Immortality Chapter 229 Resigning on account of age and returning to one's home place
นิยาย เรื่อง อมตะ 229 ชำระล้างพิษ.
告老还乡
ชำระล้างพิษ.
"อะไร?"อ๋องจวีลู่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"กงจูเฉียนโหยวถูกช่วยชีวิตแล้ว."พุทธะฮุยกวงกล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ.
"เจ้าบอกว่ากงจูเฉียนโหยวหายดีแล้วอย่างงั้นรึ?"อ๋องจวีลูทีกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"หายดีอย่างงั้นรึ?ไม่มีทาง,ถึงแม้ว่าจะมีบัวหิมะพิสุทธิ์ก็ตาม,จำเป็นต้องใช้เวลาพักฟื้นหนึ่งร้อยวัน,ด้วยการขับพิษหนอนไหมทองทมิฬนั้น,เวลานี้กงจูเฉียนโหยวน่าจะมีสภาพร่างกายไม่ต่างจากคนธรรมดา."พุทธะฮุยกวงที่แค่นเสียงเย็นชา.
"โอ้ว?ร้อยวันอย่างงั้นรึ?"อ๋องจวีลู่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม,หนึ่งรอยวัน,ตอนนี้ดวงวิญญาณเทวะของนางปนเปื้อน,เมื่อดวงวิญญาณเทวะปนเปื้อน,ก็จะไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้,ร่างกายของนางไม่ต่างจากคนธรรมดา,ตอนนี้เมื่อใช้บัวหิมะพิสุทธิ์ขับพิษออกไป,ต้องใช้เวลาอีกหนึ่งร้อยวันเพื่อฟื้นฟูพลังกลับมา,ทีละนิดๆ."พุทธะฮุยกวงกล่าว.
"หนึ่งร้อยวัน,ตอนนี้พวกเขาได้หนีออกไปจากรัศมีของกองทัพแล้ว,เหลือแค่ร้อยวันนับว่าเป็นปัญหาทีเดียว."อ๋องจวีลู่ที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,กงจู,แม้ว่าจะถูกชำระล้างกำจัดหนอนไม้ทองทมิฬออกไปแล้วก็ตาม,ทว่า,ภายในร่างของนางก็ยังกากของพิษคงเหลืออยู่,มันจะไม่หายไปในหนึ่งร้อยวัน."พุทธะฮุยกวงที่จ้องมองอ๋องจวีลู่ด้วยรอยยิ้ม.
"หมายความว่ายอย่างไร?"อ๋องจวีลู่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ท่านอ๋องโปรดวางใจพิษดังกล่าวนี้สามารถใช้สัมผัสเทวะตรวจจับได้."พุทธะฮุยกวงที่ยืนกลุ่มก้อนเศษของหนอนไหมทองทมิฬขึ้นมาให้อ๋องจวีลูตรวจสอบ.
อ๋องจวีลู่ที่กวาดตามองพิษดังกล่าว,ทันใดนั้นก็ดวงตาเบิกกว้าง.
"พิษนี้,น่าหวาดกลัวจริงๆ!"อ๋องจวีลู่ที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่แล้ว,พิษนี้ข้าได้ผนึกเอาไว้ด้วยวิชาพิเศษ,กงจูเฉียนโหยวย่อมรับรู้,ไม่เพียงแต่มันยังตกค้างในร่างของนาง,ภายในหนึ่งร้อยวันนี้,เมื่อพวกเราใช้สัมผัสเทวะค้นหา,ภายในรัศมีสิบจ้าง,สัมผัสเทวะที่กวาดออกไปนั้น,จะทำอันตรายต่อนางได้,อีกทั้งในเวลากลางคืนเองร่างกายของนางจะส่องประกายแสงนำทางอีกด้วย,ด้วยวิธีการดังกล่าวนี้,ท่านอ๋องสามารถที่จะสามารถค้นหากงจูเฉียนโหยวได้อย่างง่ายดาย,นอกจากนี้กงจูและจงซานเป็นเหมือนกับตัวถ่วง,คนทั้งสี่คงหนีไปไม่ไกล."พุทธะฮุยกวงล่าว.
