Immortality Chapter 232 Is much more static
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 232 ความเงียบที่น่าหวั่นเกรง.
Chapter 232 Is much more static
静得可怕
ความเงียบที่น่าหวั่นเกรง.
"แล้วจะให้ทำอย่างไร?"อ๋องจวีลูที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ทุกสถานที่ที่ตรวจค้น,ให้คนของพวกเราค้นหาให้ทั่ว,และให้มือธนูยิงศรไปยังพื้นที่ไม่สามารถเข้าไปถึง,ในทุกครั้งด้วย."อู๋อานที่คิดและกล่าวออกมา.
"ดี,เจ้าไปดำเนินการ."อ๋องจวีลู๋ที่พยักหน้าเห็นด้วย.
................
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,จงซานที่จ้องมองไปยังลู่เจี้ยนปิง,"พวกเจ้าเตรียมอาหารแห้งมาพอหรือไม่?"
"ครับ.ทุกวันพวกเราได้ทำการเตรียมการเอาไว้เป็นจำนวนมาก,ไม่จำเป็นต้องใช้ในการเตรียมอาหารด้วยไฟอีกนานเลย."ลู่เจี้ยนปิงกล่าว.
"ดี,ต่อไปให้กินอาหารแห้ง,สำหรับเด็ก,ให้เจ้าใช้ปราณแท้เพื่ออุ่นอาหารให้กับพวกเขาก็แล้วกัน."จงซานกล่าว.
"ครับ."ลู่เจี้ยนปิงที่ตอบรับไปในทันที.
ลู่เจี้ยนปิงที่ได้ออกไปสั่งการเหล่าคนในตระกูล,ส่วนจงซานเดินกลับมายังพื้นที่เกี้ยวเรือนยักษ์.
"เซียนเซิง,จริงๆแล้วเป็นเทพ พยากรณ์อย่างงั้นรึ?"อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความชื่นชม.
ใช่แล้ว,พวกเขาที่หลุดการตรวจค้นมาได้ในทุกครั้ง,เหมือนกับแหที่ถูกหว่านมาเต็มท้องฟ้า,พื้นที่ทุกแห่งเต็มไปด้วยอันตราย,แต่พวกเขากับสามารถรอดไปยังรอยขาดของแห่งลอดผ่านออกมายังพื้นที่จุดบอดได้,แม้แต่ไม่พบกับศัตรูเลยแม้แต่คนเดียว.
"เตรียมตัวให้พร้อม,พวกเราจะเดินทางไปยังทิศตะวันตก."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ครับ."อาต้าและอาเอ้อกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
จงซานที่กลับเข้ามาในเกี้ยวเรือนยักษ์,เข้าไปดื่มน้ำชากับกงจูเฉียนโหยว.
กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองจ้องมองไปยังเขาด้วยท่าทางประหลาดใจ,สายตาของนางรู้สึกตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก."เซียนเซิง,ทำไมท่านถึงรู้ทุกอย่างได้อย่างแจ่มแจ้งเลยล่ะ?รู้แม้กระทั่งทหารของอ๋องจวีลูจะไปยังทิศทางใหน,พวกเราจะไปทิศใหน,สามารถคาดเดาได้ถูกต้องจริงๆรึ?"
"แค่โชคดีนะ."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมา.
โชคดีอย่างงั้นรึ?
กงจูเฉียนโหยวถึงกับพูดไม่ออก,การกระทำของจงซานนั้น,กงจูเฉียนโหยวสามารถคาดเดาความคิดของเขาได้บ้าง,ทว่าตอนนี้ยิ่งรู้จักเขา,ก็ทำให้นางไม่เข้าใจ,คลุมเคลือ,ไม่สามารถอ่านใจคนผู้นี้ได้เลย.
......
ห้องอักษรอ๋องจวีลู่.
อ๋องจวีลูที่นั่งฟังรายงานของขุนพลที่กำลังคุกเข่ารายงาน.
"เจ้าบอกว่าพวกมันไม่ทำอาหารกันแล้ว,แต่กินอาหารแห้งอย่างงั้นรึ?
