Immortality Chapter 216 Before Lu Residence,
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 216 ตระกูลลู่
หลังจากนั้นสิบวัน,นอกเมืองเทียนกง.
ท่ามกลางภูเขามากมายนับไม่ถ้วน,บนภูเขาลูกหนึ่ง,ในเวลานี้จงซานและอาต้ายืนอยู่บนยอดของมัน.
อาต้ายืนอยู่ด้านหลังจงซาน,จ้องมองพื้นที่ไกลออกไป,มีคนจำนวนหนึ่งที่เดินเท้าอยู่บนเส้นทางขึ้นภูเขา.
"เซียนเซิง,คนพวกนี้."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"!
คนเหล่านี้จัดการไม่ง่ายนัก."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวล.
"ทว่าหากแผนการเดินทางของพวกเราถูกพบ,การหลบหนียังจะเป็นความลับอย่างงั้นรึ?"อาต้ากล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ไม่มีปัญหา,เส้นทางอยู่ในใจของพวกเรา,พวกเราก็แค่ตะเวนหาที่พักไปเรื่อยๆ,พวกเขาไม่มีทางคาดเดาได้ถูกต้อง,ถึงจะรู้ก็ไม่สำคัญ,ข้าจะทำให้พวกเขารับรู้เส้นทางที่ผิดเพี้ยนไปเอง."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ครับ."อาต้าที่ตอนรับในทันที.
15วันหลังจากนั้น,ตำหนักอุปราช.
ระหว่างภาพฉาย,แผนที่ซึ่งมีภูเขาและแม่น้ำมากมาย,อี้เหยี่ยนและเถี่ยเสวี๋ยที่ยืนอยู่คนล่ะข้าง.
"อุปราช,จงซานอยู่สถานที่แห่งนี้,ไม่ออกไปพบกับใครเลย."เถี่ยเสวี๋ยที่ชี้ลงไปยังตำแหน่งดังกล่าวอย่างเงียบๆ.
"เฮ้เอ้,อยู่สถานที่แห่งนี้ไม่ไปใหนอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าพวกเขารู้ตัวแล้วรึ?
ต้องถูกพบตัวเรียบร้อยอย่างแน่นอน."อี้เหยี่ยนที่ฝืนยิ้มออกมา.
"มันจะเป็นไปได้อย่างไร?"เถี่ยเสวี่ยที่อุทานออกมา.
"เอาล่ะ,ไม่ต้องตาม,ถอยกลับมาได้แล้ว."อี้เหยี่ยนส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ.
"ครับ."เถี่ยเสวี๋ยที่ตอบรับในทันที.
....
สองเดือนหลังจากนั้น.
"เซียนเซิง,ที่ทางตะวันตกออกไปหมื่นลี้มีเมืองอยู่,และทิศตะวันออกเฉียนใต้อีกแปดพันลี้ก็มีเมืองชื่อ..."อาต้าที่ได้อธิบายภาพที่ฉายจากหยกแผนที่.
ขณะที่เขากวาดตามองเมืองต่างๆบนแผนที่อยู่นั้น,ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง.
เมืองนี้? นั่นไม่ใช่เมืองบ้านเกิดของลู่เจี้ยนปิงหรอกรึ?ก่อนหน้าที่เขาเป็นผู้คุมห้องขังที่เมืองเทียนกงเขาเป็นใครกัน?
คนผู้นี้มีอะไรน่าสงสัยอยู่ไม่น้อย?
"เอาล่ะ,ไปยังเมืองแห่งนี้."จงซานที่ชี้และกล่าวออกมา.
"ครับ."อาต้าพยักหน้า,ก่อนที่จะควบคุมเมฆสีขาวพาจงซานตรงไปยังทิศทางตะวันตกในทันที.
เมืองแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก,มีขนาดเล็กกว่าเมืองปุถุชนต้าเจิ้งด้วยซ้ำ,ทว่าเป็นเมืองที่มีกำแพงเมืองที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง,มีกำแพงล้อมรอบเมืองสูงหลายสิบเมตร,สามารถที่จะป้องกันเหล่าสัตว์อสูรนักล่าระดับต้นได้.
เมืองแห่งนี้ดูเหมือนเมืองปุถุชน,ทว่าก็มีจำนวนของผู้ฝึกตนอยู่ไม่น้อยเลย,ซึ่งส่วนมากแล้วจะเป็นของตระกูลขุนนางเกือบทั้งหมด,ผู้ฝึกตนดูเหมือนว่าระดับสูงสุดนั้นจะมีเพียงแค่ระดับแกนทองเท่านั้น.
