Immortality Chapter 211 Destroys the mountain to gather
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 211 ทำลายภูเขาเชื่อมพื้นที่.
"เซียนเซิง,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวขมวดคิ้วชำเลืองมองไปยังจงซาน.
"ไหล่ของเฉียนโหยว,เจ้าสัมผัสได้รึ?
แส่หาความตาย!"กู่หลินที่ดวงตาแทบถลนออกมาด้วยความโกรธ.
"พอแล้ว,กู่หลิน,เซียนเซิงไม่ได้ตั้งใจ."กงจูเฉียนโหยวขมวดคิ้วไปมาขณะพูด.
"ไม่ได้ตั้งใจ? ไม่,มันจงใจ,เฉียนโหยว,เจ้าเคยให้สัญญากับข้า!"กู่หลินที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,ชัดเจนว่าจงซานนั้นไม่ได้ตั้งใจ,แต่ก็สร้างความไม่พอใจต่อกู่หลินเป็นอย่างมาก.
ภายในใจของจงซานรู้สึกละอายใจอยู่เหมือนกัน,ทว่าภายในใจของเขาก็เกิดความสงสัยเช่นกัน,คำพูดของกู่หลินมีความหมายใด?
"ข้าบอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ,ในตอนนั้นเซียนเซิงกระทำออกไปด้วยสัญชาติญาณ,เซียนเซิงสุ่ยจิง,อาต้าและอาเอ้อสามารถยืนยันได้."กงจูเฉียนโหยวกล่าวออกมาในทันที.
"ซือจื่อ,เป็นความจริง,จงซานที่ยื่นมือออกไปนั้น,ข้าเองก็เห็นว่าท่าทางของเขาไม่ได้ตั้งใจ,ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงแน่นอน."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่แก้ตัวให้กับจงซานด้วยเช่นกัน.
"ใช่แล้ว,ซือจื่อ."อาต้าและอ้าเอ้อที่กล่าวออกมาในทันที,เห็นชัดเจนว่าผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้แสดงให้เห็นว่าจงซานไม่ได้ตั้งใจจริงๆ.
กู่หลินจ้องมองไปยังจงซานด้วยความเย็นชา,เขาไม่สามารถยอมรับได้แม้แต่น้อย.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาสงสัยในท่าทางของกู่หลินเป็นอย่างมาก,ทว่าเขาไม่สามารถรอให้กู่หลินโวยวายเขาต่อไป,เขากล่าวออกมาในทันที,"กงจู,พวกเราไม่สามารถไปยังทะเลสาบม่านหมอกได้,หากพวกเราไปจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,นี่คือแผนการสังหารอย่างแน่นอน."
"เจ้า?
อย่าได้เปลี่ยนเรื่องนี้แล้วจะจบ."กู่หลินคำรามออกมาด้วยความโกรธ.
"เอาล่ะ,กู่หลิน,ข้าจะบอกเจ้าอีกครั้ง,เรื่องของข้า,เจ้าไม่จำเป็นต้องมาจัดการ,เจ้าไม่มีสิทธิ์."กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วและแสดงท่าทางโกรธออกมา.
"เฉียนโหยว."กู่หลินที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,ซึ่งใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ.
กงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางข่มขู่ให้เขาหยุด,ก่อนที่จะจ้องมองมายังจงซานอีกครั้ง,"เซียนเซิง,โปรดกล่าวออกมาให้ชัดเจน."
"กงจู,เซี่ยเฉินต้องการให้กงจูเชื่อสักครั้ง,สถานที่ดังกล่าวมีจิตสังหารซ่อนเอาไว้,ข้าสัมผัสได้ถึงความตาย,หวังว่ากงจูจะยอมรับความเห็นของเซี่ยเฉิน."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
下臣Xià chén ขุนนางน้อย.
