Immortality Chapter 99 In the past
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 99 เรื่องในอดีต.
บทที่ 99 เรื่องในอดีต.
กองกำลังดังกล่าวนั้นได้มีการซักซ้อมมาก่อนแล้ว,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะฝึกฝนการต่อแพไม้เอาไว้จนเชี่ยวชาญ,เพียงแค่เวลาอึดใจเดียวก็สามารถสร้างทางพาดไปยังอีกฝั่งได้,ด้วยการสร้างแพไม้ขึ้นอย่างรวดเร็วพวกเขาก็พร้อมที่จะนำกองกำลังพุ่งผ่านไปฝั่งตรงข้ามแล้ว.
แม้ว่าจะใกล้เข้ามาแล้ว,จงซานก็ยังไม่ออกคำสั่งแต่อย่างใด,เพราะว่าระยะยิงอย่างแม่นยำของธนูไฟนั้นแค่เพียงห้าสิบเมตรเท่านั้น,จากระยะถึงคู่น้ำ,ถึงแม้ว่าจะยิงไปก็ไม่มีพลังเท่าใดนัก,อีกอย่างจำนวนทหารที่เคลื่อนที่มายังมีจำนวนไม่มากนัก,ควรที่จะเก็บกำลังเอาไว้ก่อน,นอกจากนี้แพไม้เพื่อข้ามคูน้ำ,ดูเหมือนว่าจะอยู่ในการคาดการณ์ของจงซานอยู่แล้ว.
"สังหารพวกมันให้หมด."ซูเหลียนเซียนที่ชูกระบี่,พร้อมกับตะโกนอยู่ด้านหน้า.
"บุก!"
กองทัพใหญ่คำรามเสียงดัง,เคลื่อนที่พุ่งตรงไปยังด้านหน้าพร้อมบันไดและหน้าไม้แปดแรงวัว,พวกเขาเคลื่อนทัพตรงไปยังฝั่งตรงข้าม,แม้ว่าจะเป็นทหารทั่วไปแต่ก็ต้องตื่นตะลึงที่สามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็ว,พวกเขาเคลื่อนทัพตรงไปยังกำแพงเมืองที่อยู่ด้านหน้าในทันที.
"ปล่อยธนู."ที่เหนือกำแพง,จงซานที่เอ่ยปากอย่างนุ่มนวล.
หยิงหลานที่สะบัดธงสีแดงอย่างรวดเร็ว,เหล่าทหารที่อยู่บนกำแพงเมืองง้างธนูเตรียมลูกศรอยู่แล้ว,ทันทีที่ได้รับสัญญาณธง,ห่าธนูมากมายก็พุ่งออกไปด้านหน้าในทันที.
ทันใดนั้น,เหล่าทหารมากมายที่กำลังข้ามฝั่งมาต่างก็ถูกสังหารตายไปเป็นจำนวนมาก.
ในสนามรบไม่มีความเห็นใจ,การจะทะลวงกำแพงเมืองนั้นยังไม่มีการหยุดชะงักแม้แต่น้อย,โลหิตและศพมากมายที่หล่นลงในคูน้ำ,โลหิตที่ไหลเป็นสายน้ำ,เป็นฉากที่โหดร้ายทารุณมาก,น้ำในคูน้ำได้เปลี่ยนเป็นโลหิต,ศพที่ถูกฉีกขาด,ตายไปศพแล้วศพเล่า,กองกำลังที่พุ่งตรงมาไม่หยุด,พวกเขาที่ขนอุปกรณ์หลายอย่างเข้ามา,เพื่อโจมตีเมือง,หน้าไม้แปดแรงวัวที่ถูกขนเพื่อข้ามฝั่งมา.
ถึงแม้ว่าจะมีทหารอยู่จำนวนหนึ่งข้ามสะพานมาได้,และใช้ธนูยิงตอบโต้เช่นกัน,ทว่าธนูที่อยู่บนกำแพงเมืองนั้นทรงพลังกว่า,ความแรงที่ยิงลงมาจากำแพงที่อยู่บนที่สูงย่อมมีกำลังมากกว่า,หรือแม้ว่าทหารบนกำแพงเมืองจะถูกยิง,ความร้ายแรงก็ยังน้อยกว่าอยู่ด้านล่างกำแพงเมืองอยู่ดี.
