Immortality Chapter 147 The gambling makes

Immortality Chapter 147 The gambling makes

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 147   เดิมพัน.

บทที่ 147   เดิมพัน.

"กล่าวเพียงเล็กน้อยอย่างงั้นรึ?ฮึฮึ,ข้ามาเกี่ยวกับกระจกบานเล็กนั่น."หนี่ปู่ซาที่กล่าวอย่างตรงไปตรงมา.

ได้ยินคำพูดของหนีปู่ซาแล้วจงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า"อาจารย์บอกกับข้าว่าข้าสามารถปฏิเสธได้,แต่ข้าเองก็อยากรู้ว่าอาวุโสต้องการทำลายกระจกบานนี้ทำไม?"

หนี่ปู่ซาที่จ้องมองไปยังจงซานก่อนที่จะเริ่มกล่าวออกมาว่า,"เคล็ดวิชาหมื่นเงาสวรรค์นั้น,เป็นวิชาสวรรค์ชั้นยอด,เจ้าคิดว่าสามารถฝึกฝนมันได้อย่างงั้นรึ?"

"เมื่อคืนนี้ข้าได้ศึกษาบ้างแล้ว."จงซานกล่าว.

"ดูแล้ว?ศึกษาแล้วอย่างไร,ไม่มีใครสามารถเข้าใจมันได้แม้แต่ข้า,เพราะว่าวิชานี้เป็นวิชาที่เคยเป็นวิชาตกทอดมายังตระกูลของข้ารุ่นหนึ่งก่อนหน้านี้,เป็นวิชาที่ยากจะฝึกฝน,ไม่มีใครฝึกได้,เป็นวิชาที่ฝึกยากที่สุด,คนที่ฝึกจะเริ่มกลายเป็นร่างเงา,ซึ่งทำให้มีจิตใจปนเปื้อนจนกลายเป็นเหี้ยมเกรียมขึ้นเรื่อยๆ,เจ้าน่าจะเห็นท่าทางของหยิงอู๋เซี่ยแล้วไม่ใช่รึ?"หนี่ปู่ซาเห็น.

"เรื่องนี้,ข้าย่อมรู้ดี."จงซานไม่ได้กล่าวเรื่องที่จะทำให้กับหนี่ปู่ซาตื่นตะลึง,ว่าร่างแยกเงาของเขาได้ฝึกฝนไปเรียบร้อยแล้ว,นอกจากนี้ยังฝึกฝนสำเร็จขั้นแรกแล้วด้วย,สามารถแยกร่างโคลนออกมาเป็นสองร่าง.

"เฮ้เฮ้,เจ้าไม่รู้ถึงความน่าสำพรึงกลัวของมัน,เคล็ดวิชาหมื่นเงาอสูร,เป็นวิชามารร้อยเปอร์เซ้น,การฝึกฝนวิชานี้,จำเป็นต้องใช้แก่นโลหิตและเลือดเนื้อของทารกในครรภ์ของหญิงสาวเป็นส่วนประกอบ,การฝึกฝนวิชานี้,เป็นเรื่องที่โหดร้ายทารุณ,เป็นสิ่งที่น่ากลัว,ถึงกับทำให้สุญเสียนิสัยที่แท้จริงไป,ทำให้คนฝึกกลายเป็นปิศาจร้าย."หนี่ปู่ซาที่กล่าวเตือนเขาในทันที.

จงซานที่ขมวดคิ้วชำเลืองมองไปยังหนี่ปู่ซา,หลังจานั้นก็กล่าวออกมาว่า"อาวุโสโปรดวางใจ,ตัวข้านั้นไม่ฝึกวิชานี้อย่างแน่นอน."

เขาที่จ้องมองไปยังจงซาน,แน่นอนว่าหนี่ปู่ซาไม่เชื่อจงซาน,เจ้าไม่ฝึก,ไม่ใช่ว่าจะให้คนอื่นฝึกหรอกรึ?

หนีปู่ซาถอนหายใจยาวและกล่าวต่อ"เอาล่ะ,ข้าพูดตามตรงนะ,มันเป็นคำสั่งเสียของปรมาจารย์ข้า,ปรมาจารย์ของข้านั้นได้กลายเป็นปิศาจร้ายในเวลานั้นเขาได้สังหารผู้บริสุทธิ์ไปนับล้าน,หลังจากที่เขาธาตุไฟเข้าแทรก,วิชานี้ไม่ต่างจากวิชามาร,ทำให้ปรมาจารย์ได้สั่งเสียศิษย์ทุกคน,ว่าหากเห็นใครวิชานี้,ให้ทำลายมัน,หากไม่เพราะว่าคำพูดของเทียนซวินจื่อ,ข้าคงทำลายมันไปแล้ว,พวกเราหวังว่าเจ้าจะสามารถช่วยข้าได้."

