Immortality Chapter 231 Grasps the crazy start
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 231 จุดเริ่มต้นการไล่ล่าอย่างบ้าคลั่ง.
Chapter 231 Grasps the crazy start
抓狂的开始
จุดเริ่มต้นการไล่ล่าอย่างบ้าคลั่ง.
"แน่นอนว่าไม่ได้ล้อเล่น."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่ากงจูตอนนี้อยู่ในสภาพอ่อนแอ,การจะนำกงจูหนีก็นับว่ายากแล้ว,หากว่าเพิ่มอีกแปดสิบคน,พวกเราจะหนีไปได้อย่างไร?"อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตกใจ.
"หากอ๋องจวีลูไม่สั่งการให้สังหารข้า,ข้าคงไม่สามารถทำได้,ตอนนี้อ๋องจวีลูต้องการสังหารข้า,แน่นอนว่าสามารถที่จะพาทุกคนหนีไปได้อย่างแน่นอน,ถึงจะมีคนเพิ่มขึ้นสักเล็กน้อย,ก็ไม่มีปัญหา."จงซานกล่าวรับรอง.
แม้ว่าก่อนหน้านี้จงซาน,ด้วยฝีมือของจงซาน,สามารถทำทุกอย่างให้ประสบผลสำเร็จได้ตลอด,ทว่าในเวลานี้แตกต่างออกไป,พวกเขาที่เป็นกังวลความปลอดภัยของกงจูมากกว่า,ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเชื่อใจจงซานไม่น้อย,ทว่าก็ไม่สามารถเอาความปลอดภัยของกงจูมาเดิมพันได้.
"เซียนเซิง,เรื่องนี้,ควรจะได้รับการยอมรับจากกงจู."อาต้าที่ส่ายหน้าไปมา.
"ได้."จงซานพยักหน้า.จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ๆเกี้ยวเรือนใหญ่.
"กงจู."จงซานที่เอ่ยออกมาด้านข้างเกี้ยวดังกล่าว.
"เซียนเซิงมีอะไรอย่างงั้นรึ?"ภายในเกี้ยวนั้นมีเสียงของกงจูเฉียนโหยวดังลอดออกมา.
"อาต้า."จงซานเอ่ย.
"ครับ."อาต้าที่รับคำและก้าวเข้ามา.
จากนั้น,อาต้า,ที่ได้เหล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่ด้านหน้าของเกี้ยวเรือนใหญ่,เพื่อให้กงจูเฉียนโหยวตัดสินใจ.
"เซียนเซิงเรื่องของคนตระกูลลู่,ท่านเป็นคนติดต่อกับพวกเขาอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวสอบถาม.
"ข้าต้องทำตามคำขอของใครคนหนึ่ง,เรื่องนี้ต้องขออภัยกงจูด้วย."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
"ด้วยคำขอของใครบางคน?เฮ้เอ้,อืม,ดูเหมือนว่ายิ่งรู้จักเซียนเซิง,จะยิ่งมีความลึกลับมากขึ้นเรื่อยๆสินะ."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ต้องขออภัยกงจูเรื่องนี้ด้วย."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"อืม,ข้าของถามท่าน,ถึงจะนำคนไปด้วยจำนวนมาก,รับรองว่าจะปลอดภัยภัยอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวสอบถาม.
"ปลอดภัยอย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวรับด้วยความมั่นใจ.
"ดี!
แล้วแต่ท่าน,อาต้า,เอาเอ้อ,รับคำสั่งจากเซียนเซิง."เสียงของกงจูเฉียนโหยวที่กล่าวลอดออกมาจากเกี้ยวเรือนใหญ่.
"ครับ."อาต้าและอาเอ้อที่รับคำสั่งในทันที.
ด้วยการได้รับการสนับสนุนจากกงจูเฉียนโหยว,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เอาล่ะ,เดินทางไปยังหุบเขาดังกล่าวทันที."
"อืม."อาต้า,อาเอ้อที่พยักหน้ารับในทันที.
