Immortality Chapter 1353 King to arrogant
Chapter 1353 King to arrogant
帝王者至傲
ความอหังการของราชา
"ประชาชนต้าเจิ้งรับบัญชา,โปรดยกมือขวาขึ้น,จงเป็นพลังให้กับข้า!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เสียงของมังกรที่คำรามดังกลั่น,เมฆวาสนาทั่วทั้งต้าเจิ้งภพหยยินที่พลุ้งพล่าน,มังกรที่ใหญ่ยักษ์กำลังเคลื่อนกายไปมา.
ที่ด้านหน้าของตำหนักปู่ซือ,จงซานอีกร่างที่ยืมกลิ่นอายของคนรอบข้างเพิ่มอำนาจสยบขึ้นช้าๆ.
หวังคูและคนอื่นๆของเผ่าโครงกระดูกที่คลุมร่างด้วยเทียนเต๋ากันอย่างพร้อมเพรียง,หวังคูคนเดียวที่สร้างต้าเต๋าทะเลโครงกระดูกแผ่ขยายไปรอบๆ.
ซือหยางเทียนที่จ้องมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้าตำหนักปู่ซือ,ใบหน้ากระตุก,บ้าไปแล้ว,จงซานเขาบ้าไปแล้ว! ไม่ใช่ว่าข้าบอกว่าจะไม่สู้แล้วรึ? เขายังต้องการอะไร?
กับความสำเร็จของจงซานก่อนหน้านี้ที่เขาได้ยินทำให้ซือหยางเทียนต้องรู้สึกหวั่นเกรงอยู่เช่นกัน,ทว่าไม่ใช่ว่าซือหยางเทียนหวาดกลัวจงซาน,ต้องไม่ลืมว่าเขาคือปราชญ์เทพที่น่าเกรงขาม,หากแต่เขานั้นไม่ต้องการต่อสู้กับการต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์สำหรับตัวเองต่างหาก.
จงซานที่ยืนอำนาจของต้าเจิ้งทั่วแผ่นดิน,13
เซียนบรรพชนโครงกระดูก,ซึ่งมีราชาโครงกระดูกอยู่ด้วย,ย่อมทำให้ซือหยางเทียนไม่สามารถที่จะประมาทได้เลย.
หากเขาต่อสู้แบบถวายชีวิต,อาจจะชนะ,แต่ก็ได้รับความเสียหายอย่างหนักแน่นอน.
"จงซาน,เจ้าไม่เข้าใจข้า.............!”ซือหยางเทียนที่ขมวดคิ้วขณะกล่าว.
"เอาล่ะ,ปราชญ์เทพซือหยางเทียน,เชิญ!"จงซานที่กล่าวขัดคำพูดของซือหยางเทียนทันที.
ไม่ให้โอกาสซือหยางเทียนได้เอ่ยอะไร,เขาที่นำ 13
เซียนบรรพชนเผ่าโครงกระดูกบินขึ้นไป.
ไม่มีใครที่ขวางจงซานแน่นอน,ทุกคนต่างก็เชื่อมั่นในจงซาน,พร้อมที่จะต่อสู้ถวายชีวิตพร้อมกับเขา,สิ่งสำคัญที่สุด,ตอนนี้ยังไม่ต่อสู้เลย,ทว่าฝ่ายตรงข้ามที่รู้สึกหวั่นๆ,สงสัย,แม้แต่ต้องการจากไป?
จงซานที่นำเผ่าโครงกระดูกลอยขึ้นไป,แสดงให้เห็นว่าพร้อมต่อสู้แล้ว,ซือหยางเทียนที่ดูเหมือนว่าไม่ค่อยยินดีนัก.
ซือหยางเทียนต้องการอธิบายเป็นอย่างมาก,ทว่าจงซานดูเหมือนว่าไม่ให้โอกาสเขาได้กล่าวอะไรเลย.
ขณะที่คนกลุ่มหนึ่งที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้าของเมืองซ่าง,พร้อมกับลอยตรงพุ่งขึ้นไปบนอวกาศ,ขณะที่จ้องมองซือหยางเทียนให้ตามมา,จงซานไม่ต้องการทำลายเมืองซ่าง,เป้าหมายของเขาชัดเจนแน่นอนว่าต้องการต่อสู้,การปะทะเวลานี้ไม่สามารถที่จะหยุดได้แล้ว.
กลุ่มคนที่จับจ้องต่างก็มีความคิดที่แตกต่างกันออกไป.
เหล่าข้าราชบริพารที่งงงวยยืนงงอยู่ด้านหน้าตำหนักปู่ซือ,สถานการณ์เวลานี้ไม่ค่อยดีนัก,ไม่ค่อยมั่นใจ,กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
"เซียนเซิงหวัง,เซิ่งหวังต้องการสู้จริงๆรึ?
แล้วจะเป็นเช่นไร?"ขุนนางคนหนึ่งที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศขณะกล่าวกับหวังจิงเหวิน.
