Immortality chapter 233 Speaks a foreign language to be really good
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 233 เป็นการดีหากพูดได้อีกภาษา.
chapter 233 Speaks a foreign language to be really
good
会一门外语真好
เป็นการดีหากพูดได้อีกภาษา.
หลังจากนั้นสามวัน หมาป่าทมิฬสูงกว่าสิบเมตร
มากกว่า 12 ตนในหุบเขาหมาป่า,หนึ่งตนที่อยู่ด้านหน้าที่มีขนาดสูงกว่า 20 เมตร,ที่หัวของมันมีเกี้ยวเรือนใหญ่,ส่วนบนหมาป่าอีกสิบเอ็ดตัว,บนร่างนั้นได้หอบหิ้งคนทั้ง
78
คน,ทุกคนที่ยืนอยู่บนหลังหมาป่าต่างก็รู้สึกประหลาดใจตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,หมาป่ายักษ์ที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,วิ่งผ่านป่าที่หนาทึบด้วยความเร็วจะประมาณ,นี่คือสัตว์อสูรอย่างงั้นรึ?
นี่เป็นประสบการณ์ที่พวกเขาไม่เคยพบมาก่อน,ทุกคนต่างก็ชำเลืองมองตาโต,ลู่เจี้ยนปิงที่จ้องมองไปยังหมาป่ายักษ์ด้านหน้าไม่วางตา,ที่บนหัวของมันมีเกี้ยวเรือนใหญ่ตั้งอยู่.
เพราะว่าจงซานอยู่ในนั้น,ภายในใจของลู่เจี้ยนปิงถึงได้เบาใจได้,การพูดภาษาอื่นได้นี้,นับว่าดีจริงๆ,สามารถใช้ประโยชน์ได้อย่างยอดเยี่ยม.
แม้ว่าจงซานเพียงแค่เข้าใจภาษาหมาป่าได้,ทว่าเหล่าหมาป่าเองก็เข้าใจและไม่โต้แย้งเขาแม้แต่น้อย,กลุ่มหมาป่าเหล่านี้กลับยินดีที่จะคุ้มกันเขาอย่างงั้นรึ?
ฝูงหมาป่าที่วิ่งไปตามคำสั่งของจงซาน.
บนเกี้ยวเรือนยักษ์บนศีรษะของหมาป่ายักษ์จงซานที่เอ่ย"ไปทางเหนือ."
หมาป่ายักษ์ก็พาพวกเขามุ่งหน้าไปทางเหนือด้วยความเร็ว,เป็นความเร็วที่ทหารต้ายวียากจะไล่ตามทัน.
"ไปทางใต้."
จงซานที่นั่งอยู่ภายในเกี้ยวยักษ์,คอยสั่งการหัวหน้าหมาป่าตลอดเวลา,ซึ่งหมาป่าตนอื่นๆต่างก็วิ่งตาม.
"เซียนเซิง,ทำไมเหล่าหมาป่าถึงได้เชื่อฟังท่าน?"กงจูเฉียนโหยวที่นั่งข้างๆจงซาน,กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
"อาจารย์ของข้าครั้งหนึ่งเคยมอบตราหมาป่าให้กับข้า,หากว่าใช้เม็ดยาแลกเปลี่ยนกับพวกมัน,แน่นอนว่าจะสามารถทำให้เผ่าหมาป่าช่วยเหลือได้,สัตว์อสูรนั้นไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่กระหายโลหิตอย่างเดียวหรอกนะ."จงซานกล่าว.
ตราหมาป่า,แน่นอนว่ามันมีอยู่จริง,ก่อนหน้านี้เขาที่เข้าไปในเขตแดนหมาป่าครั้งแรกเพื่อไปเชิญหนี่ปู่ซา,เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจเป่ยชิงซือได้มอบมันกลับมาให้กับจงซาน,แต่ถึงกระนั้นการจะขอให้เผ่ามาป่าช่วย,สำหรับตัวเขาแล้วไม่จำเป็นต้องใช้ตราหมาป่า,เพียงแค่จงซานก็ทำได้แล้ว.
