Immortality Chapter 239 The millenniums waited for
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 239 รอคอยมากว่าพันปี.
Chapter 239 The
millenniums waited for
千年等待
รอคอยมากว่าพันปี.
"รับบุตรบุญธรรมอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้ว.
"รับบุตรบุญธรรม,เพื่อให้เข้าสู่สำนักเซียน,คาดหวังว่าจะมีบุตรบุญธรรมสักคนนำเม็ดยาโพวจวินกลับมาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ราวกับคิดถึงความหลังตัวเองขึ้นมา.
หรูเหยียนที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ,แล้วพยักหน้าให้."ใช่,คุณชายเข้าใจถูกแล้ว,มันเป็นแผนการของสามี,ที่ต้องการจะฝึกฝนบำเพ็ญต่อ,เขาที่ให้เหล่าบุตรบุญธรรมฝึกฝนวิชา,คาดหวังว่าเหล่าบุตรบุญธรรมของเขาจะสามารถได้เข้าสู่สำนักเซียนได้,เพื่อที่จะขอเม็ดยาโพวจวินกลับมา,เพื่อที่จะช่วยเขาทะลวงผ่านระดับโหวเทียน,ข้ายังจดจำคำพูดของสามีที่เคยกล่าวเอาไว้เป็นอย่างดี."
"อะไรรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่สอบถามออกไป.
"ข้าต้องการเริ่มต้น,ตราบเท่าที่ข้าได้โอกาส,ข้าจะต้องทำให้ดีกว่าทุกคน."หรูเหยียนที่หวนรำลึก.
"ใช่แล้ว,โหวเทียนและเซียนเซิง,ราชวงศ์ต้ากวงเองก็มีการจัดชุมนุมประลองความสามารถ,มีการเปิดรับระดับเซียนเทียนด้วย,แม้แต่คนมีระดับโหวเทียนก็ยังสามารถเข้าร่วมได้ด้วย."กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้า.
"สามีของข้าอายุ 84
แล้ว,สามีได้นำบุตรบุญธรรม,ไปงานคัดเลือกในครั้งนั้น,การเข้าสู่สำนักเซียนนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ยั่วยวนเป็นอย่างมาก,การต่อสู้แข่งขันในครั้งนั้น,ท้ายทีสุดก็มีบุตรบุญธรรมสองคนได้รับการคัดเลือก,ทว่าบุตรบุญธรรมทั้งสองกลับไม่ขอเม็ดยาโพวจวินให้กับสามีข้า,พร้อมกับหนีหายกลับไปกับคนสำนักเซียนในครั้งนั้น."หรูเหยียนที่กล่าวออกมาด้วยความเศร้า.
กงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางไม่พอใจ,ทว่าจงซานในเวลานี้ถึงกับกำหมัดแน่น,ดวงตาที่กระพริบไปมา,เขาที่รู้สึกประหลาดใจ,ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นช้าๆ,เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก,ที่เอ่อล้นออกมา.
กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทาประหลาดใจ,ไม่รู้ว่าจงซานเป็นอะไร?
"คุณชาย,ท่านสบายดีหรือไม่?"หรูเหยียนที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ข้าสบายดี!"จงซานที่ถอนหายใจยาว.
ช่างเหมือนเหลือเกิน,ประมุขเสี่ยวนั้นเหมือนกับเขาจริงๆ,ทว่าเขาในเวลานั้นนับว่าโชคดี,ที่จงเทียนสามารถขอเม็ดยาโพวจวินได้ในที่สุด.
"ท่านเล่าต่อเถอะ."จงซานเอ่ย.
ในเวลานั้น,นางที่เดินมาถึงเรือนหลังหนึ่ง,หรูเหยียนที่ผลักประตูออกไปเบาๆ,ที่ด้านเหนือของบ้านนั้น,มีรูปภาพรูปหนึ่งแขวนอยู่,ในรูปภาพนั้นมีหญิงสาวที่งดงามเป็นอย่างมารูปร่างเหมือนกับหรูเหยียน,ส่วนอีกคน,เป็นชายผมสีขาวเทา,ใบหน้าเหี่ยวย่น,เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเป็นชายชราที่มีสัญญาณความตายปรากฏขึ้นมามากแล้ว.
