Immortality Chapter 225 Wisdom return Gu Lin
นิยาย เรื่อง อมตะ Chapter 225 Wisdom return Gu Lin
智慧回归的古林
เชาว์ปัญญาของกู่หลินฟื้นคืน.
ปราณแท้=>แกนแท้ =>แกนทอง=>เรือนม่วง, สัมผัสเทวะ==>เรือนโอสถ
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง,ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
จงซาน,เฉียนโหยว,อาต้าและอาเอ้อ,ยืนอยู่.
"เซียนเซิง,เพียงแค่ยิงดอกไม้ไฟ,จะทำให้สามารถแสดงสัญลักษณ์ต้าโหลวได้อย่างงั้นรึ?"อาต้าที่สอบถามออกไป.
"ใช่,ข้าได้สอนเจ้าไปแล้วก่อนหน้านี้,เกี่ยวกับการใช้สัญลักษณ์ทั้งสิบสองทิศทาง,ทิศเหนือ
12 จุด,เช่นนั้นทิศตะวันออกที่เลื่อนไปทีละหนึ่งจุด,ที่ตำแหน่งด้านหน้านั้นมีเมืองสามเมืองที่คุกคามขวางพวกเราอยู่,หากผ่านเมืองดังกล่าวไปได้พวกเราก็จะปลอดภัย,
12 จุดทิศทางหนึ่ง,หนึ่งจุดอีกทิศทางหนึ่ง, 12
จุดอีกทิศทางหนึ่ง,ตอนนี้เหล่าทหารได้กระจายไปพื้นที่รอบๆ,พวกเราจะต้องส่งสัญญาณเพื่อที่จะให้พวกเขารวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน,เพื่อที่จะทำให้พวกเขาเผยช่องว่างให้เราผ่านไป."จงซานกล่าว.
"อืม"อาต้าที่พยักหน้า,ทว่าก็ยังคงสงสัย.
"จุดที่นี่เร็วเขา,ให้พวกเขาได้เห็นหนึ่งจุด,ให้เขามุ่งตรงมาพื้นที่แห่งนี้,พวกเขาจะได้เข้ามาตรวจสอบยังพื้นที่แห่งนี้,พื้นที่แห่งนี้พวกเขาจะต้องเร่งรีบมาอย่างรวดเร็วแน่,พวกเราจะต้องหลบการไล่ตามสิบจุดที่ข้าได้วางไว้,เหล่าทหารที่มุ่งตรงมายังพื้นที่แห่งนี้,ส่วนทิศทางของฝั่งเซียนเซิงสุ่ยจิงมีประกายแสงของภูเขาไฟอยู่,พวกเขาย่อมไม่สามารถมองเห็นได้,จึงสามารถใช้สัญญาณหนึ่งจุด,เมื่อสัญญาณ
12 จุดที่พวกเขาก้าวไป,ทิศทางอีก 11 ตำแหน่งก็จะเป็นพื้นที่ปลอดภัย,จากนั้นทั้งฝั่งของเซียนเซิงสุ่ยจิงและเราที่ล่อทหารให้เปิดช่องว่างจะสามารถก้าวไปยังตำแหน่งที่ปลอดภัยได้."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขณะที่กองกำลังของอี้เหยี่ยนตามมา,พวกเราก็สามารถผ่านเมืองสามเมืองไปแล้ว,อี้เหยี่ยนก็จะไม่สามารถตามพวกเราได้ทัน,ด้วยระยะทางที่ห่างออกมานั้น,พวกเราจะปลอดภัยจริงๆรึ?"อาต้าที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"อืม,ยิ่งพื้นที่ยิ่งวุ่นวาย,พวกเขาที่จะกำลังกะวนกระวายใจ,นั่นจะยิ่งทำให้พวกเราปลอดภัย."จงซานที่กล่าวรับรอง.
"อืม,เป็นหน้าที่ข้าเอง."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
อีกฝั่งหนึ่ง,กู่หลินและเซียนเซิงสุ่ยจิงที่หยุดอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ซือจื่อ,ที่นี่ละ,ข้าจะจุดแล้ว,เช่นนั้น,พวกเราก็จะสามารถเดินทางไปยังพื้นที่ปลอดภัยต่อได้,รบรองพวกเราปลอดภัยแน่นอน"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.
"รอก่อน."กู่หลินทีเอ่ยออกมาในทันที.
"ซือจื่อ,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เจ้าบอกว่าหากข้าไม่จุด,เฉียนโหยวก็ยังสามารถหนีได้อย่างงั้นรึ?"กู่หลินที่เผยยิ้มเหยียดหยันขึ้นที่มุมปาก.
ได้ยินคำพูดของกู่หลินภายในใจของเซียนเซิงสุ่ยจิงถึงกับบีบรัด.
