Immortality Chapter 214 A view world
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 214 มุมมองของสระน้ำ.
มุมมองของสระน้ำ.
วันถัดมา,ตำหนักอุปราช,บนเกาะลอยฟ้าเกาะหนึ่ง.
บนศาลากลางน้ำ,ได้มีการจัดโต๊ะอาหารสองโต๊ะ,พร้อมกับอาหารเซียนที่น่าเอร็ดอร่อย.
อุปราชอี้เหยี่ยน,ยืนอยู่มุมหนึ่งของศาลา,พร้อมกับหยิบอาหารปลา,พร้อมกับโยนลงไปในสระไม่หยุด,เป็นเหตุให้เหล่าปลาตัวใหญ่ที่เร่งรีบกระโดดมาแย่งอาหารไปก่อนใคร.
อี้เหยี่ยนที่จ้องมองกับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในบ่อด้วยความคิดที่ลึกซึ้ง.
ในเวลาเดียวกัน,เถี่ยเสวี๋ยก็นำจงซาน,จนมาถึงชายฝั่งของสระแห่งหนึ่ง.
เถี่ยเสวี๋ยที่ชี้ไปยังไม้กระดานที่เชื่อมต่อไปยังศาลากลางน้ำ."เซียนเซิงจงซาน,อุปราชได้บอกว่าให้ท่านผ่านเข้าไปได้เลย,ข้าจะรอท่านอยู่ด้านนอก."
จงซานที่พยักหน้า,ก้าวข้ามผ่านไม้กระดาษตรงไปยังศาลากลางน้ำช้าๆ,เถี่ยเสวี๋ยที่ยืนเฝ้าคอยอย่างเคารพอยู่ด้านนอก.
เมื่อเขาก้าวเข้ามาในศาลากลางน้ำ,อี้เหยี่ยนไม่ได้หันหน้ากลับมา,ทว่ายังคงมองลงไปในบ่อน้ำ,และยังคงโยนอาหารปลาลงไปในสระน้ำ.
จงซานที่มาถึงแล้ว,จ้องมองลงไปในสระ,อี้เหยี่ยนที่โยนอาหารปลาลงทุกครั้ง,ปลาต่างๆจะเคลื่อนที่ความเร็วเพื่อแย่งกินอาหาร.
"เซียนเซิงจงซาน,ท่านกำลังเห็นอะไรอยู่อย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่ให้อาหารปลา,ขณะที่ถามจงซานที่อยู่ข้างๆ.
เห็นท่าทางของอี้เหยี่ยนแล้ว,จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนเป็นผู้มากความสามารถ,ใยต้องถามผู้เยาว์ตัวน้อยเช่นข้าว่าเห็นอะไรด้วยล่ะ?"
"ภายในสระนี้คือโลกหล้า,ปลาก็เทียบได้กับ,ผู้ฝึกตนในโลกหล้านี้,เทียบได้กับราชวงศ์ราชันย์,เทียบได้รับราชวงศ์สวรรค์,เทียบได้กับราชวงศ์จักรพรรดิ,เทียบได้กับสำนัก,สระน้ำที่เงียบสงบ,เหล่าปลาก็จะอยู่กันอย่างสงบปลอดภัย,ทว่าตราบเท่าที่มีอาหารถูกโยนลงไปในสระล่ะก็,ปลาในสระก็จะเร่งรีบแย่งชิงเพื่อเป็นที่หนึ่ง,เพื่อที่จะคว้าอาหาร
แย่งชิงที่จะได้กินมัน."อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนคงจะเป็นเพียงคนเดียว,ที่เฝ้าสังเกตโลกหล้า,จงซานรู้สึกชื่นชม."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน.
อาหารปลาถูกโยนลงสระจนหมด,อี้เหยี่ยนหันหน้ามาจ้องมองจงซาน."เซียนเซิง,จงซาน,ท่านคิดว่าข้ากล่าวถูกต้องใหม?"
