Immortality Chapter 222 surmounts the negotiations of space and time

Immortality Chapter 222 surmounts the negotiations of space and time

นิยาย เรื่อง อมตะ  Chapter 222 surmounts the negotiations of space and time

跨越时空的谈判

  การต่อรองที่ข้ามกาลเวลา.

จงซานนำอาต้า,ตรงไปยังเรือนจำเมืองเทียนกง.

ระหว่างทาง,จงซานและอาต้าได้เปลี่ยนร่างกลับมาเป็นร่างปรกติ,เผยตัวจริงจากการการปลอมตัว.

ที่ทางเข้าเรือนจำเมืองเทียนกง,มีทูตสองคนรออยู่แล้ว,เป็นทูตต้าโหลว่คนหนึ่งและอีกหนึ่งคนเป็นเจ้าหน้าที่ของต้ายวีซึ่งก่อนหน้านี้เป็นคนที่เคยพากงจูเฉียนโหยวเข้าไปในเรือนจำเมื่อครั้งก่อนนั่นเอง.

ในเวลานี้,เจ้าหน้าที่ของต้ายวี,ที่ยังคงสงบนิ่ง.

จงซานที่นำอาต้าเดินเข้ามาหาในทันที.

"ใต้เท้าเฉียน,พบกันอีกแล้ว."จงซานที่ก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้ม.

ทว่าทันทีที่เหล่าคนของต้าโหลวเข้าไปใกล้ดูเหมือนว่าจะทำให้อีกฝ่ายใบหน้าบึ้งตึงขึ้นมาในทันที.

"เจ้า,เป็นคนของกงจูเฉียนโหยวที่เข้าไปยังเรือนจำในครั้งนั้นอย่างงั้นรึ?"เจ้าหน้าที่ต้ายวีกล่าวออกมา.

"ใต้เท้าเฉียนความจำดี,ผ่านไปตั้งนาน,คาดไม่ถึงเลยว่าใต้เท้าเฉียนจะจำผู้น้อยได้,วันนี้พวกเราต้องการมาขอบคุณใต้เท้าเฉียน,ข้ารับคำสั่งของกงจูให้เดินทางเข้ามาในเรือนจำเทียนกงอีกครั้ง,ขอพวกเราเข้าไปในเรือนจำอีกครั้งได้หรือไม่."จงซานกล่าว.

"หืม,ครั้งก่อนอ๋องจวีลูได้สั่งการให้พวกเจ้า,ตอนนี้ทำไมยังไม่ได้รับคำสั่งของอ๋องจวีลู,พวกเจ้าจะเข้าไปข้างในรึ?วันนี้เป็นวันเกิดของเหนือหัว,เจ้ากลับต้องการเข้าไปในเรือนจำเพื่ออะไร?"ใต้เท้าเฉียนที่ขมวดคิ้วไปมาพลางสอบถามออกไป.

"เหนือหัวกำลังจะประลองแล้ว,เมื่อองค์ราชันย์ได้รับชัยชนะ,กงจูเฉียนโหยวจะทำการขออภัยโทษให้กับนักโทษของต้าโหลว,เพื่อรับประกัน,กงจูจึงได้สั่งให้ข้ามาแจ้งต่อพวกเขา,เพื่อที่จะรอราชโองการ,พร้อมกับเข้าไปบอกล่าวกับพวกเขาไม่ให้แสดงท่าทางหยาบคาบต่อองค์ราชันย์เมื่อนำพวกเขาออกมายังไงล่ะ."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"โฮว?"ใต้เท้าเฉียนที่หรี่ตาแคบลง.

"เฮ้เฮ้,ข้ารุ้ว่าใต้เท้าเฉียนจะต้องช่วยอย่างแน่นอน,"จงซานกล่าวก่อนที่จะสะบัดมือนำบางอย่างออกมายื่นให้กับใต้เท้าเฉียน.

ใต้เท้าเฉียนที่ตรวจสอบของในมือ,เป็นขวดยาขวดหนึ่ง.

เขาที่จ้องมองเล็กน้อย,ดวงตาของใต้เท้าเฉียนที่ลุกวาว,ทันใดนั้นก็กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม."เอาล่ะ,ข้าจะช่วยเจ้าสักครั้ง.เชิญ."

"ขอบคุณใต้เท้าเฉียน."จงซานกล่าว.

