Immortality Chapter 238 Demoness like smoke
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 238 ภูติหรูเหยี่ยน.
Chapter 238 Demoness like smoke
女鬼如烟
ภูติหรูเหยี่ยน.
น้ำค้างบนใบไม้ที่ถูกส่งเข้าปากเฉียนโหยว,จงซานที่วางใบไม้และนำใบอื่นขึ้นมาบนพื้น,พร้อมกับนำไปป้อนให้กับนางอีกหลายใบ.
ทว่ากงจูเฉียนโหยวในเวลานี้,ดูราวกับเป็นเด็กทารก,ไม่พูดจาอะไร,รับน้ำค้างที่จงซานป้อนเข้าปากนาง,ดวงตาที่ไม่กล้าจ้องมองจงซาน.
ขณะที่จงซานส่งต่อใบไม้ใบสุดท้าย,กงจูเฉียนโหยวที่ได้สติ,"เซียนเซิง,ข้าพอแล้ว,ท่านดื่มเถอะ!"
"ข้ายังไม่กระหาย!"จงซานที่เผยยิ้มบางๆ,ก่อนที่จะนำใบไม้ใบสุดท้ายส่งน้ำค้างเข้าไปในปากเฉียนโหยว.
ทว่ากงจูเฉียนโหยวก็คาบใบไม้อีกด้าน,ก่อนที่จะชิงยกขึ้นก่อน,พร้อมกับส่งน้ำค้างลงไปในปากของจงซาน.
จงซาน,ที่จำต้องอ้าปากรับน้ำค้างจากปากของนางมาก.
เห็นจงซานที่ดื่มน้ำไป,กงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เซียนเซิง,ท่านเหนื่อยมากกว่าเฉียนโหยว,ตอนกลางวันต้องคว้าใบไม้มาตั้งหลายใบ,จะป้อนให้กับเฉียนโหยวทั้งหมดได้อย่างไร?."
"ไม่มีปัญหา,ก่อนจะถึงตอนเช้า,บางทีอาจจะมีน้ำค้างมาเกาะอีก."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาขณะพูด.
ทว่ากงจูเฉียนโหยวที่ส่ายหน้าไปมานางที่รู้ดีว่าการจะรวบรวมน้ำค้างนั้นเป็นเรื่องยากมาก,จะต้องคาบใบไม้เอาไว้แน่นไม่ให้มันไหลไปใหน,กว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า,บางทีอาจจะไม่ได้โชคดี
ถึงขนาดนั้น,จงซานอาจจะไม่ได้ดื่มน้ำเลยก็ได้.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นทั้งคู่ต้องหยุดเงี่ยหูฟัง,ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองลึกเข้าไปในป่าทึบ,เพราะว่า
ลึกเข้าไปในป่านั้นได้ยินเสียงใครบางคนที่ร้องเพลงออกมาด้วยความขมขื่นเป็นอย่างมาก.
"♫♪หยดน้ำตาหลั่งไหล,ถอนหายใจทุกๆครั้ง♫♪,ยากเกินจะตัดใจ,ไม่เห็นสามีอีกแล้ว,
♫♪พันปีมานี้มึนเมาด้วยความระทม,
♫♪เกลียดใจตัวเองนัก,ใยต้องผูกพัน.....
♫♪"
เสียงร้องดังกล่าวนั่น,เต็มไปด้วยความเจ็บปวด,ขมขื่นและคาดหวัง,ความเศร้าอย่างที่สุดดังก้องกังวานไปทั่วทุกพื้นที่,เป็นเสียงของหญิงสาวที่เฝ้ารอคนรักมานับพันปี,เป็นเสียงเฝ้ารำพันของภรรยาที่เฝ้ารอคอยให้สามีกลับมา,ความเจ็บปวด,ความขมขื่น,ความทรมานอย่างถึงที่สุด.
"♫♪หยดน้ำตาหลั่งไหล,ถอนหายใจทุกๆครั้ง♫♪,ยากเกินจะตัดใจ,ไม่เห็นสามีอีกแล้ว,
♫♪พันปีมานี้มึนเมาด้วยความระทม,
♫♪เกลียดใจตัวเองนัก,ใยต้องผูกพัน.....
♫♪"
เสียงเพลงที่มาพร้อมกับเสียงสะอื้น,เสียงที่ดังก้องกังวาน,แต่เต็มไปด้วยความเหงาและเศร้าสร้อย,กัดกร่อนความรู้สึกเป็นอย่างมาก.
จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ดึกดื่นคำคืนเวลานี้,มีใครกันที่ออกมาร้องเพลงที่เศร้าระทมเช่นนี้,นอกจากนี้ดูเหมือนว่าเสียงจะดัง
ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ?
"♫♪หยดน้ำตาหลั่งไหล,ถอนหายใจทุกๆครั้ง♫♪,ยากเกินจะตัดใจ,ไม่เห็นสามีอีกแล้ว,
♫♪พันปีมานี้มึนเมาด้วยความระทม,
♫♪เกลียดใจตัวเองนัก,ใยต้องผูกพัน.....
♫♪"
จากนั้นไม่นาน,คนทั้งคู่ก็พบใครบางคนที่กำลังร้องเพลงอยู่.
สาวงามในชุดสีขาวล้วนที่ลอยอยู่บนอากาศ,หญิงสาวที่ผมยาวสลวยทิ้งไปด้ายหลัง,ส่วนเท้าที่ดูโปร่งแสง,ร่างของนางที่กำลังลอยออกมาจากด้านในป่าทึบ.
ก่อตั้งวิญญาณ?จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่มองหน้ากันไปมา,แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล,นางเป็นใครกัน.
ขณะที่หญิงสาวที่เข้ามาใกล้,จงซานก็สามารถมองเห็นใบหน้าของนางที่ซีดขาวได้,ใบหน้าที่ไร้สีโลหิต,อย่างไรก็ตามสามารถบอกได้ว่านางนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าระทมทุกข์เป็นอย่างมาก.
นางที่เคลื่อนที่เข้ามาใกล้พวกเขาอย่างต่อเนื่อง,จงซานที่ขมวดคิ้ว,คิดใครครวญที่จะพูดอะไรสักอย่างเพื่อให้นางช่วยเขา,แต่ก็ดูเหมือนว่านางจะค่อนข้างแปลกประหลาด.
"แม่นาง,เจ้ารู้จักเสี่ยวปิงอี้หรือไม่?"หญิงสาวที่มาปรากฏตัวด้านหน้าและสอบถามกงจูเฉียนโหยวในทันที.
กงจูเฉียนโหยวที่กลืนน้ำลายคำโต,ภายในใจที่ดูบีบรัด,ใครกัน?
นางต้องการถามหาคนอย่างงั้นรึ?
"เสี่ยวปิงอี้?
เป็นใครกัน?"กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังหญิงสาว.
"เขาคือสามีของข้า,ข้าหาเขาไม่เจอเลย,ข้ารอเขามานานแล้ว,แต่ก็ไม่เห็นเขาสักที."ใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความรำลึก.
"ข้าไม่เคยเห็นเขาเลย!"กงจูเฉียนโหยวที่ต้องการเอ่ยอ้าง,ทว่าท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาตามความจริง.
"โอ้ว,ไม่เคยเห็น,คุณชาย,ท่านเคยเห็นสามีของข้าหรือไม่?"หญิงสาวที่จ้องมองมายังจงซาน.
เห็นหญิงสาวผู้นี้,จงซานถึงกับต้องขมวดคิ้วแน่น,เพราะว่าเขาพบสถานการณ์แปลกประหลาด,ภายในแสงจันทร์นั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวผู้นี้จะไม่มีเงา?
เป็นไปได้อย่างไร? นางเป็นใคร?
"ท่านหาเขามานานเท่าไหร่แล้ว?"จงซานที่ยังไม่ได้ตอบคำถามของนาง.
"นานเท่าไหร่?พันปีที่แล้ว,ตั้งแต่ข้าวิญญาณหวนคืน,ข้าก็ไม่เห็นเขาแล้ว,เขาหายไป,ไม่กลับบ้าน,ข้ารอเขาเหนื่อยเหลือเกิน!"หญิงสาวกล่าวที่ด้วยความเศร้า.
ได้ยินคำพูดของหญิงสาว,ถึงกับทำให้ขนทั่วร่างของจงซานตั้งชัน,ดวงวิญญาณหวนคืน??
"ดูเหมือนว่าคุณชายก็ไม่เห็นสามีของข้า,ข้าขอลา."หญิงสาวที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ขณะที่กล่าวลา,เตรียมที่จะจากไป.
"ช้าก่อน,ข้าไม่เห็น,ทว่าข้าสามารถช่วยท่านหาเขาได้."จงซานที่จ้องมองไปยังหญิงสาวที่กำลังจากไป,และตะโกนออกไปในทันที.
