Miracle Throne Chapter 405 Condition

Miracle Throne Chapter 405 Condition

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 405 เงื่อนไข

บทที่ 405 เงื่อนไข

ค่ำคืนนี้ที่หุบเขาของมิโนทอร์,เหล่ามิโนทอร์หลายหมื่นคนจัดงานรื่นเริง,ทั่วทั้งหุบเขามีกลิ่นอาหารและสุราที่คละคลุ้งไปทั่ว.

ฉู่เทียนที่นั่งอยู่ใจกลางของหุบเขาซึ่งมีเผ่าจิ้งจอกนั่งล้อมวงกองไฟอยู่ด้วยกัน,เตอลวอลีซือที่นั่งอยุ่ข้างเขา,ผมยาวสีขาวเงินที่ปล่อยทิ้งลงด้านล่างไม่ได้,มือทั้งสองข้างที่กำลังเคี้ยวเนื้อย่างบนพึมพรำงืมๆงำๆ.

"เจ้าเอาจริงเหรอ."เตอลวอลีซือที่จ้องมองไปยังเผ่ามิโนทอร์ที่กำลังเฉลิมฉลองอย่างมีความสุข,ทำให้นางรู้สึกไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก,การต้องเห็นพวกวัวบ้ามีความสุขทำให้นางรู้สึกไม่ดีมากๆ,ดังนั้นจึงได้แอบบ่นต่อฉู่เทียน"เจ้าส่งอาหารอะไรมา,พวกวัวโง่พวกนี้ก็กินหมดนั่นล่ะ,ท้องของพวกมันนั้นแม้แต่เนื้อหมาป่าที่หยาบกร้านยังย่อยเลย,แม้แต่ต้นไม้ใบหญ้ายังไม่ต้องกล่าวถึง,เจ้าส่งอาหารชั้นดีเช่นนี้มา,มันไม่แพงไปสำหรับพวกมันเหรอ."

คำพูดที่เหน็บแนมของนาง.

แต่นางกับเคี้ยวไม่หยุดเลย.

อาหารการกินของชนพื้นเมืองของคนในยุคนี้นั้น,ยังนับว่าล้าหลังเป็นอย่างมาก,ชนเผ่าพื้นเมืองก็ยังเป็นแค่ชนเผ่าพื้นเมืองเท่านั้น,ย่อมไม่มีอารายธรรมที่เหนือกว่ามนุษย์ได้,ถึงแม้ว่าจะเป็นเผ่ามนุษย์เอง,อาหารกระป๋องพลังเวทย์เองก็นับว่าเป็นสินค้าที่มีคุณภาพมากๆ,อาจจะบอกได้ว่ามีคุณภาพเหนือกว่าเผ่าเอลฟ์ด้วยซ้ำ,เหว่ยเหว่ยอัน เองเมื่อครั้งได้ลิ้มลองอาหารกระป๋องยังชื่นชอบในอาหารดังกล่าวในทันที.

เผ่าเอลฟ์นั้นเดิมทีมีทักษะในการปรุงอาหารที่ยอดเยี่ยม,พวกเขาสามารถนำเนื้อสัตว์อสูรมาปรุงอาหารควบคู่กับสมุนไพรต่างๆ,ไม่เพียงแต่ใช้กระบวนการปรุงที่ซับซ้อนเหมือนกับการปรุงยา,แต่ถึงกระนั้นวงเวทย์อักขระที่พวกเขาใช้ก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับหอการค้าปาฏิหาริย์?

หลังจากเมิ่งหยิงหยิงที่ได้ประดิษฐ์อาหารกระป๋องด้วยวงเวทย์อักขระขึ้นมา,หอการค้าปาฏิหาริย์ก็ได้ทำการสร้างโรงงานผลิตนับสิบแห่ง,เหล่าทหารรับจ้างที่ต้องการอาหารจำนวนมหาศาล,จวบจนถึงตอนนี้ปริมาณความต้องการของอาหารกระป๋องก็เพิ่มขึ้นมากไม่หยุดเลย,ในเวลานี้มีการเพิ่มจำนวนของโรงงานผลิตขึ้นเรื่อยๆ,ไม่ว่าจะผลิตจำนวนมากขึ้นขนาดใหน,รสชาติของอาหารกระป๋องเองก็ไม่ได้มีประสิทธิภาพต่ำลงเลย,ซึ่งยังไม่มีทีท่าว่าความต้องการจะลดลงด้วย.