จากนั้น,จงซานที่นำอาต้าเข้าไปยังเรือนจำพร้อมกับใต้เท้าเฉียน,ทว่าก่อนหน้านี้พวกเขาที่เคยเข้ามาแล้วครั้งหนึ่ง.

ใต้เท้าเฉียนที่เป็นคนของอ๋องจวีลู,แน่นอนว่าหัวหน้าเรือนจำจะกล้าขวางเขาได้อย่างไร.

......

อู๋หวานลี่ในห้องขัง,ลู่เจี้ยนปิงที่คุกเขาที่ด้านหน้า.

"อาจารย์."ใบหน้าของลู่เจี้ยนปิงที่เต็มไปด้วยความกังวล.

"และแล้วเวลานี้ก็มาถึง,วันเกิดของน่าหลานเพียวเสวี๋ย,กงจูเฉียนโหวจะแหกห้องขังวันนี้,ชีวิตของข้าก็จะจบวันนี้เช่นกัน."

"อาจารย์,บางทีท่านควรจะไม่เป็นไร,ตราบเท่าที่ท่านไม่ยินดีหนีไป,กงจูเฉียนโหยวก็ไม่น่าจะบังคับท่าน."

"ไม่หนี?หากไม่หนีตระกูลของข้าทั้งหมfก็ต้องตายไป,หนี? กลับไปถึงสุดท้ายตระกูลของข้าก็จะถูกสังหารไปทั้งหมด,ไม่ว่าจะเป็นเส้นทางใหนก็ต้องตายเท่านั้น,ตายในเวลานี้ถือว่าดีที่สุดแล้ว."อู๋หว่านลี่ที่เผยยิ้มออกมา.

"อาจารย์."ลู่เจี้ยนปิงที่เอ่ยออกมาด้วยความเศร้า.

"แค๊กๆๆ"

อู๋หวานลี่ฉีกเสื้อฟ้าที่บริเวณหน้าอกของตัวเองออก.

บนหน้าอกของอู๋หวานลี่นั้น,ในเวลานี้มีรอยสักต่างๆมากมายอยู่บนนั้นเต็มไปด้วย,เป็นรอยสักที่แปลกประหลาด,เป็นครั้งแรกที่ที่เขาเคยเห็น,เป็นรอยสักที่เขียนด้วยหมึกสีดำสนิท.

"สิบปีมานี้,เจ้าปกป้องข้า,ติดตามข้ามาตลอด,แม้แต่หนีงานแต่งงานมา,เจ้าทิ้งทุกอย่างมา,นี่คือคำขอบคุณสำหรับอาจารย์."อู่หวานลี่กล่าว.

"อาจารย์,อย่าได้กล่าวเลย,ทุกอย่างที่ข้ามีเพราะว่าอาจารย์มอบให้,ท่านนั้นไม่ต่างจากบิดาของข้า,เพื่ออาจารย์แล้วข้าไม่เคยโอดครวญและเสียใจ."ลู่เจี้ยนปิงกล่าว.

"ฮ่าฮ่า,ข้าอู๋หวานลี่,มีศิษย์เช่นเจ้า,ข้ารู้สึกพึงพอใจ,การได้สอนเจ้า,มันเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว,แผนผังเมืองบนหน้าอกของข้านี้,คือเมืองที่แข็งแกร่งที่สุดยิ่งกว่าทุกเมืองในกระจกเงาเหมื่นนคร,นี่คือเมืองเทวะที่มีอยู่ในโลกใบนี้,เจ้าได้รับความรู้มากมายไปจากข้า,ภายใต้สวรรค์นี้,มีเพียงแค่เจ้าเท่านั้นที่เป็นผู้สืบทอดของข้า."อู๋หวานลี่กล่าว.

"อาจารย์."ใบหน้าของลู่เจี้ยนปิงที่ตื่นตระหนกในทันที.

"พรึดๆๆ."

โลหิตกระฉูด,หน้าอกของอู๋หวานลี่ที่ถลกออกมา,โลหิตที่ไหลย้อย,บนฝ่ามือของอู๋หว่ายลี่นั้น,มีแผนผังหนังคนแผ่นหนึ่ง.

เขาได้มอบแผนผังหนังคนให้กับลู่เจี้ยนปิง.

ลู่เจี้ยนปิงที่สั่นสะท้าน,กล่าวออกมาเสียงสั่น.

