Immortality Chapter 241 performing is petty people
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 241 ใหนล่ะคนร้าย?
Chapter 241 performing is petty people
尽是鼠辈
ใหนล่ะคนร้าย?
สำนักซังอวิ๋น,ห้องโถงซังอวิ๋น.
ภายในห้องโถงดังกล่าวมีชายคนหนึ่งที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
ในเวลานั้น,ที่ในห้องโถง,มีคนสามคนเดินเข้ามาช้าๆ,คนที่นำหน้าสองคนนั้น,คือชายที่สวมชุดคลุมเต๋า,ที่ฝังกงจูเฉียนโหยวและจงซานนั่นเอง,ส่วนอีกสองคนที่เดินตามมานั้นสงบเงียบเดินตามาช้าๆ,จวบจนถึงห้องโถง,,คนที่อยู่ขวามือก็เอยปากออกมาทันที,"ท่านประมุข,ศิษย์พี่ฉิวสุ่ยมาแล้ว."
"พวกเจ้าออกไป."ประมุขที่รออยู่ในห้องโถงกล่าวออกมาทันที.
"ครับ."คนที่ตามมาทั้งสองที่ออกไปด้านนอกในทันที.
"ลุงรอง."ชายที่มีนามว่าฉิวสุ่ย,เป็นคนที่ฝังจงซานกล่าวออกมาทันที.
"คุกเข่า!"ประมุขที่ชำเลืองมองออกไป.
"ลุงรอง,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"ฉิวสุ่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าบอกว่าให้เจ้าคุกเข่า!"ประมุขที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
ฉิวสุ่ยที่ขมวดคิ้วไปมา,ไม่ยินยอมคุกเข่า,จ้องมองไปยังประมุขด้วยความสงสัย.
"หกวันที่แล้ว,เจ้าไปใหนมา?"ประมุขที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของประมุขแล้ว,ฉิวสุ่ยที่ขยับคิ้วแน่น,ทันใดนั้นก็รับรู้ในทันที,เรื่องนี้,คนที่รู้ก็มีแค่เพียงศิษย์ห้าสิบคนของเขาเท่านั้น,ใครเป็นคนเผยความลับกัน?
"ลุงรอง,ใครบอกท่าน?"ฉิวสุ่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"บอกเหรอ?
ฮึ,เจ้าต้องการซ่อนความจริงจากข้าอย่างงั้นรึ?"ประมุขที่คำรามออกไปเสียงดัง.
"อารอง,ข้าทำเรื่องที่ถูกต้อง,ศิษย์ของข้าสามคนต้องตายไปเพราะจงซานและกงจูเฉียนโหยว,ข้าไม่ได้สังหารพวกเขา,นี่ก็นับว่ามีความปราณีแล้ว,ข้าทำผิดเหรอ?"ฉิวสุ่ยที่กล่าวออกมาทันที.
"ชิ,ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น,ข้าหมายถึงสถานที่ที่เจ้าไปต่างหาย,เจ้าไปที่ใหนมา?"ประมุขที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
ได้ยินคำพูดของประมุข,ฉิวสุ่ยที่ยังคงดื้อรั้น,"เป็นพื้นที่ต้องห้ามไม่ให้ผ่าน,ศิษย์ทุกคนจะไปที่นั่นจะต้องใช้เส้นทางอ้อม,อย่างไรก็ตาม,อารอง,ทำไม?
ทำไม,ข้าต้องใช้ทางอ้อมด้วย? มันไม่ใช่สิ่งเลวร้ายอะไรสำหรับสำนักของพวกเรา,ไม่เห็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โตเลย.ทำไม?"
"ทำไมเหรอ?
ทำไมเจ้าไม่ปฏิบัตตาม,นี่คือธรรมเนียมของสำนัก,ห้ามผู้ใดไปที่นั่น,โดยเฉพาะเจ้า."ประมุขที่เต็มไปด้วยความโกรธ.
"ข้า?
ทำไมล่ะ?"ฉิวสุ่ยที่กล่าวด้วยท่าทางหดหู่.
ประมุขที่จ้องเขม็งไปยังฉิวสุ่ย,ก่อนที่จะถอนหายใจ,"นี่ถือว่าตักเตือนครั้งแรก,หากว่ามีครั้งหน้าแล้วล่ะก็,ต้องถูกไล่ออกจากสำนักทันที,ไปให้พ้น."
ฉิวสุ่ยที่รู้สึกห่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก,กลับไปยังที่พักของตน,นั่งอยู่ในห้อง,คิดใคร่ครวญเรื่องที่เกิดขึ้น,ศิษย์คนใหนกันที่ทรยศเขา?
มีกี่คน,ที่เผยความลับนี้?
