Immortality Chapter 228 Heavenly Clause! Cuts the wave
นิยาย เรื่อง อมตะ Chapter 228 Heavenly Clause! Cuts the wave!
天条！斩浪！
บัญญัติสวรรค์! คลื่นตัด!
จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่กำลังเคลื่อนไหวนั้น,อยู่ในสายตาของแม่ทัพยวี,ที่มุมปากของแม่ทัพยวีนั้นเต็มไปด้วยความดูแคลน,พลังฝึกตนของจงซาน,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าอยู่ในระดับสี่แกนทอง,เพียงแค่ระดับสี่แกนทองเองไม่ใช่รึ?,ส่วนกงจูเฉียนอยู่นั้นอยู่ในระดับก่อตั้งวิญญาณ,ตอนนี้คิดจะทำร้ายเขาอย่างงั้นรึ?ฝันไปเถอะ!
อาต้าและอาเอ้อในเวลานี้ดวงตาแดงซานจ้องมองลงมาใต้ทะเล,ทว่าในเวลานี้,พวกเขาไม่สามารถลงมาด้านล่างได้,ด้วยอ๋องจวีลูและอู๋อาน
ระดับจักรพรรดิแท้ทั้งสองคน,ที่ขวางทางอยู่,จึงไม่สามารถที่จะหยุดมือลงมาได้ล่างได้เลย.
กงจูเฉียนโหยวที่อ่อนแอลงเรื่อยๆ,อยู่ในอ้อมกอดของจงซาน,พร้อมกับขยับไปตามแรงของเขา,พยายามที่จะเค้นพลังออกมาให้มากที่สุด.
จงซานที่กระซิบข้างหู,กอดนางจากด้านหลังกุมมือของนางเอาไว้,พร้อมกับวาดมือไปช้าๆ,ดวงตาที่จ้องมองไปยังบอลเทวะกักขังที่อยู่ด้านหน้า,จงซานที่จับจ้องมองการไหลของน้ำ,พร้อมกับรอจังหวะโจมตี.
ทันใดนั้น,ดวงตาของจงซานที่เปล่งประกาย,กุมมือขวาของนางแน่น.
"กระตุ้นกระบี่."จงซานที่กระซิบข้างหูข้างหูนางเบาๆ,ริมฝีปากของเขาที่สัมผัสใบหูของนางอย่างนุ่มนวล.
ราวกับถูกจงซานสะกดใจ,ดังนั้นนางแทบจะไม่รู้สึกตัว,ทำตามความรู้สึก,สัมผัสที่ลึกล้ำแผ่ซานไปทั่วร่าง,ด้วยริมฝีปากของเขาที่คลอเคลียข้างๆใบหู,หัวใจที่สั่นสะท้าน,ใบหน้าที่แดงซ่าน,กระตุ้นพลังตามการบอกของเขา,พลังที่แผ่อาบไปทั่วกระบี่ของนาง,ก่อนที่นางจะเหวี่ยงออกไป,โดยที่นางไม่รู้ตัว.
ขณะที่จงซานและกงจูเฉียนโหยวเหวี่ยงกระบี่ออกไปเต็มที่นั้นพลังกายาเทพอสูรที่ถูกส่งออกมายังกระบี่ของนาง,กระตุ้นพลังให้เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า,เหวี่ยงออกไปด้านหน้าเต็มกำลัง.
บัญญัติสวรรค์!
คลื่นตัด!
เพลงดาบที่ใช้กับเพลิงกระบี่,เหวี่ยงด้วยความรุนแรงของดาบ,พร้อมความคมของกระบี่,ไม่ปรากฏปราณกระบี่ที่พุ่งออกมา,แต่เป็นกลิ่นอายของกระบี่ขนาดใหญ่กว่า
200
เมตร,พุ่งตรงไปยังบอลเทวะกักขัง,แม้จะเป็นแค่การเหวี่ยงกระบี่,ไม่ตัดผืนน้ำที่อยู่รอบๆออกไปด้วยซ้ำ.
แม้ทัพยวีที่เผยยิ้มออกมา,เพลงกระบี่ที่ล้มเหลวอย่างงั้นรึ?
ทว่ารอยยิ้มของเขาที่เผยยิ้มออกมากับต้องค้างไปในทันที,ภายในใจกับสังหารใจถึงอันตรายได้.
