Immortality Chapter 240 Cannot bet
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 240 ไม่เดิมพัน.
Chapter 240 Cannot bet
赌不起
ไม่เดิมพัน.
นอกเหนือจากค่ายกลคุ้มภัยแล้ว,ยังมีหมอกที่หนาเป็นอย่างมาก,และป้ายศิลาขนาดใหญ่.
สำนักซังอวิ๋น!
ที่ด้านหน้าลานทางเข้าของสำนักซังอวิ๋นนั้น.
ชายที่สวมชุดนักพรติเต๋าซึ่งเป็นคนที่ฝังจงซานและกงจูเฉียนโหยวนั่นเอง,เขานำเหล่าศิษย์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้าสิบคกลบมาน,"เรื่องในวันนี้,ห้ามคนอื่นๆรู้,แม้แต่ทิศทางที่พวกเราไป,ห้ามเอ่ยถึง,หากใครแพร่งพราย,จะถูกขับออกจากสำนักทันที."ชายในชุดพรตเต๋ากล่าวออกไปเสียงดัง.
"ครับ/ค่ะ"เหล่าศิษยที่ตอบรับพร้อมๆกัน.
จากนั้นชายในชุดเต๋าก็พาเหล่าศิษย์ข้ามผ่านค่ายกลเข้าไปในสำนักทันที.
....
ภายในต้ายวี,ริมฝังแม่น้ำสายหนึ่ง.
อี้เหยี่ยนพร้อมกับเบ็ดตกปลาที่นอนเหยียดยาวอยู่ตรงนั้น,รอบๆข้างมีเหล่าสาวใช้ที่คอยปรนนิบัติ,แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่ก้าวเข้ามาหา,ยืนอยู่ห่างๆจากอี้เหยียนเล็กน้อย.
"อุปราช!"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยขมวดคิ้วและเอ่ยออกมา.
"เถี่ยเสวี๋ย,ข้าไม่ใช่อุปราชอีกต่อไปแล้ว,อย่าได้เรียกข้าเช่นนั้นอีก."อี้เหยี่ยนที่จ้องมองลงไปยังสายน้ำที่มีปลามากมายแหวกว่ายอยู่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ภายในใจของเถี่ยเสวี๋ยนั้น,อุปราชต้ายวี
มีเพียงท่านเท่านั้น,ไม่มีใครมาแทนที่ได้,อุปราชที่เคยสั่งสอนเถี่ยเสวี๋ยมากมาย,เถี่ยเสวี๋ยเป็นเพียงคนบ้านนอกไร้ซึ่งปัญญา,มีเพียงแค่พละกำลังเท่านั้น,หากไม่มีอุปราชคอยว่ากล่าว,ก็ไม่มีเถี่ยเสวี๋ยในวันนี้."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
"เฮ้เอ้,เรื่องในอดีตอย่าได้ฟื้นฝอย,เจ้ามาที่นี่,เจ้าต้องการปรึกษาเรื่องราวส่วนตัวก็ว่ามา,แต่ไม่ควรเอาเรื่องการเมืองมาพูด."อี้เหยียนที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"อุปราช,กองกำลังทหารของอ๋องจวีลู่ 8
ล้านคนถูกส่งออกค้นหา,จงซานที่นำกลุ่มปุถุชนเข้าไปในต้ากวงได้อย่างง่ายดาย,พวกเขาไม่เห็นแม้แต่เงากลุ่มคนดังกล่าวเลย."เถี่ยเสวี๋ยเอ่ย.
แม้ว่าอี้เหยี่ยนจะบอกว่าไม่ให้พูดเรื่องการเมือง,ทว่าเถี่ยเสวี๋ยก็ยังกล่าวออกมาเช่นเดิม.
