Immortality Chapter 217 Regains Lu Family
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 217 ฟื้นฟูตระกูลลู.
เหล่าเยว่จื่อลู่ไม่สามารถขยับได้ทัน,นายน้อยเจาไม่มีเวลาให้ขยับ,ทว่าขณะที่ทุกคนไม่สามารถที่จะตอบสนองได้ทันนั้น,กับเป็นจงซานที่ขยับในทันที.
ขณะที่ทำการใช้หยกบันทึกอยู่นั้น,ภายในใจของจงซานที่เตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา,กลุ่มคนดังกล่าวนี้ช่างดูน่าสนใจ,เป็นเนื้อหาที่เขาต้องการทีเดียว.
ขณะที่ถูนากล่าวคำพูดที่จริงจังนั้น,จงซานสามารถคาดเดาได้แล้วว่านางจะทำอะไรต่อไป,เขาที่คว้าก้อนกวาด,ก่อนที่จะส่งมันออกไปยังมือนาง.
"ปัง!"
ความเร็วของก้อนกวาดนั้น,กระแทกเข้ากับมีดสั้นอย่างคาดไม่ถึงในทันที.
ถูนาถูกช่วยเอาไว้,ในเวลาเดียวกัน,ทุกคนที่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง,เกิดอะไรขึ้น?
ใครกัน? ใครที่ช่วยถูนา?
แทบจะในทันที,สายตาของทุกคนที่กวาดตามองคนที่ยืนห่างออกมา.จงซานและอาต้า.
"อาต้า,เจ้าทำบันทึกต่อไป."จงซานที่เผยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ครับ."อาต้ารับคำ,พร้อมกับรับหยกบันทึกมา.
จงซานที่ยื่นหยกบันทึกให้กับอาต้า,อาต้าที่ทำการบันทึกภาพต่อ,เป็นเรื่องที่แปลกมา,คนเหล่านี้กลับไม่รู้ว่าอาต้าถือสิ่งใดในมือ.
"เจ้าเป็นใคร?"นายน้อยเจาที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ,เหล่าคนชุดดำที่อยู่ด้านหลังนายน้อยเจากระชับกระบี่เตรียมพร้อมที่จะบุกแล้ว.
จงซานที่เผยยิ้มเย็นชาออกมา,เขาไม่ได้จัดการคนเหล่านั้น,ทว่าก้าวเดินไปยังฝั่งของตระกูลลู่.
เหล่าเยว่จื่อลูที่กลืนน้ำลายจ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจ,เพ่งพิศไปยังจงซาน,ถูนาที่ก้าวไปยืนด้านหลังเหล่าเยว่จื่อลู.
"ข้าถาม,ว่าเจ้าเป็นใคร?"นายน้อยเจาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดุร้ายอย่างที่สุด.
จงซานที่ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย.
"ฆ่ามัน!"นายน้อยเจาที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
จงซานที่หันหน้ากลับมาจ้องมองไปยังนายน้อยเจา,ก่อนที่จะสะบัดมือฟาดออกไปยังนายน้อยเจา.
"ตูมมมมมม"
ฝ่ามือที่ซัดออกไปกลายเป็นแรงอัดอากาศที่รุนแรงพุ่งออกไป,นายน้อยเจาที่ลอยละลิ่วปลิวออกไปยี่สิบกว่าเมตร,ลอยเคว้งกลางอากาศ,พ่นโลหิตเป็นสาย,หน้าอกบุบเข้าไป,กระดูกหน้าอกแตกละเอียด,ชีวิตนี้,คงจบแล้ว!
จงซานที่สะบัดมือออกไปเบาๆ,กลับสร้างความน่าเกรงขามให้กับทุกคน.
ทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความงงงวย,เพียงแค่ฝ่ามือเดียว,แรงอัดอากาศอย่างงั้นรึ?
ชีวิตของอันธพาลของนายน้อยเจาสิ้นสุดในทันที,ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครกล้าลงมือกับเขา.
ฝ่ามือเดียว,นายน้อยเจาที่ลอยเคล้งทันที,ใครล่ะจะกล้าเข้าไป?นอกจากนี้ทุกคนต่างก็เห็น,เขาที่โจมตีออกมาอย่างง่ายดาย.
