Immortality Chapter 155 Formidable incomparable Zixun
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 155 ความน่าเกรงขามของเทพธิดาจื่อซวิน.
บทที่ 155 ความน่าเกรงขามของเทพธิดาจื่อซวิน.
*** ขอเปลี่ยนเจ้าหน้าที่
เป็นขุนนาง นะครับดูมีอำนาจกว่า
官 (Guān ),Officer = เจ้าหน้าที่,ข้าราชการ, ทหาร, ทางราชการ,
ฝ่ายราชการ, ทางรัฐบาล, ฝ่ายรัฐบาล,ขุนนาง
จงซานที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังด้านหน้า,เขาไม่กล้าที่จะขยับเลยแม้แต่น้อย.
ด้วยการถูกจับจ้องจากเทียนชา,เทียนชาระดับสิบแกนทอง,ท่าทางของเขาในเวลานี้กำลังกลายเป็นบ้าคลั่ง,มือข้างหนึ่งที่กุมอยู่ที่ด้ามกระบี่,ดวงตาแดงซาน,ปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงออกมา.
"ซี่ ๆๆๆ"
จงซานที่จ้องมองเขม็ง,เทียนชาที่กุมกระบี่,พร้อมชักออกมาอย่างแน่นอน.
เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภา!
ทันทีที่กระบี่ถูกชักออกมา,ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม.จงซานไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย.
วิชากายาเทพอสูร! ระดับสาม! เพิ่มพลังสี่เท่า.
วิชาเพลิงสวรรค์พันธนาการอสนี!,สายฟ้าที่แล่นอาบไปทั่วร่าง.
"คลืนนนนน"
ประกายแสงสว่างจ้า,ก่อนที่จะได้ยินเสียงดังสนั่น,หลังจากเสียงระเบิด,เป็นเสียงคำรามของสายฟ้า.
ประกายแสงสว่างจ้า,เหล่าศิษย์ของสำนักไคหยางทุกคนที่เห็นว่าเป็นเรื่องขบขัน,ก่อนที่จะเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว,เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมาก,จนทุกคนแทบจะไม่สามารถตอบสนองได้ทัน.
กฏระเบียบข้อแรกของสำนักไคหยางที่เคร่งครัด,ห้ามคนในสำนักต่อสู้หมายเอาชีวิตศิษย์สำนักเดียวกัน,ซึ่งเป็นข้อห้ามที่ร้ายแรง.
ศิษย์พี่ใหญ่ที่ละเมิดกฏของสำนัก.
เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภาที่ถูกใช้ออกมานั้น,ทุกคนที่เห็นถึงกับใบหน้าเปลี่ยนสีเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง.
สายฟ้าที่ลั่นแป๊บๆๆ,สายฟ้ามากมายที่ส่องประกาย,ม่านสายฟ้าที่ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของจงซาน,ดาบของจงซานที่ฟันออกไปแล้วด้านหน้า,ทว่าม่านสายฟ้าด้านหน้าของเขาบิดไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น.
จงซานที่ถอยออกมาเนื่องจากม่านสายฟ้านั่นถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องเขา,ที่จริงม่านสายฟ้าทรงพลังที่ปรากฏขึ้นมานั้น,ยังมีอีกคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้น,อาวุโสจื่อซวิน,นางปรากฏขึ้นระหว่างเทียนชาและจงซาน,ม่านสายฟ้าขวางกั้นการโจมตีของเทียนชา.ส่วนร่างงาม,เรียวแขนประณีตพริ้วไหวราวกับกิ่งหยกที่ยื่นออกมาคีบกระบี่ของเทียนชาเอาไว้.
แข็งแกร่งมา!เทียนชาที่แข็งแกร่งมาก,ทว่าอาวุโสจื่อซวินกับแข็งแกร่งยิ่งกว่า.
กระบี่เทียนชานั้น,ในระดับแกนทองถือว่าไร้เทียมทานอย่างแน่นอน,แม้แต่คนที่มีระดับก่อตั้งวิญญาณขั้นต้น,ยังไม่ง่ายนักที่จะรับมือกับกระบี่ของเขาตรงๆได้,ทว่าอาวุโสจื่อซวินลงมือ,โดยใช้เพียงแค่นิ้วสองนิ้วเท่านั้น
คีบมันเอาไว้อย่างนุ่มนวล.
"หอบ หอบ!"
เหล่าศิษย์ระดับแกนทองที่สูดหายใจลึกเข้ามาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย,ดวงตาตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดผวา,อาวุโส,อาวุโสไคหยาง,มีความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าต่อหน้าเทียนชาที่มีเพลงกระบี่ที่แข็งแกร่ง,กับสามารถใช้เพียงแค่นิ้วสองนิ้วรับเอาไว้ได้.