"ครับ,กงจูเฉียนโหยวนั้นมีพลังฝึกตนหลอมกายธาตุ,อาต้าและอาเอ้อเองก็เป็นผู้เยี่ยมยุทธ,เรื่องนี้ไม่มีปัญหา,อย่างไรก็ตาม,เซียนเซิงจงซานคงจะ...."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"งั้นไม่ต้องจุด,เฉียนโหยวที่เป็นห่วงจงซาน,แน่นอนว่าจะไม่สามารถปล่อยให้จงซานหนีไป,อย่างไรก็ดีข้าต้องการที่จะเห็นนางมองเห็นจงซานตายไปต่อตา."ดวงตาของกู่หลินที่มีแววตาเย็นชา.
เซียนเซิงสุ่ยจิงถึงกับชำเลืองมองตาโตไปยังคำพูดของกู่หลิน,เพราะว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,ซือจื่อคิดได้ลึกล้ำขนาดนี้เลยรึ?
"ซือจื่อ,หากว่า...."ซือจื่อสุ่ยจิงที่เตรียมกล่อมเขา.
ทันใดนั้นกุ่หลินที่หันหน้าจ้องมองไปยังสุ่ยจิงด้วยแววตาที่เย็นชาและกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็นว่า"สุ่ยจิง,หากเจ้าไม่ต้องการกลับไปยังตำหนักอ๋องต้าเสวียนอีกล่ะก็,เอาเลย."
เห็นใบหน้าท่าทางของกู่หลินแล้ว,หัวใจของเซียนเซิงสุ่ยจิงทีเย็นเยือก,ใบหน้าที่เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อ,เกิดอะไรขึ้น?ซือจื่อเปลี่ยนเป็นคนละคนในทันที,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะรู้เป้าหมายของเขาอยู่ที่ตำหนักอ๋องต้าเสวียน?
นี่เขารู้ได้อย่างไร?
"ซือจื่อ,ท่าน,สำเร็จแล้วอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
รอยยิ้มที่ชั่วร้าย,กู่หลินที่กล่าวออกมา"ใช่แล้ว,เมื่อสักครู่นี้,ข้าได้กลับมายึดครองร่างของข้าแล้ว,ข้าได้กำราบมันแล้ว,ข้าสามารถที่จะแยกแยะจิตวิญญาณเทวะได้แล้ว,นานเท่าไหร่แล้วที่ข้าต้องรอ,ข้าสามารถที่จะออกมาจากเรือนโอสถได้อย่างสมบูรณ์แล้ว."
"ยินดีกับซือจื่อด้วย."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมาในทันที.
"ไม่ผิดดังคาด,หลายปีมานี้เฉียนโหยวได้กลายเป็นกงจูแล้ว,ข้าออกมาช้าเกินไป,ทว่ามันไม่สำคัญหรอก,มันไม่สำคัญเลยเมื่อข้าฟื้นคืนสติ,งานหมั้น,ยกเลิกงานแต่งงั้นเหรอ?ไม่มีใครที่สามารถตัดขาดการหมั้นหมายของข้าได้,เฉียนโหยวนางต้องเป็นของข้า."กุ่หลินที่แค่นเสียงอย่างเย็นชา.
"ครับ,ซือจื่อ."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ตอบรับในทันที.
"เอาล่ะ,พวกเราไป,มุ่งไปยังตำแหน่งที่มีคนน้อย,จุดไฟสัญญาณเพื่อความปลอดภัย
เท่าที่จำเป็น,หากไม่จำเป็นก็ไม่ต้องจุด,มีความเป็นไปได้ 50 %ที่จะวิ่งเข้าไปเจอทหารของต้ายวี,ข้าเชื่อในดวงของข้า."กู่หลินที่กล่าวรับรอง.
"ครับ."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่พยักหน้า.
จากนั้น,กู่หลินและเซียนเซิงสุ่ยจิงไม่ได้จุดไฟสัญญาณตามคำแนะนำของจงซาน,พวกเขาที่มุ่งตรงไปยังทิศทางไปยังทิศทาง,ตำแหน่งสองในทันที.
อี้เหยียนที่นำกองทัพมุ่งตรงไปยังทิศเหนือ,รอคอยรับการรายงานจากเหล่าทหารที่จะกระจายไปทุกทิศทาง.
อ๋องจวีลูที่ค่อนข้างกระวนกระวายใจ,ทว่าอี้เหยียนนั้นยังคงสุขุม,นำกองกำลังออกมาอย่างใจเย็น.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ,มีสัญญาณไฟขึ้นมาในทันที.
อ๋องจวีลู่และผู้ใต้บังคับบัญชา,อู๋อานเร่งรีบไล่ตามมา,ไปยังสัญญาณไฟดังกล่าว.