อาต้าและอาเอ้อที่ควบคุมเมฆสีขาวบินขึ้นไปบนอากาศนำพาจงซานและเกี้ยวดังกล่าว,บินตรงไปยังหุบเขาดังกล่าวพร้อมๆกัน.
ภายในหุบเขาดังกล่าวนั้น,มีคนหลายสิบคน,ตอนนี้กำลังสร้างกระโจมง่ายๆ,เหล่าหญิงสาวที่กำลังเตรียมอาหาร,ฝ่ายชายเองก็ช่วยกันผ่าฟืน,นับว่าเป็นพื้นที่รื่นรมราวกับเป็นงานเลี้ยง.
เห็นคนเหล่านี้,อาต้าอาเอ้อที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,คนเหล่านี้ยังก้าวไปไม่ถึงระดับแกนทอง,ซึ่งในทุกๆวันนั้นพวกเขาจำเป็นต้องกินอาหาร,จะต้องทำอย่างไร,ถึงจะสามารถหนีไปได้อย่างปลอดภัยอย่างงั้นรึ?
ขณะที่จงซานนำเกี้ยวขนาดใหญ่บินข้ามภูเขามา,มีคนที่สายตาแหลมคม,มองเห็นพร้อมกับไปรายงานผู้นำของพวกเขาในทันที.
"อาวุโส!"ทุกคนที่เรียกจงซานออกมาพร้อมๆกัน.
ลู่เจี้ยนปิงและเหล่าเยว่จื่อลู่ได้เร่งรีบเข้ามาหาจงซาน.
"อาวุโส!"ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวออกมาขณะที่เขาร่อนลงมาบนพื้นแล้ว.
"เตรียมตัว,พวกเราจะเดินทางกันแล้ว."จงซานกล่าว.
"อาวุโส,พวกเราเตรียมตัวกันแล้ว,ทว่ากองกำลังทหารของต้ายวีนั้นกระจายไปทั่วเมื่อไม่นานมานี้,มีคนสามคนผ่านเข้ามา,ข้าจับได้คนหนึ่ง,มีสองคนหนีไปได้."ลู่เจี้ยนปิงกล่าว.
"พาข้าไปดู."จงซานกล่าว.
"ครับ."ลู่เจี้ยนปิงที่ตอบรับในทันที.
ที่กระโจมขนาดเล็ก,ในเวลานี้,มีคนผู้หนึ่ง,ถูกเชือกมัดร่างกายเอาไว้,แววตาตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวโดยสมบูรณ์.
"เจ้าสืบสวนได้ความอย่างไรบ้าง?"จงซานกล่าว.
"พวกเขากำลังหาพวกเรา,อาวุโสและกงจูเฉียนโหยว.และพวกเขายังรู้ว่าพวกเราจะต้องอยู่ที่เดียวกัน."ลู่เจี้ยนปิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
จงซานที่เดินข้าไปอยู่ด้านหน้าตบไปที่ไหล่ของทหารคนดังกล่าวเบาๆเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ซึ่งท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ."โปรดวางใจ,เพื่อนของเจ้าทั้งสองคนหนีไปแล้ว,พวกเขาจะต้องเร่งรีบกลับมาแน่นอน,ข้าจะไม่สังหารเจ้า,ตราบเท่าที่เจ้าส่งข้อความของข้าไปให้กับอ๋องจวีลู่สักคำสองคำ."
"อืมๆ."
ทหารที่ถูกจับพยักหน้าอย่างหนักหน่วง.
"บอกว่าอีเหยี่ยนนั้นรับรองให้ข้าได้เป็นอุปราชของต้ายวีแล้ว,ตอนนั้นแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยก็รู้เรื่องนี้ด้วย."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,แววตาของเขาที่ลุกวาวด้วยความลึกล้ำ.
อาต้าที่อยู่ด้านหลังนั้นไม่เข้าใจเลยว่าเซียนเซิงนั้นต้องการทำอะไร?
ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องไปยั่วยุอ๋องจวีลู่ที่เครียดแค้นให้กับตัวเองทำไมกัน?