เป็นความจริง,ทันทีที่จงซานตะโกนออกไป,หญิงสาวที่หยุดนิ่ง,หันกลับมาหาจงซานทันที,ก่อนที่จะกล่าวกับจงซานด้วยความคาดหวังอีกครั้ง.
"ท่านจะช่วยหาสามีให้ข้าอย่างงั้นรึ?"หญิงสาวสอบถาม.
"ใช่แล้ว,ตราบเท่าที่มีเบาะแส,ข้าจะช่วยท่านหาเขา."จงซานที่กล่าวรับรองอย่างหนักแน่น.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้วหญิงสาวคุกเข่าลงในทันที,พร้อมกับกับออกมาว่า,"ขอบคุณ,คุณชาย!"
"เช่นนั้น,ท่านจะช่วยข้านำธวัชนั่นออกไปได้หรือไม่,เมื่อข้าหลุดจากสถานการณ์เช่นนี้ได้แล้ว,ข้าจะช่วยเหลือท่าน."จงซานกล่าว.
"ได้."หญิงสาวตอบรับในทันที,จากนั้นนางก็เดินไปยังธวัช,พร้อมกับดึงมันออกมาในทันที.ทันทีที่ธวัชค่ายกลถูกถอนออก.
จงซานที่รู้สึกร่างกายผ่อนคลายขึ้นมาทันที,แม้ว่าแกนแท้จะยังถูกผนึกอยู่,ทว่าจงซานนั้นมีร่างกายที่น่าสะพรึงกลัว,ด้วยการตะวัดมืออย่างรวดเร็ว,ก็สามารถทำลายเชือกอาคม,พร้อมกับนำกงจูเฉียนโหยวออกมาได้.
กงจูเฉียนโหยวที่จับจ้องไปยังหญิงสาวดังกล่าว,เพราะว่านางพบได้ว่า,นางคือภูติ!
หลังจากออกมาแล้ว,จงซานที่จ้องมองไปยังหญิงสาว,ขมวดคิ้วเล็กน้อย,จงซานสามารถบอกได้ทันทีว่านางไม่ใช่คน,ทว่า,ไม่ว่าอย่างไร,นางก็ช่วยเขา,จงซานรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก,รับรู้ว่านางนั้นไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใครตั้งแต่แรก,ไม่เช่นนั้นก่อนหน้านี้นางคงจะลงมือไปแล้ว.
"ข้ามีนามว่าจงซาน,นี่กงจูเฉียนโหยว,จะให้เรียกท่านว่าอย่างไร."จงซานสอบถาม.
"ข้ามีนามว่าหรูเหยี่ยน,คุณชาย,หรูเหยียนขอให้คุณชาย,ช่วยหาสามีให้กับหรูเหยี่ยน."หญิงสาวดังกล่าวกล่าวพลางสะอื้นเป็นระยะ.
"ท่านโปรดวางใจในเมื่อจงซานรับปากแล้ว,จะต้องทำสำเร็จได้อย่างแน่นอน,ตราบเท่าที่เขายังอยู่ในโลกใบนี้,ข้าจะต้องช่วยท่านหาจนเจอ."จงซานที่กล่าวยืนยันอย่างมั่นใจ.
"อยู่,เขาต้องอยู่แน่นอน,ในเมื่อแท่นบูชาโคมไฟอมตะของเขายังส่องสว่างอยู่,คุณชาย,ท่านต้องช่วยหาเขา."หรูเหยียนกล่าว.
"โคมไฟอมตะอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังหรูเหยียน.
"ใช่แล้ว,คุณชาย,ท่านไปกับข้าที่บ้านของข้านั้น,มีโคมไฟอมตะอยู่,และยังมีรูปของสามีของข้าด้วย."หรูเหยียนที่จ้องมองกล่าวอย่างจริงจังต่อจงซาน.
จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวราวกับกำลังกำลังบอกกล่าว.
"เซียนเซิง,พวกเราไปด้วยกันเถอะ."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวตอบรับในทันที.
"ขอบคุณ."จงซานกล่าว.
"อืม,กินนี้สิ."กงจูเฉียนโหยวที่นำเม็ดยาเป็นเม็ดรากบัวยื่นให้กับเขา.
จงซานที่ไร้ลังเล,กลืนเม็ดยาดังกล่าวลงไปทันที,ทันที่เห็นจงซานกลืนมันลงไปไม่ถาม,กงจูเฉียนโหยวเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,นางเองก็กลืนลงไปเม็ดหนึ่งเช่นเดียวกัน.
