Immortality Chapter 179 The third idea patho effect

Immortality Chapter 179  The third idea patho effect

นิยาย เรื่อง อมตะ  Chapter 179  The third idea patho effect

第三计悲情效应

  แผนสาม,พลังกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกเศร้าใจหรือสงสาร

กู่หลินที่มีผู้ใต้บังคับบัญชาคุ้มกันมากมาย,ก้าวเดินเข้ามาอย่างเร็วไว.

ใบหน้าที่ตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมากที่ได้เห็นกงจูเฉียนโหยว.

"กู่หลิน,ไม่เห็นเจ้านานเลยนะ."กงจูพยักหน้าเผยยิ้มออกมา,กล่าวตอบรับตามมารยาท,ด้วยนางไม่ต้องการที่จะทำอะไรให้ผิดพลาดเผยพิรุธ.

"อืม,ไม่ได้เห็นเจ้ามาหนึ่งปี,ในหนึ่งปีนี้,เฉียนโหยว,ข้าต้องยอมรับในเชาว์ปัญญาของเจ้าจริงๆ,สุ่ยจิงถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดทุกๆวันเลย."กู่หลินเอ่ย.

"อย่างงั้นรึ?เซียนเซิงสุ่ยจิงถึงกับขมวดคิ้วแน่นทุกวันเลยรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ปรากฏรอยยิ้มเล็กๆขึ้น,พร้อมกับเหร่สายตาไปยังจงซานที่อยู่ใกล้ๆ.

"อืม,โดยเฉพาะอย่างยิ่งห้าวันที่แล้ว,สุ่ยจิงถึงกับไม่กินไม่นอนเลย,เจ้าร้ายกาจมาก,ทว่าด้วยคะแนนเสียงที่ห่างกันถึง 900,000 เสียง,เฉียนโหยว,ครั้งนี้,ข้าคงชนะเจ้าแล้ว,ขออภัยเจ้าจริงๆ."กู่หลินที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ.

"จริงๆรึ?"กงจูเฉียนโหยวเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.

กับท่าทางที่ดูไม่ตื่นตกใจของกงจูเฉียนโหยวเป็นอะไรที่เกินคาดจริงๆ,กู่หลินที่ขมวดคิ้วไปมา,ภายในใจปรากฏท่าทางไม่สบายใจขึ้นมาอยู่เหมือนกัน,ทว่าในเวลานั้นเขาได้หันไปมองด้านหลังกงจูเฉียนโหยว.

อาเอ้อ,อาต้าล่ะ? แล้วนั้นใครกัน? เขารึ?

"เป็นเจ้า."กู่หลินที่ชี้หน้าโพลงออกมาในทันที.

"จงซานคารวะซือจื่อ."จงซานที่ยกมือคารวะกู่หลิน.

"เจ้ามาอยู่ที่นี่เองเหรอ? จะใจกล้าเกินไปแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาปรากฏขึ้นต่อหน้าข้า."กุ่หลินที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.

"เซี่ยเฉินเป็นองค์รักษ์หลวงของกงจู."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

下臣  Xià chén ขุนนางน้อย.

"ฮ่าฮ่าฮ่า,องค์รักษ์หลวง,ด้วยพลังฝึกตนเท่านี้นะเหรอ,องค์รักษ์หลวง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเพียงแค่ระดับแกนทอง? อะไรนะ!,เจ้าไปถึงระดับแกนทอง,คาดไม่ถึงเลยว่าเป็นองค์รักษ์หลวงของเฉียนโหยว,นี่เจ้า......"กู่หลินที่ยังคงโวยวายเสียงดัง.

"พอแล้ว!"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาทันควัน.

"หืม?"กู่หลินที่ถูกกงจูเฉียนโหยวหยุด,สายตาที่จ้องมองไปยังนางด้วยความสงสัย.

"อย่างแรก,จงซานคือองค์รักษ์หลวงของข้า,เขาได้รับการรับรองจากอาวุโสศาลาเจ็ดดาว,เป็นขุนนางขั้นห้า,มีตำแหน่งองค์รักษ์ขั้นสาม,หากเจ้ามีความเห็น,ให้ไปสอบถามศาลาเจ็ดดาวด้วยตัวเอง."กงจูเฉียนโหยวกล่าวออกมาในทันที.