ทุกๆคนที่หยุดนิ่ง! ผู้ฝึกตนผู้นี้อันตรายเกินไปแล้ว.
ระดับแกนทองขั้นสี่,การจะจัดการระดับโหวเทียนและเซียนเทียน,ง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือไม่ใช่รึ?
จงซานที่จ้องมองไปยังนายน้อยเจาที่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก,โลหิตที่พ่นออกมาตลอดเวลา,"ทำดีได้ดี
ทำชั่วได้ชั่ว,สมควรได้รับแล้ว."
เหล่าลูกน้องของนายน้อยเจาที่เข้าพยุงขึ้นมา,แสดงท่าทางลังเลใจ,ไม่รู้ว่าจะพุ่งเข้าไป,หรือว่าเร่งรีบหนีในทันที.
"ไสหัวไปให้พ้น!"จงซานที่ชำเลืองมองออกไป.
เห็นท่าทางที่โกรธเกรี้ยว,เหล่าคนตระกูลเจาหิ้วปีกนำนายน้อยเจาที่บาดเจ็บหนักวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว,ไม่สนใจเกี้ยวที่พวกเขานำมาแม้แต่น้อย.
พริบตาเดียวคนเหล่านั้นก็หายไปไม่เห็นแม้แต่เงา.
"ขอบพระคุณอาวุโส,ที่ช่วยชีวิต."เหล่าเยว่จื่อลู่ที่กล่าวออกมาในทันที.
ในเวลาเดียวกัน,จงซานก็สั่งให้อาต้าหยุดการบันทึก,มันเพียงพอแล้ว,กับภาพที่บันทึกเท่านี้,ก็มากเพียงพอที่จงซานจะสามารถใช้ประโยชน์ได้แล้ว.
จงซานที่หันหน้าไปมองเหล่าคนตระกูลลู่,ยกเว้นเหล่าเยว่จื่อลู่และถูนา,ทุกคนต่างก็จ้องมองเขาอย่างชื่นชม.
เหล่าเยว่จื่อลู่นั้นไม่รู้ว่าจงซานนั้นเป็นมิตรหรือศัตรูจึงยังดูลังเล.
"เจ้าอยู่ในระดับโหวเทียนขั้นปลายอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังชายชรากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ครับ."เหล่าเยว่จื่อลู่ที่ตอบรับในทันที.
"กินนี้ซะสิ."จงซานที่สะบัดมือหนึ่งครั้งก่อนที่จะมอบเม็ดยาให้กับเขา.
"เม็ดยาโพวจิน?"เหล่าเยว่จื่อลูที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
เห็นเม็ดยาในมือของจงซาน,เหล่าเยว่จื่อลู่ที่รับมาแขนสั่น,กลัวว่ามันจะหายไป,สวรรค์ยังมีความยุติธรรม,เขาที่หัวเราะกับความตายที่จะได้รับมาก่อนหน้านี้,เวลานี้กลับไม่คิดเลยว่าจะได้รับของล้ำค่ามา,เขาที่อ้าปากกลืนมันลงไปในทันที,พร้อมกับนั่งสมาธิบำเพ็ญ.
เห็นการกระทำของเหล่าเยว่จื่อลู,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,คิดถึงเรื่องในอดีต,เม็ดยาโพ้วจวิน,เพื่อที่จะได้เม็ดยาโพ้วจวินเขาต้องดิ้นรนขนาดใหน,เขาที่ไม่สามารถยกระดับไปข้างหน้าได้,ต้องหัวเราะกับความตายที่กำลังเผชิญ,ทว่าเม็ดยาโพวจวินที่เขามีในเวลานี้,กับมากมาย,จนแทบบ้า!
เหล่าเยว่จื่อลู่นั้นเป็นเหมือนกับเขาในอดีต,ผมที่ขาวโพลน,มีสัญญาณแห่งความตายปรากฏขึ้นมาแล้ว.
เหล่าคนตระกูลลูที่กำลังรอคอยอย่างอดทน,หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง,ผมของเหล่าเยว่จื่อลู่ได้กลับมาสีดำ,ดูหนุ่มแน่น,ในเวลานี้ดูราวกับมีอายุสี่สิบปี.
"ขอบคุณอาวุโส."หลังจากที่เหล่าเยว่จื่อลูลุกขึ้น,ก็เร่งรีบโค้งคำนับให้กับจงซานในทันที.