จงซานยังคงจ้องมองการสังหารของทั้งสองฝ่ายอย่างเงียบๆ,แม้ว่าฝั่งตรงข้ามนั้นจะมีทหารจำนวนมากกว่า,พวกเขาเองก็ถูกสังหารด้วยเช่นกัน,ทว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นย่อมถูกสังหารเป็นจำนวนมากกว่าถึงจะสามารถทะลวงประตูเมืองให้ได้,ทว่าจงซานก็หาได้วิตกกังวลแต่อย่างใด
สายตาของจงซานในเวลานี้จับจ้องมองไปยังซูเหลียนเซียนที่อยู่ไกลออกไป.เขาที่อยู่ท่ามกลางทัพใหญ่,สายตาของพวกเขาที่จ้องมองกันและกัน,ซูเหลียนเซียนเมื่อในอดีตนั้นได้ให้คำสัญญา,เป็นเหตุให้หลายปีมานี้เขาไม่ได้ทำการแทรกแซงการเมืองราชวงศ์ต้าคุนเลย.
ซูเหลียนเซียนเป็นคนที่รักคนมีเจ้าของ.
เขายังจำเรื่องราวบางอย่างได้,หลังจากที่กุยเอ๋อถูกไท่จู่เหล่ยเทียนสังหาร,จงซานที่ท้อแท้หมดกำลังใจ,เขาที่ใช้ชีวิตอย่างไม่เสียดายชีวิต,เข้าสู่การเสี่ยงภัยนับไม่ถ้วน,หลังจากครั้งนั้นเขาปกปิดตัวตน,เดินทางไปยังชายแดน,โยนตัวเองลงไปในความเสี่ยงท่ามกลางสงครามทว่าความสามารถของจงซานนั้นเฉิดฉายมาก,เขาได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการรบในสงคราม,เขาเข้าร่วมการต่อสู้,เข้าสู่สมรภูมิรบที่ดุร้ายรุนแรง,และสงครามในครั้งนั้นก็มีอีกคนหนึ่งด้วยเช่นกันที่มีความสามารถในสงคราม,นั่นก็คือซูเหลียนเซียนนั่นเอง,ซูเหลียนเซียนในเวลานั้นคือไทจื่อ,เขาได้ปิดบังตัวตนเข้าร่วมสงครามด้วยเช่นกัน.พวกเขาทั้งคู่เริ่มจากการเป็นทหารเกณฑ์,เข้าสู่สมรภูมิ,จงซานที่เข้าเข่นฆ่าเหล่าศัตรูไปทั่วทุกสารทิศ,และพัฒนาความสามารถในการสู้รบของเขาขึ้นเรื่อย,เขาที่ทุ่มเทให้กับการต่อสู้อย่างสุดกำลัง,เข้าร่วมรบเพื่อแสดงหาความตื่นเต้น,เพื่อที่จะทำให้หัวใจเขาสงบลง,ไม่คิดถึงกุยเอ๋อ,ด้วยตลอดเวลาความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางนั้นมันมากมายเหมือนจนเป็นเหมือนกับคมมีดที่กรีดหัวใจของเขาอย่างเจ็บปวด.
กับความเจ็บช้ำอัดอั้นใจในเวลานั้น,สุดท้ายแล้วเขาก็พบแสงสว่างกับหญิงสาวคนที่สอง,เป่าเอ๋อ.
ความอ่อนหวานและอ่อนโยนของเป่าเอ๋อ,และเอาใจใส่ของนางนั้น,ทำให้จงซานสามารถเดินออกมาจากความเศร้าได้,ทว่าในเวลานั้นซูเหลียนเซียนเองก็ชื่นชอบเป่าเอ๋อด้วยเช่นกัน.
ซูเหลียนเซียนแม้ว่าจะไม่ได้รับความสนใจจากนาง,แต่ก็ยังไล่ตามเป่าเอ๋อใช้วิธีมากมาย,ทว่าสุดท้ายสาวงามคนนี้ก็ตกลงปลงใจกับจงซาน,ซูเหลียนเซียนที่ไม่ยินดีนัก,ท้ายที่สุดเขาก็เลิกปิดบังตัวเอง,เผยสถานะของตัวเองว่าตัวเองเป็นไท่จื่อ,แม้ว่าไท่จื่อนั้นจะมีสิทธิพิเศษมากมาย,เขาที่พยายามที่จะบีบบังคับเป่าเอ๋อเพื่อให้ได้นางมาครอง,ต้องการที่จะทวงคืนเป่าเอ๋อจากเขา,ทว่า,จงซานจะปล่อยให้เขาสมหวังได้อย่างไร?