"รับมันไป,มันคือสิ่งสุดท้ายที่อาจารย์มอบให้เจ้า."บนใบหน้าของอู๋หวานลี่เผยยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ.

"อาจารย์."ลู่เจี้ยนปิงที่กอดร่างของอู๋หวานลี่.

"หลังจากข้าตาย,ไม่ต้องสนใจข้า,ไม่ต้องคิดถึงศพของข้า,เจ้าจงทำหน้าที่เป็นผู้คุมต่อไป,หลังจากที่ราชวงศ์ราชันย์เลิกสนใจเรื่องนี้แล้ว,หากเจ้าต้องการไป,จงก้าวออกไป,เจ้าได้ทำหน้าที่ของเจ้าสมบูรณ์แล้ว."อู๋หวานลี่ที่โลหิตไหลออกมาไม่หยุด,อ่อนแรงลงเรื่อยๆ.

เพราะว่าอู๋หวานลี่นั้นถูกผนึกแก่นแท้เอาไว้,ด้วยวิธีพิเศษ,ตอนนี้ไม่ต่างจากปุถุชนทั่วไป,ตอนนี้เขาอ่อนแอลงเรื่อยๆ,มากขึ้นและก็มากขึ้น.

"อาจารย์!"

ลู่เจี้ยนปิงที่ร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม,มือของเขาเวลานี้กำแผ่นหนังของอู๋หวานลี่แน่น.

"รีบเก็บมันซะ."

"ครับ"ลู่เจี้ยนปิงที่น้ำตาไหลริน,ก่อนที่จะเก็บมันเข้ากำไลเก็บของ.

"เจ้ากำลังทำอะไรนะ?"ที่ด้านนอกคุก,ทันใดก็มีเสียงคำรามด้วยความโกรธ,เป็นเสียงของใต้เท้าเฉียนนั่นเอง.

จงซาน,อาต้าและใต้เท้าเฉียนที่เพิ่งเดินทางมาถึง.

จงซานและอาต้าที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างได้ชัดเจน,อาต้าที่กระแทกฝ่ามือออกไป,ใต้เท้าเฉียนก็สลบไปในทันที.

อู่หวานลี่ที่จ้องมองเห็นจงซานที่เข้ามา,รอยยิ้มอย่างทุกข์ทาน,ด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขา,เขาที่คลานเข่าเข้ามา,พร้อมกับแสดงความเคารพ,"อู่หว่านลีขอบคุณความกรุณาของเหนือหัวต้าโหลว."

อาต้าที่ก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว,ฝ่ามือของเขาที่ประทับปลดปล่อยพันธนาการแก่นแท้ของอู๋หวานลี่,พลังฝึกตนของเขาที่ถูกปลดปล่อยทันที.

อย่างไรก็ตามอาต้าที่ชำเลืองมองตาโต,แววตาที่แสดงท่าทางพอใจก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นงงงวยกับการกระทำบ้าคลั่งของอู๋หว่านลี่.

"เซียนเซิง,อู๋หว่านลี่ได้ทำลายวิญญาณก่อตั้งของตัวเอง,ทำลายเส้นโลหิต,ตายไปแล้ว."อาต้าที่เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อ.

ผู้คุ้มกันลู่เจี้ยนปิงยังคงยืนอยู่มุมห้อง,สายตาที่ไม่สามารถตัดขาดได้,ต้องการที่จะก้าวเข้าไป,ทว่าเห็นอาต้าและจงซาน,เขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้,เพราะว่าลู่เจี้ยนปิงรู้แล้วว่าทำอะไรไม่ได้,เขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว,ถึงเสียใจแต่ก็ไม่สามารถทำลายความหวังดีของอาจารย์ได้.

"ตายแล้ว!"อาต้าที่ถอนหายใจเบาๆ.

"อาต้า,เจ้าออกไปป้องกันด้านนอก,อย่าให้ใครเข้ามารบกวน,ข้าต้องการพูดคุยกับลู่เจี้ยนปิง."จงซานทีชำเลืองมองออกไป.

"ใต้เท้า,ท่านต้องการพูดกับข้าอย่างงั้นรึ?"ลู่เจี้ยนปิงที่แสดงท่าทางสงสัยออกมา.

