Immortality Chapter 236 Threat of Zhong Shan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 236 คำข่มขู่ของจงซาน.
Chapter 236 Threat of
Zhong Shan
钟山的恐吓
คำข่มขู่ของจงซาน.
"พรึด!"
เสียงที่ดังขึ้นจากข้างในค่ายกล,ได้ยินเสียงคำราม,พร้อมกับฝ่ามือของเขาที่กระแทกไปยังปราณดาบ,มือสีขาวที่กระแทกออกมาอย่างรวดเร็ว,แต่เต็มไปด้วยพลังรุนแรง.
"ปัง!"
ปราณดาบที่พุ่งกลับไป,กระแทกเข้ากับขุนพลที่ปล่อยมันออกมา.
"พรึด!"ขุนพลที่โลหิตสาดกระจาย,รับรู้ได้ในทันทีว่าไม่ได้การแล้ว.
ศรทะลวงอีก 20 ลูกที่พุ่งตามมายังฝ่ามือสีขาว.
"ตูมมมมมม!"
จากด้านในค่ายกลปราณกระบี่ขนาดร้อยเมตรที่พุ่งออกมาในทันที,กระแทกศรปราณทะลวง,พร้อมกับตรงไปยังกลุ่มคนดังกล่าว.
"ซี่ๆๆๆ..."
ปราณกระบี่ที่ทะลวงศรปราณทะลวง,เหล่าทหารที่สร้างปราณคุ้มกลายป้องกันปราณปราณกระบี่,ทว่าปราณกระบี่นั่นกับตัดผ่านร่างกายของพวกเขา,โลหิตพุ่งกระฉูด.
ขุนพลที่หวาดผวาตื่นตะหนกวิ่งหนีไปในทันที.
"หนีรึ?"
ปราณกระบี่สีขาวที่พุ่งออกมาจากค่ายกลดังกล่าวอีก,พุ่งตรงเข้าตัดร่างของขุนพลออกเป็นสองท่อนในทันที.
ที่บนอากาศในเวลานี้,มีชายคนหนึ่งในชุดเต๋าที่ลอยอยู่.
ชายในชุดพรตเต๋าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,จ้องมองไปยังศิษย์สามคนที่ตายไป,ดวงตาทั้งสองข้างที่เย็นชาพร้อมกับมองไปยังค่ายกลกระบี่,พร้อมกับเหล่าทหารที่แตกฮือวิ่งหนีไป.
"หนีเหรอ?คิดว่าจะวิ่งหนีได้เหรอ."นักพรตเต๋าที่แค่นเสียงอันเย็นชา.
จากนั้น,กระบี่ยาวบนมือของเขา,ก็พุ่งออกไปเห็นเพียงแค่ประกายแสง,พุ่งออกไปก็ทะลวงร่างเหล่าทหารที่กำลังวิ่งหนีไปคนแล้วคนเล่า.
กระบี่เหินที่ถูกควบคุมระยะไกล,พุ่งเข้าสังหารเหล่าทหารคน.
"ฉับๆๆๆ.."
เหล่าหทารที่หนีไปไม่มีเหลือ,ถูกสังหาร,ด้วยกระบี่เหิน,ไม่มีทหารสามารถต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย.
”......”
เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น,หลังจากที่ชายในชุดคลุมนักพรตเต๋า,เหล่าทหารก็ถูกสังหารไปเกือบหมด,ด้วยดาบเหินของเขานั้น,สังหารฝ่ายตรงข้ามไปอย่างรวดเร็ว,ดูเหมือนว่าจะทรงพลังกว่าค่ายกลกระบี่ของเหล่าศิษย์ด้วยซ้ำ.
ในเวลานี้เหลือทหารเพียงแค่คนเดียว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวคุกเข่าตัวสั่นงันงก.
"อย่าฆ่าข้าเลย,อย่าข้าข้า!"ทหารคนดังกล่าวที่กล่าวเสียงสั่น.
นักพรตเต๋าที่ลอยเข้ามาใกล้จ้องมองออกไปด้วยความโกรธ.