การโจมตีของเขาที่ไร้ผล,เมื่ออยู่ต่อหน้าม่านสายฟ้าที่ทรงพลัง,ขณะเดียวกันก็ชำเลืองมองไปยังอาวุโสจื่อซวิน,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว.
นางช่วยข้าอย่างงั้นรึ?
ทันทีที่จงซานถอยออกไป,อาวุโสจื่อซวินที่อยู่ด้านหน้าก็ขมวดคิ้วไปมา,เพลงดาบ,ระดับแกนทองขั้นที่หนึ่งอย่างงั้นรึ?ไม่,ดูเหมือนว่าจะสามารถเพิ่มพลังขึ้นเป็นสี่เท่า.
"ใครขวางข้าตาย! ใครขวางข้ามันต้องตาย!"
เทียนชาที่ถูกอาวุโสจื่อซวินคีบกระบี่ไว้,สภาพของเขาที่บ้าคลั่ง,ดึงกระบี่ออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับคำรามเสียงดัง.
"ชิ!!"
อาวุโสจื่อซวินที่โกรธเกรี้ยว,ปล่อยนิ้ว,ดีดนิ้ว,เหมือนกับดีดลูกบอล.
"ตูมมมม!"
เทียนชาพร้อมกระบี่ของเขาที่ลอยละล่องออกไปในทันที,พุ่งตรงออกไปยังภูเขาที่อยู่ห่างออกไป,กระแทกเสียงดังสนั่น,ด้วยพลังกระแทกที่รุนแรง,ร่างของเทียนชาถูกอัดติดกับกำแพงขุนเขาเกิดเป็นหลุมปรากฏขึ้นเลยทีเดียว.
"พรึด!!!"
เพียงแค่ดีดนิ้วออกไป,ก็ส่งร่างของเทียนชาลอยเหมือนกับลูกบอล,ได้รับบาดเจ็บ,โชกไปด้วยโลหิต!
แข็งแกร่งมาก!
แข็งแกร่งเกินไปแล้ว,ในเวลานี้,ไม่เพียงแต่เหล่าศิษย์ระดับแกนทองเท่านั้น,แม้แต่ศิษย์ระดับก่อตั้งวิญญาณ,รามทั้งอาวุโสอีกสองคนยังต้องจ้องมองไปยังอาวุโสจื่อซวิน,แววตาที่แสดงความเคารพออกมา.
นี่เป็นความแข็งแกร่งอย่างแน่นอน,เหล่าศิษย์ของสำนักไคหยางเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้ง,นี่คือพลังของหนึ่งในเจ็ดของสมาคมศาลาเจ็ดดาวอย่างงั้นรึ?
โลหิตของเทียนชาที่พุ่งออกจากปาก,ดูเหมือนว่าจะทำให้เขาใจเย็นลง,กับบาดแผลที่เขาต้องได้รับ,ร่างที่ถูกอัดเข้ากับผนังขุนเขา,จ้องมองไปยังอาวุโสจื่อซวิน.
อาวุโสจื่อซวิน?แข็งแกร่งมาก.
เทียนชา,ยังคงจ้องมองด้วยความเย็นชาออกมา,เพราะว่าที่ด้านหน้านั้นมีจงซานอยู่,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง,จิตสังหารที่ยังคงรุนแรง,คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้,เทียนชาหายใจสูดลึกเข้ามา,ก่อนที่จะกระโดดขึ้นกระบี่เหิน,พร้อมกับตรงไปยังทิศใต้ผ่านออกจากค่ายกลไคหยางโดยที่ไม่พูดจาอะไรอีก.
"ศิษย์พี่ใหญ่!"
เหล่าศิษย์สำนักไคหยางหลายคนที่ไล่ตามไป,เห็นได้อย่างชัดเจนว่า,คนเหล่านี้เทิดทูนในตัวของเทียนชามาก.
อาวุโสจื่อซวินจื่อซวินหันกลับมาก่อนที่จะเก็บม่านสายฟ้า,พร้อมกับจ้องมองไปยังอาวุโสทั้งสองและเสวียนซวินจื่อ.
"ให้พวกเขาไปเตรียมตัว,สามวันออกเดินทาง."อาวุโสจื่อซวินที่สะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะพริ้วกายหายไปในทันที,กลายเป็นภาพติดตาบินตรงขึ้นไปยังยอดเขาไคหยาง.
"อืม."อาวุโสทั้งสองคนเองก็ตอบรับคำในทันที.
เสวียนซวินจื่อพยักหน้า.
จากนั้น,อาวุโสทั้งสองคนหลังจากที่กล่าวอะไรต่อกับเสวียนซวินจื่อ,ก็เหินลอยจากไปเช่นกัน.
