Immortality Chapter 246 Nian Youyou
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 246 เนี่ยนโหยวโหยว.
Chapter 246 Nian Youyou
又见念悠悠
เนี่ยนโหยวโหยว.
"หลอมรูปร่าง,สร้างรากสัมผัสเทวะอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาแสดงด้วยท่าทางสงสัย.
"ด้วยความแข็งแกร่งของท่านในตอนนี้,ไม่สามารถที่จะสร้างรูปของรากเทวะได้,ส่วนตัวข้าที่มี่ระดับหลอมกายธาตุ,แม้ว่าจะเริ่มสร้างรากสัมผัสเทวะขึ้นมาได้บ้าง,โดยสร้างมันขึ้นมาเป็นรูปลักษณ์ของตำรา,สามารถเป็นพลังช่วยเหลือธรรมดาทั่วไปได้เท่านั้น,ยังสามารถตระหนักได้ถึงพลังความสามารถของมันได้เล็กน้อย."กงจูเฉียนโหยวที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"แล้วรากสัมผัสเทวะและบัวหิมะพิสุทธิ์ล่ะมีส่วนเกี่ยวข้องกันอย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"รากเทวะ,สามารถที่จะหล่อหลอมสร้างขึ้นมาด้วยตัวเองอย่างช้าๆ,แต่ก็มีอีกหนึ่งวิธีโดยการใช้ชิ้นส่วนของสมบัติสวรรค์,นี่เป็นหนึ่งวิธีในการสร้างรากสัมผัสเทวะที่มั่นคงแน่นอน,เป็นการใช้ชิ้นส่วนของสมบัติสวรรค์นำมาสร้างเป็นรากสัมผัสเทวะโดยตรงเลย,วิธีดังกล่าวนี้แม้ว่าจะมีคนรู้,แต่ก็มีน้อยคนนักที่จะทำได้."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"แล้วบัวหิมะพิสุทธินี่คือ?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"ถูกแล้ว,บัวหิมะพิสุทธิ์นั้นคือสมบัติสวรรค์และปฐพีที่บริสุทธิ์สามารถที่จะเปลี่ยนสิ่งของดังกล่าวให้กลายเป็นรากสัมผัสเทวะที่ทรงพลังได้."กงจูเฉียนโหยวอธิบาย.
"คาดไม่ถึงเลยว่าจะน่าอัศจรรย์ใจขนาดนี้?"จงซานที่ดวงตาเป็นประกาย.
จากการใคร่ครวญคำพูดของกงจูเฉียนโหยว,ก็พอจะบอกได้ว่า,รากสัมผัสเทวะนั้น,หลังจากที่ก้าวถึงระดับหลอมกายธาตุ,ก็จะสามารถหลอมควบรวมสร้างรูปลักษณ์ของสัมผัสเทวะขึ้นมาได้,ทว่าหากมีบัวหิมะพิสุทธิ์ที่เป็นหนึ่งในสมบัติสวรรค์,ก็สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ตั้งแต่ระดับแกนทองอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถสร้างและหล่อเลี้ยง,รากสัมผัสเทวะนี้
ได้ตั้งแต่เนิ่นๆ,ไม่ต้องบอกเลยว่ามันมีประโยชน์มากมายขนาดใหน.
"อืม,หากไม่มีบัวหิมะพิสุทธิล่ะก็,เซียนเซิงจะไม่สามามารถสร้างรากสัมผัสเทวะได้ในตอนนี้,ทว่าบัวหิมะพิสุทธิ์นั้นเป็นสมบัติสวรรค์นั้นเป็นพลังฟ้าดินที่บริสุทธิ์แต่ก็สามารถเหี่ยวเฉาลงได้ตามกาลเวลา,ทางทีดีควรที่จะใช้บัวหิมะพิสุทธิ์นี้หลอมเป็น
"รากสัมผัสเทวะ"น่าจะดีกว่า."กงจูเฉียนเฉียนโหยวกล่าว.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
"เฉียนโหยวมีวิธีในการหลอมชิ้นส่วนสมบัติสวรรค์นี้,เป็นวิธีที่มีเฉพาะในตำราโบราณ,ให้กับเซียนเซิง."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบคุณ,กงจู."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
จากนั้น,กงจูเฉียนโหยวที่ได้อธิบายวิธีดังกล่าวให้กับจงซาน,เกี่ยวกับการสร้างรากสัมผัสเทวะ,จงซานที่เริ่มครุ่นคิด,เขาจะทำการเปลี่ยนรูปร่างของบัวหิมะพิสุทธิ์เป็นอะไร?ค่อยๆคิดไปก็แล้วกัน.