ภาพวาดดังกล่าวนั้นเป็นภาพที่เหมือนจริงเป็นอย่างมาก,เป็นภาพชายชราและภรรยาที่รักกันเป็นอย่างมาก.
"รูปนี้สามีมีอายุ 84
ปี,เขาได้เชิญจิตรกรมีชื่อ,มาวาดภาพนี้,ตลอดพันปีข้าได้ปกป้องมันเอาไว้,ข้ายังจดจำสามีของข้าได้ดีเหมือนดั่งเช่นวันวาน."หรูเหยียนที่นำมือลูบไปยังภาพวาดดังกล่าว.
"ในเวลานั้นเจ้าก้าวไปยังระดับเซียนเทียนแล้วอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวสอบถาม.
"ใช่แล้ว,ข้าได้ก้าวไปยังระดับเซียนเทียนก่อนหน้านั้น,ทว่าสามีของข้านั้นเหลือเวลาไม่มากแล้ว,ท้ายที่สุดหลายปีมานั้น,ข้าสังเกตเห็นว่าสามีของข้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น,ภายในใจของข้าเองก็รู้สึกเศร้าเป็นอย่างมาก,สามีของข้านั้นต้องการให้ข้าจากไป,ต้องการให้ข้าก้าวไปสู่เส้นทางของเซียน,ทว่าหรูเหยียนจะทิ้งสามีให้อยู่คนเดียวได้อย่างไร?"หรูเหยียนที่รู้สึกเศร้าเป็นอย่างมาก.
"แล้วหลังจากนั้นล่ะ?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังหรูเหยียน.
"ก่อนหน้านั้นนานแล้ว,สามีได้สร้างวิหารขึ้นมา,เพื่อเป็นสุสาน,สองปีหลังจากนั้น,สามีก็มีอายุ
96
ปีแล้ว,ในเวลานั้นพวกเรารู้สึกไม่ดีนัก,ข้าเองก็ไม่ยินดีที่จะจากไป,พวกเราได้ตกลงกันว่า,พวกเราจะเดินทางไปยังยมโลกด้วยกัน."หรูเหยียนกล่าว.
"ตกลงกันที่จะเดินทางไปยังยมโลกด้วยกันอย่างงั้นรึ?"หัวใจของกงจูเฉียนโหยวที่สั่นไหวไปมา.
"มีชีวิตก็ขอเป็นสามีภรรยา,ตายไปก็ขอเป็นสามีภรรยา."หรูเหยียนที่กล่าวออกมาพร้อมกับกุมมือไปที่หน้าอกตัวเอง.
"พันปีมาแล้ว,ไม่รู้ว่าจะใช้งานได้หรือไม่?,คุณชาย,ช่วยเปิดพื้นตรงนี้ด้วย."หรูเหยียนที่ชี้ไปยังมุมพื้นที่มีอิฐปกปิดอยู่.
ในเวลานี้ภายในใจของจงซานรู้สึกเศร้าไปด้วย,จ้องมองกลับไปยังตัวเอง,เขาที่คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา,หากว่าเขาไม่ได้รับเม็ดยาโพวจวินในครั้งนั้น,เขาจะเป็นเช่นนี้หรือไม่?
จงซานที่เดินพร้อมกับยกพื้นขึ้น.
เมื่อพื้นถูกยกขึ้น,ก็ปรากฏเป็นขั้นบันไดลงไปด้านล่าง,หรูเหยียนที่เดินนำพวกเขา,จงซานที่นำมุกราตรีออกมาเพื่อให้แสงนำทาง,พร้อมกับเดินตามลงไปพร้อมกับกงจูเฉียนโหยว.