"ภายใต้สวรรค์ทุกคนล้วนแล้วแต่แสวงหาผลประโยชน์,ความวุ่นวายสับสนที่เกิดขึ้นใต้หล้าจึงเกิดมาจากผลประโยชน์ที่พวกเขาต้องการ,เซียนเซิงอี้เหยี่ยนกล่าวเช่นนั้นเป็นเรื่องถูกต้องแน่นอน,ผลประโยชน์ล้ำค่า,เซียนเซิงยินดีที่จะโยนให้กับคนอื่นงั้นรึ?."จงซานพยักหน้ากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ในเวลานั้น,จงซานสามารถคาดเดาได้อย่างถูกต้องว่าคำเชิญสองใบนั่นมาจากที่ใด,แน่นอนว่านี่เป็นเหยื่อที่อี้เหยี่ยนได้โยนออกไป,บัตรเชิญทั้งสองก็เหมือนกับอาหารปลา,หลังจากที่ได้โยนมันออกไปแล้ว,ทั้งกงจูเฉียนโหยวและซือจื่อหานจิวต่างก็ตระคลุบเหยื่อ,พร้อมกับกำหนดให้ไปตายไปอีกด้วย.อี้เหยี่ยนช่างเป็นคนที่ร้ายกาจจริงๆ.
"เซียนเซิงจงซานเป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริงๆ,เชิญนั่ง."อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มออกมาต่อจงซาน.
"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนเชิญ."จงซานเอ่ย.
จากนั้น,คนทั้งสองก็เริ่มมื้ออาหาร,นั่งประจันหน้ากัน.
"เมื่อประตูความตายถูกเปิด,ทว่าอยู่ต่อหน้าเซียนเซิงจงซานแล้วกลับสามารถแก้ไขปิดมันลงไปได้,อี้เหยี่ยนรู้สึกยินดีจริงๆ,ขอใช้สุรานี้คารวะเซียนเซิงจงซาน,"อี้เหยี่ยนที่ยกแก้วขึ้นดื่ม.
จงซานที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนชื่นชมเกินไปแล้ว,ผู้น้อยเป็นคนต่ำต้อย,จะกล้ารับคำชื่นชมนี้ได้อย่างไร,มิบังอาจ,การที่ได้พบกับเซียนเซิงอี้เหยี่ยนที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ,ผู้น้อยขอใช้สุราคารวะเซียนเซิง."
"เซียนเซิงจงซานอย่าได้ถ่อมตัว,ทะเลสาบม่านหมอกและป่าหมื่นต้นท้อล้วนแล้วแต่เพื่อลอบสังหาร,เซียนเซิงควรจะสามารถคาดเดาได้อย่างถูกต้องว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังจงซาน.
ได้ยินคำพูดของอี้เหยี่ยน,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ใคร?ไม่ใช่เจ้ารึอย่างไร?
แต่ถึงกระนั้น,ถึงแม้ว่าเขาจะรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี,ทว่าเขาย่อมไม่สามารถพูดออกมาได้เช่นกัน.
"เรื่องนี้จงซาน,ไม่อาจรู้ได้,บางทีอาจจะมีอีกราชวงศ์ราชันย์ที่ต้องการปิดล้อมราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวนอกจากอีกสามแห่งก็เป็นได้."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เฮ้เฮ้,ไม่ว่าเซียนเซิงจะคิดอย่างไร,แต่การหนีออกมาจากความตายได้นั้น,ความสามารถของเซียนเซิง,อี้เหยี่ยนรู้สึกชื่นชม,การที่สามารถหนีพ้น,ก้าวข้ามประตูแห่งความตายได้นั้นไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงเลย,ชั่วชีวิตของอี้เหยี่ยนนั้นมีเพียงสองคนที่รู้สึกชื่นชม,หนึ่งคือจักรพรรดิองค์แรกน่าหลานเจิ้งเตอ,อีกคนก็คือเซียนเซิงจงซานนี่ล่ะ."อี้เหยี่ยนเผยยิ้มพร้อมกับจ้องมองไปยังจงซาน.