"หืม,เฉียนโหยว,ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น,คนผู้นี้มีพลังฝึกตนต่ำเกินไป,เจ้าให้เขามาเป็นองค์รักษ์หลวงอย่างงั้นรึ? อย่างน้อยก็ต้องมีพลังเท่าอาต้า,อาเอ้อถึงจะถูก."กู่หลินที่กล่าวออกมาในทันที.

"ชิ,มันเรื่องของข้า,ข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามาจัดการ,ข้าจะเลือกใครมาเป็นองค์รักษ์หลวง,ข้าต้องเป็นคนเลือกเอง,ไม่เคยมีใครกล้ามาก้าวก่ายเรื่องของข้า."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

 .

"ได้,ก็ดี,ข้าจะไม่พูดเรื่องนี้,ให้มันจบก็แล้วกัน,ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังอารมณ์ไม่ดี,ทว่าโม่ไป่หลีจะต้องการเป็นเจ้าเมือง,เรื่องนี้ไม่มีเปลี่ยนแปลงแล้ว,เจ้าอย่ามาต่อว่าข้าก็แล้วกัน."กู่หลินกล่าว.

"ชิ."กงจูเฉียนโหยวที่ไม่สนใจกู่หลินอีกต่อไป,ยังคงจ้องมองไปยังป้ายหยกขนาดใหญ่ทางทิศใต้.

กู่หลินที่เห็นกงจูเฉียนโหยวไม่สนใจเขา,ทำได้แค่ทำใจ,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ด้านหลัง,สายตาที่หรี่เล็ก,แววตาที่มีความโกรธแฝงอยู่.

จงซานที่ยืนอยู่ด้านหลัง,แน่นอนว่าเป็นหน้าที่ขององค์รักษ์หลวง.

รอบเขตแดนแต่ละแห่งนั้นมีป้อมปราการมากมาย,และภูเขาขนาดเล็กหลายๆแห่ง,ซึ่งทำการแยกพื้นที่แต่ละเขตออกจากกัน,ซึ่งเห็นได้อย่างชัดเจน,ภายในป่ารอบๆนั้นเต็มไปด้วยความชุ่มชื้น,มีพื้นพรรณต่างๆมากมายปกคลุม,ซึ่งมีควันมลพิษอยู่รอบๆ,ถึงแม้ว่าจะมีผู้ฝึกตนเข้ามาบ้าง,แต่ส่วนมากแล้วไม่มีใครเข้าไป.

บนป้อมปราการแห่งหนึ่งในนั้น,ในเวลานี้มีคนสองคนยืนอยู่.

หนึ่งคือชายในชุดสีแดงชาด,อีกหนึ่งคือชายในชุดสีน้ำเงิน,ชายในชุดสีแดงเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นหนึ่งในทีมหาเสียงของสุ่ยเทียนหยา,ด้วยชุดนี้,เป็นชุดของทีมสุ่ยเทียนหยานั่นเอง,ส่วยชายในชุดสีน้ำเงินกำลังยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มเช่นกัน.

"โม่เหล่ยหวัง,เจ้าเป็นถางซ่งของโม่เป่ยหลีซินะ,ก่อนหน้านี้โม่ไป่หลีได้แย่งชิงของวิเศษของบรรพชนไปต่อหน้าเจ้า,ทำให้เจ้าเป็นปฏิปักษ์กับเขาสินะ,ตอนนี้,ถึงเวลาแก้แค้นเขาแล้ว."ชายในชุดสีแดงกล่าว.

"เจ้าโปรดวางใจในเมื่อใต้เท้าสุ่ยได้มอบศิลาวิญญาณมากมายให้กับข้า,แน่นอนว่าข้าต้องช่วยเขา,ในเวลานั้น,เจ้ารอคอยดูข้าลงมือได้เลย."ชายในชุดสีน้ำเงิน,โม่เหล่ยหวังพยักหน้า,ที่มุมปากที่เผยยิ้มเหยียดหยันออกมาเล็กน้อย.

