Immortality Chapter Chapter 227 Zhong Shan with sword belt blade
นิยาย เรื่อง อมตะ Chapter 227 Zhong Shan with sword belt blade
钟山以剑带刀
เพลงดาบของจงซาน.
ฮุยกวงที่ลงมือ,ตอนนี้เขาไม่ปล่อยให้อ๋องจวีลูได้พูดอะไรต่อแล้ว,เพราะว่าตอนนี้เขาที่เต็มไปด้วยความคลั่งแค้นและเป็นห่วงสถานการณ์ที่ทะเลจิงเต่าด้วย,เขาจะต้องตัดสินจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด,พร้อมกับเร่งรีบกลับไป,หากว่ามีอะไรเกิดขึ้น,บางทีคงจะไม่ทันการ.
ฝ่ามือของพุทธะฮุยกวงที่ตวัดออกไป,ก่อนที่จะขยายเป็นฝ่ามือสีทองขนาดมหึมา,พุ่งตรงไปยังร่างของกงจูเฉียนโหยว.
อาต้าที่พุ่งออกไป,หมัดของเขาที่ต่อยออกทันทีเช่นกัน.เสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
หมัดของอาต้าที่ขยายใหญ่กลายเป็นเงาของพยัคฆ์ที่น่าเกรงขามพุ่งตรงออกไป.
"โฮกกกกก"
"ตูมมมมมมม"
การต่อสู้ของเพลงหมัดที่ทรงพลังเข้าไปทะกันอย่างรุนแรง,เสียงดังสนั่นสร้างคลื่นอากาศกวาดไปทุกทิศทาง,พื้นที่สิบเมตรที่บิดเบี้ยว,สร้างคลื่นอากาศกระจายไปหลายลี้,ผืนน้ำที่หมุนวนเป็นหลุมขนาดใหญ่.
เหล่าทหารที่อยู่ใกล้ๆ,ตอนนี้ลอยกระเด็นไปตามคลื่นอัดอากาศ,ปลิวล่ะล่องไร้ทิศทาง,ทว่ากงจูเฉียนโหยวที่ยืนอยู่ด้านหน้าป้องกันจงซานอยู่,ทำให้เขาไม่ลอยโด่งออกไป.
เหล่านายทหารที่ตั้งหลักได้,ตอนนี้พวกเขาได้สั่งถอนกำลังให้ออกห่างจากพื้นที่แห่งนี้ในทันที,นี่คือการต่อสู้ของยอดยุทธ์,พวกเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้อย่างแน่นอน.
แทบจะในทันทีที่พุทธะฮุยกวงลงมือ,ดวงตาของอ๋องจวีลู่ที่แสงท่าทางโกรธเกรี้ยว,ทว่าหลังจากนั้น,ดวงตาของเขาก็ส่องประกาย,อี้เหยี่ยนบอกว่าห้ามทำร้ายกงจูเฉียนโหยว,ทว่าหากเป็นพุทธะฮุยกวงทำล่ะ?หากเป็นพุทธะฮุยกวงที่สังหารกงจูเฉียนโหยว,ไม่ต้องบอกเลยว่าราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวและแดนเทวะเทพพิสุทธิ์จะกลายเป็นศัตรูกันไปเลยไม่ใช่รึ?
เช่นนั้นเขาก็จะได้รับความดีความชอบขนาดใหน.
คิดได้ดังนั้น,อ๋องจวีลูที่เผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาในทันที,"อู๋อัน,ไปขวางอาต้าเอาไว้!"
"ครับ"อู๋อันที่รับคำในทันที.
พุทธะฮุยกวงที่เห็นอ๋องจวีลู่เริ่มลงมือ,ดวงตาของเขาที่หรี่เล็กลง,แม้ว่าพุทธะฮุยกวงที่เต็มไปด้วยความโกรธ,ทว่าเมื่อเห็นท่าทางของอ๋องจวีลู่ก็ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจด้วยเช่นกัน.
เพราะว่าเชาว์ปัญญาของอ๋องจวีลูไม่ได้ด้อยไปกว่าอี้เหยี่ยนเหมือนกัน,ดังนั้นไม่ยากเลยที่เขาจะคาดเดาได้.
ฮุยกวงที่เผยยิ้มที่แปลกประหลาดออกมา,คิดอยู่เล็กน้อย,ก่อนที่จะไล่ตามกงจูเฉียนโหยวไป.
