Immortality Chapter 244 Finally one side
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 244 พบครั้งสุดท้าย.
Chapter 244 Finally one side
最后一面
พบครั้งสุดท้าย.
***อธิบายเพิ่มเติม ภพหยินคือ
ภพของภูติ เมื่อคนตายไปจะกลายเป็นวิญญาณ มีวิญญาณ 1% จะไปเกิดเป็นภูติ ในภพหยิน ส่วนที่เหลือจะถูกส่งไปยังแม่น้ำเหลือง
เข้าสู่ยมโลก.
อ๋องจวีลูในเวลานี้ชำเลืองมองตาโตไปยังเสี่ยวหวัง,เขายากที่จะเข้าใจได้,ความโกรธเกรี้ยวของเขาก่อนหน้านี้ราวกับว่าลืมมันไปหมดแล้ว,เสียวหวังกำลังร้องไห้อยู่อย่างงั้นรึ?
ในสายตาของอ๋องจวีลูนั้น,เสี่ยวหวังเป็นคนที่ไร้ความรู้สึก,ราวกับว่าเป็นคนไร้หัวใจด้วยซ้ำ,เขาเป็นคนที่มีนิสัยดื้อรั้น,อาจจะบอกได้ว่าดุร้ายเย็นชาก็ว่าได้,ทว่าในเวลานี้เกิดอะไรขึ้น?
ร้องไห้อย่างงั้นรึ?
ร้องไห้ให้กับเพลงอย่างงั้นรึ?เพลงที่ภูติตนนั้นร้อง?
อ๋องจวีลูที่จ้องมองไปยังหรูเหยี่ยนที่อยู่ข้างๆกับจงซาน,นางเป็นใคร?นางเป็นภูติอย่างงั้นรึ?
อ๋องจวีลูที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,ทุกคนที่ตะลึงงันไปพร้อมๆกัน.
เสี่ยวหวังที่หันหน้ากลับไปมองยังทิศทางของจงซาน,ทว่าดวงตาของเขาที่ไม่สนใจใครแม้แต่คนเดียว,จ้องมองไปยังหรูเหยี่ยน.
หรูเหยี่ยนที่ร้องเพลงไปมาสี่รอบก่อนที่จะหยุดลง,ทั้งสองที่หยุดนิ่งจ้องมองกันและกัน,คนมากมายที่อยู่รอบๆราวกับว่าไม่มีตัวตนไปในทันที,อากาศรอบๆราวกับว่ามันได้สลายหายไปหมด.
เสี่ยวหวังที่จ้องมองด้วยสายตาที่บ้าคลั่ง,เขาที่เคลื่อนที่ร่อนลงไปด้านล่างช้าๆ,มุ่งตรงไปยังทิศทางของหรูเหยี่ยน.
เหล่าทหารหลายแสนคนที่กลายเป็นสับสนวันวุ่นวาย,กองกำลังของเสี่ยวหวังที่เปิดทางให้กับเสี่ยวหวังเข้าคุ้มกันไม่ให้เหล่าทหารของอ๋องจวีลู่เข้าโจมตี,ทว่าอ๋องจวีลูในเวลานี้กำลังขมวดคิ้วจ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง.
เสี่ยวหวังที่ร่อนลงไปบนพื้น,พร้อมกับบุตรบุตรธรรมคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆกายของเขา.
เสี่ยวหวังที่อยู่บนพื้นไม่ไกลออกไป,ก่อนที่จะก้าวช้าๆเข้าไปหาหรูเหยี่ยน,บุตรบุญธรรมของเขาก็ก้าวตามไปด้วยเช่นกัน,ประมุขสำนักซังอวิ๋นบุตรบุญธรรมอีกคนก็ก้าวไปช้าๆตามเสี่ยวหวังไป,พวกเขาที่ก้าวตามกันเป็นแถว.
ฉิวสุ่ยที่จ้องมองไปยังประมุขในอดีต,ขณะที่ก้าวตรงไปยังด้านหน้า."เหยียเยีย!"
เหยี่ยเยีย?
ดูเหมือนว่าฉิวสุ่ยจะเป็นหลานของเสี่ยวหวังนี่เอง,เสี่ยวฉิวสุ่ย.
อย่างไรก็ตามในเวลานี้,เสี่ยวหวังที่ไม่สนใจใครทั้งสิ้น,ประมุขซังอวิ๋นที่ส่งสายตาห้ามเสี่ยวฉิวสุ่ยเอาไว้,ไม่ให้เขาก้าวตามมา.
เสี่ยวฉิวสุ่ยที่ก้าวถอยออกไปช้าๆ,แววตาของเขาที่เหม่อลอยและสงสัย.
