Immortality Chapter 117 The hundred days are drunk
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 117 เมาร้อยวัน.
บทที่ 117 เมาร้อยวัน.
ชายที่เหมือนกับบัณฑิต,ดวงตาที่เย็นชาจับจ้องมองไปยังผนังน้ำแข็งยักษ์,ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดแต่อย่างใด,เพราะว่ามันคงจะอยู่ได้ไม่นาน.
เสียงเสียดสีของกำแพงน้ำแข็งดังขึ้นเบาๆ,ชายในชุดบัณฑิต,ที่มุมปากยกขึ้นมาแสยะเหยียดหยัน.
ตอนนี้ดูเหมือนกำแพงรอบๆ,เริ่มดันเสียดสีกันไปมาช้าๆ.
เป่ยชิงซือที่ดูดซับความชื้นมาจากทุกทิศทุกทางรอบๆอย่างไม่หยุดยั้ง.,กำแพงน้ำแข็งที่ขยายยืดออกไปเรื่อยๆ,ยิ่งมันมีขนาดใหญ่ขึ้นเท่าใด,ซึ่งจะทำให้เป่ยชิงซือนั้นมีมีโอกาสหนีได้.
เพราะว่าความหนาของกำแพงน้ำแข็ง,ทำให้ศรปราณเคลื่อนที่ช้าลง,ตราบเท่าที่สร้างอาณาเขตน้ำแข็งขึ้นกินพื้นที่จนออกไปนอกภูเขาได้ล่ะก็,เช่นนั้นก็ย่อมสร้างเส้นทางให้พวกเขาออกไปด้านนอกได้แน่.
แม้ว่าการสร้างกำแพงน้ำแข็งยืดยาวออกไปจะช้ากว่าปรกติ,ทว่าก็เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พวกเขาสามารถถอยหนีออกไปยังพื้นที่หมาป่าได้.
ความเป็นจริง,แผนการของเป่ยชิงซือนั้นนับว่าได้ผล,จงซานและเป่ยชิงซือ,สามารถก้าวออกไปยังด้านนอกของหุบเขาได้,พวกเขาที่ผ่านออกไปได้เรื่อยๆ,ด้วยการสร้างกำแพงน้ำแข็งยืดยาวออกไปเรื่อยๆ,กำแพงที่ยืดยาวเปิดทางให้พวกเขาเคลื่อนที่ออกไปเหมือนกับโดมน้ำแข็ง,ที่ปกป้องจงซานและเป่ยชิงซือเอาไว้ตรงกลาง.
ทว่า,จงซานในตอนนี้เริ่มขมวดคิ้วแน่น,แสดงท่าทางจริงจัง,รู้สึกผิดปรกติ,ที่ด้านนอกนั้นชายในชุดบัณฑิตคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่เดือดร้อนใจ,ไม่โจมตีเข้ามาในโดมน้ำแข็ง,เหล่ามือธนูไม่ได้ปล่อยศรปราณทะลวงออกมา,ทว่าปล่อยให้จงซานและเป่ยชิงซือออกมาด้านนอกอย่างงั้นรึ?
มีปัญหาอะไรกัน?ถึงแม้ว่าพวกเขาจะออกมานอกหุบเขาแล้ว,ชายในชุดบัณฑิตนั่นก็ไม่คิดจะหยุดอย่างงั้นรึ?
ไม่สมเหตุสมผล,มีเรื่องผิดปรกติอย่างแน่นอน.
ภายในใจของจงซานนั้นเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ,แววตาของเป่ยชิงซือเองก็เต็มไปด้วยความจริงจังเช่นกัน,ไม่รู้ว่ามีปัญหาอันใด,ทว่านางเองก็รับรู้ถึงความผิดปรกติได้ในใจ.
"หืม?"เป่ยชิงซือที่ราวกับว่าตระหนักบางอย่างได้,ใบหน้าของนางเปลี่ยนไปเป็นกังวลในทันที.
"เมาร้อยวันอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่ตื่นตระหนกตกใจอุทานออกมาทันที.
"ฮ่าฮ่าอ่า,ถูกแล้ว,เมาร้อยวัน,เจ้าจะไร้สติครองกายร้อยวัน,เจ้าควรจะรู้สึกเป็นเกียรติแล้ว."ชายในชุดบันฑิตเผยยิ้มออกมาราวกับว่าได้รับชัยชนะแล้ว.
