Immortality Chapter 226 Justice is inescapable
นิยาย เรื่อง อมตะ Chapter 226 Justice is inescapable
天网恢恢
ทวงความยุติธรรม.
ปลอมตัว,ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลนัก.
ในเวลานี้,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,แม้แต่เมืองหน้าด่านได้ประกาศภาวะฉุกเฉิน,คนในเมืองไม่สามารถออกมาได้,และต้องทำการตรวจสอบสถานะทุกครั้ง.
ด้านนอกเมืองเวลานี้,มีเหล่าทหารมากมายกระจายไปทุกทิศทาง,พวกเขาไม่ยอมให้ใครผ่านไปได้,ผู้ต้องสงสัยล้วนแล้วแต่ถูกนำมาสอบสวนทั้งหมด.
พวกเขาที่มีการกระจายตัวไปรอบๆอย่างมีประสิทธิภาพ,มีวิธีการตรวจสอบที่พิเศษ,มีการกลับมารายงานตัวเป็นระยะเพื่อประมวลผล,ตรวจสอบความเป็นไปได้อย่างรวดเร็ว.
กงจูเฉียนโหยว,อาต้า,อาเอ้อและจงซาน,หากพวกเขาเดินทางไปตามพื้นที่เป้าหมายดูเหมือนว่าจะเป็นที่จับตามองจนเกินไป,จะทำให้กลายเป็นเป้าหมายของคนจำนวนมากในทันที.
"ทำไมพวกเราไม่ซ่อนตัวกันก่อนล่ะ,ทำไมถึงต้องหนีอย่างงั้นรึ?"อาต้าที่สอบถามออกมา.
"ซ่อนตัว,พวกเขาตอนนี้เริ่มค้นหาพื้นที่รอบๆอย่างหนักแล้ว,ก่อนหน้านี้เจ้าสังหารทหารไปหนึ่งคน,ตอนนี้ตำแหน่งของพวกเราถูกเปิดเผย,พวกเขาต้องนำกองกำลังจำนวนมากมารอบๆ,เมื่อทหารคนใดคนหนึ่งของพวกเขาไม่กลับไปรายผล,พวกเขาก็จะรับรู้,ว่าทหารคนดังกล่าวคงจะถูกสังหารไป,ดังนั้นพวกเราจึงต้องรีบหนีจากพื้นที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
”...”
ในเวลาเดียวกันจากพื้นที่ไกลออกไป,ขณะที่พวกเขากำลังนำเมฆเหินบินอยู่นั้น.
อาต้าที่ยืนอยู่ด้านหน้า,ตอนนี้มีลำแสงของศรปราณทะลวงเล็งมายังพวกเขา,ทำให้ต้องหยุดในทันที.
ซึ่งที่ด้านหน้าพวกเขามีคนกลุ่มหนึ่ง,ที่เล็งศรปราณมายังพวกเขา,ขณะที่อาต้าเตรียมที่จะลงมือ.
จงซานที่คว้าไหล่ของอาต้าเอาไว้.
"พวกเจ้าเป็นใคร?"ทหารที่อยู่ไกลออกไปร้องตะโกนออกมา.
"พวกเราเป็นพ่อค้าจากเมืองหว่าน,เพิ่งมาจากเมืองเทียนกง,กำลังจะกลับ."จงซานที่กล่าวออกไป.
"เมืองหว่าน?"ทหารที่ขมวดคิ้ว.
เมืองหว่าน,ทิศเหนือ.
"ใช่แล้ว."จงซานพยักหน้า.
"ตอนนี้อยู่ในภาวะฉุกเฉิน,พวกเจ้าทั้งหมด,ตามพวกเรามา."ทหารคนดังกล่าวตอบ.
เพราะว่ากลุ่มของจงซานที่ใช้เมฆเหินเป็นพาหนะ,นั่นก็หมายความว่าเป็นผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณเป็นอย่างต่ำ,ดังนั้นเหล่าทหารย่อมไม่กล้าทำอะไรพวกเขาในเวลานี้.
"ได้!"จงซานพยักหน้า.
จากนั้น,ทหารทั้งสองคนก็นำพวกเขาเดินทางไปยังทิศเหนือ,จงซานและคนอื่นๆที่บังคับเมฆสีขาวพุ่งตรงตามไปในทันที.