เมื่อจงซานและอาต้าเข้ามาในเมืองแห่งนี้,พวกเขาจึงกลายเป็นผู้ฝึกตนสูงสุดไปในทันที.
จงซานและอาต้าที่นำเมฆสีขาวลงจอดที่หน้าประตูเมือง,เหล่าผู้คุ้มกันย่อมไม่กล้าเข้ามาขวางพวกเขาอย่างแน่นอน.
ผู้สามารถสร้างเมฆเหินได้นั้น?อย่างน้อยก็ต้องมีระดับก่อตั้งวิญญาณ,ซึ่งในสายตาของเหล่ายามต่างก็เต็มไปด้วยความชื่นชมนับถือคนทั้งสอง.
จงซานและอาต้าไม่ได้สนใจสายตาของคนอื่นๆ,ก้าวเข้าไปในเมืองในทันที.
จงซานที่ต้องการหาตระกูลของลู่เจี้ยนปิง,ไม่ได้ต้องการที่จะเผยตัวตนออกมาเช่นกัน.
จงซานที่เข้ามาถามคนด้านในเล็กน้อยเกี่ยวกับคนที่อยู่ด้านในเกี่ยวกับเรื่องราวของลู่เจี้ยนปิง.
เป็นความจริง,พวกเขาที่เป็นตระกูลขุนนางใหม่.
สี่สิบปีก่อนหน้านี้,ตระกูลลู่เป็นเพียงแค่ตระกูลธรรมดาๆเท่านั้น,เป็นตระกูลปุถุชน,มีระดับต่ำที่สุด,ไม่คิดเลยว่าสี่สิบปีหลังจากที่ลู่เจี้ยนปิงจากไป,ก่อนที่เขาจะกลับมาและมอบวิชาบำเพ็ญให้กับตระกูล,ทำให้ภายในตระกูลมีผู้ฝึกตนมากมายด้วยตำราของลู่เจี้ยนปิง.
อย่างไรก็ตาม,ก็ถือว่าพวกเขาเป็นตระกูลขุนนางขนาดเล็กอยู่เหมือนกัน,สิบปีที่แล้ว,เมื่องานแต่งงานใหญ่ของลู่เจี้ยนปิงจะเริ่มขึ้น,เขากลับทิ้งคู่หมั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย.
บางคนบอกว่าลู่เจี้ยนปิงนั้นได้ตายไปแล้ว,บางคนก็บอกว่าลู่เจี้ยนปิงเดินทางไปยังเมืองเทียนกงและยังได้เป็นสมาชิกของสำนักหานหลิน,ทว่าคนของตระกูลลู่พลังฝึกตนสูงสุดก็เพียงแค่ระดับเซียนเทียน,จะมีใครกล้าข้ามภูเขาและแม่น้ำไปสืบข่าวที่เมืองเทียนกงที่ลึกลับกัน?
จงซานที่ใช้ศิลาวิญญาณเพียงแค่ไม่กี่ก้อนก็สามารถ,ล่อลวงผู้ฝึกตนทั่วไป,นำทางพวกเขาไปยังตระกูลลู่แล้ว.
"อาวุโส,ท่านต้องการไปสถานที่ดังกล่าวอย่างงั้นรึ?,ตระกูเจาบอกว่าวันนี้พวกเขาจะไปชิงผู้หญิงของตระกูลลูมาเป็นภรรยา."ผู้นำทางคนที่กล่าวตอบในทันที.
"ตระกูลเจาอย่างงั้นรึ? จะไปคว้าผู้หญิงมาเป็นภรรยา?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาด้วยความสงสัย.
"ใช่แล้ว,พวกเขาเป็นตระกูลขุนนางลำดับหนึ่ง,ยกเว้นเจ้าเมืองแล้ว,ตระกูลเจาคือตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้,ได้ยินมาว่าพวกเขามีฝึกตนระดับแกนทอง
3-4 คน,เลย,นายน้อยเจาบอกว่าวันนี้จะไปแย่งคู่หมั้นของลู่เจี้ยนปิงมา."ผู้นำทางกล่าว.
"แย่งคู่หมั้นของลู่เจี้ยนปิงอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามด้วยความสงสัย.
