Immortality Chapter 148 Confession
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 148 ถ่ายทอด.
บทที่ 148 ถ่ายทอด.
ไม่จำเป็นต้องสนใจพื้นที่รอบแม้แต่น้อย,รักษาภาพพจน์เหรอ?เพ่ย! กิริยาของราชาต้องดูน่าเกรงขามตลอดเวลารึอย่างไร? งี่เง่า!
ตราบเท่าที่เป่าเอ๋อกลับมา,จะให้มันพังทลายไปเลยก็ได้,ไม่ว่าอย่างไรข้าเคยสนใจภาพพจน์อย่างงั้นรึ,จะดีหรือไม่ดี,ชื่อเสียง,หรือเข้มงวด,กฏทุกอย่างกคือข้าจงซานนั่นเอง.
ที่ด้านหน้าตำหนักเฉิงซ่าง,เหล่าข้าราชบริพารมากมาย,ต่างก็จับจ้องมองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า,นี่เกิดอะไรขึ้น?เหนือหัวที่วิ่งออกไปทำอะไรในทันทีทันใดเช่นนี้?
สำนักไท่ตานเวลานี้ต่างก็เพ่งพิศจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้น,ใบหน้าของแต่ละคนที่มืดคลึ้มงงงวยเช่นกัน,ประมุข,ศิษย์สำนักไท่ตานห้าสิบสามชีวิต,ท่านประมุขกำลังทำอะไร?
หยิงหลานเองที่จ้องมองดวงตาชื้น,มีความอิจฉาปนอยู่,ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ค่อยๆฟื้นคืนสติ,จงซานแปลกเกินไปแล้ว,แปลกมาก!
จงซานที่กระโดดเข้ากอดเป่าเอ๋อ,หมุนวนรอบๆด้วยความดีใจ.
"เหล่าเยว่,เป่าเอ๋อกลับมาแล้ว."น้ำตาของเป่าเอ๋อที่ไหลออกมาเป็นสายด้วยความดีใจ.
จงซานที่หายใจเข้าลึก,สัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมที่ชวนคิดถึง,"กลับมาก็ดีแล้ว,กลับมาก็ดีแล้ว."
เป็นภาษาที่ง่ายที่จะเข้าใจ,ทว่ากับท่าทางที่ง่ายๆนั้นกับแฝงไปด้วยความรักความห่วงใยที่ยิ่งใหญ่,ความรักความห่วงใจที่สามารถหลอมท้องฟ้าและผืนปฐพีให้กลายเป็นหนึ่ง.
"ท่านประมุข."เหย้ายวีที่ตั้งสติได้ตะโกนออกไปครั้งหนึ่ง.
หลังจากได้ยินเสียงเรียก,เป่าเอ๋อก็พบว่าสถานการณ์ตอนนี้มันช่างน่าอึดอัดใจเหมือนกัน,นางที่ไม่สามารถผละออกมาจากอกของจงซานได้เลย,นางที่ขยับเล็กน้อยเพื่อออกมาจากอ้อมกอดของจงซาน.
ทว่าจงซานยังคงกอดเป่าเอ๋อไว้แน่น,กระโดดหมุน,ควงนางไปรอบๆเช่นเดิม.
คนของสำนักไท่ตานตอนนี้ได้ร่อนลงพื้นแล้ว,หยิงหลานที่โบกมือ,ให้องค์รักษ์วังหลวงถอยออกไป.
จงซานที่ยังคงกอดนางไว้แน่น,ราวกับว่าหากปล่อยนางไป,เป่าเอ๋อจะหายไป,นางที่ได้ถูกฝังเอาไว้ในหัวใจของเขา.
"ใคร่ขอถามท่านประมุข,เตาจักรวาลอยู่ที่นี่แล้ว,ศัตรูของสำนักไท่ตานคู่แค้นอยู่ที่นี่แล้ว,จะให้พวกเราทำอย่างไร?"อาวุโสคนหนึ่งที่แค่นเสียงออกมา.
ได้ยินคำพูดของอาวุโส,เป่าเอ๋อถึงกับขมวดคิ้ว,ดวงตาที่เย็นเยือบจ้องมองไปยังอาวุโสคนดังกล่าว,ศัตรูคู่อาฆาตรึ?
ใครบอกเหล่าเย่วเป็นศัตรู?
จงซานที่กวาดตามอง,สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว,กับคนที่จ้องมองมา,จงซานจึงได้ปล่อยเป่าเอ๋อและขมวดคิ้วสอบถาม,"เป่าเอ๋อ,เจ้าเข้าร่วมสำนักไท่ตานอย่างงั้นรึ?"