พุทธะฮุยกวงที่พุ่งตรงไปยังอีกทาง,อาต้าที่เข้าไปขวางทันที,ทว่าที่ด้านหน้าของอาต้าก็ปรากฏอ๋องจวีลูเข้ามาขวางทันที.
ทว่าอาเอ้อในเวลานี้ก็มีผู้ใต้บังคับบัญชาของอ๋องจวีลู่,อู่อานเข้ามาขวางด้วยเช่นกัน.
"ตูมมมมมมม"
กงจูเฉียนโหยวที่นำจงซานดำลงในทะเลในทันที.
ลึกลงไปในทะเล,จงซานสามารถที่จะมองเห็นลำแสงด้านบนได้,อาต้า,อาเอ้อ,และอ๋องจวีลูกับอู๋อันที่เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,คลื่นทะเลที่พุ่งสูง,แม้แต่จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่ดำลงมาลึก,ยังสัมผัสได้ถึงคลื่นและพลังปะทะที่แผ่ออกมาเป็นระลอก.
ทั้งคู่ยังคงดำลงลงมาด้านล่างเรื่อยๆ,ลึกลงมาในทะเลตอนนี้มีคลื่นน้ำที่บ้าคลั่งเลยทีเดียว.
คนสี่คนที่ต่อสู้บนผิวน้ำ,ทว่าใต้ทะเลตอนนี้นอกจากกงจูเฉียนโหยวและจงซานแล้ว,ยังมีพุทธะฮุยกวงและแม่ทัพยวีที่มีพลังฝึกตนหลอมกายธาตุตามลงมา.
พุทธะฮุยกวงที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน,ส่วนแม่ทัพยวีที่ตามมาห่างๆ,ดูเหมือนว่าจะรอคอยเก็บผลประโยชน์เท่านั้น.
ทั้งคู่ที่จมลึกลงมา,ภายในใจของจงซานที่แสดงท่าทางกังวลเช่นกัน,ไม่ได้กังวลกับตัวเองทว่ากังวลในตัวของกงจูเฉียนโยว,ต้องทำอย่างไร?
จงซานที่ยังคงใจเย็น,และครุ่นคิดแผนการต่างๆ,ตอนนี้เขาคิดที่จะใช้หมอกหงหลวนอย่างงั้นรึ?ไม่ดีแน่,การจะจัดการกับคนระดับนี้,มันไม่เพียงพอแน่,มีแต่จะทำให้สถานการณ์แย่ลง,นอกจากต้องต่อสู้กับพุทธะฮุยกวงแล้ว,ยังมีแม่ทัพยวีที่รอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อีก,เขาจะประมาทได้อย่างงั้นรึ?
"พุทธะฮุยกวง,ท่านไม่ต้องไปดูแลจื่อจุ้นเทพมังกรสวรรค์ที่ทะเลจิงเต่าหรอกรึ?
ตอนนี้หากเจ้าสังหารกงจูเฉียนโหยว,เจ้าจะทำให้ดินแดนเทวะและราชวงศ์สวรรค์กลายเป็นศัตรูกัน,ท่านคิดหรือไม่?"จงซานที่กตะโกนออกไปเสียงดัง.
"แล้วยังไง?"พุทธะฮุยกวงที่ชำเลืองมองไปรังร่างกายของเขา.
ความเป็นจริงเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะดึงให้ดินแดนเทวะเทพพิสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องเหมือนกัน.
เห็นพุทธะฮุยกวงที่หยุดชั่วครู่,ทำให้จงซานที่รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย,ทว่าทันใดนั้นพุทธะฮุยกวงก็พุ่งเข้ามา,ปลดปล่อยพลังวิญญาณมหาศาล,กดดันกงจู่เฉียนโหยวให้จมลึกลงไปยังก้นทะเล,พลังวิญญาณของเขาที่มากมายมหาศาลที่ทำให้กงจูเฉียนโหยวขยับไม่ได้.
น้ำทะเลรอบๆที่ถูกพุทธะฮุยกวงกดทับลงมาพร้อมๆกัน.
พุทธะฮุยกวงที่เหมือนว่าลังเลอยู่นิดหน่อย,แต่แล้วเขาก็ลงมือต่อในทันที.