"ครับ,ลู่เจี้ยนปิงนับว่าเป็นคนที่มีโชคเป็นอย่างมาก,หายตัวไปนับสิบปี,คู่หมั้นของเขาก็ไม่เคยบ่นหรือเสียใจ,นางกลับยังรอเขาอยู่,แม้แต่อาศัยอยู่ในตระกูลลูเป็นสะใภ้ในนามของตระกูลลู่,ทว่าช่างน่าเศร้านักด้วยความงามเลิศเลอของนาง,ทำให้ตระกูลลูหัวกระไดไม่แห้งเลย,ทุกคนต่างก็มุ่งหวังต้องการตัวนาง,คู่หมั้นของลู่เจี้ยนปิงนั้น,หากว่านางต้องการแต่งงานใหม่ย่อมไม่มีใครขวางทางนาง,ทว่าหากนางไม่ต้องการแต่งล่ะก็,นางก็จะกลายเป็นคนของตระกูลลูตลอดไป,ตระกูลลู่ก็พร้อมที่จะปกป้องนาง."คนนำทางกล่าว.
"โห้ว?ใครบอกเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางสนใจ.
"ประมุขตระกูลลู่,เหล่าเยว่จื่อลู่."ผู้นำทางกล่าว.
"เหล่าเยว่จื่อลู่?"จงซานที่เอ่ยออกมา,ดูเหมือนว่าเหล่าเยว่จื่อลู่จะเป็นสุภาพบุรุษเหมือนกัน.
"ทุกคนในเมืองต่างก็ให้ความเคารพและสรรเสริญเหล่าเยว่จื่อลู่,คำพูดของตระกูลลู่นั้นหนักแน่นน่าเชื่อถือเป็นอย่างมาก,ช่างน่าเศร้าที่พวกเขาได้กลายเป็นเป้าหมายของนายน้อยตระกูลเจา,นายน้อยตระกูลเจาภายในเมืองต่างก็รับรู้ถึงความร้ายกาจของเขา,เป็นคนที่มักมากในกาม,ไม่ว่าเป็นหญิงสาวคนใดก็ตามที่เขาพึงพอใจ,เขาจะแย่งชิงและคว้าตัวมาเป็นหญิงบำเรอที่ตระกูลเขาทั้งหมด,ทว่าข้าเองก็ได้ยินมาว่านายน้อยตระกูลเจานั้นมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม,ดังนั้นตระกูลเจาจึงเอาอกเอาใจเขาเป็นอย่างมาก,วันนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นคราวเคราะห์ของตระกูลลู่แล้ว."ชายผู้นำทางได้แต่ทอดถอนใจ.
จงซานที่พยักหน้าให้,ตอนนี้เขาถูกนำมายังเรือนขนาดใหญ่ทางตะวันตก.
"อาวุโส,ที่นี่ล่ะ."ผู้นำทางกล่าว.
"อืม,เจ้าไปได้แล้ว."จงซานพยักหน้า.
"ครับ" คนนำทางที่รับปากในทันที,แม้ว่าเขาต้องการผลประโยชน์อีกสักเล็กน้อย,ทว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,แน่นอนว่าเขาย่อมไม่กล้าล่วงเกิน.
ที่ด้านหน้าของคฤหาสน์ขนาดใหญ่ มีอักษรสองตัว
ลู่ฟู่ (เรือนตระกูลลู่).
จากการสอบถามเรื่องต่างๆจากผู้นำทาง,จงซานสามารถที่จะวิเคราะห์ได้ว่า
40 ปีที่แล้วหลังจากที่ลู่เจี้ยนปิงได้นำวิชาบำเพ็ญกลับมา,อีกสิบปีเขาได้หายไปอย่างลึกลับ,ระหว่างสิบปีนี้,ไม่มีใครได้ข่าวเขาเลยรึ?
ปกติ,ถึงเขาทำงานเป็นผู้คุมของเรือนจำเมืองเทียนกง,ก็น่าจะมีข่าวคราวบ้าง,มีเรื่องสำคัญขนาดใหนกัน,ที่ทำให้สิบปีมานี้เขาไม่สามารถกลับตระกูลได้เลยรึ?
ที่ด้านนอกของตระกูลลู,ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะมีคนกลุ่มใหญ่รวมตัวกันอยู่.
ที่หน้าประตูของตระกูลลู่,มีชายชราคนหนึ่งผมขาวคิ้วสีขาวยืนอยู่ด้านหน้า,ที่ด้านหลังนั้นมีคนกว่า
20
คน,ต่างก็กระชับกระบี่เตรียมพร้อม,รอคอยคำสั่งของชายชระว่าจะเปิดการต่อสู้เมื่อไหร่.
ที่ด้านข้างของชายชรา,เป็นสาวงามคนหนึ่ง,ในเวลานี้ขมวดคิ้วไปมา
ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล.
