Immortality Chapter 103 Great Zheng King Dynasty
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 103 ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง.
บทที่ 103 ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง.
"อืม."เหว่ยไท่จงพยักหน้ารับคำ.
"ไท่จง,เจ้ายังไม่บอกความจริงหยิงหลานอย่างงั้นรึ?"จงซานทอดถอนใจ.
"เฮ้ เฮ้,
ปิดบังไปเช่นนี้ก็ดีแล้ว,ข้าเป็นเพียงแค่ขันทีวังหลวง,ไม่ต้องการให้หยิงหลานรับรู้ว่าข้าคือขันทีปู่สามของนาง,ต้าเจี่ยก็ตายไปแล้ว,พี่รองก็ยังมาจากไปอีก,แม้แต่บุตรของพี่รองก็ยังตายไปทั้งหมดด้วย,ตอนนี้ตระกูลพวกเราเหลือเพียงข้าและหยิงหลานแล้ว,เวลานี้,ตราบเท่าที่หยิงหลานมีความสุข,ข้าก็พอใจแล้ว."เหว่ยไท่จงส่ายหน้าไปมาด้วยความรู้สึกลึกล้ำ.
(shū gōng)ปู่(น้องของปู่)
เหว่ยไท่จง,ก็คือน้องสามของกุยเอ๋อนั่นเอง.
จงซานที่จ้องมองไปยังน้องเขย,ภายในดวงตาที่ดูเปล่งประกาย,"ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา,ซูเหลียนเซียนไม่สงสัยตัวเจ้าอย่างงั้นรึ?"
"ซูเหลียนเซียน,ฮึ!ข้ารู้ว่ามันเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน,ทว่า เพราะว่ามัน,พี่รองถึงต้องตาย?
พี่รองถูกพวกมันฆ่าล้างไปทั้งตระกูล,ข้าต้องการให้ซูเหลียนเซียนตาย,ต้องการให้มันวอดวายทั้งตระกูล."สายตาของเหว่ยไท่จงที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
"แต่ว่าเจ้าก็ซ่อนตัวได้อย่างดีเยี่ยมเลยทีเดียว."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ.
"ข้าก็แค่ขันทีธรรมดาๆ,เข้าสู่ตำหนัก?
แม่นางเป่าเอ๋อช่างเป็นคนที่น่าเคารพนัก,แน่นอนอีกเรื่องหากไม่เพราะแม่นางเป่าเอ๋อ,ท่านคงไม่ปล่อยซูเหลียนเซียนไป?ข้าคิดว่าไม่ว่าอย่างไรท่านก็ไม่ปล่อยเขาไปแน่,ท่านเป็นคนที่แข็งแกร่ง,แม้แต่สวรรค์ก็ไม่สามารถขวางทาง,ทว่าด้วยข้อตกลงที่เกิดขึ้นเพื่อแม่นางเป๋าเอ๋อ,ข้าเองก็ไม่สามารถตำหนิท่านได้,อย่างไรก็ตามข้าก็ต้องขอบคุณแม่นางเป๋าเอ๋อที่ได้ปล่อยให้ข้าสามารถล้างแค้นด้วยตัวข้าเอง,หลายสิบปีมานี้,ข้าเข้าไปในตระกูลซูแฝงตัวอยู่ในนั้นสำเร็จ,ทว่าหากต้องการทำลายทั้งตระกูลยังคงเป็นเรื่องยาก,เห็นได้ชัดเจนว่ามันแทบเป็นไปไม่ได้,ดังนั้นข้าจึงได้ชักนำล่อลวงพวกเขาให้ทำลายข้อตกลงที่มีกับเจ้า,เพื่อที่จะทำลายตระกูลซูให้พังทะลาย,และนั่นก็จะถึงเวลาแก้แค้นของข้า,ไม่เพียงแค่ท่าน,ข้าก็ได้ล้างแค้นสำเร็จด้วย."เหว่ยไท่จงที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น,ภายในดวงตาลึกเข้าไปนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าเคล้าน้ำตา.
"อืม,เรื่องมันผ่านไปแล้ว,ตระกูลซูก็ถูกทำลายไปแล้ว,เจ้าคงจงมีความสุขได้แล้ว."จงซานถอนหายใจ.
