Immortality Chapter 248 Xuan Yuan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 248 เสวียนหยวน.
Chapter 248 Xuan Yuan
玄元
เสวียนหยวน.
3 แดนเทวะที่เผยออกมาแล้ว.(ทั้งหมดมี
4)
· มรรคาที่อ่อนนุ่ม
เจิ้นเหริน=พุทธะ=มาร.
· มรรคาระดับกลาง
ราชันย์แท้=ปู่ซา=มารแท้
· มารคาระดับสูง
เต๋าจวิน=อรหันต์=พญามาร.
3 แดนเทวะ(บำเพ็ญกรรม)
ชื่อเรียกของผู้ฝึกตนที่มีมรรคาฝึกฝน.
· 1.แดนเทพอมตะ เจิ้นเหริน=>ราชันย์แท้=>เต๋าจวิน
· 2.แดนเทพอเวจี มาร.=>มารแท้=>พญามาร.
· 3.แดนเทพพิสุทธิ์ พุทธะ=>ปู่ซา=>อรหันต์
ราชวงศ์(บำเพ็ญชื่อเสียง)
· จักรพรรดิ=> ราชันย์=> เซิ่งซ่าง
เห็นท่าทางของเนียนโหยวโหยวที่เปลี่ยนแปลงโดยฉับพลัน,ทำให้จงซานขมวดคิ้วไปมา,เขาที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวด้วยท่าทางแปลกประหลาด,คนอะไร,คาดไม่ถึงเลยว่าพร้อมจะสร้างปัญหาให้กับทุกคน,ปัญหาที่นางก่อ,พร้อมที่จะดึงทุกคนเข้าไปเกี่ยวข้อง,เป็นคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้,ยากที่จะมีคนเข้าใจในตัวนางได้,เช่นเดียวกัน,กับการนำผู้หญิงเช่นนี้มาเป็นคู่บำเพ็ญ.มีแต่ต้องเต็มไปด้วยความระทมเท่านั้น.
กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว,ขมวดคิ้วไปมาเช่นกัน.
ในเวลาเดียวกัน,ที่อีกยอดเขาหนึ่ง,ปรากฏร่างในชุดสีดำสองคนเช่นกัน.
คนทั้งสองที่ปรากฏขึ้นมา,กลายเป็นจุดสนใจในทันที,จงซานที่ยืนอยู่ข้างๆเนี่ยนโหยวโหยวไม่สนใจนางอีกต่อไป,จับตาจ้องมองไปยังคนทั้งสอง.
เซี่ยเหยี่ยน! มารฉู่ป้า!
ก่อนหน้านี้ที่สุสานเจียงซือ,เซี่ยเหยี่ยน,มารฉูป้าและพุทธะฮุยกวงเคยประจันหน้ากันมาก่อน.
"เนี่ยนโหยวโหยว,ไม่ได้เจอกันมานานเลยนะ!"เซียเหยี่ยนที่เอ่ยปากและกล่าวออกมาก่อนในทันที.
"เซี่ยเหยี่ยน?"ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนไป,ดวงตาของนางที่ทอแสงประกายด้วยท่าทางประหลาด.
"ดีจริงที่เจ้าจำข้าได้,ข้าคิดว่าเจ้าจะลืมข้าซะแล้ว!"รอยยิ้มที่น่าขนลุกของเซี่ยเหยี่ยนเผยยิ้มออกมา.
"ข้าจะลืมได้อย่างไร,ทว่ามีเจ้ายาจกได้รังแกข้าก่อนหน้านี้!"ใบหน้าที่เสแสร้งแสดงท่าทางเจ็บปวดไม่ได้รับความยุติธรรมที่เผยออกมาทางใบหน้าของนาง.
"โอ้ว?
ใครกันที่หาญกล้ารังแกเจ้ากัน?"ดวงตาของเซี่ยเหยี่ยนที่ชำเลืองมองออกไป.
"เขา!"เนี่ยนโหยวโหยวที่ชี้ไปยังชายในชุดสีขาวที่นั่งสมาธิบนแท่นหิน.
เนี่ยนโหยวโหยวชี้นิ้วออกไปบนภูเขาครึ่งลูกที่มีชายในชุดขาวนั่งอยู่นั่นเอง.