ได้ยินคำพูดของพุทธะฮุยกวงดวงตาของอ๋องจวีลู่หดเกร็ง.,แสดงท่าทางประหลาดใจ,ด้วยการแนะนำของพุทธะฮุยกวงเขาจึงไม่ได้กล่าวอะไรต่อไป.
ในเวลาเดียวกัน,อีกกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งกลับมา,เป็นกลุ่มของอุปราชอี้เหยี่ยน.
อ๋องจวีลู่ที่ก้าวออกไปหาในทันที,"อุปราช,ได้กระจกเงาหมื่นนครกลับมาหรือไม่?"
อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา,จ้องมองไปยังอ๋องจวีลู่,"เซียนเซิงสุ่ยจิงและกู่หลินช่างโชคดีจริงๆ,หนีไปได้."
ได้ยินคำพูดของอี้เหยี่ยนแล้ว,อ๋องจวีลู่หัวใจสั่นไหว,พยักหน้าไม่กล่าวอะไรอีกต่อไป.เขาที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อรอการต่อสู้ให้จบลง.
.........
หลังจากนั้นสามวัน.
หุบเขาแห่งหนึ่ง,เซียนเซิงสุ่ยจิงและกู่หลินที่รอคอยอยู่อย่างอดทน.
"ซือจื่อ,กงจูเฉียนโหยวคงจะไม่มีหวังแล้ว."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา.
"เฮ้เฮ้,อารมณ์ของผู้ยิ่งนั้นมันช่างยากจะหยั่งถึง,ในเมื่อจงซานตายไป,แน่นอนว่านางย่อมไม่ยินดีกลับมารวมกลุ่มกับเรา,พวกเรากลับได้แล้ว,ด้วยมีอาต้าและอาเอ้ออยู่ด้วย,ไม่จำเป็นต้องห่วงพวกนาง."กู่หลินที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ครับ."เซียนเซิงสุ่ยจิงพยักหน้า.
........
เมืองเทียนกง,ห้องโถง,ราชวังหลวง.
อี้เหยี่ยน,น่าหลานเพียวเสวี๋ย,และอ๋องจวีลูที่รวมตัวประชุมกัน.
"เหนือหัว,ทำไมท่านไม่ลงดาบสังหารจื่อจิ้นปู่ซามังกรสวรรค์ไปในตอนนั้น!"อี้เหยียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเสียดาย.
"ลงดาบเหรอ? เจ้ามองไม่เห็นตัวอักษรบนกำแพงภูเขาใหญ่นั่นรึอย่างไร?"น่าหลานเพียวเสวี๋ยเอ่ย.
"ตัวอักษรเจ็ดตัวรึ? ตัวอักษรนั่น,จะต้องเป็นฝีมือของจงซานทิ้งเอาไว้อย่างแน่นอน,มีเพียงเขาเท่านั้นที่ทำเรื่องหน้าไม่อายเช่นนั้นได้."อี้เหยียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ.
ตัวอักษรเจ็ดตัว" ไร้ยางอาย,ฉวยผลประโยชน์ที่ไม่ชอบด้วยเหตุผล!" ด้วยเหตุนี้ในช่วงเวลาสุดท้ายจึงทำให้สามารถช่วยจื่อจุ้นปู่ซามังกรสวรรค์ได้.
不要脸 乘人之危 (7ตัว) Bùyào liǎn chéngrénzhīwēi ไร้ยางอาย
ฉกฉวยเอาผลประโยชน์ที่ไม่ชอบด้วยเหตุผล
"อุปราช,เหนือหัวที่ชนะจื่อจุ้นปู่ซ่าเทพมังกรสวรรค์,เพียงแค่นี่ก็น่ายินดีแล้ว,เพียงแค่นี้ก็ได้รับชื่อเสียงเพียงพอแล้ว."อ๋องจวีลู่ที่กล่าวออกมา.
"ชนะรึ?ไม่,เหนือหัวแพ้แล้ว,ต้ายวีของพวกเราแพ้แล้ว."อี้เหยียนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"อี้เหยียน!
เจ้าหมายความว่าอย่างไร."น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวเช่นเดียวกัน.
"เหนือหัว,เรื่องนี้...."อ๋องจวีลูได้อธิบายเรื่องที่อี้เหยียนนั้นได้จัดงานเลี้ยงวางยาพิษพุทธะฮุยกวง,รวมถึงเรื่องที่กงจูเฉียนโหยวได้ขโมยกระจกเงาหมื่นนคร.