เม็ดบัวดังกล่าวทันทีที่ลงไปในท้อง,พริบตาเดียว,จงซานก็สัมผัสได้ถึงพลังงานมากมายทะลายจุดชีพจรที่ผนึกแกนแท้ของพวกเขาเอาไว้ให้หายไปในทันที,มันมีผลเช่นนี้อย่างงั้นรึ?
"คุณชาย,ตามข้ามา!"หรูเหยียนที่กล่าว,พร้อมกับพาเขาบินตรงเข้าไปในป่า.
จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่ตามไปติดๆ.
ลึกเข้าไปในป่า,หรูเหยียนที่ราวกับว่ากระวนกระวายใจ,บินออกไปด้วยความเร็ว,ทว่าจงซานและกงจูเฉียนโหยวก็ยังตามทันที.
ทั้งคู่ที่ตามนางไปราวๆครึ่งชั่วโมง,ลึกเข้าไปในป่าหมอกทึบ.
ลึกเข้าไปในป่าหมอกทึบนี้,มีบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง,ตั้งตระหง่านอยู่ในสวนขนาดใหญ่,เรือนพักนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นคฤหาสน์ที่สร้างใหม่,บนป้ายศิลา,มีอักษรเขียนไว้ว่า"คฤหาสน์เสี่ยว".
เห็นว่าบ้านหลังนี้ราวกับว่าสร้างขึ้นมาใหม่,ทำให้คิ้วของจงซานขมวดคิ้วแน่น.
หรูเหยี่ยนที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"คุณชาย,เชิญ."หรูเหยียนเอ่ย.
"แม่นางหรูเหยียน,ท่านรอมาเป็นพันปี,บ้านหลังนี้กลับดูใหม่มาก,นี่มันผ่านมาพันปีแล้วจริงๆรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถาม.
"ข้าได้สร้างเป็นภาพมายาขึ้นมา,คฤหาสน์เสี่ยวในอดีตนั้นได้ถูกทำลายกลายเป็นเศษซากไปแล้ว,นี่คือเรือนที่เคยอยู่ในความทรงจำของหรูเหยียน."หรูเหยียนที่ตอบอย่างนุ่มนวล.
"อืม,"จงซานที่พยักหน้ารับ,ก่อนที่จะนำกงจูเฉียนโหยวที่เต็มไปด้วยความสงสัยเข้าไปในคฤหาสน์เสี่ยว.
"ที่แห่งนี้เป็นเหมือนกับหมู่บ้านแห่งหนึ่ง,เป็นเรือนปุถุชนธรรมดาทั่วไปที่เคยอาศัยอยุ่ที่นี่,เมื่อวิญญาณของข้าหวนคืน,ก็ไม่มีอะไรเหลือ,ไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่ที่นี่,พันปี,บ้านเรือนกลายเป็นเศษซากปรักหักพัง,มีเพียงคฤหาสน์เสี่ยวที่ยังพอเหลือเค้าโค้งในอดีตอยุ่บ้าง."หรูเหยียนที่ส่ายหน้าไปมาขณะพูด.
พวกเขาเดินเข้าไปในลานด้านใน,ที่แห่งนี้ดูเสียหายพังทลายไปเกือบหมด,เต็มด้วยความมืดมิด,ทว่าจงซานนั้นไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด,ทว่าเขายังมองหรูเหยียน,นางที่ยังคงวนเวียนอยู่รอบๆ,แม้ว่าจะตายไปพันปีแล้วอย่างงั้นรึ?
ส่วนกงจูเฉียนโหยวนั้น,จ้องมองไปยังหรูเหยี่ยนด้วยความสงสัย,แววตาของนางนั้นมีเรื่องไม่เข้าใจอยู่เป็นจำนวนมาก.
"จะเล่าเรื่องสามีของเจ้าให้ฟังหน่อยได้รึไม่?"จงซานเอ่ย.
จงซานและเฉียนโหยวที่ยืนอยู่ข้างๆ,พร้อมกับฟังนางเล่า"สามีของข้านั้นมีนามว่าเสียวปิงอี้,เขาเป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลเสี่ยว,เป็นตระกูลที่ทำธุรกิจค้าขายเพื่อเลี้ยงชีพ,ซึ่งเขาเองก็ได้พยายามขวนขวายเพื่อก้าวไปสู่เส้นทางเซียน,ทว่าพรสวรรค์ทางร่างกายของเขานั้นนับว่าย่ำแย่,ทำให้พลังฝึกตนของเขานั้นอ่อนด้อยกว่าคนอื่นๆเป็นอย่างมาก."