ทว่าเจ้าส่งพวกโง่ออกไปล้อมกรอบ,ห้าวันหลังจากนั้น,พวกมันกลับมาทำอาหารกินกันอีกโดยห่างออกมาอีก
800,000 ลี้ ,แต่ไม่มีทหารค้นพบเลยรึ?"อ๋องจวีลูที่จ้องมองไปยังขุนพลของเขา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความงงงวย.
"ครับ."ขุนพลคนดังกล่าวตอบรบ.
"จงซานนำคนมากมาย,หนำซ้ำยังมีคนธรรมดา,แต่พวกเจ้ากับไม่พบเจอพวกมันเลย,ไม่เห็นใครเลยแม้แต่เงาอย่างงั้นรึ?
พวกมันที่ฝ่าวงล้อมออกมาได้แล้ว,แต่เจ้าก็มาพบว่ามันประกอบอาหารกินกันอีกรึ?"อ๋องจวีลูที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
"ท่านอ๋อง,มีพื้นที่บางแห่งที่พวกเราเข้าไปไม่ถึง,หากว่าได้คนเพิ่มอีกสักหนึ่งเท่า,พวกเราจะต้องค้นหากลุ่มของกงจูเฉียนโหยวได้อย่างแน่นอน."ขุนพลคนดังกล่าวตอบ.
"ดี,ข้าจะเพิ่มคนให้เจ้าอีกสี่ล้าน,ค้นให้ทั่ว,แล้วห้ามกลับมารายงานข้าว่าไม่เจอผู้ใดอีก."อ๋องจวีลูที่ควันออกหูด้วยความไม่พอใจ.
"ครับ,ครั้งนี้ต้องพบอย่างแน่นอน."ขุนพลคนดังกล่าวรับปาก.
"ไปให้พ้น."อ๋องจวีลู่ตะคอก.
ขุนพลคนดังกล่าวเร่งรีบถอนตัวออกไปจากห้องอักษรในทันที.
เห็นขุนพลคนดังกล่าวถอยไปแล้ว,อ๋องจวีลูที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด,ไม่พอใจเป็นอย่างมาก,กองกำลัง
4 ล้าน,ไม่สามารถไล่จับคนธรรมดา,ไม่พบร่องรอยหรือเงาคนแม้แต่น้อย.
"อ๊ากกๆๆๆ"
อ๋องจวีลูที่โกรธเกรี้ยวเหวี่ยงมือไปทั่ว,โต๊ะและถ้วยชาที่ปลิวว่อน,อู๋อานที่อยู่ใกล้ๆ,ต้องการจะกล่าวอะไรออกมา.แต่ก็หยุดเอาไว้ในทันที.
..............
"เซียนเซิง,ตอนนี้พวกเขาเพิ่มกำลังกลายเป็นแปดล้านคนแล้วเพื่อที่จะจับตัวเรา,ดูเหมือนว่าอ๋องจวีลู่จะโกรธเกรี้ยวเต็มทีแล้ว."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ.
กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น,อาต้าเชื่อใจจงซานเป็นอย่างมาก,แต่เรื่องที่เกิดขึ้นใช่ว่าเซียนเซิงจะสามารถแก้ไขได้ทุกครั้งไป.
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้ที่ทิศตะวันตก,จงซานที่ขมวดคิ้วแน่น,จ้องมองไปมารอบๆ,ทั้งทิศเหนือทิศรอบๆดูเหมือนว่าจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด,เพราะว่าที่หน้าผากของเขานั้น,บัวหงหลวนนั้น,ต่างก็แสดงสีน้ำเงินตลอด,ดูเหมือนว่าอ๋องจวีลูจะถูกกระตุ้นเต็มทีแล้ว,เขาที่ประกาศรางวัลเพื่อที่จะสังหารเขาถึงล้านศิลาวิญญาณระดับสูง,พร้อมกับวางกับดักแห่งความตายเอาไว้,ในเวลานี้,ไม่ว่าจะเป็นทิศทางใหนก็ยากที่จะปลอดภัย,เป็นไปได้ว่าพวกเขาได้กระทำการอย่างรัดกุมจนยากที่จะหนีไปได้.
จงซานเวลานี้กำลังปิดตาครุ่นคิดไปมาในทันที.
เห็นจงซานที่เต็มไปด้วยท่าทางครุ่นคิด,ทุกคนตอนนี้ก็ทำได้แต่รออย่างอดทนเช่นกัน.