ได้ยินคำพูดของชายในชุดบัณฑิต,แววตาของเป่ยชิงซือที่ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที,ความหวังที่จะรอดพังทลายลงทันที.
"พวกเจ้าต้องการสังหารข้า,หวังว่าจะปล่อยสหายของข้าไป."เป่ยชิงซือที่เอ่ยออกมาในทันที.
ได้ยินคำพูดของเป่ยชิงซือทำให้ภายในใจของจงซานเย็นเยือบ,นางที่ต้องการเจจาอย่างงั้นรึ?
เมาร้อยวันคืออะไร? หมายความว่าอย่างไรกัน? เกิดอะไรขึ้น?
"ในความคิดของข้า,อะไรที่มันจะก่อให้เกิดปัญหาข้าจะขยี้มันให้เละ,แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่วัชพืชก็ตาม."คำพูดที่เย็นเยือบของชายในชุดบัณฑิตกล่าวออกมา.
เห็นได้อย่างชัดเจน,เขาไม่มีทางปล่อยจงซาน,และจะสังหารทุกคนที่เข้ามาเกี่ยวข้อง.
จ้องมองไปยังพื้นที่หมาป่าที่ยังอยู่ไกลออกไป,ภายในแววตาของเป่ยชิงซือที่อาบไปด้วยความเสียใจ.
"อะไรคือเมาร้อยวันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่อดไม่ได้,สอบถามเป่ยชิงซืออกมาในทันที.
"เจ้าไม่ได้กลิ่นธูปอาคมที่อยู่รอบๆนี้อย่างงั้นรึ?เมาร้อยวัน,เป็นเหมือนดั่งชื่อของมัน,กลิ่นดังกล่าวนี้จะทำให้คนที่สูดเข้าไปหลับใหลร้อยวัน."
"ธูปอาคม?"จงซานที่ขมวดคิ้ว,เขาไม่ได้กลิ่นเลย.
ภายในสายตาสาดประกายด้วยความสงสัย,อะไรกัน?ทำไมข้าไม่ได้กลิ่น?อย่างไรก็ตามจงซานก็พบว่าที่ตำแหน่งของหน้าผากของตัวเองนั้น,เพลิงหงหลวนของเขากำลังลุกไหม้อยู่อย่างงั้นรึ?
เพลิงหงหลวน?หมอกหงหลวน?
เป็นไปได้ว่าด้วยพลังดังกล่าวทำให้เขาไม่รู้สึกอย่างงั้นรึ?
มันสามารถยับยั้งกลิ่นเมาร้อยวันได้?
เมาร้อยวันอย่างงั้นรึ?หากว่าเป๋ยชิงซือกล่าวเป็นความจริงไม่ใช่ว่านางจะต้องหลับไปในทันทีหรอกรึ?
หากว่านางหลับ,พวกเขาก็จะโจมตีเข้ามา?สังหารนางให้ตาย.
ทำอย่างไรดี?จงซานที่ถูไปที่กำไลเก็บของ,ด้านในนั้นมีหยกอักขระสองชิ้น,เป็นเทียนซวินจื่อที่มอบให้กับเขาซึ่งมีวิหกเหมันตร์และวิหกเพลิงอย่างละตัว.
ทว่าหยกอักระสองชิ้นสามารถจัดการผู้ฝึกตนระดับแกนทองขั้นต้นเท่านั้น,หนำซ้ำที่นี่ยังมีผู้ฝึกตนแกนทองร้อยคน,เขาจะจัดการได้อย่างไร?,ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็กลง,ในเวลานี้เขายังคงสุขุม,ถือหยกอักขระทั้งสองไว้,ไม่ว่าอย่างไร,นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะใช้มัน.
"ชิ,คิดจะต้านได้นานขนาดใหนกัน."ชายชุดบัณฑิตแค่นเสียงเย็นชา.
จริงๆ,จงซานที่เห็นร่างของเป่ยชิงซือ,ได้รับผลของเมาร้อยวันในทันที,นางเริ่มทรงตัวไม่อยู่แล้ว.
!
เป่ยชิงซือที่สลืมสลือร่างกายอ่อนเปี้ย,โดมน้ำแข็งที่นางสร้างขึ้นตอนนี้เริ่มช้าขึ้นเรื่อยๆ,และจากที่เป็นกำแพงหนา,มันเริ่มบางลงเรื่อยๆเช่นกัน.