ได้ยินคำพูดของอี้เหยี่ยนแล้ว,จงซานที่ชำเลืองตาโต,ก่อนที่จะกล่าวออกมาทันที"มิกล้าๆ,ในเวลานั้นที่พวกเราไม่เดินทางไปยังทะเลสาบม่านหมอก,เป็นการตัดสินใจเป็นของกงจูเฉียนโหยว,ข้าเพียงแนะนำเท่านั้น."
"อืม,แล้วการเลือกตั้งเจ้าเมืองที่เมืองอู๋ซวังล่ะ?"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เรื่องหาเสียงของสุ่ยเทียนหยานั้น,ทำไมเซียนเซิงถึงได้ถามเรื่องนี้อย่างงั้นรึ?"จงซานแบ่งรับแบ่งสู้,แสร้งกล่าวออกมาด้วยความโง่งม.
"เซียนเซิงไม่จำเป็นต้องถ่อมตัว,แม้ว่าอี้เหยี่ยนจะเหมือนคนใกล้ฝั่ง,ทว่าหูตาก็ยังคงกว้างไกล,แผนการเลือกตั้งในเมืองอู๋ซวัง,การคำนวณทางจิตวิทยาและงานเลี้ยงตำหนักจวีลู่,น้ำจุดไฟ,แม้แต่แผนการสังหารทะเลสาบม่านหมอก,ทุกอย่างล้วนแล้วแต่พิสูจน์ความสามารถของเซียนเซิงแล้ว,อี้เหยี่ยนยังรู้สึกด้อยกว่า."อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
เห็นท่าทางของอี้เหยี่ยนแล้ว,จงซานขมวดคิ้วไปมา,อี้เหยี่ยนผู้นี้มีจุดประสงค์อะไร?
"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนที่ท่านกล่าวว่า,แผนการทางจิตวิทยา,และการจุดน้ำด้วยไฟ,ล้วนแล้วแต่ได้รับมาจากตำราโบราณ,ใยจะกล้าว่าเป็นความสามารถของข้าล่ะ."จงซานที่กล่าวออกมาทันที,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"เฮ้เฮ้,ใยเซียนเซิงต้องถ่อมตัวด้วยล่ะ,อี้เหยี่ยนเห็นทุกอย่าง,ไม่มีทางดูผิดแน่นอน,ก่อนหน้านี้เซียนเซิงควรจะเพิ่งเดินทางมาทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้แค่เพียงสองปี,เพื่อเป็นขุนนางของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวสินะ."ใบหน้าของอี้เหยี่ยนกล่าวยืนยัน.
"ถูกแล้ว,ก่อนหน้านี้สองปี,ข้าได้รับการรับรองจากอาวุโสสำนักไคหยาง,คิดว่าไม่ใช่เรื่องปกปิดแต่อย่างใด."จงซานที่พยักหน้ารับ.
"ขุนนางขั้นห้าของราชวงศ์ศวรรค์ต้าโหลว,ที่อี้เหยี่ยนเชิญมาวันนี้,ก็เพื่อที่จะขอให้เซียนเซิงเข้ามาทำงานให้กับต้ายวีของข้า."อี้เหยี่ยนกล่าวอย่างจริงจัง.
"หืม?
เซียนเซิงอี้เหยี่ยนกล่าวล้อเล่นหนักไปแล้ว."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาจ้องมองออกไป,แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่,อี้เหยี่ยนไม่ได้หลอกลวงหรือมีความนัยยะอะไรอย่างแน่นอน,และหวังว่าเซียนเซิงจะตัดสินใจเข้าร่วมราชวงศ์ราชันย์ต้าโหลว,ข้ายินดีที่จะลาออกจากตำแหน่งอุปราช,พร้อมกับมอบมันให้เซียนเซิงเป็นผู้ควบคุมกองกำลังราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี."เซียนเซิงอี้เหยี่ยนที่กล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง.
"พรึด!"จงซานที่ลุกขึ้นทันที,จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยนด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด.