"นี่เจ้า,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะกล้าขัดคำสั่งข้า,ไม่แปลกใจเลยว่าจื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์ไม่สามารถต่อสู้ได้เต็มกำลัง,ที่จริงแล้วเป็นเพราะเจ้านี่เอง."น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่โกรธเกรี้ยวจนหน้าแดง.
"ฝ่าบาท,เฉินมีวิธี,ที่จะนำกระจกเงาหมื่นนครกลับมา."อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาในทันที.
"โอ้ว?"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่จ้องมองไปยังอ๋องจวีลู,อี้เหยียนเองก็เช่นกัน.
"กงจูเฉียนโหยวตอนนี้ต้องยังอยู่ในต้ายวีของพวกเราอย่างแน่นอน,นอกจากนี้ร่างของนางยังไม่ต่างจากมุกราตรี,ตราบเท่าที่สัมผัสเทวะกวาดตาออกไปรอบๆ,จะต้องมองเห็นนางแน่นอน,ตราบเท่าที่จับกงจูเฉียนโหยวได้,ก็จะสามารถนำไปแลกเปลี่ยนกับกระจกเงาหมื่นนครได้,อีกทั้งยังได้บัวหิมะพิสุทธิ์ที่อยู่ในครอบครองของนางด้วย."อ๋องจวีลู่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ดี,ตราบเท่าที่จับกงจูเฉียนโหยวได้,กระจกเงาหมื่นนครก็จะกลับมาได้.
"ไม่ได้,ฝ่าบาท,จะทำเช่นนั้นไม่ได้,หากว่ากองกำลังของต้ายวีเคลื่อนทัพออกไปค้นหา,จะดึงนักฆ่ามากมากเข้ามาแน่นอน,หากว่ามีนักฆ่าคนใดสังหารกงจูเฉียนโหยวไป,พวกเราไม่ต้องแบกหม้อก้นดำหรอกรึ?"อี้เหยียนที่กล่าวเตือน.
黑锅 Hēiguō แบกหม้อก้นดำ - แพะรับบาป
"พวกเราต้องค้นหากงจูเฉียนโหยว,ภายในร่างของกงจูเฉียนโหยวนั้นมีกากพิษของหนอนไหมทองดำ,ถึงแม้ว่านางตายไป,พวกเราก็โบ้ยให้กับแดนเทวะเทพพิสุทธ์ได้."อ๋องจวีลุ่ที่โต้แย้งไปในทันที.
"ทว่า,ตอนนี้พุทธะฮุยกวงนั้นได้ประกาศไปแล้ว่ากงจูเฉียนโหยวมีบัวหิมะพิสุทธิ์."อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาในทันที.
"แล้วอย่างไร,คำพูดที่ไร้สาระของพุทธะฮุยกวงนั้น,ใครจะไปเชื่อเขาอย่างงั้นรึ?
กงจูเฉียนโหยวปุ๊บปับจะมีบัวหิมะพิสุทธ์ได้อย่างไร,ราชวงศ์ต้ายวีของพวกเราหากต้องการความน่าเกรงขามล่ะก็,จะต้องได้กระจกเงาหมื่นครกลับมา,การสร้างเมืองให้แข็งแกร่ง,ก็เท่ากับความแข็งแกร่งของชาติ,เหนือหัว,โปรดสั่งการ!"อ๋องจวีลูที่จ้องมองไปยังราชันย์น่าหลานเพียวเสวี๋ย.
"อืม,กล่าวมีเหตุผล."น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่พยักหน้า.
ใบหน้าของอ๋องจวีลู่ที่เฉิดฉาย,ส่วนอี้เหยียนเวลานี้,คุกเข่าลงในทันที,"เหนือหัว,จะทำเช่นนั้นไม่ได้,พวกเราจะทำให้ต้ายวีเสียหายจนไม่สามารถกอบกู้ได้."
น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังอี้เหยียน,"อุปราช,ความเห็นของข้าเจ้ามีสิทธิมาตัดสินใจแทนเหรอ."
อุปราชเหรอ?