เพราะว่าแทบจะในทันที,ที่กระบี่ของกงจูเฉียนโฉยวชี้มายังเขา,กลิ่นอายกระบี่ที่แหลมคม,ก็ปะทุขึ้นมาในทันที,น้ำทะเลที่มากมายมหาศาลแบ่งแยกออกเป็นสองข้าง,ใช่แล้ว,ราวกับว่ามันหลีกหนีเปิดเส้นทางของกลิ่นอายกระบี่นั่น,เป็นไปได้อย่างไร?หนีอย่างงั้นรึ?
ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,ทันใดนั้น,ทะเลที่ราวกับว่ากลายเป็นธารน้ำแข็ง,ถูกแช่ไปด้วยพลังมหาศาล,มันได้กลายเป็นชั้นๆ,ราวกับเส้นใย,แหวกเป็นช่องทางออกมาพร้อมๆกัน,มันถูกฉีกกระชากถูกปาดด้วยความคมของกลิ่นอายกระบี่ที่พุ่งออกมาด้วยความเร็วสูง.
ผืนทะเลที่ถูกแยกออกเป็นสองฝั่งด้วยกระบี่ยาวของกงจูเฉียนโหยว,มันถูกตัดออกเป็นสองส่วน,ราวกับหนีจากความแหลมคมระดับเทพเจ้า,ที่สามารถตัดผืนทะเลได้.
ความคมของกระบี่ที่พุ่งตรงไปยังบอลเทวะกักขัง,พลังไร้ขอบเขตตัดผ่านไปในทันที.
"ซี่ๆๆ"
เสียงของโลหิตที่ดีดเด้งออกมา,พ่นฟุ้งกลายเป็นหมอกโลหิต,บอลเทวะกับขังที่ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน,ร่างของแม่ทัพยวีที่อยู่ภายใน,ถูกแบ่งออกเป็นสองซี,ถูกแบ่งออกไปอยู่คนละฝั่งของบอลเทวะกังขังสีน้ำเงิน.
กลิ่นอายของคมกระบี่ยังไม่จบเท่านั้น,มันยังพุ่งขึ้นไปเหนือน้ำ,พลังที่แข็งแกร่งที่แยกผืนทะเลออกเป็นสองซีก,เต็มไปด้วยพลังที่ไร้ที่สิ้นสุด.
"ตูมมมมมมม!"
ทะเลที่กว้างใหญ่ที่แยกออกพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า.
หยุดนิ่งไปชั่วขณะ!
ในเวลาเดียวกันนั้น,เหล่าผู้เยี่ยมยุทธ์ที่ต่อสู้กับบนทะเลถึงกับหยุดนิ่งไปในทันที,อาต้า,อาเอ้อ,อ๋องจวีลูและอู๋อานไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อยกับผืนทะเลที่เปิดออก,น้ำทะเลที่แยกเป็นสองฝั่ง.
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเร็วมาก,คมกระบี่ของกงจูเฉียนโหยวที่เฉือนผืนทะเลขึ้นมาจากใต้น้ำ,กลิ่นอายกระบี่,ที่เต็มไปด้วยพลัง,ทำให้ทุกคนตะลึงงัน,นี่คือพลังหลอมกายธาตุระดับกลาง,ทว่าในเวลานี้กงจูเฉียนโหยวอยู่ในสภาพเช่นไร?จงซานมีพลังฝึกตนเท่าไหร่?
ทุกคนต่างก็เต็มด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ,เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?
กงจูเฉียนโหยวในเวลานี้ชำเลืองมองตาโตจ้องมองไปยังมือขวาของนางที่เหวี่ยงออกไป,มือขวาของนางที่จงซานกุมเอาไว้,นี่คือพลังของนางอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างไร?พลังของนางในเวลานี้,นางเข้าใจชัดเจน,ทว่าพลังนั้นกับถูกจงซานจุดขึ้นที่ปลายกระบี่,แต่อย่างไรก็ตาม,มันไร้เหตุผลเกินไป,มีพลังถึงเพียงนี้เลยรึ?
คนทั้งสี่บนอากาศ,นิ่งตะลึงงัน,ร่างของแม่ทัพยวีที่ถูกตัด,วิญญาณเทวะหลุดออกมา.