"อืม,ข้าจะไปยังรอทางเข้าเขต,เมื่อเจ้าเห็นใต้เท้าสุ่ยเข้ามา,เจ้าก็ตรงไปยังทิศทางดังกล่าวและยิงลูกศรออกมาเลย,หลังจากยิงเสร็จ,เจ้าก็หนีได้เลย."ชายชุดแดงกล่าว.

"ไว้ใจได้เลย."โม่เหล่ยหวังที่พยักหน้าพูด.

"อืม,นี่คือคันศรและลูกศรระดับห้า,รับไป,ทำงานให้สำเร็จ,"ชายชุดแดงกล่าว.

"อืม."โม่เหล่ยหวังพยักหน้า,พร้อมกับรับธนูสีน้ำเงินและลูกศรมาก.

"จัดการได้."ชายชุดแดงกล่าว.

โม่เหล่ยหวังพยักหน้า,ส่วนคนชุดแดงที่เร่งรีบจากไปอย่างรวดเร็ว,พริบตาเดียวก็ไปปรากฏที่ย่านชุมชนแล้ว.

เห็นชายชุดแดงจากไปแล้ว,รอยยิ้มที่เย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโม่เหล่ยหวัง,คิดว่าเขาถูกสุ่ยเทียนหยาซื้ออย่างงั้นรึ? รอก่อนเถอะ,นี่เป็นเพียงแค่คำแนะนำจากถางซ่งเท่านั้น,ตราบเท่าที่ถ่วงเวลาออกไป,เมื่อถึงเวลานั้นข้าไม่ยิง,ใครจะทำอะไรข้าได้? เมื่อถางซ่งได้เป็นเจ้าเมือง,สุ่ยเทียนหยาไม่มีอะไรเลย,ฮึ,แม้แต่เป็นคนขัดรองเท้าของข้ายังไม่คู่ควรเลย.

โม่เหล่ยหวังที่จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังชายชุดแดง.

ชายชุดแดงที่อยู่ที่ทางเข้าย่านชุมชน,ส่วนเขายังคงยืนอยู่ไม่ไปใหน,และรอคอยการโบกมือให้สัญญาณ,ดูเหมือนอีกฝั่งจะมั่นใจมาก,โม่เหล่ยหวังพยักหน้าให้กับคนชุดแดง,เพื่อให้เขาวางใจ,ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.

โม่เหล่ยหวังที่จ้องมองไปยังสุ่ยเทียนหยา,หยิบคันศรและลูกศรระดับห้า,เขาไม่กลัวว่าเขาจะพลั้งมือสังหารเขาให้ตายไปจริงๆรึ?

คิดได้เช่นนี้โม่เหล่ยหวังหัวใจบีบรัด,คิดถึงเรื่องที่ถางซ่งเป็นกังวลว่าใกล้ๆนี้จะมีคนซ่อนอยู่หรือไม่?

ด้วยสัมผัสเทวะที่เขาปล่อยออกไป,ยังพื้นที่รอบๆภูเขาแห่งนี้อย่างรวดเร็ว,โชคดี,ไม่มี,ไม่มีใครเลยเหมือนดังที่ถางซ่งเขาเป็นกังวล,มีเพียงแค่ควันพิษสีดำที่อยุ่ในป่า,แม้แต่สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กยังไม่มีปรากฏให้เห็นแม้แต่น้อย.

โม่เหล่ยหวังที่จับคันศรและลูกศรแน่น,ที่มุมปากเผยยิ้มอย่างวางใจ,ตอนนี้ก็แค่รอเวลา,รอให้สุ่ยเทียนหยาผ่านสถานที่ด้านหน้า,จากนั้นเขาก็ไม่ต้องทำอะไร,เมื่อเขาจากไป,โชคลาภทั้งหมดก็มีแต่วิ่งเข้ามาหา.

สุ่ยเทียนหยาได้มายังเขตที่สิบแล้ว,จากเหนือไปยังทิศใต้เพื่อหาเสียงเพิ่ม.

โม่ไป่หลี 4.4 ล้านเสียง

สุ่ยเทียนหยา,3.5 ล้านเสียง.