"สังหารศิษย์ของเข้า,ทว่ากลับไม่ให้ข้าสังหารเจ้าอย่างงั้นรึ?
พูด,ทำไมถึงได้สังหารศิษย์ของข้า?"นักพรตเต๋าที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
ศิษย์พี่ใหญ่ที่นำศพของศิษย์น้องสามคนที่ตายไป,มาด้านหน้าอาจารย์พร้อมกับจ้องมองไปยังทหารคนดังกล่าวด้วยความโกรธ.
"อาวุโส,ข้าทำตามคำสั่งเท่านั้น,เพราะว่ามีคนนำทางบอกว่าจงซานและกงจูเฉียนโหยวนั่งรถเทียมม้ามายังพื้นที่แห่งนี้,ดังนั้นพวกเราจึงคิดว่าในค่ายกลนั่นเป็นพวกเขา,หากรู้ว่าข้างในเป็นอาวุโส,มีเหรอที่พวกเราจะกล้า."ทหารคนดังกล่าวพูดออกมาด้วยความหวาดกลัว.
"ไม่รู้แล้วไม่ถาม? กับสังหารศิษย์ของข้า,มีเพียงแค่ตายเท่านั้น!"นักพรตเต๋าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"อาวุโส,พวกเราไม่รู้."ทหารที่สั่นสะท้ายเต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
ทว่านักพรตเต๋านั้นไร้ซึ่งเมตา,ตวัดกระบี่ออกไป,ตัดร่างของทหารคนดังกล่าวกลายเป็นสองท่อนในทันที.
"อาจารย์,ศิษย์น้องเล็ก,ศิษย์น้องสิบสามและศิษย์น้องยี่สิบตายแล้ว,ไม่สามารถช่วยเหลือได้."ศิษย์พี่ใหญ่ที่กล่าวออกมาด้วยความเศร้า.
นักพรตเต๋าที่จ้องมองไปยังศิษย์สามคนที่ตายไป,จ้องมองไปยังเรือนเทียมม้าที่อยู่ไกลออกไป,สายตาที่เย็นยะเยือบแผ่ออกมา,"กงจูเฉียนโหยว,จงซานอย่างงั้นรึ?
ค้นหามัน,เข้าไปในป่าค้นหาซะ."
"ครับ."เหล่าศิษย์ที่รับคำในทันที.
ลึกเข้ามาในป่า,จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองกันและกัน,แววตาที่แสดงท่าทางขมๆออกมา.
เป็นความจริง,ที่กลุ่มคนดังกล่าวเข้ามาในป่า,เพียงไม่นานก็พบเข้ากับจงซานและกงจูเฉียนโหยวแล้ว.
"อาจารย์,พวกเขาอยู่ที่นี่."ศิษย์พี่ใหญ่ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"พรึบ!"กลุ่มคนดังกล่าวที่เข้ามารอบกรอบในทันที.
ทุกคนเวลานี้จ้องมองตาโต,กุมกระบี่,ชี้ไปยังจงซานและกงจูเฉียนโหยวที่อยู่ด้านในค่ายกล,จวบจนชายในชุดคลุมนักพรตเต๋ามาถึง.
ทุกคนที่ยืนรอ,ให้นักพรตเต๋าเป็นคนตัดสินใจ.
จากการต่อสู้ก่อนหน้านี้,เขาสามารถวิเคราะห์ได้ว่านักพรตเต๋าคนนี้เป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก,เขาที่สอบถามทหารคนสุดท้ายที่เหลืออยู่,ก่อนที่จะสังหารไปในทันที,ไม่แม้แต่ให้อภัยฝ่ายตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย,คนผู้นี้อันตราย,ยากที่จะคาดคะเนความคิดของเขาได้.
นักพรตเต๋าที่มายืนอยู่ด้านหน้า,คนทั้งสองที่อยู่ในค่ายกล,สัมผัสเทวะที่กวาดเข้าไป,คาดไม่ถึงเลยว่าไม่สามารถตรวจสอบได้สักนิด,เขาที่ขมวดคิ้วไปมาแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,เพราะว่าคนทั้งสอง,ศิษย์รักของเขาจึงต้องตายไป.