มีธนูที่มาพร้อมสารพุ่งมาจากเมือง,นำจดหมายมาด้วย.
อ๋องจวีลูที่ค่อยๆเปิดอย่างอดทน.
"ข้อความในสารแจ้งว่า,พวกเราพบกงจูเฉียนโหยวมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตก!"อ๋องจวีลู่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ไม่ไช่!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาในทันที.
"ไม่ใช่อะไรกัน?"อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"กงจูเฉียนโหยวอย่างงั้นรึ?
นางต้องการให้คนพบ,จากนั้นก็จุดพุสัญญาณ?
พวกเขาน่าจะแบ่งกันออกเป็นสองกลุ่มหรือสามกลุ่ม."อี้เหยี่ยนที่คิดใคร่ครวญก่อนที่จะกล่าวออกมา.
"แยกออกไปสองกลุ่มรึ?
ที่ใหน?"อ๋องจวีลูที่นิ่งงัน,เช่นนั้นจะทำอย่างไร?
กระจกเงาหมื่นบุพผาอยู่ทิศใหน?
"ใช่แล้ว,พวกเขาต้องแยกเป็นสองกลุ่มแน่นอน,นอกจากนี้ตามสภาพแวดล้อมต่างๆ,หากจุดพลุสัญญาณ,เมื่อทิศตะวันตกจุด,ทิศเหนือก็จะต้องถูกจุด,ทำไมทิศเหนือตอนนี้ไม่เห็นเลย,ทำไม?เป็นเรื่องแปลก,ประหลาดจริงๆ."อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วเป็นเลขแปด.
"อุปราช,มีเพียงสองกลุ่มอย่างงั้นรึ?"อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ.
"ดูแปลกๆ,พุสัญญาณ,ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์,แสดงว่าจงซานไม่ได้อยู่ทิศเหนือ,ทว่าเขาเดินทางไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ,เช่นนั้น."อี้เหยี่ยนที่คิดใครครวญ.
ดูเหมือนว่าอี้เหยี่ยนจะตระหนักได้ถึง 11
ทิศทางของจงซานนั้นไม่ได้มีอยู่จริง,นั่นก็อธิบายได้ว่า,จงซานไม่ได้เลือก 11
เส้นทางดังกล่าวแน่,นี่น่าจะเป็นจุดที่สองของพวกเขา.
"อ๋องจวีลู่,เจ้านำคนไล่ตามกงจูเฉียนโหยวไปตามเส้นทางนี้,นางต้องใช้เส้นทางดังกล่าวแน่นอน,ข้าจะไล่ตามคนอีกกลุ่มหนึ่งไปเอง."อี้เหยียนที่ชี้เส้นทางบนแผนที่ให้กับเขา.
"ดี!"อ๋องจวีลู่ที่กล่าวรับอย่างมั่นใจ.
"ช้าก่อน."อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาในทันที.
"มีปัญหาอะไร?"อ๋องจวีลู่ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"หากเจอกงจูเฉียนโหยว,อย่าได้ทำร้ายนาง,จับตัวนางเพื่อป้องกันความไม่แน่นอน,หากเป็นเซียนเซิงจงซาน,ให้นำเซียนเซิงจงซานมาให้ข้า."อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาทันที.
"ไม่ให้ทำร้ายกงจูเฉียนโหยวอย่างงั้นรึ?"อ๋องจวีลูที่ขมวดคิ้วไปมา.
อี้เหยี่ยนที่ต้องการสังหารกงจูเฉียนโหยว,ตอนนี้กลับไม่ให้ทำร้ายนางอย่างงั้นรึ?
"ถูกแล้ว,ตอนนี้สถานการณ์มันแตกต่างออกไป,กงจูเฉียนโหยวนั้นยังมีประโยชน์,เจ้าเพียงแค่ไล่ตามกระจกเงาหมื่นนครก็พอ,จำไว้ว่า,หากเจอเซียนเซิงจงซาน,ผู้น้อยขอให้อ๋องจวีลูอย่าทำร้ายเขา,โปรดนำเขากลับมา."อี้เหยี่ยนที่กล่าวย้ำอีกครั้ง,แม้ว่าเขาจะรับรู้ได้ว่าจงซานอาจจะไปอีกทาง,ทว่าทุกๆอย่างนั้นไม่แน่นอน,ต้องเตรียมการเอาไว้ก่อน.
อ๋องจวีลู่ที่หรี่ตาจ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวลพร้อมกับกล่าวตอบรับ"ได้!"
"อืม,พวกเขาคงจะไปไกลแล้ว,ตอนนี้ท่านควรจะใช้ความเร็วเต็มที."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม."อ๋องจวีลู่พยักหน้า.