ลึกลงไปข้างล่างนั้น,เป็นห้องโถงขนาดใหญ่มีห้องหลายห้อง,ตอนนี้ดูวางเปล่าวังเวง,เต็มไปด้วยความมืดมิดน่าหวาดหวั่น,ทว่า,เรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่เป็นผู้ฝึกตนหวาดกลัว,หรูเหยียนที่เป็นภูติมานานนับพันปี,นางที่อาศัยอยู่ในพื้นที่มืดๆน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้อย่างงั้นรึ?
หรูเหยียนที่นำพวกเขา,มายังห้องลับที่ใหญ่ที่สุด.
ห้องลับแห่งนี้มีขนาดใหญ่ที่สุดมีโลงหินขนาดใหญ่เป็นอย่างมาก,ดูโดดเด่นอยู่กลางห้อง.
"ที่นี่ล่ะ."หรูเหยียนที่ชี้ไปยังโลงหิน.
"ให้ข้าเปิดอย่างงั้นรึ?"จงซานเอ่ย.
"คุณชายรบกวนด้วย."หรูเหยียนเอ่ย.
จงซานที่ยื่นมุกราตรีให้กงจูเฉียนโหยวถือเอาไว้,ก่อนที่จะใช้มือเปิดโลงหินเลื่อนออกมา,ซึ่งด้านในนั้นมีของตกแต่งอย่างประณีตและมีแสงสว่างจางๆด้านใน.
จงซานที่ใช้แรงไม่น้อยเพื่อเปิดฝาโลงหินดังกล่าวออกมา,ซึ่งเวลานี้ได้เผยให้เห็นภาพด้านใน.
ทันทีที่เปิดโลงศพหินออกมา,สัมผัสได้ถึงอากาศที่หนาวเย็นไหลออกมาจากด้านใน,ซึ่งด้านในโลงศพนั้นมีกล่องใบหนึ่ง,มีตราหยินหยางที่ถูกสลักเอาไว้บนกล่อง,ตราหยินหยางนั้น,มีใส้ตะเกียงที่ยื่นออกมา,พร้อมกับส่องประกายแสง,ยังมีเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ให้แสงอยู่
นับว่าเป็นเรื่องประหลาดที่ไม่มีน้ำมัน,นับพันปีแล้ว,มันยังไม่มอดดับ.
ในโลงศพนั้น,ยังมีกระดูกคนตายที่นอนอยู่ข้างๆ,ตอนนี้เริ่มกายเป็นหินสีดำแล้ว,ที่บนคอนั้นมีสร้อยคออยู่,และยังมีแหวนสองวงที่ห้อยอยู่ด้วยเช่นกัน.
จงซานที่ไม่ได้ขยับ,ทว่าจ้องมองไปยังหรูเหยี่ยน.
"กระดูกของคนที่ตายไปนั้น,คือโครงกระดูกของข้าเอง,ที่คอของข้านั้น,เป็นของขวัญที่สามีมอบให้,มันเรียกว่า"
สายสัมพันธ์แห่งความคิดถึง"
หมายความว่าพวกเราจะอยู่ด้วยกันตราบชั่วนิจนิรันดร์,จะช่วยรักษาองค์ประกอบดวงวิญญาณ,ไม่ให้พวกเราจากกันไป,โคมอมตะที่จะช่วยส่องประกายแสงนำทางให้กับพวกเรา."หรูเหยียนเอ่ย.
"สายสัมพันธ์แห่งความคิดถึง?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังสร้อยคอ,ราวกับว่าสนอกสนใจ.
"ในเวลานั้นเกิดสิ่งใดขึ้น?ทำไมท่านถึงได้ตายไป?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถาม.
"วันนั้น,สามีที่กล่าวลาทุกคนในครอบครัว,เขาที่เดินทางกับข้า,พร้อมกับจุดโคมไฟอมตะ,พร้อมกับปิดโลงศพศิลานี้,เขาที่กอดข้าเอาไว้แน่น,พวกเราที่อมชาดเอาไว้ในปาก,เตรียมพร้อมที่จะเดินทางไปยังยมโลกด้วยกัน."หรูเหยียนกล่าว.