"เหตุผลล่ะ?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"เซี่ยเฉินไม่สามารถบอกได้ในตอนนี้,แต่ข้าสัมผัสได้ถึงเรื่องที่ไม่ธรรมดา,ไม่สามารถที่จะเปิดเผยได้,ข้างในนั้นได้ซ่อนอะไรบางอย่างที่พวกเราไม่รู้,ขอให้กงจูเชื่อในเซี่ยเฉินซักครั้ง."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ฮ่าอ่าฮ่า,เจ้าเองก็ยังไม่รุ้,เจ้าต้องการที่จะหลอกเราอย่างงั้นรึ?"กู่หลินที่กำลังโกรธเกรี้ยวอย่างหนัก,ในเวลานี้,ดวงตาของเขากลายเป็นแดงซ่าน,ทุกการกระทำของจงซานเวลานี้,ได้กระตุ้นความโกรธของกู่หลินอย่างไม่ธรรมดา.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังจงซาน,ทว่ากงจูเฉียนโหยวดวงตาทั้งสองข้างที่จ้องเขม็งไปยังจงซาน.
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเปลี่ยนเป็นเย็นเยือบ,ยกเว้นกู่หลินที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทุกคนต่างก็เห็นใบหน้าที่หนักแน่นจริงจังของจงซาน,ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเรื่องนี้จงซานรับรู้ได้อย่างไร.
"ได้!"หลังจากเงียบไปชั่วครู่,กงจูเฉียนโหยวก็กล่าวออกมาในทันที.
"ขอบคุณกงจู."จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทว่ากู่หลินนั้นแสดงท่าทางแววตาไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อยที่เห็นกงจูเฉียนโหยวเห็นด้วย.
"ทว่า,ข้าหวังว่าเซียนเซิงจะสามารถพิสูจน์เรื่องนี้ให้ข้าได้เห็น."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,ในเมื่อนี่คือแผนสังหาร,แน่นอนว่าจะต้องมีใครบางคนต้องการที่จะสังหารพวกเรา."จงซานกล่าว.
ในเมื่อนางที่ให้คำมั่นว่าจะไม่ไป,กงจูเฉียนโหยวก็ถอนหายใจยาว.
"ใครที่ต้องการสังหารพวกเรา?"กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"เวลานี้ยังไม่รู้,ทว่า,จแต่ก็มีใครคนหนึ่งที่ไม่ต้องการจะสังหารพวกเรา."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อ๋องจวีลู่?"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.
"อืม,อ๋องจวีลู่ไม่ต้องการที่จะสังหารเรา,ก่อนหน้านี้เขามีส่วนเกี่ยวข้องการกระตุ้นให้พวกเราขัดแย้งกับซือจื่อหานจิว,ข้าสงสัยว่าเป็นคนอื่นที่ต้องการสังหารพวกเรา,ดังนั้นเขาจึงน่าจะเป็นหมากที่จะช่วยพวกเราสืบสวนเรื่องนี้."จงซานที่กล่าวรับรอง.
กงจูเฉียนโหยวที่หรี่ตาจ้องมองจงซาน,ภายในใจที่รู้สึกประหลาดใจและลังเลใจไปด้วยเช่นกัน,กับคำพูดของจงซานนั้นยิ่งทำให้ดูลึกลับมากขึ้นและก็มากขึ้น,ทว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงเองก็กำลังขมวดคิ้วแน่นอน,ไม่ได้โบกสะบัดพัด,เขาที่จ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่าต้องการที่จะเข้าใจในตัวของจงซาน.
"เซียนเซิงต้องการที่จะทำอะไรอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่สอบถามออกมา.
"พวกเราจะต้องออกนอกเมืองก่อน,จากนั้นก็วนไปยังประตูเมืองอื่น,ให้อาต้าเดินทางไปยังตำหนักจวีลู่ด้วยตัวเอง,พร้อมกับเชิญให้เขาเดินทางมายังตำหนักสวนตะวันตกเพื่อเลี้ยงอาหาร,ปรึกษาพูดคุยกันเรื่องของความสงบสุขของสองราชวงศ์,ส่วนอาเอ้อให้เดินทางไปยังที่พักของซือจื่อหานจิว,เพื่อเฝ้าดูสถานการณ์ของซือจื่อหานจิว,ส่วนทะเลสาบม่านหมอก,ไม่สามารถเดินทางไปได้ในตอนนี้."จงซานกล่าว.