"อู๋อาน,เจ้าและข้ามีพลังระดับจักรพรรดิแท้,ให้ใช้ความเร็วเต็มพิกัด."อ๋องจวีลู่กล่าวต่ออู๋อาน.
"ครับ."อู๋อานรับคำในทันที.
"ท่านอ๋องขอให้พุทธะคนนี้ได้ตามไปด้วย."พุทธะฮุยกวงกล่าว.
อ๋องจวีลู่ที่ดวงตาเป็นประกายจ้องมองไปยังพุทธะฮุยกวง,"ได้,เช่นนั้นก็ต้องรบกวนท่านแล้ว,พวกเราไป."
พุทธะฮุยกวงพยักหน้าจากนั้น,คนทั้งสามก็หายไปพร้อมๆกัน,เดินทางมุ่งไปยังทิศทางที่อี้เหยี่ยนชี้แนะ.
เห็นพวกเขาที่จากไปแล้ว,อี้เหยี่ยนที่หันหน้ากลับมาอีกฝั่ง,ฝั่งนี้เป็นทิศทางของสุ่ยจิงแน่.
"เถี่ยเสวี๋ยเจ้านำไปก่อน,ข้าจะตามไปทีหลัง."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ครับ."เถี่ยเสวี๋ยรับคำในทันที.
เพราะว่าเหตุผลทางร่างกาย,ดังนั้นความเร็วของเขาจึงมีขีดจำกัด.
....
หุบเขาแห่งหนึ่ง.
จงซาน,เฉียนโหยว,อาต้าและอาเอ้อ,
ตอนนี้กำลังหยุดนิ่ง,ไม่ไกลออกไปนั้น,มีศพของนายทหารคนหนึ่ง.
ในเวลานี้,คนทั้งสี่ใบหน้าดูไม่ดีนัก.
"เซียนเซิง,เกิดอะไรขึ้น,มีทหารมาที่นี่?
หากว่าข้าไม่ลงมือเร็วกว่า,ตำแหน่งพวกเราต้องเปิดเผยอย่างแน่นอน."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
กงจูเฉียนโหยวที่ใบหน้ามือคลึ้ม,มีอาเอ้อที่ยืนอยู่ข้างๆไม่กล่าวอะไรออกมา.
"กู่หลินพวกเขาไม่จุดพลุสัญญาณ,ดูเหมือนว่าเหล่าทหารจะกระจายไปทุกทิศทางแล้ว."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ทำไมพวกเขาไม่จุดกัน?
นี่กู่หลิน."ใบหน้าของกงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางไม่พอใจ.
"ในเมื่อไม่จุดพวกเขาจะไม่สามารถหนีได้,กงจูเฉียนโหยว,ท่านโปรดรีบหนีไป,ในเวลานี้,อี้เหยี่ยนจะต้องส่งผู้เยี่ยมยุทธ์ไล่ตามมาแน่,และต้องเป็นระดับจักรพรรดิแท้,พวกเขาบินด้วยความเร็ว,พร้อมกับใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองในมุมกว้าง,พวกเขาจะต้องพบเจอพวกเรา.อีกไม่นานต้องตามมาทันแน่."จงซานที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมา.
"พวกเราไม่ไปด้วยกันรึ?แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวต่อจงซาน.
"ข้าจะซ่อนตัวอยู่ในป่าทึบ,ด้วยธวัชค่ายกล,พวกเขาไม่มีทางค้นพบข้าได้,เมื่อกองกำลังถอยกลับไปแล้ว,ข้าจะตามไปหาท่านเอง."จงซานที่เอ่ยออกมาทันที.
กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองจงซาน,นางที่กล่าวออกมาว่า"ไม่ได้,เส้นทางหนีมีไม่มากนัก,หากว่าทหารเข้าไปในป่าทึบนั่นจะไม่เจอเจ้าอย่างงั้นรึ?"
"เพียงแค่ทหารทั่วไป,ไม่มีทางที่จะทำอะไรข้าได้."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
กงจูเฉียนโหยวเชื่อว่าทหารทั่วไปนั้นไม่สามารถคุกขามจงซานได้,ทว่ากงจูเฉียนโหยวจะยอมให้เขาเป็นตัวล่อได้อย่างไร,หากว่าพลาดเขาไม่ต้องตกไปเป็นของอี้เหยี่ยนหรอกรึ?แม้ว่าจงซานอาจจะเอาตัวรอดได้,แต่มันใช่ตัวตนของนางเลย.
"เซียนเซิงอย่าได้กล่าวเลย,ข้าไม่มีทางทิ้งเซียนเซิงได้."กงจูเฉียนโหยวที่ส่ายหน้าไปมา.
แน่นอนว่าจงซานรับรู้ถึงแผนการของกงจูเฉียนโหยว,ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ."ดี,เช่นนั้นพวกเรามาใช้แผนปลอมตัวกัน."
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น