เป่าเอ๋อที่ไม่ตอบเหล่าอาวุโส,ทว่ากลับหันหน้ามาตอบจงซานอย่างนุ่นวล
"อืม,อาจารย์ได้ส่งมอบตำแหน่งมาให้ข้า,ตอนนี้ข้าจึงเป็นประมุขสำนักไท่ตาน."
เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความนุ่มนวล,กล่าวชี้นำจงซาน,ถึงแม้ว่าท่านจะสังหารศิษย์สำนักไท่ตานก็ตาม,แต่ข้าก็อยู่ข้างท่าน.
ใบหน้าของสามอาวุโสที่เปลี่ยนเป็นดำมืด,จดจ้องด้วยความเย็นชา.
ได้ยินคำพูดของเป่าเอ๋อและใบหน้าท่าทางของคนสำนักไท่ตานแล้ว,จงซานที่ขมวดคิ้ว,และเริ่มเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดได้ในทันที.
"ดูเหมือนว่า,ศัตรูคู่อาฆาตของสำนักไท่ตานนั้น,จะไม่มีใครรู้,คนที่สังหารคนของสำนักไท่ตานนั้น,ได้ถูกคนของสำนักไคหยางกำจัดไปหมดเรียบร้อยแล้ว,ส่วนเตาจักรวาลนี้,ข้าไปนำมาจากที่นั่น."จงซานที่เอ่ยออกไปในทันที,ซึ่งทำการอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น,เพื่อยกเลิกความเป็นปฏิปักษ์ของคนสำนักไท่ตาน,และเพื่อทำให้สถานการณ์ความอึดอัดใจของเป่าเอ๋อดีขึ้นนั่นเอง.
ได้ยินคำพูดของจงซานเหล่าคนของสำนักไท่ตานขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองอย่างไม่พอใจกับคำพูดของจงซาน,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าห้าสิบสามชีวิต,จะให้ยกเลิกกับคำพูดไม่กี่คำอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเป็นใคร?"อาวุโสคนหนึ่งที่กล่าวอย่างเฉยเมยไปยังจงซาน.
อาวุโสทั้งสามที่หันหน้ามามองจงซานพร้อมๆกัน,จงซานที่มีพลังฝึกตนเพียงระดับ
9 เซียนเทียน,นอกจากนี้ยังมีพรสวรรค์ทางร่างกายที่ย่ำแย่,หากไม่เพราะว่าท่าทางของท่านประมุข,พวกเขาคงสังหารไปแล้ว.
"ข้าเป็นหวงตี้ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง,เป็นสามีประมุขท่านท่านไงล่ะ!"จงซานที่กล่าวออกมาไม่สนใจใครทั้งนั้น.
"เจ้า!"เหล่าอาวุโสที่จ้องมองไปยังจงซาน,ไม่รู้ว่าควรจะกล่าวอะไรออกมาดี.
จงซานที่เห็นคนของสำนักไท่ตานเต็มไปด้วยความขัดข้องใจ,ก่อนที่จะกล่าวออกมา"เกี่ยวกับคำพูดที่ข้ากล่าวออกไปนั้น,พวกเจ้าทุกคน,คงจะสงสัยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก,ทว่าคำพูดที่ข้าได้กล่าวเป็นความจริง,เอาเป็นว่าพวกเจ้ารอก่อนเป็นไง,ข้าจะนำหลักฐานมาพิสูจน์ในเร็วๆนี้."
ใบหน้าของจงซานที่ยังดูสุขุม,ทำให้ภายในใจของทุกคนผ่อนคลายลง,ทว่าความเป็นปฏิปักษ์ของคนสำนักไท่ตานยังไม่เปลี่ยน,ทว่าตอนนี้กับจ้องมองไปยังจงซาน,ด้วยสายตาที่ไม่แน่ใจ.
"เจ้ามีอะไรที่จะมาแสดง?"เหย้ายวีที่กล่าวออกมา.
"หยกบันทึก,มันอยู่กับอีกคนหนึ่ง,รอคอยอีกไม่นาน,ข้าได้ส่งคนไปเอามันมาแล้ว,จะถูกหรือผิด,ไว้ตัดสินกันตอนนั้น."จงซานกล่าว.
ทุกคนต่างก็จ้องมองมายังจงซาน,ประมุขเองก็อยู่ในมือของเขาแล้ว,อาวุโสทั้งสามก็ได้แต่ถอนหายใจยาว,อาวุโสเหย้าหยีที่กล่าวออกมา."ก็ได้."
เกี่ยวกับคำตอบดังกล่าวนั้นทำให้จงซานเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,"ถ้าเป็นเช่นนั้น,ทุกๆท่านก็พักอยู่ที่นี่ก่อนก็แล้วกัน,สถานที่ที่มีเตาจักรวาลนี้,ข้าได้สร้างตำหนักปรุงยาขึ้น,ทุกๆท่านควรจะรอกันที่นี่,ก่อนที่หยกบันทึกจะส่งมาถึง."