"ทำไมถึงไม่สามารถไปได้กัน?"กู่หลินที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เพื่อที่จะไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น."จงซานที่กล่าวรับรอง.
"อืม,ทำตามเซียนเซิง."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ขอบคุณกงจูที่เชื่อใจ."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางซาบซึ้ง.
"เป็นครั้งแรกที่เซียนเซิงตักเตือน,เฉียนโหยวจึงได้ไว้หน้าเซียนเซิง,หวังว่าเซียนเซิงจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง."กงจูเฉียนโหยว.
"ครับ,กงจู."จงซานที่กล่าวรับรอง.
หลังจากนั้น,สายตาของกู่หลินที่เต็มไปด้วยความขุ่นข้องหมองใจ,ทุกคนที่เดินทางออกมายังประตูทิศตะวันตกช้าๆ,หลังจาก
ลับตาเหล่าผู้คุ้มกันประตูทิศใต้แล้ว,พวกเขาก็ย้อนกลับเข้ามายังเมืองเทียนกง,ที่ประตูตะวันออก,จากนั้นก็แอบเข้ามาอย่างเงียบงัน.
กลับมายังตำหนักตำหนักสวนตะวันตกอีกครั้ง.
"อาต้า,เจ้านำคำเชิญนี้ไปยังตำหนักจวีลู่,เชิญอ๋องจวีลู่เป็นการส่วนตัว."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"ครับ."อาต้าที่กล่าวตอบรับในทันที.
"อาเอ้อ,เจ้าเดินทางไปยังตำหนักของซือจื่อหานจิว,เฝ้ามืองพวกเขา,หากว่าซือจื่อหายจิวยังอยู่ให้ส่งคำเชิญนี้ให้กับเขา,หากว่าไม่,ให้เจ้ารีบกลับมา."กงจูเฉียนโหยวสั่ง.
"ครับ."อาเอ้อที่ตอบรับในทันที.
จากนั้น,อาต้าและอาเอ้อก็ออกจากตำหนักสวนตะวันตกทันที,ส่วนกู่หลินนั้นยังคงจ้องมองอย่างขมๆไปยังจงซาน,แสดงทางเป็นปฏิปักษ์ราวกับว่าเขารู้สึกหึงหวงเป็นอย่างมากออกมา.
"กู่หลิน,เจ้าจ้องมองเซียนเซิงเช่นนั้นเพื่ออะไร,หากว่ายังเป็นเช่นนี้เจ้าไม่ต้องตามข้ามาอีก."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ชิ,เจ้าเข้าข้างมัน,เฉียนโหยวเจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า,มีเพียงข้าที่สามารถแตะต้องตัวเจ้าได้,คนอื่นๆไม่มีสิทธิ์."กู่หลินที่ตะโกนด้วยความโกรธ.
"กู่หลิน,นับตั้งแต่ข้าได้เป็นกงจู,นับตั้งแต่วันนั้น,ข้าก็ได้เป็นคนบัญชาการชะตาของข้าด้วยตัวเอง,เจ้าเป็นเพียงแค่คู่หมั้น,และได้ถอนหมั้นกันตั้งแต่วันนั้นแล้ว,ข้ายอมให้เจ้าติดตามมาได้,แต่อย่าได้คืบแล้วจะเอาศอกเด็ดขาด."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ข้าไม่.."กู่หลินที่เอ่ยออกมาด้วยความขุ่นเคือง.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่อยู่ใกล้ๆนั้นไม่กล้าขวาง,ทว่าจงซานกับรู้สึกห่อเหี่ยวอยู่เหมือนกัน,ดูเหมือนว่าเรื่องทั้งหมดจะมาจากเขาอย่างงั้นรึ?
