Immortality Chapter 180 Here is our roots

Immortality Chapter 180  Here is our roots

นิยาย เรื่อง อมตะ  Chapter 180  Here is our roots

这里是我们的根

  ที่นี่คือบ้านของพวกเรา.

แน่นอนว่าไม่ใช่โม่เหล่ยหวังเป็นคนยิง,ทว่าในเวลานี้คันศรและลูกศรสีน้ำเงินอยู่ในมือเขาแล้ว,ดูเหมือนว่าเขายังจับแน่นยังไม่ทิ้งแต่อย่างไรด้วย.

อย่างไรก็ตามลูกศรที่ยิ่งใส่สุ่ยเทียนหยานั้นมีรูปลักษณ์และคุณสมบัติที่เหมือนกัน,เป็นรูปร่างและรูปแบบเดียวกัน,ซึ่งแน่นอนว่าลูกศรดังกล่าวนั้นถูกปล่อยออกมาจากป่าที่มีควันพิษอยู่,เป็นลูกศรที่ถูกยิงจากอาต้านั่นเอง.

ลูกศรที่อาต้ายิงออกไปนั้นแม่นยำเป็นอย่างมาก,และการที่โม่เหล่ยหวังไม่สามารถรับรู้ตัวตนของเขานั้น,เพราะว่าจงซานได้ให้เขายืมของวิเศษอย่างหนึ่งไป,เป็นของวิเศษที่มีเพียงชิ้นเดียวในเมืองอู๋ซวัง.

ค่ายกลหมอกเทวะอำพราง!

นี่เป็นของที่จงซานซื้อมาเมื่อครั้งเข้ามาในเมืองอู๋ซวัง,ขณะเดินเที่ยวเมืองพร้อมหนานป่าเทียนและสุ่ยอู๋เหิน,ที่ร้านธวัชแห่งหนึ่ง,และเป็นธวัชที่เขาแย่งกันซื้อจากโม่เหยี่ยนปิง.

อำพลางสัมผัสเทวะ,ทำให้ไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบได้,ทำให้โม่เหล่ยหวังไม่สามารถรับรู้ตัวตนของอาต้าที่อยุ่ในค่ายกลดังกล่าวนั่นเอง.

ขณะที่ลูกศรปักไปยังร่างของสุ่ยเทียนหยานั้น,เป็นเวลาเดียวที่เขากำลังโบกมือให้กับประชาชนนับหมื่นคน,ทำให้ทุกคนได้เห็นว่าเขาได้อุทิศทำงานเพื่อทุกคนอย่างเต็มกำลัง,แม้ว่าเขาจะถูกยิงก็ตาม,สัมผัสเทวะของทุกคนที่ถูกปล่อยออกไปพื้นที่รอบๆ.

ทุกสายตาทุกสัมผัสที่จับจ้องไปยังโม่เหล่ยหวัง,มีเพียงแค่โม่เหล่ยหวังที่กระโดดออกมา,หัวใจของสุ่ยเทียนหยาที่รัดแน่น,ลูกศรนั่นพุ่งตรงมายังร่างของเขาตามคาด.

ในพริบตาเดียว,ลูกศรที่พุ่งตรงมายังร่างของเขา.

ศรปราณนั่นทำอันตรายได้แค่ผู้ฝึกตนระดับแกนทองเท่านั้น,แต่ด้วยเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นเร็วมาก,สัมผัสเทวะของทุกคนที่กวาดออกไป.

ในทิศทางของลูกศรที่พุ่งมาก,สุ่ยเทียนหยาที่ปรับแต่งร่างกายเล็กน้อย,ตัวเขานั้นไม่ได้รับบาดเจ็บแน่นอน,ด้วยพลังปราณที่แข็งแกร่ง,เหล่าองค์รักษ์ที่พุ่งเข้ามาล้อมรอบ.

"พรึบๆๆ."

เขาที่แสร้งลดปราณคุ้มกายรอบๆร่างอย่างจงใจ,เขาที่กุมศรปราณให้ทะลวงเข้าไปในร่างของตัวเองด้วยความตั้งใจ.