"ไม่เลย,หลายปีมานี้ข้าเป็นผู้ดูแลวังหลวง,ทำอะไรซ้ำๆ,เพื่อลืมเรื่องที่เกิดขึ้นบางทีความแค้นของข้ามันอาจจะมากจนเกินไป,อีกอย่าง,ข้าเองก็ยังไม่ได้แก้แค้นให้กับต้าเจี่ยเลย,จะพึงพอใจได้อย่างไร."เหว่ยไท่จงที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"แค๊ก!!"
ถ้วยน้ำชาในมือจงซานถึงกับหล่นลงแตกกระจาย.
"เจ้าโปรดวางใจความแค้นของกุยเอ๋อนั้น,ข้าสลักมันเอาไว้ในหัวใจ,ไท่จื่อเหล่ยเทียน,ข้าจะต้องเขาหัวของมันมาเซ่นสังเวยดวงวิญญาณนางบนสวรรค์ของนางแน่,นอกจากนี้เกี่ยวกับไท่จื่อเหล่ยเทียน,ข้าพอได้เบาะแสมาบ้างแล้ว."จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ขึงขัง.
"เบาะแส?เจ้ารู้รึว่าไท่จื่อเหล่ยเทียนเป็นใคร?"เหว่ยไท่จงที่กล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น.
"เบาะแสเล็กน้อย,ไท่จื่อเหล่ยเทียน,เป็นไท่จื่ออัจฉริยะ,เป็นคนที่ทรงพลังมาก,ทว่าเมื่อข้าสร้างประเทศให้ยิ่งใหญ่เขาจะต้องโผล่ออกมาแน่,จนกว่าข้าจะมีพลังเทียนเท่ากับไท่จื่อเหล่ยเทียนเมื่อไหร่,วันนั้นข้าจะสังหารเขาด้วยมือข้าเอง,เพื่อแก้แค้นให้กับกุยเอ๋อ."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เยี่ยม,ฮ่าฮ่าฮ่า,เยี่ยมเลย.ฮ่าฮ่าฮ่า."ดวงตาของเหว่ยไท่จงที่มีน้ำตาไหลซึมออกมา.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
หลังจากนั้นหนึ่งเดือน,วันที่ 7 ฉีเย่ว.
เมืองเสวียนทิศใต้,ที่หน้าประตูเมือง
มีการสร้างเวทีขนาดใหญ่เอาไว้,เพื่อใช้ในการพิธีบวงสรวง,ตอนนี้ได้มีกลุ่มคนที่ดูน่าเกรงขาม,ได้เข้ามาโดยมีจงเทียนเป็นนำฝูงชนเหล่านี้,พวกเขาเป็นผู้นำทางทหารและเจ้าหน้าที่เป็นจำนวนหลายคน,พวกเขาเดิมทีก่อนหน้านี้เคยเป็นคนของอาณาจักรต้าคุน,ในเวลานี้พวกเขาได้เดินทางมาเพื่อเข้าร่วมพิธีบวงสรวงแต่งตังผู้ปกครองแผ่นดินคนใหม่.
คฤหาสน์จง,ห้องโถงกล้วยไม้,ซึ่งมีจงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าคนกลุ่มหนึ่ง,จงเทียน,จงเจิ้ง,หยิงหลานและเหว่ยไท่จง,และยังมีอีกคนผู้หนึ่งที่ดูน่าเกรงขาม,ใบหน้าที่แดงระเรื่อ,มีหนวดเคราหรอมแหรม.
"ต้าเกอ,และแล้ววันนี้ก็มาถึง,ข้ารอมานานแล้ว,ต้องการเป็นเจ้าหน้าที่ภายใต้การปกครองของท่าน."ใบหน้าของชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
"หลินเซียว,เจ้าคงจำได้,ข้าเคยบอกว่าเจ้าคือพี่น้องของข้าตลอดไป,ไม่มีใครอีกแล้วที่เป็นพี่น้องที่ข้าไว้ใจที่สุด."จงซานที่ก้าวเข้ามาทักทายแม่ทัพที่ได้ชื่อว่าเป็นเทพสงครามแห่งต้าคุน.
"อืม."หลินเซียวที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเทิดทูนในตัวของจงซาน.
"แต่ว่า,การที่สามารถสร้างชาติครั้งนี้ได้สำเร็จ,โชคดีที่เจ้าเคลื่อนทัพได้อย่างรวดเร็ว."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"12
ปีแล้ว,ข้าหลินเซียวรอวันนี้มานานแล้ว,ในอดีตซูเหลียนเซียนที่บังอาจลบหลู่ต้าเกอ,พวกเราเองก็เตรียมที่จะเข้ายึดต้าคุนมาก่อนแล้ว,เพียงแต่ตอนนั้นต้าเกอไม่ยินดี,ตอนนี้เจ้านั่นบังอาจทำลายพันธะสัญญาข้อตกลง,แน่นอนข้าไม่สามารถละเลยได้เลย,และมันยังเป็นวันที่ข้ารอคอย,ชีวิตของข้า,ต้าเกอช่วยชีวิตไว้นับสิบครั้ง,ไม่งั้นข้าก็คงตายไปแล้ว,ข้ายินดีที่จะติดตามต้าเกอไปชั่วลูกชั่วหลาน."หลินเซียวที่กล่าวอย่างขึงขัง.
จงซานที่ตบไปที่ไหล่ของหลินเซียว,พร้อมกับพยักหน้าซาบซึ้งใจ.
หลังจากนั้น,จงซานก็หันหน้าไปหาหยิงหลาน,เขาขมวดคิ้วไปมา,"หยิงหลาน,ข้าเคยบอกเจ้าก่อนแล้ว,หลังจาที่ข้าเป็นหวงตี้,ข้าจะประทานบรรดาศักดิ์ให้,แต่เจ้ากลับไม่ต้องการที่จะเป็นกงจูจริงๆรึ?"
"ค่ะ,ข้าต้องการเป็นแม่ทัพ,ข้าไม่ต้องการมีฉายาว่าเป็นกงจู."หยิงหลานที่ยืนยันอย่างหนักแน่น,ในดวงตาของนางเป็นประกาย,ราวกับว่าภายในใจของนางนั้นมีแผนการบางอย่างอยู่.
เหว่ยไท่จงที่ขมวดคิ้วไปมาเช่นกัน,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวอะไร,ต้องไม่ลืมว่าหยิงหลานนั้นได้เลือกเอง,เขาก็ต้องสนับสนุน.
"ได้,เจ้าจะได้เป็นแม่ทัพ,และได้รับโชควาสนาของแผ่นดินด้วยเช่นกัน,ถึงแม้ว่าประเทศนี้ต้องล่มสลายหรือถูกทำลาย,จะมีข้ากับเหล่าไท่จื่อ,ทุกอย่างจะไม่มีผลต่อข้าราชบริพาร."จงซานที่จ้องมองไปยังหยิงหลานด้วยคำพูดที่จริงจัง.
เช่นนี้,เขาได้ให้ทางเลือกไว้กับหยิงหลาน,เผื่อว่านางจะเปลี่ยนใจในวันข้างหน้า.
"กู่เหยี่ยเยี่ย,หากว่ากู่เหยี่ยเยี่ยมีอันเป็นไป,หยิงหลานยินดีที่จะใช้ชีวิตที่มี
แก้แค้นให้กับกู่เหยี่ยเยี่ย."หยิงหลานที่กล่าวออกมาด้วยความกระวนกระวาย,ใบหน้าท่าทางคำพูดของนางนั้นพูดจาลุกลี้ลุกลนเช่นกัน.
เห็นท่าทางของหยิงหลานแล้ว,จงซานที่เผยยิ้มออกมา,"ข้ารู้ๆ."
เหว่ยไท่จง,ที่จับจ้องมองไปยังหยิงหลานด้วยท่าทางสงสัย.
"มุกคงหลิง,ข้าจะมอบให้กับเจ้า,ไว้ใช้งาน,รู้วิธีใช้แล้วหรือยัง?"จงซานที่จ้องมองไปยังทุกคน.
"ครับ."หลินเซียว,เหว่ยไท่จงและจงเจิ้งที่รับมาด้วยท่าทางตื่นเต้น.
"อืม,เอาล่ะ,ต่อไป,พวกเราไปกันได้แล้ว."จงซานกล่าว.