"จงซาน!"จงซานที่เอ่ยปากออกมาทันที,ก่อนที่จะก้าวออกมา.
"ข้ารู้จักเจ้า,กงจูเฉียนโหยวและจงซาน,ทหารแปดล้านของต้ายวีค้นหาพวกเจ้าตลอดสองเดือนแต่ไม่สามารถค้นหาได้,ทำให้ทหารพวกนั้นไล่ตามพวกเจ้ามา."นักพรตเต๋ากล่าว.
"โชคไม่ดี,ขออภัยที่พวกท่านต้องติดร่างแหด้วย!"จงซานกล่าว.
"ติดร่างแห?ศิษย์ของข้าไม่ควรที่จะติดร่างแห,นอกจากนี้ยังอยู่ต่อหน้าข้าด้วย,ในเมื่อศิษย์สามคนของข้าต้องตายไปด้วยพวกเจ้า,เช่นนั้นข้าจะฝังเจ้าตายไปพร้อมกับพวกเขา!"นักพรตเต๋าที่แค่เสียงเย็นชา,ยกกระบี่ขึ้น,เตรียมที่จะลงมือ.
ภายในใจของกงจูเฉียนโหยวที่บีบรัด,ร่างกายของนางที่ขยับเตรียมหนี.
ทว่าขณะที่กงจูเฉียนโหยวเตรียมหนีนั้น,แขนของนางที่คว้าไปยังแขนจงซานด้วยเช่นกัน.
ซ่อนตัว? ซ่อนตัวอย่างไร?
เห็นการต่อสู้แล้ว,นักพรตเต๋าที่มีพลังก่อตั้งวิญญาณ,ส่วนศิษย์ของพวกเขามีค่ายกลกระบี่นั่น,มีพลังเทียบเท่าก่อตั้งวิญญาณเช่นกัน.
ส่วนอีกฝั่งระดับห้าแกนทอง,กงจูเฉียนโหยวเองพลังยังฟื้นฟูไปไม่ถึงระดับแกนทองด้วยซ้ำ,หนีเหรอ?จะหนีไปใหนล่ะ?นอกจากนี้คนเหล่านี้กำลังถูกกระตุ้นต้องการสังหารพวกนาง.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."
จงซานที่เงยหน้าหัวเราะเสียงดังสนั่น,พร้อมกับเผยยิ้ม,เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย,พร้อมกับเสียงหัวเราะที่แปลกประหลาด,เป็นเสียงหัวเราะราวกับว่าพวกเขาสามารถหนีพ้นไปแล้ว,ที่จริงกับเสียงหัวเราะดังกล่าว,เป็นไปดังคาด,นักพรตเต๋าที่หยุดครุ่นคิดในทันที.
"มีอะไรน่าหัวเราะ?"นักพรตเต๋าที่แค่นเสียงเย็นชา.
จงซานที่จ้องมองไปยังนักพรตเต๋าแล้วกล่าวออกมาว่า"ข้าหัวเราะเพราะพวกเจ้าจะถูกทำลายสิ้นทั้งสำนักยังไม่รู้ตัวอีก,จะถูกสังหารทิ้งทั้งหมดยังไม่รู้ตัวอย่างงั้นรึ."
"ฮึ,คิดว่าจะมีใครรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกเจ้ารึอย่างไร?."นักพรตเต๋าที่แค่นเสียงเย็นชา,ง้างกระบี่ขึ้นอีกครั้ง.
"เจ้าก็รู้อยู่แล้วว่าข้าเป็นใคร?
ใครกันที่ยืนอยู่ข้างๆข้า,หากวันนี้พวกเราตายไปด้วยมือของเจ้า,พวกเจ้าทั้งห้าสิบคนจะต้องตายไร้ที่ฝัง,แม้แต่ทั้งสำนักของเจ้า,ก็จะสูญสิ้นไปทั้งหมด,และตระกูลของพวกเจ้าทุกคน,ก็จะถูกขุดรากถอนโคลน."ดวงตาของจงซานที่เปล่งประกายกล่าวออกไปเสียงดัง.