เสี่ยวหวังที่ก้าวเข้าไปช้าๆ,ตอนนี้อยู่ไม่ห่างจากหรูเหยี่ยนมากแล้ว.
เมื่อตอนที่เสี่ยวฉิวสุ่ยเรียกเสี่ยวหวัง,จงซานและกงจูเฉียนโหยวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย,หรูเหยี่ยนที่ราวกับว่าจะรับรู้อะไรได้บ้าง,ทว่าก็ไม่ได้ใส่ใจ,ทว่ายังคงมองไปยังเสี่ยวหวังที่ก้าวเข้ามาช้าๆ.
เสี่ยวหวังที่ก้าวเข้ามาใกล้,น้ำตาที่ไหลไม่หยุด,จ้องมองอย่างบ้าคลั่งไปยังภูติหรูเหยี่ยน.
"เจ้ายังจำภรรยาได้หรือไม่?"หรูเหยี่ยนที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"อืม."เสี่ยวหวังพยักหน้า,ไม่ปกปิด.
"ทำไมเจ้าไม่เคยมาหาข้าเลย!"หรูเหยี่ยนที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"ข้าคิดว่าไม่มีเจ้าอยู่ต่อไปอีกแล้ว."เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึก.
ทันใดนั้น,หรูเหยี่ยนก็เผยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก,เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความขมขื่น,แต่ก็แสดงท่าทางโล่งอกไปด้วยเช่นกัน.
"หรูเหยี่ยน!"เสี่ยวหวังที่ชำเลืองมองหรูเหยี่ยนด้วยสายตาที่อ่อนโยน.
หรูเหยี่ยนที่ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย."ข้าและคนอื่นเหนื่อยเหลือเกิน,สัญลักษณ์ที่เจ้ามอบให้กับข้า,สร้อยสายสัมพันธ์แห่งความคิดถึงนี้,ข้ามอบมันคืนให้กับเจ้า."
นี่เป็นสร้อยคอที่นางถอดมาจากโครงกระดูกบนคอของนางที่ตายไปแล้ว,ก่อนที่จะยื่นมันช้าๆไปให้กับเสี่ยวหวัง,เสี่ยวหวังที่ยื่นมือออกมารับ.
หรูเหยี่ยนที่วางสร้อยสายสัมพันธ์แห่งความคิดถึงลงไปบนมือของเสี่ยวหวัง.
"พันปีที่ข้ารอคอยเจ้าได้มาถึง วันที่สมหวังแล้ว,ข้าต้องการเห็นเจ้า,ข้ารอเจ้าที่คฤหาสน์เสี่ยวมาพันปี,ข้าเพียงต้องการเห็นเจ้า,ต้องการมอบสร้อยสายสัมพันธ์แห่งความคิดถึงนี้คืนให้กับเจ้า,ตอนนี้,ความปรารถนาของข้าสัมฤทธิ์ผลแล้ว,ข้าพอใจแล้ว."ใบหน้าของหรูที่เผยยิ้มด้วยความรู้สึกปลดเปลื้อง.
หากแต่รอยยิ้มของนาง,ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ได้เห็น,กลับรู้สึกอ้างวางอาดูร,เต็มไปด้วยความหดหู่เศร้าสร้อย.
"หรูเหยี่ยน!"เสียงของเสี่ยวหวังที่สั่นเคลือ,มือของเขาที่กุมมือของหรูเหยี่ยนไว้,ไม่ต้องการที่จะปล่อยไป.
หรูเหยี่ยนที่ดึงมือของนางออกมาเบาๆ"ข้าต้องไปแล้ว,มันผ่านมาพันปีแล้ว,ข้าควรต้องต้องไป!"
"หรูเหยี่ยน,เจ้าอย่าไปเลย!"เสียวหวังที่บ้าคลั่งต้องการที่จะจับตัวหรูเหยี่ยนได้.
ทว่าร่างของหรูเหยี่ยนั้น,ก็ได้หลบกระโดดมาด้านหลัง.
"♫♪หยดน้ำตาหลั่งไหล,ถอนหายใจทุกๆครั้ง♫♪,ยากเกินจะตัดใจ,ไม่เห็นสามีอีกแล้ว, ♫♪พันปีมานี้มึนเมาด้วยความระทม, ♫♪เกลียดใจตัวเองนัก,ใยต้องผูกพัน..... ♫♪"
หรูเหยี่ยนที่ร้องเพลงที่เสี่ยวหวังเคยสอนเป็นเพลงแรก,ขณะที่ร่างของนางลอยถอยกลับหลัง,ค่อยๆลอยจากไปช้าๆ.