ที่จริงอี้เหยี่ยนก็ยังคงเป็นกังวลกับเถี่ยเสวี๋ยอยู่,แววตาของเขาที่แสดงท่าทางประหลาดใจเช่นกัน,ก่อนที่จะกลับเป็นปรกติและกล่าวออกมาว่า,"ข้าไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว,นี่เป็นเวลาพักผ่อน,ข้าต้องการที่จะเพลิดเพลินกับชีวิตบั้นปลาย."
เห็นอี้เหยี่ยนที่ดูไม่ใส่ใจ,เถี่ยเสวี๋ยที่ต้องการกล่าวอะไรสักอย่าง,ทว่าก็เปลี่ยนเป็นทอดถอนใจ.
เห็นท่าทางห่อเหี่ยว เสียใจของเถี่ยเสวี๋ย,อี้เหยี่ยนจึงได้กล่าวออกมา,"เถี่ยเสวี๋ย,ถึงแม้ว่าเป็นเจ้าก็ไม่สามารถทำอะไรได้,จงซานเดินทางไปยังราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง,พวกเราไม่สามารถจับตัวเขาได้อีกแล้ว."
"ครับ."แม้ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่ได้สติกลับมา.
.............
ห้องบัญชาการอ๋องจวีลู.
"ท่านอ๋อง,สองวันที่ผ่านมา,พวกของกงจูเฉียนโหยวปรากฏขึ้นที่เมืองขนาดเล็ก,ไม่น่าจะหนีไปใหนได้."ขุนพลคนหนึ่งที่คุกเข่ารายงาน.
"ไม่หนีไปใหนอย่างงั้นรึ? ลูกน้องของเจ้าทำงามหน้านัก,พยายามที่จะจับกงจูเฉียนโหยวด้วยกองกำลังเพียง
300 แล้วตายกันไปจนหมด? ฮึ, ทั้งที่มีเบาะแสกลับปล่อยจงซานหนีไป."อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
ในเวลาเดียวกันนั้น,อู๋อานก็กล่าวออกมาในทันที,"ท่านอ๋อง,ไม่ว่าอย่างไร,พวกเราก็รับรู้ว่าพวกเขาอยู่บริเวณใหน,และยังลดพื้นที่ที่ต้องค้นหาลงได้อีกด้วย."
"อืม."อ๋องจวีลูพยักหน้า.
....
ภายในป่าทึบ.
เพราะว่ากระบี่กงจูเฉียนโหยวไม่มีแก่นเมฆา,ดังนั้นจงซานจึงต้องนำนางเหินไปบนกระบี่ด้วย,กงจูเฉียนโหยวที่ฟื้นฟูพลังเทียบเท่าระดับแกนทองแล้ว,ดังนั้นจึงสามารถทนกับการบินด้วยความเร็วสูงได้,ส่วนหรูเหยี่ยนนั้นได้เหินตามลม,ตามกระบี่เหินพวกเขา,เป็นการบินที่ดูค่อนข้างแปลกประหลาดอยู่เหมือนกัน.
"แม่นางหรูเหยี่ยน,ท่านนำสิ่งของสองสิ่งนั่นมาก็พออย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"พอแล้ว,แค่สร้อยสายสัมพันธ์แห่งความคิดถึงและภาพวาดก็พอแล้ว."หรูเหยี่ยนที่กล่าวตอบ.
"ก่อนหน้านี้ข้าได้ถามคนแถวๆนี้,นับว่าโชคดีจริงๆ,ที่รับรู้ว่าสำนักซังอวิ๋นนั้นอยู่ทางทิศใต้,ห่างจากเมืองหวังโหยว
30,000 ลี้ พวกเราโชคดีไม่น้อย."จงซานเอ่ย.
"เรื่องของหรูเหยี่ยน,ต้องขอบคุณ,คุณชาย."หรูเหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"แม่นางหรูเหยี่ยน,อย่าได้เกรงใจ."จงซานส่ายหน้าไปมา.
พวกเขาที่ลอยบนฟ้า,หรูเหยี่ยนที่แสดงท่าทางเคารพจงซาน.