"ฮึ,เจ้าเป็นใคร? ใครอยู่ข้างกายเจ้า?
กงจูเฉียนโหยวราชวงสวรรค์ต้าโหลว,ทว่าที่นี่คือต้ากวง,ไม่ใช่ต้าโหลว."นักพรตเต๋าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,มือของเขาที่ขยับไปมาเล็กน้อย.
"ที่นี่ต้ากวงเหรอ,ทว่าต้ากวงและต้าโหลนั้นแตกต่างกันอย่างไร,ต้ากวงและต้าโหลวตอนนี้ร่างสัญญาพันธมิตรใกล้จะเป็นรูปเป็นร่างแล้ว,พวกเราที่ถูกกองกำลังต้ายวีไล่ล่า,ทำไมพวกเราไม่หนี,แต่กลับเดินทางมาที่นี่ล่ะ?กองกำลังต้ากวงเวลานี้ได้รวมตัวกันที่ชายแดนแล้ว,เพื่อที่จะมาต้อนรับพวกเรา,ทว่าตอนนี้กับไม่พบ,เมื่อกงจูเฉียนโหยวตายไป,ต้ากวงจะต้องสืบหาเป็นอันดับแรก,กงจูเฉียนโหยวมีสถานะใดในราชวงศ์สวรรค์,หากตายไป,ในเวลานั้นกองกำลังระดับจักรพรรดิแท้ย่อมถูกส่งออกมา,คิดว่าสำนักเจ้ายิ่งใหญ่พอที่จะรับมือพวกเขาอย่างงั้นรึ?
พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องถูกสังหารไปทั้งตระกูล,ไม่มีเหลือ."จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดังฟังชัด.
กับคำพูดของจงซาน,เหล่าศิษย์ที่ยืนอยู่ด้านหลังหัวใจรัดแน่น,แม้ว่าตอนแรกจะรู้สึกโกรธแต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นความกังวลไปในทันที.
"ชิ,เจ้าต้องการหลอกข้ารึ?
ต้ากวงและต้าโหลวนะรึที่จะเป็นพันธมิตรกัน? ฆ่าช้างเอางา,ทำไมต้องร่วมมือกันเพื่อทำลายต้ายวีด้วย,ต้ากวงของเราจำเป็นต้องไว้หน้าต้าโหลวรึอย่างไร,"นักพรตเต๋าที่กล่าวย้ำ,ทว่ากระบี่ในมือที่ขยับช้าๆ.
"เฮ้เฮ้,เจ้าไม่เชื่อข้าอย่างงั้นรึ?
เจ้าควรจะรู้ว่าทำไมซือจื่อหานจิวและกงจูเฉียนโหยวเดินทางไปต้ายวีมีจุดประสงค์อะไรกัน?อี้เหยียน,ที่เป็นคนที่มีความสามารถต่อต้านสวรรค์ตอนนี้ได้ลาออกจากตำแหน่งแล้ว,ข้าบอกเจ้า,อี้เหยียนเมื่อลาออกแล้ว,เมื่อต้ายวีไม่มีอี้เหยียนจะเป็นอย่างไร,เรื่องนี้คงจะยังไม่มีใครรู้,ว่าต้ายวีไม่มีอี้เหยียน,ต้ายวีไม่ช้าก็เร็วต้องเป็นของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,เจ้าบอกซิว่าในเวลานั้น,ต้ากวงจะเย็นใจอยู่ได้,เพื่อที่จะอยู่รอดนั้นมีแต่ต้องร่วมมือกันและช่วยกันยึดครองต้ายวีเท่านั้น."จงซานที่กล่าวหลอกล่อ.
เป็นความจริงที่,นักพรตเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมา,ดวงตาที่เย็นชายังคงสาดกระจาย"แล้วมันอย่างไร?
มันเกี่ยวอะไรกับข้า? ข้าสังหารพวกเจ้า,ใครมันจะรู้?"
เห็นท่าทางของนักพรตแล้ว,จงซานที่เผยยิ้มออกมา,จากนั้นก็กล่าวต่อ."ใครจะรู้,ที่นี่นอกจากเจ้า,ยังมีสายตาอีกห้าสิบคู่,เห็นว่าเจ้าสังหารพวกเรา."