"ดี,ฉู่ป้า,สังหารเขาซะ."เซี่ยเหยี่ยนที่สังการ.
"ครับ!"มารฉู่ป้าที่รับคำในทันที.
มารฉู่ป้าที่ตั้งท่า,ก่อนที่จะบินตรงไปยังทิศทางดังกล่าวอย่างรวดเร็ว,ก่อนที่จะชักกระบี่ที่สะพายอยู่ด้านหลัง,พร้อมกับเข้าโจมตีชายในชุดสีขาว.
เห็นภาพที่เกิดขึ้น,จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่เพ่งพิศไปยังเนี่ยนโหยวโหยวที่เวลานี้
เผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
ขณะที่มารฉู่ป้าบินไป,ชายในชุดสีขาวที่นั่งอยู่บนภูเขาก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ.
ดวงตาที่ลืมขึ้นมาช้าๆนั้น,ส่องประกายแสงสีเทาเงินส่องประกายวาบ.
พริบตาเดียวที่เขาลืมตานั้น,จงซานสัมผัสได้ถึงความเศร้าจากหัวใจที่แห้งเหี่ยว,ราวกับว่ามันส่งผลกับคนทุกคน,ฉู่ป้าที่เงื้อกระบี่นั้น,สั่นไหวเล็กน้อย,ทุกคนที่เพ่งพิศจ้องมองตะลึงงัน.
หัวใจของจงซานที่หดแน่น,ชายคนนี้ร้ายกาจเป็นอย่างมาก,เพียงแค่มองก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเป็นตายอย่างคาดไม่ถึง.
"หอบๆ."กงจูเฉียนโหยวที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามาหลายครั้งก่อนที่จะค่อยๆฟื้นคืน.
อาต้าและอาเอ้อที่หัวใจรัดแน่นเหมือนกัน,คนทั้งสองที่จ้องมองอย่างจริงจัง,เซี่ยเหยี่ยนที่อยู่ไกลออกมา,ที่หรี่ตาจ้องมองชายในชุดสีขาว,บางทีเพราะเนี่ยนโหยวโหยว,ทำให้เซี่ยเหยี่ยนตอนนี้ต้องเผชิญหน้ากับชายในชุดขาวนี้แทน.
เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน,พบว่ากลุ่มของจงซานที่จ้องมองไปยังชายชุดขาวด้วยท่าทางระมัดระวัง,เป็นอะไรกันไป?
"เจ้าไม่ใช่คุ่มือของข้า,ไปซะ!"ชายในชุดสีขาวที่จ้องมองไปยังมารฉู่ป้า.
"ชิ!"มารฉูป้าแค่นเสียง,ก่อนที่จะกวัดแกว่งกระบี่ฟันตรงไปยังชายในชุดขาวอย่างรุนแรง.
กระบี่ที่ฟันลงไป,ปรากฏเพลิงที่รุนแรงปะทุขึ้นมาในทันที,เผาไหม้พื้นที่รอบๆ,ราวกับดวงตะวันที่หล่นลงจากนภา,กระแทกลงไปยังชายชุดขาว.
นับว่าเป็นการโจมตีที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก,แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ชายชุดขาวตื่นตกใจแม้แต่น้อย,เขาที่ไม่แม้แต่หลบ,สะบัดมือขวาออกไปเล็กน้อย,ไหล่แทบไม่ต้องขยับ,มือซ้ายของเขาที่ยกขึ้นช้าๆ
สูงขึ้นมาตรงตำแหน่งหน้าผาก.
"ตูมมมมมมมม"
พลังที่เหมือนดวงตะวันที่กำลังล่วงหล่นลงจากอากาศ,ลอยค้างหยุดนิ่ง,ร่างของชายชุดสีขาวที่มาปรากฏขึ้นบนอากาศทันที,มือของชายชุดสีขาวที่ยื่นออกไปจับดวงตะวันดังกล่าวเอาไว้,เปลวเพลิงที่ปะทุไปรอบๆหายไปในทันที,มือของชายชุดขาวที่กุมกระบี่ยาวของมารฉู่ป้าเอาไว้.
เพียงแค่มือซ้ายข้างเดียวก็รับการโจมตีของมารฉู่ป้าได้อย่างง่ายอย่างงั้นรึ?