สามวันหลังจากนี้ออกเดินทางอย่างงั้นรึ?
เทียนชาที่จากไปแล้ว,อาวุโสที่ไปพักผ่อนแล้ว,ทว่าเหล่าศิษย์ที่อยู่ในลานยังคงยืนนิ่ง,จ้องมองไปยังเสวียนซวินจื่อ,ต้องไม่ลืมว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
ศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเขาต้องการสังหารจงซานอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่,ศิษย์พี่ใหญ่ธาตุไฟเข้าแทรก,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะใช้เป็นข้ออ้างสังหารศิษย์ของสำนักไคหยางด้วยกันได้.
เสวียนซวินจื่อที่ยืนอยู่ด้านหน้าของทุกคน,ซึ่งมีเหล่าศิษย์ระดับก่อตั้งวิญญาณอยู่รอบๆ.
"ศิษญ์พี่."เหล่าศิษย์ระดับก่อตั้งวิญญาณที่จ้องมองไปยังเสวียนซวินจื่อ.
”~~”
เสวียนซวินจื่อยังคงใจเย็น,ยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนหากแต่ยังไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
เหตุการณ์ในเวลานี้เต็มไปด้วยความอึดอัดใจเป็นอย่างมาก,ทุกคนต่างก็เงียบงัน,ทุกคนย่อมเข้าใจความหมายของเสวียนซวินจื่อได้,ซึ่งกำลังรอคอยเหล่าศิษย์ระดับแกนทองที่ไล่ตามไปก่อนหน้านี้กลับมาก่อนนั่นเอง.
สองชั่วโมงหลังจากนั้น,สองชั่วโมงเต็มกับการเฝ้ารอ,เหล่าศิษย์แกงทองจำนวนหนึ่งก็กลับมา,พวกเขาที่เห็นศิษย์ที่ยังคงยืนนิ่งรอคอยอยู่ที่ลาน,พวกเขาเร่งรีบบินตรงลงมาอย่างรวดเร็ว.
"หยุนเฉียน!"เสวียนซวินจื่อที่เอ่ยออกมา.
"ครับ,ท่านประมุข."หยุนเฉียนเริ่งรีบก้าวออกมาในทันที.
"เทียนชาล่ะ?"เสวียนซวินจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังเสวียนซวินจื่อ.
"ศิษย์พี่ใหญ่ออกจากสำนักไคหยาง,ก็พุ่งตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ,พวกเราไล่ตามไปกว่าครึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่ทัน,เป็นไปได้ว่าศิษย์พี่ใหญ่เดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์,ท่านประมุข,เพราะว่าศิษย์พี่ใหญ่ธาตุไฟเข้าแทรกจึงทำให้สูญเสียการควบคุมตนเอง,ขอให้ท่านประมุขโปรดให้อภัย."หยุนเฉียนที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"ขอให้ท่านประมุขอภัยด้วย!"เหล่าศิษย์กว่ายี่สิบคนที่คุกเข่าลงทันที,พวกเขาที่ขอร้องแทนเทียนชา.
อย่างไรก็ตาม,เหล่าศิษย์ของสำนักไคหยางมากมาย,ต่างก็จับจ้องมองไปยังเสวียนซวินจื่อ,รอคอยท่าที่ของสวียนซวินจื่อ,เทียนชาที่ลงมือเพราะว่าอิจฉา,ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดเขาก็ลงมือในสำนักไคหยาง,และทำผิดกฏสำนักข้อแรก,พยายามสังหารศิษย์สำนักเดียวกัน! ถึงแม้ว่าจะธาตุไฟเข้าแทรกก็ตาม,แม้จงซานเองจะไม่ตาย,แต่เทียนชาก็ทำผิดกฏเหมือนเดิม.
"ชิ,ศิษย์พี่ใหญ่รึ?นับจากวันนี้ไปสำนักไคหยางไม่มีคนชื่อเทียนชาอีก."เสวียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาในทันที.
"ครับ."หยุนเฉียนและทุกคนที่ถอนหายใจเบาๆ,ศิษย์คนอื่นๆก็สูดลมหายใจลึกเช่นกัน.
เสวียนซวินจื่อถือว่าปราณีไม่น้อย,เทียนชาถึงจะเป็นศิษย์ของเทียนซวินจื่อ,ทว่าด้วยการละเมิดกฏต่อหน้าทุกคน,ถึงแม้ว่าจะทำลายพลังฝึกตนขับออกจากสำนักก็ไม่เกินเลย,หรืออาจจะถูกสั่งให้กำจัดก็ตาม,ทว่าเสวียนซวินจื่อทำแค่เพียงไล่ออกจากสำนัก,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าการลงโทษครั้งนี้ถือว่าเบามาก.