ชายในชุดบันฑิตแค่นเสียงออกมาเล็กน้อย.
"มือธนูเตรียมตัว."ชายในชุดบัณฑิตกล่าวออกมาอย่างเย็นชา.
".."เหล่ามือธนูที่ตั้งแถวง้างศรปราณทะลวง,เตรียมที่จะยิงทะลวงกำแพงน้ำแข็งในทันที.
โดมน้ำแข็ง,ด้วยเป่ยชิงซือทรงตัวไม่ค่อยได้แล้ว,มันจึงเริ่มบางลง.
ภาพเงาของเป่ยชิงซือหลายสิบเงาก่อนหน้านี้ค่อนเลือนลาง,ตอนนี้เริ่มลดลงสามารถที่จะมองเห็นร่างของเป่ยชิงซือได้แล้ว.
จงซานที่หายใจเขาหนักหน่วง,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย,ทำอย่างไรดี?
ต้องทำอย่างไร? เขาที่จ้องมองไปยังหยกอักขระในมือ,หากว่าสามารถใช้นี่ได้ล่ะก็.
"ยิง!"
ชายในชุดบัณฑิตที่สั่งการยิ่งในทันที.
"ฟิ้ว,ฟิ้ว,ฟิ้ว...."
18 ศรปราณทะลวง,พุ่งตรงเข้ามาในทันที,ด้วยกำแพงน้ำแข็งที่บางลง,ทำให้พุ่งตรงมายังเงาร่างของเป่ยชิงซือทั้ง
18 ดอกทันที.
ศรปราณทะลวงที่พุ่งเขามาพร้อมกัน,ด้วยสติของเป่ยชิงซือที่สะลึมสะลือ,จงซานที่ต้องการตะโกนออกไปเพื่อเตือนนาง,ทว่าก็ไม่มีเวลาพอ,มันเร็วมาก,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าเป่ยชิงซือแล้ว.
บางทีด้วยสัญชาติญาณ,เป่ยชิงซือที่ตระหนักได้ในทันที,ดวงตาส่องประกาย,ร่างกายของนางที่ปล่อยกลิ่นอายที่หนาแน่นปกคลุมร่างตัวเองเอาไว้.
"ซี่ๆ"
ปราณพลังของนางที่ปล่อยออกมา,ทว่าก็ยังไม่เพียงพอที่จะต้านศรปราณทะลวงได้แม้แต่น้อย,ศรลูกหนึ่งที่พุ่งทะลวงตรงหน้าอกด้านซ้ายของนาง,พร้อมกับทะลวงลึกจนไปโผล่ด้านหลัง,โลหิตของนางพุ่งกระฉูด.
ดวงตาของนางเบิกกว้าง,แววตาที่อาบไปด้วยความเศร้า,ชั้นกำแพงที่หนาขึ้นมาในทันทีเป็นเหมือนพลังเฮือกสุดท้าย,ดวงตาของนางที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังอย่างรุนแรง.
จบแล้ว,มันจบแล้ว.
ร่างของนางที่ถูกศรปราณทะลวง,จะทนได้อีกนานเท่าไหร่,นางจะต้องตายอย่างแน่นอน.
"จงซาน,ข้าขอโทษ."เป่ยชิงซือที่คร่ำครวญจ้องมองจงซานด้วยความเสียใจ.
โลหิตที่ไหลซึมเปื้อนชุดขาวของนาง,นางที่โซเซยืนค้ำกระบี่ยาว,สายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ,ความเศร้าสุดซึ้งที่เอ่อล้นออกมา,กลิ่นธูปเมาร้อยวัน,นางที่ต้องหลับไปถึงร้อยวัน?ด้วยผลของมันนั้นนางไม่สามารถต้านได้เลย.
จงซานรับรู้ได้ในทันทีว่าเมาร้อยวันนั้นไม่ธรรมดาเลย,เป่ยชิงซือเวลานี้ที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,แม้แต่บาดแผลที่ได้รับความเจ็บปวดมากๆ,ยังไม่สามารถยับยั้งอาการง่วงนอนของนางได้เลยรึ?แม้ว่านางจะอยู่ในระดับแกนทองขั้นปลาย,แต่ก็ไม่สามารถต้านได้เลยแม้แต่น้อย.