หวังจิงเหวินที่จ้องมองขึ้นไปมองอวกาศ,กล่าวออกมาเบาๆ,"เซิ่งหวังตัดสินใจแล้ว,โปรดรอ!"
"อืม!"ขุนนางทุกคนต่างก็พยักหน้ารับ.
ที่ด้านหน้าตำหนักปู่ซือ,เป็นร่างโคลนจงซานนั่นเองที่นำเซียนบรรพชนเผ่าโครงกระดูกลอยขึ้นไป,เขาที่กำลังล่อลวงปราชญ์เทพซือหยางเทียน,นำขึ้นไปบนอวกาศ.
ส่วนร่างแยกเงาร่างจริงของจงซาน,ที่จริงยืนอยู่ด้านนอกตำหนักบรรจุโลกใบเล็ก,มือทั้งสองข้างที่กำลังควบคุมพื้นที่ภายใน.
ภพหยินต้าเจิ้ง,เขตแดนโครงกระดูก,พื้นที่ขนาดใหญ่เจ็ดดินแดน,มีจำนวนประชาชนมากมายมหาศาล,พลังที่รวบรวมมานั้น,มากมายเกินจะกล่าว,ทำให้ร่างแยกเงาเวลานี้ทรงพลังน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
ร่างแยกเงาที่ต้องควบคุมพลังมหาศาลในการสะกด,ทำให้พลังมากมายกำลังไหลเอ่อล้นไปทั่วเมืองซ่าง.
"ผนึก!"หนี่ปู่ซ่าที่ยื่นมือออกไป,ก่อนที่จะวาดผนึกบนอากาศในทันที.
ผนึกตำหนักสังสารวัฏ! ถูกส่งออกไปปิดผนึกทางเข้าโลกใบเล็ก.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ปากทางเข้าของโลกใบเล็กในห้องโถงใหญ่,เวลานี้กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง.
”!”
ประตูด้านหน้าที่ปิดแน่น,แม้แต่พริบตานั้นหายไป,ราวกับจมลงไปในห้องอากาศ.
"ไม่มีทางเข้าออกแล้ว?"เทียนหลิงเอ๋อที่เผยท่าทางสงสัย.
"โคจรสังสารวัฏ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”หนี่ปู่ซาที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ทันใดนั้น,ภายในห้องโถงได้แปรเปลี่ยนเป็นเหมือนบ่อรูปวงกลม,จากนั้นก็ปรากฏบ่ออื่นๆด้านนอกขึ้นจุดแล้วจุดเล่า.
ทุกคนสามารถมองออกได้ว่ามันเป็นเข็มทิศขนาดมหึมา.
เข็มทิศที่เริ่มโคจรช้าๆ.
"ครืนนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เข็มที่หมุนวน,และสถานที่ห่างไกลออกไปที่ตำหนักสังสารวัฏก็ปรากฏภาพเหมือนกัน,เวลานี้มันกำลังถูกปราณฟ้าดินรวมตัวกันเป็นเข็มทิศขนาดใหญ่เช่นกัน.
"เปิด ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หนี่ปู่ซาที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,ห้องโถงที่ส่องประกายแสงสว่างจ้า,ห้วงอากาศรอบๆที่สั่นเป็นระลอกคลื่น.
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ภายในห้องโถงนั้นแสงสว่างเจิดจ้ามากมายเป็นอย่างมาก,หนี่ปู่ซาที่ใช้พลังไปมากมายมหาศาล,เหงื่อที่ผุดออกมาเต็มหน้าผาก,ความเร็วของเข็มทิศที่ลดลง,จวบจนผ่านไปหนึ่งก้านธูป.
ทุกอย่างที่หยุดลง,อาคารที่สั่นไปมาเล็กน้อย,ห้วงมิติรอบๆที่ขยับเช่นกัน,จงซานที่ควบคุมพลังโอบอุ้มตำหนักทั้งหมด,ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวยืนยาวออกไป.
"ฮง!"
ผังจักรพรรดิภพหยินปรากฏขึ้นทันที,ก่อนที่จะปกคลุมทั่วทั้งตำหนักดังกล่าวเอาไว้.
ทว่าตำหนักดังกล่าวนั้นยังถูกยึดเอาไว้,ไม่เคลื่อนไหว,ยังไม่สามารถส่งผ่านไปได้.
ทว่าเศษดินเศษหินรอบๆที่ลอยเคล้ง,พัดปลิว,ถูกสูบอย่างรุนแรงด้วยพลังมากมายมหาศาล,แม้แต่ผืนปฐพียังเปิดออกมา.
จงซานที่ถ่ายพลังมากมายเข้าไปในผังจักรพรรดิให้มั่นคงด้วยอำนาจที่รับมาจากประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,ทำให้พลังของผังจักรพรรดินั้นน่าสะพรึงเป็นอย่างมาก.
