Immortality Chapter 242 Ten palaces

Immortality Chapter 242 Ten palaces

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 242 ซือตาน.

Chapter 242 Ten palaces

十殿

  ซือตาน.

สำนักซังอวิ๋น,ห้องโถงซังอวิ๋น.

ภายในห้องโถง,ท่านประมุขและเหล่าศิษย์น้องของเขากำลังปรึกษาหารือกันอยู่,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของจงซานที่ดังสนั่น.

"คนของสำนักซังอวิ๋นมีแต่พวกชั่วช้าอย่างงั้นรึ? นี่คือวิธีต้อนรับแขกอย่างงั้นรึ? ทั่วทั้งโลกคงมีแต่เย้ยหยัน.!!!!!"

เสียงตะโกนที่ได้ยินกันทั่วสำนักซังอวิ๋น,ประมุขสำนักที่ขมวดคิ้วไปมา,"ใครกันที่กล้ามาดูแคลนสำนักซังอวิ๋นของข้า?"

ประมุขสำนักที่พุ่งออกไปจากห้องโถง,ตามไปด้วยศิษย์น้องทั้งแปดที่เร่งรีบตามไปในทันที.

พวกเขาที่บินออกไปอย่างรวดเร็ว,มุ่งตรงไปยังทิศทางของเสียงที่ดังมา.

ในเวลานั้น,ขณะที่พวกเขาบินมานั้น,คนทั้งเก้าที่เห็นบนลานจตุรัศ,มีสายฟ้านับพันที่พุ่งตรงลงไป,ประกายแสงวับวาว,ส่งประกาย,พื้นที่รอบๆถูกบดขยี้ให้หายไปในทันที,ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วเลยทีเดียว.

คนทั้งเก้าที่เร่งรีบบินตรงไปอย่างรวดเร็ว,เขาที่เห็นเพลงดาบของจงซานนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,สะดุดตาพวกเขาไม่น้อย,คนผู้นี้มีระดับแกนทองระดับห้าเองรึ? นับว่าเป็นเพลงดาบที่ทรงพลังแปลกตาไม่เคยเห็น.

กงจูเฉียนโหยวที่ยืนอยุ่ข้างๆจงซาน,ไม่ได้ลงมือแต่อย่างใด,เพียงแค่จงซานเพียงคนเดียวก็พอแล้ว,จงซานที่ต้องการเพียงแค่ยับยั้งคนเหล่านั้นเท่านั้น,ต้องการที่จะล่อให้ประมุขซังอวิ๋นออกมา,นางในเวลานี้จึงไม่จำเป็นต้องลงมือแต่อย่างใด.

กลุ่มของประมุข,ที่ก้าวลงมายังด้านหน้า,ตวัดมือออกไป,เพื่อกวาดฝุ่นควันทั้งหมดให้หายไปในทันที.

"พรึดด"

ฉิวสุ่ยที่หลุดออกมาจากบอลพันธนาการ.

"ลุงสอง,นี่คือกงจูเฉียนโหยวและจงซาน,พวกเขามาสร้างปัญหาที่สำนักซังอวิ๋นและนำวัสดุดิบภูติมาด้วย!"หลังจากที่ฉิวสุ่ยก้าวออกมา,ก็เริ่มฟ้องออกไปในทันที.

”ผลั๊วๆๆ”

ฉิวสุ่ยที่ลอยละล่อง,ด้วยฝ่ามือของประมุข.

ทุกคนที่อยู่ด้านหลังประมุข,จ้องมองหน้ากันดวงตาเบิกกว้างกลมโต,เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อ,ร้ายแรงขนาดนี้เลยรึ? ทำไมท่านประมุขถึงได้โกรธเกรี้ยวขนาดนี้?ไม่ว่าผิดอย่างไร,ก็ควรจะสอบสวนก่อน,ฉิวสุ่ยผิดอะไร,ท่านประมุขก็ไม่ควรที่จะตบหน้าเขา,หรืออย่างน้อยก็ควรที่จะทำเป็นการส่วนตัว.