เห็นท่าทางของหรูเหยี่ยนแล้ว,จงซานที่ถอนหายใจลึก,แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก.
"เซียนเซิงก่อนหน้านี้,ที่พวกเราได้สอบสวนทหารคนหนึ่ง,นอกจากทหารของต้ายวีแล้ว,ยังมีทหารต้ากวงอีกที่ต้องการตัวพวกเรา,ดูเหมือนพวกเขาเองก็ระดมกองกำลังมาไม่ได้ด้อยไปกว่าต้ายวีเลย."กงจูเฉียนโหยวที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ไม่มีปัญหา,พวกเขาไม่ได้ร่วมมือกันสักหน่อย,ยิ่งพวกเขาใช้คนมากก็ยิ่งดีไม่ใช่รึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า.
หลังจากนั้นสามวัน,ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
"แม่นางหรูเหยี่ยน,เรื่องนี้ต้องรบกวนท่านแล้ว."จดหมายมัดหนึ่งที่อยู่ในมือจงซาน,เขาได้ยื่นมันออกไปให้กับหรูเหยี่ยน.
"คุณชายโปรดวางใจเรื่องนี้เรื่องเล็ก,หรูเหยียนจะทำตามที่คุณชายสั่ง."หรูเหยี่ยนที่พยักหน้าให้.
"อืม,ตอนนี้พวกเราเคลื่อนที่นับว่าลำบาก,มีคนกำลังค้นหาพวกเรารอบทิศทาง,ไม่มีทางหลุดไปได้แน่ๆ,มีเพียงแค่ส่งจดหมายเหล่านี้เพื่อหลอกล่อ,ไม่ให้พวกเขามาตามพวกเรา,ค่อยๆบีบพวกเขาให้ออกไปจากเส้นทางของพวกเรา,หลังจากนั้นพวกเราก็จะไปถึงสำนักซังอวิ๋นอย่างปลอดภัย."จงซานกล่าวอย่างมั่นใจ.
"คุณชายโปรดวางใจ,ตราบเท่าที่พวกเขาก้มหน้ามองพื้น,ข้าจะสามารถวางจดหมายเหล่านี้ให้พวกเขาเก็บได้อย่างแน่นอน."หรูเหยี่ยนเอ่ย.
"ต้องรบกวนแล้ว."จงซานพยักหน้า.
หรูเหยี่ยนที่กำจดหมายกองหนึ่ง,ก่อนที่ร่างกายของนางจะหายไปในทันที,ไม่สามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายของนางได้.
ภายในหุบเขาแห่งนี้,เวลานี้เหลือเพียงแค่จงซานและกงจูเฉียนโหยว.
"เซียนเซิง,ร่างภูติของหรูเหยี่ยน,สัมผัสเทวะไม่สามารถตรวจจับได้,สามารถที่จะหนีได้ตลอดเวลา,ตราบเท่าที่ทหารอยู่บนพื้น,นางที่สามารถนำจดหมายให้กับพวกเขาเก็บไปได้,ทว่า,จดหมายเหล่านั้น,พวกเขาต้องคาดเดาว่าเป็นจดหมายของต้ายวี,ทว่าจดหมายเหล่านั้นเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นการใส่ความ,คนที่มีปัญญาหน่อยก็จะรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ของปลอม,แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องสงสัย,ทว่าทำไมถึงไม่ใส่เก็บเอาไว้ในกำไลเก็บของ,แต่กลับเอาไว้ในเสื้อผ้า?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"กงจูพอจะคาดเดาได้แล้วทำไมจะต้องถามข้าด้วยอีกล่ะ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
กงจูเฉียนโหยวจ้องมองไปยังจงซาน,ใบหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อย."จดหมายดังกล่าวนั้นไม่ไช่สิ่งน่าสนใจนัก,ที่น่าสนใจคือทหารของต้ากวงที่ได้รับจดหมายแล้วจะกล้าเสี่ยงหรือไม่,ข้าคิดว่าเหล่าทหารต้ากวง,แน่นอนว่าไม่กล้ารับเดิมพันนี้,เฉียนโหยวคาดเดาได้เล็กน้อยเท่านั้น,ไม่รุ้เรื่องทั้งหมดจึงได้ขอคำปรึกษาเซียนเซิงอย่างไรล่ะ."