"สมบัติของเซียนเซิง,มีมากมายจริงๆ!"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซานพลางทอดถอนใจ.
"ถึงจะมีสมบัติล้ำค่ามากมาย,แต่ก็ใช่ว่าจะนำมาใช้ประโยชน์ได้ทั้งหมด."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
..............
ห้าวันหลังจากนั้น,ห้องอักษรอ๋องจวีลู.
"เจ้าพวกไม่ได้เรื่อง."
"ปัง!"
อ๋องจวีลูที่ฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่น,ระเบิดความโกรธคำรามใส่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่นั่งคุกเข่าอยู่.
"ท่านอ๋อง,พวกเราทำเต็มที่แล้ว!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่นั่งคุกเข่าแสดงสีหน้าเต็มไปด้วยความอัดอั้นเศร้าใจอย่างที่สุด.
"ทำเต็มที่เหรอ,เพ่ย,เจ้าทำเต็มทีอะไร?
แปดล้าน,แปดล้านนะเฮ้ย,อาต้าหนีไป,อาเอ้อก็หนีไปได้,หนำซ้ำกลุ่มคนที่มีพลังฝึกตนสูงสุดแค่แกนทอง,อีกแปดสิบคนอยู่ในระดับเซียนเทียนและโหวเทียน,เป็นพวกขยะชัดๆ,ส่วนพวกเจ้าเป็นกองกำลังทหารที่แข็งแกร่งแปดล้านคน,แม้แต่เงาคนเดียวก็หาไม่เจอ,นี่เรียกว่าเต็มทีอย่างงั้นรึ?
หากพูดให้ใครฟัง,มันจะมีใครไปเชื่อพวกเจ้ากัน?"อ๋องจวีลู่ที่ตะโกนด้วยความโกรธ.
"อาจเป็นไปได้ว่า,มีคนช่วยเหลือพวกเขาก็ได้,ทำให้พวกเขาหนีไปได้,ท่านอ๋อง,บางทีอาจจะไม่ใช่แค่กลุ่มปุถุชน,แน่นอนว่าจะต้องมีคนมาช่วยกงจูเฉียนโหยว,พวกเขาได้วางแผนช่วยเหลือกงจูเฉียนโฆยวก่อนแล้ว."ขุนพลที่คุกเข่าแก้ตัวใบหน้าที่หดหู่เป็นอย่างมาก.
"ช่วยรึ?อาต้าและอาเอ้อไม่เคยอยู่ห่างจากกงจูเฉียนโหยวเลย,พวกเรายังพบพวกเขาบ้าง,แล้วยังจะมีผู้เชี่ยวชาญใหนอีก,ที่แข็งแกร่งกว่าพวกเขา,เป็นไปไม่ได้,หากว่ามีคนเข้ามาช่วยเหนือ,กองกำลังของพวกเราจะต้องพบกับพวกเขาบ้าง."อู๋อานที่อยู่ข้างๆกล่าว.
อ๋องจวีลูที่สูดหายใจลึก,จ้องมองอย่างฉุนเฉียวไปยังเหล่าขุนพล.
"แปดล้าน,กองกำลังแปดล้าน,หากไม่สามารถจับตัวกงจูเฉียนโหยวได้,จะให้ข้าไปรายงานเหนือหัวอย่างไร?
ข้าไม่ต้องกลายเป็นตัวตลกต่อคนทั้งแผ่นดินเหรอ,หากทำไมได้ล่ะก็ข้าจะเอาเรื่องพวกเจ้า,"อ๋องจวีลูที่ชำเลืองมองดวงตาที่ลุกเป็นไฟ.
"แต่ว่า,ท่านอ๋อง,หากพวกเรายิ่งเคลื่อนที่เข้าไปในทิศตะวันตก,ก็จะเข้าสู่ชายแดนต้ายวีและต้ากวงแล้ว,จะให้พวกเราไปต่อหรือไม่,บางทีอาจจะสร้างความขัดแย้งแต่สองราชวงศ์ทั้งสองไม่ใช่รึ?"ขุนพลคนดังกล่าวตอบ.
"หากเจ้าไม่ค้นต่อ,ข้าจะให้เจ้าตายไปดีใหม?"อ่องจวีลู่ที่คำรามด้วยความโกรธ.