"เข้าใจแล้วใช่ใหม?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังทหารคนดังกล่าว.
ทหารคนดังกล่าวยังคงพยักหน้าด้วยท่าทางหวาดกลัว.
"ปล่อยไป."จงซานกล่าว.
"ครับ."ทุกคนที่พยักหน้ารับ.
จากนั้น,ทุกคนก็เดินทางทันที,เหล่าผู้หญิงไม่ทำอาหารต่อไปแล้ว,พวกเขาที่ดับไฟ,อุ้มเด็ก,ก้าวเดินทางไปลึกเข้าไปในภูเขาต่อไป,อาต้าอาเอ้อที่นำกงจูในเกี้ยวบินนำพวกเขาไปช้าๆเช่นกัน.
เดินทางไปยังทิศตะวันตก.
จากนั้นไม่นานนัก,กองกำลังทหารทั้งหมดก็เดินทางมาถึงหุบเขาดังกล่าว,พวกเขาที่ส่งทหารออกตรวจสอบพื้นที่รอบๆอย่างรวดเร็ว.
"ขุนพล,ข้าเห็น,จงซาน,เป็นจงซาน,และยังมีตระกูลลู่ทั้งหมด,เขายังได้ให้ข้าส่งข้อความให้กับท่านอ๋องอีกด้วย."ทหารที่ถูกปล่อยตัวมา,เร่งรีบบอกออกมาในทันที.
"ที่นี่อย่างงั้นรึ?,ดี,เจ้าแจ้งไปยังทุกคน,ตรวจสอบพื้นที่รอบๆ,แจ้งไปยังกองทัพทิศเหนือด้วย,ส่วนเจ้าไปพบท่านอ๋องกับข้า."ขุนพลดังกล่าวสั่งการ.
"ครับ."ทหารคนดังกล่าวรับคำในทันที.
จากนั้น,ทหารที่ถูกจงซานจับตัวไป,ก็ถูกนำตัวไปยังตำหนักจวีลู่.
ภายในห้องหนังสือ,อ๋องจวีลู่ที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,ซึ่งมีแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ย,และอู๋อานที่นั่งอยู่ด้านหลัง,โดยทหารคนดังกล่าวกำลังคุกเข่าอยู่.
"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ย,คำพูดของจงซานเป็นความจริงอย่างงั้นรึ?อี้เหยียนเคยสัญญาที่จะให้จงซานรับตำแหน่งอุปราชจริงๆรึ?"อ๋องจวีลูที่หรี่ตาจ้องมองไปยังแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ย.
เห็นท่าทางของอ๋องจวีลูแล้ว,เถี่ยเสวี๋ยที่สูดหายใจลึก,ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป,พยักหน้าและกล่าวว่า."ใช่,อุปราชเคยกล่าวเช่นนั้น."
เห็นเถี่ยเสวี๋ยที่ไม่ปฏิเสธ,อ๋องจวีลู่ที่ไม่สนใจเขาอีกต่อไป,"ดี,เจ้าไปได้แล้ว."
"ครับ."แม่ทัพเถี่ยเสวี่ยที่รับคำสั่งและจากไปในทันที.
เห็นแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่จากไปแล้ว,ดวงตาของอ๋องจวีลู่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้มเย็นชา.
"ท่านอ๋อง,จงซานจงใจบอกทหารของพวกเราตรงเลยรึ?
เขาหาญกล้ามาก,ไม่ได้หวาดกลัวพวกเราที่จะจับตัวเขาเลยรึ?."อู๋อานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ตอนนี้,เขาไม่เพียงแต่เห็นจงซาน,ยังมีอาต้าและอาเอ้อ,รวมทั้งกงจูเฉียนงโหยวด้วย,เพราะว่าตอนนี้กงจูเฉียนโหยวกำลังอ่อนแรง,เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเดินทางแยกตัวออกไป,พวกเขาจะต้องไปด้วยกันแน่,ในเมื่อจงซานแส่หาความตาย,ก็อย่ามาโอดครวญก็แล้วกัน."อ๋องจวีลูที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ครับ."อู๋อานพยักหน้ารับ.
