Immortality Chapter 209 law does not spare
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 209 ไม่สามารถอภัยได้.
เมืองเทียนกง,พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คุ้มกันมากมาย,มีเหล่าผู้ฝึกตนระดับสุงเป็นจำนวนมาก,พร้อมกับลาดตะเวนอย่างเข้มงวด,รักษาความปลอดภัยพื้นทีดังกล่าวอย่างขะมักเขม้น
ที่แห่งนี้คือที่คุมขังเมืองเทียนกง,เป็นสถานที่ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีจับกุมนักโทษความสำคัญเอาไว้นั่นเอง.
กงจูเฉียนโหยว,กู่หลิน,สุ่ยจิง,จงซาน,อาต้าและอาเอ้อ,ภายใต้การนำของขุนพลราชวงศ์ต้ายวีคนหนึ่ง,ได้นำพวกเขาเดินทางมายังที่คุมขังแห่งนี้.
"กงจู,อ๋องจวีลูได้สั่งไว้,ท่านสามารถเข้าไปเยี่ยมนักโทษได้,ทว่าจำเป็นต้องทำตามกฏของพวกเรา."เจ้าหน้าที่คนหนึ่งกล่าว.
"ไม่มีปัญหา,พวกเราเพียงแค่ต้องการเยี่ยมเขาเท่านั้น."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า.
จากนั้น,กลุ่มของจงซาน,ก็ถูกนำตัวเข้าไปยังพื้นที่คุมขังของเกาะเทียนกง.
สถานที่แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นบนค่ายกลที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก,เป็นที่คุมขังเป็นตำหนักยาวติดกัน,แยกเป็นสัดส่วนมีห้องขังอยู่รอบๆ.
"เจ้าเป็นใคร,กล้าดีอย่างไรถึงได้บุกเข้ามายังคุกเมืองเทียนกง?"ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นในทันที.
ชายคนหนึ่งท่าทางก้าวร้าว,ได้ออกมาขวางทางกลุ่มของพวกเขาในทันที.
"สามหาว,เจ้าเป็นใครกัน?กล้าดียังไงมาขัดคำสั่งอ๋องจวีลู?
หัวหน้าเจ้าไม่ได้สั่งรึอย่างไร?"เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ข้างๆจงซานกล่าวออกมาในทันที.
"ข้าคือองค์รักษ์คุมห้องขังเมืองเทียนกง,ลู่เจียนปิง,ใต้เท้าบอกว่าจะมีคนของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวมา,ทว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นคนของราชวงศ์ต้าโหลวรึไม?
แต่ข้าคิดว่าพวกเจ้าเป็นตัวปลอม?"ชายคนดังกล่าวตอบในทันที.
"เจ้า..."กู่หลินที่รู้สึกอับอายชี้หน้าไปยังใบหน้าของลู่เจียนปิง.
เป็นเพียงแค่คนคุมห้องขัง กล้าทำให้ทูตของต้าโหลวได้รับความอับอายอย่างงั้นรึ?
หรือว่าอ๋องจวีลู่ตั้งใจ? เขาต้องการให้พวกเราอับอายอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ไหร่ตาจ้องมอง,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ลู่เจียนปิง?
"สามหาว,ยังไม่พาพวกข้าเข้าไปอีก,หากว่าเจ้ามีปัญหา?ไปพาหัวหน้าเจ้ามา."เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ข้างๆจงซานกล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"เจียนปิง,เจ้าทำอะไรนะ?
ข้าเคยบอกเจ้าก่อนหน้านั้นแล้วไม่ใช่รึ?"ในเวลาเดียวกันชายอีกหนึ่งคนที่เดินออกมาจากที่คุมขังเห็นได้ชัดเจนว่าเขาคือหัวหน้าเรือนจำ.
"ใต้เท้า,ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาใช่ทูตของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวหรือไม่,ก่อนหน้านี้มีคนแอบอ้างมากมาย."ลู่เจี้ยนปิงกล่าวตอบหน้าอักอ่วน.
"เจ้าอยู่นานเท่าไหร่แล้ว?อวดรู้?หลบไป,อย่ามาขวางทาง,"หัวหน้าเรือนจำตะคอกใส่.
"ขอรับ,ใต้เท้า."ลู่เจี้ยนปิงที่เร่งรีบหลบไปด้านข้าง.
"ต้องอภัยเรื่องผิดพลาดเล็กน้อย,คนผู้นี้เพิ่งเข้ามาในที่คุมขังได้ไม่นานมานี้เอง."หัวหน้าเรือนจำที่กล่าวขอโทษพร้อมเผยยิ้มออกมาในทันที.
