Immortality Chapter 156 Dragon

Immortality Chapter 156  Dragon

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 156   มังกร.  

บทที่ 156   มังกร.

อาวุโสทั้งสามที่ยืนอยู่บนเมฆด้วย,ภายในใจของจงซานที่ตื่นเต้นไม่น้อยขณะที่จ้องมองไปยังทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล.

ส่วนอาวุโสจื่อซวินนั้น,นางก็ไม่อธิบายอะไรเช่นกันว่าทำไมถึงเลือกเขา,ไม่เพียงแต่ไม่พูด,ใบหน้าของนางยังเต็มไปด้วยความเย็นชา,จงซานเองก็ไม่กล้ากล่าวถึงเรื่องนี้อีกต่อไป.

แม้ว่าสุ่ยอู๋เหินจะเป็นศิษย์พี่สอง,ทว่าก็ไม่เจ้ายศ,หรืออหังการเหมือนเทียนชา,ทำให้จงซานพูดคุยกับเขาด้วยความสบายใจ,ในสายตาของจงซานนั้น,สุ่ยอู่เหิน,แม้ว่าจะดูน่าเกรงขาม,แต่ก็เป็นคนตรงไปตรงมา,ทำให้เขานึกถึงเจ้าโส่วเซี่ยงขึ้นมาเช่นกัน.

"ศิษย์พี่สุ่ย,ก่อนหน้านี้ท่านเป็นขุนนางของราชวงศ์ต้าโหลวมาก่อนอย่างงั้นรึ?"หนานป่าเทียนสอบถาม.

"ถูกแล้ว,ข้าเป็นเพียงขุนนางระดับแปดชั้นล่างเท่านั้น,ข้าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของบิดา,ทำให้ข้ามีโอกาส,นับว่าโชคดีจริงๆที่อาวุโสเลือกข้า."สุ่ยอู๋เหินที่พยักหน้าขณะพูด.

จงซาน,หนานป่าเทียนและสุ่ยอู๋เหินขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่,ทันใดนั้น,ที่ด้านล่างของทะเลที่กว้างใหญ่นั้น,ก็เกิดคลื่นยักษ์ที่สาดกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง.

เมฆสีขาวที่หยุดลง,อาวุโสคนหนึ่งที่ลอยออกไปทันที,จ้องมองไปยังคลื่นน้ำ,ทันใดนั้นก็มีเสาน้ำพุ่งตรงขึ้นมาในทันที.

เมฆสีขาวที่ลอยอยู่กับที่,สายตาของทุกคนที่จ้องมองลงไปด้านล่าง.

"ตูมมมมม"

เสาน้ำขนาดใหญ่ที่พุ่งขึ้นมาจากทะเล,หลังจานั้นก็ปรากฏเป็นหัวมังกรสีทองขนาดมหึมาปรากฏขึ้นมาทันทีเช่นกัน.

มังกร?

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่จงซานได้เห็นมังกร,เป็นมังกรที่แท้จริง,ก่อนหน้านี้,เมื่อครั้งที่ไล่ล่าไท่จื่อเห่าซานในครั้งนั้น,รูปร่างของพวกมันดูเหมือนกับอสรพิษมากกว่า,แม้ว่าจะได้ชื่อว่าเป็นมังกรเขา,ทว่ามีเพียงแค่เขาเดียว,แตกต่างจากมังกรเขาคู่,ซึ่งเป็นมังกรที่แท้จริง.

มังกรตนนี้มีเกล็ดสีทองอร่าม,ดวงตากลมโต,จงซานรู้สึกว่ามันยังเป็นมังกรเด็ก,ใช่แล้ว,ยังไม่โตเต็มที,ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงมังกรที่ยังเยาว์อยู่นั่นเอง.

ทว่าแม้ว่าจะเป็นมังกรทองที่ยังหนุ่มอยู่,ทว่าหัวของมันกับใหญ่โตเป็นอย่างมาก.