"ถ่ายทอดคำสั่งของข้าออกไป,ให้ทุกคนค้นหาทิศตะวันตกให้ละเอียด,จับตายจงซาน,ใครที่สังหารเขาได้จะได้รับรางวัล
1
ล้านศิลาวิญญาณระดับสูง,ฮึ,ข้าจะดูซิว่า,จงซานจะมีปีกหนีไปใหน,ในเมื่อค้นหาเข้มงวดขนาดนี้,จะหนีไปใหนได้."น้ำเสียงที่เย็นชาของอ๋องจวีลูเต็มไปด้วยความดุร้าย.
"รับทราบ,"อู๋อานที่พยักหน้ารับ.
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ผู้คนของตระกูลลู่ได้จุดไฟเพื่อเตรียมอาหารอีกครั้ง.
บริเวณตำแหน่งของเกี้ยวเรือนใหญ่,อาต้าและอาเอ้อที่แสดงท่าทางกระวนกระวายใจยืนอยู่ด้านนอก,จงซานที่ยังคงพูดคุยกับกงจูเฉียนโหยวเป็นปกติ.
"เซียนเซิง."อาต้าที่ไม่สามารถทนต่อไปได้.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เมื่อสักครู่ข้าจับทหารเอาไว้ได้,ได้คาดคั้นคำตอบมา,ตอนนี้ทหารของต้ายวีได้มารวมตัวกันยังพื้นที่รอบๆแล้ว,พวกเรามีแต่จะมีอันตรายมากขึ้นและก็มากขึ้น,ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?"อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความกังวลด้านนอกเกี้ยวเรือนใหญ่.
ภายในเกี้ยวเวลานี้,กงจูเฉียนโหวและจงซานนั่งอยู่ข้างในซึ่งมีโต๊ะคั่นกลาง,ขณะที่บนโต๊ะมีน้ำชาตั้งอยู่,พร้อมกับแก้วสองใบ,จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่กำลังจิบชาอย่างผ่อนคลาย.
"ค่าหัวของข้าเวลานี้เป็นเท่าไหร่แล้ว?"จงซานที่สอบถามออกมา.
กงจูเฉียนโหยวที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,ไม่ได้ขัดแต่อย่างใด.
"หืม? 1 ล้านศิลาวิญญาณระดับสูง."อาต้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย,เซียนเซิงไม่ได้ห่วงความปลอดภัยของตัวเองเลยเหรอ,นี่เป็นกังวลเงินค่าหัวของตัวเองรึอย่างไร?
"ฮึ,อ๋องจวีลูขี้เหนียวจริงๆ."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพลางทอดถอนใจ.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,อาต้าและอาเอ้อถึงกับพูดไม่ออก,ทั้งคู่เต็มไปด้วยความงงงวย.
"เซียนเซิง,ข้าคิดว่า,ท่านไม่กระวนกระวายใจเลยอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"นี่คือโชคไม่ใช่ภัยพิบัติ,หากไม่มีภัยพิบัติก็ไม่สามารถหลบหนี,ให้พวกเขาหาพวกเรา,พวกเราถึงจะสามารถประสบผล."จงซานกล่าว.
"ดี,ข้าจะรอคอยดูฝีมือของเซียนเซิง,ว่าภายใต้ทหารหนึ่งหมื่นที่รายล้อม,ท่านจะพาพวกเราหลีกหนีทะเลฝูงทหารได้อย่างไร?."กงจูเฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"กงจูรอคอยชมได้เลย."จงซนที่เผยยิ้มออกมา.
ขณะที่ตระกูลลู่กินอาหารเสร็จแล้ว,จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที,"ไปยังทิศเหนือ."
เมฆสีขาวที่นำทุกคนเดินทางไปยังทิศเหนือ,พวกเขาเดินทางไปได้ราวๆ
1000 ลี้,จงซานก็เอ่ยปากบอกว่าเดินทางไปยัง"ทิศตะวันตก."