ในเวลาเดียวกันบนเมฆสีขาวนั้น,จงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้า,พร้อมกับสั่งอะไรบางอย่างต่ออาต้า.
ระหว่างทาง,พวกเขาที่เห็นเหล่าทหารที่ออกค้นหามากขึ้นและก็มากขึ้นเรื่อยๆ,ทว่าทหารทั้งสองคนที่นำพวกเขาทั้งสองไปนั้น,เป็นไปด้วยความราบรื่น.
"ไม่รู้ว่าพวกท่านทั้งสองจะพาพวกเราไปที่ใหนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ที่ด้านหน้านั้นมีค่ายขนาดใหญ่อยู่,มีคนที่จะสามารถตรวจสอบสถานะของเจ้าได้,หลังจากที่เขาทำการตรวจสอบแล้ว,เจ้าก็ต้องรอที่ค่าย,จนกว่าจะเลิกสถานะฉุกเฉิน."ทหารคนดังกล่าวตอบ.
ได้ยินคำพูดของทหารคนดังกล่าว,จงซานที่หรี่ตาเล็กลง,ตรวจสอบอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่สามารถใช้สัมผัสตรวจสอบพวกเขาได้,เมื่อไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบได้,ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าปลอมตัวหรือไม่,ดูเหมือนว่าคนดังกล่าวนี้,จึงต้องการนำพวกเขาไปยังพื้นที่ทหารที่มีอยู่เป็นจำนวนมาก.
"อืม,ไม่รู้ว่าค่ายใหญ่นั้นอยู่ห่างไกลแค่ใหน?"จงซานสอบถามอีกครั้ง.
"อีกนิดเดียว,สองก้านธูปก็ถึงแล้ว."ทหารคนดังกล่าวตอบ.
จงซานที่หันกลับมาพยักหน้าให้กับอาต้า.
เมื่อมาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง.
"ตุ๊บ แล้วก็ตุ๊บ"
เสียงโจมตีสองครั้ง,ทหารทั้งสองคนก็หล่นลงไปในทันที.
"ไม่ต้องสังหารพวกเขา,ทำให้หมดสติก็พอ,นำชุดของพวกเขาออกมา,อาต้า,อาเอ้อ,พวกเจ้าเร่งรีบเปลี่ยนชุดเป็นทหารทั้งสองคนซะ."จงซานกล่าว.
"ครับ."อาต้าที่กล่าวออกมาในทันที.
จากนั้น,คนทั้งสี่ก็เปลี่ยนเป็นชุดทหารในทันที.
จากนั้นมุ่งตรงไปยังทิศเหนืออย่างรวดเร็ว.
พวกเขาที่มุ่งตรงไปยังเมืองหว่านในทันที,ด้วยความเร็ว,ในเวลานี้ไม่มีใครขวางพวกเขาแล้ว,สามารถที่จะหนีออกมาจากพื้นที่ดังกล่าวอย่างรวดเร็ว,ทว่าจงซานนั้นยังไม่สามารถวางใจได้,เพราะหากยังไม่ออกจากดินแดนแห่งนี้,ก็ยังมีอันตรายอยู่.
ในเวลานั้นมีแม่น้ำขนาดใหญ่ที่เชื่อมกับทะเล,ดวงตาของจงซานที่ดูเปล่งประกาย.พวกเขาทุกคนที่กำลังก้าวลงไปในน้ำ.
”.....”......
ขณะที่พวกเขาเตรียมลงไปในทะเล,ทันใดนั้นจากพื้นที่ไกลออกไปก็มีลำแสงที่พุ่งตรงมา,เป็นศรปราณทะลวง.
อย่างไรก็ตามศรปราณนั่นไม่ได้ยิงมาที่คน,ทว่ายิงมาดักหน้าพวกเขา,ป้องกันไม่ให้พวกเขาก้าวต่อไปด้านหน้านั่นเอง.
จงซานที่หันหน้ากลับมา,ที่บนยอดเขาไม่ไกลออกไป,ในเวลานี้มีมือธนูและทหารจำนวนหนึ่งยืนอยู่บนกระบี่เหิน.