ฉู่เทียนเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำบ่นอุบอิบของหญิงสาวเผ่าจิ้งจอกคนนี้เลย.

เพราะว่าอย่างไรเตอลวอลีซือนำเขามาที่นี่,และเผ่ามิโนทอร์ก็เตรียมพร้อมที่จะเข้าปล้นพวกนาง,เนื่องจากภัยพิบัติที่มาเยือนในครั้งนี้อาจจะยาวนาน,วัตถุดิบไม่ว่าจะเป็นยาหรือวัตถุดิบอื่นต่างก็มีค่าที่มีไว้เพื่อใช้ในการแลกเปลี่ยน,ไม่บ่อยนักที่จะถูกนำออกมาใช้,ไม่ว่าจะเป็นแก่นอสูรมากมาย,ผลึกคลิสตัล,หนังสัตว์,เผ่ามิโนทอร์เองก็มีการกักเก็บมาหลายปีเช่นกัน.

สิ่งของเหล่านี้อาจจะไม่มีค่าในพื้นที่แถบนี้นัก.

แต่ตราบเท่าที่ส่งไปยังอาณาจักรหนานเซี่ยแล้วล่ะก็,จะมีมูลค่ามากมายมหาศาล!

หนังสัตว์อสูรระดับ 3 นั้นสามารถนำมาสร้างเป็นเกราะหนังสัตว์ระดับยอดเยี่ยมได้,และแก่นอสูร,ผนึกคลิสตัลเองก็มีความต้องการเพื่อใช้ในการทดลอง,สามารถนำเป็นวัตถุดิบของยาต่างๆมากมาย,

จากการคำนวณคร่าวๆแล้ว.

อาหารกระป๋องนั้นมีมูลค่า 300 ศิลาก่อเกิดระดับต่ำ,หากเป็นเหรียญทองของอาณาจักรหนานเซี่ยก็อยู่ราวๆ 300 ล้านเหรียญทอง,เพราะว่าอาหารที่พวกเขาซื้อในป่าแห่งนี้นั้นส่วนใหญ่เป็นเนื้อสัตว์อสูรระดับ 2 ,จึงทำให้ต้นทุนค่อนข้างแพง,ต้องไม่ลืมว่าด้วยความแข็งแกร่งของเผ่ามิโนทอร์แล้ว,อาหารกระป๋องระดับ 1 คงจะทำให้พวกเขาพอใจได้ยาก.

ฉู่เทียนได้รับกำไรจากเผ่ามิโนทอร์เป็นอย่างมาก,อาหารเหล่านั้นสามารถขายได้ถึง 3000 ศิลาก่อเกิดระดับต่ำ,หากคิดเป็นเงินตราของอาณาจักรหนานเซี่ยก็ 3 พันล้าน,นับว่ามากมายทีเดียว.

นี่เป็นแค่เพียงการค้าเริ่มต้นเท่านั้น.

ข้ามมายังฝั่งเมืองเล็กออเตอแมนซึ่งหอการค้าปาฏิหาริย์นั้นรับซื้อเนื้อสัตว์อสูรในราคาสูง,ทั้งทหารรับจ้าง,นักล่าและชนเผ่าพื้นเมืองต่างก็ขอบคุณซาบซึ้งใจหอการค้าปาฏิหาริย์,อย่างไรก็ตามในการขายเนื้อสัตว์อสูรออกมา,ราคาที่พวกเขาได้รับก็ต้องสูงมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย.

วัตถุดิบที่ซื้อทั้งหมดจะถูกส่งไปยังโรงงานในอาณาจักรหนานเซี่ยทั้งหมดก่อนที่จะถูกนำกลับมาขายยังดินแดนที่เกิดความขาดแคลน,ผลกำไรที่ทำได้นั้นมากกว่าสิบเท่าของต้นทุน,นอกจากนี้เผ่าพื้นเมืองเองต่างก็ซาบซึ้งในตัวของเขา,เห็นฉู่เทียนที่เป็นดังเทพบุตรที่ประทานน้ำให้หล่นมาจากท้องฟ้า,ช่วยเหลือเผ่าพวกเขาที่กำลังถูกไฟไหม้!

การหาเงินและยังได้รับความซาบซึ้งใจเช่นนี้เป็นธุรกิจที่หาได้ยากจริงๆ!

