Immortality Chapter 237 Thirsty
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 237 กระหายน้ำ.
Chapter 237 Thirsty
口渴了
กระหายน้ำ.
จงซานที่เจรจาบอกกล่าวทั้งข่มขู่และยั่วยวนด้วยผลประโยชน์,กงจูเฉียนโหยวที่อยู่ข้างๆ,เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
แววตาของนักพรตเต๋าเวลานี้แสดงท่าทางไม่แน่ใจ,กับคำพูดของจงซาน,ก็ใช่ว่ามันจะไม่มีเหตุผลซะเลย.
อย่างไรก็ตาม,ความแค้นของศิษย์เขาสามคน,เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้จบได้.
"อาจารย์."ศิษย์พี่ใหญ่ที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
นักพรตเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมา,ศิษย์พี่ใหญ่ที่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธจ้องมองไปยังจงซานและกงจูเฉียนโหยว.
"อาจารย์,ในเมื่อพวกเราไม่สามารถสังหารพวกเขาได้,ก็ให้คนของราชวงศ์ต้ายวี,จัดการ..."ศิษย์พี่ใหญ่ที่กล่าวออกมา.
ได้ยินคำพูดของศิษย์พี่ใหญ่พวกเขากล่าว,จงซานถึงกับกำหมัดแน่น,หัวใจเย็นชาขึ้นมาทันที,ภายในใจของกงจูเฉียนโหยวก็เต็มไปด้วยความหวุดหงิด,ทว่านักพรตเต๋าดูเหมือนว่าจะเห็นด้วยกับคำพูดของศิษย์พี่ใหญ่นั่น.
จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่ถูกจับถูกมัดมือด้วยวิชาลับ.เป็นเชือกอาคมลำแสง.
ถัดจากนั้น,จงซานก็สัมผัสได้ว่าจุดปราณของเขาทั้งหมดถูกผนึกเอาไว้,เวลานี้ร่างกายของเขาไม่ต่างจากปุถุชนเช่นกัน,ทั้งเขาและกงจูเฉียนโหยวถูกผนึกแกนแท้เอาไว้.
นักพรตเต๋าที่ลากตัวจงซานออกมาจากป่าทึบมายังตำแหน่งที่ไม่ไกลจากศพของทหารต้ายวี,ก่อนที่จะสะบัดมือสร้างเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้นบนพื้น,ให้จงซานและกงจูเฉียนโหยวลงไปในหลุม,ก่อนที่จะฝังพวกเขาเอาไว้ใต้ดิน,โดยที่ปล่อยให้เพียงส่วนศีรษะของพวกเขาเท่านั้นโผล่ขึ้นมาบนพื้น.
จงซานและกงจูเฉียนโหยวถูกฝังอยู่ใกล้ๆกัน,พวกเขาที่มีแต่ศีรษะโผล่ขึ้นมา,ไม่สามารถขยับไปใหนได้.
คนทั้งสองที่ไม่ได้กล่าวอะไร,นักพรตเต๋าที่นำธวัธออกมา,พร้อมกับนำมันปักรอบๆคนทั้งสอง,พร้อมกับใช้วิชาลับ,ทำให้พื้นดินรอบๆของพวกเขานั้นกลายเป็นแข็งแกร่งไม่ต่างจากโลหะ.
"กงจูเฉียนโหยว,เกี่ยวกับเจ้า,ข้าได้ช่วยเหลือเจ้าอย่างดีที่สุดแล้ว,ข้าไม่ได้สังหารเจ้าเลย,ทว่ากองกำลังต้ายวีนั้นข้าไม่รู้,จะเป็นหรือจะตาย,ก็ขึ้นอยู่กับโชควาสนาก็แล้วกัน."นักพรตเต๋ากล่าว.
จากนั้นนักพรตเต๋าก็นำศพศิษย์สามคนจากไป,เหล่าศิษย์ทั้งหมดก็จากไปด้วยเช่นกัน.
"ฟู่!"
จงซานที่ถอนหายใจ."ปลอดภัย!"
"เซียนเซิง,ตอนนี้พวกเราปลอดภัยแล้วรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซานซึ่งอยู่ข้างๆกัน,ใบหน้าที่แสดงท่าทางเศร้าสร้อย.
"อืม,อย่างน้อยกลุ่มมัจจุราชก็จากไปแล้ว,ถึงแม้ว่าแผนของข้าจะถูกพวกมันขัด,ทว่าก็ยังดีที่พวกเรายังมีชีวิตอยู่."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"หากไม่เพราะศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเขา,บางทีเซียนเซิงคงจะหลอกพวกเขาได้สำเร็จแล้ว."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ใช่แล้ว,คนเหล่านั้นที่เต็มไปด้วยความต้องการสังหาร,เกรงว่าพวกเขาจะสังหารพวกเราไปก่อนโดยที่ไม่คิดอะไร,จะอย่างไรพวกเขาก็ไม่ได้สังหารพวกเรา,อย่างน้อยพวกเราก็ปลอดภัยแล้วไม่ใช่รึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"อยู่กับเซียนเซิงก็ดีเหมือนกัน!"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เหมือนกับหลุดปากพูดไป,กงจูเฉียนโหยวที่เม้มปาก,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย.