น่ากลัวเกินไปแล้ว,กงจูเฉียนโหยวที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้เลยเหรอ,แม้ทัพยวีที่ขาดเป็นสองส่วน,อาต้าที่ฟื้นคืนสติ,ซัดฝ่ามือออกไป,ยังดวงวิญญาณเทวะของแม่ทัพยวีในทันที,จากนั้นร่างกายของอาต้าที่พุ่งตรงลงไป,ปรากฏอยู่ที่ด้านหน้าจงซานในทันที.
อาเอ้อที่ตามมาอย่างรวดเร็ว,ตามมาด้วยอู๋อานและอ๋องจวีลูด้วยเช่นกัน.
พวกเขายังคงขัดแย้งโต้เถียงกัน.
"อ๋องจวีลู,ท่านก็น่าจะรู้ว่าพุทธะฮุยกวงเร่งรีบหนีออกไปทำไม?"จงซานที่ตะโกนออกไป.
อ๋องจวีลู่ที่เผยยิ้มเย็นชาออกมา,ทำไมพุทธะฮุยกวงเร่งรีบกลับไปอย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่าอ๋องจวีลูต้องรุ้อย่างแน่นอนว่าเป้าหมายของพุทธะฮุยกวงคือมาวางยาพิษเท่านั้น,เมื่อเสร็จแล้วเขาก็เร่งรีบกลับไปนั่นเอง.
"เจ้าคิดว่าพวกเขาไม่มีของวิเศษชั้นสูงของดินแดนเทวะเทพพิสุทธ์อย่างงั้นรึ?
จื่อจุ้นปู่ซามังกรสวรรค์ที่พลังต้นกำเนิดหยวนเสียหายจะกล้ายอมรับการท้าทายอย่างงั้นึ?
เจ้าที่ไล่ล่าข้ามา,ทว่าพุทธะฮุยกวงที่มีของวิเศษชั้นสูงได้กลับไป,น่าหลานเพียงเสวี๋ยไม่ตกอยู่ในอันตรายอย่างงั้นเหรอ!"จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
จงซานที่กล่าวคำไร้ออกมา,เพื่อข่มขู่เขาเอาไว้,ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องลองดูก่อน.
"กงจูมีชีวิตอยู่ได้แค่สิบวัน,เจ้าจะมาขวางทางพวกเราเพื่ออะไร?
อาต้าและอาเอ้อสามารถที่จะขวางทางพวกเจ้าได้,ข้าตอนนี้สามารถพากงจูหนีไปได้เหมือนเดิม."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
เป็นความจริง,อาต้าและอาเอ้อที่ยืนขวางหน้าจงซาน,อ๋องจวีลูที่ใบหน้ามืดคลึ้มแสดงท่าทางไม่แน่ใจ.
จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง"หากน่าหลานเพียวเสวี๋ยไม่ตายแล้วยังไง,ทว่าหากเขาตายไปล่ะ,น่าหลานเพียวเสวี๋ยเกิดตายไปจริงๆ,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีใครกันที่มีเกียรติยศสูงสุด,ใครที่ได้รับการยอมรับจากทุกคน,ใครที่จะได้เป็นราชันย์คนใหม่?"
อี้เหยี่ยน,แน่นอนว่าต้องเป็นอี้เหยี่ยน,ถึงแม้ว่าอี้เหยี่ยนจะกำลังจะตายด้วยโรคภัย,ทว่าเขาก็ยังเป็นเหมือนหนามทิ่มแทงใจเช่นเดิม.
"ได้,ในเมื่อนางเหลือชีวิตเพียงสิบวัน,ดูแล
กงจูของเจ้าไปก็แล้วกัน."อ๋องจวีลูกล่าว.
จากนั้น,อ๋องจวีลูก็พาอู๋อัน,พุ่งขึ้นผืนทะเล,เร่งรีบบินตรงไปยังเมืองเทียนกง,ตรงไปยังทะเลจิงเต่าทันที.
ศัตรูผู้มาเยือนได้จากไปแล้ว,จงซานที่ถอนหายใจยาว.
"กงจู,โปรดวางใจ,มีข้าอยู่,ท่านจะต้องไม่เป็นอะไร!"จงซานพยุงร่างของนางเอาไว้และกล่าวต่อนาง.
กงจูเฉียนโหยวที่ยิ้มให้กับจงซานด้วยรอยยิ้มที่อ่อนแรง,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองอาต้าและอาเอ้อ.
"อาต้า,อาเอ้อ,ระหว่างข้าหมดสติ,เจ้าต้องเชื่อฟังคำพูดของเซียนเซิงทุกคำ."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวด้วยเสียงแผ่วๆ.