"ครับ,ข้าจะรีบไปเดียวนี้,"ขุนพลคนดังกล่าวรับคำสั่งในทันที.
................
ราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง,สถานที่ดังกล่าวนี้คือชายแดนของราชวงศ์ต้ายวีและต้ากวง,เวลานี้มีกองกำลังหนึ่งหมื่นประจำการอยู่.
ชายในชุดสีเทา,รูปร่างท่าทางเหมือนกับปุถุชนอายุ
40
ปี,ผมที่ดูชี้เด่ยื่นออกไปเป็นอิสระ,นั่งอยู่บนเก้าอี้บัญชาการ,ที่ด้านข้างๆนั้นมีขุนพล
นั่งรายงานข้อมูลต่างๆ.
"เรียนอุปราช,ทหารแปดล้าน,อ๋องจวีลูเป็นผู้นำมา,ตอนนี้เคลื่อนที่เข้าใกล้ชายแดนของต้ากวงแล้ว."ขุนพลรายงานออกมาในทันที.
"ฮ่าฮ่าฮ่า"บนห้องโถงบัญชาการเหล่าแม่ทัพที่หัวเราะกันเสียงดัง.
"อุปราช,กองกำลังทหารแปดล้าน,พวกเขาที่ออกค้นหาคนอย่างบ้าคลั่ง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่พบแม้แต่เงาของกงจูเฉียนโหยว?
กองกำลังต้ายวีนี้มันช่างไร้ความสามารถจริงๆ."ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ใช่แล้ว,อุปราช,กับเหตุการณ์ครั้งนี้,ชื่อเสียงของอ๋องจวีลูคงเหลือแต่ชื่อแล้ว,กองกำลังแปดล้านค้นหากลุ่มคนโหวเทียนและเซียนเทียน,หนึ่งเดือนก็แล้ว,สองเดือนก็แล้ว,ต้ายวีตอนนี้คงเหลือแต่ชื่อแล้ว."ขุนพลอีกคนที่หัวเราะออกมาด้วยเช่นกัน.
"หากต้ายวีมีอี้เหยียนอยู่,คงไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น,จำเอาไว้ให้ดี,อย่าได้ดูแคลนพวกเขาเด็ดขาด,"อุปราชในชุดสีเทาที่กวาดตามองไปด้วยท่าทางจริงจัง.
"ครับ."เหล่าแม่ทัพต่างๆตอบรับในทันที.
"อุปราช,อี้เหยียนอาจจะถูกน่าหลานเพียงเสวี๋ยไล่ออกก็ได้."ขุนพลคนหนึ่งกล่าว.
"ไล่ออกเหรอ?ราชวงศ์ต้ายวี,ไม่มีใครไล่อี้เหยียนได้,บางทีนี่อาจเป็นแผนของราชวงศ์ต้ายวีเพื่อหลอกลวงพวกเราก็ได้,ส่วนกองกำลังทั้งแปดล้านของต้ายวีนั้น,ไม่ใช่ธรรมดาอย่างแน่นอน."อุปราชที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อุปราช,ทำไมล่ะ?"ขุนพลที่อยู่ตรงกล่าวถึงกับลุกขึ้นยืนในทันที.
"คนของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีใช้กองกำลังแปดล้าน,ต้องการจับตัวของกงจูเฉียนโหยว,แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้,เป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดา,กองกำลังแปดล้านรึ?
ทำไมกองกำลังแปดล้ายถึงไม่สามารถค้นหาเหล่าปุถุชนหลายสิบคนเจอล่ะ?
เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก,ทำไมคนนำทัพเป็นอ๋องจวีลู,แต่ไม่ใช่อี้เหยียนล่ะ?"อุปราชต้ากวงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อุปราช,ท่านหมายความว่า..."ขุนพลคนหนึ่งที่หวาดผวาไปเหมือนกัน.
"อุปราช,ท่านหมายความว่าต้ายวีที่ต้องการจับตัวกงจูเฉียนโหยวเป็นเรื่องหลอก,เป้าหมายที่แท้จริงคือต้องการเข้าโจมตีต้ากวงของเราอย่างงั้นรึ?