เกิดเสียงดังสนั่น,มังกรทองที่กำลังพุ่งตรงไปยังด้านหน้า,จากนั้น,เหล่าอสรพิษทะเลขนาดใหญ่,ปรากฏขึ้นรอบๆ,ทำให้พื้นผิวของทะเลที่ระเบิดออกมาเป็นระยะ.

"ตูมมมม,ตูมมม,ตูมม,ตูมมม"

ไม่ใช่อสรพิษทะเล,แต่เป็นมังกรวารี,มังกรหนวด,มังกรยักษ์,มังกรเขี้ยว,ทว่าไม่มีเพียงมังกรเขาเท่านั้น,แต่ละตัวที่ปรากฏขึ้นมาล้วนแล้วแต่เป็นมังกรวารี,ที่กำลังไล่ตามคุ้มกันมังกรเด็กสีทอง.

เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้ประหลาดใจที่สุด,ความจริงเรื่องที่ทำให้จงซานประหลาดใจที่สุดคือบนหัวของมังกรทองนั้น,มีร่างๆหนึ่งในชุดสีเขียว,ในชุดที่โอ่อ่าอยู่บนนั้น.

เป็นเด็กสาวที่มีอายุราว 8-9 ปี,ใบหน้าตาที่ดูน่ารักน่าชัง,จับเขามังกรแน่น,จ้องมองไปยังทะเลด้วยความตื่นเต้น.

"เสี่ยวจิน,เร็วเข้า,เร็วเข้า!"

สาวน้อยที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น.

จากนั้น,ดูเหมือนว่ามังกรเด็กนั่นจะเข้าใจในคำพูดของหญิงสาว,มันที่กำลังดำผุดดำไว้ตรงออกไป,โดยที่มีมังกรวารีนับร้อย,ที่กำลังไล่ตามไปข้างๆ,มังกรเด็กสีทอง.

"เร็วเข้า,ไปให้เร็ว,อย่าให้ตาแก่นั่นจับพวกเราได้."หญิงสาวที่ดูไร้เดียงสาตะโกนออกมาอย่างสนุกสนาน,ดวงตาเล็กๆของนางที่หรี่เล็กเป็นเสี้ยวจันทรา,ดูน่ารักเป็นอย่างมาก.

"โฮกกก."

มังกรทองเด็กตะโกนออกมาเสียงดัง,แสดงท่าทางตื่นเต้นอย่างถึงที่สุดเช่นกัน.

"คลืนๆๆ"

บนพื้นทะเล,ร่างๆหนึ่งที่กำลังโผล่ขึ้นมาด้วยเช่นกัน.

เป็นชายชราคนหนึ่งที่สวมชุดนักพรต,ผมของชายชราที่เป็นสีขาว,ใบหน้าของเขาที่มีรอยเหี่ยวย่น,ทว่าดวงตาของเขานั้นดูเหมือนว่าแววตาดูไม่เหมือนมีเจตนาร้าย.

"ศิษย์น้อย! อย่าวิ่งหนี,รับข้าเป็นอาจารย์เร็วเข้า!"อาวุโสเฒ่าที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,พร้อมกับไล่ตามไป.

"ไม่เอา! ข้าไม่ต้องการ,เจ้าตัวเหม็น,ข้าไม่ต้องการคนตัวเหม็น!เสียวจิน,เร็วเข้า,ตาเฒ่าไล่มาแล้ว!"สาวน้อยที่กุมเขามังกรทองตะโกนลั่น.

"โฮกๆๆ"

มังกรทองน้อยเร่งรีบว่ายน้ำตงไป,เพิ่มความเร็วขึ้นอีกครั้ง,มังกรวารีมากมายก็ยังคงไล่ตามไป,เข้าไปขนาบข้างไปพร้อมๆกัน,พวกมันที่คอยคุ้มกันมังกรทอง.

"โอ้ว,มันเป็นกลิ่นยาอายุวัฒนะ,ตอนนี้มันไม่มีแล้ว,อย่าวิ่งหนี,รับข้าเป็นอาจารย์เดี่ยวนี้."ชายชราที่ไล่ตาม,ขณะที่ตะโกนด้วยความกระวนกระวายใจ.