"คนของทหารทิศใต้?พวกเจ้าไม่ได้ถูกสั่งให้คนหาเฉพาะทิศใต้เหรอ,แล้วมาอยู่ทิศเหนือได้อย่างไร?"ทหารคนดังกล่าวที่ตะโกนถามออกไป.
จงซานที่ไม่ได้ตอบแต่อย่างใด,ทหารคนดังกล่าวดวงตาเปล่งประกาย.
"แจ้งใต้เท้า,เจอผู้ต้องสงสัย!"ทหารดังกล่าวตะโกนออกมาเสียงดัง.
"จัดการ!"จงซานที่ตะโกนออกไปในทันที.
เป็นความจริงเหล่าทหารเหล่านี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเชาว์ปัญญาที่ยอดเยี่ยม,ดูเหมือนว่ากองกำลังของต้ายวีนั้นจะถูกฝึกฝนอย่างเข้มงวด.
อาต้าลงมือ,ด้วยความเร็วของอาต้า,ที่จงซานยังไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน,อย่างไรก็ตาม,เหล่ามือธนูทั้งสามสิบคน,พวกเขาก็ไม่ได้ช้าเลย,พวกเขาที่ถูกโจมตีต่างก็แตกฮือไปยังทิศทางต่างๆกัน.
"หนีเร็วเข้า."จงซานที่กล่าวออกไปอย่างไม่ลังเล.
เมฆสีขาว,ในเวลานี้นำคนทั้งสี่หนีอย่างรวดเร็ว,หากไม่มีจงซาน,กงจูเฉียนโหยวและคนทั้งสามคงจะบินหนีด้วยตัวเอง,ซึ่งจะมีความเร็วกว่าการใช้เมฆเหินหลายเท่า,ทว่าตอนนี้,ต้องนำจงซานหนีไปด้วย,จึงต้องใช้เมฆเหินเป็นพาหนะ,ความเร็วจึงลดลงไม่ด้วย.
"ฟิ้ว!"
ศรปราณทะลวง,ที่ถูกยิงมาจากทุกทิศทุกทาง.
ศรปราณทะลวงเหล่านั้นพุ่งตรงมายังเมฆเหิน,ทว่าอาต้านั้นได้ปลดปล่อยพลัง,สร้างปราณคุ้มกันขนาดใหญ่คลุมพวกเขาเอาไว้ทันที.
"ตูมมมมม"
เหล่าศรปราณทะลวงที่กระเด็นออกไป,ด้วยกระแทกเข้ากับปราณคุ้มกันของอาต้า.
อาต้านับว่าทรงพลังมาก,ปราณม่านคุ้มกันนั้นแข็งแกร่งไม่น้อย,แม้ว่าศรปราณทะลวงจะแข็งแกร่ง,ทว่าก็ไม่พอที่จะทะลวงผ่านปราณของอาต้าได้,ทว่าศรปราณทะลวงกับมีมากขึ้นเรื่อยๆ,ไม่ได้การ,ตอนนี้จากร้อย,กลายเป็นพันและเป็นหมื่น,พุ่งตรงเข้ามา.
อย่างไรก็ตามอาต้านั้นแม้ว่าม่านคุ้มกันจะพังทลาย,เขาก็ย่อมสามารถหลบได้อย่างง่ายได้,ไม่มีทางที่ศรปราณเหล่านั้นจะทำอันตรายได้,ทว่าจงซานล่ะ,จะทำอย่างไรดี.
พวกเขาที่ถูกยิงออกมาถูกล้อมรอบให้อยู่กลางทะเล,กงจูเฉียนโหยวแสดงท่าทางลังเลใจ,หากว่าต้องการจะหนี,แม้ว่ายาก,ทว่าก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้,ทว่าเซียนเซิงล่ะ?จะทิ้งเขาอย่างงั้นรึ?ไม่ได้,ไม่ได้อย่างแน่นอน!
ในเวลาเดียวกันนั้นจงซานที่จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,มีเหล่าทหารมากมายตอนนี้กำลังเล็งศรปราณมายังพวกเขา,มีใบหน้าของคนผู้หนึ่งที่กุมกระบี่แน่น,ใบหน้าที่แสดงท่าทางตื่นเต้น,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะพบเป้าหมาย.