ขณะที่จงซานต้องการจะพูดอะไรออกมา,พุทธะฮุยกวงก็สะบัดมือ,บนฝ่ามือของเขานั้นมีควันสีทองดำเข้ม,ปรากฏขึ้นและมีหนอนไหมที่มีรูปร่างเหมือนกับแมลงปิศาจ.
ดวงตาของพุทธะฮุยกวงที่เบิกกว้าง,ก่อนที่จะสะบัดออกไป.
"ตูมมมมม"
จงซานที่ปลดปล่อยแรงทั้งหมดที่มีออกมา,พุ่งตัวเข้าหาพุทธะฮุยกวงที่ปล่อยหมอกสีทองดำเข้มเข้าไปในร่างกายของนาง.
"ฮุยกวง,เจ้าแส่หาความตาย!"จงซานที่ตะโกนออกมาสุดเสียง.
กงจูเฉียนโหยวในเวลานี้,ด้วยแรงกดดันวิญญาณที่เหนือกว่ากดข่ม,จนไม่สามารถขยับได้,หมอกสีทองดำเข้มพุ่งเขาไปในร่างของนางในทันที.
"พรึด!!!"
กงจูเฉียนโหยวที่พ่นโลหิตคำโต,ใบหน้ากลายเป็นสีดำ,ตอนนี้จงซนที่พุ่งตรงเข้าหาพุทธะฮุยกวงแต่แทบจะไม่สามารถขยับได้เลย,ด้วยพลังวิญญาณที่หนักหน่วงของพุทธะฮุยกวงนั่นเอง.
น้ำทะเลรอบๆที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง,จงซานที่พยามพุ่งตรงไปหากงจูเฉียนโหยว.
กงจูเฉียนโหยวที่ถูกพุทธะฮุยกวงทำร้าย,ร่างกายของนางที่สั่นไหวไปมา,ตอนนี้จมลึกลงไปใต้ทะเลอีก.
จงซานที่พุ่งตรงไปยังร่างของกงจูเฉียนโหยวอย่างรวดเร็ว.
"กงจู."
บนผืนทะเลนั้นอาต้าที่ได้ยินเสียงด้านล่าง,แม้ว่าพวกเขาจะยังคงต่อสู้กันด้านบน,แต่ก็ปล่อยสัมผัสเทวะลงไปด้านล่างด้วยเช่นกัน.
น้ำใต้ทะเลตอนนี้กำลังหมุนวนไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
จงซานที่เข้าไปประครองกงจูเฉียนโหยวจ้องมองไปยังพุทธะฮุยกวง.
ในเวลานี้,จงซานที่ปล่อยพลังทั้งหมดออกมา,กับสิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้เขาพร้อมที่จะต่อสู้แลกชีวิตกับพุทธะฮุยกวง.
จงซานที่ใช้ปราณตัวเองปกป้องร่างของกงจูเฉียนโหยวเอาไว้,ที่มุมปากของนางที่มีโลหิตไหลออกมา,ดวงตาที่จ้องมองไปยังพุทธะฮุยกวงด้วยความเกลียดชัง.
"ปู่ซาบอกว่าข้าไม่สามารถสังหารเจ้า,ทว่าสามารถตอบโต้เจ้าด้วยวิธีที่เจ้าทำร้ายข้าได้,กงจูเฉียนโหยวก่อนหน้านี้เจ้าปล่อยหมอกต้าโหลวมายังร่างข้า,ตอนนี้ก็จงลิ้มลอง,หนอนไหมทองวิญญาณทองทมิฬ"ภายใต้สวรรค์ด้วยพิษนี้,จะทำให้พลังวิญญาณของเจ้าเปรอะเปื้อนไม่บริสุทธิ์,มีเพียงแค่บัวหิมะพิสุทธิ์เท่านั้น,หรือว่าใครที่มีพลังวิญญาณโพธิญาณมรรคา,
ใช้ปราณก่อกำเนิดเพื่อขับพิษ,เจ้าต้องมีตัวตนเช่นปู่ซ่าในการขับพิษไงล่ะ,เจ้าวางยาข้า,ข้าวางยาเจ้า,นี่ก็คือผลกรรมไงล่ะ."พุทธะฮุยกวงที่แค่นเสียง.
กงจูเฉียนโหยวในเวลานี้เต็มไปด้วยความอ่อนแอ,ทว่าสายตาของนางเวลานี้จ้องมองไปยังพุทธะฮุยกวงด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก.