"ท่านประมุข."ทุกคนที่อุทานออกมาด้วยความสงสัย.

"อาจารย์." "อาจารย์"........

เหล่าศิษย์ของฉิวสุ่ยที่พุ่งตัวเข้าไปพยุงฉิวสุ่ยในทันที.

ฉิวสุ่ยเวลานี้กุมหน้าตัวเองไว้,ใบหน้าที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.

ตบหน้าข้า? ลุงสองตบหน้าข้าอย่างงั้นรึ? ลุงสองที่ไม่เคยลงโทษข้าเลยไม่ใช่รึ? ทำไม? ทำไมกัน?

แววตาของของฉิวสุ่ยที่ไม่อยากเชื่อ,ทุกคนต่างก็สงสัย,ท่านประมุข,ลงโทษฉิวสุ่ยเพื่อกงจูเฉียนโหยวราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวอย่างงั้นรึ? ไม่นาจะใช่,ท่านประมุขไม่น่าจะใช่คนเช่นนั้น,ทำไม?

ทุกคนต่างก็ไม่เข้าใจ,ทว่าท่านประมุขในเวลานี้สองตาของเขาที่จ้องมองออกไปไม่วางตา.

สายตาของท่านประมุขนั้นไม่ได้มองไปที่จงซาน,ไม่ได้มองไปที่กงจูเฉียนโหยว,ทว่าจ้องมองไปยังวัตถุดิบภูติที่ฉิวสุ่ยกล่าวออกมาก่อนนี้,สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังภูติหรูเหยี่ยน,หรูเหยียนเองก็จ้องมองไปยังประมุขสำนักซังอวิ๋น,ประมุขที่ก้าวออกมาสองก้าว,แววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย.

ทุกคนในเวลานี้ไม่เข้าใจเลยว่าท่านประมุขนั้นกำลังคิดอะไรอยู่อย่างงั้นรึ?

"เสี่ยวหยวนเฟิง."หรูเหยี่ยนที่เป็นคนเอ่ยออกมาก่อน.

จากปากของฉิวสุ่ย,"วัตถุดิบผี" ที่เขากล่าวออกมาก่อนหนี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล่าวชื่อคนออกมา,อีกทั้งชื่อที่กล่าวออกมานั้น,เสี่ยวหยวนเฟิง?ใครคือเสี่ยวหยวนเฟิง?

ทุกคนที่เต็มไปด้วยความสงสัย.

"พรึบบบ!"

ประมุขสำนักซังอวิ๋น,ที่คุกเข่าลงในทันที.

ประมุขที่คุกเข่าลง,ใบหน้าของทุกคนที่ตื่นตะลึงตกใจ,ทำไมเขาต้องคุกเข่า?เกิดอะไรขึ้น?เกิดสิ่งใดขึ้นกัน?ทำไมท่านประมุขถึงต้องคุกเข่าให้ภูติตนนี้ด้วยล่ะ?

นางเป็นใคร? ฉิวสุ่ยในเวลานี้,ดวงตาเบิกกว้าง,จ้องมองไปยังลุกสอง,อะไรกัน? ทำไมลุงสองถึงได้คุกเข่าให้นาง? นางเป็นใคร?

หลังจากที่ประมุขคุกเข่าลง,จากนั้นดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา,"ขออภัย,ข้าไม่รู้,พวกเราไม่รู้!"

"จะติดต่อเสี่ยวปิงอี้อย่างไร?"หรูเหยี่ยนสอบถามออกมาในทันที.

ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังภูติ,ไม่รู้ว่านางพูดอะไร,เสี่ยวปิงอี้? ใครคือเสี่ยวปิงอี้ล่ะ?

"มี,มี,มี!"ประมุขที่กล่าวออกมาในทันที

"ข้าจะรอคอยที่ห้องโถงด้านหน้า,เจ้าแจ้งเขาให้มาหาข้า."หรูเหยี่ยนที่กล่าวออกมาเบาๆ.

