Immortality Chapter 1336 Zhong Shan's suspected
Chapter 1336 Suspicion of Zhong Shan
钟山的怀疑
ความสงสัยของจงซาน.
"เขาคือ,เทพอสูรลำดับหก,อสูรเปลี่ยนร่าง!"
"เทพอสูรเปลี่ยนร่าง?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มันสามารถเปลี่ยน,ชะตาวิธี,พลังฝึกตน,แม้แต่เทียนเต๋าก็ยังสามารถเปลี่ยนได้ด้วย,อีกทั้งวิชาช่วงชิงชะตาก่อนหน้านี้ของเขา,ยังถูกเขานำไปใช้."ใบหน้าของจงเสวียนที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"เปลี่ยนได้สมบูรณ์ขนาดนั้นเลยรึ?"ใบหน้าของหลินเซียวที่ยิ่งเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์มากขึ้น.
"ยกเว้นทักษะเทวะ,ไม่สามารถใช้ทักษะเทวะของอีกฝ่ายได้ได้,เมื่อเปลี่ยนเป็นคนอื่นๆแล้ว,ทักษะเทวะในร่างนั้นจะหายไป!"จงเสวียนกล่าว.
หลินเซียวที่เคาะโต๊ะไปมาเบาๆ,จากนั้นก็จ้องมองจงเสวียนด้วยความจริงจัง.
"นอกจากนี้,สิ่งที่แย่ที่สุด,ความสามารถของเทพอสูรเปลี่ยนร่างนั้น,ถึงไม่สามารถใช้ทักษะเทวะของอีกฝ่ายได้,ทว่ากับสามารถเลียนแบบนิสัยได้อย่างสมบูรณ์,แม้แต่อยู่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ยังสามารถครอบครองทุกอย่างที่เป็นของข้าได้ทั้งหมด."จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"นิสัยด้วยอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วแน่น.
"ครับ,ขอเพียงสุขุมไว้,ก็สามารถซ่อนความจริงจากขุนนางต้าเจิ้งทั้งหมดได้,เรื่องนี้เป็นเรื่องทั่วไป,ระหว่างทางนั้นข้าได้พยายามที่จะหาคนที่จะสามารถติดต่อกับท่านพ่อได้,ช่างน่าเสียดายเขากับมองเห็นทั้งหมด,หากไม่เพราะว่าข้าตอบสนองได้เร็ว,คงถูกเขาจับไปแล้ว,ดังนั้นหลานจึงคิดถึงลุงหลิน,หลิงหลินแม้นว่าจะเป็นข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง,ทว่าก็ยังเป็นอาของหลาน,ต้าเจิ้งกำลังพบกับปัญญาใหญ่,ขอให้อาหลินเดินทางกลับต้าเจิ้งตอนนี้,เพื่อที่จะเผชิญหน้ากับจงเสวียนตัวปลอม,เซิ่งหวังจะต้องเชื่อท่านแน่!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
หลินเซียวที่ส่ายหน้าไปมา,"ข้าจะส่งสัญญาณหนูกลับไปหาเซิ่งหวังก่อน!"
"ไม่,ไม่ได้ผล,อาหลิน,อสูรเปลี่ยนร่างนั้นต้องการปกปิดทุกอย่างกับทุกคน,ท่านพ่อนั้นอยู่ในที่แจ้ง,มันอยู่ในที่มือ,นอกจากนี้ยังมีทักษะเทวะที่แปลกประหลาด,ข้ากังวลว่ามันจะไปไม่ถึงท่านพ่อ!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
ใบหน้าของหลินเซียวที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ก่อนที่จะลุกขึ้นพลางถอนหายใจเดินไปมาในห้องโถง.
"ดี,ข้าจะกลับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าตามที่เจ้าต้องการ!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอบคุณอาหลิน!"แววตาของจงเสวยนที่เผยท่าทางซาบซึ้ง.