หลังจากนั้นสิบวัน,บนเมฆสีขาว,กงจูเฉียนโหยวที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย,ถือพัดกระดาษ,เผยยิ้มอย่างเฉิดฉาย,ใบหน้าที่ดูหล่อเหล่าประณีต,พร้อมกับพาจงซานบนเมฆสีขาวลอยตรงไปยังทิศทางด้านหน้า.
"เซียนเซิง,ที่ด้านหน้านั้นคือเมืองเฟิงหลิง,หลังจากที่พบกับอาเอ้อและอาต้าแล้ว,พวกเราจะกลับราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวกัน."กงจูเฉียนโหยวที่สะบัดพัดกระดาษ,ปรบมือเบาๆขณะพูด.
"อืม,ท้ายที่สุดภารกิจก็สมบูรณ์,กงจูกลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์."จงซานที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.
"อืม,โชคดีที่มีเซียนเซิง,ตอนนี้,ชื่อของเซียนเซิงคงจะโด่งดังไปทั่วหล้าแล้วกระมั้ง."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"ข้าเองไม่เห็นต้องการชื่อเสียงเหล่านั้น."จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา.
"เอ๊ะนั่น?"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"เนี่ยนโหยวโหยว!"กงจูเฉียนโหยวที่บังคับเมฆสีขาวหยุดอยู่บนยอดเขาไม่ไกลออกไป.
กงจูเฉียนโหยวที่ชี้ออกไป,จงซานที่จ้องมองไปยังหุบเขาที่อยู่ไกลออกไป.
เนี่ยนโหยวโหยว,เป็นเนี่ยนโหยวโหยวจริงๆ,นางในเวลานี้ไม่ได้สวมชุดสีทองแล้ว,แต่กลับเป็นชุดนักพรตสีดำ,บนชุดนักพรตของนางนั้นมีดอกไม้ขนาดใหญ่เป็นรายปักษ์อยู่ด้วย,ดูงดงามประณีตเป็นอย่างมาก,ชุดสีดำล้วนที่เน้นรูปร่างทำให้ดูน่าเกรงขาม,สามารถสัมผัสความลึกลึกและอหังการของนางได้.
บนฝ่ามือของเนี่ยนโหยวโหยวที่มีแส้ยาวสีดำ,ส่วนมือหนึ่งประครองแส้,พร้อมกับรัดชายในชุดสีเหลืองคนหนึ่ง,ชายชุดคลุมสีเหลืองเวลานี้กำลังสั่นเทิ้ม,เนี่ยนโหยวโหยวที่ใช้เท้าขางหนึ่งเหยียบไปบนร่างของเขา,ดูเหมือนกับราชิก็ไม่ปาน,เผยให้เห็นการข่มขู่ที่ดุร้ายรุนแรง,เหมือนดั่งเช่นสัตว์ร้ายจากป่า.
ชายในชุดสีเหลืองที่สั่นสะท้านไม่หยุด,ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,นางก็จ้องมองออกไปเห็นกงจูเฉียนโหยวที่อยู่ไม่ไกลออกไปจากบนยอดเขาแห่งหนึ่ง.
ดูเหมือนว่าขณะที่กงจูเฉียนโหยวพบกับเนี่ยนโหวโหยว,เนี่ยโหยวโหยวเองก็พบกงจูเฉียนโหยวและจงซานแล้ว.