"พวกเจ้าพักอยู่ที่นี่ก่อน."เป่าเอ๋อกล่าวออกมาทันที.
"ทราบแล้ว."อาวุโสทั้งสามที่จำต้องตอบรับ,ส่วนศิษย์คนอื่นๆเองต่างก็ถูกสั่งให้พักอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน.
"หยิงหลาน,ให้ทุกคนออกไปอย่าได้รบกวนสถานที่แห่งนี้."จงซานที่กล่าวต่อหยิงหลาน.
"ค่ะ."หยิงหลานที่พยักหน้าในทันที.
จากนั้น,จงซานก็นำเป่าเอ๋อจากไป,คู่รัก?ไม่ได้เจอกันมาหลายปี,แน่นอนย่อมต้องมีคำพูดมากมายที่จะกล่าว.
ตั้งแต่แรกแล้ว,คฤหาสน์จงมีเจดีย์ห้าชั้น,ถึงแม้ว่าจะสร้างวังหลวงขึ้นมาใหม่,สถานที่แห่งนี้ก็ยังคงรักษาเอาไว้.
บนเจดีย์,เป่าเอ๋อที่อยู่ในอ้อมกอดของจงซาน,จ้องมองลงไปดูฉากต่างๆที่ด้านล่างด้วยกัน.
"เป่าเอ๋อ,นี่คือร่างแยกเงาของข้า,ส่วนร่างหลักอยู่สำนักไคหยาง,ตอนนี้กำลังเริ่งรีบกลับมา."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"อืม."เป่าเอ๋อพยักหน้าอย่างมีความสุข.
ทักษะร่างแยกเงานั้น,ตอนนี้ในโลกใบนี้,มีเพียงแค่สองคนที่รู้,หนึ่งคือเป่าเอ๋อและอีกหนึ่งคือกุยเอ๋อ,ทว่ากุยเอ๋อนั้นได้จากไปแล้ว,จึงมีแค่เพียงเป่าเอ๋อที่รู้,สามีและภรรยาก็เหมือนกับคนๆเดียวกัน,แม้ว่าจะแยกห่างกันหมื่นลี้,จากกันมาหลายปี,จงซานก็ยังเชื่อใจภรรยาเหมือนเมื่อก่อน,ในโลกใบนี้,จะมีใครกันล่ะที่เขาเชื่อใจมากที่สุด.
"บอกข้าสิหลายปีมานี้,เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง."จงซานที่ลูบผมของเป่าเอ๋อ,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
"อืม."เป่าเอ๋อที่มีความสุขอย่างที่สุดทำได้แค่พยักหน้าด้วยความอิ่มเอมใจ.
สำนักไคหยาง,ร่างหลักจงซานที่รับรู้ว่าเป่าเอ๋อกลับมาแล้ว,เขาที่เตรียมเก็บสัมภาระ,เตรียมจากไปจากที่แห่งนี้ในทันที,ภายในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ,เป่าเอ๋อ,ท้ายที่สุดเป่าเอ๋อก็กลับมา.
จงซานที่ออกมาจากประตูสำนักไคหยาง,ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปอีกครั้ง,ก่อนที่จะเห็นผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่,ท่าทางที่ดูเรียบง่ายสบายๆ.
จงซานที่เห็นผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา,ก็เดินเข้าไปหาในทันที,ภายในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง,ในวันนั้นที่เหล่ยติงลอบโจมตีเขา,หากว่าไมใช่เพราะฝ่ามือของผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่ทำให้เขาบาดเจ็บ,หากไม่มีผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่แผ่พลังออกมาช่วยหลิงเอ๋อเบื้องต้น,เป็นไปไม่ได้ได้เลยที่นางจะรอดจนเนี่ยชิงชิงมาถึง.
จงซานที่เดินเข้ามาใกล้,ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"อาวุโส."จงซานที่เข้ามาคารวะผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาด้วยความเคารพ.
ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่เห็นจงซานก็เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล"มหัศจรรย์,ด้วยพรสวรรค์ทางร่างกายที่ยำแย่,เจ็ดปีมานี้คาดไม่ถึงๆ,เจ้าจะก้าวไปถึงระดับเก้าเซียนเทียน,เจ้ายอดเยี่ยม,สายตาของหลิงเอ๋อช่างยอดเยี่ยมนัก."
"ขอบคุณ,อาวุโสที่ชม."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าจะออกไปข้างนอกอย่างงั้นรึ?"ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขากล่าว.
"ครับ."จงซานที่ตอบด้วยความเคารพ.