เขาเป็นใคร? ชายชุดขาวคือใครกัน? ไม่ไช่,ชายในชุดขาวนั่นไม่ใช่ว่ากำลังนั่งอยู่บนแท่นหิน,หรอกเหรอมือขวาของเขาที่ยังกุมแส้เอาไว้,ร่างๆหนึ่งกับมาปรากฏยกขึ้นมาคีบกระบี่ของมารฉู่ป้า,ตอนนี้มารฉูป้าที่หยุดนิ่ง,ไม่สามารถขยับได้.
มือซ้ายของเขาที่หยุดการโจมตีกระบี่ของมารฉู่ป้า,สองนิ้วที่คีบใบกระบี่แน่น,มือขวาที่ฟาดออกไปยังท้องของมารฉู่ป้า.
"ตูมมมมมมมม"
มารฉู่ป้าที่ลอยโด่งออกไป,ปลิวลอยละล่องออกไปนับสิบลี้,ก่อนที่ร่างจะหยุดลง,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ในตัวชายชุดขาวเป็นอย่างมาก.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ร่างกายของชายชุดสีขาวที่อยู่บนอากาศก็ค่อยๆจางลงไปช้าๆ,เรือนใสมากขึ้นและก็มากขึ้น,ราวกับว่ากำลังซ่อนกายอยู่ในอากาศ,ก่อนที่จะหายไปในทันที.
ไม่มี,ชายคนดังกล่าวบนอากาศระเหิดหายไปแล้ว,เหลือแค่ชายชุดขาวที่ยังคงนั่งอยู่บนแท่นศิลาที่เขานั่งก่อนหน้านี้,
"ขอบคุณ,อาวุโสที่เมตตา!"มารฉู่ป้าที่เร่งรีบโค้งคำนับให้กับชายชุดขาวในทันที.
เห็นมารฉู่ป้าที่กล่าวออกมา จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง,ขอบคุณ,อาวุโสที่เมตตาอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้,ก่อนหน้านี้เป็นใครกันที่ออกมารับกระบวนท่าของมารฉู่ป้า,แล้วใครกันที่ยังนั่งอยู่บนแท่นศิลานั่น?
เกิดอะไรขึ้น? เขาสามารถที่จะแยกร่างเสมือนได้อย่างงั้นรึ? ร่างเสมือนที่สามารถจัดการฝั่งตรงข้ามได้?
เรื่องนี้,เป็นอะไรที่เกินจริงๆไปแล้ว.
"เซียนเซิง,นี่อาจจะเป็นรากเทวะของเขาก็เป็นได้."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวอธิบายต่อจงซานในทันที.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
มารฉู่ป้าที่บินมาด้านหน้าของเซี่ยเหยี่ยน,เซี่ยเหยี่ยนที่แสดงท่าทางประหลาดใจไม่แน่ใจจ้องมองไปยังชายชุดขาวที่นั่งอยู่บนแท่นหินบนภูเขา,ชายชุดขาวผู้นี้แข็งแกร่งจนเกินไป,เพียงกระบวนท่าเดียว,ก็ล้มฉู่ป้าได้อย่างงั้นรึ?
ทั้งที่ฉู่ป้านั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้.
"เพลงกระบี่เพลิงผลาญตะวัน,เจ้าเป็นคนของแดนเทพอเวจีอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดขาวที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ครับ."มารฉู่ป้าตอบรับในทันที.
"เป็นองค์รักษ์คุ้มกัน,ส่วนเจ้าเป็นผู้เยาว์เมล็ดมารสินะ."ชายในชุดขาวที่จ้องมองไปยังเซี่ยเหยี่ยน.
"ใช่."เซี่ยเหยี่ยนที่ชำเลืองมองไปยังชายชุดขาว.
"เมล็ดมาร,คือร่างจุติของพญามารเมื่อชาติที่แล้ว,เสียมารยาทแล้ว."ชายในชุดขาวกล่าว.
ทว่าเซี่ยเหยี่ยนนั้นไม่ได้ตอบชายชุดขาว,เสียมารยาทนั้นไม่ใช่ตัวเขาในเวลานี้,แต่เป็นเสียมารยาทต่อพญามารเมื่อชาติที่แล้วต่างหาก.
