Immortality Chapter 213 Face to face confrontation

Immortality Chapter 213  Face to face confrontation

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 213 เผชิญหน้า

ตำหนักอ๋องจวีลู่.

"อ๋องจวีลู่ไม่อยู่อย่างงั้นรึ?"ทูตของราชวงศ์ราชันย์ต้ากวงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย.

"ถูกแล้ว,ท่านอ๋องเดินทางไปยังตำหนักสวนตะวันตก,เพื่อร่วมงานเลี้ยงกับกงจูเฉียนโหยว." พ่อบ้านตำหนักจวีลูตอบ.

"อะไร? กงจูเฉียนโหยว? กงจูเฉียนโหยวอยู่ตำหนักสวนตะวันตกอย่างงั้นรึ?"ทูตต้ากวงที่สั่นสะท้านตื่นตกใจ.

"? กงจูเฉียนโหยวเพิ่งส่งคำเชิญท่านอ๋องมาเมื่อเช้านี่เอง."พ่อบ้านตอบออกไปด้วยท่าทางสงสัย.

เห็นท่าทางของพ่อบ้านของตำหนักจวีลู่แล้ว,ทูตต้ากวงที่เผยใบหน้าประหลาดใจ,ราวกับว่ามันเกิดเรื่องบัดซบอะไรขึ้น,เขาจะต้องไปดูด้วยตัวเองแล้ว.

"ข้าจะเดินทางไปยังตำหนักสวนตะวันตกเพื่อเชิญท่านอ๋องด้วยตัวเอง,ไม่รบกวนแล้ว."ทูตต้ากวงกล่าว.

"ไม่มีปัญหา!"พ่อบ้านรับคำ.

.......

ตำหนักอุปราช.

แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ญที่ก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างๆสระน้ำ.

"อุปราช,คนของซือจื่อหานจิวถูกส่งมาว่า,เขาถูกกงจูเฉียนโหยวลอบโจมตี,ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

อี้เหยียนที่เดินออกมาจากศาลากลางน้ำ,เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล"เตรียมคนเอาไว้รึยัง?"

"รออยู่ด้านนอกแล้ว,ทุกคนพร้อมเดินทางทุกเมื่อ."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกตอบ.

"ในเมื่อพวกเขาเชิญพวกเรา,พวกเราจะต้องไปอย่างแน่นอน,ไปเถอะ!"อี้เหยียนที่เผยยิ้มออกมา.

"ครับ."แม่ทัพเถี่ยเสวี่ยรับคำ.

.......

ตำหนักสวนตะวันตก.

ทูตของต้ากวงที่มาจากตำหนักจวีลู่เร่งรีบจากไปในทันที,ได้เร่งรีบเข้ามาพบกับอ๋องจวีลูพร้อมแสดงท่าทางประหลาดใจ,เกิดอะไรขึ้น,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยท่าทาตกใจ.

"อ๋องจวีลู,ข้าเป็นคนของซือจื่อหานจิว,ถูกส่งมาเชิญท่านไปยังตำหนัก."ทูตต้ากวงได้กล่าวออกมาทันที.

"ซือจื่อหานจิว? กลับมาแล้วรึ?"อ๋องจวีลูที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ครับ,ซือจื่อของพวกเราถูกลอบโจมตี,ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บหนัก,จึงได้ให้ข้ามาเชิญท่านอ๋อง."ทูตต้ากวงกล่าว.

ในเวลาเดียวกัน,ทูตของต้ากวง,ไม่กล้ากล่าวเช่นกันว่าเป็นฝีมือกงจูเฉียนโหยวซุ่มโจมตี.

"อะไรกัน? ซือจื่อหานจิวถูกซุ่มโจมตีอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมาจากนั้นก็หันหน้ามามองจงซาน.

"ครับ"ทูตต้ากวงตอบกลับในทันที.

"เป็นใครกัน?"กงจูเฉียนโหยวที่สอบถามต่อ.

เห็นท่าทางของกงจูเฉียนโหยวแล้ว,ทูตต้ากวงที่อึกอักพูดไม่ออก,ก่อนที่จะกล่าวว่า,"เซี่ยเฉินก็ไม่รู้เช่นกัน."

เห็นท่าทางอักอ่วนของทูตต้ากวงแล้ว,ทุกคนต่างก็ขมวดคิ้ว,เขาต้องรู้แต่ไม่สามารถพูดได้,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะบังคับเขาได้เช่นกัน.