ผังจักรพรรดิภพหยิน,แผนผังสีดำที่มีจุดสีขาว,เวลานี้ถูกจงซานกระตุ้น,แผนผังสีดำ,ที่ดูลึกจนดูไร้ก้นบึ้ง,กำลังหมุนวนช้าๆ,จุดบนผังจักรพรรดิ,ที่เหมือนว่าเป็นช่องกาลอากาศ,เวลานี้กำลังเชื่อมต่อกับอีกฝั่งแล้ว.
"รับ~~~~!”จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"วูซซซซ!"
ความมืดมิดของผังจักรพรรดิกำลังโคจรอย่างบ้าคลั่ง,พลังอำนาจที่น่าเกรงขาม,ที่ดูดซับแสงที่เจิดจรัสปกคลุมห้องโถงทั้งหมดพร้อมกับสูบอย่างหนักหน่วง.
ภายในการควบคุมพลังของจงซาน,ห้องโถงที่ราวกับว่าเวลานี้กำลังเคลื่อนไหวเข้าไปในผังจักรพรรดิ,แม้ไม่ได้รวดเร็วมากมายนัก,ทว่ากำลังถูกกลืนเข้าไปช้าๆ.
-----------------------------------------
ทวีปเทียน,ตำหนักเต๋าเทียน.
เทียนเต๋าจื่อที่ตัดสินใจอย่างโหดเหี้ยม,ระเบิดช่องกาลอากาศของตัวเอง,แม้แต่สลัดร่างแยกของตัวเองไป,ระเบิดออกมา,จนเกิดการระเบิดใหญ่.
บรรพชนรุ่นหนึ่งที่เป็นเหมือนสิ่งแปลกปลอมอันชั่วร้าย,ถูกระเบิดออกมาเสียงดัง,จนทำให้ตำหนักเต๋าเทียนสลายหายไปด้วย.
พลังระเบิดที่หนักหน่วงรุนแรง,ห้วงมิติที่สั่นไหวอย่างหนักหน่วง,จวบจนผ่านไปสิบลมหายใจทุกอย่างค่อยกลับสู่สภาพปรกติ.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าจื่อที่อยู่ใกล้เคียงกับศูนย์กลางการระเบิด,ร่างกายที่สั่นไหว,แววตาที่หรี่เล็กลง.
"ฟู่,เกือบไปแล้วจริงๆ,บรรพชนรุ่นหนึ่ง?บุคคลอันดับหนึ่งเมื่อสิบล้านปีที่แล้ว,ร้ายกาจจริงๆ,ช่างน่าเสียดายที่มาพบกับข้า,เสียร่างแยกไปหนึ่งร่าง,ทว่าขอเพียงแค่มีเวลา,และพลังมากพอ,ข้าก็สามารถหลอมกลั่นขึ้นมาได้อีกครั้ง,และยังได้พลังครึ่งหนึ่งของเจ้า?
บางที่ด้วยพลังนี้,ข้าคงจะสามารถทะลวงผ่านคอขวดได้,แต่ดูเหมือนว่าข้าเองจะได้รับความเสียหายไปไม่ได้น้อยจริงๆ."เทียนเต๋าจื่อที่สูดหายใจลึก.
"น่าเสียดายที่เจ้าโง่ซือหยางเทียนนั้น,ไม่สามารถขวางจงซานเอาไว้,ปล่อยให้จงซานเข้าไปในโลกใบเล็ก,ซือหยางเทียนไม่รู้ว่ามันหนีไปรึยัง,หากว่าไม่ปล่อยให้จงซานเข้าไป,ข้าคงไม่ต้องอนาถเช่นนี้?"เทียนเต๋าจื่อที่ใบหน้ามืดครึ้ม.
พื้นที่รอบๆที่ค่อยๆกลับสู่สภาพเดิมช้า,เหล่าอาวุโสตระกูลเทียนที่ปรากฏขึ้นอย่างพร้อมเพรียง.
"ท่านประมุข!
เป็นอะไรหรือไม่?"
"ท่านประมุข,เกิดสิ่งใดขึ้น?"
..................
............
......
"ออกไป,ไม่จำเป็นต้องเข้ามา!"เทียนเต๋าจื่อที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงโทมนัส.
"รับทราบ!"เหล่าอาวุโสที่ถอยกลับไป.
--------------------------------------------
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม,จงซานที่เคลื่อนไหวตำหนักที่บรรจุโลกใบเล็กเข้าไปในผังจักรพรรดิได้ในที่สุด,ทว่าในโลกใบเล็ก.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าจื่อที่ระเบิดร่างฉายเงา,พลังระเบิดที่มากมายมหาศาล,ทำให้ห้วงมิติรอบๆสั่นอย่างรุนแรง,แสงสีเหลืองที่คืนกลับสู่ร่างของบรรพชนรุ่นที่หนึ่ง.
"เจ้าสารเลว!"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่พ่นโลหิตคำโตพร้อมคำรามออกมาด้วยความโกรธ.