"พรึด!!!"

โลหิตที่ซ่อนเอาไว้ในเกาะและกัดริมฝีปากของตัวเอง,สุ่ยเทียนหยาที่เผยยิ้มออกมาอย่างเจ็บปวด,พร้อมกับพ่นโลหิตคำโต,ก่อนที่จะล้มลง.

"คุ้มกันใต้เท้า!"

เสียงตะโกนโหวกเหวกดังก้องไปทั่ว.

"ท่านพ่อ!"

สุ่ยอู๋เหินที่ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด,กระโดดตรงไปยังที่สุ่ยเทียนหยายืนอยู่,พร้อมกับเข้าพยุงก่อนที่เขาจะล้อมลง.

"จับมือสังหาร!"

เหล่าขุนพลที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,

"ข้า,ข้าไม่ได้ยิง!"โม่เหล่ยหวังที่ตะโกนออกมากลางอากาศ.

อย่างไรก็ตาม,ใครจะเชื่อล่ะ,ในเมื่อรอบๆนี้ไม่มีใคร,ไม่มีใครเลยสักคน,มีแค่เพียงเขา,หนำซ้ำเขายังมีคันศรและลูกศรที่เหมือนกับดอกที่ใช้ยิงสุ่ยเทียนหยา,หากไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร.

ในเวลานี้,ดูเหมือนแทบจะทุกคนต่างก็สรุปเป็นความเห็นอย่างเดียวกัน,เหล่าทหารมากมายที่บินตรงมา,เข้าล้อมกรอบโม่เหล่ยหวังอย่างรวดเร็ว,แต่ละคนดวงตาแดงกล่ำ,ราวกับว่ากำลังจะสังหารโม่เหล่ยหวัง.

"วางอาวุธซะ,ห้ามขัดขืน."เหล่าทหารที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

จากนั้น,เหล่ามือธนูที่ง้างศรปราณทะลวง,ง้างคันศรเล็งไปยังโม่เหล่ยหวังในทันที.

กับสถานการณ์เช่นนี้,เขายังจะสามารถหนีได้อีกเหรอ?มีเพียงแค่ยอมให้ถูกจับเท่านั้น,คาดว่าแม้ถางซ่งของเขาจะชนะ,เกรงว่าคงยากที่จะช่วยเขาได้แล้ว,ถึงแม้ว่าแท้จริงจะไม่ใช่ฝีมือเขาก็ตาม.

"ข้าไม่ได้ยิง! ข้าไม่ได้ทำ."โม่เหล่ยหวังที่โยนคันสองและลูกศรออกไป,เขาที่ยังคงตะโกนเสียงดัง,ค่อยๆร่อนลงพื้น,ทว่าเหล่ามือธนูยังคงเล็งไปยังเขา,รอจนกว่าที่เขาจะถูกจับ.

ทว่าในเวลาเดียวกัน,บนพยัคฆ์ตัวมหึมา,สุ่ยอู๋เหินที่ดวงตาแดงกล่ำ,ดูเหมือนว่ากำลังจะบ้าคลั่ง.

"ไป,พาบิดาของข้ากลับไปก่อน,ให้ตามหมอมารักษาท่านพ่อในทันที,ไป,เร็วเข้า."สุ่ยอู๋เหินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

พยัคฆ์ตัวใหญ่ยักษ์ดูเหมือนว่าจะเข้าใจสถานะการณ์,มันได้หันหน้ากลับ,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังที่ทำการหนานเฉิงตง.

พื้นที่รอบๆตอนนี้ตกอยู่ในสภาวะที่ย่ำแย่เลยทีเดียว,หลังจากที่พยัคฆ์หลายตัวจากไปแล้ว,โม่เหล่ยหวังที่ถูกจับกุม,เหล่าคนที่สนับสนุนสุ่ยเทียนหยา,หลายๆคนที่ชักกระบี่ออกมาชี้ไปยังเขา,จิตสังหารที่คละคลุ้งเต็มไปหมด,ดูเหมือนว่าทุกคนต้องการจะฉีกร่างของโม่เหล่ยหวัง.