ชายชราเห็นได้ชัดว่าคือประมุขตระกูลลู่,ทว่าที่ด้านนอกประตูนั้น,มีคนเป็นจำนวนมากที่มารวมตัวกัน,คนครึ่งหนึ่งที่สวมชุดสีดำ,กระชับกระบี่,และคนอีกกลุ่มหนึ่งที่แบกเกี้ยวสีแดงมา.
ที่หน้าประตูนั้นมีชายที่ดูเหมือนกับปุถุชนธรรมดา,แต่สวมชุดที่หรูหรา,มีดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่,สวมชุดเจ้าบ่าว,ซึ่งก็คือนายน้อยตระกูลเจานั่นเอง.
เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,หัวใจของจงซานที่สั่นไหว,เฝ้ามองอยู่มุมหนึ่ง,พร้อมกับนำหยกบันทึกมาบันทึกเหตุการณ์?ที่เกิดขึ้น,ที่มุมปากของเขาที่เผยยิ้มออกมา,ดูเหมือนว่าสวรรค์ได้ช่วยข้าแล้ว,มอบโอกาสดีๆให้กับเขา.
"เหล่าเยว่จื่อลู่,ข้านั้นเคารพนับถือท่าน,ตอนนี้ข้ามารับตัวเจ้าสาวของข้า,ขอให้ท่านหลีกทางด้วย,แล้วข้าจะไม่ทำอะไรท่าน."นายน้อยเจาในชุดเจ้าบ่าวกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"นายน้อยเจา,ถูนานั้นเป็นสะใภ้ตระกูลลู่,นางคือคนตระกูลลู่,ท่านกระทำเช่นนี้มีเหตุผลอะไร?
บ้านมีกฏบ้าน,เมืองมีกฏเมือง,ท่านทำเช่นนี้ไม่คิดว่ามันเลยเถิดเกินไปอย่างงั้นรึ?"เหล่าเยว่จื่อลู่แค่นเสียงอย่างเย็นชา.
"ตระกูลเจาคือกฏของเมืองนี้,เหล่าเยว่จื่อลู่,ข้าคิดว่าเจ้าอายูปูนนี้,การจะมาถึงระดับโหวเทียนขั้นปลายมันไม่ง่ายเลย,อย่าทำอะไรให้ขายหน้าตัวเองเลย,เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถสังหารทุกคนทั้งตระกูลลูได้ทั้งหมด?"นายน้อยเจาที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เจ้ากล้ารึ?"เหล่าเยวีจื่อลู่ชำเลืองมองออกไป.
"ชิ,คิดว่าข้าไม่กล้ารึไง?
คงไม่คิดว่ายังมีลู่เจี้ยนปิงอยู่หรอกนะ?
สิบปีนี้ไม่มีข่าวเลย,บางทีมันคงจะถูกสัตว์อสูรแทะกินไปในหุบเขาแล้วก็ได้,ไม่เช่นนั้นตอนนี้มันคงกลับมาแล้ว,ชิ,แต่ถึงมันจะกลับมาแล้วอย่างไร?
ตระกูลของข้ามีผู้ฝึกตนระดับแกนทองตั้งหลายคน,ตระกูลเจาต้องหวาดกลัวเขาอย่างงั้นรึ?
ยิ่งตอนนี้ไม่มีเขา,ตระกูลลูของเจ้าที่มีระดับเซียนเทียนเพียงห้าคน,คนเหล่านี้แค่ข้านำผู้เชี่ยวชาญเซียนเทียนมาเพียงสิบคน,ตระกูลลูเล็กกระจ้อยร่อยนี้,ยังคิดที่จะขวางทางข้าอย่างงั้นรึ
ถูนา,ตอนนี้เจ้ายังไม่แต่งงานด้วยซ้ำ,เจ้าจะเป็นสะใภ้ตระกูลู่ได้อย่างไร?
"นายน้อยเจาแค่นเสียง.
"ชิ,คิดว่าคนตระกูลลู่กลัวความตายอย่างงั้นรึ?พวกเราตระกูลลู่ไม่เคยกลัวความตาย,ก่อนหน้านี้เป็นอย่างไรตอนนี้เป็นเช่นนั้น,แม้แต่วันข้างหน้าก็ไม่เคยหวาดกลัว,ต้องการลักพาตัวคนตระกูลลู่,ข้ามศพพวกเราไปก่อน."เหล่าเยว่จื่อลู่ที่จ้องมองออกไปด้วยความโกรธ.