เทียนเต๋าจื่อที่ทำลายร่างฉายเงา,อีกทั้งยังดูดกลืนพลังครึ่งหนึ่งของบรรพชนรุ่นหนึ่งไปด้วย,ทั้งที่ตอนแรกเขาได้คำนวณแล้วว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน,อีกแค่เอื้อม,เขาจะได้ทุกสิ่งแล้วก็ตาม.
แผนการที่วางแผนเอาไว้หลายชั้น,ท้ายที่สุดกลับล้มเหลวอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้จะไม่ให้บรรพชนรุ่นที่หนึ่งโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร?
ขณะเดียวกันบรรพชนรุ่นหนึ่งที่จับจ้องมองไปยังอีกฝั่ง,จงซานที่ถูกม่านผนึกบรรพกาลผนึกเอาไว้คลายออก.
"ฟิ้ว!"
พริบตาเดียวหลังจากนั้น,ร่างจงซาน,ที่สลายกลายเป็นเงาหายไป.
สลาย,หายไปอย่างงั้นรึ?
"ของปลอม?
ร่างปลอมอย่างงั้นรึ?"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจไม่อยากเชื่อ.
ในเวลาเดียวกัน,บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ตระหนักได้ถึงสถานการณ์ไม่ดีขึ้นมาได้.
---------------------------------------
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักซ่างเฉิน.
ชายแขนขาดที่เวลานี้พ่ายแพ้อย่างราบคาบแล้ว.
เปลี่ยนร่าง,ในเวลานี้เขายังจะเปลี่ยนร่างได้อย่างงั้นรึ?
สัมผัสเทวะของทุกคนที่จับมายังเขา,จนเขาไม่มีโอกาสเลยแม้แต่น้อย.
"ของปลอม?
นั่นคือร่างปลอม?"ชายแขนขาดที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
ชายแขนขาดที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,ทุกคนที่ตื่นตกใจ,มีเพียงแค่จงซานคนเดียวที่เขาใจคำพูดของเขา.
"เจ้าจงใจอย่างงั้นรึ? นี่เจ้าจงใจเฝ้ามองข้าและเทียนเต๋าจื่อต่อสู้กัน?"ชายแขนขาดที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก.
จงซานที่แผ่พลังจิตไหลไปสู่ดวงตา,จ้องมองไปยังชายแขนขาดที่แทบกลายเป็นบ้า,ส่ายหน้าไปมา,"ลิขิตของเจ้าหมดสิ้นแล้ว,เจ้าไม่มีพลังที่แข็งแกร่งอะไรอีกแล้ว!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ชายแขนขาดที่หัวเราะออกมาเสียงดังสนั่น.
เหล่าขุนนางที่จ้องมองชายแขนขาดด้วยความสงสัย,ขณะที่เขาจ้องมองไปยังจงซาน,ด้วยแววตาเย็นชาดุร้ายอย่างที่สุดพร้อมทั้งพุ่งเข้ามาหาจงซาน.
"บังอาจ!"เหล่าเสนาธิการที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
แน่นอน,บางคนที่เผยท่าทางถอนหายใจ,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและอีกหลายคนที่ไม่ได้โกรธเกรี้ยว,เพราะพวกเขามองเห็น,ชายแขนขาดนั้นต้องการฆ่าตัวตายแล้ว.
ความอหังการของราชา,เมื่อรู้ว่าต้องพบกับความตาย,ก็ไม่มีทางที่จะก้มหน้าคุกเข่าขอชีวิตอย่างแน่นอน.
นี่คือราชา,ไม่ใช่ผู้ฝึกตนทั่วไป,เส้นทางที่ก้าวเดินนั้นไม่ใช่ชนะหรือพ่ายแพ้,ตราบเท่าที่ยังไม่ตาม,ก็ต้องเดินต่อไป,วิถีของราชานั้น,มีเพียงต้องชนะเท่านั้น,ไม่มีคำว่าพ่ายแพ้,บางทีนี่อาจเป็นวิถีที่น่าเศร้าของราชาเช่นกัน.
แน่นอนว่าจงซานย่อมเข้าใจความหมายของชายแขนขาดเช่นกัน.
"สว๊วฟ!"ชายแขนขาดที่ถูกกลืนไป.
เป็นแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบนั่นเอง.
"วูซซซซซ!"
จงซานที่ยื่นมือออกไป,ผังจักรพรรดิภพหยางที่ปรากฏขึ้นที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉินทันที,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ลอยออกไป.
"วูซซซซซซซซ!"กลิ่นอายที่หนักหน่วงทรงพลังกำลังถูกส่งออกมาจากผังจักรพรรดิ.
จากด้านใน,ทุกคนที่ราวกับสังเกตเห็นห้องโถงขนาดใหญ่กำลังผุดออกมาจากผังจักรพรรดิช้าๆ,พลังงานมากมายมหาศาลกำลังแผ่ออกมา,จนทำให้ห้วงมิติสั่นไหว.
"สว๊วฟฟฟ!"แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่กลืนตำหนักดังกล่าวไปเช่นกัน.