เหล่าทหารที่คุมตัวโม่เหล่ยหวัง,นำไปเขาตรงไปยังที่คุมขังในทันที.

กระบี่เหินกว่า 300 ,เหินข้ามอากาศคุมตัวนักโทษจนหายลับตาไป,ทว่าสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่ครี่คาย.

"สังหารเขา,เขาลอบสังหารใต้เท้าสุ่ย."

"เขาคือโม่เหล่ยหวัง,เป็นถางซ่งของโม่ไป่หลี."

"โม่ไป่หลีเพื่อคะแนนเสียงแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะลอบสังหารใต้เท้าสุ่ย.สังหารเขา."

...

กับเหตุการณที่เกิดขึ้นตอนนี้,เหล่าผู้เห็นเหตุการณ์นับหมื่นต่างถูกเร้าด้วยเรื่องที่เกินขึ้น,ตอนนี้กำลังตะโกนเสียงดัง,โม่เหล่ยหวังที่ถูกคุมตัวไปแล้ว,แต่สถานการณ์ก็ยังครุกรุ่นอยู่.

บนหอคอยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม,ไม่มีใครรู้,ว่ามีคนกำลังใช้หยกบันทึก,บันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด.

มีคนเรือนหมื่นที่เห็นการกระทำทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับใต้เท้าสุ่ย,กำลังโบกมือให้กับทุกคน,ลูกศรที่ถูกยิงออกมา,และโม่ไป่หลีถูกจับ,ที่พยายามสังหารใต้เท้าสุ่ย.,

ทันใดนั้น,หยกบันทึกก็ถูกกระจายไปอย่างรวดเร็ว,ทั่วทั้งเมืองราวกับว่าถูกคัดลอกนำไปแจกจ่ายอย่างรวดเร็ว,ไม่ว่าจะย่านชุมชนแห่งใหนต่างก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,คนมากมายที่ได้เห็นต่างหวาดผวาไปตามๆกัน.

ขณะที่อีกฝั่งหนึ่ง,เสียงที่ดังอื้ออึ้ง,เกิดเหตุวุ่นวายเป็นอย่างมาก,โม่ไป่หลีที่กำลังนั่งอยู่บนพยัคฆ์ตระเวนไปแต่ละเขต,ทันทีที่ได้ยินเวียงตะโกน,ทำให้เขาได้หยุดชะงัก.

บนที่ทำการเป่ยเฉิงตง,เซียนเซิงสุ่ยจิงที่นั่งอยู่ในห้องโถง,กำลังขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับได้ยินเสียงดังโหวกเหวกโวยวายไปทั่ว,ภายในใจรู้สึกสังหรใจไม่ดีในทันที.

"ไม่ดีแล้ว,ไม่ได้การแล้ว,เซียนเซิง,เซียนเซิง,โม่เหล่ยหวังถือคันศรและลูกศรระดับห้า,ยิงสังหารสุ่ยเทียนหยาแล้ว."โม่เหยียนปิงที่วิ่งตรงเข้ามาจากด้านนอก,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ.

"หะ!"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ยืนขึ้นในทันที.

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ชำเลืองมองด้วยความประหลาดใจ.

"เซียนเซิง,ท่านดูหยกบันทึกนี่,ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองมันถูกส่งไปทั่ว,ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงแจกจ่ายรวดเร็วขนาดนี้,ตอนนี้ไม่ว่ามุมใหนๆต่างก็มีหยกบันทึกดังกล่าวนี้กระจายไปหมด."โม่เหยี่ยนปิงที่กล่าวออกมาในทันที.

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่รับหยกบันทึกมา,แผ่แกนแท้ลงไป,จ้องมองอย่างระเอียด.

เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว,สายตาของเซียนเซิงสุ่ยจิงที่กระพริบปริบๆ,เพราะว่าเหตุการณ์ดังกล่าวนี้มันเฉพาะเจาะจงเป็นอย่างมาก,ลูกศรที่พุ่งไปนั้นแม้ว่าจะเร็วแต่ไม่น่าจะใช่ศรปราณระดับห้า,ถึงแม้ว่าสุ่ยเทียนหยาจะหลบก็ยังได้,แต่เขากับยินยอมให้มันทะลวงผ่านเข้าร่างกายอย่างงั้นรึ?ทำไมปราณคุ้มกันร่างกายของเขาอ่อนจริง.

เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด,เซียนเซิงที่ได้แต่หลับตาพร้อมกับสูดหายใจยาวเข้ามาในทันที.

"เซียนเซิง,สุ่ยเทียนหยาจะตายอย่างงั้นรึ?แล้วท่านพ่อของข้าจะชนะใช่หรือไม่?"โม่เหยียนปิงราวกับว่าจะเข้าใจได้ในสถานการณ์?ที่เกิดขึ้น,ใบหน้าของเขาที่หวาดกลัวและกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก.

"สุ่ยเทียนหยาไม่ตาย,เขาสบายดีด้วยซ้ำ,ทว่า,บิดาของเจ้าเวลานี้พ่ายแพ้แล้ว."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ได้แต่หลับตา,ถอนหายใจพร้อมกับกล่าวออมา.

"เซียนเซิง,ท่านบอกว่านี้เป็นเรืองที่สุ่ยเทียนหยาจงใจใช่ใหม? มันเป็นแผนการของเขา?เขากำลังหลอกลวงทุกคนทั่วทั้งเมืองอู่ซวัง?"ใบหน้าของโม่เหยียนปิงที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ.

"ใช่แล้ว,แพ้แล้ว,พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์,พ่ายแพ้อย่างยับเยิน."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ถอนหายใจเบาๆ.

"เซียนเซิง,เช่นนั้นคนที่พวกเราซื้อมาก่อนหน้านี้,ให้เขายิงท่านพ่อของข้าสิ."โม่เหยี่ยนปิงที่เอ่ยออกมาในทันที.

"ไร้ประโยชน์,ตอนนี้หากยิงไปพ่อเจ้าก็ตายนะสิ,เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะชนะ."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ลืมตาขึ้นมาจ้องมองเขม็ง.

"ไม่,ทำไม,ทำไมล่ะ?"ใบหน้าโม่เหยียนปิงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว.

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะก้าวออกมาจากห้องโถง,ทว่าในเวลาเดียวกันเขาที่ค่อยๆคลายคิ้วที่ขมวดแน่นนั่นออก,พร้อมกับเผยยิ้มที่ยากจะเห็นออกมาได้,เป็นรอยยิ้มที่นุ่มนวล,เป็นรอยยิ้มทีเป็นดั่งที่เขาคาด,ก่อนที่จะบินตรงไปยังตำหนักเจ้าเมือง.

"ไม่ได้การล่ะ,ข้าจะต้องขัดขวางพวกเขา."บนใบหน้าของโม่เหยียนปิงทีเปลี่ยนเป็นเย็นชา,ทว่าจะป้องกันอย่างไร?

 โม่เหยียนปิงที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ,ทันใดนั้น,ที่ด้านนอก็ได้ยินเสียงของสุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยอู๋เหินที่ใช้ของวิเศษที่กระจายเสียงไปทั่วทั้งเมือง,ทำให้ทุกคนทั่งทั้งเมืองสามารถได้ยินเสียงของเขา.

"ทุกๆท่าน,ข้า,สุ่ยอู๋เหิน,บิดาของข้าสุ่ยเทียนหยา,บิดาของเขาถูกลอบสังหาร,ตอนนี้ยังหมดสติไม่ฟื้น,ข้าขอกล่าวแทนบิดาของข้า,ด้วยศรปราณทะลวงระดับห้า,อาวุธระดับห้า,ปราณหลอมกายธาตุที่ทะลวงเข้าไปในร่างกาย,ธนูสีน้ำเงิน,ลูกศรสีน้ำเงิน,ทุกท่านต่างก็เห็น,ทว่าลูกศรพุ่งมาเร็วมาก,ไม่มีเวลาที่จะป้องกัน,ศรปราณทะลวงที่ทะลวงผ่านร่างกาย,ผ่านปราณคุ้มกาย,ทะลวงชุดเกราะ,ปักยังอกของท่าน,ทะลุผ่านร่าง,จนทำให้บิดาของเขายังไม่ได้สติ.