"เจ้าพักก่อนพรุ่ง,ข้าจำเป็นต้องเตรียมการที่นี่อีก,เพื่อที่จะปกปิดเส้นทางของพวกเราในการเดินทางกลับ,หลังจากนี้สองวัน,พวกเราจะกลับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว!"หลินเซียวกล่าว.
"อืม!"
----------------------------------------------------------
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
หลังจากที่จงซานกลบมา,ก็มีการประชุมอีกหลายครั้ง,เรื่องทุกอย่างก็เป็นเรื่องทั่วๆไป,ด้วยราชกิจไม่น้อยที่ถูกส่งไปยังภพหยินเพื่อให้ร่างแยกเงาจงซานจัดการ,ทำให้มีงานราชกิจไม่ได้มากมายนัก.
ภายในตำหนักเทียนหยวน.
จงซานที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะบัญชาการ,ที่ด้านหน้าปรากฏเงาร่างหนึ่ง.
"หยิงเหว่ย,หมายเลย 1917 คารวะเซิ่งหวัง!"องค์รักษ์เงาที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ได้อะไรมาบ้าง?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ไม่ได้อะไรเลยขอรับ,จินอี้เหว่ยเอ่ยก็เช่นกัน,องค์รักษ์ที่ตายไปนั้นไม่เห็นแม้แต่ศพ,ทว่าผู้น้อยพบว่ารางวัลนำจับองค์รักษ์คนดังกล่าวนั้นมากขึ้น,และคนหาไปทุกทุศทาง,แม้แต่จินอี้เหว่ยยังถูกสั่งการไปยังทุกเมือง!"หยิงเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ข้ารู้ว่าเรื่องนี้เสวียนเอ๋อขอให้หลิวอู๋ซ่างช่วยอย่างงั้นรึ?!"จงซานกล่าวสอบถามออกมา.
"ครับ!"องค์รักษ์เงากล่าวตอบรับ.
"ออกไปก่อน!"จงซานเอ่ย.
"ครับ!"หยิงเหว่ยที่หายไปในทันที.
ทว่าจงซานที่จมลงไปในความคิด,รางวัลนำจับมันดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,ต้องการศีรษะ,ไม่ต้องการให้มีชีวิตอย่างงั้นรึ?
ไม่จับเป็นมาสอบสวนอย่างงั้นรึ? ทำไม?
จงซานที่เคาะนิ้วไปมาเบาๆ.
หลังจากนั้นไม่นาน,ที่ด้านนอกห้องอักษรปรากฏคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา.
เป็นกลุ่มของเสนาธิการต้าเจิ้ง,และไท่จื่อสองนั่นเอง.
"ท่านพ่อ,ที่นี่มีจื่อหยางจิงหงคอยเฝ้ามองสถานการณ์ทั่วหล้าแล้ว,บุตรไม่ได้เห็นซิวลี่นานแล้ว,บุตรต้องการไปพบกับซิ่วลี่!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"สายตาของจงซานที่สั่นไหวไปมา.
"นี่ก็ผ่านมาสองสามปีแล้ว! บุตรไม่ได้เจอนาง!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานที่เผยยิ้ม,ส่ายหน้าไปมา,"ดูเหมือนว่าเจ้าโชคไม่ดีนัก,ดูเหมือนจื่อหยางซิวลี่จะเพิ่งปิดด่านบำเพ็ญ,นางไม่ได้บอกเจ้าอย่างงั้นรึ?"
"หืม,ฮึฮึ!"จงเสวียนที่เผยยิ้มอักอ่วน,ก่อนที่จะปรับมันทันที,ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีทางเอาชนะใจจื่อหยางซิวลี่ได้.
จื่อหยางซิวลี่ปิดด่านบำเพ็ญ,จงเสวียนที่ไม่สามารถเดินทางไปยังภพหยิน,ทว่าเขาก็ไม่สามารถกล่าวอ้างเรื่องอื่นได้เช่นกัน.
จากนั้น,อี้เหยี่ยนและคนอื่นได้กล่าวรายงานเกี่ยวกับสถานการณ์การรบ,และกล่าวถึงสถานการณ์ของหลินเซียวที่บุกเบิกได้อย่างรวดเร็ว.