แม้ว่าจงซานนั้นจะเข้าร่วมกองทัพได้ไม่นาน,ทว่าด้วยเกียรติยศที่เขาสร้างขึ้นมานั้นมากมายไม่ธรรมดา,เมื่อจงซานทรงพลัง,ได้รับเป็นขุนพลอาวุโส,มีคนสนับสนุนมากมาย,จนแม้กระทั่งสามารถขับไล่เหล่ากบฏออกไปได้,ตอนนั้นมีคนมากมายที่สนับสนุนให้เขานั่งบัลลังก์.
จากนั้น,ซูเหลียนเซียนที่รับรู้ว่าตัวเองกำลังพ่ายแพ้,ทว่า,ซูเหลียนเซียนก็ได้จับตัวตระกูลของเป่าเอ๋อบีบบังคับนาง,ท้ายที่สุด,จงซานและซูเหลียนเซียนก็ได้เปิดโต๊ะเข้าสู้การเจรจา,จนต้องทำข้อตกลงกัน,จงซานจะถอยห่างออกจากกิจการกองทัพ,ถอยห่างจากการเมืองของราชวงศ์,พร้อมกับมุ่งสู่เส้นทางการค้าเต็มรูปแบบ,ทำให้สามารถคี่คลายเรื่องของเป่าเอ๋อได้.
จวบจนถึงวันนี้,ตัวตนที่ร้ายกาจทั้งสองต้องมาตัดสินกันอีกครั้ง,เข้าห้ำหั่นกันเพื่อตัดสินเรื่องในอดีตด้วย.
ผ่านมาสองชั่วโมงแล้ว,กองกำลังฝ่ายทหารตายไปกว่า
20,000
นายแล้ว,พื้นที่ด้านล่างเต็มไปด้วยศพ,สายน้ำที่ถูกย้อมไปด้วยโลหิต,ศพแล้วศพเล่าที่นอนเกลื่อน,เป็นสงครามที่รุนแรงมาก,ทำให้เหล่ามือธนูบนป้อมปราการเวลานี้เริ่มชาไปทั่วแขนแล้ว.
ท้ายที่สุดเครื่องมือโจมตีเมืองของฝ่ายทหารก็เคลื่อนที่ผ่านคูน้ำมาได้แล้ว.
หลังจากเหล่าทหารตายไป 20,000
คน,สงครามที่แท้จริงก็เริ่มขึ้น.
"เข้าโจมตีเมือง!"ซูเหลียนเซียนที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามคำรามเสียงดัง.
"ย๊าก!"เหล่าทหารมากมายที่คำรามเสียงดัง,พวกเขาที่ข้ามคูนน้ำมาแล้ว,ตอนนี้เริ่มที่จะเข้าโจมตีกำแพงเมือง,แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ได้รับชัยชนะตามที.
เหล่าทหารมากมายที่นำบันไดพร้อมกับพุ่งตรงไปยังกำแพงเมือง,เหล่าทหารกำลังพุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างบ้าคลั่ง.
บันไดที่ใช้ในการปีนป่ายประตูเมือง,ซึ่งในเวลานั้นเหล่าลูกธนูก็ถูกยิงลงมาพร้อมๆกัน,แต่ก็ไม่สามารถที่จะกีดขวางการปีนป่ายได้,แม้ว่าจะถูกยิงตายไป,คนที่สองก็ตามมา,สงครามที่เป็นไปด้วยความรีบเร่ง,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะใช้คนจำนวนมากเพื่อสร้างโอกาสขึ้นไปบนกำแพงเมืองให้ได้,เพื่อที่จะทำลายการป้องกันที่อยู่บนกำแพงเมือง.