ได้ยินคำพูดของหนี่ปู่ซาแล้ว,จงซานที่หรี่ตาแคบลงและกล่าวว่า,"การฝึกวิชานี้,จำเป็นต้องใช้กระจกนี้อย่างงั้นรึ,แล้วที่ปรมาจารย์ของท่านธาตุไฟเข้าแทรก,นั่นก็เป็นเพราะอยู่ในระหว่างการฝึกฝน,ทำไมจะต้องสั่งเสียให้ทำลายกระจกนี้ด้วยล่ะ?"

"เพราะว่าความลับร่างโคลนไม่สามารถฝึกได้,ตามที่ท่านปรมาจารย์ได้กล่าว,ความสามารถและเชาว์ปัญญานั้นได้ถูกเก็บรวบรวมเอาไว้ในกระจกบานนี้,ความสามารถของกระจกบานนี้นั้นมันสามารถช่วยผู้ฝึกแยกร่างโคนได้,ซึ่งภายในกระจกบานนี้มีความรู้ความเข้าใจทั้งหมดเกี่ยวกับวิชาถูกสะสมเอาไว้ในนี้,ตราบเท่าที่ทำลายกระจกนี้ไป,เคล็ดวิชาที่เหลือก็ไม่ต่างจากเศษกระดาษที่ไร้ค่า,ไม่ได้มีค่าใดๆเหลืออยู่ทั้งนั้น."หนี่ปู่ซากล่าว.

ได้ยินคำพูดของหนี่ปู่ซาแล้วจงซานที่ชำเลืองมองตาโต,ร่างแยกเงาของเขาไม่จำเป็นต้องใช้กระจกบานนี้ด้วยซ้ำ? ไม่ใช่ว่าการจะสร้างร่างเงาจำเป็นต้องใช้กระจกบานนี้หรอกรึ?

"ท่านพูดจริงๆรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาอีกครั้ง.

"ข้าไม่ได้โกหกอย่างแน่นอน."หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมา.

จงซานที่จ้องมองไปยังหนีปู่ซา,ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยอยู่.

"หากเจ้าทำลายกระจกบานนั้น,ข้ายินดีที่จะสร้างค่ายกลฮวงจุ้ยขนาดใหญ่ให้กับราชวงศ์ต้าเจิ้งของเจ้าได้,รับรองเลยว่าหนึ่งร้อยปีไม่มีถดถอย,"หนี่ปู่ซาที่ใช้เหยื่อล่อ.

"ดูเหมือนว่าอาวุโสจะไม่เห็นราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งของข้าอยู่ในสายตา,ทว่าข้าจะพยายาม,ที่จริงข้าต้องการให้อาวุโสอยู่ช่วยข้า,ช่วยให้ราชวงศ์ต้าเจิ้งเติบโต."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

หนี่ปู่ซาที่ส่ายหน้าไปมา,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ข้าจะเดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์ในทันที,ข้าได้บอกกล่าวเรื่องนี้กับเจ้าแล้ว,เจ้ายังคิดจะกล่าวให้ข้าอยู่ช่วยเหลือราชวงศ์ต้าเจิ้งอีกรึ?"

"ไม่ใช่เช่นนั้น,สักวันหนึ่ง,ราชวงศ์ต้าเจิ้งจะต้องสามารถบุกเบิกไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้,เมื่อถึงวันนั้นพวกเราก็สามารถร่วมงานกันได้."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.

หนี่ปู่ซาที่จ้องมองไปยังจงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,"ตราบเท่าที่ข้าซ่อนตัว,ในโลกใบนี้จะไม่มีใครสามารถหาข้าเจอได้."

จงซานที่เห็นท่าทางที่มั่นใจอย่างที่สุด,ทำให้จงซานขมวดคิ้วไปมา,จงซานเองก็มั่นใจในตัวเองเช่นกัน,เขาที่กำหมัดแน่นและกล่าวออกมาว่า"เช่นนี้,หากอาวุโสมั่นใจถึงเพียงนี้,พวกเรามาพนันกันหน่อยเป็นอย่างไร?"

"อย่างไร?"หนี่ปู่ซาจ้องมองไปยังจงซาน.

