอนว่าจงซาน
ย่อมเห็นว่ากงจูเป็นบุคคลที่โดยเด่นมีความงดงามเหนือใคร,ใต้หล้าแห่งนี้คงไม่มีใครที่จะไม่มีใจให้?"
หลังจากได้ยินคำพูดของจงซาน,ดวงตาของกงจูเฉียนโหยวที่เป็นประกาย,จ้องมองจงซานพลางขมวดคิ้วแน่น,ด้วยคำพูดของเขานั้น,กำลังหมายความว่า..
"อย่างไรก็ตาม,ข้าจงซานนั้น,มีภรรยาสามคนแล้ว,เหว่ยกุยเอ๋อ,เชวียนเป่าเอ๋อ,และเทียนหลิงเอ๋อ,และยังมีหญิงคนสนิทเป่ยชิงซืออีกคน,เรื่องนี้กงจูคงพอจะคาดเดาคำพูดของข้าได้,จงซานนั้นมีเป็นหนี้ความรักต่อพวกนางมากมาย,ด้วยความสัตย์จริง,จงซานไม่ควรที่จะเพิ่มหนี้ความรักอีกครั้ง,ไม่ควรที่จะเห็นแก่ตัว,จงซานไม่ควรที่จะดึงให้ใครลงมาด้วยความเห็นแก่ตัวนี้."จงซานที่เอ่ยอย่างเคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,ใบหน้าของกงจูเฉียนโหยวที่ดูเหมือนครึ้ม,ต้องการจะเอ่ยอะไรออกมา,แต่ไม่รู้ว่าควรกล่าวสิ่งใด.
"ทว่า,ข้าจงซานเป็นคนกล้าทำกล้ารับจริงใจกับทุกคน,ผู้หญิงของข้า,ไม่อนุญาตให้ใครต้องดูแคลนได้,ถึงแม้ว่านางจะยินดีที่จะผูกสัมพันธ์กับข้าก็ตาม."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
ได้ยินคำพูดของจงซานใบหน้าของกงจูเฉียนโหยวเปลี่ยนไปอีกครั้ง,ดวงตาทอแสง,กำหมัดเล็กๆของนาง,แววตาที่มีประกายตาที่ซับซ้อน.
"ข้ารู้ว่าตอนนี้ไม่คู่ควรกับกงจู,เราต่างกันราวสวรรค์และปฐพี,ข้าเป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับแกนทอง,ไฉนเลยจะอาจเอื้อไขว่คว้ากงจูราชวงศ์สวรรค์,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่ากงจูนั้นจะมีความเห็นใด,แต่มันไม่เหมาะสมอย่างแน่นอน."
ได้ยินคำพูดของจงซาน,กงจูเฉียนโหยวที่กัดริมฝีปากแน่น,รับรู้ความตั้งใจของจงซานดี
เขาไม่ได้โป้ปดกล่าวเท็จแต่อย่างใด.
"ข้าจงซานไม่เคยหวาดกลัวผู้ใดใต้สวรรค์แห่งนี้,นกนางแอ่นน้อย
ไหนเลยจะล่วงรู้ความคิดพญาหงส์?
ข้าต้องการบอกเกี่ยวกับเรื่องในวันนี้,ให้ท่านลืมมันไปชั่วคราว,กงจูมีอารมณ์ความรู้สึกใดให้,ข้าย่อมมองเห็น,ทว่าข้ารู้ว่าความอารมณ์ความรู้สึกดังกล่าวนั้นมันอาจจะยังไม่ลึกซึ้งพอ,ทว่าข้าเองก็ชื่นชมเคารพในตัวกงจู,หากความตั้งใจของกงจูยังไม่เปลี่ยนแปลง,บางทีหลังจากนี้ผ่านไปสักวัน,ในข้างหน้า,หากทุกอย่างยังไม่เปลี่ยนแปลง,เมื่อข้าคู่ควรที่จะเอ่ยถาม,หากกงจูยังคงต้องการ,จงซานผู้นี้ยินดีที่จะรับความรู้สึกนี้ไว้,ข้าจงซานไม่ต้องการความรู้สึกที่เหนื่อยหน่าย,หรือความรักที่น่าละอายใจ!"จงซานที่กล่าวหนักแน่น.
"หากว่ามีวันนั้นล่ะ?"กงจูเฉียนโหยวที่จับจ้องมองไปยังจงซาน.
"เมื่อถึงวันนั้น,สวรรค์และปฐพีก็ไม่อาจขวางได้."จงซานที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,ทำไมไม่รู้,ภายในใจของกงจูเฉียนโหยวที่รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา.
"มันคือคำมั่นของท่านอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังจงซาน.
จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว"เป็นคำสัญญา,ท่านจะอยู่ในใจของข้าเสมอ,จงซานจะทำทุกวิถีทาง,ไม่ทำให้มันสูญเปล่า,บางครั้งก็มีหลายอย่างที่ไม่อาจทำตามใจ,ก่อนหน้าที่เคยเกิดขึ้นกับหลิงเอ๋อมาก่อนแล้ว,ข้าไม่ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้น,เจตจำนงของสวรรค์,ไฉนเลยที่คนเราจะรู้ได้."
ได้ยินคำพูดของจงซานทั้งหมดแล้ว,ก่อนหน้านี้แววตาของนางที่ขวยเขินกระอักกระอ่วนก็ได้หายไป,ความรู้สึกวุ่นวายสับสนก่อนหน้านี้,ตอนนี้ถูกเปลี่ยนให้กับมาอ่อนโยน,พร้อมกับรอยยิ้มที่นุ่มนวล.นางไม่มีท่าทางสายตาที่บีบคั้นจงซานอีกต่อไปแล้ว,พร้อมกับกล่าวว่า"ได้,เช่นนั้นข้าจะเชื่อในคำพูดของเซียนเซิง."
เห็นกงจูเฉียนโหยวที่กลับมาเป็นปรกติแล้ว,จงซานที่พยักหน้าให้ด้วยความพึงพอใจ,รอยยิ้มของกงจูเฉียนโหยว,จงซานไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้เห็น,ดูเหมือนว่าเวลานี้,กงจูจะตัดสินใจที่แน่วแน่ได้แล้ว,"เซียนเซิง"คำพูดนี้,ที่ใช้เรียกจงซานนั้น,มันได้แฝงความเคารพเอาไว้,คำเรียกจงซานด้วยเซียนเซิงนี้นางคงจะไม่ใช้เรียกคนอื่นแล้ว,ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เคยเรียกเซียนเซิงสุ่ยจิงมาก่อน,หากเจอกันอีกครั้ง,เป็นไปได้ว่ากงจูเฉียนโหยวคงเรียกเขาว่า"สุ่ยจิง"เท่านั้น.
เซียนเซิง,
หลังจากนี้,คำว่าเซียนเซิง,จะมีเพียงแค่จงซานคนเดียวเท่านั้น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น