"กอดเจ้าอย่างงั้นรึ?อมชาดด้วยกัน? กลืนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กลืน,ข้าเป็นคนป้อนเขา,เขาเป็นคนป้อนข้า,พวกเราที่กลืนชาดพร้อมๆกัน,พวกเราที่กอดกันแน่น,พร้อมใจที่จะจับมือเดินทางไปยังยมโลกด้วยกัน."หรูเหยียนกล่าว.
"ทว่า,เสี่ยวปิงอี้ก็หายไป."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่แล้ว,สามีหายไป,เมื่อข้าวิญญาณคืนกลับ,เขาก็หายไปแล้ว,หลังจากที่ข้าออกมา,ก็พบว่าทุกคนก็หายไปหมดแล้ว,ไม่มีใครเหลือ,ข้ารออยู่ที่นี่,รอสามีกลับมา,ทว่า,ไม่ว่าจะรอสักเท่าไหร่ก็ไม่มีใครมา,หนึ่งพันปีแล้ว,ข้าเหนื่อย,เหนื่อยเหลือเกิน,ขอให้คุณชายช่วยข้าหาสามีด้วยเถิด."หรูเหยียนที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"แม่นางหรูเหยียน,ท่านโปรดวางใจเรื่องนี้เมื่อข้าจงซานรับปากท่านแล้ว,จะไม่คืนคำเด็ดขาด,อย่างไรก็ตาม,ท่านจะต้องยืนยันว่าเสียวปิงอี้นั้นยังอยุ่ในโลกนี้หรือไม่?บางทีนี่ก็ผ่านมาพันปีแล้ว,ด้วยพรสวรรค์ทางร่างกายของเขา,คงจะตายไปแล้วก็ได้."จงซานกล่าว.
"ตะเกียงอมตะของเขานั้นไม่ส่องแสดง,ตราบเท่าที่เขาเข้าไปยังภพหยิน,ตระเกียงอมตะจะต้องดับไป,มีแต่คนตายเท่านั้นตะเกียงถึงดับ,ทว่าวิญญาณของเขาจะยังไม่สลายหายไป,นั่นก็หมายความว่าเขายังไม่ได้ไปภพหยิน,เขาจะต้องอยู่ในโลกใบนี้."หรูเหยียนที่ชี้ไปยังโคมไฟอมตะ,ที่ตอนนี้ส่องสว่างอยุ่.
จงซานที่ดูงงงวย,จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.
"โคมไฟอมตะนี้,ใช้น้ำมันตะเกียงจากเลือดเนื้อและโลหิต,เชื่อมต่อกับดวงวิญญาณ,ตราบเท่าที่วิญญาณอยุ่ในโลกนี้,ตะเกียงอมตะก็จะไม่ดับ,แต่เมื่อวิญญาณสลายและเข้าสู่ภพหยิน,มันถึงจะดับลงอย่างสมบูรณ์."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"เช่นนั้นท่านก็เข้าไปอยู่ในภพหยินแล้วอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังหรูเหยียน.
"ใช่แล้ว,ข้าได้ไปรอที่นั่นเป็นเวลาเจ็ดวัน,แต่ก็ไม่เห็นสามีมา,ข้าจึงได้หวนคืนวิญญาณกลับมาเพื่อมาหาสามี,เมื่อข้ากลับมาได้,ข้าก็พบว่ากระดูกของสามีนั้นไม่มีอยู่,โคมอมตะของเขายังส่องสว่าง,ไม่ได้ถูกทำลาย,เขายังอยู่ในโลกใบนี้."หรูเหยียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่าเจ้าเป็นภูติ,เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ในโลกแห่งนี้ได้เป็นเวลานาน,นับพันปี,เจ้ารออยู่ที่แห่งนี้พันปี,มีใครที่คอยมอบปราณหยินให้กับเจ้าอย่างต่อเนื่องอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
หรูเหยี่ยนที่จ้องมองไปยังเฉียนโหยว,ส่ายหน้าไปมาแต่ไม่ได้ตอบ,ทว่านางมองไปยังจงซาน,"คุณชาย,ท่านช่วยข้าหาสามีได้หรือไม่?"