ในเวลานั้น,มีคนนับหมื่นเป็นพยาน,ได้โปรดสนับสนุนท่านพ่อ,โปรดสนับสนุน"วิกฤติสงคราม" ที่จะเกิดขึ้นในเมืองอู๋ซวังของพวกเรา,ข้าเข้าใจดี,ว่าหลายพันปีมานี้ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีเข้าโจมตีตลอดเวลา,ปีแล้วปีเล่าที่มีสงครามเกิดขึ้น,มีคนมากมายนับไม่ถ้วนที่ต้องตาย,บิดาของข้าห่วงใยกลัวว่าจะเกิดสงครามมันผิดด้วยรึ? ในเวลานั้นทุกคนนับหมื่นต่างก็เห็น,พวกเขาก็เป็นเหมือนกับบิดาของข้า,ทุกคนนั้นรักในบ้านเกิดเมืองอู๋ซังของพวกเรา,ในเวลานี้หากทุกท่านห่วงใยเมืองอู๋ซวังล่ะก็,โปรดสนับสนุนบิดาของข้า,ข้าเห็นทุกคนต่างก็ต้องการช่วยบิดาของข้า,ทว่าลูกศรนั้นมาเร็วจนเกินไป.

ข้าไม่รู้ว่าบิดาของข้าได้กระทำอะไรผิด,ข้ารู้เพียงแค่ว่าทุกคนต่างก็ห่วงใยบ้านเกิดของพวกเรามาตั้งแต่รุ่นก่อนแล้ว,เมืองอู๋ซวังต้องเตรียมพร้อมตลอดเวลา,ทำไม,ทำไมล่ะ,ทุกท่านจะทำลายความห่วงใยความตระหนักในวิกฤติไปอย่างง้นรึ?

อาจารย์ปรุงยาเขาได้ตรวจดูอาการของบิดาของข้าแล้ว,ตราบเท่าที่ศรเยือกแข็งนั้น,หากแช่แข่งปราสาทหยางล่ะก็,หากว่าไม่สามารถรักษาได้ทันท่วงที,คงจะต้อง,คงต้อง.....

บิดาของขาที่ตระเวนไปได้แค่เพียงสิบเขตชุมชนเท่านั้น,เหลืออีกแค่หกสิบสองเขต,ไม่มีโอกาสได้ไปเยือนพื้นที่เหล่านั้นแล้ว,อาจารย์ปรุงยากล่าวว่าบิดาของข้าเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก,ท่านจะต้องพักไปจนถึงยามไฮ่,เพื่อรักษาตัว,บิดาของข้าไม่สามารถหาเสียงเพิ่มได้อีกแล้ว,บางทีการแข่งขันการเป็นเจ้าเมืองครั้งนี้คงจะพ่ายแพ้แล้ว,ทว่าข้ารู้ถึงความมุ่งมั่นของบิดาดี,ถึงแม้ว่าเขายังเหลือลมหายใจ,เขาก็จะปกป้องเมืองแห่งนี้จนตาย,เขาก็จะปกป้องเมืองอู๋ซวังแห่งนี้ด้วยชีวิต,เพราะว่าที่นี่,คือบ้านของพวกเรายังไงล่ะ."

ยามไฮ่ (亥时) คือเวลา 21.00 น. – 23.00 น.

กับคำพูดของสุ่ยอู๋เหินนั้นถึงกับทำให้ทุกคนทั่วทั้งเมืองอยู่ในความสงบฟังคำพูดของเขาจนจบ.

"สนับสนุนใต้เท้าสุ่ย! ปกป้องเมืองอู๋ซวัง!"ไม่รู้ว่าใครที่ใหน,เป็นคนที่ตะโกนออกมาก่อน.

"สนับสนุนใต้เท้าสุ่ย!ปกป้องเมืองอู๋ซวัง!"

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.