การที่เขาถูกดุในวันนี้,ทำให้เขาตระหนักได้ว่าเหล่าศิษย์ไม่ได้ซื่อสัตย์กับเขา,กล่าวให้ถูก,หากว่าพวกเขาก้าวไปยังระดับก่อตั้งวิญญาณ,ก็อยู่ในระดับเดียวกับเขาแล้ว,ความเคารพที่แสดงออกมานั้นก็แค่ชั่วคราว.
เขาไม่สามารถบอกได้เลยว่าเป็นศิษย์คนใหน,ดีแล้วที่เขาไม่ได้ทำผิดพลาด,โชคดีไม่ได้สังหารกงจูเฉียนโหยว,ไม่เช่นนั้น,ไม่รู้เลยว่าจะมีใครทรยศเขาในวันนี้?
ขณะที่ฉิวสุ่ยกำลังสงสัยในศิษย์ของเขานั้น,ทันใดนั้น,ที่ด้านนอกก็มีคนที่วิ่งเข้ามาในทันที.
"อาจารย์."เสียงที่ดังขึ้นที่นอกห้อง.
ฉิวสุ่ยที่ก้าวออกนอกห้อง,พร้อมกับเปิดประตู."อะไร?"
"อาจารย์,พวกเขามา."ศิษย์พี่ใหญ่ที่เผยสีหน้าตื่นตระหนก.
"ใคร?"ฉิวสุ่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กงจูเฉียนโหยวและจงซาน,พวกเขานำภูติมาด้วย,ตอนนี้เขารอที่ทางเขาบอกต้องการพบท่านประมุข
"ศิษย์พี่ใหญ่ที่กล่าวออกมา.
"พวกเขาอย่างงั้นรึ?"ฉิวสุ่ยที่ชำเลืองมองตาโต,ใบหน้ากระตุก.
"ข้าจะไปเจอพวกเขาเอง,พาพวกเขาไปยังลานสำนัก,ข้ารู้ว่าต้ากวงและต้าโหยวนั้นไม่ได้เป็นพันธะมิตรกัน,ต้ากวงตอนนี้ต้องการจับตัวพวกเขา,เป็นการดี,ที่จะจับพวกเขา,เจ้าไปบอกเยี่ยเหยี่ยของข้าในทันที,บอกเขาว่าข้าจับตัวกงจูเฉียนโหยวและจงซานได้."ฉิวสุยกล่าว.
"ครับ."ศิษย์พี่ใหญ่ที่รับคำและเร่งรีบไปในทันที.
ที่หน้าประตูของสำนักซังอวิ๋น.
จงซานและกงจูเฉียนโหยว,รวมทั้งหรูเหยี่ยนที่ยืนนิ่ง,รอคอยคนที่เข้าไปแจ้งข่าว.
"เซียนเซิง,ห่างออกไปหมื่นลี้,ข้าสัมผัสได้ว่าที่เมืองหวังโหยวกำลังต่อสู้กันอยู่."กงจูเฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม,พื้นที่แห่งนี้นับว่าค่อนข้างละเอียดอ่อน,กองกำลังต้ากวงที่ได้รับจดหมาย,เมื่อพวกเขาเห็นกองกำลังต้ายวีที่เร่งรีบตรงไปยังเมืองหวังโหยว,แน่นอนว่าพวกเขาย่อมเกิดการต่อสู้กัน,การต่อสู้นี้ไม่น่าจะนานนัก,หลังจากที่ผู้นำของทั้งสายพบกัน,อ๋องจวีลูก็คงนำกองกำลังของตัวเองถอยกลับมา,ในเวลานั้น,พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องกังวลกองกำลังต้ายวีที่จะไล่ตาม."จงซานที่สูดหายใจยาว.
"เรื่องนี้นับว่าโชคดีที่พวกเราพบกับแม่นางหรูเหยี่ยน."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวต่อหรูเหยี่ยน.
"คุณชายช่วยข้าหาสามี,เรื่องนี้เล็กน้อย,แน่นอนว่าหรูเหยี่ยนเต็มใจ."หรูเหยี่ยนกล่าวออกมาเล็กน้อย.
จงซานที่จ้องมองไปยังหรูเหยี่ยน,ภายในใจที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,เพราะว่าจงซานพบว่าหรูเหยี่ยนนั้นไม่เคยยิ้มเลย,นางไม่มีอารมณ์ใดเลยแม้แต่น้อย,นางไม่ยิ้มแสดงอารมณ์ออกมา,นั่นคงเป็นเพราะว่าต้องรออยู่นานนับพันปี,จนทำให้นางลืมอารมณ์ไปแล้วอย่างงั้นรึ?
"แม่นางหรูเหยี่ยน,ครั้งแรกที่พบท่าน,ได้ยินแม่นางร้องเพลงเสียใจนั่น..."จงซานที่คิดและสอบถามออกมา.