ระหว่างที่อาต้าและอาเอ้อกำลังเตรียมหนีอยู่,หรือคนเหล่านั้นไล่ตามทัน,พวกเขาก็พร้อมที่จะต่อสู้จนถึงที่สุด.
"แม่ทัพยวี,มีระดับหลอมกายธาตุ,เป็นแม่หน้าของต้ายวี."
ระดับหลอมกายธาตุ?จงซานที่หรี่ตาเล็กลง.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,กงจูเฉียนโหยว!"ที่ขอบฟ้าไกลนั้นมีเสียงหัวเราะที่ดังสนั่นก็ดังขึ้นในทันที.
จงซานที่หันขวับจ้องมองไปยังเสียงดังกล่าว,ที่ขอบฟ้ามีจุดสามจุดที่กำลังพุ่งมาด้วยความเร็ว,เป็นชายสามคน.
อ๋องจวีลู่,พุทธะฮุยกวง,ส่วนอีกคนหนึ่งจงซานไม่รุ้จัก.
อาต้าและอาเอ้อที่เห็นสถานการณ์วิกฤติ,จงซานที่เข้าใจได้ทันที,คนทั้งสามนั้นมีพลังฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้.
"คารวะอ๋องจวีลู่!"แม่ทัพยวีที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม,เจ้าทำได้ดีมาก."อ๋องจวีลูที่เอ่ยปากชม.
"กงจูเฉียนโหยวเจ้าทำอะไรอยู่?ทำไมถึงได้สวมชุดของทหารต้ายวีล่ะ?
คิดจะทำงานให้กับต้ายวีของข้าอย่างงั้นรึ?"อ๋องจวีลู่ที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ในเมื่อพวกเขาจำได้,กงจูเฉียนโหยวก็ไม่คิดที่จะปกปิดอีกต่อไป,นางที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง,ก็เผยร่างที่แท้จริงออกมา.
จงซานที่พบว่าพุทธะฮุยกวงที่มาด้วย,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทำไมเขาถึงได้มาที่นี่ล่ะ?ทันใดนั้นหัวใจของจงซานก็สั่นไหวไปมาทันที,หลังจากงานเลี้ยงของอี้เหยียนแล้ว,กลิ่นอายของจื่อจุ้นเทพมังกรได้เปลี่ยนไป,แน่นอนว่าแผนการของอี้เหยี่ยนได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว,เขาได้ทำให้พุทธะฮุยกวงโกรธเกลียดกงจูเฉียนโหยวได้แล้ว,ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"อ๋องจวีลู,ทำไมท่านต้องเดินทางมาที่นี่ด้วยล่ะ?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกไปในทันที.
"ทำไมอย่างงั้นรึ?ชิ,กระจกเงาหมื่นนครนะสิ."ดวงตาของอ๋องจวีลู่ที่ชำเลืองมองออกไป.
"อ๋องจวีลูท่านก็เห็นอยู่แล้ว,กระจกเงาหมื่นนครนั้นไม่ได้อยู่ในมือข้าสักหน่อย."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"กู่หลินและสุ่ยจิงอยู่ที่ใหน?"อ๋องจวีลูที่ชำเลืองมองตาโต.
"เฮ้เอ้,ข้าคิดว่าอ๋องจวีลูที่ตามพวกเรามาทันนั้น,คงเป็นคำแนะนำของอี้เหยี่ยน,ทว่าเซียนเซิงอี้เหยี่ยนเป็นคนที่เดินทางไปจับกู่หลินอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ไม่ตอบตรงๆ.
"แล้วมันอย่างไร?"อ๋องจวีลู่ที่หรี่ตาจ้องมอง.
"อ๋องจวีลูที่พลาดโอกาสได้กระจกเงาหมื่นนครไปแล้ว,ทว่าเป็นเซียนเซิงอี้เหยี่ยนที่ได้ทำหน้าที่นี่แทน."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่คำพูดทั่วไป,ทว่ากลับมีความหมายที่ลึกซึ้งเพื่อปลุกปั่น.