"ครับ."ทั้งสองที่ตอบรับในทันที.
กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้าด้วยท่าทางพอใจ,ก่อนที่นางจะหมดสติไปในทันที.
เห็นร่างที่ไร้สติของกงจูแล้ว,ภายในใจของจงซานที่รัดแน่น,เขาจะต้องหาพื้นที่ปลอดภัยให้เร็วที่สุดก่อน.
"อาต้า,อาเอ้อ,พาพวกเราไปยังทิศตะวันออก,เคลื่อนที่เต็มกำลัง,ไปด้วยความระมัดระวัง."จงซานกล่าว.
"คับ."อาต้าและอาเอ้อตอบรับในทันที.
หนึ่งวันหลังจากนั้น,ลึกเข้าไปในภูเขาในป่าทึบแห่งหนึ่ง.
พื้นที่แห่งนี้ได้มีการวางธวัชค่ายกลเพื่อปกปิดสัมผัสเทวะเอาไว้.
ที่ด้านในนั้น,อาต้าและอาเอ้อยืนข้างๆด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ,จงซานที่อุ้มกงจูเฉียนโหยว.
หลังจากหนีออกมาหนึ่งวันเต็ม,จงซานที่คิดว่าพื้นที่แห่งนี้ปลอดภัยแล้ว,จึงได้ทำการซ่อนตัวอยู่ในป่าแห่งนี้.
"เซียนเซิง,ทำอย่างไรดี? พลังวิญญาณและดวงวิญญาณเทวะของกงจูตอนนี้ถูกหนอนไหมทองทมิฬปนเปื้อนไปแล้ว,เก้าวัน,เมื่อวิญญาณเทวะของกงจูปนเปื้อนทั้งหมดจะต้องตายอย่างแน่นอน."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ.
จงซานที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะสะบัดมือหนึ่งครั้ง,นำเกี้ยวขนาดใหญ่สีแดงออกมาต่อหน้าทุกคน.
เป็นเกี้ยวขนาดใหญ่ 16
คนหาม,จงซานที่ได้เตรียมเอาไว้ที่เกาะหมาป่าสวรรค์,เพื่อเตรียมตัวไปรับเทียนหลิงเอ๋อ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะต้องนำมาใช้ในเวลานี้.
บนเกี้ยวขนาดใหญ่นั้นมีที่พักด้านในเหมือนกับห้องขนาดเล็กห้องหนึ่ง,ที่สามารถนอนได้ด้วยความสะดวก.
"ห้ามไปใหน,เฝ้าดูพื้นที่รอบๆเอาไว้,ห้ามรบกวนข้า,ห้ามใช้สัมผัสเทวะด้วย."จงซานที่กล่าวต่อคนทั้งสอง.
"ครับ."คนทั้งสองที่ถอนออกไปในทันที.
จากนั้นคนทั้งสองก็เฝ้าระวังพื้นที่ดังกล่าว,ทว่าจงซานเองก็ไม่คิดว่าพื้นที่แห่งนี้ปลอดภัยนัก,แต่ด้วยพื้นที่รอบๆที่หนาทึบ,และอยู่ในธวัชค่ายกล,ไม่น่าจะมีใครพบเจอพวกเขาในเวลานี้.
อาต้าและอาเอ้อจ้องมองหน้ากันและกัน,ทว่าไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา.
ภายในเกี้ยวตอนนี้,จงซานที่จ้องมองกงจูเฉียนโหยว,ภายในใจที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ,เพราะว่าหากนางไม่ยืนกราน,ทิ้งเขาไป,บางทีนางคงจะไปพบกับกู่หลินและสุ่ยจิงแล้ว.
เพียงแค่สะบัดมือหนึ่งครั้ง,จงซานที่นำบัวหิมะพิสุทธิ์ออกมา.
คาดไม่ถึงเลยว่า,ในโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญหลายอย่าง,บัวหิมะพิสุทธิ์,ใต้สวรรค์,ที่มีเพียงแค่สามชิ้น,เขากับมีอยู่ชิ้นหนึ่ง,ที่จริงยังมีเรื่องที่จงซานไม่รู้,หนอนไหมทองทมิฬนั้น,เป็นพิษอย่างหนึ่ง,ที่เกิดจากการสกัดกลั่นจากบัวหิมะพิสุทธิ์,หากจื่อจุ้นเทพมังกรสวรรค์มีบัวหิมะพิสุทธิ์แล้วละก็,พุทธะฮุยกวงคงจะไม่ใช้พิษประเภทนี้,เพราะด้วยเหตุนี้พุทธะฮุยกวงจึงได้ใช้พิษนี้ต่อกงจูเฉียนโหยว.