"ฮึ!"
เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ข้างๆจงซานที่สะบัดแขนเสื้ออย่างแรง,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่พอใจ.
ทว่ากู่หลินที่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,กับคิดว่าเป็นอ๋องจวีลูจงใจที่จะทำให้พวกเขาต้องได้รับความอับอาย.
"กงจู,ซือจื่อ,เชิญ!"เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวที่แสดงความเคารพในทันที.
กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้าให้,ก่อนที่จะเดินตามเจ้าหน้าที่เข้าไปด้านใน.
"ใต้เท้า,คนเหล่านั้นเป็นทูตของต้าโหลวจริงๆรึ?
ดูไม่เหมือนเลย,ข้าคิดว่าพวกเขาจงใจหลอกลวง,แฝงตัวเข้ามาด้านในที่คุมขังของเราหรือไม่?"ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวเสียงแผ่วๆต่อผู้คุมเรือนจำ.
"เหลวไหล,ใครกันที่จะใจกล้าปลอมตัวเป็นกงจูและซือจื่อกัน?
และที่งานต้อนรับหน้าเมืองเทียนกง,นอกจากนี้น้องสะใภ้ของเจ้าที่ประตูเมือง,ยังได้ทำการบันทึกลงหยกบันทึก,อุปราชที่ได้ไปต้อนรับเขาด้วยตัวเอง,ข้าได้เห็นภาพในหยกบันทึกแล้ว,ข้าจะจำไม่ได้
ได้อย่างไร?
นั่นคือกงจูเฉียนโหยวและซือจื่อกู่หลินแน่นอน."หัวหน้าเรือนจำที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
ได้ยินคำพูดจากผู้คุมเรือนจำแล้ว,ดวงตาของลู่เจี้ยนปิงที่เปล่งประกายและกล่าวออกมาว่า"ใต้เท้า,ก่อนหน้านี้,ข้าได้กระทำเรื่องเสียมารยาท,เกือบจะสร้างปัญหาแล้ว,ข้าจะไปเป็นผู้ดูแลพวกเขาเป็นการส่วนตัว,เพื่อชดเชยความผิดพลาดที่ข้าได้ทำ,เพื่อที่จะสร้างความประทับใจเพื่อให้ท่านได้ความดีความชอบด้วย."
"เจ้าจะไปอย่างงั้นรึ?
คิดที่จะทำให้ข้าต้องขายหน้าอีกรึไง?"ผู้คุมเรือนจำที่ชำเลืองมองตาโต,เห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อ.
"ใต้เท้า,ท่านต้องการทำให้ความประทับใจแย่ๆยังอยู่ในใจของพวกเราอย่างงั้นเหรอ,หากท่านส่งข้าไป,อย่างน้อยความประทับใจที่เลวร้ายนั่นอาจจะสามารถแก้ไขได้,หากว่าเรื่องนี้ไปถึงหูของอ๋องจวีลู่,ใต้เท้ามิต้องแย่หรอกรึ?เรื่องเล็กน้อยนี้อาจจะสร้างปัญหาให้กับใต้เท้าก็ได้."ใบหน้าของลู่เจี้ยนปิงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
ผู้คุมเรือนจำที่จ้องมองไปยังลู่เจี้ยนปิง,ก่อนจะพยักหน้า"ก็ได้,เจ้าเป็นคนก่อขึ้น,เช่นนั้นอย่าได้ทำให้ผิดพลาดซ้ำก็แล้วกัน!"
"ครับ."ลู่เจี้ยนปิงที่รับคำ,จากนั้นก็เร่งรีบเข้าไปในเรือนจำทันที.
ภายในเรือนจำเมืองเทียนกงนั้น,มีนักโทษนับพันคน,ส่วนนักโทษที่ถูกคุมขังเป็นพิเศษนั้นมีอยู่ด้วยกันสิบคน,ซึ่งคนของราชวงศ์ต้าโหลวนั้น,มีอยู่ด้วยกันถึงหกคน.
"กงจู,ซือจื่อ,ผู้น้อยมีตาหามีแววไม่,ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าพวกท่านเป็นทูตของต้าโหลว,ขอได้โปรดอภัยให้ผู้น้อยด้วย."ลู่เจี้ยนปิงที่ตามมาทีหลังและกล่าวออกมาในทันที.
"ไม่มีปัญหา!"กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.