"หืม?"จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวด้วยความสงสัย.
"ข้าพบว่าเรื่องของแม่นางหรูเหยี่ยน,ท่านดูจะกระตือรือร้นที่จะช่วยนาง."กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เฮ้เอ้,หรูเหยี่ยนช่วยข้า,บอกตามตรงข้าย่อมต้องรับปากนาง,เป็นธรรมดาที่จะกระตือรือร้นช่วยนางเช่นกัน."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ไม่,ข้าพบว่าเซียนเซิงเดินทางไปยังสำนักซังอวิ๋นนั้น,ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่ตอบแทนนาง,หรือคำมั่นที่ให้กับนาง,เหมือนเซียนเซิงมีอะไรในใจ,อีกทั้งก่อนหน้านี้,ท่านยังเตรียมแผนการมากมาย,เพื่อให้พวกเขาเดินทางไปยังสำนักซังอวิ๋นได้,ทำไมล่ะ?
เป็นไปได้ว่า,ท่านมีอะไรกับสำนักซังอวิ๋นอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.
ได้ยินคำพูดของกงจูเฉียนโหยวใบหน้าของจงซานที่ยิ้มออกมาเล็กน้อย,สูดหายใจยาว,เงยหน้าขึ้นไปฟ้า,"เพราะข้าต้องการไปสำนักซังอวิ๋น,,เพื่อค้นหาคำตอบให้กับแม่นางหรูเหยี่ยน,และหาคำตอบให้กับข้าเช่นเดียวกัน."
เห็นท่าทางของจงซานแล้ว,เขาต้องการคำตอบ,คำตอบอะไรอย่างงั้นรึ?
เห็นใบหน้าที่ดูเศร้าและขมๆของจงซานด้วยแล้ว,เฉียนโหยวจึงไม่ได้สอบถามต่อ,ดังนั้นจึงได้เปลี่ยนหัวข้ออื่นไปในทันที.
..........
ห้องบัญชาการในค่ายทหารแห่งหนึ่ง.
"ท่านแม่ทัพ,พวกเราได้รับจดหมายจากทหารต้ายวีเกี่ยวกับการค้นหา."ทหารคนหนึ่งที่กล่าวรายงาน.
ที่ห้องบัญชาการ,แม่ทัพคนดังกล่าวที่เปิดอ่านจดหมายด้วยแววตาที่ประหลาดใจ,ทว่าบนโต๊ะของเขาก็เหมือนจดหมายที่เหมือนกันอีกสามฉบับ.
แม่ทัพคนดังกล่าวที่กล่าวออกมาทันที,"ข้อมูลที่สำคัญเช่นนี้,ทำไมพวกเขาไม่เก็บเอาไว้ในกำไลเก็บของกัน?"
แม่ทัพที่ขมวดคิ้วแน่น,พรอ้มกับอ่านจดหมายไปมา.
ทหารคนหนึ่งที่กล่าวออกมา"เนื้อความของจดหมายนั้น,ได้บอกว่ากองกำลังต้าวีและเจ้าเมืองหวังโหยวนั้นร่วมมือกันอย่างงั้นรึ?
เมืองหวังโหยวที่เปิดรอคอยกองกำลังต้ายวีเข้าไปในเมือง,ข้อมูลสำคัญนี้กลับตกหล่น,เมืองต้าโหยวจะเปิดให้ทหารต้ายวีเข้าไปข้างในจริงๆรึ?