อี้เหยียนที่เงยหน้าขึ้นช้าๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าน่าเหลานเพียวเสวี๋ยจะเรียกเขาว่าอุปราช,อุปราชอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เขาจะเรียกว่าอีเหยี่ยน,อุปราช? เขาที่ต้องการแสดงอำนาจ?
เขากำลังถูกสงสัยอยู่อย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้น,อี้เหนี่ยนที่รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก,ตัวเขาที่ทำทุกอย่างเพื่อต้ายวีทั้งชีวิต,ทำงานอย่างหนักหน่วง,นี่คือสิ่งที่เขาได้รับรึ?
เขาทำทุกอย่างเพื่ออะไรกัน?
เห็นท่าทางของน่าเหลานเพียวเสวี๋ยแล้ว,ท้ายที่สุดเขาก็กล่าวออกมาด้วยความเจ็บปวด."เหนือหัว,เฉินเจ็บป่วยจวบจนถึงตอนนี้อาจอยู่ได้ไม่กี่ปี,จึงต้องการถอนตัวจากตำแหน่งอุปราช,กลับไปใช้ชีวิตบั้นป้ายที่บ้านเกิด."
น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่หรี่ตาจ้องมองไปยังอี้เหยียน."หืม!"
!
อี้เหยียนที่คุกเข่าให้กับน่าหลานเพียงเสวี๋ย,พร้อมกับขอลาออกจากตำแหน่งอุปราช,พร้อมกับยื่นป้ายพยัคฆ์ออกไป,น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่รับมันกลับคืนมา,ก่อนที่อี้เหยียนจะลุกขึ้นหันหลังกลับพร้อมจากห้องโถงไปช้าๆด้วยท่าทางหดหู่อย่างที่สุด.
หลังจากที่อี้เหยี่ยนจากไปแล้ว,น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่ยกยิ้มแห้งๆออกมาเล็กน้อย"อุปราชรึ?ดีนับจากนี้ข้าจะแต่งตั้งคนใหม่ก็แล้วกัน."
ใบหน้าของน่าหลานเพียวเสวี๋ยที่ดูแปลกประหลาด,มองไม่เห็นว่าโกรธเกรี้ยว,มีความสุข,เศร้า,ดีใจ,หรืออย่างไร,ผ่านไปเป็นเวลาเนิ่นนานที่ได้แต่เงียบงัน.
อ๋องจวีลู่ในเวลานี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ,อี้เหยี่ยนจากไปแล้ว?หลังจากนี้ตำแหน่งอุปราชจะเป็นใครกันล่ะ?ข้าไง!
เห็นท่าทางที่เงียบงันของน่าหลานเพียวเสวี๋ย,อ๋องจวีลูที่หัวใจเต้นไปมาพร้อมกับถามออกมาเบาๆ."เหนือหัว,อี้เหยียนลาออจากตำแหน่งอุปราชไปแล้ว,ใครจะมาแทนที่?
เหนือหัวตัดสินใจเอาไว้แล้วหรือยัง?"
น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่หันหน้ามาจ้องมองอ๋องจวีลูแค่นเสียงเย็นชาออกไป,"เจ้าไปวางแผนจับกุมตัวของกงจูเฉียนโหยวซะ."
"ครับ,คือ..."อ๋องจวีลู่ที่ราวกับว่าต้องการตำแหน่งอุปราช.
"ไป!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยกล่าวเสียงแข็ง.
"ครับ."อ๋องจวีลูที่ตอบรับในทันที,จากนั้นก็ออกจากห้องโถง,ภายในใจของเขาที่รู้สึกขุ่นมัวเหมือนกัน,ตอนนี้ตำแหน่งอุปราชว่างอยู่,บางทีเหนือหัวต้องการที่จะปล่อยให้มันว่างเอาไว้เช่นนั้นนะรึ?
........
บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,จื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์จ้องมองไปยังพุทธะฮุยกวง,พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น.
"ปู่ซา,กงจูเฉียนโหยวมีบัวหิมะพิสุทธิ์."พุทธะฮุยกวงกล่าว.
จื่อจุ้นปู่ซามังกรสวรรค์จ้องมองไปยังพุทธะฮุยกวงพลางถอนหายใจส่ายหน้าไปมา."ฮุยกวง,ครั้งนี้เจ้าได้สร้างภัยพิบัติครั้งใหญ่ขึ้นแล้ว."