"ผู้น้อย,แม้ว่าจะเพิ่งเข้ามาทำงานในเรือนจำแห่งนี้,ทว่า,นักโทษหนึ่งพันคนที่อยู่ในนี้,ผู้น้อยได้บันทึกรายระเอียดเกี่ยวกับพวกเขาไว้ทั้งหมด,หากมีสิ่งใดต้องการ,ต้องการพบนักโทษคนใดเป็นพิเศษ,ผู้น้อยสามารถนำทางกงจูและซือจื่อได้."ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าบันทึกรายระเอียดของนักโทษไว้ทั้งหมดเลยรึ?"กงจูเฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ครับ,ภายในเรือนจำเมืองเทียนกงนี้,เพื่อที่จะให้เข้าใจนักโทษ,ไม่มีใครกล้าที่จะทำ,แม้แต่หัวหน้าเรือนจำยังไม่มีเลย."ลู่เจี้ยนปิ้งที่กล่าวออกมาในทันที.
กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้าจ้องมองลู่เจี้ยนปิงด้วยความอัศจรรย์ใจ."ดี."
เห็นกงจูเฉียนโหยวพยักหน้าให้แล้ว,ลูเจี้ยนปิงที่แสดงท่าทางดีใจ,กล่าวออกมาในทันที"ใครที่กงจูต้องการพบอย่างงั้นรึ?"
"นักโทษของต้าโหลวหกคน."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"นักโทษของต้าโหลวหกคนอย่างงั้นรึ?
อืม,กงจู,ซือจื่อ,เชิญด้านนี้,คนแรก,ชื่อว่า..."ลู่เจี้ยนปิงที่ได้นำพวกเขาไปในทันที.
เป็นความจริงที่,ลู่เจี้ยนปิงนั้นรู้จักนักโทษเป็นอย่างดี,รู้แม้กระทั่งเขาทำความผิดอะไร,เขาที่กล่าวออกมาด้วยความระมัดระวัง.
ภายในเรือนจำนั้น,ห้องขังแต่ละห้องนั้นถูกสร้างขึ้นมาจากโลหะสีขาว,สามารถที่จะสกัดกั้นแกนแท้ได้,ไม่สามารถใช้ปรานได้,ทุกๆคนทำได้แค่นั่งอย่างโดดเดี่ยว,ไม่สามารถบำเพ็ญเพียรได้.
ผ่านไปสองคน,ที่ลู่เจี้ยนปิงนำพวกเขาไป,เขาที่ทำการอธิบายรายระเอียดทุกอย่างให้ฟัง,กงจูเองเพียงแค่ถามคำถามไม่กี่คำเท่านั้น.
ในห้องขังที่สาม,มีชายคนหนึ่งที่นอนอยู่ด้านใน,ราวกับว่ากำลังนอนหลับอยู่,และยังส่งเสียนกรนอีกด้วย.
"กงจู,คนผู้นี้มีนามว่าอู๋หวานลี่,ทำความผิดล่วงเกินฝ่าบาท,จึงถูกนำมาขังที่นี้,ข้าจะปลุกเขาให้."ลู่เจี้ยนปิงกล่าว.
อู๋หว่านลี่?
ทุกคนที่หัวใจสั่นไหวไปมา,เป็นเขาจริงๆรึ!
"เฮ้,ตื่นได้แล้ว."ลู่เจี้ยนปิงเอ่ย.
อู๋หวานลีทรงผมกระเซอะกระเซิง,ดูเงอะงะเหมือนกับชายแก่,ราวกับว่าเพิ่งผ่านความเป็นตายมา,ดวงตาปรือๆค่อยๆลืมตาขึ้นมา.
"นี่คือกงจูเฉียนโหยวและซือจื่อกู่หลินของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,มาเยี่ยมเจ้าโดยเฉพาะ."ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าว.
"เฮ้เฮ้,หลอกข้าอีกแล้วเหรอ?
ครั้งนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะปลอมตัวเป็นกงจู?บอกอ๋องจวีลู่,ไม่มีทางที่จะหลอกให้ข้าเปิดกระจกหมื่นนครได้หรอก.!"อู๋หว่านลีที่สะบัดแขนเสื้อ,ก่อนที่จะทำเป็นไม่สน,พร้อมกับหย่อนร่างกายแสร้งหลับต่อ.
"สามหาว!"
เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆจงซานเอ่ยออกมา.