ชายชุดขาวที่จ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว,พลางขมวดคิ้วไปมา.
"แดนเทพอมตะ,เจิ้นเหรินอย่างงั้นรึ?"ชายชุดสีขาวที่กล่าวถาม.
"ใช่."เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าและอาจารย์ของเจ้าช่างเหมือนกันมาก!"ชายในชุดสีขาวที่ส่ายหน้าไปมา.
"อาวุโสรู้จักข้าด้วยอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย.
"สายโลหิตตกทอด,เจ้ามีสายโลหิตตกทอดที่เข้มข้น,ยังจะมีใครอีกรึ?"ชายชุดขาวกล่าว.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ขมวดคิ้วแน่น,แต่ไม่ปฏิเสธ.
"สองเขตแดนเทวะ,เทพอเวจีและแดนเทพอมตะเดินทางมาพร้อมกันอย่างคาดไม่ถึง,คงเป็นเจตจำนงสวรรค์,นานเท่าไหร่แล้วที่ผนึกพื้นที่แห่งนี้ไม่สามารถเปิดได้,ทว่าข้านั้นได้รับปากกับคนผู้หนึ่ง,ให้รอคอยหนึ่งพันปี,อีกสี่เดือนถึงจะครบสัญญา,สีเดือนจากนี้ข้าจะไม่ห้ามพวกเจ้า,สี่เดือนหลังจากนี้ค่อยมาก็แล้วกัน."ชายในชุดสีขาวที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
รอคอยมาพันปี?ภายในใจของจงซานที่เย็นเยือบ,พันปี?
ผู้ที่มีอายุมากกว่าพันปีจะมีสักกี่คนกัน?
ทั่วทั้งสวรรค์แห่งนี้,คนที่มีอายุมากสุดของฝั่งราชวงศ์ก็คือเซิ่งซ่าง,ที่จะมีอายุยืนยาวขนาดนั้น,คนผู้นี้รับปาก,นั่งอยู่ที่นี่พันปีเลยรึ?
แล้วเขาใช้เวลานานเช่นนี้,แท้จริงแล้วเขามีอายุมากมายขนาดใหนกัน?
จงซานที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,คนอื่นๆเองก็ไม่ต่างกัน,นี่คือเฒ่าสัตว์ประหลาดอย่างงั้นรึ?
"ได้,อาวุโส,ข้าขอถามนามของอาวุโสได้หรือไม่?"เนี่ยนโหยวโหยวที่ชำเลืองมองไปยังชายชุดขาว.
"ข้ามีนามว่า,เสวียนหยวน.
"จากนั้นชายชุดขาวก็หลับตา,นั่งสมาธิต่อไปอย่างสงบ.
เห็นเสวียนหยวนที่หลับตา,คนอื่นๆที่ขมวดคิ้วแน่น,พวกเขารับรู้ถึงพลังของคนผู้นี้ดี,สี่เดือนหลังจากนี้ค่อยมาใหม่อย่างงั้นรึ?
เซี่ยเหยี่ยนที่หรี่ตาจ้องมอง,ชำเลืองมองไปยังเสวียนหยวน,ภายในใจไม่รู้ว่าคิดอะไร,ทันใดนั้นก็กำหมัดแน่น,เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา,ก่อนที่จะก้าวตรงมายังฝั่งของจงซานที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
"เนี่ยนโหยวโหยว,หลายปีมานี้,ไม่รู้ว่าเจ้าหาคู่บำเพ็ญเจอรึยัง?
ได้ยินมาว่าวิชาบำเพ็ญของเจ้านั้น,จำเป็นต้องหาคู่บำเพ็ญที่เหมาะสม,ข้านั้นไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นคู่บำเพ็ญของเจ้าอย่างงั้นรึ?"เซี่ยเหยี่ยนที่ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย.
"เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?"ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนไป,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ทว่าเป็นหญิงที่เต็มไปด้วยพิษ,เป็นรอยยิ้มที่ยั่วยวนและแฝงไปด้วยไอแห่งความตาย.