Chapter 1353 King to arrogant
帝王者至傲
ความอหังการของราชา
"ประชาชนต้าเจิ้งรับบัญชา,โปรดยกมือขวาขึ้น,จงเป็นพลังให้กับข้า!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เสียงของมังกรที่คำรามดังกลั่น,เมฆวาสนาทั่วทั้งต้าเจิ้งภพหยยินที่พลุ้งพล่าน,มังกรที่ใหญ่ยักษ์กำลังเคลื่อนกายไปมา.
ที่ด้านหน้าของตำหนักปู่ซือ,จงซานอีกร่างที่ยืมกลิ่นอายของคนรอบข้างเพิ่มอำนาจสยบขึ้นช้าๆ.
หวังคูและคนอื่นๆของเผ่าโครงกระดูกที่คลุมร่างด้วยเทียนเต๋ากันอย่างพร้อมเพรียง,หวังคูคนเดียวที่สร้างต้าเต๋าทะเลโครงกระดูกแผ่ขยายไปรอบๆ.
ซือหยางเทียนที่จ้องมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้าตำหนักปู่ซือ,ใบหน้ากระตุก,บ้าไปแล้ว,จงซานเขาบ้าไปแล้ว! ไม่ใช่ว่าข้าบอกว่าจะไม่สู้แล้วรึ? เขายังต้องการอะไร?
กับความสำเร็จของจงซานก่อนหน้านี้ที่เขาได้ยินทำให้ซือหยางเทียนต้องรู้สึกหวั่นเกรงอยู่เช่นกัน,ทว่าไม่ใช่ว่าซือหยางเทียนหวาดกลัวจงซาน,ต้องไม่ลืมว่าเขาคือปราชญ์เทพที่น่าเกรงขาม,หากแต่เขานั้นไม่ต้องการต่อสู้กับการต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์สำหรับตัวเองต่างหาก.
จงซานที่ยืนอำนาจของต้าเจิ้งทั่วแผ่นดิน,13
เซียนบรรพชนโครงกระดูก,ซึ่งมีราชาโครงกระดูกอยู่ด้วย,ย่อมทำให้ซือหยางเทียนไม่สามารถที่จะประมาทได้เลย.
หากเขาต่อสู้แบบถวายชีวิต,อาจจะชนะ,แต่ก็ได้รับความเสียหายอย่างหนักแน่นอน.
"จงซาน,เจ้าไม่เข้าใจข้า.............!”ซือหยางเทียนที่ขมวดคิ้วขณะกล่าว.
"เอาล่ะ,ปราชญ์เทพซือหยางเทียน,เชิญ!"จงซานที่กล่าวขัดคำพูดของซือหยางเทียนทันที.
ไม่ให้โอกาสซือหยางเทียนได้เอ่ยอะไร,เขาที่นำ 13
เซียนบรรพชนเผ่าโครงกระดูกบินขึ้นไป.
ไม่มีใครที่ขวางจงซานแน่นอน,ทุกคนต่างก็เชื่อมั่นในจงซาน,พร้อมที่จะต่อสู้ถวายชีวิตพร้อมกับเขา,สิ่งสำคัญที่สุด,ตอนนี้ยังไม่ต่อสู้เลย,ทว่าฝ่ายตรงข้ามที่รู้สึกหวั่นๆ,สงสัย,แม้แต่ต้องการจากไป?
จงซานที่นำเผ่าโครงกระดูกลอยขึ้นไป,แสดงให้เห็นว่าพร้อมต่อสู้แล้ว,ซือหยางเทียนที่ดูเหมือนว่าไม่ค่อยยินดีนัก.
ซือหยางเทียนต้องการอธิบายเป็นอย่างมาก,ทว่าจงซานดูเหมือนว่าไม่ให้โอกาสเขาได้กล่าวอะไรเลย.
ขณะที่คนกลุ่มหนึ่งที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้าของเมืองซ่าง,พร้อมกับลอยตรงพุ่งขึ้นไปบนอวกาศ,ขณะที่จ้องมองซือหยางเทียนให้ตามมา,จงซานไม่ต้องการทำลายเมืองซ่าง,เป้าหมายของเขาชัดเจนแน่นอนว่าต้องการต่อสู้,การปะทะเวลานี้ไม่สามารถที่จะหยุดได้แล้ว.
กลุ่มคนที่จับจ้องต่างก็มีความคิดที่แตกต่างกันออกไป.
เหล่าข้าราชบริพารที่งงงวยยืนงงอยู่ด้านหน้าตำหนักปู่ซือ,สถานการณ์เวลานี้ไม่ค่อยดีนัก,ไม่ค่อยมั่นใจ,กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
"เซียนเซิงหวัง,เซิ่งหวังต้องการสู้จริงๆรึ?
แล้วจะเป็นเช่นไร?"ขุนนางคนหนึ่งที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศขณะกล่าวกับหวังจิงเหวิน.