"ท่านอ๋อง,ข้าว่าพวกเราไปด้วยกันเถอะ."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

อ๋องจวีลู่จ้องมองไปยังทูตต้ากวง,ก่อนที่จะขมวดคิ้วไปมา,และกล่าวว่า"เช่นนั้นก็ดีเหมือนกัน."

ภายในใจของอ๋องจวีลู่นั้นเต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าภายในใจของกงจูเฉียนโหยวและคนอื่นๆรู้สึกตกอกตกใจทีเดียว,ซือจื่อหานจิวได้รับบาดเจ็บสาหัส? ความจริงแล้วเกิดอะไรขึ้น.

กู่หลินที่ก้าวออกมา,จ้องมองไปยังจงซานด้วยสายตาไม่เป็นมิตร.

ทุกคนที่อยู่บนเมฆสีขาวก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังตำหนักของซือจื่อหานจิว.

ในเวลาเดียวกัน,ที่เกาะลอยฟ้าของซือจื่อหานจิว.

บนเกาะลอยฟ้าแห่งนี้,อุปราชอี้เหยี่ยนและแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยได้เดินทางมาถึงแล้ว,ซือจื่อหานจิวที่เปลี่ยนชุดแล้ว,ตอนนี้เขาได้กินยาทิพย์เพื่อฟื้นฟูร่างกาย,ทว่าเขาได้รับบาดเจ็บหนักจำเป็นต้องพักฟื้นอีกสักระยะถึงจะกลับมาปกติ.

ซือจื่อหานจิวที่แสดงท่าทางขุ่นข้องใจเป็นอย่างมาก,ที่ถูกกงจูเฉียนโหยวล้อมฆ่า.

"ซือจื่อโชคดีหนีรอดมาได้,ทว่ากงจูเฉียนโหยวของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ตอนนี้ได้ตายไปด้วยน้ำมือของซือจือแล้ว,ซือจือจะทำอย่างไรต่อไปดี."อี้เหยียนที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

คำพูดของอี้เหยียนที่ดูเหมือนว่าปลอบใจซือจื่อหานจิว,ทว่ากับซ่อนความหมายเป็นปฏิปักษ์เอาไว้,เจ้าได้กลายเป็นภัยคุกคามของต้ายวีแล้ว.

ได้ยินคำพูดของอี้เหยี่ยนแล้ว,ซือจื่อหานจิวใบหน้าเย็นเยือบ,จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน.

ในเวลาเดียวกัน,อ๋องจวีลูและคนอื่นๆบนเมฆสีขาวก็เดินทางมาถึงลานที่พักด้านหน้า.

บนเมฆสีขาวนั้น,นอกเหนือจากอ๋องจวีลูยังมี,กงจูเฉียนโหยว,สุ่ยจิง,กู่หลิน,จงซาน,อาต้าและอาเอ้อ.

"พวกเจ้ายังไม่ตายอย่างงั้นรึ?"ซือจื่อหานจิวที่เต้นผางลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ.

ไม่เพียงแต่ซือจื่อหานจิวเท่านั้น,เซียนเซิงโจว,เซียนเซิงโหยวต่างก็จ้องมองตาโต,ใบหน้าไม่อยากเชื่อ,แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยและอี้เหยียนที่ยืนอยู่ด้านหลัง,สายตาก็ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,อี้เหยียนที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ,ดวงตาหดเกร็ง,เผยท่าทางประหลาดใจอย่างที่สุด,แผนการของเขาที่วางเอาไว้ล้มเหลว,เขาเวลานี้จึงจำเป็นต้องสุขมเอาไว้.

"ซือจื่อหานจิว,ใครตายอย่างงั้นรึ?"อ๋องจวีลูที่ก้าวเข้ามาในทันที.

 "กงจูเฉียนโหยว,เจ้ารอดได้อย่างไร,เจ้าหลอกข้าไปยังป่าหมื่นต้นท้อ,ต้องการที่จะล้อมสังหารข้า,แม้แต่ตำหนักและภูเขาจะระเบิดเผาไหม้พื้นที่ทั้งหมดไป,คาดไม่ถึงเลยว่าจะปลอดภัยและกลับมาได้."ซือจื่อหานจิวที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

ได้ยินคำพูดของซือจื่อหานจิว,กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา,เซียนเซิงสุ่ยจิงจ้องมองไปยังจงซาน,จงซานถึงกับชะงักงันกับคำพูดดังกล่าว,ยืนอยู่ด้านหลังกงจูเฉียนโหยวไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.