กองกำลังแปดล้านที่นำโดยอ๋องจวีลู,ทำให้พวกเราประมาท,ส่วนการจับตัวกงจูเฉียนโหยว,เป็นไปไม่ได้,เนื่องจากพวกเขาได้ลงชื่อพันธะสัญญาสงบศึกชั่วคราว,ดังนั้นจึงได้เร่งเป้ามายังราชวงศ์ราชันย์ต้ากวงของเราอย่างงั้นรึ?"ขุนพลอีกคนที่แสดงท่าทางตกใจ.
ในห้องบัญชาการ,ทุกคนถึงกับใบหน้าตื่นตะหนกกับคำพูดของอุปราช,ตอนนี้รู้สึกระวนกระวายขึ้นมาในทันที.
"ตอนนี้ไม่สามารถบอกได้,เป็นไปได้เขาอาจจะละเมิดข้อตกลงกับฝ่าบาทก็ได้,ระดมกำลังที่กระจายตัวกลับมาเตรียมการต้านต้ายวีเอาไว้,ส่งรายงานไปให้กับเหนือหัว,เตรียมตัวให้พร้อม,มีความเป็นไปได้ว่าต้ายวีและต้าโหลวอาจร่วมมือกัน,เรื่องนี้จะช้าไม่ได้,ห้ามประมาทโดยเด็ดขาด."อุปราชต้ากวงกล่าว.
"รับทราบ."แม่ทัพทุกคนที่ตอบรับพร้อมๆกัน.
.....
ในหุบเขาแห่งหนึ่ง,คาราวานสินค้าที่ลากรถไปตามทางเดินบนภูเขาช้าๆ.
คาราวานสินค้าที่มีสินค้ามากมาย.
บนรถเทียมม้าคันที่สอง,ในเวลานี้,มีจงซานและลู่เจี้ยนปิงนั่งอยู่.
"ในเวลานี้กองกำลังของต้ายวีที่กำลังค้นหาพวกเราทางภาคเหนือ,เคลื่อนไหวขึ้นไปด้านบน,ทว่าพวกเราลงมาดินแดนตอนกลางของต้ากวง."จงซานที่กล่าวตอบ.
"อืม,เซียนเซิงช่างหลักแหลมนัก."ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
จงซานทีเผยยิ้มเล็กน้อยไม่ได้สนใจคำยกยอของลู่เจี้ยนปิง,เขากล่าวว่า"ภายเขตแดนต้ากวงนี้,ก่อนหน้านี้ข้าได้มองหาเมืองเอาไว้ก่อนแล้ว,เป็นเมืองของปุถุชน,เป็นเมืองเล็กๆ,ที่มีการสัญจรของคนไม่น้อย,ตอนนี้เจ้านำคนมากมายใส,ไม่เป็นจุดสังเกตแน่นอน."
"ครับ."ลู่เจี้ยนปิงพยักหน้า.
"ที่ด้านหน้านั้นยังมีเมืองห้าเมือง,เจ้าจงนำคนแบ่งแยกไปยังสถานที่ต่างๆกัน,พวกเจ้าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน,ในแต่ละเมืองให้แบ่งคนออกเป็นกลุ่มละสิบคน,เข้าไปในเมืองเป็นชุดๆ,จากนั้นก็อาศัยในเมืองทั้งหก,ด้วยวิชาปลอมตัวที่ข้าได้สอนไป,จะทำให้พวกเจ้าไม่มีใครจดจำได้อย่างแน่นอน."จงซานกล่าว.
"เซียนเซิง,ท่านจะออกไปเป็นตัวล่อกองทัพอย่างงั้นรึ?"ลู่เจี้ยนปิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าและกงจูยังไงก็ต้องจากไปก่อน,ข้าจะนำกองกำลังต้ายวีแยกออกไป,พวกเขาจะไม่มาทิศทางนี้อย่างแน่นอน,เจ้าโปรดวางใจ,เพียงแค่ปีเดียวตระกลูของเจ้าจะต้องกลับมาเป็นเช่นเดิม,คนของเจ้าอาจจะมีมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ,ข้าจะมอบเม็ดยาให้พวกเจ้าเพื่อฝึกฝนให้เพิ่มพลังฝึกตนสูงขึ้นได้อย่างแน่นอน."จงซานที่จ้องมองไปยังลู่เจี้ยนปิง.