"ครับ."อาต้าที่รับคำ,ก่อนที่จะออกไปด้านนอก.

จงซานที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับนำธวัชค่ายกล,เก็บเสียงเอาไว้,ไม่ให้ใครได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นด้านใน.

"ใต้เท้า,มีอะไรจะกล่าวกับข้าอย่างงั้นรึ?"ลู่เจี้ยนปิงที่เต็มไปด้วยความงงงวย.

"เก็บศพอาจารย์ของเจ้าซะ,นำเขาไปยังสถานที่ดีๆ,ฝังเขาให้ดี."จงซานที่นั่งลงช้าๆ.

ลู่เจี้ยนปิงจ้องมองจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ,เห็นท่าทางไม่แยแสของเขา,ทำให้ภายใจของลู่เจี้ยนปิงเต็มไปด้วยปฏิปักษ์,แต่ท้ายที่สุด,เขาก็ไร้ซึ่งการต้านทาน,เขาก้าวไปด้านหน้าก่อนที่จะเก็บศพอู๋หวานลี.

"เจ้าเป็นใคร,รู้จักเข้าและอาจารย์ข้าได้อย่างไร."ลู่เจี้ยนปิงกล่าว.

"นั่งลง."จงซานที่เอ่ยต่อเขา.

ดวงตาทั้งสองข้างของลู่เจี้ยนปิงที่เบิกกว้างจ้องมองไปยังจงซาน,ทว่าท้ายที่สุดเขาก็ทำอะไรไม่ได้,ต้องต้องนั่งลงในที่สุด.

"ข้ามีนามว่าจงซาน,ตอนนี้ทำงานให้กับกงจูเฉียนโหยว,ส่วนที่รู้จักว่าเจ้าเป็นศิษย์ของอู๋หวานลีนั้น,เป็นเพราะบิดาของเจ้าบอกข้า."จงซานกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

"ท่านพ่อ?"ดวงตาของลู่เจี้ยนปิงเบิกกว้าง,ขึ้นในทันที,เพียงแค่คำพุดไม่กี่คำของจงซาน,ถึงกับทำให้เขานั่งไม่ติด,เขาที่จ้องมองเขม็งไปยังจงซาน.

เห็นท่าทางของลู่เจี้ยนปิงแล้ว,จงซานรู้สึกพึงพอใจ,คนผู้นี้เป็นคนรู้สำนึกบุญคุญคน,เป็นคนที่เขาต้องการ.

"นั่ง."จงซานเอ่ยอีกครั้ง.

ลู่เจี้ยนปิงกล่าวออกมาช้าๆ.จ้องมองไม่เป็นมิตรต่อจงซานนัก.

"เจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นใครมีจุดประสงค์อะไร,ไม่สำคัญ,ข้ามีสิ่งหนึ่งให้เจ้าดู."จงซานกล่าว.

จากนั้น,จงซานที่นำหยกบันทึกออกมาวางอยู่ในมือของเขา.

ลู่เจี้ยนปิงที่จ้องมองหยกบันทึก,ภายในใจของเขารู้สึกสังหรใจไม่ดีนัก.

จงซานที่แผ่แกนแท้ลงไป,ในหยกบันทึก,ทำให้ฉายภาพที่เกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนที่แล้วที่ตระกูลลู่,นายน้อยตระกูลเจาได้นำผู้ฝึกตนมากมายมาล้อมตระกูลลู่,พร้อมกับเตรียมสังหารคนตระกูลลู่ทั้งหมด,เหล่าเยว่จื่อเยว่ที่ออกมาขวางทาง,ขณะที่คู่หมั้นของเขากำลังจะฆ่าตัวตายนั้น.

"ท่านพ่อ,ลูกสะใภ้เป็นคนที่โชคร้าย,ก่อนงานแต่งงาน,เจี้ยนปิงก็หายตัวไป,ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใหน,วันนี้ยังนำพาให้ตระกูลลู่ต้องพังทะลาย,ข้าไม่สามารถนำความไม่ยุติธรรมนี้ให้แก่ตระกูลลู่ได้,ข้าไม่สามารถทนได้,ที่จะเห็นตระกูลลู่ลู่ต้องพังพินาถเพราะข้า,ทว่า,หัวใจของลูกสะใภ้คนนี้,ได้เป็นภรรยาของเจี้ยนปิงแล้ว,ข้าเป็นคนของตระกูลลู่,ขอตายไปเพื่อคนตระกูลลู่,ขออภัยด้วย,ท่านพ่อ,เจี้ยนปิง,อย่าได้โศกเศร้าให้กับข้า,จงมีชีวิตอยู่เถิด."