ห่างกัน 900,000 เสียง,ภายในใจสุ่ยเทียนหยาที่เต็มไปด้วยความกังวล,ถึงแม้ว่าจงซานจะรับประกัน,ทว่าเขาก็ยังคงกังวลอย่างช่วยไม่ได้,อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะเต็มไปด้วยความกังวล,แต่บนใบหน้าของเขานั้นก็จะไม่เผยออกมาให้ใครเห็นได้.

ขณะที่เขาเข้ามายังเขตนี้,บนใบหน้าของสุ่ยเทียนหยายังคงเผยยิ้มออกมา.

ย่านชุมชนที่สิบ,ดวงตาของเขาที่หดเกร็งอย่างไม่รุ้ตัว,ที่นี่ละ,เขาที่กำหมัดแน่น,ภายในใจเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย,ที่นี่,แผนการณ์ของเขากำลังจะเริ่ม.

ไม่เพียงสุ่ยเทียนหยา,สุ่ยอู๋เหินและเจ้าหน้าที่อีกหลายคนที่รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย,เพราะนี่จะเป็นการตัดสินว่าใต้เท้าของพวกเขาจะสำเร็จหรือล้มเหลว.

สถานที่แห่งนี้,สุ่ยอู๋เหินที่ยืนอยู่บนพยัคฆ์สีดำพร้อมกับเคลื่อนที่ช้าๆ,ตรวจตราจ้องมองไปยังพื้นทีรอบๆ,ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยผุ้คนมากมายกว่าปรกติถึงสองเท่า.

ดูเหมือนว่า,พื้นที่แห่งนี้,จะมีคนสนับสนุนสุ่ยเทียนหยาเป็นอย่างมาก,พวกเขาที่สนับสนุนแทบบ้าคลั่ง,ตะโกนออกมาเสียงดังตลอดสองข้างทาง,ดังก้องกังวานราวกับจะได้ยินไปทั่วทั้งเมือง.

 "สนับสนุนใต้เท้าสุ่ย,ปกป้องเมืองอู๋ซวัง."

เหล่าผู้คุ้มกันของสุ่ยเทียนหยาที่เข้าขนาบข้าง.

 สุ่ยอู๋เหินและผู้คุ้มกันหลายคนที่ต่างสบตาจ้องมองกันและกัน.

สุ่ยเทียนหยาที่ก้าวออกไปด้านหน้า,พยัคฆ์ตัวอื่นๆค่อยๆปรับขบวน,ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าแผนการกำลังจะเริ่มแล้ว,พวกเขาที่ค่อยๆขยับมาด้านหลัง,เจ้าหน้าที่หลายคนที่รู้สึกงงงวยถูกผลักให้ออกไปอยู่ข้างๆ.

ท้ายที่สุด,ขณะที่สุ่ยเทียนหยาเดินทางมาถึงทางเข้า,ยกเว้นคนเจ็ดคนตามแผน,มีประชาชนกว่าหนึ่งหมื่นคนที่ติดตามเข้ามาอย่างใกล้ชิด.

ขณะที่เข้ากำลังก้าวเข้าประตูทางเข้า,มีประชาชนไม่กี่คนที่ทางเข้า,แต่มีคนเป็นจำนวนมากหลายหมื่นคนที่กำลังยืนรอเขาอยู่,จ้องมองสุ่ยเทียนหยาที่กำลังก้าวเข้าไปประตู.

พยัคฆ์ขนาดห้าสิบเมตรที่ก้าวนำหน้า,ที่ด้านล่างนั้นเป็นย่านชุมชนที่มีคนอยู่อย่างคับคั่ง.

โม่เหล่ยหวังเวลานี้ยืนอยู่บนภูเขาลูกหนึ่ง,จ้องมองสุ่ยเทียนหยาที่กำลังเข้ามา,ที่มุมปากของเขานั้นเผยรอยยิ้มที่น่าพึงพอใจ.

หน้าที่ของเขาเพียงแค่ถ่วงเวลาออกไปก็จะสำเร็จแล้ว,เพียงแค่ถ่วงเวลาสุ่ยเทียนหวังไปจนกว่าการเลือกตั้งเสร็จ,โดยที่ไม่จำเป็นต้องยิงลูกศร.