อู๋หว่านลีแสร้งไม่สนใจกลุ่มคนดังกล่าว,ท่าทางของลู่เจี้ยนปิงที่ดูราวกับว่ากระวนกระวายใจ,ก่อนที่จะเดินออกไป,เตะไปยังขาขวาของอู่หวานลีพร้อมกับกล่าวว่า"นี่คือความจริง,ผู้นี้คือกงจูเฉียนโหยวและซือจื่อราชวงศ์ต้าโหลวจริงๆ,เพิ่งจะเดินทางมาถึงเมืองเทียนกงเมื่อไม่นานมานี้."
เห็นท่าทางการเคลื่อนไหวของลู่เจี้ยนปิง,จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง,เพราะว่าจงซานได้เห็นอะไรที่แปลกออกไป,การเคลื่อนไหวของลู่เจี้ยนปิงนั้นแปลกไป,เขาที่อยู่ด้านซ้ายของอู๋หว่านลี่,ทว่ากับอ้อมข้ามไปเตะที่ขาขวาของอู๋หวานลี่,เขาจงใจที่จะเตะขาขวาอย่างงั้นรึ?
ไม่เพียงแต่จงซานเท่านั้น,กงจูเฉียนโหยว,และเซียนเซิงสุ่ยจิงก็สังเกตเห็นเช่นกัน,ส่วนคนอื่นๆนั้นไม่ได้สนใจอะไร,ทว่าจงซาน,กงจูเฉียนโหยวและเซียนเซิงสุ่ยจิงนั้นย่อมแตกต่างออกไป.
เป็นความจริง,หลังจากที่ลู่เจี้ยนปิงได้เตะเขาแล้ว,ดวงตาของอู๋หว่านลีก็ชำเลืองมองตาโต,ทันใดนั้นเขาก็ก้มลงคุกเข่าในทันที,พร้อมกับแสดงความเคารพกงจูเฉียนโหยวเป็นอย่างมาก.
"นักโทษกบฏอู่หว่านลี,คารวะกงจูเฉียนโหยว,ซือจื่อกุ่หลิน."อู่หว่านลี่เชื่อเรื่องนี้เป็นความจริงในทันทีทันใด.
"อู๋หวานลี,ข้าจะขอถามเจ้าในตอนนี้,ตอนนี้เจ้าเป็นคนของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,หรือคนของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีกัน?"กงจูเฉียนโหยวที่เอ่ยถาม.
"นักโทษกบฏอู๋หว่านลี่นั้น,เป็นคนของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ถึงตายเป็นผีก็เป็นคนของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว."อู่หว่านลีที่กล่าวออกมาในทันที.
"ดี,ถ้าเป็นเช่นนั้น,ข้าจะทูลขอราชันย์ต้ายวี,เพื่อขอเจ้ากลับไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอบพระทัยกงจู,ทว่ากระหม่อมนั้นได้กระทำความผิดร้ายแรง,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีไม่มีทางปล่อยกระหม่อมไปแน่."อู๋หว่านลีที่คุกเขากล่าวตอบ.
"โปรดวางใจ,เจ็ดเดือนหลังจากนี้,ราชันย์ต้ายวีจะมีอายุครบ
3000
ปี,และยังมีการประลองกับจื่อจุ้นเทพมังกรสวรรค์,ในเวลานั้น,หากว่าเขาชนะจื่อจุ้นเทพมังกรสวรรค์ได้,พวกเขาจะต้องอยู่ในความยินดี,เขาจะต้องพระราชทานอภัยโทษให้กับทุกคน,ในเวลานั้นข้าจะทูลขออีกครั้ง."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"ขอบคุณกงจู."อู๋หว่านลี่คำนับให้กับนางในทันที.
"อืม,เอาล่ะ,กลับได้แล้ว!"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวกลับทุกคน,พร้อมกับนำคนของนางกลับไป.
"ครับ."ทุกคนที่รับปากไปในทันที.
ดูเหมือนว่าจะยังเหลือนักโทษของต้าโหลวอีกสามคน,ทว่ากงจูเฉียนโหยวก็นำคนของนางจากไป.
......
ในตอนเย็น,ที่ที่คุมขังเมืองเทียนกงเมืองต้ายวี.
อู่หว่านลี่ในที่คุมขังส่วนตัวแยกออกจากทุกคน,เขาที่นั่งพิงผนังอยู่,ที่ตรงข้ามนั้นมีผู้คุ้มกันที่นำคนเข้ามาตอนกลางวัน,ลู่เจี้ยนปิง.
"อาจารย์,คนของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวมาครั้งนี้,เขาจะสามารถทูลขอฝ่าบาทให้ปล่อยอาจารย์ได้อย่างงั้นรึ?"ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวเสียงเบาๆ.