"การเดินทัพของ,แม่ทัพหลินนั้นรวดเร็วร้ายกาจที่สุด,นอกจากนี้ยังเปี่ยมไปด้วยแผนการ,ได้รับชัยชนะ,ทว่าก็ไม่ได้อหังการ,ยังคงโจมตีไปช้าๆอย่างมั่นคง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวแสดงความเห็น.
"กำราบด้วยอำนาจที่เหนือกว่า,ลากเวลาให้ยาวนาน,เพื่อทำให้ขวัญกำลังใจฝ่ายตรงข้ามหดหาย,แล้วใช้ทัพที่เหนือกว่าบดขยี้,การเดินทัพของแม่ทัพหลิน,ช่างมีวิธีที่หลากหลายน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก."สุ่ยจิงที่กล่าวขื่นชม.
แม้นว่าจะเป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผล,ทว่าจงซานที่อยู่ใกล้ๆต้องขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อยเช่นกัน.
หลังจากที่ปรึกษาหารือกัน,ก่อนที่ทุกคนจะจากไป.
จงซานที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะ,เคาะนิ้วไปมาเบาๆ,มีปัญหาอะไร?
เรื่องของการบัญชาทัพ,จงซานไม่ได้เข้าไปยิ่งวุ่นวาย,ทว่าก็เฝ้ามองวิธีการของแต่ละคนจากด้านนอก,แม้นว่าจะถูกปรับเปลี่ยนตามสถานะการณ์,มีความซับซ้อน,ทว่าก็จะมีจุดๆหนึ่ง,พื้นฐานและนิสัยที่ไม่ต่างจากเดิมมากนัก.
อีกฝั่งหนึ่ง,จงเสวียนที่กลับมายังตำหนักตัวเอง.
ตำหนักของจงเสวียนนั้นอยู่ไม่ไกลจากเทือกเขาเทียนเซี่ยนัก.
จงเสวียนที่กลับมายังห้องอักษรของตัวเอง,ที่ด้านหน้านั้นมีอาวุโสเทียนที่ยืนแสดงความเคารพอยู่.
"บรรพชนรุ่นหนึ่ง!"อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ถึงแม้นว่าเวลานี้,อาวุโสเทียนจะยังเผยท่าทางเหลือเชื่อออกมา,ไท่จื่อจงเสวียนได้กลายเป็นบรรพชนรุ่นหนึ่งไปแล้วอย่างงั้นรึ?
จงเสวียนในเวลานี้,ใบหน้าที่เผยท่าทางจริงจังออกมา,แม้นว่าจะไม่ได้ปล่อยกลิ่นอายใดๆออกมา,ทว่ากับทำให้คนอื่นๆรู้สึกหวั่นไหว,สัมผัสได้ถึงดวงวิญญาณที่ใหญ่โต,น่าเกรงขาม.
"จงซาน,ร้ายกาจจริงๆ!
ดูเหมือนทุกอย่างที่เขากระทำ,น้ำไม่รั่วเลยสักหยุด,ไม่มีข้อบกพร่องเลย,ถึงแม้นว่าจะเข้าใกล้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมองหาข้อบกพร่องเจอเลย!"ไท่จื่อจงเสวียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,จงซานผู้นี้,เป็นระเอียดรอบคอบ,ระวังอยู่ตลอดเวลา,บางที่คงเป็นเรื่องปรกติทั่วไปของเขาไปแล้ว!"อาวุโสเทียนพยักหน้ารับ.
"อืม,เจ้าเองดูเหมือนจะช้าไปหน่อย,เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นรอบๆเองตอบสนองช้าไปหน่อย,เจ้าไม่ควรจะอยู่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวชั่วคราว,เพื่อป้องกันความผิดพลาด!"ไท่จื่อจงเสวียนกล่าว.
อาวุโสเทียนที่พูดไม่ออก,ได้แต่ก้มหน้าด้วยความอับอาย.