"เสร็จสิ้นพิธีแล้ว,แยกย้ายได้."เสวียนซวินจื่อที่เอ่ยต่อเหล่าศิษย์สำนักไคหยาง.
"ครับ."เหล่าศิษย์ระดับแกนทองที่รับคำ,จากนั้นก็แยกย้ายกันไปในทันที.
เหล่าศิษย์ระดับก่อตั้งวิญญาณเองก็แยกย้ายเช่นกัน,เหลือแค่เพียงแค่กู่ซ่างจื่อที่ยังรอคอยเสวียนซวินจื่อเป็นปรกติ.
เสวียนซวินจื่อที่เดินเข้าไปมาจงซาน,หนานป่าเทียนและสุ่ยอู่เหิน.
"พวกเจ้าทั้งสามไปเตรียมตัว,หลังจากนี้สามวัน,เดินทางไปทวีปศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับอาวุโสทั้งสาม."เสวียนซวินจื่อกล่าว.
"ครับ."คนทั้งสามที่รับปากก่อนที่จะจากไปในทันที.
จากนั้น,คนทั้งสามก็สลายแยกย้ายจากลานดังกล่าวไป.
"จงซาน,นี่คือศิษย์พี่รอง สุ่ยอู๋เหิน,ก่อนหน้านี้ประจำอยู่ทวีปศักดิ์สิทธิ์,เพราะว่าพิธีกรรมวันนี้ถึงเพิ่งกลับมา."หนานป่าเทียนที่กล่าวออมกาในทันที.
"ศิษย์พี่รอง."จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เฮ้เฮ้,ทั้งคู่ไม่จำเป็นต้องเรียกข้าเช่นนั้น,หลังจากนี้พวกเราจะกลายเป็นขุนนางด้วยกันทั้งนั้น,เรียกข้าว่าสุ่ยอู๋เหิน!หนานป่าเทียน,ข้าเห็นเขาเรียกเจ้าว่าจงซานอย่างงั้นรึ?"
"ครับ."จงซานพยักหน้า.
"ข้าเองอยากรู้จริงๆ,เทียนชาที่เป็นคนที่หยิ่งยะโส,เจ้ากับทำให้เขาถึงกับเป็นบ้าเลยรึ?ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นในวันนี้.!"สุ่ยอู๋เหินที่สะบัดพัดไปมาด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น.
"อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้ว.
...........
ราชวงศ์ต้าเจิ้ง,บนเจดีย์ห้าชั้น.
"เหล่าเยว่,หลังจากนี้สามวัน,ท่านจะไปแล้วรึ?"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
จงซานที่กอดเป่าเอ๋ออย่างนุ่มนวล,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"อืม,ร่างหลักของข้ากำลังจะไป,แต่ร่างแยกเงาของข้าก็อยู่ที่นี่,อยู่ข้างเจ้าตลอดไป,รอข้าจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว,ข้าจะกลับมาอีกครั้ง."
"ข้ารู้,เพียงแต่ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของเหล่าเยว่,ถ้ารู้ก่อนหน้านี้,ข้าคงมอบเม็ดยาให้ท่านไปมากกว่านี้."เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"ฮ่าฮ่า,ที่มีอยู่ตอนนี้ก็สามารถกินแทนข้าวได้แล้ว,ข้าไม่สามารถใช้ได้ทั้งหมด,ยกเว้นเม็ดยาเทวะต้นกำเนิดสวรรค์ที่ข้านำไป,เม็ดยาอื่นๆก็มีแต่รกพื้นที่กำไลเก็บของเท่านั้น,"จงซานเผยยิ้มออกมา,มือข้างหนึ่งยังคงลูบไปที่ผมยาวของเป่าเอ๋ออย่างนุ่มนวล.
"อืม,ทว่าเหล่าเยว่,ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
.....
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,ที่ฝั่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือเกาะหมาป่าสวรรค์,ที่ด้านหน้านั้นเป็นทะเลที่มองไม่เห็นขอบ.
บนเมฆสีขาว,มีร่างหกร่าง,สามคนก็คือศิษย์ที่ได้รับการคัดเลือก,จงซาน,หนานป่าเทียนและสุ่ยอู๋เหิน.
บนเมฆสีขาวนั่น,สามารถมองเห็นทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตา,จงซานค่อนข้างตื่นเต้นทีเดียว,ทวีปศักดิ์สิทธิ์,ดินแดนศักดิ์สิทธิ์,สถานที่ในตำนาน,ข้ากำลังไปแล้ว,ข้าจงซานกำลังเดินทางไปแล้ว!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น