เนี่ยนโหยวโหยวที่เท้าข้างหนึ่งกำลังเหยียบบนร่างของชายในชุดสีเหลือง,ก่อนที่ใบหน้าของนางจะเผยยิ้มหยดย้อยยั่วยวนไปยังฝั่งของจงซาน.
เห็นภาพดังกล่าว,จงซานที่หัวใจรัดแน่นอย่างแปลกประหลาด,สายตาที่คมกริบนั่นจ้องมองมายังเขาอย่างงั้นรึ?
นอกจากนี้อารมณ์ของนางที่เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว,ราวกับว่าพริบตาเดียวก็สามารถเป็นคนอีกคนได้แล้ว,หากว่านางไม่เผยยิ้มออกมาให้เขา,จงซานคงจะคิดว่าคนผู้นั้นเป็นคนอื่นอย่างแน่นอน.
ดูยั่วยวนหยดย้อน,แสนซนและบ้าคลั่ง,นี่เป็นผู้หญิงทั่วๆไปเป็นกันอย่างงั้นรึ?
"เซียนเซิง,เนียนโหยวโหยวไล่ตามท่านมาอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่เผยยิ้มให้กับจงซาน,อย่างไรก็ตาม,ท่าทางอารมณ์ของนางราวกับสัมผัสได้ว่านางกำลังแสดงท่าทางฉุนเฉียวออกมาอยู่.
"ไม่น่าจะใช่,บางที่อ๋องจวีลูนั้นยังไม่ยอมแพ้?
จึงต้องการที่จะให้นางมาจับพวกเรา,ต้องไม่ลืมว่านางมาจากตำหนักของอ๋องจวีลู."จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา.
"อ๋องจวีลูอย่างงั้นรึ?เซียนเซิงน่าจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่นางจะถูกอ๋องจวีลูควบคุม,"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาอย่างชัดเจน.
นางมีจุดมุ่งหมายที่เขาอย่างงั้นรึ?
รอยยิ้มที่ยั่วยวนหยาดเยิ้มนั่น,ส่งมาให้เขาอย่างไม่คาดคิด.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ที่ด้านล่าง,สิ่งของอย่างหนึ่งที่อยู่ในกำไลเก็บของชายที่ถูกแส้ของเนี่ยนโหยวโหยวได้ปล่อยมันออกมา.
เห็นสิ่งของดังกล่าว,จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองออกไปด้วยท่าทางประหลาดใจ.
ปลาฮวงจุ้ยอย่างงั้นรึ? นั่นคือปลาฮวงจุ้ย?
ดูเหมือนกับตัวที่เสี่ยวฉิวสุ่ยจับได้ก่อนหน้านี้,ปลาคาร์ปสีทองที่เกิดจากการวาดด้วยหมึกพู่กัน.
เนี่ยนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางพึงพอใจพร้อมกับกำมันเอาไว้ในมือ,ก่อนที่จะปลดเปลื้องแส้,ปล่อยให้ชายคนดังกล่าวบินหนีไป.
ชายคนดังกล่าวที่ถูกปล่อยตัว,ตะเกียกตะกายบินหนีอย่างรวดเร็ว,พริบตาเดียวก็หายไปลับตาแล้ว.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ได้รับปลาฮวงจุ้ยมา,พร้อมกับเก็บมันไปอย่างรวดเร็ว,พร้อมกับสะบัดมือ,เก็บแส้ของนางด้วย.
ร่างกายของนางที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว,เห็นเป็นภาพติดตา
พริบตาเดียวก็มาปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าจงซานและกงจูเฉียนโหยวแล้ว.
"ทหารต้ายวีแปดล้านคนที่ไล่ตาม,ท่านนำกลุ่มคนแก่,เด็ก,คนที่อ่อนแอไปจนถึงคนป่วยใช้การไม่ได้อีก,เดินแหวกกองกำลังเหล่านั้นที่ดินแดนต้ายวีหนีออกมาได้อย่างงั้นรึ?