จงซานที่เผยยิ้มอกมาเล็กน้อย,ไม่ได้กล่าวอะไรต่อไป,พร้อมกับเปลี่ยนหัวข้อ,"ขออภัย,อยู่กับข้า,กงจูต้องตากลมตากฝน,ได้รับความเดือดร้อนเจ็บปวด."
"เซียนเซิงทำให้เฉียนโหยวต้องดีใจและประหลาดใจได้ตลอด,ถึงแม้ว่าจะต้องตากลมตากฝน,ก็หาได้มีอะไรไม่?
ที่แห่งนี้เมื่อกองกำลังต้ายวีกลับมาค้นหา,บางทีข้าคงปลอดภัย,แต่เซียนเซิงคงจะแย่."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"แย่อย่างไรรึ? เฮ้เฮ้ กงจูล้อเล่นแล้ว,ตราบเท่าที่กงจูต่อรองกับพวกเรา,เหล่าทหารมีเหรอจะสังหารข้า,พวกเขาอาจยอมปล่อยข้าไปอย่างลับๆแน่นอน."
"เพื่อเซียนเซิงแล้ว,แน่นอนว่าเฉียนโหยวไม่ยอม,อ๋องจวีลูอาจจะตระหนี่ให้พวกเขาแค่สองล้านศิลาวิญญาณ,ทว่าเฉียนโหยวสามารถให้พวกเขา
20 ล้านก็ยังได้."กงจูเฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้พูดคุยกับกงจูเฉียนโหยว,ทำให้ภายในใจของจงซานผ่อนคลายเช่นกัน,นอกจากนี้ยังทำให้เขารับรู้ได้ว่านิมิตบัวหงหลวนสามารถที่จะแก้ไขได้.
นิมิตแห่งโชคร้าย,ได้สลายไปแล้ว,ต่อไปควรต้องพบกับโชคลาภ,อย่างไรก็ตามหากไม่เพราะว่าบัวหงหลวนได้เตือนเขาเอาไว้,เขาคงไม่ไม่ระวังตัว,อย่างน้อยเหล่ากองกำลังต้ายวีนั้นได้เล็งมาที่เขา,หากว่าพวกเขาต้องการจะสังหารจงซานล่ะก็,ในเวลานั้นเขาอาจจะต่อรองชีวิตกับศิลาวิญญาณ,แน่นอนว่าอย่างน้อยก็ทำให้เขามีโอกาสรอด,
"พวกเรารอคอยไปก่อน,บางทีคนที่ผ่านมานั้นอาจจะไม่ใช่กองทัพต้ายวี,ตราบเท่าที่มีใครถอนธวัชค่ายกลนี้ได้,พวกเขาก็สามารถที่จะหลุดออกมาได้.
"ธวัชนี้ไม่ได้แข็งแกร่งนัก,แม้แต่คนทั่วไปที่ฝึกยุทธ์ก็สามารถถอนออกไปได้,ทว่าคงไม่สามารถที่จะคลายผนึกแก่นแท้ของพวกเราได้,อย่างไรก็ตามบางทีอาจจะไม่ใช่คนที่ผ่านมา,อาจจะมีสัตว์อสูรผ่านมา,หากเป็นสัตว์อสูรล่ะ?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"สัตว์อสูรอย่างงั้นรึ?
ถนนเส้นนี้นับว่ายาวมาก,ไม่ค่อยจะมีคนสัญจร,พื้นที่รอบๆอาจจะสัตว์อสูรอยู่,แต่คงจะไม่ได้แข็งแกร่งนัก,กงจูอย่าได้เป็นกังวล,อย่างน้อยก็มีข้าอยู่เป็นเพื่อนท่าน."จงซานเอ่ย.
ศีรษะของทั้งสองที่อยู่ใกล้กันมาก,ขณะพูดแทบจะสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้.
อย่างน้อยก็มีข้าเป็นเพื่อนของท่าน!
ได้ยินคำพูดของจงซานที่เห็นแต่ศีรษะที่โผล่ขึ้นมาบนดิน,ก็ทำให้กงจูเฉียนโหยวเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,แววตาของนางที่แสดงท่าทางพึงพอใจ.
"กงจูยิ้มอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"ไม่มีอะไร."กงจูเฉียนโหยวที่ส่ายหน้าไปมา.