"เซียนเซิงไปแล้ว,ท่านเชื่อใจผู้น้อยอย่างงั้นรึ?ไม่กลัวว่าข้าจะนำตระกูลหนีไป,หรือไปสมทบกับราชวงศ์ราชันย์อื่นๆหรอกรึ?"ลู่เจี้ยนปิงที่ชำเลืองจ้องมองไปยังจงซาน.
"ข้าเชื่อในนิสัยใจคอของเจ้า,เชื่อในบิดาประมุขตระกูลลู่."จงซานที่ชำเลืองมองไปยังลู่เจี้ยนปิง,ด้วยแววตาที่หนักแน่น.
เห็นแววตาของจงซานที่เชื่อในตัวเขา,ลู่เจี้ยนปิงที่สูดหายใจยาว,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหนักแน่นเช่นกัน,"เซียนเซิงโปรดวางใจ,ลู่เจี้ยนปิงรับปากเซียนเซิงร้อยปี,ร้อยปีนี้จะทำตามคำมั่น,ไม่มีทางตระบัดสัตย์แน่นอน."
"ดี,เจ้ารอที่เมืองแห่งนี้,ให้เข้าไปตรวจสอบและซื้อแผนทีเอาไว้,ตรวจสอบพื้นที่รอบๆ,กระจายกันอยู่อาศัยในเมืองดังกล่าวให้เหมาะสม,เมื่อถึงเวลาข้าจะส่งคนของข้ามาหาเจ้า."จงซานที่กล่าวรับรอง.
"เซียนเซิง,พวกเราต้องรอนานแค่ใหน?"ลู่เจี้ยนปิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สิบปี!"จงซานที่กล่าวรับรองอย่างหนักแน่น.
สิบปี,เพียงแค่สิบปี,กับการเตรียมการของเขา,ทุกอย่างจะต้องออกมาสมบูรณ์แบบ,สิบปีนี้แผนการของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งย่อมออกมาพร้อม.
"สิบปี?
สิบปีนี้..."ลู่เจี้ยนปิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สิบปีนี้,ให้คำนวณรวมในร้อยปีด้วย,ก่อนหน้านี้ข้าได้มอบเม็ดยา,และศิลาวิญญาณพร้อมกับสิ่งอื่นๆที่ช่วยเพิ่มพลังฝึกตน,ให้ถือว่านั่นคือเงินเดือนสิบปีของพวกเจ้า."จงซานกล่าว.
"เงินเดือน?"ลู่เจี้ยนปิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่แล้ว,เจ้าทำหน้าที่สิบปี,รอคนของข้ามาหาเจ้า.จงซานที่ชำเลืองมองไปยังลู่เจี้ยนปิง.
"เซียนเซิงโปรดวางใจพวกเราจะรอคอยสิบปี,แต่สิบปีหลังจากนี้,คนที่มาหาพวกเรา,พวกเราจะเชื่อในคำพูดของพวกเขาได้อย่างไร?"ลู่เจี้ยนปิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เมื่อถึงเวลานั้น,ข้ามีรหัสรับให้กับเจ้า,คือ"เจิ้ง"
จำไว้ให้ดี,ตราบเท่าที่พวกเขาส่งรหัสลับนี้ให้กับเจ้า,พวกเขาคือคนของข้า."จงซานกล่าว.
"ครับ."ลู่เจี้ยนปิงตอบรับคำ.
"วิชาที่เจ้าสอนให้กับคนในตระกูล,ที่เป็นวิชาที่ได้จากอู๋หวานลี่ที่สอนเจ้ามา,อย่าได้เผยออกมาให้ใครเห็นเป็นอันขาด."จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
"เซียนเซิงโปรดวางใจ,ข้าเข้าใจเรื่องนี้ดี."ลู่เจี้ยนปิงพยักหน้ารับคำ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น