"ใครหลอกลวง? เป็นเจ้าที่หลอกลวงพวกเขา,วันนี้พวกเราอยู่กับอ๋องจวีลู่ในสถานที่เดียวกัน,แล้วจะไปลอบสังหารเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?"กู่หลินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"อะไร? ยามเว่ยเจ้าไม่ได้อยู่ที่ป่าหมื่นต้นท้ออย่างงั้นรึ?"ซือจื่อหานจิวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.

"แน่นอน,ยามเว่ย,พวกเราก็ยังอยู่ที่ตำหนักสวนตะวันตก."กู่หลินโต้แย้ง.

"เป็นไปไม่ได้,เจ้าเป็นคนส่งบัตรเชิญมาเอง,นอกจากนี้ข้ายังเห็นพวกเจ้า,ไม่ผิดแน่,เป็นไปไม่ได้ที่พวกเจ้าจอยู่ตำหนักสวนตะวันตก?"ซือจื่อหานจิวที่กล่าวยืนยัน.

"ซือจื่อหานจิว,ซือจื่อกู่หลินกล่าวเป็นเรื่องจริง,ในเวลานั้นกงจูเฉียนโหยวและซือจื่อกู่หลิน,และข้าพร้อมกับคนอื่นๆ,ต่างก็ร่วมงานเลี้ยงกันที่ตำหนักสวนตะวันตก,ข้ายืนยันเรื่องนี้ได้."อ๋องจวีลู่กล่าว.

"จะเป็นไปได้อย่างไร? เป็นได้เหรอ? แล้วข้าเห็นใครกัน?"ซือจื่อหานจิวที่คิดใคร่ครวญ.

ทันใดนั้น,ซือจื่อหานจิวที่ดูเหมือนว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้,ร่างกายของเขาถึงกับสั่นเทิ้มเหงื่ออันเย็นเยือนเริ่มหลั่งออกมา,ดวงตาทั้งสองข้างเบิกตากว้างจ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,หากว่าก่อนหน้านี้,หากเขาสังหารกงจูเฉียนโหยวจริงๆ,สังหารกงจูราชวงศ์สวรรค์,ต้ากวงและต้าโหยว,นับจากนี้ก็จะกลายเป็นศัตรูกัน,มีบางคนกำลังใส่ความ?

คิดได้เช่นนี้,หัวใจของซือจื่อหานจิวที่สะดุ้งเต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ,ป้ายสี? ไม่ได้การแล้ว,กงจูเฉียนโหยวอยู่ที่นี่,นี่เป็นการป้ายสีอย่างชัดเจน?พวกเขาต้องการสังหารข้า? ข้าต้องเป็นเหยื่ออย่างงั้นรึ?

ระหว่างนี้ซือจื่อหานจิวที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ซือจื่อหานจิว,ที่จริงก่อนหน้านี้สามวัน,ข้าก็ได้บัตรเชิญที่ท่านส่งมาเช่นกัน."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"ข้าส่งเหรอ?เป็นไปไม่ได้?"ซือจื่อหานจิวที่กล่าวยืนยัน.

กงจูเฉียนโหยวที่นำบัตรเชิญออกมา,พร้อมกับส่งไปให้กับซือจื่อหานจิว,"เป็นเจ้าหน้าที่ของท่านที่ส่งมาให้ข้า."

ซือจื่อหานจิวที่รับ,บัตรเชิญดังกล่าวมา,ก่อนที่เขาจะยื่นบัตรเชิญของเขาแก่กงจูเฉียนโหยวเช่นกัน,"เจ้าหน้าที่ของท่านก็เป็นคนส่งมาเช่นกัน."

คนทั้งสองที่เต็มไปด้วยความสงสัย,บัตรเชิญต่างก็อยู่ในมือของพวกเขา,ก่อนที่จะจ้องมองกันและกัน,พร้อมสูดหายใจยาว.

"เจ้าหน้าที่คนใหนที่ส่ง.."คนทั้งสองที่แทบจะกล่าวออกมาพร้อมๆกัน.

จากนั้น,ทั้งคู่ได้ทำการตรวจสอบคนที่ส่งบัตรเชิญอย่างรวดเร็ว,ทว่าเจ้าหน้าที่คนดังกล่าวนั้น ราวกับว่าหายไปอย่างไร้ร่องรอย,ราวกับว่าเขาได้ระเหิดหายไป,ไม่มีตัวตนอยู่อีกแล้ว.

"ดูเหมือนว่า,เจ้าหน้าที่ของทั้งสองราชวงศ์,จะได้ถูกจัดการถูกลบหลักฐานให้หายไปเรียบร้อยแล้ว."อี้เหยียนที่กล่าวออกมาในทันที.