ทันใดนั้น,จงซานก็ลืมตาขึ้น,ก่อนที่จะชำเลืองมองไปยังอาเอ้อ,"กองกำลังแปดล้าน,พวกเรานับว่าอยู่ในอันตรายทีเดียว,อาเอ้อเวลานี้ต้องรบกวนเจ้าไปหลอกล่อพวกเขาออกไปแล้ว."
"เซียนเซิง,ข้ารึ?"อาเอ้อที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ใช่,เจ้าเดินทางไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
200,000 ลี้
พร้อมกับไปอยู่ที่นั่น,จงไปอยู่บนยอดเขานั่น,พร้อมกับปรากฏตัวให้กับกองทัพเห็น,จากนั้นเจ้าก็เดินทางไปยังทิศเหนือ,อีกสามวัน,ในแต่ละวันเจ้าต้องปรากฏตัวให้พวกเขาเห็นวันล่ะครั้ง."จงซานที่กล่าวกำชับต่ออาเอ้อ.
"อืม,หลังจากที่ข้ากลับมา,ข้าจะหาเซียนเซิงเจอได้อย่างไร?"อาเอ้อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กลับมาอย่างงั้นรึ?ยากที่จะหาพวกเราเจอ,ในเวลานั้นหากเจ้ากลับมาหาพวกเราเจอก็นับว่าดี,ทว่าหากไม่เจอ,ให้เดินทางไปรอพวกเราที่ต้ากวง,"เมืองเฟิงหลิง"
รอพวกเราอยู่ที่นั่น,อย่างช้าที่สุดครึ่งปี,พวกเราจะต้องไปถึงอย่างแน่นอน,ในเวลานั้นข้าจะไปหาเจ้าเอง."จงซานที่กล่าวรับรอง.
"ครับ."อาเอ้อรับคำ,จากนั้นก็หายไปในทันที.
"เซียนเซิง"อาต้าที่แสดงท่าทางเป็นกังวลจ้องมองมายังจงซาน.
"พักหนึ่งคืน,พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ,ให้คนของตระกูลลู่จุดไฟเตรียมอาหาร,พร้อมกับทำอาหารแห้งด้วย."จงซานกล่าว.
"หา?,ครับ."อาต้าที่แสดงท่าทางประหลาดใจแต่ก็รับคำ.
"เซียนเซิง."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาพร้อมกับมองมาที่เขา.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ข้าแอบคิดใครครวญเฝ้ามองความคิดของเซียนเซิงตลอดหลายวัน
ท่านรู้ว่ากองกำลังของต้ายวีจะมาค้นหาพวกเราที่ใหน,กองกำลังแปดล้าน,พวกเราอยู่ในวงล้อมของกองกำลังแปดล้าน,แม้แต่ในเวลาเดินทางในเวลากลางวันพวกเราก็ยังไม่เจอศัตรูด้านหน้า,ข้าแอบคิดว่าเซียนเซิงนั้นแอบไปตรวจสอบพวกเขาในเวลากลางคืน,และตัดสินใจในเวลากลางวันจึงรู้ว่าพวกเขาจะเคลื่อนที่ไปทิศใหน,เฉียนโหยวไม่เข้าใจเลย,เซียนเซิงใช้วิธีใด,โปรดช่วยชี้แนะด้วย."ดวงตาที่กลมโตจ้องมองด้วยความงามหยาดเยิ้มจ้องมองจงซาน,ด้วยท่าทางสงสัยราวกับเด็กเล็ก.
จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,พลางเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."กงจู,หากข้ากล่าวว่าข้าก็แค่เดาเอา,ท่านจะเชื่อข้าใหม?"
เดาเอา?
กงจูเฉียนโหยวถึงกับพูดไม่ออก,"อืม,ในเมื่อเซียนเซิงไม่ต้องการจะพูดเฉียนโหยวจะไม่ถามก็ได้."
"ขอบคุณ,กงจู,ทักษะของจงซาน,หากพูดไปทั้งหมด,หลังจากนี้จะใช้อะไรหากินล่ะ."จงซานยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"คริ
คริ."กงจูเฉียนโหยวที่แอบขำหัวเราะออกมาเบาๆ.