หวังจิงเหวินที่จ้องมองขึ้นไปมองอวกาศ,กล่าวออกมาเบาๆ,"เซิ่งหวังตัดสินใจแล้ว,โปรดรอ!"
"อืม!"ขุนนางทุกคนต่างก็พยักหน้ารับ.
ที่ด้านหน้าตำหนักปู่ซือ,เป็นร่างโคลนจงซานนั่นเองที่นำเซียนบรรพชนเผ่าโครงกระดูกลอยขึ้นไป,เขาที่กำลังล่อลวงปราชญ์เทพซือหยางเทียน,นำขึ้นไปบนอวกาศ.
ส่วนร่างแยกเงาร่างจริงของจงซาน,ที่จริงยืนอยู่ด้านนอกตำหนักบรรจุโลกใบเล็ก,มือทั้งสองข้างที่กำลังควบคุมพื้นที่ภายใน.
ภพหยินต้าเจิ้ง,เขตแดนโครงกระดูก,พื้นที่ขนาดใหญ่เจ็ดดินแดน,มีจำนวนประชาชนมากมายมหาศาล,พลังที่รวบรวมมานั้น,มากมายเกินจะกล่าว,ทำให้ร่างแยกเงาเวลานี้ทรงพลังน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
ร่างแยกเงาที่ต้องควบคุมพลังมหาศาลในการสะกด,ทำให้พลังมากมายกำลังไหลเอ่อล้นไปทั่วเมืองซ่าง.
"ผนึก!"หนี่ปู่ซ่าที่ยื่นมือออกไป,ก่อนที่จะวาดผนึกบนอากาศในทันที.
ผนึกตำหนักสังสารวัฏ! ถูกส่งออกไปปิดผนึกทางเข้าโลกใบเล็ก.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ปากทางเข้าของโลกใบเล็กในห้องโถงใหญ่,เวลานี้กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง.
”!”
ประตูด้านหน้าที่ปิดแน่น,แม้แต่พริบตานั้นหายไป,ราวกับจมลงไปในห้องอากาศ.
"ไม่มีทางเข้าออกแล้ว?"เทียนหลิงเอ๋อที่เผยท่าทางสงสัย.
"โคจรสังสารวัฏ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”หนี่ปู่ซาที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ทันใดนั้น,ภายในห้องโถงได้แปรเปลี่ยนเป็นเหมือนบ่อรูปวงกลม,จากนั้นก็ปรากฏบ่ออื่นๆด้านนอกขึ้นจุดแล้วจุดเล่า.
ทุกคนสามารถมองออกได้ว่ามันเป็นเข็มทิศขนาดมหึมา.
เข็มทิศที่เริ่มโคจรช้าๆ.
"ครืนนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เข็มที่หมุนวน,และสถานที่ห่างไกลออกไปที่ตำหนักสังสารวัฏก็ปรากฏภาพเหมือนกัน,เวลานี้มันกำลังถูกปราณฟ้าดินรวมตัวกันเป็นเข็มทิศขนาดใหญ่เช่นกัน.
"เปิด ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หนี่ปู่ซาที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,ห้องโถงที่ส่องประกายแสงสว่างจ้า,ห้วงอากาศรอบๆที่สั่นเป็นระลอกคลื่น.
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ภายในห้องโถงนั้นแสงสว่างเจิดจ้ามากมายเป็นอย่างมาก,หนี่ปู่ซาที่ใช้พลังไปมากมายมหาศาล,เหงื่อที่ผุดออกมาเต็มหน้าผาก,ความเร็วของเข็มทิศที่ลดลง,จวบจนผ่านไปหนึ่งก้านธูป.
ทุกอย่างที่หยุดลง,อาคารที่สั่นไปมาเล็กน้อย,ห้วงมิติรอบๆที่ขยับเช่นกัน,จงซานที่ควบคุมพลังโอบอุ้มตำหนักทั้งหมด,ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวยืนยาวออกไป.
"ฮง!"
ผังจักรพรรดิภพหยินปรากฏขึ้นทันที,ก่อนที่จะปกคลุมทั่วทั้งตำหนักดังกล่าวเอาไว้.
ทว่าตำหนักดังกล่าวนั้นยังถูกยึดเอาไว้,ไม่เคลื่อนไหว,ยังไม่สามารถส่งผ่านไปได้.
ทว่าเศษดินเศษหินรอบๆที่ลอยเคล้ง,พัดปลิว,ถูกสูบอย่างรุนแรงด้วยพลังมากมายมหาศาล,แม้แต่ผืนปฐพียังเปิดออกมา.
จงซานที่ถ่ายพลังมากมายเข้าไปในผังจักรพรรดิให้มั่นคงด้วยอำนาจที่รับมาจากประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,ทำให้พลังของผังจักรพรรดินั้นน่าสะพรึงเป็นอย่างมาก.