"รับด้วยเกล้า"ทุกคนต่างก็พยักหน้าตอบรับอย่างพร้อมเพรียง.
นับจากนั้น,จงซานที่แต่งกายที่หรูเลิศสง่างาม,ก้าวเดินนำหน้าทุกคนผ่านพรมแดงที่เตรียมไว้,ก้าวออกมาที่ประตูของคฤหาสน์จง,ย่างก้าวผ่านผ่านพรมแดงจากคฤหาน์จงข้ามผ่านฝูงชนจำนวนมาก,เดินตรงไปยังเวทีในดินแดนทิศใต้สถานที่บวงสรวง.
"เฮ้,ฮ้ และเฮ้!"
เสียงต้อนรับจงซาน,กองกำลังหนึ่งล้านที่ส่งเสียงแซ่ซ้อง,ดังสนั่นไปทั่วแผ่นดิน.
ที่บนเวทียักษ์,ยกเว้นเหว่ยไท่จง,คนอื่นๆต่างก็หยุดอยู่ด้านล่างเวที.
เวทีที่มีความสูงหนึ่งร้อยเมตร,จงซานที่ก้าวขึ้นไปช้าๆ,โดยมีเหว่ยไท่จงก้าวตามหลัง.
ที่ด้านบนของเวที,เป็นพื้นที่สี่เหลียมขนาดใหญ่,ที่ตรงกลาง,มีโต๊ะบูชาสัญลักษณ์บวงสรวงฟ้าดิน.
ที่บนโต๊ะบูชานั้นมีผ้าไหมปูเอาไว้,เป็นแท่นวาง,เพื่อใช้วางของวิเศษ,จงซานที่นำ
ราชโองการ,องค์การฟ้า,และตราลัญจกรหยกครรลองเก้ามังกรสวรรค์,นำมันไปวางบนแท่นพิธี.
เมื่อวางของวิเศษไว้แล้ว,เขาก็คุกเข่าลง.
"คุกเข่าครั้งแรก
คารวะสวรรค์."เหว่ยไท่จงเป็นคนดำเนินงานกล่าวตะโกนเสียงดังให้ทุกคนได้ยินกันทั่ว.
"คำนับ!"
จงซานที่โน้มตัวคำนับลงไปในทันที.
"คำนับอีกครั้ง."
"คำนับครั้งที่สาม."
"ลุกขึ้น!"
หลังจากคำนับครบสามครั้ง,ก็ลุกขึ้นอย่างนุ่มนวล.
"คุกเข่าครั้งที่สอง คารวะปฐพี."
จงซานที่คุกเข่าลงอีกครั้ง.
"คำนับ"
"คำนับอีกครั้ง."
"คำนับครั้งที่สาม."
"ลุกขึ้น!"
จงซานที่ลุกขึ้นและถอยออกมา.
"คุกเข่าครั้งที่สาม
คารวะอาณาจักร."
"คำนับ"
"คำนับอีกครั้ง."
"คำนับครั้งที่สาม."
"ลุกขึ้น!"
หลังจากคำนับครบเก้าครั้ง,จงซานก็ลุกขึ้น.
ทว่าเหว่ยไท่จงในเวลานี้,ได้โค้งตัวลง,พร้อมกับค่อยๆถอยลงจากเวทีช้าๆ,ก่อนที่จะมายืนอยู่ในตำแหน่งของตัวเองด้านล่าง.
จงซานที่กวาดตามองเหล่ากองกำลังนับล้าน,ภายในสายตาที่เต็มไปด้วยความอหังการและน่าเกรงขามกับปุถุจนทั่วไป.
จงซานที่ครี่,ราชโองการ,โองการฟ้าออกมา,จากนั้นมือทั้งสองข้าก็ประทับตราลัญจกรหยกครรลองเก้ามังกรสวรรค์ลงไป,พร้อมกับเผยราชโองการแรกออกมา.
"นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป,ข้าขอก่อตั้งอาณาจักร
นาม "เจิ้ง" พร้อมประทับตรา,รับโองการสวรรค์ ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน "
ขณะที่จงซานกล่าวออกมาช้าๆ,เมื่อเขาเปล่งอักษรราชวงศ์นาม
เจ้ง,บนโองการฟ้า,บนโองการฟ้าก็ปรากฏอักษรขนาดใหญ่ตัวหนึ่งขึ้นมา,นามว่าเจิ้ง,ซึ่งเห็นได้อย่างชัดเขน,นับจากนี้โองการฟ้าได้สร้างอีกหนึ่งราชวงศ์นามเจิ้งขึ้นมาบนแผ่นดินแล้ว.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ด้านซ้ายขององค์กรฟ้า,นามของกษัตริย์ก็ปรากฏนาม
จงซาน ขึ้นด้วยเช่นกัน.
ตราลัญจกรหยกครรลองเก้ามังกรสวรรค์,ก็มีชื่อกษัตริย์ปรากฏขึ้นด้วย.
ตราลัญจกรหยกครรลองเก้ามังกรสวรรค์
และโองการฟ้าได้เชื่อมต่อกันเรียบร้อยแล้ว.
"คลืนๆๆๆ"
เสียงคำรามของมังกรที่ดังลั่น,สั่นสะเทือนผืนปฐพี,เป็นเสียงที่ทรงพลังราวกับว่าสามารถทะลวงหมู่มวลเมฆา,ดังก้องกังวานทั่วเวที.
ในเวลานี้,ที่ด้านบนเวที,ดูเหมือนว่าจะเกิดเหตุที่ดูน่าเกรงขาม,เป็นสายลมที่พัดแรงออกไปทุกทิศทุกทาง,ราวกับว่ามังกรวารีได้มาเยือน,บนหอคอยสูงเองก็ปรากฏเป็นสายลมรูปมังกร,ทุกๆคนที่มองเห็นต่างก็รู้สึกตื่นตะลึง,เป็นพายุหมุนที่รุนแรงกำลังพวยพุ่งทะยานขึ้นไปบนสรวงสวรรค์.
มังกรวายุที่พุ่งทะลวงขึ้นไปบนท้องฟ้า,ทะลวงหมู่มวลเมฆ,ผ่านขึ้นไปบนสวรรค์,พัดพาเหล่ามวลเมฆไปจนหมดทำให้เกิดอากาศที่ว่างเปล่า,แสงอาทิตย์ที่สาดส่องไปทั่ว,ส่องแสงสว่างกระทบมายังร่างของจงซานดูเด่นเป็นสง่าราวกับเทพสงคราม.
"ทรงพระเจริญ!"
"ทรงพระเจริญ!"
เสียงแซ่ซ้องดังสนั่น,กลายเป็นคลื่นเสียงที่ดังลั่น,เจ้าแผ่นดินต้าเจิ้ง,จงซาน,ผู้กุมดวงชะตา,บุตรแห่งสวรรค์มังกรที่แท้จริง! ในเวลานี้สายตาของประชาชนทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความชื่นชม,ภายในใจของพวกเขาที่เคยมีราชวงศ์ต้าคุนได้หายไปอย่างสิ้นเชิง,โชคชะตาทั้งหมดได้เปลี่ยนไปแล้ว,นี่คือราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง,หวงตี้ที่แท้จริง.
จงซานที่ยืนอยู่บนเวที,สายตาที่ค่อนข้างตื่นตะลึงอยู่เล็กน้อย,กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น,เขาไม่คิดคิดเลยว่าโองการฟ้าและตราลัญจกรหยกครรลองเก้ามังกรสวรรค์จะมีพลังเช่นนี้,มังกรวายุอย่างงั้นรึ?เสียงมังกรคำราม?
ทั้งสองสิ่งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นสัญลักษณ์ของจักรพรรดิมังกรที่แท้จริง,ไม่เพียงแต่ดูดซับวาสนาทั่วอาณาจักร,องค์การฟ้าที่ไม่เพียงแต่กลายเป็นสัญลักษณ์ของสวรรค์คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าของวิเศษทั้งสองอย่างนี้อยู่ในระดับสูงมาก.
เหล่าพสกนิกรต่างก็คุกเข่าด้วยความเคารพและชื่นชมอย่างถึงที่สุด,จงซานที่เก็บตราลัญจกรหยกครรลองเก้ามังกรสวรรค์,พร้อมกับราชโองการกลับมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น