จู่เหริน,ท่านร้ายกาจเกินไปแล้ว!"เนี่ยนโหยวโหยวที่เผยยิ้มออกมาในทันที.
จู่หริน?เสียงที่กระเส่าและร่างกายที่โลมเล้า,คลอเคลียร่างกายของจงซาน,ทำให้เขารู้สึกสั่นไหวขนลุกเลยทีเดียว
"คนแก่,เด็ก,คนป่วยใช้การไม่ได้ที่เจ้าพูดถึงหมายถึงข้าอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่สะบัดพัดไปมา,และตบพัดไปที่ฝ่ามือ.
ได้ยินคำพูดของกงจูเฉียนโหยวที่กล่าวขัดนาง,เนี่ยนโหยวโหยวที่หันหน้าจ้องมองไปยังร่างของนางที่สวมชุดผู้ชาย,ในมือของนางที่เรียกแส้ยาวของนางเอกมา,เผยยิ้มเล็กน้อย."ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,กงจูเฉียนโหยว,ข้าและจงซานกำลังคุยกันอยู่,ท่านไม่ควรที่จะสอด."
"เขาเป็นคนของข้า,ทำไมข้าจะสอดไม่ได้ล่ะ?
ที่จริงเจ้า,เป็นสาวใช้ของจงซาน,ทำไมเจ้าถึงได้เสียมารยาทขนาดนี้กัน."กงจูเฉียนโหยวที่ยังคงสะบัดไปมาพร้อมกับนำมันชี้ไปยังเนี่ยนโหยวโหยว.
"เฮ้เฮ้,จงซาน,เจ้าเป็นคนของนางอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่นำหยกบันทึกออกมาพร้อมกับเริ่มบันทึกและเผยยิ้มออกมาให้กับจงซาน.
เห็นการกระทำของเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แม่นางเนี่ยนโหยวโหยว,เจ้าต้องการอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว.
"หืม,ข้าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าหญิงสาวคนใดเลย,จงซาน,เจ้าไม่ต้องการข้ามาเป็นคู่บำเพ็ญของเจ้าบ้างรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่นนวล.
ได้ยินคำพูดเนี่ยนโหยวโหยว,กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา,นางไม่ได้โกรธ,แต่แสดงท่าทางประหลาดใจด้วยซ้ำ.
ทว่าจงซานที่ชำเลืองมองไปยังเนี่ยนโหยว,ราวกับว่าคิดอะไรบางอย่างได้,ทว่าก็ยังไม่มั่นใจนัก.
"แม่นางเนี่ยนโหยวโหยว,เจ้าเคยพบข้าอย่างงั้นรึ?
แล้วรู้จักข้าได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวถามลองเชิง.
เนี่ยนโหยวโหยวที่กุมแส้ของนาง,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เมื่อครั้งที่อยู่ที่ตำหนักอ๋องจวีลู,เจ้ายังไม่รู้อย่างงั้นรึ?"
"ข้าหมายความว่าท่านรู้จักข้าได้อย่างไร?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว.
"ตราบเท่าที่เจ้าบอกว่าชอบเนี่ยนโหยวโหยว,ข้าจะตอบเจ้าในทันที."เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,ในเวลาเดียวกัน,ก็ถือหยกบันทึกในมือพร้อมกับบันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปด้วย.
จ้องมองการกระทำของเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,ภายในใจของจงซานยิ่งรู้สึกแปลก,บางที,ภายในโลกนี้คงยากที่จะมีชายใดต้านเสน่ห์วิชาล่อลวงของนางได้,ทว่าจงซานนั้นแตกต่าง,ด้วยเขามีบัวหงหลวน,วิชาที่สามารถต้านทานพลังจิตได้ทุกอย่าง,ทำให้ไม่ว่าจะเป็นวิชามายาล่อลวงใดล้วนไร้ผล.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,กงจูเฉียนโหยว,ที่เหวี่ยงอะไรบางอย่างขึ้นไปบนท้องฟ้า,ปรากฏเป็นประกายแสงสีม่วง,พร้อมกับแปรเปลี่ยนเป็นรูปกล้วยไม้ขนาดใหญ่สีม่วงลอยอยู่บนอากาศในทันที.