ในเวลาเดียวกัน,ที่บนหอคอยกำแพงสูงนั้น,สัญญาณธงก็ถูกเปลี่ยนไปเป็นสีน้ำเงินในทันที,ขณะที่เหล่ามือธนูถอยกลังกลับมา,เหล่าศัตรูที่ดูดีใจ,ทว่า..
"พรึดๆ,พรึด,พรึดๆๆ..."
ของเหลวสีเหลืองทองที่เทลงไปในทันที.
"อ๊ากๆๆ."
เพียงแค่สัมผัสกับของเหลวสีเหลืองทอง,ทำให้เหล่าทหารมากมายล่วงหล่นลงจากบันไดพร้อมๆกัน,แม้ว่าของเหลวสีเหลืองทองนั้นจะไม่ได้ทรงพลังมากมายนัก,แต่ดูเหมือนว่ามันจะมีผลมากมายยิ่งกว่าลูกศรและหน้าไม้ซะอีก.
น้ำมันเดือด,หยิงหลานที่จัดเตรียมเพื่อราดกำแพงเมืองโดยเฉพาะ,น้ำมันเดือดที่ถูกสาดลงไปทัพพีแล้วทัพพีเล่า,ตอนนี้มันได้อาบไปทั่วบันใด,เหล่าคนบาดเจ็บก็มีมากขึ้นและก็มากขึ้น,น้ำมันเดือดที่อาบไปทั่วร่างของพวกเขา,เนื้อเปื่อยยุ่ยออก,โลหิตที่สาดกระจาย,เป็นฉากสยองขวัญเป็นอย่างมาก,น้ำมันร้อนเป็นอะไรที่น่าหวาดกลัวจนเกินไปแล้ว.
อย่างไรก็ตาม,กองทหารฝ่ายตรงข้ามก็ยังคงบุกไม่หยุด,พวกเขาที่นำโล่ออกมาต้าน,ตะเกียกตะกายปีนป่ายบันไดขึ้นมาอย่างไม่กลัวตาย,ทว่าในเวลานั้น,บันไดที่พวกเขาใช้ปีนกำแพงเมืองนั้น,ก็เกิดไฟลุกขึ้นมาในทันที,เปลวเพลิงที่ไหม้จนบันไดหักพังจนพวกเขาล่วงหล่นลงไป,ผลักดันให้พวกเขาได้รับความข่มขื่นเป็นอย่างมาก.
อย่างไรก็ตาม,ซูเหลียนเซียน,เขาต้องสนใจคนบาดเจ็บล้มตายอย่างงั้นรึ?ก่อนหน้านี้เขาก็ได้คิดมาแล้วว่าจะต้องสังเวยทหารเป็นจำนวนไม่น้อยเพื่อเปิดประตูเมือง.
เป้าหมายที่แท้จริงนั้นไม่ใช่การโจมตีเหล่าผู้คุ้มกันประตูเมืองเสวียนแต่อย่างใด.
เป้าหมายที่แท้จริงคือ 120
หน้าไม้แปดแรงวัวต่างหาก.
ด้วยจำนวน 120 เครื่อง,โดยการเสียสละทหารไป
40,000 นาย,ที่นอนตายเกลื่อน,เพื่อที่จะทำให้สามารถได้ตำแหน่งที่พอเหมาะพอดี.
"ปล่อยธนู."
ซูเหลียนเซียนที่คำรามออกมาเสียงดัง.
เขาที่ออกคำสั่ง,หน้าไม้แปดแรงวัวจำนวน 120
เครื่องถูกปล่อยออกไป,ซึ่งเป้าของการยิงนั้นก็คือประตูเมือง,พลังทำลายล้างทีทรงพลัง,ไม่ต้องบอกเลยว่า,ประตูเล็กๆนี้จะสามารถต้านทานได้หรือไม่,หอกธนูกว่า
120 แท่งตอนนี้พุ่งตรงไปยังประตูเมืองพร้อมๆกัน.
"ตูมมมมม!"
เสียงระเบิดเสียงดังสนั่น,กำแพงที่สั่นไหว,ควันฝุ่นที่คุ้งเต็มไปหมด,เสียงปะทะดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ.
อย่างไรก็ตามประตูเมืองเสวียนก็ไม่ได้พังพลาย,ทว่าหอกธนูทั้ง
120 แท่งนั้น,ต่างก็ปักเข้ามาฝังแน่น.