"ข้าไม่ต้องการ!ไม่ต้องการ!เจ้าตามพวกเรามา,พวกเราจะกลับตำหนักมังกรแล้วนะ."สาวน้อยที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

เหล่ามังกรมากมายที่ห่างออกไป,ได้ยินเสียงเบาลงเรื่อยๆ.

"บรรพชนน้อย! อย่าเพิ่งไป..."เสียงของชายชราที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ก่อนที่จะเฝ้ามองฝูงมังกรหายไปลับตา.

ทุกคนที่มีสีหน้าประหลาดใจ,คิดว่ากำลังจะถูกลอบโจมตี,ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเรื่องราวที่น่าขบขันเช่นนี้.

"จักรพรรดิพิษตะวันตก,เขาคือจักรพรรดิพิษตะวันตกอย่างงั้นรึ?"อาวุโสชายคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"หืม,จักรพรรดิพิษตะวันตก,เป็นเขาอย่างงั้นรึ?แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"อาวุโสอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวาดผวาไปด้วย.

จากนั้นอาวุโสทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,แววตาของพวกเขาเผยท่าทางไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,จักรพรรดิพิษตะวันตกอย่างงั้นรึ? เขาคือจักรพรรดิพิษตะวันตก,แต่กับกำลังขอให้ใครบางคนมาเป็นมาเป็นศิษย์ของเขาอย่างงั้นรึ? หญิงสาวคนนั้นเป็นใคร,ถึงได้ทำให้จักรพรรดิพิษตะวันตกทำเช่นนี้?

หลังจากที่พวกเขาจ้องมองด้วยท่าทางตื่นตะลึงก่อนที่จะหันหน้าไปมองอาวุโสจื่อซวิน.

"เป็นจักรพรรดิพิษตะวันตกแน่นอน,เอาล่ะ,พวกเราก็เดินทางต่อได้แล้ว."อาวุโสจื่อซวินกล่าว.

"อืม."คนทั้งสองพยักหน้า.

ทว่าจงซานที่สูดหายใจลึก,สาวน้อยที่ยืนอยู่บนศีรษะของมังกร,ไม่ใช่ว่าตระกูลของนางสามารถอัญเชิญมังกรได้หรอกรึ?

......

หลังจากนั้นก็ผ่านมาอีกครึ่งเดือน.

เมฆสีขาวก็สามารถข้ามผ่านทะเลได้ในที่สุด,พวกเขาเดินทางมาถึงทวีปศักดิ์สิทธิ์แล้ว.

จงซานที่ยืนอยู่บนเมฆสีขาว,สัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณ,เป็นพลังวิญญาณที่มากมาย,ยิ่งเขาอยู่ในระดับแกนทอง,สัมผัสในพลังวิญญาณย่อมมีมากกว่าปกตินั่นเอง.

พลังวิญญาณของทวีปแห่งนี้,เทียบกับเกาะหมาป่าสวรรค์แล้วดูเหมือนว่าจะมีมากกว่าเท่าหนึ่ง,แม้ว่าจะด้อยกว่าภายในสำนักไคหยาง,ทว่าสำหรับผู้ฝึกตนทั่วไปแล้ว,ทุกแห่งบนผืนดินแห่งนี้ย่อมสามารถช่วยเพิ่มพลังฝึกตนได้มากกว่าราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งของเขามาก.

ทวีปศักดิ์สิทธิ์,เป็นสถานที่เต็มไปด้วยคนที่โดดเด่น,ด้วยพลังวิญญาณที่หนาแน่น,แน่นอนว่าที่แห่งนี้ย่อมมียอดฝีมือมากมาย.

จงซานที่จ้องมอง,พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยภูเขามากมายนับไม่ถ้วน,มีภูเขาที่สูงเด่นนับไม่ถ้วน,หากกล่าวแล้วล่ะก็,สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยหน้าผาที่สูงชัน,หากไม่สามารถบินได้ล่ะก็,คงยากที่จะเดินทางไปยังที่ต่างๆได้ตลอดชีวิตเลยก็ว่าได้.