"หรูเหยี่ยน,เจ้าอย่าไป! หรูเหยี่ยน,อย่าจากข้าไป!....."
ความคิดความรู้สึกของเสี่ยวหวังที่รู้สึก
รับรู้เหมือนเมื่อครั้งเขาเป็นปุถุชนในทันที,เขาที่พยายามวิ่งตามหรูเหยี่ยนด้วยความเร็ว,ทว่า,เขาก็ไม่สามารถจับตัวนางได้,หรูเหยี่ยนยังคงร้องเพลง,พร้อมกับลอยถอยหลัง,ช้าๆ,ร่างของนางที่ค่อยๆโปล่งใส่ลงเรื่อยๆ,มากขึ้นและก็มากขึ้น,ก่อนที่จะหายไปต่อหน้าทุกคน.
ไม่มีแล้ว,หรูเหยี่ยนจากไปแล้ว,หรูเหยี่ยนที่กลับสู่ภพหยินแล้ว.
หรูเหยี่ยนไปแล้ว,หายไปต่อหน้าเขา,เขาที่ไล่ตามนาง,น้ำตาที่อาบทั้งสองแก้ม,มือทั้งสองข้างที่คว้าอากาศที่ว่างเปล่า,ตอนนี้มันกลายเป็นความว่างเปล่า,หรูเหยี่ยนที่จากมาจากภพหยินเพื่อพบเขา,ในเวลานี้ทำให้เขากลับมาเสียใจแทบบ้าคลั่ง.
"หรูเหยี่ยน,อย่าไป!หรูเหยี่ยน,อย่าจากข้าไป!........."
เสี่ยวหวังที่วิ่งตามหรูเหยี่ยนไปจนถึงพื้นที่ๆนางหายไป,เขาที่คว้าได้เพียงอากาศ,เมื่อหรูเหยี่ยนหายไปก็ปรากฏสิ่งๆหนึ่งที่ล่วงหล่นลงมา.
ภาพๆหนึ่ง! เป็นภาพของเสี่ยวปิอี้ได้กอดหรูเหยี่ยนเอาไว้,เป็นภาพที่จงซานเห็นที่คฤหาสน์เสี่ยวนั่นเอง,ภาพๆนี้,หรูเหยี่ยนยังดูงดงาม,เป็นหญิงสาวที่งดงามเต็มไปด้วยความสุขยืนคู่กับชายชราผมขาว,ซึ่งก็คือเสี่ยวปิงยวีนั่นเอง,แต่ถึงกระนั้นภาพของคนทั้งสองในเวลานั้น,ต่างก็เต็มไปด้วยความสุข.
เสี่ยวหวังที่ไล่ตามนางคว้ากลับมาได้เพียงแค่ภาพๆหนึ่ง,สิ่งอื่นๆไม่มีเหลือแล้ว.
เสี่ยวหวังที่จ้องมองไปยังภาพดังกล่าว,เขาที่จ้องมองอย่างบ้าคลั่ง,ร่างของเขาที่คุกเข่าลง,กอดภพดังกล่าวไว้,น้ำตาที่หลั่งไหลไม่หยุด,ปากที่พูดงึมงำพรึมพรำอยู่คนเดียว,คนอื่นๆไม่สามารถเข้าใจได้.
ไม่ไกลออกไป,ประมุขสำนักซังอวิ๋นและแม่ทัพอีกคนก็คุกเข่าลง,หยาดน้ำตาที่อาบแก้มด้วยเช่นกัน.
เห็นเรื่องราวของพวกเขาทั้งสอง,จงซานที่สูดหายใจลึก,ลูกบุญธรรมของเสี่ยวปิงอี้ทั้งสองคน,ตั้งแต่แรกแล้วดูเหมือนว่าพวกเขาไม่เคยลืมฟู่อี้เลย,ข้าล่ะ?
บุตรบุญธรรมทั้งสามของข้าล่ะ?
จงตี้นั้นได้ลืมเขาไปหมดแล้ว,ส่วนจงเสวียนและจงซือจิวล่ะ? พวกเขาเป็นอย่างไร?
กงจูเฉียนโหยวเองดวงตาที่ชื้นคลอเบ้าด้วยเหมือนกัน,นางจ้องมองไปยังพื้นที่หรูเหยี่ยนหายไป,นางที่กล่าวด้วยเสียงสะอื้น."ทำไมหรูเหยี่ยนถึงได้จากเขาไปล่ะ?