"วิชาของแดนเทพอมตะนั้นค่อนข้างล้ำลึก,แม้ว่าจะไม่ได้เปิดเผย,ทว่าลักษณะพิเศษของมันก็สามารถที่จะสังเกตเห็นได้,ยิ่งเจ้าเองเป็นคนที่มีสายโลหิตที่พิเศษด้วยแล้ว."เซี่ยเหยี่ยนที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยว,ราวกับว่าต้องการจะกลืนนางเข้าไปทั้งตัว.
"ดูเหมือนว่าเจ้าจะโชคไม่ดีจริงๆ,โหยวโหยวพบกับคนที่เหมาะสมเมื่อไม่นานมานี้เรียบร้อยแล้ว."เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวแสร้งแสดงท่าทางเศร้าใจ.
"มันเป็นใครกัน?"เซียเหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นเขา."ทันใดนั้นเนียนโหยวโหยวที่ชี้นิ้วไปยังจงซาน.
เห็นท่าทางของเนียนโหยวโหยวแล้ว,จงซานถึงกับพูดไม่ออก,หญิงสาวผู้นี้,สร้างปัญหาได้ตลอดเวลาเลยสินะ.
"เขารึ?
เขามีอะไรดี."เซียเหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แล้วเจ้ามีอะไรดีกัน?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวเหลือบมองเซี่ยเหยี่ยน.
เห็นเซี่ยนเหยี่ยนและกงจูเฉียนโหยวประจันหน้ากัน,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาและกล่าวออกมาว่า"ชาติที่แล้วได้รับความเคารพ,ชาตินี้ก็ยังหน้าหนาใช้ได้สินะ."
เขาที่กล่าวดูแคลนเซียเหยี่ยน,แม้ว่าจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาก็ตาม,เขาที่เห็นกงจูเฉียนโหยวที่ออกหน้าแทนเขา,แน่นอนว่าจงซานย่อมเข้าข้างกงจูเฉียนโหยว,ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรมาก,เพียงแค่คำพูดที่นุ่มนวลกับกัดกินไปถึงกระดูก,เป็นเหมือนกับยาพิษที่หอมหวาน.
คำพูดของจงซานที่เจาะจงไปยังชาติที่แล้วของเซี่ยนเหยี่ยน,เขาที่ยังอาศัยชื่อเสียงของตัวเองจากชาติที่แล้ว.
"เจ้า,ดี..."เซี่ยนเหยี่ยนที่ระงับความโกรธเอาไว้กับคำพูดเย้ยของจงซาน.
ทว่ากงจูเฉียนโหยวที่ได้ยินจงซานเข้าข้างนาง,ก็ทำให้นางยิ้มได้เช่นกัน.
เนี่ยนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางพึงพอใจเช่นกัน,ก่อนที่จะแสดงท่าทางแนบชิดจงซานอีกครั้ง.
"จงซาน,ข้าไปก่อนนะ,แล้วข้าจะมาหาเจ้าใหม่!"เนียนโหยวโหยวกล่าวลาก่อนที่จะลอยห่างออกไปในทันที.
คำพูดของเนียนโหยวโหยวทิ่ทิ้งเอาไว้,คิ้วของเซียนเหยี่ยนที่ขมวดไปมา,จ้องมองไปยังจงซาน,ใบหน้ากระตุกเล็กน้อย,ไม่รู้ว่าภายในใจของเขานั้นคิดอะไรเช่นกัน.
"ฉู่ป้า,กลับ."เซียนเฉียนที่พาฉู่ป้าบินตรงไปยังอีกทาง.
เห็นคนทั้งสองกลุ่มจากไปแล้ว,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไป,จ้องมองไปยังยอดฝีมือเสวียนหยวน,จงซานกล่าวออกมาว่า"กงจู,พวกเราก็กลับกันเถอะ,อย่างน้อยอีกสี่เดือน,ไว้เสวียนหยวนจากไป,ค่อยกลับมาอีกครั้งก็ได้."
"อืม."กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังเสวียนหยวนพร้อมกับพยักหน้าให้.
ดูเหมือนว่าซือจื่อหานจิวเองก็คงจะรู้เช่นกัน,ถึงได้วางใจไม่ได้ป้องกันแน่นหนา,เสวียนหยวนที่อยู่ที่นี่ปกป้องพื้นที่แห่งนี้นับพันปี,ราชวงศ์ราชันย์ต้ากวงจะไม่รู้ได้อย่างไร?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น