พวกเขาที่เห็นเงาคนอยู่เป็นระยะ,ทว่าอาวุโสทั้งสามก็ไม่ได้คิดที่จะหยุด,ยังคงมุ่งตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ.

ห้าวันถัดมา.

"อีกไม่นานพวกเราก็จะเข้าสู่แนวเขาซือซวินแล้ว."สุ่ยอู๋เหินกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

"เทือกเขาซือซวินอย่างงั้นรึ?"หนานป่าเทียนที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.

"อืม,เทือกเขาซือซวินนั้น,เป็นพรมแดนระหว่างอาณาจักรทั้งสอง,ระหว่างราชวงศ์ราชันต์ต้ายวีและราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ที่แห่งนี้มีกองกำลังของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีปรากฏขึ้นมาบ่อยๆ,ดังนั้นอาจจะกล่าวได้ว่า,ค่อนข้างอันตรายทีเดียว,โดยเฉพาะการบินอยู่พื้นที่แห่งนี้ต้องระมัดระวัง,หากไม่ระวังล่ะก็,อาจจะพบเข้ากับอันตราย,ต้องไม่ลืมว่าหากมีพลังฝึกตนไม่พอไม่ควรผ่านเส้นทางนี้."สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาเบาๆ.

"ราชวงศ์ราชันต์ต้ายวี?ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว? ทั้งสองอาณาจักรทำสงครามกันเป็นประจำอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.

"เป็นเรื่องปรกติ,ทั้งสองอาณาจักรมีพรมแดนติดกัน,ย่อมมีการแข่งขันกันและกัน? เพื่อที่จะแย่งชิงพื้นที่กัน? ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,เป็นหนึ่งในอาณาจักรยักษ์ใหญ่ที่เป็นหนึ่งในสามราชวงศ์วาสนาที่แข็งแกร่งที่สุด,แน่นอนว่าอาณาจักรอื่นๆย่อมมีความอิจฉาในราชวงศ์วาสนา,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวไม่เพียงแค่มีความแข็งแกร่งเท่านั้น,ยังสามารถดูดซับพลังฟ้าดินได้มากกว่าด้วย,ทว่าสงครามก็เกิดขึ้นแทบจะทุกแห่งเป็นประจำ,ไม่มีสถานที่แห่งใหนสงบสุข,ต้องไม่ลืมว่า,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวนั้นมีขนาดใหญ่มาก."สุ่ยอู๋เหินที่ตอบ.

"ปล่อยลูกศร!"

ขณะที่สุ่ยอู๋เหินอธิบายเรื่องต่างๆอยู่,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังคำรามลั่นจากที่ไกลออกไป.

แทบจะในทันที,ประกายแสงสีแดงที่พุ่งตรงมา.

ศรปราณทะลวง,เป็นศรปราณทะลวงนั่นเอง,ประกายแสงสีแดงที่พุ่งมาด้วยความเร็ว,จงซานรู้ดี,เป็นศรปราณทะลวงที่น่าเกรงขามมาก,ก่อนหน้านี้,เขาและเป่ยชิงซือเกือบเอาตัวไม่รอด,นอกจากนี้,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะถูกปล่อยออกมานับพัน,ยิงตรงมายังเมฆสีขาวที่พวกเขายืนอยู่.

ศรปราณทะลวงที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง,แทบจะทันที,ศรปราณทะลวงกว่าพันลูกก็มาอยู่ด้านหน้าเมฆสีขาวแล้ว.

ศรปราณทะลวง,แม้แต่ผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ,หากไม่มีอาวุธวิเศษที่ร้ายกาจ,เกรงว่าคงจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆเช่นกัน.

แม้ว่าจะมั่นใจในฝีมือของอาวุโสทั้งสามก็ตาม,จงซานก็ยังชักดาบยักษ์ของตัวเองออกมา,แม้ว่าจะไม่สามารถช่วยอะไรได้มาก,แต่ดูเหมือนว่าการกระทำของเขา มันจะเป็นไปตามสัญชาตญาณ,ด้วยนิสัยของเขา,ไม่ชอบรอคอยความตาย,ที่ไม่ได้อยู่ในมือของตัวเอง,ถึงแม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะแข็งแกร่งกว่าก็ตาม,อย่างน้อยก็ได้ขึ้นชื่อว่าได้พยายามปกป้องตัวเองเต็มทีแล้ว.