"ซือจื่อ,ก่อนหน้านี้ที่ได้หยาบคาย,ขอให้ซือจื่อเชื่อใจได้,หลังจากนี้ไม่ว่าจะเวลาใด,ข้าจะไม่เข้าใกล้กงจูเกินสองฉืออย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวเช่นนี้,เพื่อที่จะให้ซือจื่อลดความโกรธบ้าง.
อย่างไรก็ตามถึงจงซานจะกล่าวเช่นนั้นกับกู่หลินทว่าภายในใจของเขาก็ยังขุ่นเคือง,ไม่ว่าอย่างไรเขาก็สัมผัสไหล่ของกงจูเฉียนโหยวแล้ว,ยากที่เขาจะพอใจได้,ในใจเขา,ถึงเขาจะสัญญาเช่นนั้นตัวเขาก็ยังไม่ใช่คนสำคัญอยู่ดี,กับคำพูดของเจ้ามันจะมีประโยชนอะไร.
กู่หลินที่สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังจงซานอย่างเย็นชา,กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม,"ก็ได้,หวังว่าเจ้าจะจดจำคำพูดในวันนี้ตลอดไป."
เห็นสายตาของกู่หลินแล้ว,จงซานถึงกับพูดไม่ออก,จำเอาไว้อย่างงั้นรึ?อืม,จำเอาไว้เลย.
"เอาล่ะ,เตรียมการได้แล้ว,ในเวลานี้มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น,เจ้าหน้าที่ทุกคนในเวลานี้ห้ามออกจากตำหนักสวนตะวันตกแม้แต่ครึ่งก้าว."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า,พร้อมกับสั่งเจ้าหน้าที่ทูตทุกคนในเวลานี้,ห้ามไปใหนจนกว่าจะได้รับคำสั่งอีกครั้ง.
....
ตำหนักอุปราช,บนศาลากลางน้ำ.
อี้เหยียนนั่งอยู่บนศาลกลางน้ำให้อาหารปลาด้วยความตื่นเต้น,เมื่อแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยกำลังเดินทางมา.
"อุปราช,ไม่ผิดตามที่อุปราชได้คาดการณ์ไว้,กลุ่มของกงจูเฉียนโหยวได้ออกประตูตะวันตกแล้ว,ส่วนซือจื่อหานจิวได้ออกไปทางประตูทิศใต้."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวรายงาน.
"เจ้าเห็นชัดเจนอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่ให้อาหารปลาขณะพูด.
"เป็นความจริงแน่นอน,ไม่มีอะไรผิดพลาด."แม้ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวรายงาน.
"ฟุ๊บๆๆ"
ปลามากมายที่ฮุบเหยื่อที่อี้เหยี่ยนโปรยลงสระ,ใบหน้าของเขาที่เผยยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ.
"อุปราช."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"มีตัวแปรมากเกินไป,หากเหนือหัวตกลงให้ข้าสังหารพวกเขาในเมืองล่ะก็,ทุกอย่างก็จะอยู่ในสายตาของพวกเราตลอด,ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มเป็นไปตามแผนการของข้าแล้ว,ยากที่จะเปลี่ยนแปลง."อี้เหยียนที่เผยยิ้มพลางถอนหายใจ.
"ยากที่จะเปลี่ยนแปลง?"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,ในเมื่อพวกเขาได้เดินทางออกนอกเมืองแล้ว,ก็จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่แล้ว,ความพยายามอยู่ที่คน,ความสำเร็จอยู่ที่ฟ้า."อี้เหยี่ยนกล่าว.
ครับ,แม้ว่าแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยจะไม่เข้าใจ,ทว่าเขาก็ตอบรับในทันที.
"ค่ายกลสงครามเบิกโลกันตร์,เจ้าได้จัดเตรียมเอาไว้สมบูรณแบบแล้วรึยัง."อี้เหยียนที่สอบถามออกไป.