"ครับ,ครับ,ครับ!"ประมุขที่กล่าวออกมาทันที.

จากนั้น,หรูเหยี่ยนก็ลอยตรงไปยังห้องโถงด้านหน้า,ทว่าจงซาน,กงจูเฉียนโหยวที่กวาดตามองกลุ่มคนดังกล่าว,จากนั้นก็ตามนางไป,ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าขวางพวกเขา,ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว.

ท่านประมุขยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น,จ้องมองไปยังหรูเหยี่ยน,จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่ตรงไปยังห้องโถงสำนัก.

"ท่านประมุข,นางเป็นใคร,"ศิษย์น้องที่ยืนอยู่ด้านหลังที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางลังเลและประหลาดใจ.

"แจ้งไปยังฟู่อี้ของข้า,เจ้าไป,รีบไป,เร็วเข้า,รีบไปให้เร็วที่สุด."ประมุขที่เอ่ยต่อชายที่อยู่ด้านหลังในทันที.

"แจ้ง,แล้วให้ข้าแจ้งว่าอย่างไร?"ชายคนที่ยืนอยู่ด้านหลังสอบถาม.

"เจ้าไป,บอกว่าหรูเหยี่ยนมา,ฟู่อี้ย่อมรู้,เร็วเข้า,เจ้ารีบไป,อย่าชักช้า."ท่านประมุขที่ยังคุกเข่าบนพื้น,ไม่ยินดีที่จะลุกพลางกล่าวออกมา.

ในเวลานี้,ความทรงจำนับพันปีที่หวนคืนกลับมา,อี้มู่ตายไปแล้ว,ทว่านางยังคงโดดเดี่ยวเดินโซเซอยู่บนโลกนี้นับพันปี,พันปีมาแล้วนางกลับมาได้อย่างไร,อี้มู่กลายเป็นภูติ,นางมาได้อย่างไร,เพียงแค่คิดก็ทำให้รู้สึกผิด,เขาที่เป็นประมุขสำนักซังอวิ๋น,ความรู้สึกที่ผิดมีต่ออี้มู่นี้,ถึงแม่ว่าจะต้องคุกเข่า,เขาก็ไม่สนใจสายตาของผู้อื่นแต่อย่างใด.

义母Yì mǔ แม่บุญธรรม.

ทุกๆคนที่รู้ว่าตอนนี้อยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างตึงเครียด,ตรึงเครียดเป็นอย่างมาก,ภูติหรูเหยี่ยนเป็นใคร? นางมีสถานะอะไร?

เขาที่ส่งคนไปแจ้งข่าว,เดินทางออกไปนอกสำนักอย่างรวดเร็ว,ฉิวสุ่ยเวลานี้จ้องมองปังประมุขไม่กล่าวกล่าวสิ่งใด,ประหลาดใจลังเลใจ,ภูติตนนั้นเป็นใครมาจากใหน?ไม่แปลกใจเลยว่าลุงสองตบหน้าของเขา,ภูติตนนั้นจะต้องมีความสำคัญต่อลุงสองเป็นอย่างมาก,การที่เขาพูด "วัตถุดิบภูติออกมา"จึงทำให้เขาโดนตบ, ท่านลุงสองที่รู้สึกผิดถึงกับคุกเข่าลงและไม่ยินดีไปใหน?

ทุกๆคนที่ยืนนิ่ง,ตอนนี้ต้องก็จ้องมองกันและกันด้วยท่าทางแปลกประหลาด.

ห้องบัญชาการอ๋องจวีลู.

อ๋องจวีลู่ที่สอบถามขุนพลของเขาอีกครั้ง,เหตุผลที่เขานำกองกำลังมุ่งตรงไปยังเมืองหวังโหยว,ซึ่งในเวลานั้น,เป็นได้อย่างชัดเจนว่ามีกองกำลังขวางทางพวกเขาอยู่.