ตอนนี้หญิงสาวเผ่าจิ้งจอกเตอลวอลีซือได้ละทิ้งอคติที่มีต่อฉู่เทียนไปแล้ว,และยังชื่นชมตัวฉู่เทียนอยู่นิดหน่อยด้วย.

แม้ว่าฉู่เทียนจะไม่เอ่ยว่าเขาได้ใช้วิธีใดในการเคลื่อนย้ายอาหารมา,ทว่าเตอลวอลีซือก็ไม่ได้สอบถามเขา,และยังมีเรื่องที่พบจิ้งจอกน้อยที่ใหน,จะต้องเก็บไว้เป็นความลับอย่างงั้นรึ?เผ่าจิ้งจอกนั้นนับถือเทพสรรพสัตว์มาตั้งแต่บรรพบุรุษและอาศัยอยู่ในวิหารแห่งนี้,การที่เขานำเทพสรรพสัตว์มาก็น่าพึงพอใจแล้ว,หากว่านางทำตัวเป็นประโยชน์,เขาอาจจะบอกเรื่องคลังสินค้าดังกล่าวก็ได้.

เทคโนโลยีเคลื่อนย้ายสินค้าผ่านมิตินั้นแทบจะไม่ต่างจากวิชาแห่งปาฏิหาริย์.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลายๆเผ่าที่กำลังประสบปัญหาภัยพิบัติขาดแคลนอาหาร,จะทำให้ฉู่เทียนสามารถทำกำไรได้มากมายแต่เพียงผู้เดียว.

เตอลวอลีซือที่นำเหล่าพี่น้องตามฉู่เทียนไปโดยไม่บ่นแม้แต่คำเดียว.

二话没说 【Èr huà méi shuō】หมายถึง ไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว คือทำอะไรทันทีโดยไม่รีรอ ไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ 

ในเวลานี้หัวหน้ามิโนทอร์ อา-นวอเตอ ที่ดื่มสุราจนมึนเมา,เขาไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมีความสุขจริงๆ,พ่อค้าเผ่ามนุษย์ไม่เพียงแต่ทำให้เขาประหลาดใจดีใจ,ซ้ำยังสามารถแก้ปัญหาความอดอยากของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย,และอาหารที่ได้รับนั้นช่างน่าเพลิดเพลินเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เขาเกิดมา.

สุราเองก็เป็นสุราชั้นเยี่ยมอีกด้วย.

เนื้อเองก็เป็นเนื้อคุณภาพสูงมาก.

อา นวอเตอรู้สึกเศร้าอยู่ไม่น้อย,คิดถึงเวลาหลายปีที่ผ่านมามันช่างว่างเปล่านัก!

เขาไม่รู้เลยว่าชีวิตตนเองจะมีความสุขขนาดนี้,หากเขารู้ว่าโลกภายนอกมีสิ่งของที่น่าพึงพอใจขนาดนี้,เขาคงไม่มาเป็นหัวหน้า,สู้เสี่ยงภัยหนีออกจากป่าแห่งความวุ่นวายแห่งนี้ไปยังดินแดนมนุษย์คงจะมีความสุขกว่านี้!

มิโนทอร์นั้นมีพลังเขตแดนภูติแท้ระดับ 3 ,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าจะเป็นอาณาจักรขนาดใหญ่หรือขนาดเล็ก,เขาควรจะได้รับความเคารพนับถือเป็นอย่างมาก!

ตอนนี้เสียใจก็สายไปแล้ว.

แต่สิ่งที่ อา-นวอเตอประหลาดใจอย่างมากนั้น,พ่อค้ามนุษย์กับแลกเปลี่ยนกับสิ่งของที่มิโนทอร์ไม่ต้องการ,ยกตัวอย่างเช่นกระดูกของสัตว์อสูร,แกนโลหิตของสัตว์อสูร,และคลิสตัลอสูรตลอดจนหนังของพวกมัน,สิ่งของดังกล่าวนี้กินไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ในป่าเลย,มิโนทอร์ที่ล่าสัตว์กลับมาได้ สิ่งของดังกล่าวกลับมาด้วยมากมาย,ไม่คิดเลยว่าในเวลานี้,กลับสามารถช่วยเผ่าของเขาให้รอดพ้นวิกฤติได้.

หากรู้ก่อนหน้าเขาคงจะเก็บพวกมันเอาไว้เป็นจำนวนมาก!