"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนอย่าได้กล่าวเรื่องนี้อีกเลย,ผู้น้อยเป็นขุนนางของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,จะเข้าร่วมต้ายวีได้อย่างไร?,นอกจากนี้ข้าที่เป็นเพียงแค่คนธรรมดาทั่วไปไร้ซึ่งชื่อเสียง,มีคนที่เหนือล้ำกว่าข้าหลายร้อยเท่า,มีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน,ไม่ต้องเอ่ยถึงคนไกล,ยกตัวอย่าง,กงจูเฉียนโหยว,หรือแม้แต่เซียนเซิงสุ่ยจิงเหนือกว่าตัวข้านับร้อยนับพันเท่า."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"เซียนเซิงจงซานโปรดนั่นลงก่อน."ใบหน้าของอี้เหยี่ยนที่ฝืนยิ้มออกมา.
ขณะที่จงซานนั่งลงช้าๆ,จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,แววตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจและสงสัย.
"คนธรรมดาไร้ชื่อเสียงอย่างงั้นรึ?
เฮ้เฮ้,แม้ว่าอี้เหยี่ยน,และเซียนเซิงจะรู้จักกันช้าไป,ทว่าข้ามั่นใจว่ามองคนไม่ผิด,เซียนเซิงไม่ได้ด้อยไปกว่าอี้เหยี่ยนเลย,ไม่ได้ด้อยไปกว่าเซียนเซิงสุ่ยจิง,ทว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงนั้นเข้าร่วมราชวงศ์ต้าโหลวมาหลายปีแล้ว,เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของอ๋องต้าเสวียน,แม้ว่าจะไม่ได้รับภารกิจที่หนักหนาอะไรแต่สำหรับเซียนเซิงสุ่ยจิงแล้วไม่ได้รู้สึกทุกร้อนหรือคิดตีจากต้าโหลว.นั่นจึงทำให้ข้าไม่สามารถโน้มน้าวเขาได้,ทว่าเซียนเซิงนั้นต่างออกไป,เซียนเซิงเพิ่งเข้าร่วมต้าโหลวเพียงแค่สองปีเท่านั้น,เป็นขุนนางระดับห้า,ได้รับมรรคายังไม่ถึงระดับอ่อนนุ่มด้วยซ้ำ,ทว่าตำแหน่งอุปราชของราชวงศ์ราชันย์แม้ว่าจะยังไม่สามารถเทียบกับมรรคาระดับกลางได้,ทว่าก็เหนือกว่ามรรคาระดับอ่อนหนุ่มหลายเท่า,หากว่าท่านเข้าร่วมต้ายวีล่ะก็,จะทำให้พลังฝึกตนก้าวหน้า,และก้าวไปอยู่เหนือผู้คนได้อย่างแน่นอน."อี้เหยี่ยนที่กล่าวโน้มน้าวอีกครั้ง.
จากนั้น,อี้เหยี่ยนก็จ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่ารอคอยคำตอบจากเขาอยู่.
จงซานที่จ้องมองอี้เหยี่ยนพลางถอนหายใจยาว,หากเขาตอบรับคนผู้นี้,นับว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจแน่นอน,อุปราชต้ายวีอย่างงั้นรึ?ถึงแม้ว่าต้ายวีอาจจะถูกกำจัดไปในวันข้างหน้า,แต่ด้วยสถานะที่เขาจะได้รับ,การจะเข้าร่วมราชวงศ์ราชันย์อื่นๆหรือแม้แต่ราชวงศ์สวรรค์ก็ไม่ใช่เรื่องยาก,อีกทั้งยังได้รับมรรคาที่มากกว่าระดับอ่อนนุ่มอีกด้วย,ทว่าเป้าหมายที่แท้จริงของจงซาน,ย่อมไม่มีใครสามารถรู้ได้.
จงซานที่ไม่ได้สนใจความสำเร็จและล้มเหลวชั่วคราว,เป้าหมายระยะยาวของจงซานได้ถูกตั้งขึ้นมาแล้ว.