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,คนเหล่านี้เป็นศิษย์ของข้า,ข้าสังหารเจ้า,จะมีใครกันกล้าบอกคนอื่น?"นักพรตเต๋าที่แค่นเสียงอย่างเย็นชา.
เหล่าศิษย์ที่พยักหน้า,ใบหน้ามืดคลึ้มเย็นชาจ้องมองไปยังจงซานและกงจูเฉียนโหยว,สังหารพวกเจ้าไป,ใครจะรู้?
"ฮ่าฮ่าฮ่า,ใครจะรู้เหรอ?
หากเป็นสิบล้านศิลาวิญญาณระดับสูงจากต้าโหลวและตำแหน่งขุนนางได้รับมรรคาระดับอ่อนนุ่มล่ะ?"จงซานที่กล่าวรับรอง.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,คิ้วของนักพรตเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมา,ดวงตาของเหล่าศิษย์ที่เปล่งประกายขึ้นมาด้วยเช่นกัน.
"ศิษย์ของเจ้าทั้งห้าสิบคน,เจ้ารับประกันได้อย่างไรว่าทุกคนจะทนรางวัลยั่วยวนได้?
สิบล้านศิลาวิญญาณ,เพื่อข่าวของกงจูเฉียนโหยว,นี่อาจจะยังน้อย,หากเปลี่ยนเป็น 100
ล้านล่ะ?
ตราบเท่าที่ศิษย์ของเจ้าสักคนที่รายงานเรื่องนี้ออกไป,ก็จะสามารถได้รับเงิน 100
ล้านศิลาวิญญาณ,แน่นอนยังได้รับตำแหน่งขุนนางอีก,เจ้าบอกซิว่าจะมีใครไม่สนใจ?
บางที,ที่ข้ากล่าวออกไปนั้น,ยังถือว่าเป็นรางวัลขั้นต่ำด้วยซ้ำ."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,นักพรตเต๋าเวลานี้จ้องมองเขม็งไปยังจงซาน,ดวงตาที่ดูประหลาดใจไม่แน่ใจก็ปรากฏขึ้นมาในทันที.
"เอาล่ะ,ลืมเรื่องที่ข้าพูดไปก่อนก็ได้,กับเหล่าทหารมากมายที่ถูกสังหารไปก่อนหน้านี้,กองกำลังของต้ายวีจะต้องรู้อย่างแน่นอน,ในเวลานั้นพวกเขาคงต้องสืบข่าวและตามมาอยู่แล้ว,ในเวลานั้นพวกเขาย่อมต้องรู้ว่าพวกเราปรากฏขึ้นที่นี่,เมื่อพวกเราตาย,พื้นที่แห่งนี้คงจะวุ่นวายและถูกส่งทหารจำนวนมากมาสืบส่วน,เมื่อถึงตอนนั้น,มีเหรอที่พวกเขาจะหาคนตอบไม่ได้,ในเวลานั้นทุกคนย่อมสังเกตเห็นว่าพวกเจ้าที่ลอยอยู่บนฟ้า,เป็นไปได้เหรอที่คนรอบๆนี้จะไม่เห็น,ตราบเท่าที่มีข้อสงสัย,พวกเขาย่อมตามพวกเจ้าไปยังสำนักอย่างแน่นอน,เมื่อถึงตอนนั้น,ราชวงศ์ราชันย์ต้ากวงได้ประกาศนำจับ,นำพวกเจ้ามาสอบสวน,บางทีอาจจะมีศิษย์ของเจ้าคนใหนคนหนึ่งที่ทนไม่ไหวหลุดปากออกมาก็ได้,หากว่าถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดมีเหรอที่จะทนได้กันทุกคน?
เจ้าควรจะรู้ความเป็นจริงข้อนี้,แม้ปากจะบอกว่ารับปาก,แต่สามารถรับประกันได้ว่าทุกคนจะปิดปากเงียบกันได้สมบูรณ์.
"จงซาที่ชำเลืองมองออกไป.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น