"หากถึงวันที่ข้าเดินทางไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์แล้ว,หากข้าหาอาวุโสเจออีกครั้ง,เมื่อนั้นอาวุโสต้องมาช่วยอาณาจักรต้าเจ้งของข้า,เป็นอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองดวงตาเปล่งประกาย.

"เจ้ามั่นใจว่าจะหาข้าเจออย่างงั้นรึ?"หนี่ปู่ซาที่ส่ายหน้าไปมาขณะพูด.

"ตราบเท่าที่มีขุมทรัพย์,ข้าเชื่อว่าข้าจะหามันเจอในไม่ช้า,ในเมื่อข้ามั่นใจว่าจะหาท่านเจอ,ท่านเองก็มั่นใจด้วยเช่นกัน,เช่นนั้นเรามาพนันกัน,ข้าสามารถที่จะวางเดิมพัน,จ่ายมันออกไปก่อนล่วงหน้าได้,โดยทำลายกระจกบานนี้,ส่วนการจะหาท่านเจอหรือไม่นั้น,ให้มันเป็นประสงค์ของสวรรค์เป็นอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองไปยังหนี่ปู่ซา.

หนี่ปู่ซาที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"ประสงค์ของสวรรค์อย่างงั้นรึ?ดี,ให้เป็นประสงค์ของสวรรค์,ตราบเท่าที่ข้าซ่อนตัวในทวีปศักดิ์สิทธิ์แล้ว,หากว่าเจ้าสามารถหาข้าเจอแล้วล่ะก็,ข้าจะเข้าร่วมอาณาจักรต้าเจิ้ง."

"ขอบคุณ,อาวุโส."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

Regarding Clay Bodhisattva, Zhong Shan does not fear him to go back on word, because Zhong Shan is very self-confident, similarly, Clay Bodhisattva is also very self-confident, self-confident Zhong Shan was impossible to find him again.

เกี่ยวกับตำพูดของหนี่ปู่ซานั้น,จงซานไม่ได้กลัวว่าเขาจะกลับคำ,เพราะว่าจงซานมั่นใจ,และหนี่ปู่ซาเองก็มั่นใจ,หนีปู่ซาย่อมเชื่อว่าจงซานไม่สามารถหาเขาเจอได้อย่างแน่นอน.

ด้วยการสะบัดมือขึ้นมาหนึ่งครั้ง,จงซานที่นำกระจกบานเล็กออกมา,กระจกบานเล็กนี้ไม่ได้มีประโยชน์กับเขาแล้ว,เพราะว่าเขามีร่างแยกเงาที่ได้จดจำคัดลอกเคล็ดวิชานี้เอาไว้หมดแล้ว,เขายังจำเป็นต้องใช้กระจกนี้อีกรึ? หากสามารถใช้กระจกใบหนี้แลกเปลี่ยนกับตัวของหนี่ปู่ซา,ถึงแม้ว่าจะไม่ได้วิชานี้มา,จงซานก็คิดว่ามันคุ้มค่ายิ่งกว่าคุ้ม.

"อาวุโส,เชิญลงมือ."จงซานที่ส่งกระจกบานเล็กให้กับเขา.

หนี่ปู่ซาที่จ้องมองไปยังจงซาน,ด้วยท่าทางประหลาดใจเหมือนกัน,ทว่าสายตาของเขาจับจ้องมองไปยังกระจกบานเล็กนั่นในทันที,เป็นกระจกเคล็ดวิชาของจริงแน่นอน.

เขาที่ใช้นิ้วกดลงไป,หลังจากที่มั่นใจได้แล้วเป็นของจริง,นิ้วของเขาที่บีบแน่นลงไปในกระจก.

หลังจากนั้นก็เกิดเป็นคลื่นอากาศที่บิดเบี้ยวกดเข้าไปในกระจก,ผ่านไปชั่วครู่,กระจกบานนั้นก็เปลี่ยนกลายเป็นฝุ่นไปในทันที,กองฝุ่นผงที่กองอยู่บนโต๊ะหิน,เพียงแค่สะบัดมือครั้งหนึ่ง,กองฝุ่นผงดังกล่าวนั้นก็กลายเป็นควันสีฟ้าหายไปในทันที.

"เช่นนั้น,ข้าลาล่ะ."หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

"อาวุโส,รักษาตัว."จงซานที่ลุกขึ้นและส่งเขา.

หนี่ปู่ซาพยักหน้าให้,ก่อนที่จะจากไป.

จงซานที่จ้องมองแผ่นหลังของหนี่ปู่ซาน,ภายในใจของเขาที่รู้สึกเบาใจขึ้นมาเล็กน้อย,ดูเหมือนว่าจะสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว.