"เซียนเซิงอี้เหยี่ยน,หากว่าราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวได้เสนอนิรโทษกรรมให้กับท่าน,พร้อมกับเสนอที่จะให้ตำแหน่งระดับสูงของราชวงศ์ต้าโหลว,เซียนเซิงจะยินดีที่จะทิ้งต้ายวีแล้วเข้าต้าโหลวอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มพลางสอบถามออกมา.
"ตัวข้านั้นแตกต่างจากเซียนเซิง,ท่านเพิ่งเข้าร่วมต้าโหลวเพียงสองปี,ทว่าตัวข้านั้นอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว,มีความลึกซึ้งต่อองค์ราชันย์,และยังกุมขุนพลหลายหมื่น,เหล่าพวกพ้องที่ตายไปในสนามรบเองก็มีมากมายนับไม่ถ้วน,หนำซ้ำอี้เหยี่ยนในเวลานี้เหลือเวลาไม่มากแล้ว,ไม่สามารถจากต้ายวีไปได้."อี้เหยี่ยนกล่าวตอบ.
"เหมือนดั่งที่เซียนเซิงอี้เหยี่ยนกล่าว,จงซานก็ติดหนี้บุญคุณของกงจูเฉียนโหยว,จะสามารถทำลายหลักการเพียงเพื่อผลประโยชน์เล็กน้อยได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ดวงตาของอี้เหยี่ยนที่หดเกร็ง,ผลประโยชน์เล็กน้อยอย่างงั้นรึ?
อุปราชราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,เป็นเพียงผลประโยชน์เล็กน้อยอย่างงั้นรึ?
"ข้ามาพบท่านในวันนี้,ไม่ได้มาปรึกษาหารือกันเรื่องของสองราชวงศ์ทั้งสองแต่อย่างใด."จงซานที่ยกแก้วสุราขึ้นดื่มให้กับอี้เหยี่ยน.
"อืมเช่นนั้น,ข้าจะไม่กล่าวถึงเรื่องนี้อีกก็แล้วกัน."อี้เหยี่ยนที่ยกสุราขึ้นดื่มพร้อมรอยยิ้ม.
คนทั้งสองคนที่ดื่มสุรา,พร้อมพูดคุยกันเรื่องต่างๆ,อี้เหยี่ยนนั้นต้องการที่จะชักจูงให้จงซานเข้าร่วมราชวงศ์ต้ายวี,ทว่าภายในใจลึกๆของจงซานนะรึ?ต้องการให้เขาเข้าร่วมราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งด้วยซ้ำ,หากว่าต้าเจิ้งมีคนเช่นนี้,ก็เทียบได้กับกองกำลังนับล้านทีเดียว.
อย่างไรก็ตาม,จากคำพูดมุมมองของอี้เหยี่ยนก่อนหน้านี้,เขาที่เป็นคนที่มีจิตใจหนักแน่,แม้แต่การดึงเขาเข้าร่วมราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวยังเป็นไปได้ยาก,การจะดึงเข้าเข้าราชวงศ์ต้าเจิ้งไม่จำเป็นต้องคิดเลย,เป็นเพียงแค่ความฝันเฟื่องเท่านั้น,อย่างไรก็ตามจงซานไม่ได้กังวลแต่อย่างใด,การชักจูงเขา,แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้,การได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกับเขาก็นับว่าคุ้มค่า,เขาที่พอจะคาดเดาข้อต่อรองได้,ในวันข้างหน้าหากว่ามีผลประโยชน์ที่เพียงพอ,และเป็นผลประโยชน์ที่ไม่ธรรมดา,อาจเป็นไปได้ว่าเขาจะทำสำเร็จก็เป็นได้.
เหมือนกับ,อี้เหยี่ยนเช่นกันที่ได้คาดหวัง,ค้นหาสิ่งต่างๆเพื่อที่จะชักจูงเขาด้วยเช่นกัน.