สิ่งสำคัญยังจะสามารถแลกสุราที่อา-นวอเตอต้องการได้อีกเป็นจำนวนมาก.

ใช่แล้ว!

เผ่ามิโนทอร์ไม่ได้มีทรัยากรมากมายนัก,ตอนนี้ที่มีเก็บเอาไว้ก็ใช้แลกเปลี่ยนไปเป็นจำนวนมาก,แม้ว่าจะสามารถแลกอาหารได้หลายแสนจิน,มันจะเพียงพอสามารถ แลกเปลี่ยนสำหรับเผ่าของพวกเขาได้สักกี่วัน? ไม่มีใครรู้ว่าความอดอยากในครั้งนี้จะดำเนินไปยาวนานเท่าใดนัก,หากว่าเผ่าของเขาต้องเผชิญกับวิกฤติอาหารอีก,เช่นนั้นพวกเขาจะผ่านมันไปได้อย่างไร?

อา-นวอเตอที่กำลังครุ่นคิดขมวดคิ้วไปมาอยู่คนเดียว.

แม้ว่าเผ่ามิโนทอร์จะมีสมองที่ไม่ฉลาดนัก,แต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นปัญหา,ยากที่จะสามารถล่วงรู้วันข้างหน้าได้.

อา-นวอเตอที่กลังครุ่นคิดอย่างระมัดระวัง,ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังฉู่เทียนแล้วกล่าวออกมาว่า"ต้าเหรินฉู่เทียนที่เคารพ,ท่านช่วยแก้ปัญหาให้กับเผ่ามิโนทอร์ในครั้งนี้,ข้าขอเป็นตัวแทนของเผ่าในการขอบคุณท่าน!"

ฉู่เทียนที่ไม่ใส่ใจกวักมือไปมาในทันที"มีสิ่งใดต้องขอบคุณกัน,ข้าเป็นพอค้า,อีกอย่างนี่ก็เป็นการแลกเปลี่ยนอย่างยุติธรรม,พวกเจ้าหาได้ติดหนี้ข้าแต่อย่างใด."

อา-นวอเตอที่ใบหน้าดูจริงจังรู้สึกกระอักกระอ่วน,"เรื่องนั้น...อาหารที่ได้นั้นมีคุณภาพสูงมาก,ข้าคิดว่าสำหรับเผ่ามิโนทอร์เราคงจะสามารถใช้ได้อยู่ราวๆห้าวัน,ห้าวันหลังจากนั้น,บางที..."

ฉู่เทียนแสร้งไม่เข้าใจคำพูดของอา-นวอเตอ,"หอการค้าของพวกเรานั้นมีอาหารมากมาย,ตราบเท่าที่ได้ราคาดี,มากเท่าไหร่ก็สามารถส่งได้."

"แต่ว่า...."อา-นวอเตอที่พ่นควันสีขาวออกทางจมูก,เขาค่อนข้างกะวนกระวายใจไม่น้อย"ในเผ่าของพวกเรานั้นได้ทำการเก็บสมุนไพรล้ำค่าเอาไว้มากมาย,ครึ่งเดือนก่อนนั้นได้นำมันไปแลกอาหารที่เมืองลวีตี,ตอนนี้มีแต่ของไม่มีค่าดังเช่นหนังสัตว์,แร่และวัตถุดิบทั่วไปเท่านั้นซึ่งพวกเราก็ได้แลกกับอาหารงวดแรกไปแล้ว,เผ่าของพวกตอนนี้จึงไม่มีของล้ำค่าเหลืออยู่,ข้าคิดว่าจะขอค้างจ่ายหนี้สำหรับอาหารในงวดหน้าจะได้หรือไม่,ข้าขอเอาชีวิตเป็นประกันในอีกหกเดือนข้างหน้าหากสถานการณ์กลับมาปรกติแล้วข้าจะชดใช้คืนเป็นสองเท่า!"

ฉู่เทียนทื่ฝืนยิ้มออกมาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา"หัวหน้า อา-นวอเตอ,ท่านควรจะรู้การทำธุรกิจข้าไม่ได้มีเงินมากมาย,ท่านคิดว่าอาหารชุดแรกนั้นส่งมายังป่าแห่งนี้ด้วยความลำบากขนาดใหน?หากว่าไม่ต้องการเป็นสหายกับมิโนทอร์,ข้าคงไม่ยอมค้าขายทำธุรกิจกับพวกท่าน,หากว่าให้มิโนทอร์กู้ยืม,มันคงจะไม่ยุติธรรมต่อข้านัก,หอการค้าของข้านั้นมีต้นทุนและความเสี่ยง,ข้าเป็นพ่อค้า,ดังนั้นต้องขออภัยเป็นอย่างมาก...."