"ข้าถามเจ้า,ทำไมกองกำลังต้ากวงถึงได้เข้าโจมตีพวกเรา? ข้าต้องการรู้เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น?"อ๋องจวีลูที่แค่นเสียงสอบถามออกมา.

"ท่านอ๋อง,ในเวลานั้นพวกเราเห็นคนเจอจงซานและกงจูเฉียนโหยว,ข้าจึงได้ออกคำสั่งออกไปจับตัวพวกเขา,ใครจะคิดล่ะกองกำลังของต้ากวงก็ออกมาขวาง,ไม่ได้ถามอะไรเลย,พวกเขาก็เข้าโจมตีพวกเรา."ขุนพลกล่าวชี้แจง.

"ไม่ถามอย่างงั้นรึ? พวกเขาต้องถามด้วยเหรอ? นี่คือเขตแดนต้ากวง,พวกเขาที่เห็นกองทัพอื่นรุกเข้ามาก็จะต้องเข้าจู่โจม,ข้าไม่ได้บอกพวกเจ้าให้ใช้ทางอ้อมรึอย่างไร?"อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

ขุนพลคนดังกล่าว,ขณะที่กำลังจะกล่าวแก้ตัว.

"ท่านอ๋อง,ที่ด้านนอกมีคนต้องการเข้าพบ,เขาบอกว่ารู้ว่าจงซานและกงจูเฉียนโหยวอยู่ที่ใหน."ทหารคนดังกล่าวแจ้ง.

"ให้เขาเข้ามา."อ๋องจวีลูที่ขมวดคิ้วไปมา.

จากนั้น,ก็มีชายคนหนึ่งที่เข้ามาในห้องบัญชาการของอ๋องจวีลู,หากว่าจงซานอยู่ย่อมจำได้,คนผุ้นี้คือหนึ่งในศิษย์ของฉิวสุ่ย,เขาที่เห็นจงซานเดินทางไปยังสำนักซังอวิ๋น,ด้วยความโลภ,ทำให้เขาเร่งรีบเสี่ยงภัยเดินทางมายังค่ายทหารของอ๋องจวีลู่.

.....

ภายในสำนักซังอวิ๋น,ห้องโถงหลัก.

จงซาน,เฉียนโหยวและหรูเหยี่ยนที่ยืนอยู่ด้านใน,ทีด้านนอกไกลออกไปนั้น,มีประมุขสำนักซังอวิ๋นที่คุกเข่าอยุ่,เขาคุกเข่าให้กับความผิดพันปีที่แล้วเพื่อฟู่อี้.

เห็นท่าทางของประมุขที่เป็นเช่นนี้,คนอื่นๆจะกล้าเข้าไปในห้องโถงได้อย่างไร.

ภายในห้องโถง,หรูเหยี่ยนที่โค้งคำนับให้กับจงซาน.

"คุณชาย,หรูเหยี่ยนขอบคุณท่านมาก,ที่ทำให้หรูเหยี่ยนต้องกล่าวลาพันปีแห่งการรอคอย."หรูเหยี่ยนกล่าวออกมาช้าๆ.

"เรื่องที่ข้ารับปาก,แน่นอนว่าจะต้องทำให้สำเร็จ,ท่านไม่จำเป็นต้องเกรงใจ."จงซานกล่าว..

ภายในใจของจงซานในเวลานี้,ค่อนข้างวุ่นวายสับสนเหมือนกัน,เขาที่ยังคงรอคอย,ต้องการรับรุ้ผลลัพธ์ที่จะออกมาเช่นกัน.