เหล่าผู้เชี่ยวชาญระดับเซียนเทียน,หรือแม้แต่บรรพชนตระกูลซูยังเผยแววตาไม่อยากเชื่อ,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร,แม้แต่หอกธนู
120 แท่ง,ยังไม่สามารถทะลวงผ่านกำแพงได้อย่างงั้นรึ?
"ยิงอีกครั้ง."ซูเหลียนเซียนยังคงใจเย็น,สั่งยิงอีกรอบหนึ่ง.
ที่ไกลออกไปนั้นพวกเขายังคงดึงดันที่จะโจมตีต่อ,ทว่าการง้างหน้าไม้แปดแรงวัวนั้นจำเป็นต้องใช้เวลา,ไม่เพียงแค่พลังของมันที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก,ในการจะใช้งานได้,จำเป็นต้องใช้คนสามสิบคนในการง้างหอกธนู,ทำให้การยิงแต่ละครั้งนั้นใช้เวลาไม่น้อย.
ขณะที่พวกเขาง้างธนูอยู่นั้น,ทหารรอบๆพวกเขาก็ตายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ.
"เหลียนเซียน,นั่นหน้าไม้แปดแรงวัวอย่างงั้นรึ?ทำไมไม่สามารถยิงผ่านประตูเมืองไปได้ล่ะ?"บรรพชนตระกูลซูที่สอบถามออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"พลังทำลายของหน้าไม้แปดแรงวัวนั้น,ไม่สามารถยิงผ่านกำแพงเมืองนี้ได้เนื่องจากประตูเมืองถูกหล่อด้วยทองเหลือง,นอกจากนี้มันยังมีความหนาเป็นอย่างมาก."ซูเหลียนเซียนกล่าวอย่างขึงขัง,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเกี่ยวกับประตูเมืองเขาเองก็ศึกษามาด้วยเช่นกัน.
"เช่นนั้นจะทำอย่างไรกันดี?"บรรพชนซูค่อนข้างเป็นกังวลทีเดียว.
"ไม่จำเป็นต้องกังวล,หากยิงไปสักสามครั้งด้วยหน้าไม้แปดแรงวัวแล้วล่ะก็,จะสามารถทะลวงประตูเมืองได้แน่,เมื่อทหารสามารถเข้าเมืองเสวียนไปได้,การจะเด็ดหัวจงซานก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้ว."ซูเหลียนเซียนกล่าวอย่างแข็งขัน.
"อืม."ทุกคนต่างก็พยักหน้า,เห็นได้อย่างชัดเจนมีแต่ต้องทำเช่นนี้,แต่หากพวกเขายิ่งกระทำการช้า,ทหารของพวกเขาก็จะยิ่งตายมากขึ้นเรื่อยๆ.
ที่บนกำแพงเมืองนั้น,จงซานที่จ้องมองไปยังหน้าไม้แปดแรงวัวของพวกเขา,ในสายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน,120
เครื่องแล้วไง,ถึงจะยิงสามครั้งถึงจะทะลวงประตูเมืองได้ก็ตาม,ทว่าการจะง้างหอกธนูแต่ละครั้งนั้น,ต้องใช้เวลาเป็นอย่างมาก,ระหว่างนี้,ทหารของพวกเจ้าก็จะยิ่งล้มตายมากขึ้นและก็มากขึ้น.
หลังจากผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง.
"ตูมมมมม!"
การโจมตีระลอกสองของหน้าไม้แปดแรงวัวที่ถูกยิงมายังประตูเมือง,เสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ทว่าในเวลาเดียวกันดูเหมือนว่าประตูเมืองเริ่มบิดเบี้ยวเช่นกัน,หากถูกยิงอีกหนึ่งรอบ,เป็นไปได้ว่าพวกเขาจะสามารถทะลวงประตูเมืองได้.
เหล่าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนต่างร้องแสดงความดีใจ,อีกครั้งเดียว,แค่เพียงอีกครั้งเดียว,พวกเขาก็จะสามารถทะลวงประตูเมืองได้,ทว่าซูเหลียนเซียนในเวลานี้,ไม่ยิ้มเลยแม้แต่น้อย,ใบหน้าของเขานั้นเปลี่ยนเป็นจริงจังเป็นอย่างมาก.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น