มิโนทอร์ที่ได้ยินรู้สึกอักอ่วนใจไม่น้อย.

ภัยพิบัติในครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะนานเพียงใด,หากพ่อค้าเผ่ามนุษย์สูญเสียความเชื่อใจในเผ่ามิโนทอร์แล้วล่ะก็,เช่นนั้นเผ่ามิโนทอร์คงจะเสียหายอย่างหนัก.

ที่จริงเป็นดังที่เขาพูดการที่จะนำสินค้าเข้ามาในป่าลึกนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย,เป็นไปได้ว่าต้องใช้วิธีการที่พิเศษมากๆ,ซ้ำทรัพยากรที่ฉู่เทียนแลกเปลี่ยนกลับไปนั้น,ไม่ใช่สมบัติล้ำค่าอะไรมากมายนัก,ส่วนมากแล้วเป็นเพียงแค่วัตถุดิบทั่วไป,ราคาอาหารเองก็มีราคาถูกกว่าปกติ,บางทียังถูกกว่าราคาในเมืองลวีตีซะอีก.

การทำธุรกิจของเขานั้นแทบจะไม่ได้กำไรเลยด้วยซ้ำ!

ต้องทำอย่างไรดี,ปล้นเหรอ?ไม่ดีแน่! เขาไม่รู้ความเป็นมาของพ่อค่าเผ่ามนุษย์คนนี้เลย,ซ้ำการที่เขาสามารถนำคาราวานสินค้าเข้ามาภายในป่าแห่งนี้ได้นั้นต้องไม่ใช่ธรรมดาแน่,ฉู่เทียนเองก็ได้เตือนเผ่ามิโนทอร์ก่อนแล้ว,หากว่าหากกระทำอะไรไม่ซื่อแล้วล่ะก็,เผ่ามนุษย์อาจจะอุดหนุนเผ่าอื่นๆด้านนอกเพื่อต่อรองพร้อมเข้าโจมตีเผ่ามิโนทอร์,ซึ่งนั้นไม่มีทางที่พวกเขาจะต้านได้.

"ไม่ว่าจะมีเงื่อนไขอะไรพวกเราก็ยอมรับ,ตราบเท่าที่ช่วยเผ่ามิโนทอร์ให้พ้นวิกฤติไปได้,ขอให้ท่านเอ่ยมาได้เลย!"

"พูดจริงๆรึ?!"

อา-นวอเตอพยักหน้าอย่างจริงใจ.

ฉู่เทียนเองก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจเช่นกัน"ที่จริงแล้วข้านั้นมีสถานะพิเศษ,ทว่าด้วยเวลาในตอนนี้ไม่สามารถบอกกับพวกเจ้าได้,ทว่าพวกเจ้าควรจะเข้าใจว่ามาทำงานกบข้านั้นย่อมไม่มีคำว่าขาดทุน."

มิโนทอร์ที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิดคำพูดดังกล่าว.

หมายความว่าอย่างไร?ต้องการให้เผ่ามิโนทอร์รับใช้ต่อเขาอย่างงั้นรึ?เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้,เขาเป็นมนุษย์,มิโนทอร์ยอมอดอาหารดีกว่ารับใช้เขาแน่นอน.

"หัวหน้าอา-นวอเตอ,ข้าจะให้เจ้าติดค้างได้ส่วนหนึ่ง."ฉู่เทียนที่ได้โอกาสพร้อมกับกล่าวต่อว่า"ส่วนอีกครึ่งหนึ่งนั้น,ข้าจะให้เจ้าชดใช้โดยการว่าจ้างทำงานเป็นอย่างไร."

"จ้างงานอย่างงั้นรึ?"