......

ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง,ที่ด้านนอกกำแพงตำหนัก,บนอากาศ,ในเวลานี้มีร่างกว่าสิบร่างที่ลอยอยู่บนอากาศ.

ผู้นำกลุ่ม,เป่าเอ๋อที่กำลังครุ่นคิด,ด้านหลังเป็นอาวุโสสามคนของสำนักไท่ตานและศิษย์ของพวกเขา.

"ท่านประมุข,ที่นี่ล่ะ,ข้ารู้สึกได้,แม้ว่าด้านนอกนั้นจะมีอะไรบางอย่างปกคลุมอยู่,ทว่าด้านในนั้นข้าสามารถสัมผัสถึงมันได้."อาวุโสเหย้ายวีที่ชี้ตรงเข้าไปในตำหนักวังหลวง,ซึ่งดูเหมือนกับว่ามีองค์รักษ์มากมายปกคลุมป้องกันพื้นที่แห่งนี้เอาไว้.

เป่าเอ๋อไม่ได้สนใจอาวุโสเหย้ายวีแต่อย่างใด,ทว่าร่างของนางกำลังสั่นเล็กน้อย,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกังวล,เป็นความกังเป็นอย่างมาก,เพราะว่าที่นี่แตกต่างไปจากเดิมเป็นอย่างมาก.

ที่นี่คือคฤหาสน์จง,เมืองเสวียน,เป็นเหมือนกับบ้านของนาง,ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?เหล่าเยว่? เหล่าเยว่คงจะไม่เป็นอะไรไปแล้วใช่ใหม?

นางที่กำหมัดเล็กๆของนาง,เป่าเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวลลอยตรงไปยังจตุรัศพร้อมกับคนของนาง.

สถานที่แห่งนี้คือวิหารหมาป่า.ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่หรี่เล็กลง,ก่อนที่จะออกมาจากวิหาร,พร้อมกับแหงนหน้าจ้องมองไปยังกลุ่มคนที่ลอยอยู่บนฟ้า.

บนท้องฟ้าที่ด้านนอกของตำหนักตอนนี้มีกลุ่มของสำนักเซียนปรากฏขึ้นมาอย่างงั้นรึ?

เหล่าองค์รักษ์ที่ตระหนักได้ในทันที,โดยเฉพาะอย่างยิ่งหยิงหลานที่อยู่ใกล้ๆกับกำแพง.

หยิงหลานที่อยู่ในช่วงเตรียมพร้อม,เพราะว่าอีกไม่กี่เดือนหลังจากนี้,นางจะต้องนำกองกำลังออกไปพิชิตดินแดนทางตะวันตกของภาคใต้,แม้ว่าตอนนี้นางจะมีกองกำลังหมาป่า,ทว่าการจะเดินทางไปพิชิตทั้งดินแดน,ก็ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของกู่เหยี่ยเยี่ย,เวลานี้นางจึงทำการปกป้องตำหนักอยุ่นั่นเอง.

หยิงหลานที่วิ่งตรงผ่านกำแพงตำหนัก,ทันใดนั้น,เหล่าทหารองค์รักษ์ที่ดูหวาดหวั่น,จ้องมองออกไป,ซึ่งที่บนอากาศนั้นทำให้หยิงหลานต้องขมวดคิ้วไปมา.

ภายใต้การนำของเป่าเอ๋อและผู้สนับสนุนหลายคน,นางก็มาปรากฏขึ้นที่ด้านบนตรงกันข้ามกับเตาจักรวาล,ซึ่งมีเหล่าองค์รักษ์จำนวนไม่น้อยขวางทางอยู่,อาวุโสเหย้ายวีที่สะบัดมือออกไป,ก่อนที่จะปรากฏเป็นปราณรูปเตาปรุงยาขนาดสิบจั้งขึ้นในทันที.

"ตูมมม" "ตูมมม" ........

หยิงหลานที่อยู่บนร่างของหมาป่ายักษ์,ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของจตุรัสดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.

"ใครผู้ใดกล้าบุกวังหลวง."หยิงหลานที่ตะโกนเสียงดัง,พร้อมกับนำกองกำลังเข้ามา,ซึ่งฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นกลุ่มคนของสำนักเซียน.

เหล่าคนของสำนักไท่ตานเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,พวกเขาที่ชำเลืองมองไปยังเตาจักรวาลที่ถูกขโมยมา,และยังมีคนของสำนักกว่าห้าสิบสามศพที่ตายไป,จะไม่ให้พวกเราโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร.