จงซานที่สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังโลงศพศิลา,ภายในใจเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก,เสี่ยวปิงอี้ยังไม่ตาย,ทว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น,เขามีวิธีเอาตัวรอดได้อย่างไร?
ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าตัวเขาเองก็มีพรสวรรค์ทางร่างกายไม่ดี,ในเวลานั้นได้กลืนชาดเข้าไป,จะต้องตายอย่างแน่นอน,เขาได้เตรียมที่จะตายไป,แต่กลับมีชีวิตได้อย่างไร?
นอกจากนี้เขามีชีวิตนับพันปีเลยอย่างงั้นรึ?
"เหล่าคนของคฤหาสน์เสียว,ตอนนี้ไม่มีใครอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ไม่,ตั้งแต่ข้าหวนคืนวิญญาณ,ที่แห่งนี้ก็ไม่มีใครแล้ว,พื้นที่รอบๆนี้เต็มไปด้วยหมอกหนามานับพันปีแล้ว,ข้าคอยถามคนที่ผ่านมาพื้นที่รอบๆนี้มากมาย,แต่ก็ไม่มีใครรู้จักสามีของข้าเลย."หรูเหยียนที่จ้องมองมายังจงซาน,ส่ายหน้าไปมา.
จงซานที่ขมวดคิ้ว,หัวใจที่อ่อนไหว,เพราะว่าฟังจากคำพูดของหรูเหยี่ยนแล้ว,เขาก็พอจะคาดเดาความจริงได้บ้าง,ทว่า,จงซานนั้นไม่เชื่อ,เข้าไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,เพราะว่าหากเป็นไปตามการคาดเดาของเขาแล้ว,บางทีมันอาจจะทำร้ายจิตใจของนางก็ได้.
"แล้วบุตรบุญธรรมของเสี่ยวปิงอี้ท้ายที่สุดก็ไม่กลับมาอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่สอบถามออกมา.
ได้ยินคำพูดของกงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย,ภายในใจของจงซานที่สั่นไหว,ในเวลานี้ใบหน้าของเขาที่แสดงท่าทางเป็นปฏิปักษ์ขึ้นมาด้วยเช่นกัน.
"ไม่,ในตอนนั้นบุตรบุญธรรมทั้งสองคน,ไม่ว่าสามีจะเรียกอย่างไร,ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชา,ไม่หันกลับมามองพวกเราแม้แต่น้อย."หรูเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่หันกลับมาเลยอย่างงั้นรึ?หัวใจของพวกเขาทำด้วยอะไร,ไม่ว่าอย่างไร,ก็ไม่ควรที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย,พวกเขาไม่กลับมาเลยเหรอ."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"ไม่,ไม่เลยเหรอ."หรูเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"จงซานที่สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังหรูเหยี่ยน,"จะอย่างไร,อาจจะมีคนรู้ก็ได้?
สำนักที่รับบุตรบุญธรรมของเสี่ยวปิงอี้ไปคือสำนักอะไรอย่างงั้นรึ?
พวกเราไปสอบถามพวกเขากัน."
"เป็นไปไม่ได้,พวกเขาไม่มีทางกลับมา."หรูเหยี่ยนกล่าว.
"ไม่ว่าอย่างไรก็ลองไปถามดูพวกเขาอาจรู้ก็ได้ว่าเสี่ยวปิงอี้นั้นอยู่ที่ใหน,ลองถามดู,ก็ไม่เสียหาย."จงซานกล่าว.
"ได้,ข้ารู้เพียงว่าพวกเขาอยู่สำนักซังอวิ๋น,ส่วนเรื่องอื่นๆนั้นข้าไม่รุ้."หรูเหยี่ยนกล่าว.
"ดี,พวกเราจะไปยังสำนักซวังอวิ๋นเพื่อสอบถาม,เมื่อถึงตอนนั้น,พวกเราจะกลับมาบอกท่าน."จงซานกล่าว.
"ไม่,ไม่,ข้าจะไม่กับพวกท่านด้วย."หรูเหยี่ยนที่กล่าวต่อจงซาน.
"อืม."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น