"ข้าเคยพบลูเจี้ยนปิงที่เมืองเทียนกง,ไม่คาดคิดเลยว่าจะพบครอบครัวของเขาในเมืองนี้."จงซานเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อาวุโส,ท่านเคยพบเจี้ยนปิงอย่างงั้นรึ?
เขาอยู่ในเมืองเทียนกงจริงๆรึ?"ถูนาที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ,คนอื่นๆของตระกูลลู่เองก็เผยแววตาคาดหวังเช่นกัน.
"อาวุโส,เชิญด้านในดีกว่า."เหล่าเยว่จื่อลุ่ย่อมรู้ว่าเป็นเรื่องสำคัญ,เขาจึงเร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
"อืม."จงซานพยักหน้า,ตามเหล่าเย่จื่อเข้าไปด้านใน
พร้อมกับอาต้า.
แม้ว่าทุกคนในตระกูลลูคาดหวังที่จะได้รับข่าวจากลู่เจี้ยนปิง,ทว่าหลายปีมานี้ด้วยหวั่นเกรงต่อเหล่าเยว่จื่อลู่,จึงไม่มีใครกล้ากล่าวสิ่งใด.
ตระกูลลู,ภายในห้องโถง.
เหล่าสาวใช้เร่งรีบนำชาที่ดีที่สุดมาเสริฟ,ในเวลาเดียวกันข้างนอกก็มีเสียงโหวกเหวกโวยวาย.
"อาต้า,ไปจัดการ."จงซานกล่าว.
"ครับ."อาต้าที่ตอบรับในทันที,พร้อมกับออกไปกับคนตระกูลลู่ที่หน้าประตู.
คนของตระกูลเจานั้นได้ส่งคนมาแก้แค้นให้กับนายน้อยของพวกเขานั่นเอง.
ภายในห้องโถง,เหลือเพียงแค่จงซานและเหล่าเยว่จื่อลู่.
"ขอถามอาวุโส,ลู่เจี้ยนปิงอยู่ในเมืองเทียนกงอย่างงั้นรึ?"เหล่าเยว่จื่อจงที่สอบถามออกมา.
"ใช่แล้ว,ทว่าข้าคิดว่าเขาคงไม่ต้องการให้ใครรู้เพื่อไม่ให้คนอื่นๆได้รับอันตราย."จงซานที่คิดครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าวออกไป.
"อันตราย? ทำไม?"
เหล่าเย่จื่อจงที่ตื่นเต้นกลายเป็นกระวนกระวายไปในทันที.
"ทำไมลู่เจี้ยนปิงถึงได้มีวิชาบำเพ็ญมากมายล่ะ?ทำไมเขาจากไปหลายปีไม่มีข่าวล่ะ?
วิชาบำเพ็ญเหล่านั้นเขาได้มาจากใหน?"จงซานที่สอบถามจ้องมองไปยังเหล่าเยว่จื่อลู่ทันที.
"เรื่องนี้,ข้าไม่รู้."เหล่าเยว่จื่อลู่จ้องมองไปยังจงซานพลางส่ายหน้าไปมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังเขาครู่หนึ่ง,พลางถอนหายใจ,"มีใครคนหนึ่งให้วิชาเหล่านั้นเขามา,เขาอาจจะถูกทำลายตระกูล,ทว่าลุ่เจี้ยนปิงได้ยืนมือเข้าไปช่วยเขา,บางทีเรื่องนี้มันกลับยากที่จะแก้ไข."
จงซานที่ใช้การคาดเดาและกล่าวออกมาอย่างสุภาพ.
"ข้าไม่เคยรู้เรื่องเช่นนี้เลย."เหล่าเย่จื่อลู่ที่ส่ายหน้าไปมาทันที.
"เฮ้เฮ้,ข้าเห็น,แล้วคนอื่นจะไม่เห็นอย่างงั้นรึ?
ความผิดนี้ยากที่จะสลาย,ไม่เพียงแต่ลู่เจี้ยนปิงที่เมืองเทียนกง,ครอบครัวของเขา,พวกเจ้าที่อยุ่ที่นี่,จะไม่สามารถหลีกหนีได้,จะต้องถูกกำจัดทั้งตระกูล,"ใบหน้าของจงซานที่แสดงท่าทางจริงจัง.