"ทำธุรกิจค้าขาย?
มีพรสวรรค์ทางร่างกายที่ย่ำแย่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ใช่แล้ว,สามีของข้านั้นมีทักษะทางการค้าที่ยอดเยี่ยมมาก,เขาที่เริ่มทำการค้าจากตระกูลเล็กๆ,เพียงแค่สิบปีก็สามารถกลายเป็นตระกูลใหญ่ได้,แต่แล้วหลังจากพยายามมาอย่างหนัก,เขาที่จวนเจียนจะถึงอายุไขหนึ่งร้อยปีของปุถุชนแล้ว,มีเพียงยกระดับจากโหวเทียนไปยังเซียนเทียนเท่านั้นถึงจะสามารถขยายอายุไขได้."หรูเหยียนที่กล่าว.
"หลังจากนั้นล่ะ?"กงจูเฉียนโหยวที่ถามต่อ.
"สามีของข้าที่ฝึกฝนอย่างหนัก,ทว่าพรสวรรค์ทางร่างกายของเขานั้นย่ำแย่จนเกินไป,ข้าที่เห็นสามีฝึกฝนอย่างหนักในทุกวัน,เขาที่ทำได้แค่ก้าวไปถึงระดับโหวเทียนขั้นปลายเท่านั้น,ทว่าสามีของข้านั้นไม่ว่าจะทำอย่างก็ก็ไม่สามารถก้าวผ่านไปได้ทั้งที่ฝึกฝนอย่างหนัก,หัวใจของเขาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด,เขาที่คาดหวังว่าข้าจะสามารถที่จะมีบุตรเพื่อสืบทอดสายโลหิตของเขาได้,ทว่าทำไมไม่รู้,จวบจนถึงวันที่ข้าได้ตายไป,ก็ไม่สามารถที่จะให้กำเนิดบุตรให้กับเขาได้."หรูเหยียนที่กล่าวออกมาด้วยความเศร้า.
"แล้วเขาไม่คิดที่จะแต่งงานใหม่อย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวสอบถาม.
"เขาบอกข้าว่ารักเพียงข้าเพียงคนเดียว,ชั่วชีวิตนี้จะมีข้าเป็นภรรยา,ดังนั้นเขาจึงไม่แต่งงาน,ข้าเองก็ได้ยอมรับที่จะให้เขารับภรรยาเล็กโดยตลอด,สามีของข้านั้นยังไม่ได้สิ้นหวัง,เขาต้องการยาเพื่อช่วยฝึกฝน,ทว่าครั้งหนึ่งพวกเราได้ล่วงเกินตระกูลผู้ฝึกตนตระกูลหนึ่งเข้าทำให้ไม่มีใครยินยอมที่จะช่วยเหลือสามีของข้า,ส่วนผู้ฝึกตนอิสระเองเมื่อเห็นพรสวรรค์ทางร่างกายของเขาแล้ว,ล้วนแต่เผยแววตาแห่งความเหยียดหยัน."หรูเหยียนที่เต็มไปด้วยท่าทางหดหู่.
"ล่วงเกินตระกูลผู้ฝึกตนอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่แล้ว,มีคุณชายท่านหนึ่งของตระกูลผู้ฝึกตนชื่นชอบในตัวข้า,เขาต้องการข้าเพื่อแลกเปลี่ยนกับเม็ดยาโพวจวิน,ทว่าสามีของข้าไม่ยินยอม,นอกจากนี้เขายังได้ว่ากล่าวนายน้อยของตระกูลดังกล่าวด้วย,ดังนั้นนายน้อยตระกูลดังกล่าวรู้สึกโกรธเกรี้ยว,จึงได้สั่งการห้ามเหล่าตระกูลผู้ฝึกตนทั้งหมดไม่ให้ช่วยเหลือสามีของข้า,ซ้ำยังตั้งตนเป็นศัตรูกับตระกูลของพวกเราด้วย."หรูเหยียนที่คิดคำนึง.
"สามีของเจ้าฝึกฝนบำเพ็ญยากขนาดนั้นเลยรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้ว.
"ใช่แล้ว,เพื่อที่จะฝึกฝนวิชา,สามีของข้าได้รับบุตรบุญธรรมหลายคน."หรูเหยียนที่คิดและกล่าวออกมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น