ผังจักรพรรดิภพหยิน,แผนผังสีดำที่มีจุดสีขาว,เวลานี้ถูกจงซานกระตุ้น,แผนผังสีดำ,ที่ดูลึกจนดูไร้ก้นบึ้ง,กำลังหมุนวนช้าๆ,จุดบนผังจักรพรรดิ,ที่เหมือนว่าเป็นช่องกาลอากาศ,เวลานี้กำลังเชื่อมต่อกับอีกฝั่งแล้ว.
"รับ~~~~!”จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"วูซซซซ!"
ความมืดมิดของผังจักรพรรดิกำลังโคจรอย่างบ้าคลั่ง,พลังอำนาจที่น่าเกรงขาม,ที่ดูดซับแสงที่เจิดจรัสปกคลุมห้องโถงทั้งหมดพร้อมกับสูบอย่างหนักหน่วง.
ภายในการควบคุมพลังของจงซาน,ห้องโถงที่ราวกับว่าเวลานี้กำลังเคลื่อนไหวเข้าไปในผังจักรพรรดิ,แม้ไม่ได้รวดเร็วมากมายนัก,ทว่ากำลังถูกกลืนเข้าไปช้าๆ.
-----------------------------------------
ทวีปเทียน,ตำหนักเต๋าเทียน.
เทียนเต๋าจื่อที่ตัดสินใจอย่างโหดเหี้ยม,ระเบิดช่องกาลอากาศของตัวเอง,แม้แต่สลัดร่างแยกของตัวเองไป,ระเบิดออกมา,จนเกิดการระเบิดใหญ่.
บรรพชนรุ่นหนึ่งที่เป็นเหมือนสิ่งแปลกปลอมอันชั่วร้าย,ถูกระเบิดออกมาเสียงดัง,จนทำให้ตำหนักเต๋าเทียนสลายหายไปด้วย.
พลังระเบิดที่หนักหน่วงรุนแรง,ห้วงมิติที่สั่นไหวอย่างหนักหน่วง,จวบจนผ่านไปสิบลมหายใจทุกอย่างค่อยกลับสู่สภาพปรกติ.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าจื่อที่อยู่ใกล้เคียงกับศูนย์กลางการระเบิด,ร่างกายที่สั่นไหว,แววตาที่หรี่เล็กลง.
"ฟู่,เกือบไปแล้วจริงๆ,บรรพชนรุ่นหนึ่ง?บุคคลอันดับหนึ่งเมื่อสิบล้านปีที่แล้ว,ร้ายกาจจริงๆ,ช่างน่าเสียดายที่มาพบกับข้า,เสียร่างแยกไปหนึ่งร่าง,ทว่าขอเพียงแค่มีเวลา,และพลังมากพอ,ข้าก็สามารถหลอมกลั่นขึ้นมาได้อีกครั้ง,และยังได้พลังครึ่งหนึ่งของเจ้า?
บางที่ด้วยพลังนี้,ข้าคงจะสามารถทะลวงผ่านคอขวดได้,แต่ดูเหมือนว่าข้าเองจะได้รับความเสียหายไปไม่ได้น้อยจริงๆ."เทียนเต๋าจื่อที่สูดหายใจลึก.
"น่าเสียดายที่เจ้าโง่ซือหยางเทียนนั้น,ไม่สามารถขวางจงซานเอาไว้,ปล่อยให้จงซานเข้าไปในโลกใบเล็ก,ซือหยางเทียนไม่รู้ว่ามันหนีไปรึยัง,หากว่าไม่ปล่อยให้จงซานเข้าไป,ข้าคงไม่ต้องอนาถเช่นนี้?"เทียนเต๋าจื่อที่ใบหน้ามืดครึ้ม.
พื้นที่รอบๆที่ค่อยๆกลับสู่สภาพเดิมช้า,เหล่าอาวุโสตระกูลเทียนที่ปรากฏขึ้นอย่างพร้อมเพรียง.
"ท่านประมุข!
เป็นอะไรหรือไม่?"
"ท่านประมุข,เกิดสิ่งใดขึ้น?"
..................
............
......
"ออกไป,ไม่จำเป็นต้องเข้ามา!"เทียนเต๋าจื่อที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงโทมนัส.
"รับทราบ!"เหล่าอาวุโสที่ถอยกลับไป.
--------------------------------------------
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม,จงซานที่เคลื่อนไหวตำหนักที่บรรจุโลกใบเล็กเข้าไปในผังจักรพรรดิได้ในที่สุด,ทว่าในโลกใบเล็ก.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าจื่อที่ระเบิดร่างฉายเงา,พลังระเบิดที่มากมายมหาศาล,ทำให้ห้วงมิติรอบๆสั่นอย่างรุนแรง,แสงสีเหลืองที่คืนกลับสู่ร่างของบรรพชนรุ่นที่หนึ่ง.
"เจ้าสารเลว!"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่พ่นโลหิตคำโตพร้อมคำรามออกมาด้วยความโกรธ.