"ไปทางทิศใต้" "ไปยังทิศตะวันออก"
....................
จงซานที่นำทางพวกเขาด้วยท่าทางแปลกประหลาด,แต่ด้วยการตัดสินใจของเขานั้นตลอดห้าวัน,ไม่ได้พบกับทหารของต้ายวีเลยแม้แต่คนเดียว.
อาต้าและอาเอ้อ
ที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,เป็นไปได้ด้วยเหรอที่ต้ายวีจะถอนกำลังจากไป?อย่างไรก็ตาม,ขณะที่อาต้าออกไปตรวจสอบยังทิศทางอื่นๆ,กับพบว่ามีทหารเต็มไปทุกทิศทุกทาง,กองกำลังต้ายวีตอนนี้กำลังตรวจค้นอย่างบ้าคลั่ง,ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยทหารมากมายแม้แต่บนอากาศยังเต็มท้องฟ้าไปหมด.
ใช่แล้ว,กองกำลังต้ายวีเวลานี้กำลังค้นอย่างบ้าคลั่ง,อ๋องจวีลูเองก็เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งเช่นเดียวกัน.
อ๋องจวีลูที่ยืนตระหง่านในห้องอักษรด้วยความโกรธเกรี้ยวชำเลืองมองออกไป."รายงานมา!"
"ท่านอ๋อง,พวกเราค้นหาตลอดห้าวัน,ทุกพื้นที่,ตรวจสอบไม่หยุดเลย,แต่ก็เห็นเพียงแค่ร่องรอยจุดไฟทำอาหารในทุกๆวัน,แต่ก็ไม่สามารถเห็นพวกเขาได้,ท่านอ๋อง,ดูเหมือนว่าคนของพวกเรายังไม่เพียงพอ,พวกเขารับรู้การไล่ตามของพวกเรา,ทุกครั้งที่เราไล่ตามพวกเขาทัน,พวกเขาก็หายไปในทันที,ไม่ต่างจากภูติผี,ทำให้พวกเราไม่สามารถจับพวกเขาได้."
"ฮึมๆๆ,ข้าจะเพิ่มคนให้กับเจ้าอีก,สักสองสามล้าน,ค้นหาให้ระเอียด,ต้องจับพวกมันมาให้ได้,หากไม่สามารถจับตัวมาได้แล้วล่ะก็,เป็นพวกเจ้าที่มันโง่เอง,ไป,หากไม่สามารถค้นหาพวกมันได้ล่ะก็,ข้าจะทำให้พวกเจ้ากลายเป็นผีแทน,กระจายกำลังไปให้ทั่วทุกๆสามฉื่อ,อย่าให้หลุดรอดไปได้,พวกมันมีคนธรรมดาอยู่ด้วยตั้งมากมาย,จะไม่เห็นได้อย่างไร,ไป."อ๋องจวีลูที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
"ครับ."เหล่าขุนพลที่รับปากคำ,ก่อนที่จะเริ่งรีบจากไปอย่างรวดเร็ว.
"ท่านอ๋อง,เรื่องนี้,ดูแปลกๆอยู่นะ,ทั้งที่พวกเราเห็นอยู่ชัดเจนว่ากลุ่มของกงจูเฉียนโหยวอยู่พื้นที่รอบๆนั้น,แต่ทันทีที่กองกำลังของพวกเราเคลื่อนที่เข้าใกล้,ในทุกๆครั้ง,พวกนางก็สามารถหนีออกมาได้ทุกครั้ง,ราวกับเป็นเรื่องบังเอิญ,กองกำลังของพวกเรามีจำนวนมาก,เคลื่อนที่ผ่านไปยังสภาพภุมิประเทศที่ต่าง,ย่อมเกิดรอยแยกขึ้นเป็นช่วงๆ,แต่ดูเหมือนว่าฝั่งตรงข้ามนั้นกับสามารถค้นหาจุดบอดเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย,แปลกมาก!"อู๋อานที่ขมวดคิ้วไปมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น