"เซียนเซิงกำลังจะไม่มีวิธีใช้หากินอย่างงั้นรึ?
ท่านกลัวว่าเฉียนโหยวจะเอาไปใช้อย่างงั้นรึ? เป็นไปได้ด้วยเหรอที่เซียนเซิงจะไม่มีอะไรหากิน."กงจูเฉียนโหยวเผยยิ้มให้กับเขา.
..............
ห้องอักษรของอ๋องจวีลู่.
"ท่านอ๋อง,พวกเขาปรากฏตัวแล้ว,ตอนนี้พวกเราพบอาเอ้อ,ตอนนี้ได้ส่งคนออกค้นหาอย่างเต็มกำลัง."ขุนพลดังกล่าวนั่งคุกเข่ารายงานอยู่ด้านหน้าอ๋องจวีลู่.
"ดี,ไม่ต้องกลัวเขา ถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งก็ตาม,กลัวแต่ว่าเขาจะไม่ปรากฏตัวเท่านั้น,ไล่ตามไป,ค้นหาให้ทั่ว."อ๋องจวีลู่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ด้วยการปรากฏตัวถึงสามวันติดต่อกัน,อ๋องจวีลูที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,ราวกับว่าได้รับรายงานแห่งชัยชนะ,นี่เป็นข่าวดีที่เกิดขึ้นติดต่อกันเลยทีเดียว,กับการค้นพบอาเอ้อ.
ก่อนหน้านั้น,ไม่เคยมีรายงานเช่นนี้มาก่อน,พวกเขาที่ไม่พบเจอใครเลยแม้แต่น้อย,การที่เห็นใครสักคนในเวลานี้,จะไม่ให้เขาตื่นเต้นได้อย่างไร?
ทว่า,ก่อนหน้านี้,กองกำลัง 8 ล้านนาย,ที่ค้นหาเป็นเวลานาน,กลับไม่เคยเจอเลย,จนทำให้พวกเขารู้สึกห่อเหี่ยวเศร้าใจเป็นอย่างมาก,กับการพบเจอใครสักคนตอนนี้,แน่นอนว่ามันเหมือนกับ,"รายงานแห่งชัยชนะเลย!"
ทว่าสามวันหลังจากนั้น,พวกเขาต้องเศร้าใจอีกครั้ง,พวกเขาไม่พบตัวเจออาเอ้ออีกแล้ว.
กองกำลังแปดล้านกำลังค้นหาอย่างบ้าคลั่ง,จนเวลาล่วงเลยไปครึ่งเดือน,แต่กับไม่เห็นใครแม้แต่เงา,ตอนนี้อ๋องจวีลูราวกับรู้สึกว่าตัวเองหลงกลเข้าแล้ว.
......
อาเอ้อที่จากไปแล้ว,ตอนนี้เหลือแค่เพียงอาต้าที่คอยบังคับเมฆสีขาว.
การเดินทางของพวกเขาไม่มีอะไรมาขวาง,ไม่พบผู้ใดด้านหน้าเลยแม้แต่น้อย.
ที่ด้านหน้า,เป็นป่าไม้ทึบเหล่าวิหกอสูรที่ปลดปล่อยกลิ่นอายออกมา,พร้อมกับเร่งรีบบินหนีอย่างบ้าคลั่ง,สร้างคามตกใจให้กับคนที่เห็นเป็นอย่างมาก,ทว่าดูเหมือนว่าลู่เจี้ยนปิงและคนในตระกูล,จะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที,ในเวลานี้,ด้วยการนำทางของจงซาน,แม้แต่ผียังไม่พบเจอ,ราวกับว่าทุกเส้นทางที่พวกเขาเดินไปนั้น,เหล่าคนของต้ายวีนั้นจะตายกันไปหมดแล้ว.
เห็นกลิ่นอายความตายที่แผ่ออกมาเป็นระยะ,ขณะที่พวกเขาก้าวเข้าไปในป่าแห่งหนึ่ง,ลู่เจี้ยนปิงที่รู้สึกเหม่อลอย.