เห็นท่าทางจงซาน,หัวใจของเหล่าเยว่จื่อลู่ที่สั่นไหวไปมา,พลางสูดหายใจลึกเข้ามา,"อาวุโส,ลู่โมวที่ไม่ได้กล่าวความจริงก่อนหน้านี้,โปรดขออภัย,ทว่าในเมื่ออาวุโสมองออก,ข้าเองก็ไม่ต้องการปิดบัง,สิบปีก่อนที่เขาจะจากไป,เขาได้มาบอกกับข้า,เขาต้องการช่วยอาจารย์ของเขา,สิบปีนี้กลับไม่มีข่าว,ตายไปแล้วหรืออย่างไรก็ไม่มีใครรู้."
เห็นเหล่าเยว่จื่อลู่กล่าวเช่นนั้น,ภายในใจของจงซานที่สั่นไหว,อาจารย์?ช่วยอาจารย์,ก่อนหน้านี้เขาคาดเดาได้ถูกต้อง,อู๋หวานลี่นั้น,น่าจะเป็นอาจารย์ของลู่เจี้ยนปิง,อู่หว่านหลี่ที่เป็นขุนนางผังเมือง,ลู่เจี้ยนปิงก็ควรจะได้รับความรู้จากอาจารย์มาบ้าง,ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถได้อู๋หวานลี่มาใช้งาน,ทว่าได้ลู่เจี้ยนปิงมาก็น่าจะช่วยต้าเจิ้งได้บ้าง.
"อาวุโส,ในเมื่ออาวุโสรู้เรื่องที่เกิดขึ้น,ก็น่าจะรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นดี,ลู่โมวขอให้อาวุโสได้โปรดช่วยเจี้ยนปิงด้วย."เหล่าเย่จื่อลู่ที่คุกเข่าในทันที.
จงซานที่เขาไปประครอง,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เจ้าลุกขึ้น,หากข้าไม่ช่วยลู่เจี้ยนปิง,ข้าจะมาที่นี่เหรอ."
"ขอบคุณ,อาวุโส."เหล่าเยว่จื่อลู่กล่าว.
"ขอให้ข้าคิดอีกหน่อย."จงซานกล่าว.
"ครับ."เหล่าเยว่จื่อลู่ที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
จงซานที่คิดใครครวญและวิเคราะห์สถานการณ์ไปมา.พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เจ้าเชื่อใจข้าอย่างงั้นรึ?"
เหล่าเย่วจื่อลู่จ้องมองไปยังจงซาน,ขมวดคิ้วไปมา,ทว่าก็ตอบกลับออกมาทันที,"หากวันนี้ไม่ได้อาวุโส,ตระกูลลู่คงไม่มีอีกต่อไป,อาวุโสมีอะไรจะสั่ง,ข้าก็พร้อมที่จะทำอย่างเต็มที."
"ตระกูลลู่ของเจ้ามีคนทั้งหมดกี่คน?"จงซานที่กล่าวออกมา.
"รวมถูนาแล้ว,มีทั้งหมด 83
คน."เหล่าเย่วจื่อจงตอบ.
"หากว่าข้าต้องการให้พวกเจ้าทิ้งที่นี่ไปพวกเจ้าจะไปหรือไม่?"จงซานเอ่ย.
"จากไปอย่างงั้นรึ?"เหล่าเยว่จื่อจงกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ถูกแล้ว,ข้าสามารถช่วยลู่เจี้ยนปิงได้,ทว่า,ในเมื่อครอบครัวของเขาอยู่ที่นี่,เมื่อถึงเวลาเพราะห่วงพวกเจ้า,เขาย่อมไม่มีทางที่จะจากไป."จงซานกล่าวยืนยัน.
ลู่เจี้ยนปิงที่ได้ติดต่อกลับมาเลย,หากไม่เพราะว่าเขาอยู่ในสถานการณ์อันตราย,ไม่มีทางแน่นอนว่าเขาจะไม่ส่งข่าวเลย,จงซานสามารถยืนยันได้ว่าลู่เจี้ยนปิงมีความกตัญญู,คนเช่นนี้,ไม่มีทางที่จะทำให้ตระกูลตัวเองเดือดร้อนรึ?