"ต้องไม่ลืมนะว่าข้านั้นไม่ใช่คนพื้นที่,ดังนั้นงานต่างๆที่ทำในดินแดนแห่งนี้จึงไม่สะดวกนัก,หากว่ามีเหล่านักรบมิโนทอร์คอยช่วยล่ะก็,จะสามารถช่วยข้าได้มากเลย,ข้าต้องการเปิดธุรกิจขึ้นที่นี่,แน่นอนว่าข้าต้องการคนคุ้มกัน."ฉู่เทียนที่ได้โอกาส,ก่อนที่จะนำอาหารกระป๋องออกมา"ข้าจะมอบค่าจ้างเป็นอาหารกระป๋องสองกระป๋องต่อหนึ่งวันให้กับนักรบเผ่ามิโนทอร์,เจ้าคิดว่าอย่างไร?"

อาหารกระป๋องหนึ่งกระป๋องนั้นมีขนาดสิบจิน,เพียงพอที่จะให้มิโนทอร์กินได้หลายวัน.

ค่าตอบแทนสำหรับเหล่ามิโนทอร์นั้นสองกระป๋อง,สำหรับช่วงเวลาขาดแคลนนั้นไม่ใช่จำนวนน้อยเลย,มันสามารถเลี้ยงคนได้ทั้งครอบครัว,อา-นวอเตอยังเป็นกังวล,เขาไม่รู้เกี่ยวกับรายละเอียดของคนผู้นี้เลย,หากว่านำนักรบมิโนทอร์ไปสู่ความตาย,เขาไม่ต้องรู้สึกผิดต่อคนในเผ่าอย่างงั้นเหรอ.

"พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล."ฉู่เทียนกล่าวเสริม,"หากว่ามีใครได้รับบาดเจ็บระหว่างทำงาน,พวกเราจะรับผิดชอบในการรักษาเอง,และจะชดเชยเป็นอาหารกระป๋องขนาดใหญ่สิบกระป๋อง,และจะจ้างจนกว่าจะหายดี,หากว่าระหว่างทำงานมีคนตายไป,หอการค้าปาฏิหาริย์จะชดเชยเป็นอาหารกระป๋องขนาดใหญ่ 100 ชิ้น!"

คนของเผ่ามิโนทอร์นั้นต่างก็หายใจเสียงดัง.

แน่นอนว่ามันเป็นค่าจ้างที่ยั่วยวนยากที่จะปฏิเสธ.

หัวหน้าอา-นวอเตอที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"นักรบเผ่ามิโนทอร์นั้นนับว่าเป็นนักรบที่ร้ายกาจที่สุดในป่าแห่งนี้,วันหนึ่งควรจะได้ค่าจ้างสี่กระป๋อง!"

ฉู่เทียนที่คิดชั่วครู่,ไม่คิดจะต่อรองราคา,ดังนั้นจึงตกลง.

ถึงจะเป็นอาหารกระป๋องห้ากระป๋องใช้เนื้อไปหลายร้อยจิน,แลกกับชีวิตหนึ่งชีวิต,บางทีก็นับว่าคุ้ม,อาหารนั้นไม่ได้มีราคามากมายขนาดนั้น! หอการค้าปาฏิหาริย์ไม่ได้ขาดทรัพยากร,สิ่งที่ขาดที่สุดคือพันธมิตร,โดยเฉพาะพันธมิตรในเมืองลวีตี,นี่เป็นการสร้างพันธมิตรอย่างหนึ่งด้วยการค้าขายอาหาร.

"ไม่มีปัญหา!"

ฉู่เทียนที่ได้เผ่าจิ้งจอกสนับสนุน,ตอนนี้ได้อีกหนึ่งเผ่าแล้ว.

เผ่ามิโนทอร์ไม่เพียงแต่ต้องสนับสนุนเขา,ฉู่เทียนยังจ้างเผ่ามิโนทอร์ไว้ปกป้องตัวเองด้วย,ดังนั้นหากว่าจำเป็นเขาสามารถที่จะจ้างเหล่ามิโนทอร์หลายพันคนต่อสู้เพื่อเขาได้! ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขาและเผ่าจิ้งจอกคอยช่วย,ฉู่เทียนมั่นใจว่าทุกอย่างจะราบรื่น!

อย่างไรก็ตามอิทธิพลเพียงเท่านี้ยังไม่เพียงพอ.

ฉู่เทียนต้องมีแนวร่วมมากกว่านี้,เขาจะต้องได้รับการสนับสนุนจากเหล่าประชากรพื้นเมืองมากกว่านี้อีก!

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????

สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP (สถานปัจจุบัน แปลจบ 658 แล้ว)==>  Click

-เว็ปฟรี วันละหนึ่งตอน

-กรุ๊ป vip ลงครบทุกลุ่มแล้ว