จากนั้นกงจูผู้เคร่งขรึมของต้าโหลว,ที่ต้องถูกฝังอยู่ใต้พื้นดิน,รับแสงแดดของดวงอาทิตย์เวลากลางวัน.
"ฟิ้ว!"
ใบไม้ที่ลอยมาตามลม,จงซานที่อ้าปากงับเอาไว้ในทันที,ตอนนี้ใบหน้าติดอยู่ในปากของเขา.
"เซียนเซิงทำอะไรอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองด้วยท่าทางสงสัย,ไม่รู้ว่าจงซานคาบใบไม้ไว้ในปากเพื่ออะไร.
จงซานที่ใช้คางทับใบไม้เอาไว้,เพื่อที่เขาจะได้พูดได้,และกันไม่ให้ใบไม้ดังกล่าวปลิวหนีไป.
"ข้ากลัวว่าพวกเราจะถูกฝังเอาไว้นาน,ข้าคงจะหิว,อย่างน้อยก็จะได้มีอะไรไว้รองท้อง."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,กงจูเฉียนโหยวถึงกับพูดไม่ออก,อย่างน้อยก็คงราวๆสองวัน,พวกเขาจะหิวได้อย่างไร?
"เซียนเซิงล้อเล่นแล้ว!"กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน,ไม่รู้ว่าต้องหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,แต่ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
และหลังจากนั้นก็มีใบไม้อีกใบที่บินมาตามลม,จงซานก็ยื่นปากออกไปคว้าเอาไว้,ก่อนที่จะใช้คางกดมันเอาไว้ใต้พื้นเพื่อไม่ให้มันปลิวหนีไปใหน.
ใบแล้วใบเล่าที่จงซานกดมันฝังเอาไว้ด้านหน้าของเขา,กงจูเฉียนโหยวที่ไม่เข้าใจว่าจงซานต้องการทำอะไรอย่างงั้นรึ?
ความร้อนที่แผดเผา,กงจูเฉียนโหยวและจงซานที่ถูกผนึกแก่นแท้เอาไว้,ทำให้พวกเขารู้สึกร้อนเป็นอย่างมาก,บนหน้าผากนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ.
"เซียนเซิง,ร้อนจริงๆ!"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วหายใจหอบๆ,ใบหน้าของกงจูราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ.
เห็นท่าทางของกงจูเฉียนโหยวแล้ว,จงซานที่กล่าวด้วยเสียงที่นุ่มนวลเพื่อปลอบใจ,"อดทนไว้,อีกหน่อยก็เย็นแล้ว!"
"อืม."กงจูเฉียนโหยวที่หยักหน้า.
อย่างไรก็ตาม,ด้วยร่างของเขาที่ตอนนี้ไม่ต่างจากร่างของปุถุชน,หนำซ้ำยังถูกฝังใต้พื้นดิน,ไม่สามารถขยับได้,กับความร้อนเช่นนี้ทำให้เหงื่อไหลเป็นทางเลยทีเดียว.
พวกเขาที่ทำได้แค่รอ,นับว่าเป็นเรื่องที่น่ามหัศจรรย์เหมือนกันในยามบ่ายที่ร่มเงาของป่าไม้ที่ได้ทอดมายังฝังพวกเขา,ทำให้สามารถลดความร้อนได้บ้าง.
ท้ายที่สุด,เวลาที่กงจูเฉียนโหยวรอก็มาถึง,ดวงตะวันที่กำลังคล้อยลงทิศตะวันตก,พร้อมกับลับตาไป.
ในเวลานี้แสงจันทราที่เริ่มทอแสง,แสงดวงดาราวับวาว,ความร้อนที่ถูกความเย็นขับไล่ไป,พวกเขาที่รู้สึกดีขึ้น,อย่างน้อยก็ไม่ได้ทรมานเหมือนเช่นตอนกลางวัน,กงจูเฉียนโหยวที่รู้สึกดีขึ้น.
กงจูเฉียนโหยวที่ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ,คาดไม่ถึงเลยว่านางจะเผลอหลับไป.
จงซานที่จ้องมองไปยังใบหน้างามของกงจูเฉียนโหยวแล้ว,ทำให้เขาเผยยิ้มอย่างทอดถอนใจ,ได้แต่สายหน้าไปมา,ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย,สายลมที่เริ่มพัดผ่านมา,ความหนาวเย็นที่เริ่มรุนแรงขึ้น,ทว่าจงซานเวลานี้ยังคงคาบใบไม้เอาไว้ในปาก,พร้อมนำใบไม้ที่อยู่ด้านล่างขึ้นมาคาบเอาไว้หลายใบ,นับว่าเป็นโชคดีที่อยู่ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง,ทำให้ใบไม้มากมายที่ยังดูสมบูรณ์,แม้แต่ยังดูหนาอีกด้วย.