"นั่นคือเพลงที่สามีเคยสอนข้า,สอนข้าแต่งเพลงครั้งแรก,พันปีมาแล้ว,เขาไม่สามารถรอสามี,ปกป้องตระกูลเสี่ยวมานับพันปี,หัวใจของข้าช่างอ้างว้าง,แต่เมื่อร้องเพลงนี้แล้วทำให้ข้าอบอุ่นมีกำลังใจต่อไป,ที่จะรอคอยต่อในวันพรุ่งนี้."หรูเหยี่ยนกล่าว.
เมื่อหัวใจอ้างว้าง? ได้ยินคำพูดดังกล่าว,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ดูเหมือนว่ามันจะมีความหมายอะไรซ่อนอยู่.
"ท่านทั้งสอง,เชิญมากับข้า."ในเวลานั้น,ก็มีชายคนหนึ่งทีเดินออกมา.
"ขอบคุณต้องรบกวนแล้ว!"จงซานกล่าว,จากนั้นก็นำกงจูเฉียนโหยว,หรูเหยี่ยน,ตามชายดังกล่าวเข้าไปด้านใน.
ไม่นานหลังจากนั้น,ชายดังกล่าวก็นำพวกเขาไปยังลานแห่งหนึ่ง.
"ทั้งสองเชิญ."ชายคนดังกล่าวที่กล่าวต้อนรับ.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
ชายคนดังกล่าวเร่งรีบจากไปในทันที,จงซานที่ยืนอยู่ในลานฝึก,จ้องมองออกไปรอบๆ,มีภูเขาอยู่มากมาย,และยังมีเกาะลอยฟ้าลอยอยู่รอบๆอีกด้วย,ดูเหมือนว่า,พื้นที่แห่งนี้จะใหญ่กว่าสำนักไคหยางซะอีก.
"เซียนเซิง,ดูไม่ดีแล้ว!"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ท่าจะไม่ดีจริงๆ,ทว่าไม่ว่าอย่างไร,พวกเราก็ต้องพบประมุขสำนักซังอวิ๋น,เพื่อสอบถามเรื่องของบุตรบุญธรรมทั้งสองของเสี่ยวปิงอี้"จงซานที่ขมวดคิ้วและกล่าวออกมาเช่นกัน.
ไม่เพียงเพื่อช่วยแม่นางหรูเหยี่ยน,ยังช่วยตัวเขาเอง,เป็นคำตอบที่เขาต้องการรู้.
"กงจูเฉียนโหยวและจงซาน,พวกเจ้านี้มันช่างโชคดีจริงๆ,ไม่เพียงแต่ไม่หนี,ยังแส่มาหาข้าที่นี่."เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นในทันที.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองตามเสียง,ไม่ไกลออกไปนั้น,ชายในชุดคลุมนักพรตเต๋า,และศิษย์อีกยี่สิบคน.
เห็นกลุ่มคนดังกล่าว,จงซานที่หรี่ตามอง,โลกนี้มันช่างเล็กจริงๆ.
"บังเอิญจริง,ทว่า,พวกเราเองไม่ได้มาหาเจ้า,พวกเราต้องการพบประมุขสำนักซังอวิ๋น."จงซานกล่าวคร่งขรึมและยกมือแสดงความเคารพ.
"พบท่านประมุขอย่างงั้นรึ?
ข้าก็คิดอยู่ว่าเจ้าหนีออกมาได้จริงๆ,ดูเหมือนว่าภูติข้างๆเจ้านั้น,จะช่วยเหลือสินะ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะบังเอิญขนาดนี้,พอดีเลยว่าข้าต้องการหลอมเม็ดยาหยินบริสุทธิ์พอดี,กำลังขาดวิญญาณที่ทรงพลังอยู่,มอบมันมาให้ข้า,แล้วข้าจะให้เจ้าพบท่านประมุข."ฉิวสุ่ยแค่นเสียง.
ได้ยินคำพูดของฉิวสุ่ย,จงซานก็เข้าใจได้ในทันที,เขาจงใจให้เขาเข้ามาที่นี่,ไม่ได้แจ้งต่อประมุขสำนักชังอวิ๋นตั้งแต่แรกแล้ว.
หรูเหยี่ยนชำเลืองมองออกไป,ไร้ซึ่งอารมณ์,สายตาของกงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางเหยียดหยัน,ในเวลานี้กงจูเฉียนโหยวที่มีพลังระดับแกนทองแล้ว,ไม่จำเป็นต้องกลัวคนเหล่านี้,เพราะเวลานี้,นางมีวิชาลับ,"สัมผัสเทวะกักขัง"อยู่.
จงซานที่ยังคงสุขุม,ยับยั้งความโกรธเอาไว้,การที่เขาเดินทางมายังสำนักแห่งนี้,นั้นเพราะมันเป็นเรื่องคาใจทำให้เขาต้องการที่จะยืนยันเรื่องอะไรบางอย่าง,ทว่า.....