แม้ว่าจงซานจะไม่เคยใช้บัวหิมะพิสุทธ์,ทว่าเขาย่อมรู้วิธีการทั่วไป,ด้วยการวางมันลงบนศีรษะของกงจูเฉียนโหยว,พร้อมกับกระตุ้นและเคลื่อนพลังของมันไปทั่วร่าง.
"พรึดๆๆๆ"
ประกายแสงสีขาวบริสุทธ์ที่โอบอุ้มไปทั่วทั้งร่างของกงจูเฉียนโหยว.
ในเวลานี้,แสงสีขาวบริสุทธิ์ดังกล่าว,ดูเหมือนว่าจะทำให้หนอนไหมสีทองทมิฬ,กำลังบิดเกี้ยว
ดิ้นรนอไปม่.
"ตุ๊บ!"
หนอนไหม้ทองทมิฬที่ระเบิดออกไป,กลายพลังสีทองดำที่แทรกซึมอยู่ในร่างของกงจูเฉียนโหยว,จงซานที่เคลื่อนพลังเพื่อสลายพลังเหล่านั้น,ซึ่งพลังสีทองทมิฬเหล่านั้นค่อยๆหายไปทีละน้อยๆ,อย่างไรก็ตาม,นับว่าเป็นเวลาที่ช้ามากๆ,เห็นได้ชัดเจนว่าไม่สามารถที่จะชำละล้างทั้งหมดในเวลาอันสั้นได้.
ขณะที่จงซานขับพิษดังกล่าวอยู่นั้น,การต่อสู้ของทะเลจิงเต่าก็ยังคงดำเนินต่อไป,น่าหลานเพียวเสวี๋ยและจื่อจิ้นเทพมังกรสวรรค์ยังคงปะทะกันไม่หยุด,ทะเลขนาดใหญ่เวลานี้ราวกับว่ากำลังจะแห้งเหือด,ระเหยออกไปทุกทิศทาง,อากาศที่บิดเบี้ยวไปรอบๆ,เมื่อทั้งสองคนเข้าปะทะกัน.
อ๋องจวีลูและพุทธะฮุยกวงที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน,จ้องมองไปยังบนฟ้า.
ในเวลาเดียวกัน,ดวงตาของพุทธะฮุยกวงที่เบิกกว้าง,สบัดมือหนึ่งครั้ง,ปรากฏเป็นกลุ่มควันสีทองทมิฬ,เป็นหนอนไหมปิศาจ,ตอนนี้มันกำลังส่ายไปมาด้วยความเจ็บปวด,ในพริบตาเดียวเท่านั้น,หนอนไหมดังกล่าวก็สลายหายไป.
หนอนไหมทองทมิฬของพุทธะฮุยกวงที่นำออกมาสลายไป,ภายในใจของอ๋องจวีลูถึงกับสะดุ้ง.
"อะไร?"อ๋องจวีลูที่จ้องมองไปยังพุทธะฮุยกวงและสอบถามออกมาทันที.
"เมื่อปู่ซาได้ทำการสกัดกลั่นหนอนไหมทองทมิฬนั้น,ได้พวกมันมาหนึ่งคู่,หากว่ามีสุดยอดผู้เยี่ยมยุทธ์ขับมันออกมา,ทั้งสองตัวย่อมไม่มีผลอะไรต่อกัน,แต่หากใช้บัวพิสุทธิ์ชำระล้างตัวใดตัวหนึ่งล่ะก็,อีกตัวก็จะได้รับผลดังกล่าวไปด้วย,พร้อมกับสลายหายไปในทันที."พุทธะฮุยกวงที่ชำเลืองมองตาโต.
"หมายความว่าอย่างไร?"อ๋องจวีลูที่เกิดลางสังหรใจไม่ดี.
"กงจูเฉียนโหยวมีบัวพิสุทธิ์?
นางได้ใช้มันชำระล้างหนอนไหมทองทมิฬนี้ไปแล้ว."พุทธะฮุยกวงกล่าว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น