"อืม,เดินทางอย่างปลอดภัย,สี่ปีหลังจากนี้,สำนักไคหยางพวกเรามีงานใหญ่,ในเวลานั้นเจ้าควรที่จะกลับมาให้ทัน,บางทีเจ้าอาจจะได้รับโอกาส."ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขากล่าว.
"ครับ."จงซานที่ตอบรับในทันที,สี่ปีหลังจากนี้?อาวุโสของสำนักไคหยางจะกลับมาไม่ใช่รึ?"
"อืม,เกือบลืม,พลังจิตวิญญาณของสำนักไคหยางจะเพิ่มขึ้นสูงในในทุกๆเจ็ดปี,หากว่าสามปีหลังจากนี้เจ้าก้าวไปถึงระดับสิบเซียนเทียน,ให้รีบกลับมาก่อน,ด้วยพลังวิญญาณที่หนาแน่นนั่นจะทำให้เจ้ามีโอกาสที่จะทะลวงไปในขั้นแกนทองได้ดีที่สุด,อย่าได้พลาด."ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขากล่าว.
"พลังวิญญาณขาขึ้น?"จงซานที่สอบออกมาด้วยความสงสัย.
"โฮ่
โฮ่,เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าไปสอบถามเสวียนซวินจื่อก็แล้วกัน,"ผู้พิทักษ์แห่งขุนเขาที่ส่ายหน้าไปมา,ดวงตาที่หลับลงและไม่กล่าวอะไรอีกต่อไป.
"ขอบคุณ,อาวุโส."จงซานที่คารวะผู้พิทักษ์แห่งขุนเขา,จากนั้นเขาก็เร่งรีบกลับมายังราชวงศ์ต้าเจิ้ง.
ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง,ร่างหลักและร่างเงาได้รวมร่างเข้าด้วยกันแล้ว.
ตำหนักเฉิงซ่าง,เหล่าข้าราชบริพารต่างก็รอคอยกันอยู่,คาดไม่ถึงเลยว่าในวันนี้เหนือหัวยังไม่เสด็จออกมา.
จงกวนวังหลวง,เดินออกมาจากประตู,"ทุกๆท่าน,เหนือหัวต้องการพักผ่อนในวันนี้,ขอให้ทุกท่านกลับไปก่อนไว้พรุ่งนี้ค่อยเปิดประชุม."
总管 (zóng guǎn)หัวหน้าควบคุมทั่วไป
เหล่าเจ้าหน้าที่ราชสำนักที่เข้ามาพูดคุยกับเหว่ยไท่จง,ก่อนที่จะค่อยๆจากไป.
ในเวลานี้,ตำหนักเจิ้ง,ได้ถูกทำความสะอาดตกแต่งหรูหราโอ่อา,และมีคนเพียงสองคนในตำหนัก.
ความรักความอบอุ่นเหมือนคืนวันแต่ง,จงซานในชุดนอนสีแดงลายผลไม้นอนอยู่บนเตียง,จ้องมองไปยังหญิงสาวที่งดงามในอ้อมกอด,เป่าเอ๋อ.
ดวงตาที่พริ้มหลับ,ดอกไม้งามแก้มที่ประณีตสีไปมาบนอกของเขา,แม้แต่ยามหลับยังเผยยิ้มหวานออกมา.
แน่นอน,ความรักความลุ่มหลงอาทรที่มีต่อเป่าเอ๋อ,หญิงสาวผู้งดงามผู้นี้,ครั้งหนึ่งที่ทำให้หัวใจที่แข็งกร้าวไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก,ปรุงแต่งเขาด้วยความรักของนาง,จนทำให้หัวใจที่ด้านชานั้นกลายเป็นอ่อนโยน.
มือที่หยาบกร้าน,สัมผัสลูบเบาๆไปที่หลังของนาง,ใบหน้าที่พริ้มหลับของนางเต็มไปด้วยความสุข,จงซานที่สูดหายใจยาว,เอื้อมกายพร้อมกับจุมพิตที่หน้าผากของนางเบาๆ,ด้วยความพึงพอใจและโหยหา,หลายปีมาแล้วกับชีวิตที่ไร้สีสัน,จวบจนถึงเป่าเอ๋อกลับมา,จึงทำให้เขาสามารถปล่อยวางได้บ้าง,คิดว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้ว.
ร่างกายของจงซานที่ขยับนั้น,ทำให้เป่าเอ๋อรู้สึกตัว,เปลือกตาที่ขยับไปมาอย่างนุ่มนวล,ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้นมา.
เป่าเอ๋อที่ตื่นขึ้นมาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่อิ่มเอมได้,รอยยิ้มหวานที่นานมาแล้วจะปรากฏ,เป็นความรู้สึกที่ดียิ่งนัก,ฝ่ามือที่ประณีตของนางที่ลูบไปมาที่หน้าอกของจงซาน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น