"ปู่ซา,ท่านไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าสามารถตอบโต้อีกฝ่ายด้วยวิธีเดียวกันได้,กงจูเฉียนโหยววางยาข้า,ทำไมข้าจะวางยานางไม่ได้?"พุทธะฮุยกวงที่ใบหน้าไม่ยอมรับ.
"ข้าบอกแล้วว่า,ยาพิษนั่นอาจจะไม่ใช่ฝีมือของกงจูเฉียนโหยวก็ได้,วันนั้น,ที่บนยอดเขาพวกเขาได้สลักอักษรเจ็ดตัว,เพื่อช่วยชีวิตข้า,อาจจะไม่ใช่กงจูเฉียนโหยวก็ได้ที่วางยาพิษเจ้า."จื่อจุ้นปู่ซามังกรสวรรค์ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่าก็อาจเป็นไปได้,ปู่ซ่า,ถึงสวรรค์จะลงโทษข้า,ข้าก็ไม่เสียใจ."พุทธะฮุยกวงที่ส่ายหน้าไปมา.
"โอ้ว,ไม้เน่าไม่สามารถแกะสลักได้,ฮุยกวง,เจ้าสามารถตัดสินใจแทนตัวเองได้ทุกอย่างแล้วต่อไป,ไม่สามารถตามข้าได้แล้ว."จื่อจุ้นปู่ซาเทพมังกรสวรรค์ที่ได้แต่ทอดถอนใจ.
พุทธะฮุยกวงที่ได้ยินก็คุกเข่าลง"ปู่ซ่า,ฮุยกวงรู้ว่าได้ทำผิดพลาดไป."
"ไปเถอะ,ชีวิตเป็นของเจ้า,ไม่ควรมาผูกติดกับข้า,ไม่เช่นนั้นเจ้าจะไม่สามารถก้าวไปเป็นปู่ซาได้,จงไปค้นหาเส้นทางของเจ้าด้วยตัวเอง."จื่อจุ้นปู่ซาเทพมังกรสวรรค์ส่ายหน้าไปมา.
พุทธะฮุยกวงที่คุกเข่าให้กับ,จื่อจุ้นปู่ซามังกรสวรรค์,คำนับเก้าครั้ง,ก่อนที่จะกล่าวว่า"ปู่ซา,หากสวรรค์จะวางยาพิษข้า,ฮุยกวงก็จะไม่เสียใจ,หลังจากนี้ปู่ซารักษาตัวด้วย,ฮุยกวงจะต้องก้าวไปเป็นปู่ซาให้ได้."
จากนั้น,ฮุยกวงก็ลุกขึ้นยืน,ก่อนที่จะบินหายไป.
จื่อจุ้นปู่ซามังกรสวรรค์จ้องมองพุทธะฮุยกวงพลางส่ายหน้าไปมา,ทอดถอนใจเบาๆ.
..................
หลังจากนั้นสามวัน,บนเกี้ยวขนาดใหญ่,จงซานที่ใช้บัวหิมะพิสุทธิ์ชำระล้างพิษ.
ในเวลานี้ขณะชำระล้าง,ทันใดนั้น,กงจูเฉียนโหยวเปลือกตาเริ่มขยับ,ทว่าจงซานนั้นก็ไม่ได้เก็บบัวหิมะพิสุทธิ์กลับไป,เขายังคงทำการชำละล้างอยู่,และต่อจากนี้เขาจำเป็นต้องนำมันออกมาอีกหลายครั้งแน่นอน.
กงจูเฉียนโหยวที่ลืมตาขึ้นมาช้าๆ.
พริบตาที่นางลืมตา,กงจูเฉียนโหยวที่เห็นประกายแสงสีขาวบริสุทธิ์ปกคลุมร่างจงซาน,ราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้าที่ไร้ซึ่งราคี.
ทำให้กงจูเฉียนโหยวคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่,นางที่หลับตาอีกครั้ง,พร้อมกับขยี้ตาไปมา.
หลังจากที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง,นางก็ยังเห็นเป็นจงซาน,ทว่าในมือของเขานั้น,มีดอกบัวสีขาวบริสุทธิ์เป็นอย่างมาก.
"เซียนเซิง,นี่มัน,บัวหิมะพิสุทธิ์อย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองตาโตไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น