"อย่างไรหรูเหยี่ยนเองก็ต้องขอบคุณ,คุณชาย,ก่อนหน้านี้กงจูเฉียนโหยวได้สอบถามข้า,ว่าทำไมข้าจึงสามารถอยู่ในโลกใบนี้ได้นับพันปี,แต่ก็ยังปลอดภัย,เมื่อข้าหวนคืนวิญญาณกลับมา,หรูเหยี่ยนมีของบางอย่างติดตัวมาด้วย,ซึ่งเป็นโชคลาภที่หรูเหยี่ยนได้รับมา,พันปีมานี้,ด้วยปรานหยินที่ถูกปล่อยเข้ามาในร่างกายของข้าตลอดเวลา,ทำให้สามารถทำให้ข้าอยู่ได้ร่างกายไม่เสื่อมสลาย,ทว่าวิชาฝึกตนของภูตินั้น,หรูเหยี่ยนไม่ค่อยมีอารมณ์จะฝึกฝนนัก,ได้ศึกษามาเล็กน้อย,เพียงแค่วิชาหลบหนีและสร้างภาพลวงตาเท่านั้น."หรูเหยี่ยนกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

หลบหนี?ภาพลวงตาอย่างงั้นรึ? ได้ยินคำพูดดังกล่าว,ดวงตาของจงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนหน้านี้ในหุบเขา?นางได้ใช้ภาพลวงตา? สร้างที่พักด้วยภาพลวงตาอย่างงั้นรึ?ไม่ใช่ว่านี่คือวิชาเฉพาะของภูติหลอกรึ? แล้วพลังฝึกตนของนางล่ะ?

หรูเหยี่ยนที่นำวัตถุสีเหลี่ยมเหมือนผ้าเช็ดหน้าออกมา,ดูเหมือนหมึกที่มืดมิด,ส่งปราณทมิฬออกมาเป็นระยะ,ที่บนผ้าเช็ดหน้าสีดำนั่น,สามารถที่จะมองเห็นความมืดที่ไร้ขอบเขตได้,เป็นความมืดที่มองเข้าไปไม่เห็น,ราวกับเป็นภาพลวงตา,ที่บนผ้าเช็ดหน้านั่น,มีอักษรสองตัวที่ลอยขึ้นมา.

ซือตาน!

ผ้าเช็ดหน้านี้ถูกเรียกว่า ซือตาน? ไม่,นี่ควรจะเป็นหนึ่งในอาคมของภูติ ที่เรียกว่า ซือตาน.

ซือตาน? สิ่งนี้นำมาจากภพหยินอย่างงั้นรึ?

"คุณชาย,ข้านั้นซาบซึ้งบุณคุณของคุณชายเป็นอย่างมาก,หรูเหยี่ยนมีเพียงแค่สิ่งนี้, ซือตาน หรูเหยี่ยนต้องการจะใช้สิ่งนี้ตอบแทนคุณชาย,ขอให้คุณชายโปรดรับเอาไว้ด้วย."หรูเหยี่ยนกล่าว.

"แม่นางหรูเหยี่ยนนี่ท่าน,หลังจากนี้จะทำอย่างไรล่ะ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ไม่จำเป็นต้องใช้อีกแล้ว."หรูเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

"ขอบคุณ!"จงซานที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดอีก.

บางทีแม้แต่ในภพหยิน,"ซือตานนี้"น่าจะเป็นสิ่งที่ต่อต้านสวรรค์,จงซานที่ราวกับรับรู้ว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อเข้าในอนาคตอย่างแน่นอน,ภายในใจของเขาที่รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก,เมื่อหรูเหยี่ยนบอกว่าไม่ต้องการใช้มันแล้ว,จงซานก็ไม่กล่าวอะไรอีก,พร้อมกับรับมันมาในทันที.

จงซานที่รับ ซือตาน มา,ไม่สามารถสัมผัสน้ำหนักของมันได้เลย,จงซานที่สะบัดมือพร้อมเก็บมันเอาไว้ในทันที.

จงซานที่รับ ซือตาน มา,หรูเหยียนรู้สึกราวกับว่าได้ตอบแทนเขาแล้ว,จงซานที่พยักหน้าให้,ทว่ากงจูเฉียนโหยวที่อยู่ใกล้ๆ,เพียงแค่ชำเลืองมอง,แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อไป,สิ่งของที่หรูเหยียนใช้รักษาตัวตนในโลกใบนี้,นับว่าเป็นสมบัติล้ำค่าเลยก็ว่าได้.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.