พุทธะฮุยกวงที่เผยยิ้มอย่างเย็นชาให้กับกงจูเฉียนโหยว,"ลืมบอกเจ้าไป,บัวหิมะพิสุทธ์นั้นใต้สวรรค์ใบนี้มีอยู่แค่สามอัน,ไม่ๆ,บัวหิมะพิสุทธิ์ของปู่ซาถูกราชาภูติกินไปแล้ว,ตอนนี้คงมีแค่สองชิ้น."
จากนั้น,พุทธะฮุยกวงก็บินหนีไป,เขาที่ขึ้นไปบนผืนน้ำ,ก่อนที่จะจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังอ๋องจวีลู่.
ต้องการจะใส่ความข้าอย่างงั้นรึ?พุทธะฮุยกวงที่แสดงท่าทางสำราญใจ,ก่อนที่จะมุ่งตรงกลับไปยังเมืองเทียนกง.
พุทธะฮุยกวงที่จากไปแล้ว,ทว่าอ๋องจวีลูที่เผยยิ้มอย่างเย็นชา,พุทธะฮุยกวงคิดว่าตัวเองฉลาดคนเดียวอย่างงั้นรึ?
"แม่ทัพยวี,ไปนำกงจูเฉียนโหยว,กลับไปยังเมืองเทียนกง,และทำให้ทุกคนรับรู้ว่าพุทธะฮุยกวงได้สังหารกงจูเฉียนโหยวด้วยยาพิษ."อ๋องจวีลูที่ยังคงป้องกันอาต้าเอาไว้,เขาที่ร้องตะโกนสั่งการไปยังด้านล่าง.
เป็นความจริง,แม่ทัพยวีที่กำลังตามไปนั้น.
กำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น,พุ่งตรงลงไปยังด้านล่าง.
ในเวลานี้,กงจูเฉียนโหยวที่ถูกพิษ,ร่างกายอ่อนแออย่างที่สุด,จงซานที่ยังอยู่ข้างๆไม่ไปใหน.
อย่างไรก็ตาม,เวลานี้ก็ยังอันตรายอยู่เช่นเดิม.
กงจูเฉียนโหยวที่เข้ากอดจงซาน,ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะตะวัดฟาดออกไป.
บอลสีน้ำเงินที่พุ่งออกไปลูกหนึ่ง,แม่ทัพยวีถึงกับหัวใจรัดแน่น,ดาบยักษ์ของเขาที่ตวัดออกไปยังบอลสีน้ำเงินทันที.
"ย๊ากๆๆ"
บอลแสงสีน้ำเงินถูกสับออกเป็นสองท่อน,ไม่,มันไม่ได้ขาดเป็นสองท่อน,ทว่ามันไม่เคลื่อนไหว,มันติดแน่นกับดาบยักษ์ของเขา,จากนั้นก็ปลดปล่อยแสงที่แปลกประหลาด,ปกคลุมร่างกายของแม่ทัพยวีในทันที.
แม้ทัพยวีถึงกับตื่นตกใจ.
ภายในใจองแม่ทัพยวีที่รู้สึกหดหู่ขึ้นมาในทันที,ดาบของเขาที่ตัดไปยังบอลแสงนั่น,กับกลายเป็นว่าทำให้มันมากักขังเขาเอาไว้.
"บอลเทวะกักขัง?
แม่ทัพยวีที่มีระดับหลอมกายธาตุ,คงจะไม่สามารถทำลายมันออกมาได้แน่."อ๋องจวีลู่ที่เตรียมพุ่งลงมาใต้ทะเล.
"เซียนเซิง,ท่านหนีไปเร็วเข้า."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,พร้อมกับกำหมัดแน่น,หนีรึ?
ในเวลานี้จะให้จงซานหนีรึ?
"ไม่,กงจูข้าทำให้ท่านต้องเสี่ยงอันตราย,ข้าจะต้องพาท่านหนีให้ได้."ใบหน้าของจงซานที่ดูมั่นคง.