ทุกคนที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,ก่อนที่จะพยักหน้าให้.

ในเวลาเดียวกันนั้น,ที่ไกลออกไปนั้นมีร่างๆหนึ่งที่บินมาแต่ไกล,เขาคือผู้ใต้บังคับบัญชาของอ๋องจวีลูที่ถูกส่งไปดูคน ที่ถูกส่งไปยังทะเลสาบม่านหมอกก่อนหน้านี้.

ผู้ใต้บังคับบัญชาของอ๋องจวีลูรายงานออกมาด้วยความเคารพ,"ท่านอ๋อง,คนทั้งหกได้หายไปแล้ว,ผู้น้อยเห็นเศษส่วนอาวุธของพวกเขาที่พื้นที่ทะเลสาบม่านหมอก,แต่ตอนนี้มันระเบิดเสียหาย,พังทลายไปหมดคาดว่าพวกเขาจะถูกสังหารไปแล้ว."

"อะไรนะ? ตายไปแล้วรึ?"ใบหน้าของอ๋องจวีลูที่ชำเลืองมองเบิกกว้างกลมโต.

"ครับ,น่าจะเป็นเช่นนั้น."ชายคนดังกล่าวที่รายงาน.

"เจ้าบอกว่าทะเลสาบม่านหมอกก่อนหน้า,มันหมายความว่าอย่างไร?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.

"ทะเลสาบม่านหมอกนั้นได้พังทลายหายไปหมดแล้ว,ตอนนี้ไม่มีทะเลสาบม่านหมอกอีกต่อไป,ภูเขาที่เชื่อมต่อกับป่าหมื่นต้นท้อได้ระเบิดออกจนกลายเป็นพื้นที่เดียวกัน,เต็มไปด้วยลาวาที่ไหลเอ่อล้นไปทั้งหมด."ชายคนดังกล่าวอธิบาย.

"ข้าที่หนีออกมาได้,ในเวลานั้น,ชีวิตกำลังเป็นตาย,ข้าได้ทำการระเบิดภูเขาสังหารเจ้าพวกวายร้ายที่ลอบโจมตีข้า."ซือจื่อหานจิวกล่าว.

ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว,ดวงตาของกงจูเฉียนโหยวที่หดเกร็ง,นางที่เข้าใจทุกอย่างได้ในทันที,คนเหล่านั้นต้องการสังหารพวกนาง,อ๋องจวีลู่ที่ได้ส่งคนปลอมตัวเป็นพวกนาง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีใครเหลือรอดชีวิตเลยรึ? ทว่าซือจื่อหานจิวก็รับรู้ได้ว่าเขาได้สังหารพวกนางไปแล้ว.

เป็นแผนที่เหนือเมฆนัก,เป็นแผนที่ร้ายกาจมาก,นับเป็นแผนที่ยอดเยี่ยม!

กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังซือจื่อหานจิว,ดวงตาที่ได้แต่ทอดถอนใจ,ทว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงและคนอื่นที่ขมวดคิ้วแน่น,มีเพียงกู่หลิน,แม้ว่าจะยังเต็มไปด้วยความขุ่นข้องใจต่อจงซาน,ทว่าแววตาของเขาก็แสดงท่าทางไม่อยากเชื่ออยู่ด้วยเช่นกัน.

กู่หลินที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความประหลาดใจ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังอี้เหยี่ยนที่กำลังหรี่ตามอง,ในใจเขาไม่รู้ว่ากำลังเกิดสิ่งใดขึ้น.

"อ๋องจวีลู,เจ้าได้ส่งคนให้ปลอมตัวเป็นกงจูเฉียนโหยวและคนของนางอย่างงั้นรึ?"อี้เหยียนที่ขมวดคิ้วสอบถามออกมา.

ใบหน้าของอ๋องจวีลูที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,นักฆ่ายอดฝีมือของเขาไม่ได้ฝึกฝนกันง่ายๆ,แต่กับต้องตายไปทั้งหกคน,เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาชั้นยอดของเขาอีกด้วย.

"ในเวลานั้นกงจูเฉียนโหยวบอกว่ามีเรื่องที่แปลกประหลาดเกิดขึ้น,ข้าไม่เชื่อ,ดังนั้นกงจูเฉียนโหยวจึงได้ให้ข้าส่งคนไปตรวจสอบ,หลังจากนั้นเซียนเซิงจงซานก็ได้มอบชุดหกชุดให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาให้กับข้า."อ๋องจวีลู่ที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เซียนเซิงจงซานอย่างงั้นรึ?"คิ้วของอี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังจงซาน.