"ตูมมม,ตูมมม,ตูมมม,ตูมมม,ตูมมมม!!"

ประกายแสงสว่างจ้า,หลังจากที่ได้ยินเสียงดังสนั่น,ศรปราณทะลวงก็ถูกทำลายไปจนหมดสิ้นร่วงหล่นลงบนหุบเขา.

ทว่าหลังจากนั้นอาวุโสชายคนหนึ่ง,ได้ชักกระบี่ออกมาลอยออกไปกลางอากาศในทันที,ใบหน้าที่เย็นเยือบจ้องมองไปยังตำแหน่งที่ลูกศรถูกปล่อยออกมา,ก่อนที่ปราณกระบี่มากมายจะถูกปล่อยออกไป,ปรากฏเป็นเหมือนกับหิมะที่ล่วงโรยซัดสาดลงไปด้านล่าง.

ปราณกระบี่มากมายที่พุ่งตรงลงไปราวกับพายุยังพื้นที่รอบๆ,แทบจะในทันทีหลังจากที่อาวุโสชายได้ปล่อยปราณกระบี่ออกไป.

พื้นที่ไกลออกไปนั้น,จงซานสามารถมองเห็นได้,เหนือขึ้นไปบนภูเขา,มีกองกำลังทหารที่มีอยู่ราวๆ 5000 คน,รวมทั้งทหารก่อนหน้านี้ราวๆพันคนที่ได้ปล่อยธนูออกมา,ในเวลาเดียวกัน,ที่บนหุบเขาแห่งนั้น,มีกระโจมมากมาย,ดูเหมือนว่าจะเป็นฐานของทหารประจำการอยู่,ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังฝึกฝนทหารอยู่นั่นเอง,กลิ่นอายที่เหล่าทหารปล่อยออกมานั้น,ทำให้จงซานต้องหายใจลึกทีเดียว,พลังฝึกตนต่ำสุดนั้นมีระดับหกเซียนเทียน,และทักษะของพวกเขาเองก็ไม่ได้อ่อนด้อยเลย,ปราณกระบี่?ปราณดาบ,เหล่าทหารทั่วไปสามารถปล่อยปราณกระบี่ได้? เรื่องนี้,หากว่าออกไปต่อสู้ในสนามรบจะเป็นอย่างไร?

จงซานรู้ดีว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุที่พวกเขาผ่านเข้ามาในค่ายพักทหาร,ดังนั้นจึงเป็นเหตุให้เหล่าทหารคุ้มกันปล่อยลูกศรออกมา,หนำซ้ำ,ลูกศรเหล่านั้นยังเป็นศรปราณทะลวง,ที่มีมากกว่าหนึ่งพัน.

จงซานที่ยืนนิ่งไม่ขยับ,ยังรอคอยปฏิกิริยาของอาวุโสทั้งสามอยู่.

อย่างไรก็ตามท่าทางของอาวุโสจื่อซวิน,ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ทุกข์ร้อนตื่นตกใจแต่อย่างใด.

อาวุโสชายที่ยืนอยู่บนอากาศ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ทั้งหมด.

ที่ไกลออกไป,ศรปราณทะลวงของพวกเขาไม่มีผลเลยแม้แต่น้อย,ผู้นำทัพทหารรับรู้ได้ในทันทีว่าเหตุการณ์ค่อนข้างตรึงเครียด,พวกเขาไม่คิดที่จะปล่อยศรปราณทะลวงระลอกสองออกมา,ทว่าได้แจ้งข่าวเข้าไปภายในหุบเขาอย่างรวดเร็ว.

 เป็นความจริง,ที่ไกลออกไปนั้น,ลึกเขาไปในหุบเขามีชายคนหนึ่งที่ถือดาบยักษ์ลอยออกมาจากภายในหุบเขา.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.