"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนกล่าวว่าเวลาของท่านเหลือไม่มาก,ทำไมถึงได้กล่าวเช่นนั้น?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ตัวข้าอยู่ในระดับก่อตั้งวิญญาณขั้นปลาย,การทะลวงผ่านระดับได้ถูกทำลายไปด้วย,"ผงสลายวิญญาณ"
ไม่ใช่ความลับอะไร."อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา,พลางทอดถอนใจ.
"ผงสลายวิญญาณอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เฮ้เฮ้,เซียนเซิงไม่รู้จักอย่างงั้นรึ?ผงสลายวิญญาณนั้นจะใช้ในการผนึกวิญญาณกับร่างเนื้อไม่ให้แยกจากไปใหน,หากว่าทะลวงไปยังระดับหลอมกายธาตุล่ะก็,วิญญาณศักดิ์สิทธิ์จะสลาย,ด้วยผงสลายวิญญาณนั้นได้ประทับเข้ากับดวงวิญญาณ,จึงทำให้ไม่สามารถทะลวงผ่านระดับได้ตลอดชีวิต,แต่ก็มีประโยชน์เช่นกัน,นั่นก็คือช่วยยืดอายุไขออกไป."อี้เหยี่ยนที่ฝืนยิ้มออกมา.
ได้ยินคำพูดของอี้เหยี่ยน,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ยากที่จะก้าวไปยังระดับหลอมกายธาตุอย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่าไม่ใช่ว่ามีเม็ดยาเทวะกำเนิดหยวนอยู่หรอกรึ? อย่างไรก็ตามจงซานไม่มีทางโง่เอ่ยออกมาในเวลานี้.
"เซียนเซิงหรือว่าท่านรู้ว่าการทะลวงผ่านระดับจะสร้างอันตรายให้กับเซียนเซิงอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยถามออกไป.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,ดวงตาของอี้เหยี่ยนที่หดเกร็ง,จากนั้นก็สูดหายใจยาว,หลับตาพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ.
เห็นท่าทางของอี้เหยี่ยนแล้ว,จงซานสามารถคาดเดาได้ถึงความคิดของเขา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีคนที่ต้องการทำร้ายเขาอยู่แน่,ทว่าเขาไม่ยินดีที่จะเอ่ยถึงเท่านั้น.
แน่นอนว่าจงซานไม่สามารถพูดคุยหัวข้อนี้ต่อไปได้,เขาได้เปลี่ยนเรื่องใหม่ในทันที,ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยกันเรื่องต่างๆอีกหลายเรื่อง.
...
ในเวลาเย็น,ที่ตำหนักสวนตะวันตก,ที่ลานจตุรัสภายนอกห้องโถง,กงจูเฉียนโหยวที่กำลังเฝ้ามองดวงตะวันที่กำลังลับตาอยู่,โดยมีจงซานยืนอยู่ด้านหลัง.
จงซานที่มารายงานตัวต่อกงจูเฉียนโหยว.
"เซียนเซิง,อี้เหยี่ยนทาบทามท่าน,ให้เป็นอุปราชของต้ายวีอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่หันหน้ากลับไปมองจงซานถามออกเป็นนัยน์.
"เป็นเช่นนั้น,ทว่าผู้น้อยได้ปฏิเสธไปแล้ว."จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง.
ทุกคนต่างก็รู้ดีถึงความร้ายกาจของอี้เหยี่ยน,แน่นอนว่าจงซานไม่มีทางปิดบังกงจูเฉียนโหยวแน่,ตอนนี้เขาไม่คิดที่จะเปลี่ยนร่มเงา,ถึงจะตอบรับอี้เหยี่ยน,ก็ไม่ได้ทำให้เป้าหมายของเขาเร็วขึ้นแต่อย่างใด.
"ขอบคุณเซียนเซิง."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"กงจูคิดมากเกินไป,ผู้น้อย,ในเมื่อรับปากจะช่วยกงจู,แน่นอนว่าต้องปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด."จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมเช่นกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น