"ผู้น้อยเป็นคนแนะนำให้ทำเช่นนั้น."จงซานที่กล่าวออกมาทันที.

ซือจื่อหานจิวที่จ้องมองไปยังคนทุกคน,สายตาของเขาทั้งประหลาดใจและลังเลใจ,แผนการ,นี่มันแผนการอย่างแน่นอน,เขาที่จ้องมองไปยังสายตาของทุกคนเวลานี้,ภายในใจถึงกับสั่นสะท้านอย่างไร้ซึ่งเหตุผล.

"อ๋องจวีลู่,อุปราช."ซือจื่อหานจิวที่กล่าวออกมาทันที.

"ซือจื่อหานจิวมีอะไรอย่างงั้นรึ?"คนทั้งสองที่หันหน้ามามองซือจื่อหานจิวพร้อมๆกัน.

"หานจิวได้รับบาดเจ็บหนัก,จำเป็นต้องกลับต้ากวงในทันที,ของขวัญเพื่อคาวะวันเกิดองค์ราชันย์นั้น,ข้าได้เตรียมเอาไว้ที่ห้องโถงแล้ว,รบกวนท่านทั้งสองนำไปมอบให้กับองค์ราชันย์,ข้าต้องขออภัย."ซือจื่อหานจิวที่กล่าวออกมาในทันที.

"ซือจื่อหานจิวได้รับบาดเจ็บ,ต้ายวีของเราจะส่งผู้เชี่ยวชาญมารักษาท่านโดยเฉพาะ,ไม่จำเป็นต้องรีบกลับต้ากวง."อ๋องจวีลูกล่าวออกมา.

"ไม่,ไม่ข้าไม่ต้องการ."ซือจื่อหานจิวที่เร่งรีบปฏิเสธในทันที.

ซือจื่อหานจิวที่เห็นแผนการทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว,เขาจะรอให้คนอื่นมารักษาตัวเองได้อย่างไร? รอให้พวกเจ้าคิดแผนการใหม่มาอย่างงั้นรึ?

"อืม,ย่อมได้!"อ๋องจวีลู่ที่ถอนหายใจเบาๆ.

"แล้วซือจื่อหานจิวจะเดินทางเมื่อไหร่รึ?"อี้เหยียนสอบถาม.

"หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมง"ซือจื่อหานจิวที่กล่าวออกมาทันที,เขาไม่ต้องการที่จะอยู่รักษาตัวเองแม้แต่น้อย.

"ข้าจะให้คนไปส่งท่าน."อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาในทันที.

ซือจื่อหานจิวจ้องมองปังอ๋องจวีลูพักหนึ่งพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ก็ดีเหมือนกัน!"

จากนั้น,ซือจื่หานจิวที่หันหน้ากลับไปสั่งทุคนของเขาให้กลับไปเตรียมตัว.

"กงจูเฉียนโหยว,คนผู้นี้คือเซียนเซิงจงซานอย่างงั้นรึ?"อี้เหยียนที่จ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาในทันที.

เห็นสายตาของอี้เหยี่ยนแล้ว,จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ใบหน้าของกงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยนอย่างครุ่นคิด,ก่อนที่จะกล่าวว่า."ใช่แล้ว."

"ได้กระทำหยาบคายแล้ว,อี้เหยี่ยนไร้วาสนาจริงที่รู้สึกตัวช้าไป,ไม่รุ้ว่าจะขอให้เซียนเซิงจงซานมาพบปะพูดคุยกันได้หรือไม่?"อี้เหยี่ยนที่กล่าวต่อจงซานและจ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.

กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,อี้เหยี่ยนเชิญจงซานเพียงคนเดียวอย่างงั้นรึ? มีความหมายลึกซึ้งอะไร! ทว่านางก็เผยยิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวว่า"อืม,ในเมื่อเซียนเซิงอี้เหยี่ยนถึงกับเอ่ยปากเอง,เช่นนั้นจงซานเจ้าก็ไปตามคำเชิญก็แล้วกัน."

"ครับ."จงซานที่รับคำ.

"เช่นนั้นพรุ่งนี้,ข้าจะส่งเถี่ยเสวี๋ยไปรับเซียนเซิงก็แล้วกัน."อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาตรงๆ.

"เป็นไปตามนั้น."จงซานพยักหน้า.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.