"ไม่,เป็นเพราะข้าดื้อรั้นเกินไป,ไม่ต้องการเสียเซียนเซิงไป,ไม่สามารถโทษท่านได้,วันนี้เพียงแค่โชคร้ายเท่านั้น,ข้าคงจะไม่รอดแล้ว,เซียนเซิงโปรดหนีไปเถอะ,ข้าสามารถที่จะอัญเชิญพยัคฆ์ระดับหลอมกายธาตุได้,มันสามารถสังหารแม่ทัพยวีได้,ถึงแม้ว่าข้าจะตายไป,ก็ไม่ยอมเป็นหมากให้พวกเขาใช้,"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ไร้เรี่ยวแรง.
อัญเชิญ?
ดวงตาของจงซานที่ลุกวาว,ใช่แล้ว,เขาเองก็ทำพันธะสัญญากับเผ่าหมาป่าเช่นกัน,ซึ่งลูกหลานเองก็สามารถอัญเชิญได้เช่นกัน,นั่นก็หมายความว่ากงจูเฉียนโหยวก็สามารถอัญเชิญพยัคฆ์ของต้าโหลวได้.
"อัญเชิญรึ?หลังจากท่านอัญเชิญ,พิษจะฝั่งเข้าไปในร่างลึกกว่าเดิม?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกมาในทันที.
"ไม่มีเวลาแล้ว,สิบวันหลังจากนี้,ข้าสามารถต้านทานพวกเขาได้,ถึงแม้ว่าจะกลับไปยังต้าโหลวก็ไม่สามารถถอนพิษได้,นี่เป็นพิษที่รุนแรง,เวลานี้มันได้กัดกินไปกว่า
30%
และยังขยายออกไปเรื่อยๆ,ตอนนี้หากไม่อัญเชิญ,ข้าจะไม่สามารถทำมันได้อีกแล้ว,ไม่คิดคิดเลยว่าเฉียนโหยวจะต้องมาจบชีวิตที่นี่."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนแรง.
แม่ทัพยวีที่กำลังพยายามทะลวงบอลเทวะกักขังอยู่,กงจูเฉียนโหยวที่ยื่นมือออกไป,เตรียมอัญเชิญพยัคฆ์.
ในเวลานั้น,มือของจงซานที่ยื่นออกไป,จับมือของกงจูเฉียนโหยวเอาไว้.
"กงจู,ท่านเชื่อใจข้าหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวด้วยสายตาที่หนักแน่น.
เห็นแววตาของจงซานแล้ว,ทำไมไม่รู้กงจูเฉียนโหยวที่ราวกับจะลืมทุกอย่าง,นางที่พยักหน้าให้ด้วยสัญชาติญาณ.
"อืม,นำอาวุธของท่านออกมา,ข้าจะจับมือของท่าน.แล้วเหวี่ยงออกไปพร้อมกัน."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางมั่นใจ.
กงจูเฉียนโหยวไม่อยากเชื่อเลยว่านางจะนำกระบี่ยาวของนางออกมา.
จงซานที่โอบกอดกงจูเฉียนโหยวด้านหลัง,มือของเขาที่เอื้อมกอดกุมมือทั้งสองข้างของกงจูเฉียนโหยว,พร้อมกับกุมกระบี่ยาว,จงซานในเวลานี้จ้องมองไปยังด้านหน้า,เล็งไปยังพื้นที่ของแม่ทัพยวีที่ถูกขังอยู่ในบอลเทวะกักขัง."
"ข้าจะพาท่านเหวี่ยงเอง,ท่านที่กระตุ้นพลังไปตามการเหวี่ยงของข้า,เต็มกำลังที่ทำได้,จะสำเร็จหรือล้มเหลวอยู่ภายในกระบวนท่าเดียว."จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่นพร้อมกับโอบกอดนางด้านหลัง.
"เปล่าประโยชน์,พลังของข้าในเวลานี้เหลือแค่ระดับก่อตั้งวิญญาณ,ไม่มีทางทำอันตรายแม่ทัพยวีได้,แม้แต่ไม่สามารถทะลวงผ่านเข้าไปในบอลเทวะกักขังได้ด้วยซ้ำ."กงจูเฉียนโหยวที่ส่ายหน้าไปมาดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า.
"เชื่อข้า!"จงซานที่กระซิบข้างหูของนางอย่างอ่อนโยน.
เห็นท่าทางหนักแน่นของจงซานแล้ว,ถึงกับทำให้ร่างของนางอ่อนระทวย,กงจูเฉียนโหยวไม่รู้เช่นกันว่าทำไม,นางเผยยิ้มออกมา,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น