เกี่ยวกับที่ลู่เจี้ยนปิงได้ยินได้เห็น,ทำให้เขารู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก,เหล่าทหารของต้ายวีกำลังค้นหาพวกเขาจริงๆรึ?แม้แต่คนเดียวยังไม่เคยเห็นเลยในเวลานี้,กลุ่มคนของพวกเขา,ที่เดินทางไปยังทิศตะวันออกบ้างตะวันตกบ้าง,เดินทางไปเรื่อย,ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ใด,ทั้งที่พักตอนกลางวันตอนกลางคืน,แต่ก็ไม่เคยมีทหารโผล่มาแม้แต่คนเดียว.
"เซียนเซิง,อีกไม่นานแล้ว,พวกเราก็จะไปถึงเขตแดนต้ากวง,อีกครึ่งเดือนก็จะถึงแล้ว."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
อาเอ้อไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร,ตราบเท่าที่พวกเขาเข้าดินแดนของราชวงราชันย์ต้ากวงได้,ก็ควรที่จะปลอดภัยระดับหนึ่ง,อย่างน้อยที่สุดราชวงศ์ต้ากวงคงจะไม่ส่งทหารออกมาค้นหาอย่างบ้าคลั่งเช่นอ๋องจวีลู่,ซึ่งทำให้พวกเขาไม่สามารถหยุดพักนานได้เลย.
"อาต้า,ตอนนี้พวกเราจะต้องรบกวนเจ้าแล้ว,ตอนนี้เจ้าจะต้องออกไปล่อทหารแล้ว,ตอนนี้พวกเขาจวนเจียนใกล้พวกเราเข้ามาทุกขณะแล้ว."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาขณะพูด.
"ห๋า?
ข้าต้องไปด้วยรึ?แล้วท่านจะทำอย่างไร?"อาต้าที่แสดงท่าทางเป็นกังวลในทันที.
"ไม่มีปัญหา,ไม่ไกลออกไปนี้เป็นเขตแดนราชวงศ์ต้ากวงแล้ว,เจ้าบอกว่าที่ด้านหน้ามีหุบเขาหมาป่าไม่ใช่รึ?,ข้าสามารถที่จะต่อรองกับเผ่าหมาป่าให้มาช่วยข้าได้ด้วยการแลกเปลี่ยนกับเม็ดยา,ส่วนระยะทางที่เหลือนี้ข้าจะให้คนตระกูลลู่ยกเกี้ยวเรือนยักษ์นี้แทนเจ้า."จงซานกล่าว.
อาต้าที่ขมวดคิ้วไปมา,ภายในใจที่ประหลาดใจและไม่แน่ใจไปพร้อมกัน,ก่อนที่จะหันหน้าไปทางกงจูเฉียนโหยว.
"ไปเถอะ,อาต้า,แม้ว่าข้าจะอ่อนแอ,ทว่าตอนนี้ข้าอยุ่ในเกี้ยวเรือนยักษ์,ไม่มีปัญหาอะไร,นอกจากนี้อีกครึ่งเดือน,แก่นแท้ของข้าก็จะฟื้นฟูแล้ว,เจ้าจงทำตามคำแนะนำของเซียนเซิง,ด้วยคำพูดของเซียนเซิงจะต้องทำให้พวกเราเดินทางไปถึงเมืองเฟิงหลิงแน่นอน."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"ครับ."อาต้าพยักหน้า.
จากนั้นจงซานที่ได้อธิบายวิธีในการหลอกล่อเหล่าทหารแก่อาต้า,จากนั้นอาต้าก็จากไป.
อาต้าจากไปแล้ว,ด้วยท่าทางห่อเหี่ยวเขาที่ต้องออกไปล่อเหล่าทหาร,จงซานที่หันหน้าไปหาลู่เจี้ยนปิง.
"ลู่เจี้ยนปิง,หาคนในตระกูลเจ้าในระดับเซียนเทียนสี่คน,รับผิดชอบในการยกเกี้ยวเรือนยักษ์ให้ข้า."จงซานกล่าว.
"อาวุโสทั้งสองจากไปแล้วรึ?พวกเราไม่ลำบากหากว่าเดินทางไปยังทิศตะวันตกหรอกรึ?"ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ไม่มีปัญหา,มีข้าอยู่."จงซานกล่าว.
"ครับ."ลู่เจี้ยนปิงที่ได้แต่กล่าวตอบรับ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น