นางที่รอคอยมาหนึ่งพันปี,พบกันเพียงแค่อึดใจเดียว,ทำไมนางถึงได้เร่งรีบจากไปล่ะ?"
จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,พร้อมกับกุมมือของนางเอาไว้,กล่าวออกมาด้วยเสียงเบาๆ."เป็นไปด้วยอารมณ์ไม่ใช่เหตุผล,หรูเหยี่ยนที่ปวดร้าวมานานนับพันปี,นางที่เหนื่อยล้าจนเกินไป,หลายวันมานี้นางไม่ได้กล่าวให้พวกเราฟังหรอกรึว่านางเหนื่อย?"
"หรูเหยี่ยนที่ต้องการจะรู้ว่าเสี่ยวปิงอี้จะเป็นคนหานางหรือไม่?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองตาโตไปยังจงซาน.
"รู้แล้วมีความสำคัญอย่างไรล่ะ?
พันปีมานี้,นางที่เฝ้ามองโคมไฟอมตะ,ภายในใจของนางตลอดพันปีมานี้,ทุกๆวันถูกบดขยี้ด้วยเวลา,มันบดขยี้หัวใจนางในทุกๆวัน,ทีละน้อยๆตลอดพันปี,หรูเหยี่ยนที่รู้สึกเหนื่อยมาก,นางกล่าวก่อนหน้านี้,นางรอเขามาพันปี,ทว่าเมื่อเขาได้พบกับเสี่ยวปิงอี้อีกครั้ง,นางก็รู้ว่าพันปีที่ผ่านมานี้,เสี่ยวปิงอี้นั้นไม่ได้เป็นเหมือนเดิมแล้ว,หรืออย่างน้อยนางก็รับรู้ว่าเขาจะไม่ตามนางไปยังยมโลภ,ในตอนนี้เขายังไม่ควรไป,หรูเหยี่ยนจึงได้จากไป,นางที่ราวกับว่าได้ปลดเปลื้อง,และจากไปก่อน."
"ข้าไม่เข้าใจ!"กงจูเฉียนโหยวที่ดวงตาแดงๆส่ายหน้าไปมา,ดูเหมือนว่านางจะไม่ยอมรับกับทฤษฏีของจงซาน.
สายตาของจงซานที่จ้องมองเสี่ยวหวังที่กอดรูปเอาไว้พลางร้องไห้,ทำให้เขาต้องสูดหายใจลึก,ก่อนหน้านี้,ที่ในห้องโถงสำนัก,หรูเหยี่ยนได้มอบ"ซือตาน"ให้กับเขา,และกล่าวว่ามันไม่จำเป็น,จงซานก็เข้าใจได้อย่างชัดแจ้งแล้ว,ว่าหรูเหยี่ยนนั้นเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว,นางรู้ว่าเสี่ยวปิงอี้นั้นยังอยู่ดี,นางตัดสินใจที่จะจากไปเอง,ต้องการให้เขาตัดใจปล่อยนางไปดีกว่า.
ทว่าในเวลานี้กองกำลังทั้งสองที่ประจันหน้ากัน,อุปราชเสี่ยวหวังตอนนี้ที่ราวกับลืมเรื่องราวทั้งหมดเขาที่ยังคงร้องไห้อยู่พื้นที่ไกลออกไป,นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนเห็นอุปราชเป็นเช่นนี้,มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน,ไม่เคยเห็นเรื่องราวเช่นนี้,แม้แต่อ๋องจวีลู่ในเวลานี้,ก็เต็มไปด้วยความสับสน,นี่มันเป็นเรื่องจริงเหรอ,มันเกิดสิ่งใดขึ้น.
เห็นเสี่ยวหวังที่เจ็บปวด,ภายในใจของจงซานที่รู้สึกข่มขื่นเช่นกัน,ท้ายที่สุดอ๋องจวีลูที่จ้องมองไปยังกองกำลังต้ากวงที่มีคน
500,000 คน กองกำลังต้ากวงที่จะต้องเผชิญหน้า,และคาดว่ายังมีอยู่ในพื้นที่ไกลออกไปอีกเป็นจำนวนมาก.
"พวกเราถอนกำลัง!"อ๋องจวีลู่ที่จำต้องถอนกำลังทั้งที่ไม่ยินดีแม้แต่น้อย,แต่เขาเองก็ไม่ต้องการสร้างปัญหาให้บานปลายเช่นกัน.
เขาที่ต้องถอนกำลัง,แม้ว่าเขาจะต้องเสียเวลาไปสองเดือนครึ่ง,ทุกอย่างที่ลงแรงไปดูเหมือนว่าจะกลายเป็นความว่างเปล่า,สุดท้ายแล้วอ๋องจวีลูท้ายที่สุดก็ไม่สามารถได้อะไรกลับมา.