ได้ยินคำพูดของถูนาแล้ว,ทำให้หัวใจของลู่เจี้ยนปิงแทบพังทะลาย,เขาต่างหากที่เป็นตัวต้นเหตุ,ในเวลาเดียวกัน,ภาพบนหยกบันทึกก็ถูกหยุดลง,เพื่อที่จะให้เขาซึมซับความรู้สึกถึงบิดาของเขาที่กำลังพยุงตระกูลลู่,คู่หมั้นของเขาที่รอคอยเขามาสิบปีไม่เคยโอดครวญหรือเสียใจ,อารมณ์ความรู้สึกของลู่เจี้ยนปิงที่สั่นสะท้าน,คนเหล่านั้นคือคนสำคัญของเขาที่สุด,ต่อหน้านายน้อยตระกูลเจา,พวกเขาที่ถูกรังแก,ตระกูลเจาที่มีความแข็งแกร่งที่สุดในเมือง,บิดาชราของเขาเป็นอย่างไร,คู่หมั้นของเขาเป็นอย่างไร.

เห็นท่าทางของลู่เจี้ยนปิงแล้ว,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,เขาที่ทำการเก็บหยกบันทึกกลับไป.

"หลังจากนั้นเป็นอย่างไร? ต่อจากนั้นเป็นอย่างไร?"ลู่เจี้ยนปิงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ,ร่างกายของเขาราวกับมดบนกระทะร้อน.

"เจ้าต้องการให้เป็นอย่างไรถัดไปจากนั้น?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.

"ท่านสังหารนายน้อยเจา,ช่วยเหลือถูนา,ช่วยเหลือถูนาใช่ใหม."ลู่เจี้ยนปิงที่คาดหวังที่จะเห็นจงซานพยักหน้า,ตระกูลู่ของเขาถูกช่วยหรือไม่?

"เจ้าต้องการให้ข้าช่วยพวกเขา?หรือว่าไม่ต้องการให้ข้าช่วยพวกเขา?"จงซานที่สอบถามออกไป.

"ท่านช่วยเขา,หากท่านช่วยพวกเขา,ข้าจะรู้สึกขอบคุณท่าน,ท่านต้องการสิ่งใด,ข้าก็จะให้ท่าน."ลู่เจี้ยนปิงที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความหวัง.

เป็นที่เรื่องที่แปลกเช่นกัน,เรื่องนี้เกิดขึ้นมาหลายเดือนแล้ว,ในเวลานี้คำพูดของจงซานถือว่าเป็นเวลาปัจจุบัน,จงซานที่ควรจะช่วยเขา,ตราบเท่าที่เขาพยักหน้า,ดูเหมือนว่าเวลาที่เกิดขึ้นนานแล้วจะก้าวผ่านมายังวันเวลาปัจจุบันได้.

"ข้าต้องการเจ้า!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"ข้า?"หัวใจของลู่เจี้ยนปิงที่สั่นไหว,เพราะว่าคำพูดของจงซานนั้น,อธิบายว่าเขาต้องการสิ่งตอบแทน.

"ใช่แล้ว,ข้าช่วยคู่หมั้นของเจ้า,ช่วยตระกูลของเจ้า,ข้าต้องการเจ้า,เป็นเวลาหนึ่งร้อยปี,เชื่อฟังข้า,ทำงานรับใช้ข้า."จงซานกล่าว.

ก่อนหน้านี้,จงซานรู้ว่าเขาได้ชัยชนะแล้ว,เพราะว่าลู่เจี้ยนปิงนั้นเป็นคนที่รู้คุณคน,เขาช่วยคู่หมั้นและตระกูลของเขาไว้,เขาจะต้องตอบรับแน่นอน,ตราบเท่าที่เขารับปาก,ส่วนข้อผูกมัดหนึ่งร้อยปีนั้น,นั้น,จงซานมีความมั่นใจว่า,ถึงแม้ว่าเขาจะดื้อรั้น,เพียงแค่หนึ่งร้อยปีจะสามารถทำให้เขาจงรักภัคดีต่อจงซานได้.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.