ถึงแม้ว่าจะเป็นจริง,แต่จดหมายนี้กลับมีอยู่ในตัวทหารทั่วไปอย่างงั้นรึ?
ทำไมถึงได้ใส่เอาไว้ในเสื้อ,ไม่เก็บเอาไว้ในกำไรเก็บของ,มีอะไรผิดพลาดหรือไม่!"
"จดหมายเหล่านี้,ได้แจกจ่ายไปแก่นายกองเพื่อเร่งรีบใช้ความเร็วเต็มกำลัง,แจ้งไปยังทหารทุกคน,เตรียมตัวที่จะเข้าไปในเมืองหวังโหยว,ตามนัดหมาย."แม่ทัพกล่าว.
"ท่านแม่ทัพ,ปล่อยไปหรือรายงานเรื่องนี้ต่ออุปราชก่อนหรือไม่?
บางทีอาจจะเป็นเรื่องหลอกลวงก็เป็นได้,ไม่ใช่ว่าพวกเขาต้องการจับตัวกงจูเฉียนโหยวและจงซานลับๆหรอกเหรอ,อุปราชเองก็บอกว่าต้ายวีมีเป้าหมายที่กงจูเฉียนโหยวและจงซานไม่ใช่รึ?"นายทหารคนดังกล่าวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ปล่อยไปเหรอ? ปล่อยไปได้อย่างไร,สถานการณ์ตอนนี้ไม่รู้แน่ชัด,เกี่ยวกับเรื่องนี้,พวกเราได้จดหมายมาตั้งห้าฉบับ,จะปล่อยไปได้อย่างไร?
เกี่ยวกับคำสั่งนี้,ถึงแม้ว่ามันอาจจะหลอกลวง,พวกเราจะประมาทไม่ได้,เมืองหวังโหยวนั้นมีความสำคัญต่อต้ากวงของเรา,หากพ่ายแพ้?
พวกเราจะรับผิดชอบไหวรึ? การเดิมพันนี้,ข้าไม่ขอเดิมพัน,เรื่องของกงจูเฉียนโหยว,จะสำเร็จหรือล้มเหลวไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้น,เตรียมเดินทางไปยังเมืองหวังโหยว,เพื่อตรวจสอบศัตรู."แม่ทัพคนดังกล่าวพูด.
"คับ"ทหารคนดังกล่าวรับคำในทันที.
........
ห้องบัญชาการของต้ายวี.
"ท่านแม่ทัพ,คนของพวกเราเห็นจงซานและกงจูเฉียนโหยวที่เมืองหวังโหยว,ในเวลานี้มีทหารต้ากวงเป็นจำนวนมาเดินทางไปที่นั่น,ดังนั้นพวกเราจึงไม่กล้าที่จะเข้าไปคนหา,ทว่าดูเหมือนพวกเขาจะเดินทางเข้าไปในเมืองหวังโหยว."ทหารคนดังกล่าวรายงานด้วยความเคารพ.
"ดี,แจ้งไปยังทหารทุกคน,เตรียมตัว,ค้นหาจับกุมกงจูเฉียนโหยวและจงซาน,พวกเราจะเดินทางไปในทันที."แม่ทัพในห้องบัญชาการสั่งการในทันที.
"ท่านแม่ทัพ,เรื่องนี้ไม่รอคอยท่านอ๋องอย่างงั้นรึ?"ทหารคนดังกล่าวพูด.
"ไม่มีเวลาแล้ว,หากว่ารอท่านอ๋องมา,พวกเขาไม่รู้ว่าจะหนีไปใหนแล้ว,พวกเรายกทัพไปก่อน,ค่อยส่งคนไปแจ้งท่านอ๋อง,ท่านอ๋องคงตามไปเมืองหวังโหยวภายหลังเอง,เวลานี้พวกเราจะต้องจับคนทั้งสองก่อน."แม่ทัพกล่าว.
"ครับ."
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น