อ๋องจวีลูจากไปแล้ว,จงซานที่ต้องพ่นลมหายใจออกมา,สองเดือนกับการไล่ตาม,มันได้จบลงแล้ว! ถัดไปนี้พวกเขาจะเชิญหน้ากับกองกำลังราชวงศ์ราชันย์ต้ากวงแทน.
ผ่านไปสักพัก,เสี่ยวหวังที่ไม่ได้ร้องไห้อีกต่อไปแล้ว,ทว่าตอนนี้เขายังคงกอดรูปภาพ,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหลงไหล,มือขวาของเขาที่ถูไปมาที่รูปของหรูเหยี่ยน,อย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล.
ในเวลาเดียวกัน,หลังจากที่กองกำลังอ๋องจวีลูจากไปหมด,ชายคนหนึ่งที่เป็นศิษย์ของสำนักซังอวิ๋นที่ถูกส่งออกไปแจ้งข่าวให้กับเสี่ยวหวัง,ทว่าท้ายที่สุดก็ไม่พบเสี่ยวหวังซึ่งตอนนี้ได้กลับมา.
จงซานที่นำกงจูเฉียนโหยวไปยังอีกทิศทางหนึ่ง,ทว่ากลับมีทหารมากมายที่ออกมาขวางทาง.
จงซานที่ไปทางตะวันออก,พวกเขาก็มาขวางทางตะวันออก,จงซานไปทางตะวันตก,พวกเขาก็มาขวางทางตะวันตก,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรอคอยการตัดสินใจของเสี่ยวหวังอยู่.
"ให้พวกเขาไป!ปล่อยพวกเขาไป!"เสี่ยวหวังที่ยังคองกอดรูป,จ้องมองหรูเหยี่ยนในรูป,แต่ไม่ได้หันกลับมา.
"ครับ."แม่ทัพคนหนึ่งที่ตอบรับ.
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานั้น,จงซานก็ยังไม่ยินดีที่จะไป.
จงซานที่บินตรงไปยังตำแหน่งของเสี่ยวฉิวสุ่ยและศิษย์ของเขา.
เห็นจงซานและกงจูเฉียนโหยวแล้ว เสี่ยวฉิวสุ่ยที่แสดงสีหน้าแปลกๆ,ไม่ไปอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ไปยืนอยู่ด้านหน้าของเสี่ยวฉิวสุ่ยและศิษย์ลำดับหนึ่งของเขา,พร้อมกับยื่นมือออกไป,พร้อมกับจ้องมองไปยังทั้งสองคน.
เสี่ยวฉิวสุ่ยที่จ้องมองไปยังจงซานแปลกๆ,คนผู้นี้ได้คืบแล้วจะเอาศอก,เสียวฉิวสุ่ยที่จ้องมองไปยังประมุขและแม่ทัพอีกคนที่กำลังคุกเข่า,จ้องมองไปยังเหยียเยี่ยเสียวหวังที่กำลังคุกเข่าอยู่.
ท้ายที่สุด,เสียวฉิวสุ่ยก็จ้องมองไปยังศิษย์คนโตของเขา,แม้ว่าสายตาของเขาจะไม่ยินดีนัก,ท้ายที่สุดก็มอบธวัชค่ายกลหมอกเทวะอำพรางคืนให้กับจงซาน.
เมื่อได้ธวัชค่ายกลแล้ว,จงซานก็ก้าวขึ้นกระบี่พากงจูเฉียนโหยวบินจากไป,โดยที่ไม่สนใจสายตาของทหารหลายแสนคนอีกเลย,พวกเขาที่จากสำนักซังอวิ๋นไปช้าๆ,ก้าวผ่านวงล้อมของเหล่าทหารออกไป.
เหล่าทหารที่จ้องมองจงซานและกงจูเฉียนโหยว,ที่ครั้งหนึ่งพวกเราต้องไล่ตาม,ตอนนี้อุปราชกับสั่งให้ปล่อยพวกเขาไป,แววตาของทุกคนที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,จ้องมองจงซานและกงจูเฉียนโหยวจากไปช้าๆจนลับตาพวกเขา.
จงซานที่สามารถหนีออกไปได้อย่างง่ายดาย,เพราะว่าเขานั้นเดินทางมาพร้อมกับหรูเหยี่ยน,เสียวหวังในเวลานี้,ไม่มีทางที่จะใช้หรูเหยี่ยน
ในการจับตัวของจงซานอย่างแน่นอน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น