"เจ้าจะทำอะไรนะ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่ชำเลืองมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.
"เจ้าบอกว่าให้จงซานบอกชอบเจ้าไม่ใช่เหรอ,ข้าจะบอกเจ้าแทนเองไงล่ะ."กงจูเฉียนโหยวที่สะบัดไปมา,พร้อมแสดงท่าทางแก้เผ็ดเนี่ยนโหยวโหยว,พร้อมกับเผยรอยยิ้มที่แสนซน,กับท่าทางของคนทั้งสองที่แสดงออกมา,ทำให้จงซานที่อยู่ข้างๆได้ฝืนยิ้มแห้งๆออกมา.
"ข้าจะทำอะไรพูดอะไร เกี่ยวอะไรกับเจ้า,ข้าชอบจงซานแล้วมันผิดอะไรกัน?"รอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์ของเนี่ยนโหยวโหยวที่เผยออกมา,พร้อมกับก้าวเข้าไปหาจงซานแบบชิดใกล้.
เห็นท่าทางของเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,กงจูเฉียนโหยวถึงกับตะลึงไปเล็กน้อย,เนี่ยนโหยวโหยวผู้นี้ร้ายกาจจริงๆ.
ทว่าในเวลาเดียวกันจงซานที่ทอดถอนใจฝืนยิ้มออกมา,ดวงตาเปล่งประกายพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ชิงซือตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?"
ชิงซือตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,สองสาวที่นิ่งงันไปชั่วขณะ,กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความประหลาดใจ,กับคำพูดของจงซานที่ดูอ่อนโยนนั่น,ชิงซือ,ใครคือชิงซือกัน?
คนที่เซียนเซิงเอ่ยถึงคือภรรยาของเขาอย่างงั้นรึ? ใครกันคือชิงซือผู้นั้น?
ส่วนเนี่ยนโหยวโหยวที่ได้ยินคำพูดของจงซานถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย,ทว่านางก็ยังกล่าวออกมาว่า"ชิงซือ?
ใครคือชิงซือกัน?"
เห็นท่าทางของเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เห็นท่าทางของเจ้าแล้ว,ข้าเองก็เบาใจ,ชิงซือตอนนี้คงจะสบายดี,อย่างน้อย,ก็ทำให้เจ้าอิจฉานางได้."
"ฮึ,จงซาน,เจ้าหมายความว่าอย่างไร."เนี่ยนโหยวโหยวที่ราวกับถูกแมวข่วนเข้าให้ในทันที,ใบหน้าของนางที่เปลี่ยนไป,พร้อมกับหยุดบันทึกและเก็บหยกบันทึกกลับมาทันที.
"เอาล่ะ,ไม่ว่าอย่างไร,เจ้าก็จะนำข่าวของข้าไปบอกชิงซือ,ขอบคุณมาก,ไปได้แล้ว."จงซานที่สูดหายใจยาว.
"ไปอย่างงั้นรึ?ทำไมข้าต้องต้องไปด้วยล่ะ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงกระเส่าออดอ้อน.
"เจ้าไปได้แล้ว!"กงจูเฉียนโหยวที่สะบัด,เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ชำเลืองมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,ทันใดนั้นใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง,ที่พื้นที่ไกลออกไปนั้น,ปรากฏจุดสองจุดขึ้นที่ขอบฟ้า,เคลื่อนที่เข้ามาด้วยความเร็ว,อาต้าและอาเอ้อนั่นเอง.
อาต้าและอาเอ้อที่แสดงท่าทางตื่นเต้น,พุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว,พริบตาเดียวก็มาถึงและเข้ามายืนอยู่ด้านหลังจงซานและกงจูเฉียนโหยว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น