เทียนเต๋าจื่อที่ทำลายร่างฉายเงา,อีกทั้งยังดูดกลืนพลังครึ่งหนึ่งของบรรพชนรุ่นหนึ่งไปด้วย,ทั้งที่ตอนแรกเขาได้คำนวณแล้วว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน,อีกแค่เอื้อม,เขาจะได้ทุกสิ่งแล้วก็ตาม.
แผนการที่วางแผนเอาไว้หลายชั้น,ท้ายที่สุดกลับล้มเหลวอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้จะไม่ให้บรรพชนรุ่นที่หนึ่งโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร?
ขณะเดียวกันบรรพชนรุ่นหนึ่งที่จับจ้องมองไปยังอีกฝั่ง,จงซานที่ถูกม่านผนึกบรรพกาลผนึกเอาไว้คลายออก.
"ฟิ้ว!"
พริบตาเดียวหลังจากนั้น,ร่างจงซาน,ที่สลายกลายเป็นเงาหายไป.
สลาย,หายไปอย่างงั้นรึ?
"ของปลอม?
ร่างปลอมอย่างงั้นรึ?"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจไม่อยากเชื่อ.
ในเวลาเดียวกัน,บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ตระหนักได้ถึงสถานการณ์ไม่ดีขึ้นมาได้.
---------------------------------------
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักซ่างเฉิน.
ชายแขนขาดที่เวลานี้พ่ายแพ้อย่างราบคาบแล้ว.
เปลี่ยนร่าง,ในเวลานี้เขายังจะเปลี่ยนร่างได้อย่างงั้นรึ?
สัมผัสเทวะของทุกคนที่จับมายังเขา,จนเขาไม่มีโอกาสเลยแม้แต่น้อย.
"ของปลอม?
นั่นคือร่างปลอม?"ชายแขนขาดที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
ชายแขนขาดที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,ทุกคนที่ตื่นตกใจ,มีเพียงแค่จงซานคนเดียวที่เขาใจคำพูดของเขา.
"เจ้าจงใจอย่างงั้นรึ? นี่เจ้าจงใจเฝ้ามองข้าและเทียนเต๋าจื่อต่อสู้กัน?"ชายแขนขาดที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก.
จงซานที่แผ่พลังจิตไหลไปสู่ดวงตา,จ้องมองไปยังชายแขนขาดที่แทบกลายเป็นบ้า,ส่ายหน้าไปมา,"ลิขิตของเจ้าหมดสิ้นแล้ว,เจ้าไม่มีพลังที่แข็งแกร่งอะไรอีกแล้ว!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ชายแขนขาดที่หัวเราะออกมาเสียงดังสนั่น.
เหล่าขุนนางที่จ้องมองชายแขนขาดด้วยความสงสัย,ขณะที่เขาจ้องมองไปยังจงซาน,ด้วยแววตาเย็นชาดุร้ายอย่างที่สุดพร้อมทั้งพุ่งเข้ามาหาจงซาน.
"บังอาจ!"เหล่าเสนาธิการที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
แน่นอน,บางคนที่เผยท่าทางถอนหายใจ,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและอีกหลายคนที่ไม่ได้โกรธเกรี้ยว,เพราะพวกเขามองเห็น,ชายแขนขาดนั้นต้องการฆ่าตัวตายแล้ว.
ความอหังการของราชา,เมื่อรู้ว่าต้องพบกับความตาย,ก็ไม่มีทางที่จะก้มหน้าคุกเข่าขอชีวิตอย่างแน่นอน.
นี่คือราชา,ไม่ใช่ผู้ฝึกตนทั่วไป,เส้นทางที่ก้าวเดินนั้นไม่ใช่ชนะหรือพ่ายแพ้,ตราบเท่าที่ยังไม่ตาม,ก็ต้องเดินต่อไป,วิถีของราชานั้น,มีเพียงต้องชนะเท่านั้น,ไม่มีคำว่าพ่ายแพ้,บางทีนี่อาจเป็นวิถีที่น่าเศร้าของราชาเช่นกัน.
แน่นอนว่าจงซานย่อมเข้าใจความหมายของชายแขนขาดเช่นกัน.
"สว๊วฟ!"ชายแขนขาดที่ถูกกลืนไป.
เป็นแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบนั่นเอง.
"วูซซซซซ!"
จงซานที่ยื่นมือออกไป,ผังจักรพรรดิภพหยางที่ปรากฏขึ้นที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉินทันที,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ลอยออกไป.
"วูซซซซซซซซ!"กลิ่นอายที่หนักหน่วงทรงพลังกำลังถูกส่งออกมาจากผังจักรพรรดิ.
จากด้านใน,ทุกคนที่ราวกับสังเกตเห็นห้องโถงขนาดใหญ่กำลังผุดออกมาจากผังจักรพรรดิช้าๆ,พลังงานมากมายมหาศาลกำลังแผ่ออกมา,จนทำให้ห้วงมิติสั่นไหว.
"สว๊วฟฟฟ!"แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่กลืนตำหนักดังกล่าวไปเช่นกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น