กงจูเฉียนโหยวที่เผลอหลับไป,ส่วนจงซานนั้นไม่ได้หลับ,ภายในใจของเขาที่ยังคิดถึงภรรยาของตัวเอง,เป่าเอ๋อที่กลับมาแล้ว,เวลานี้เป็นกุยเอ๋อ,เขายังคงคิดถึงกุยเอ๋อทุกเวลา,มันทำให้หัวใจเจ็บปวดทุกครั้ง,คิดถึงเทียนหลิงเอ๋อ,คิดถึงความน่ารักทะเล้นของนาง,คิดถึงท่าทางของนาง,มันทำให้จงซานเผยยิ้มออกมาเช่นกัน.
หลังจากเที่ยงคืนไปได้นิดหน่อย,เวลานี้กงจูเฉียนโหยวที่ค่อยๆตื่นขึ้นมา,นางที่ลืมตาขึ้นมา,ทว่าก็พบว่านางไม่สามารถขยับตัวได้.
จากนั้นก็ค่อยๆได้สติคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นได้,ก่อนที่จะมองไปยังจงซานพร้อมกับฝืนยิ้มออกมา.
"กงจู."จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"เซียนเซิง,ข้าหิวน้ำ,หิวน้ำมากเลย,กลางวันอากาศร้อน,ทำให้เสียเหงื่อไปมาก,ตอนนี้คงจะดีกว่าหากได้ดื่มน้ำ."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาเบาๆ,ใบหน้าท่าทางของนางที่ดูผิดปรกติ,เหมือนกับหญิงสาวทั่วไปที่กำลังออดอ้อน.
"หิวน้ำอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า,จ้องมองไปยังจงซาน,ทั้งที่รู้ว่าจงซานเองก็อยู่ในสภาพเดียวกันกับนาง,จะไปหาน้ำที่ใหนได้ล่ะ?
ทว่าไม่รู้ทำไม,กงจูเฉียนโหยวต้องการรู้สึก,ทำให้เขาเอาใจ,เมื่อเห็นท่าทางของจงซานแล้ว,มันทำให้ใจของนางรู้สึกอบอุ่น.
จงซานที่หันหน้ามาหานางเบาๆ,ที่ปากของเขานั้นมีใบไม้ที่เขาคาบอยู่,ตอนนี้กำลังเลื่อนมันส่งมายังด้านหน้าของกงจูเฉียนโหยว.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,กงจูเฉียนโหยวก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก,ใบไม้นั่น,เวลานี้มันมีไอน้ำค้างอยู่เป็นจำนวนไม่น้อย,น้ำค้างอย่างงั้นรึ?
เมื่อตอนกลางวันเซียนเซิงที่ใช้ปากคาบใบไม้เอาไว้,เขาคิดว่าจะต้องมีคนกระหายน้ำอย่างงั้นรึ?
เขาที่คาบใบไม้กลั่นน้ำค้างให้กับนางอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้น,กงจูเฉียนโหยวที่รู้สึกหายใจชื้นขึ้นจมูก,จ้องมองไปยังจงซาน,ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วที่นางไม่เคยรู้สึกอบอุ่นภายในใจมากมายจนถึงเวลานี้.
คนที่เป็นห่วงเป็นใยนาง,ไม่มีให้เห็นนานแล้ว,หลังจากที่มารดาของนางตายจากไป,ก็ไม่เคยมีเลย,ความอบอุ่นเช่นนี้มันได้ถูกฝังไปนานแล้ว,ถูกฝังจมลึก,จนนางไม่คิดว่ามันจะปรากฏขึ้นมา,ทว่าจงซานที่คาบใบไม้ในปากเวลานี้กำลังยื่นมายังปากของนางช้าๆ,ความห่วงใยเช่นนี้มันได้จมลึกลงไปถึงก้นบึ้งหัวใจของนาง.
"อ้าปากสิ,ข้าจะส่งมันให้กับท่าน."จงซานที่คาบใบไม้อยู่,ขณะที่กล่าวออกมา.
"อืม."กงจูเฉียนโหยวที่ได้แต่พยักหน้า,ในเวลานี้นางที่พยายามสกัดกลั้นความรู้สึกที่เอ่อล้นเพื่อไม่ให้นางสะอื้น,ไม่มีคำพูดใดที่จะกล่าวออกมา,มันเป็นเหมือนกับแสงแห่งความอบอุ่นที่ทำให้นางนั้นพึงพอใจ.
คนทั้งสองที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน,ทว่าจงซานกับคาบใบไม้เอาไว้,รองน้ำค้างพร้อมกับส่งมันเข้าไปในปากของกงจูเฉียนโหยว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น