ทุกคนที่จ้องมองออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ที่เห็นหยิงหลานชี้กระบี่มายังพวกเรา,อย่างไรก็ตามยังไม่มีใครลงมือ,ตอนนี้กำลังรอการตัดสินใจของประมุขอยู่.

ทันทีที่เป่าเอ๋อจ้องมองไปยังหยิงหลาน,ทว่าในเวลานั้นใบหน้าของหยิงหลานเปลี่ยนไป,ชำเลืองมองไปยังเป่าเอ๋อตาโต.

ทุกคนของสำนักไท่ตานนั้นสามารถสังเกตุเห็นใบหน้าของหยิงหลานได้,พวกเขาที่คิดว่านางกำลังหวาดกลัว,ทว่า,แค่กลัวอย่างงั้นรึ?หนี้เลือดก็ต้องชำระด้วยเลือด!

"กู่ไหนไหน."หยิงหลานที่ร้องออกมาในทันที.

หยิงหลานที่ไม่ได้ตะโกนออกมาดังนัก,แต่ก็ทำให้ทุกคนตะลึงงันไปตามๆกัน,เหล่าองค์รักษ์ที่ยั้งมือ,ส่วนคนอื่นๆของสำนักไท่ตานตอนนี้กำลังงงงวย,ศัตรูพวกเขาเวลานี้,พวกเขากำลังต้องการทำอะไรกัน?

คนของสำนักไท่ตานที่จ้องมองไปยังหยิงหลานเป็นสายตาเดียวกัน.

เป่าเอ๋อที่จ้องมองออกไปด้วยความสงสัย.

"กู่ไหนไหน,ข้าเอง,เข้าหยิงหลานไงล่ะ."หยิงหลานที่เก็บกระบี่พร้อมกับตะโกนออกไปในทันที.

"หยิงหลาน? เจ้าคือหยิงหลานอย่างงั้นึ?"เป่าเอ๋อที่นึกขึ้นมาได้ในทันที,ต้องไม่ลืมว่าเมื่อตอนนางจากไปนั้น,หยิงหลานยังเด็กอยู่.

ขณะที่ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ออกมาจากวิหารหมาป่าเตรียมลงมือเข้าช่วยนั้น,ทันใดก็จ้องมองไปยังภาพที่เปลี่ยนไป,ภายในใจของเขาที่เกิดความสงสัยขึ้นมา,เกิดอะไรขึ้น.

"เหล่าเยว่,ท่านมาหากู่เยี่ยเหยี่ยใช่ใหม?"หยิงหลานที่สอบถามออกมาในทันที,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง.

"ท่านประมุข."อาวุโสต่างก็ขมวดคิ้วไปมาพร้อมกับต้องการคำตอบ.

"เป่าเอ๋อ!!!"ที่ไกลออกไปนั้น,ตำหนักเฉิงซ่าง,ก็มีเสียงของจงซานที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นในทันที.

สายตาของเป่าเอ๋อที่จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป,ที่กำลังวิ่งเข้ามา,จงซาน,เป่าเอ๋อจำได้,เหล่าเยว่,เขาคือเหล่าเยว่ของนาง.

"เหล่าเยว่!!!"เป่าเอ๋อที่ไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหลังเลยแม้แต่น้อย,นองที่ร่อนลงบนพื้น,ก่อนที่จะวิ่งตรงไปเข้าหาจงซานทีกำลังวิ่งเข้ามาหานาง.

ในเวลานี้,เหล่าศิษย์ของสำนักไท่ตานที่นิ่งงัน,สามอาวุโสที่นิ่งงัน,ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่นิ่งงัน,เหล่าองค์รักษ์ที่นิ่งงัน,ทุกๆคนยืนงงงวยตะลึงงัน,มีเพียงแค่หยิงหลานที่รู้สึกอิจฉากับภาพที่เกิดขึ้น.

กับภาพเหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดเลยแม้แต่น้อย,เพียงแค่พริบตาเดียว,เรื่องราวที่พลิกคว่ำคะมำหงาย,พวกเขาทั้งคู่ที่เป็นศัตรูกันพร้อมจะห้ำหั่นให้ตกตายไปอีกข้าง,เพียงแค่พริบตาเดียวกันเท่านั้น,ทุกคนที่ถูกทำให้ให้ชะงักงัน,ราวกับถูกทิ้งให้เหลือเพียงแค่คนสองคนที่ปรากฏอยู่ในโลกนี้.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.