จงซานที่เข้ามาพยุงเป่ยชิงซือทันที.
"พยายามอีกครั้ง,ระเบิดโดมน้ำแข็ง,ที่มีอยู่พร้อมๆกัน."จงซานที่กล่าวต่อเป่ยชิงซือ.
เป่ยชิงซือที่มีจงซานเข้ามาประครอง,นางไม่ได้ต่อต้านแม้แต่น้อย,และทำได้แค่ยิ้มเศร้าๆออกมา.
จบ!
มันจบแล้ว,เมื่อไหร่ที่นางหลับลง,ความตายก็จะมาเยือน,แม้แต่จงซานก็ถูกลากเข้ามาด้วย.
หลังจากที่จงซานกล่าวออกมา,เป่ยชิงซือได้แต่พยักหน้า,ไม่ว่าอย่างไร,นี่อาจจะคำขอสุดท้ายที่นางจะทำให้กับจงซานได้.
นางที่ถูกศรปราณทะลวงยิงทะลุที่หน้าอก,มือขวาของนางที่พยายามยกกระบี่ยาวสีขาวขึ้น,ดวงตาส่องประกายความมุ่งมั่น,กวัดแกว่งกระบี่ยาวไปมา,โดมน้ำแข็งเกิดเสียงดั่งลั่น,ระเบิดออกไปทุกทิศทุกทาง,กลายเป็นหนามมากมาย,พุ่งออกไปราวกับห่าธนูตรงไปยังกลุ่มคนชุดสีชาติ.
ทว่าเป่ยชิงซือรับรู้ได้ดีว่ามันไม่ได้ผลอะไรมากนัก,ด้วยตัวนางที่ได้รับบาดเจ็บ,และอยู่ในสภาพสะลึมสะลือ,ไม่มีทางที่จะทำให้พวกเขาไดรับบาดเจ็บได้เลย,ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้น,นางและจงซานจะต้องตายแน่.
"ตูมมมมม"
โดมน้ำแข็งที่ระเบิดออกมากระแทกออกไปทุกทิศทุกทางเสียงดังสนั่น,ชิ้นส่วนแท่งน้ำแข็งที่กระเด็นตรงมายังทิศของชายชุดบัณฑิต,ทว่าเขากลับไม่สะทกสะทานโกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด,หนำซ้ำยังเผยยิ้มออกมาราวกับว่าได้รับชัยชนะ.
โดมน้ำแข็งนั่นระเบิดแล้ว,พวกเจ้าก็จะไม่เหลืออะไรให้กำบังแล้ว.
กำแพงน้ำแข็งหนาที่ระเบิดออกพร้อมๆกัน,เหล่ามือธนูทั้งสิบแปด,ที่หลบเลี่ยงอย่างรวดเร็ว,ต้องไม่ลืมว่าเป่ยชิงซือแม้ว่าจะได้รับผลของเมาร้อยวัน,ทว่าความแข็งแกร่งของนางก็ยังน่ากลัวอยู่,หากพวกเขาไม่หลบ,จะต้องได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน,ไม่ว่าอย่างไรนางตอนนี้ก็อยู่ในสภาพใกล้ตายแล้ว.
แทบจะในทันทีที่ทุกคนกระโดดหลบ.
"แกว๊ก!!!"
"แกว๊ก!!!"
เสียงแหลมกรีดอากาศของวิหกเพลิงและวิหกเหมันตร์ดังขึ้นมาทันที,หยกอักขระตอนนี้ถูกจงซานบดขยี้แล้ว.
อย่างไรก็ตามวิหกคู่เองไม่ได้ได้เข้าโจมตีใครแต่อย่างใด,ทว่าทันทีที่โดมน้ำแข็งระเบิด,มันก็บินขึ้นสู่อากาศ,พุ่งออกไปพร้อมๆกัน.
"ตูมมมมมม!"
วิหคเหมัตร์และวิหคเพลิงที่ระเบิดออกมาพร้อมๆกัน?
ความเย็นสุดขั้ว,และความร้อนสุดขั้ว,พลังงานขนาดใหญ่ทั้งสองที่เข้าประทะกัน,เกิดประกายแสงสว่างจ้าปกคลุมปิดท้องฟ้าไปในทันที.