"ครับ,ค่ายกลสงครามเบิกโลกันตร์,ตอนนี้ถูกซ่อนเอาไว้ใต้ทะเลสาบม่านหมอกแล้ว,ตราบเท่าที่กงจูเฉียนโหยวเดินทางไปถึง,เมื่อพวกเขาเข้ามาในค่ายกล,พวกเขาจะต้องตายจมอยู่ใต้พื้นดินอย่างไม่ต้องสงสัย.
"ดี,ทำได้ดี."อี้เหยียนที่กล่าวเป็นเสียงลากยาว.
"แล้วฝั่งของซือจื่อหานจิวล่ะ?พวกเราจะต้องปล่อยเขาไปอย่างงั้นรึ?"
อี้เหยียนที่พยักหน้า,"กงจูเฉียนโหยวเดินทางไปยังทะเลสาบม่านหมอก,และซือจื่อหานจิวเดินทางไปยังป่าหมื่นต้นท้อ,ทั้งสองต่างก็ถูกกั้นด้วยภูเขาลูกเดียวเท่านั้น,สถานที่ทั้งสองอยู่ติดกัน,ตราบเท่าที่พวกเราทำลายภูเขาไป,สถานทีทั้งสองก็จะเป็นพื้นที่เดียวกัน."
"ซือจื่อหานจิวก็จะเชื่อว่านางเป็นคนทำอย่างงั้นรึ?"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"ด้วยคำเชิญจากกงจูเฉียนโหยว,เมื่อเขาได้เห็นนัดหมายนั่น,ไม่ว่าจะจริงหรือปลอม,ซือจื่อหานจิวต้องคิดว่าเป็นกงจูเฉียนโหยวอย่างแน่นอน,ในเวลานั้น,ซือจื่อหานจิวที่ต้องการป้องกันตัวเอง,เขาที่ทำการเปิดใช้ง่ายค่ายกลเพื่อช่วยเหลือตัวเอง,ทว่ากลับกลายเป็นว่ากลุ่มของกงจูเฉียนโหยวกลับต้องตายด้วยการตัดสินใจของเขาในครั้งนี้."อี้เหยียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ใช่แล้ว,พื้นที่ดังกล่าวนั้นมีปราณวิญญาณที่หนาแน่น,ทำให้พื้นที่รอบๆนั้นดูมืดคลึ้มและยังมีหมอกมากมายปกคลุมพื้นที่ทะเลสาบม่านหมอก,ค่ายกลสงครามเบิกโลกันตร์ที่เราวางไว้,เมื่อมีใครจุดเปลวเพลิงวิญญาณขึ้น,ค่ายกลดังกล่าวจะต้องทำงานและเผาไหม้พวกเขาให้ตายไปไม่มีเหลือ."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"เรื่องนี้,ไม่สามารถทำให้ผิดพลาดได้,เจ้าไปจับตาดูให้ดี,อย่าได้ให้มีอะไรผิดพลาด,มีอะไรเปลี่ยนแปลงให้มารายงานข้าทันที."อี้เหยียนที่กล่าวสั่ง.
"ครับ,อุปราช."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยรับคำ.
ตำหนักสวนตะวันตก,อาต้าและอาเอ้อยืนอยู่ด้านหน้ากงจูเฉียนโหยว.
"กงจู,ซือจื่อหานจิวนั้นเร่งรีบออกไปตั้งแต่ตอนเช้า,ตอนนี้ไม่มีใครรู้."อาเอ้อที่ยกมือคารวะและรายงานออกมา.
"อืม."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้ารับ.
"กงจู,อ๋องจวีลูกล่าวว่าจะตามมายังตำหนักสวนตะวันตกในทันที."อาต้าเอ่ย.
"อืม,จัดเตรียมงานต้อนรับ."กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้าและกล่าวสังเจ้าหน้าที่.
"ครับ."เหล่าเจ้าหน้าที่ต่างๆรับครับพร้อมกับออกไปเตรียมงานเลี้ยงในทันที.
จากนั้น,ตำหนักสวนตะวันตกก็ทำการเตรียมงาน,จัดโต๊ะงานเลี้ยงในทันที,เพื่อรอการมาถึงของอ๋องจวีลู่.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น