เป็นความจริง,ทันทีที่ได้ยินคำพูดของกงจูเฉียนโหยวก็ทำให้อ๋องจวีลูต้องหรี่ตาจ้องมอง,เขารู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาเหมือนกัน,นี่เป็นความตั้งใจของอี้เหยี่ยนอย่างงั้นรึ?ต้องการให้ข้าไล่ตามกงจูเฉียนโหยว,แต่เขากับเป็นคนทำหน้าที่จะนำกระจกเงาหมื่นนครกลับอย่างงั้นรึ?
"ในเมื่อในมือของข้านั้นไม่ได้มีกระจกเงาหมื่นนคร,อ๋องจวีลูทำไมต้องมาขวางทางข้าด้วยล่ะ?
ท่านคงไม่ต้องการที่จะสังหารข้าเพื่อก่อสงครามกับต้าโหลวหรอกนะ?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวเป็นนัยย์
อย่างไรก็ตาม,อ๋องจวีลูนั้นไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด,เขาที่ได้ยินคำพูดของอ๋องจวีลูและกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,"พวกเราแค่ต้องการเชิญกงจูกลับไปด้วยกัน,อุปราชเองก็ต้องการที่จะพบกับผู้ใต้บังคับบัญชาของท่าน,จงซาน!"
ได้ยินคำพูดของอ๋องจวีลูแล้ว,หัวใจของกงจูเฉียนโหยวที่รัดแน่น,พวกเขาต้องการที่จะจับตัวจงซานจริงๆรึ?
"ราชันย์น่าหลานเพียวเสวี๋ยและจื่อจุ้นเทพมังกรสวรรค์,ตอนนี้กำลังประลองกันอยู่ที่ทะเลสาบจิงเต่า,อ๋องจวีลู่ได้รับคำสั่งจากองค์ราชันย์น่าหลานเพียงเสวี๋ยให้มาจับพวกเราอย่างงั้นรึ?
ที่จริงกลุ่มของพวกเรานั้นไม่เห็นจะมีประโยชน์อันใดกับพวกท่านเลยไม่ใช่รึ?หรือว่าอ๋องจวีลูนั้นรับคำสั่งจากอี้เหยี่ยนมากัน."กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังอ๋องจวีลูพร้อมด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของกงจูเฉียนโหยวแล้ว,ดวงตาของอ๋องจวีลู่นั้นที่หดเกร็งขึ้นมาทันที,"ในเมื่อข้าไล่ตามมาทันแล้ว,กงจูควรที่จะเห็นแก่หน้าข้า,เมื่อไหร่ที่ได้กระจกเงาหมื่นนครกลับมา,ข้ารับประกันว่าจะส่งกงจูกลับไปด้วยตัวเอง."
จะอย่างไรก็ตามใบหน้าของอ๋องจวีลูที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องนำกงจูเฉียนโหยวกลับไป,หากกระจกเงาหมื่นนครไม่สามารถตามกลับมาได้,ก็ยังสามารถใช้นางแลกกลับคืนมา.
"อ๋องจวีลู,ทำไมต้องพูดอะไรให้มันยืดยาวด้วย?
อาต้าอาเอ้อเจ้าจัดการไป,กงจูเฉียนโหยว,ข้าจะเป็นคนช่วยจับนางให้กับท่านเอง."พุทธะฮุยกวงกล่าว.
"ฮุยกวง,เจ้าต้องการสร้างความขัดแย้งให้กับราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวกับแดนเทวะเทพพิสุทธิ์อย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองออกไป.
"ชิ,เป็นเจ้าที่วางยาพิษข้า,ตอนนี้ราชวงศ์สวรรค์และแดนเทวะเทพพิสุทธิ์เป็นศัตรูกันเรียบร้อยแล้ว,ปู่ซ่าช่วยชีวิตข้าไว้,ทำให้ปราณหยวนเสียหายไปเป็นจำนวนมาก,วันนี้ข้าจะมาคิดบัญชีกับเจ้า."พุทธะฮุยกวงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
จากนั้น,อ๋องจวีลูที่ไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป,พุทธะฮุยกวงก็ลงมือทันที,เขาที่พุ่งตรงไปยังกงจูเฉียนโหยว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น