ใบหน้าที่หนักแน่นของเหล่าเย่วจื่อลู่กล่าวออกมาทันที."ตกลง!"
"ดี,ข้าจะให้เวลาเจ้าสี่เดือน,นี่คือเม็ดยาจำนวนหนึ่ง,เจ้าจงเร่งรีบพัฒนาตัวเองและคนอื่นให้ดีที่สุดในสี่เดือนนี้,ให้มีระดับสูงกว่านี้."จงซานที่นำขวดยาจำนวนหนึ่งออกมาให้เขา.
"นี่มัน,เหล่านี้."เหล่าเยว่จื่อลู่ที่จ้องมองตาโตด้วยความอัศจรรย์ใจ,มีขวดยามากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ.
จงซานที่เผยยิ้มออกมา,พร้อมกับนำมุกคงหลิงออกมาสองลูกพร้อมกับศิลามิติจำนวนมาก."สร้างที่เก็บของ,เจ้าควรรุ้ว่ามันใช้อย่างไร?"
"ครับ."เหล่าเยว่จื่อจงใบหน้าที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
"สี่เดือนจากนี้,เจ้าจะต้องเตรียมเสบียงอาหารให้สามารถอยู่ได้ในหนึ่งปี,ให้สามารถกินดื่มสำหรับคนของเจ้า,รอให้ลู่เจี้ยนปิงกลับมา,จากนั้นทุกคนก็ให้จากไปพร้อมกับข้า."จงซานที่กล่าวรับรอง.
"ครับ,อาวุโส."เหล่าเยว่จื่อลู่ที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจตื่นตะลึงกับสิ่งที่เห็น.
ศิลามิติ?กำไลเก็บของ?
มีเฉพาะบรรพชนตระกูลเจาเท่านั้นถึงจะมีสิ่งนี้ได้.
"เพื่อความปลอดภัย,อย่าให้คนอื่นรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด,"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ."เหล่าเยว่จื่อจงที่เต็มไปด้วยความดีใจ.
"สี่เดือนหลังจากนี้,เจ้าให้พาคนเดินทางไปยังภูเขาทิศเหนือ."จงซานเอ่ย.
"ภูเขาทางเหนือ?
อาวุโส,ภูเขาทางเหนือนั้นมีสัตว์อสูรมากมาย,พวกเราทั้ง 83
คน,ถึงแม้ว่าจะก้าวไปถึงระดับเซียนเทียน,เกรงว่า..."เหล่าเยว่จื่อลู่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"ในเวลานั้น,จะมีหมาป่ามาหาเจ้า,ให้พวกเจ้าตามหมาป่าไป."จงซานกล่าว.
"หืม,หมาป่า?"เหล่ายว่จื่อลู่ที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"โปรดวางใจ,พวกมันจะไม่เข้าโจมตีเจ้า,ทว่าจะปกป้องเจ้า,ให้พวกเจ้าตามพวกมันไป."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ."เหล่าเยว่จื่อลู่พยักหน้ารับ.
เห็นเม็ดยาและสมบัติวิเศษมากมาย,เหล่าเยว่จื่อลู่ย่อมไม่คิดว่าจงซานจะทำร้ายพวกเขา.
ภายในเมืองดังกล่าว,ด้วยวิธีของจงซาน,ได้เข้าไปเจรจากับตระกูลเจา,เพื่อปกป้องตระกูลลู,รับประกันความปลอดภัยห้าเดือน,เพื่อที่จะให้ตระกูลลู่ปลอดภัยอย่างแน่นอน,ในเวลาเดียวกัน,เขาได้ให้อาต้าออกไปลาดตระเวน,จากนั้นเขาก็อัญเชิญหมาป่ายักษ์,พร้อมกับพูดคุยกับมัน,พร้อมกับมอบยาให้พวกมันเป็นรางวัล,พร้อมกับได้สั่งการให้มันรอคอยตระกูลลู่,เพื่อที่จะคุ้มครองตระกูลลู่เข้าไปยังหุบเขาที่จงซานเตรียมไว้,จากนั้นจงซานก็นำอาต้าเดินทางต่อไป.
งานวันเกิดของราชันย์ต้ายวีนั้น,เหลือเพียงหนึ่งเดือนแล้ว,จงซานจึงได้กลับเมืองเทียนกง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น