แต่ขณะที่เขากำลังยิ้มอย่างพึงพอใจ,ที่ไกลออกไปนั้นชายในชุดสีแดงให้สัญญาณ,พร้อมกับแค่นเสียง ฮึ!,พร้อมกับส่ายหน้าไปมา.

"ฟิ้ว!!"

 ลิ้วแสงของลูกศรสีน้ำเงินที่พุ่งตรงออกไป,มันพุ่งออกมาจากคันศรในมือของเขาอย่างงั้นรึ?

???โม่เหล่ยหวังไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อยลูกศรนั่นมันพุ่งออกไปได้อย่างไร,คันศรล่ะ,ซ่อนมันไว้ในกำไลเก็บของ,

แต่ว่า

นี่มันเกิดอะไรขึ้น,ไม่สามารถซ่อนคันศรได้อย่างงั้นรึ? เกิดอะไรขึ้น? นี่มันเกิดบ้าอะไร?

กับเรื่องที่เลวร้ายนี้โม่เหล่ยหวังตระหนักได้ทันทีว่าไม่ได้การแล้ว,ร่างกายทั่วร่างที่ขนลุกตั้งชูชัน,เขาถูกใส่ร้าย!

หนี,หนีให้เร็วที่สุด,เขาจะต้องหนี.

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดปัญหาอะไร,ทว่าโม่เหล่ยหวังรู้ว่าตัวเองต้อนนี้,ติดกับแล้ว.

พริบตาเดียวที่โม่เหล่ยหวังกระโจนออกไป,ที่ด้านล่าง,แสงสีนำเงินที่พุ่งตรงไปยังร่างของสุ่ยเทียนหยาในทันที.

เร็วมาก! พริบตาเดียวเท่านั้น,โม่เหล่ยหวังแทบจะไม่มีเวลาตอบสนอง,เขาที่กลายเป็นเป้าสายตาของผู้คนในทันที, สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองมายังเขา,ทุกคนที่อยู่ด้านล่างรวมทั้งสุ่ยเทียนหยา,ที่เข้าล้อมกรอบสุ่ยเทียนหยาในทันที.

แปลกมาก,มันแปลกเกินไปแล้ว,เขาได้ตรวจสอบดีแล้ว,ทว่านอกจากในป่าแห่งหนึ่งที่มีควันพิษ,เขาไม่สามารถพบเห็นอะไรได้,ด้วยสัมผัสเทวะที่ตรวจสอบพื้นที่ทั้งหมดแล้ว,ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่อย่างแน่นอน.

.............

"คุ้มกันใต้เท้า!"

เหล่าพยัคฆ์,คำรามออกมาเสียงดัง,สร้างความตื่นตะลึงกับผู้คนเป็นอย่างมาก,ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเร็วมาก,ทุกคนที่วิ่งออกมาล้อมรอบสุ่ยเทียนหยา.

ทว่ามันสายไปแล้ว,ริ้วแสงสีน้ำเงินนั้นเร็วมาก,พริบตาเดียวก็ทะลวงปราณคุ้มกายของสุ่ยเทียนหยาแล้ว,ทะลวงเข้าไปในหน้าอกของเขา.

"พรึด!!!"

บนใบหน้าของสุ่ยเทียนหยา,ที่เผยยิ้มออกมาราวกับว่ากำลังล่ำลาทุกคน,เขาที่ค่อยๆฟรุ๊บลงต่อหน้าคนนับหมื่น,ที่มือขวาของเขายังคงโบกมือให้ทุกคน,ทว่าริ้วแสงที่พุ่งมานั้นเร็วจนเกินไป,แทบจะไม่มีเวลาให้หลบเลี่ยง,โลหิตที่พุ่งกระฉูด,หน้าอกของเขาที่ถูกปักด้วยศรปราณสีน้ำเงิน.

ทุกอย่างที่หยุดนิ่ง,ทุกคนที่เงียบไปในทันที,ในเวลานั้นราวกับว่าทุกอย่างที่ถูกหยุดลง.

ที่ไกลออกไปบนภูเขาที่สูงขึ้นไปบนหอคอย,ที่มีเสียงหนึ่งดังออกมา,"ข้าไม่ได้ยิง,ข้าไม่ได้ยิง!"

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.