จงซานที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะตะโกนออกไปเสียงดัง"คนของสำนักซังอวิ๋นมีแต่พวกชั่วช้าอย่างงั้นรึ?
นี่คือวิธีต้อนรับแขกอย่างงั้นรึ? ทั่วทั้งโลกคงมีแต่เย้ยหยัน.!!!!!"
เสียงตะโกนของจงซานนั้นดังเป็นอย่างมาก,เสียงที่ดังลั่นผ่านออกไปนับพันลี้,คนทั่วทั้งสำนักซังอวิ๋นต่างก็ได้ยินเสียงของจงซานตะโกนออกไปอย่างแน่นอน.
ในเมื่อคนเหล่านี้ไม่ได้แจ้งไปยังประมุขสำนักซังอวิ๋น,เช่นนั้นจงซานจึงทำด้วยตัวเอง,รับรองว่าทุกคนทั่วทั้งสำนักต้องได้ยินอย่างแน่นอน.
"บัดซบ!"
ได้ยินเสียงตะโกนลั่นของจงซาน,ใบหน้าของฉิวสุ่ยที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,เต็มไปด้วยความโกรธ,กระบี่ในมือของเขาที่ยกขึ้นในทันที.
ในเวลานั้น,กงจูเฉียนโหยวที่กระตุ้นปล่อยวิชาลับเป็นบอลแสงสีน้ำเงิน,พุ่งตรงไปยังร่างของฉิวสุ่ยในทันที,ฉิวสุ่ยดวงตาเบิกกว้าง,กระบี่เหินของเขาตวัดทำลายมัน,แต่ก็ไม่สามารถทำได้,อีกทั้งตอนนี้เขาไม่มีเวลาหลบหนีแล้ว.
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก,แม้แต่ศิษย์ของเขายังไม่สามารถตอบสนองได้ทันที.
อย่างไรก็ตามด้วยความแข็งแกร่งของกงจูเฉียนโหยวในเวลานี้มีจำกัด,ทำให้บอลเทวะกักขังนั้นคงไม่สามารถที่จะต้านกำลังของฉิวสุ่ยได้นาน,อีกพักหนึ่งมันคงจะพังทลาย.
"จับพวกมัน!"ฉิวสุ่ยที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เหล่าศิษย์ที่ยกกระบี่พุ่งตรงไปในทันที.
จงซานที่สะบัดมือ,ก่อนที่จะนำดาบยักษ์,"ฝันร้ายออกมา"พร้อมกับยืนอยู่ด้านหน้ากงจูเฉียนโหยวในทันที.
วิชากายาเทพอสูร! ขั้นที่สี่.
จงซานที่ตะวัดดาบไปยังเหล่าศิษย์ของสำนักซังอวิ๋นในทันที.
พลังดาบของเขานั้นแข็งแกร่งมาก,แรงกดอากาศจากดาบขนาด
20 เมตรที่พุ่งออกไปในทันที,แรงอัดอากาศดาบมากมายที่พุ่งออกไป,สร้างพายุม้วนกวดออกไปพร้อมกับ,พุ่งตรงไปยังทุกคนที่อยู่ด้านหน้า.
เพลงดาบดังกล่าว,นับทว่าแข็งแกร่ง,ทว่าไม่ได้มุ่งหมายเอาชีวิต,จงซานเพียงแค่ต้องการยับยั้งพวกเขาเท่านั้น.
"ตูมมมมม!"
ชายคนหนึ่งที่อยู่หน้าสุด,ลอยโด่งออกไป,กลางอากาศ,แท่งสายฟ้าหลายพันแท่งที่ปรากฏขึ้น,กระแทกลงมายังด้านหน้าพวกเขา.
"ตูมม,ตูมม,ตูมม,ตูมม..."
สายฟ้า,ที่ราวกับทัณฑ์สวรรค์,พลังสายฟ้าที่โกรธเกรี้ยว,ดังสนั่นคำรามลั่น,ทุกคนที่ถอนห่างออกไปในทันที,พื้นที่ด้านหน้า
พื้นดินกลายเป็นซากปรักหักพัง,ก้อนหินก้อนเล็กก้อน้อย,ระเบิดฟุ้งเป็นฝุ่นกระจายไปรอบๆ,สายลมที่พัดผ่าน
พัดฝุ่นดังกล่าวคละคลุ้งทำให้พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยฝุ่น.
ดาบเดียว,เพียงแค่ดาบเดียว,ก็สามารถที่จะผลักไสเหล่าศิษย์ขั้นแกนทองยี่สิบคนออกไปได้,เพียงแค่ดาบเดียว,เหล่าศิษย์แกนทองแม้ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ก็หวาดผวาสั่นกลัว,จนต้องถอนห่างออกไปในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น