"พวกเจ้าไม่ต้องการจะมีชีวิตอยู่แล้วอย่างงั้นรึ?"นายน้อยเจาที่กวาดตามองด้วยความดุร้าย.
"ตระกูลลู่ยึดถือคุณธรรม,ตลอดสิบปีไม่เคยทำผิด,ไม่เคยหวาดกลัวความตาย,หากถูนาถูกคนชั่วอย่างเจ้าลักพาตัวไป,คิดว่าพวกเราจะยอมอย่างงั้นรึ?,พวกเราเงยหน้าไม่อายฟ้าก้มหน้าไม่อายดี,อยากเข้ามาก็มา,ตระกูลลู่ไม่เคยกลัวตาย,ข้าจะดูวันนี้,นายน้อยตระกูลเจาไร้ซึ่งคุณธรรม,ไร้ซึ่งศีลธรรมทุกคนจะได้รู้กันทั่ว,หลังจากข้าตาย,กลายเป็นผี,ข้าจะตามล้างตามผลาญสาปแช่งเจ้า."เหล่าเยว่จื่อลู่ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เหล่ายวีจื่อลู่ถึงแม้ว่าจะมีพลังฝึกตนต่ำ,ทว่าก็ยังกัดฟันอดทนต่อแรงกดดันคุกคามของนายน้อยเจาที่ปล่อยออกมาได้,ถึงแม้ว่าเขาจะด้อยกว่าจนเทียบไม่ได้แต่เขาก็ไม่ได้หวาดกลัว,คนของตระกูลลู่เองต่างก็กระชับกระบี่,ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่หวาดกลัวในความตาย.
นายน้อยเจ้าที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธและอับอายตะโกนออกไปเสียงดัง,"สังหารพวกมัน,อย่าให้เหลือ."
ขณะที่คนของตระกูลเจ้ากำลังจะเริ่มนั้น.
"ช้าก่อน."หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเหล่าเยว่จื่อลู่ก็ตระโกนออกมาในทันที.
ทันทีที่เสียงของนางเปล่งออกมา,สายตาของทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังนาง.
"มีอะไร?โฮ้ว,แม่นางถูนายินดีที่จะไปกับข้าแล้วอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของนายน้อยเจาที่เผยยิ้มอย่างน่าเกลียดออกมา.
"สะใภ้สอง,เจ้าโปรดวางใจ,คนของตระกูลลู่นั้นไม่เคยหวาดกลัวความตาย,พวกเราจะปกป้องเจ้า,ทุกคนในตระกูลลู่นั้นจะไม่มีใครถอยแม้แต่ก้าวเดียว."เหล่าเยว่จื่อลู่ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
ดวงตาของถูนานั้นเต็มไปด้วยน้ำตา,จ้องมองไปยังเหล่าเยว่จื่อลู่ด้วยความเคารพ,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"ฟู่ฉิน(พ่อสามี),สะใภ้สองเป็นตัวอัปมงคล,ก่อนแต่งงาน,เจี้ยนปิงก็หายไป,ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใหน,วันนี้ยังนำภัยพิบัติมาสู่ตระกูลลูอีก,ข้าทำผิดต่อคนตระกูลลู,เพียงเพราะข้าเป็นต้นเหตุ,ข้าไม่สามารถมองเห็นตระกูลลู่ต้องพังทลายเพราะข้า,ทว่าหัวใจของข้านั้นยังเป็นสะใภ้ตระกูลลู่,ข้าเป็นภรรยาของเจี้ยนปิงเรียบร้อยแล้ว,ชีวิตของข้ามันช่างไร้ค่า,ข้าไม่สามารถเห็นตระกูลของเจี้ยนปิงพังทะลายได้,ขออภัย,ฟู่ฉิน,เจี้ยนปิง,อย่าได้เสียใจเพื่อข้า,จงมีชีวิตอยู่ต่อไปเถิด."
ได้ยินคำพูดของลูกสะใภ้,เหล่าเยว่จื่อลู่รู้สึกไม่ดีในทันที,ขาที่กวาดตามองออกไป,ทว่าช้าไปแล้ว,ในมือของถูนานั้นมีมีดสั้นเล่มหนึ่งที่ตวัดไปที่คอของนางเอง,ช้าไปแล้ว,ช้าไปสำหรับทุกคนที่จะช่วยเหลือ,นอกจากนี้มีดสั้นนั้นยังเคลื่อนที่เร็ว,ไม่สามารถหยุดได้แน่,ถึงแม้ว่าถูนาจะหยุด,แต่ก็ไม่ทันแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น