อาจารย์?
ท่าทางของผู้คุมขัง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเรียกนักโทษว่าอาจารย์?
"ที่เจ้าเห็น,คิดว่าอย่างไร?"อู๋หว่านลีที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ข้าคิดว่าเหนือหัวและอ๋องจวีลู่นั้น,ต้องการสังหารอาจารย์อย่างที่สุด,ไม่มีทางปล่อยอาจารย์ไปแน่."ใบหน้าของลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"อืม,เป็นไปไม่ได้,ทว่า,ทำไมถึงได้กล่าวว่าจะพาข้าออกไปในวันเกิดขององค์ราชันย์ด้วยล่ะ."อู่หว่านลี่กล่าวถามด้วยรอยยิ้ม.
"พวกเขาจะทำการแหกคุกอย่างงั้นรึ?"ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เจ้าเองก็เห็น?
กงจูเฉียนโหยวได้กล่าวต่อข้า,พร้อมกับกล่าวรหัสออกมา,อภัยโทษ,นำตัวเจ้ากลับ,ในคำพูดของนาง,นั่นก็เพื่อเขาต้องการให้ข้าได้ยินว่า,พวกเขาจะทำการแหกคุก."อู๋หว่านลี่ที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ไม่ว่าอาจารย์ไปที่ใหน,ศิษย์ก็จะตามไปทุกที่."ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวออกมาในทันที.
"ทว่าข้าไม่ไป."อู๋หว่านลี่ที่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น.
"ทำไมล่ะ?"ใบหน้าของลู่เจี้ยนปิงที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"ข้าควรที่จะตายที่นี่,กลับไปราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวถึงจะรอดสุดท้ายก็ต้องตายอยู่ดี."อู๋หวานลีกล่าวด้วยความเศร้า.
"อาจารย์,ไม่ใช่ว่าท่านเป็นขุนนางผังเมืองที่สำคัญหรอกรึ?แล้วพวกเขาจะสังหารท่านทำไมล่ะ?"ลู่เจี้ยนปิงที่กล่าวด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"พวกเขาไม่สังหารข้า,เพราะว่าพวกเขาไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิด,ราชวงศ์สวรรค์มีกฎหมายที่เคร่งครัด,ข้าที่ทำการสร้างเมืองให้กับราชวงศ์ต้ายวี,สนับสนุนศัตรูทรยศอาณาจักรตัวเอง,โทษของข้านั้นต้องถูกสังหารทั้งตระกูล,ราชวงศ์ต้าโหลวนั้นไม่มีทางที่จะอภัยให้กับข้าได้,หากว่าข้ากลับไป,ตระกูลของข้าจะต้องถูกสังหารทั้งตระกูลอย่างแน่นอน."อู๋หวานลี่ที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ทำไมล่ะ?ตอนนี้พวกเขาส่งคนมาช่วยไม่ได้ต้องการสังหารท่านอาจารย์,ทำไมกลับไปต้องสังหารท่านด้วยล่ะ?"ลู่เจี้ยนปิงสอบถาม.
"เพราว่าข้าได้ทำการเสริมความแข็งแกร่งให้กับราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,ทว่ามีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้,พวกเขาไม่มีหลักฐานเอาผิดข้าได้,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวจึงยังไม่ได้สังหารตระกูลของข้า,ส่วนราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีนั้น,กุมความลับนี้ไว้,พวกเขาไม่ได้ปล่อยหลักฐานออกมาก็เพื่อต่อรองกับข้า,ตราบเท่าที่ข้ากลับไปยังราชวงศ์ต้าโหลวเมื่อไหร่,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีจะต้องมอบหลักฐานที่ข้าได้ทำการสร้างความแข็งแกร่งให้กับต้ายวีออกไปอย่างแน่นอน,เมื่อนั้นตระกูลของข้าจะต้องถูกสังหารอย่างไม่ต้องสงสัย."อู๋หวานลี่ที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"เช่นนั้นอาจารย์ก็ถูกบังคับตั้งแต่แรกแล้ว."ใบหน้าของลู่เจี้ยนปิงที่แสดงความขุ่นเคือง.
"เรื่องบังคับนั้น,สนับสนุนศัตรูเพื่อทรยศประเทศตัวเอง,ยังไงก็เป็นเรื่องผิดที่ไม่สามารถอภัยได้,กฎหมายของราชวงศ์สวรรค์นั้นไม่สามารถที่จะละเมิดได้."อู๋หานลี่ที่รู้สึกผิด,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้า.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น