แสงสว่างจ้าที่กระจายไปทั่วทิศ,ราวกับว่าดวงตะวันขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา,ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนระดับแกนทองก็ตาม,ก็ทำให้ดวงตาของพวกเขาสว่างวูบ,ทุกอย่างมืดสนิทขึ้นทันใด,ไม่สามารถมองเห็นได้ชั่วคราว,กว่าจะกลับมามองเห็นทุกอย่างคงจะหายไปแล้ว.
"บัดซบ"ชายในชุดบันฑิตที่ร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
เขาที่เรียกกระบี่เหินออกมา,พร้อมกับเหวี่ยงปราณกระบี่ขนาด
20 จั้ง,ฟาดฟันลงมาด้านล่างอย่างบ้าคลั่ง.
"ย๊ากกก!"
ชายในชุดบันฑิตที่ฟันออกไปพร้อมเสียงร้องออกมาราวกับคนเสียสติ.
ทว่าหลังจากนั้น,เมื่อทุกคนค่อยๆฟื้นมองเห็นพื้นที่รอบๆได้.
กระบี่ของชายในชุดบัณฑิต,ได้สับร่างของชายชุดแดงชาติคนหนึ่ง,แขนขาดออกไป,ทว่าจงซานและเป่ยชิงซือนั้น,ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย,ไม่อยู่แล้ว,หายไปใหน,หนีไปได้อย่างงั้นรึ?
ชายในชุดบัณฑิตที่จ้องมองไปยังตำแหน่งที่จงซานและเป่ยชิงซือหายไป,ก็ระเบิดความโกรธออกมา,อีกทั้งเขาได้ฟันแขนของผู้ใต้บังคับบัญชาไปแล้ว,ดวงตาของเขาที่เอ่อล้นไปด้วยความเย็นชาจ้องมองลึกเข้าไปในหุบเขาที่ไกลออกไป.
"ต้าเหริน,พวกเราจะเข้าไปหรือไม่?"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่กล่าวออกมาเสียงสั่นด้วยความกลัวต่อชายในชุดบัณฑิต.
สายตาที่ชำเลืองมองด้วยความโกรธ,ก่อนที่จะสูดหายใจลึก,ชายในชุดบัณฑิตกล่าว"ปิดล้อมเอาไว้,ปิดกั้นทุกจุดทางเข้าออก,สังหารพวกมันทันทีที่ออกมา."
เห็นได้อย่างชัดเจน,ชายในชุดบัณฑิตเองก็ไม่กล้าเหยียบย่างเข้าไปข้างในเขตแดนหมาป่า.
"ต้าเหริน,พวกเราจะต้องซ่อนตัวแล้ว,บางทีเมื่อเกิดเสียงระเบิดขึ้น,พวกหมาป่าจะต้องออกมากันแน่."ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เร่งรีบกล่าวออกมา.
"ไป."ชายในชุดบัณฑิตไม่คิดเลยว่ามันจะออกมาเป็นเช่นนี้,เขาได้นำคนของเขาจากไป,ซึ่งได้แบ่งคนกลุ่มหนึ่งหาที่ซ่อนตัวคอยจับมองทางเข้าออก,และหลังจากนั้นไม่นานเหล่าหมาป่ามากมายต่างก็ออกมาตรวจสอบพื้นที่ดังกล่าว.
จงซานที่วิ่งหนีไม่หยุด,ด้วยแสงสว่างจ้าจนมองไม่เห็นทิศทาง,ทว่าจงซานก็จดจำเส้นทางดังกล่าวเอาไว้ในหัวเรียบร้อยแล้ว,แม้ว่าอาจจะมีบิดเบี้ยวบ้างเล็กน้อย,แต่ก็ทำให้เขาสามารถวิ่งหนีออกมาได้อย่างรวดเร็ว,เข้ามาในพื้นที่ดินแดนหมาป่า,เมื่อเข้ามาได้,ก็สามารถหลบเหล่าคนในชุดสีชาติได้,ทว่าเป่ยชิงซือเวลานี้กำลังหมดสติหลับไหลไปอย่างสมบูรณ์,ด้วยถูกศรปราณทะลวงปักเข้าที่หน้าอก,และมีโลหิตที่ไหลซึมออกมาเรื่อยๆ,จงซานจำเป็นต้องหาสถานที่ปลอดภัยเพื่อทำแผลให้นางก่อน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น