"เอาล่ะ,ข้ามีงานสำคัญให้เจ้าต้องไปจัดการพอดี!"ไท่จื่อจงเสวียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"อาวุโสเทียนกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
------------------------------------------------------------------
ฮาเร็มของจงซาน.
"เหล่าเยว่,ข้าเตรียมตัวเสร็จแล้ว,พาพวกเราไปยังภพหยินที!"เป่าเอ๋อที่อยู่ในอ้อมแขนจงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ออดอ้อน.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,"เจ้า,เซียนเซียน,หวนจี,ไม่สามารถไปได้ชั่วคราว!"
"ทำไม?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"ข้าสังหรใจไม่ดีนัก,ตอนนี้ข้าต้องการแบ่งแยกภพหยางและหยินออกจากกัน,เวลานี้ไม่สามารถให้ใครเดินทางไปได้,รอข้าจัดการปัญหาเสร็จแล้ว,เจ้าค่อยไปอีกครั้ง!"จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
เป่าเอ๋อจ้องมองไปยังจงซาน,ท้ายที่สุดก็พยักหน้าด้วยความงงงวย.
"ในช่วงนี้,เจ้า,เซียนเซียนและหวนจี,ทั้งสามไม่ควรจะแยกจากกัน,ไม่ว่าอย่างไรต้องอยู่ในสายตาของกันและกัน."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"ทำไม?
หรือว่าเหล่าเยว่ต้องการให้เขาอยู่เป็นเพื่อข้าอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เบ้ปากเล็กของนางเอ่ยออกมา.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,จงซานไม่ได้เผยยิ้มแสดงท่าทางล้อเล่น,กล่าวออกมาอย่างจริงจัง,"ข้ายังไม่สามารถบอกเจ้าได้,ทว่าพวกเจ้าทั้งสามต้องอยู่ในสถานที่เดียวกัน!"
"สาหัสขนาดนั้นเลยรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"สามารถซ่อนความจริงจากข้า,ซ่อนความจริงจากเสนาธิการทั้งหมดของต้าเจิ้ง,เจ้าคิดว่าสาหัสหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
"จำไว้ให้ดี,ไม่ว่าจะเวลาใหน,ข้าจะใช้รหัสลับกลับเจ้านับจากเวลานี้.
"รหัสลับ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
"รหัสลับคือ,วางใจวิกฤติ,ข้าจะกล่าวอักษรทั้งสี่,มันเป็นเรื่องวิกฤติ,ข้าจะหาโอกาสไปพบกับคนอื่นๆด้วย,พวกเจ้าห้ามอยู่ห่างกัน,ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะอาหาร,หรือที่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"อืม!"เป่าเอ๋อที่พยักหน้ารับ.
ยกเว้นเผ่าเอ๋อ,เซียนเซียนและหวนจีที่สามารถใช้วิธีง่ายๆนี้ได้,ส่วนคนอื่นๆจงซานที่เผยท่าทางเป็นกังวลเช่นกัน.
จงซานที่พยายามที่จะปกปิดจุดอ่อนต่างๆเท่าที่จะทำได้,เฝ้ามองเรื่องต่างๆทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,มองหาต้นตอของปัญหา,ทว่าเรื่องดังกล่าวนี้จงซานต้องจริงจังเป็นอย่างมาก,ต้นตอของปัญหานี้ไม่ธรรมดา,เขาจำเป็นต้องรออย่างอดทน,เพื่อให้มันปรากฏออกมา.
วิกฤติคืออะไร?
จงซานไม่รู้ได้ในเวลานี้,ทว่าเขากำลังเฝ้ามองทั่วต้าเจิ้งจดจ้องมองเรื่องราวที่แตกต่างจากที่ควรจะเป็น.
------------------
"มู่โห่ว,บุตรต้องการขอคำปรึกษา!"จงเสวียนที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางเขินอาย.
"อะไร? เจ้ากล่าวมา!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงเสวียนที่จ้องมองเซียนเซียนและหวนจี,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย,"ข้าต้องการพูดคุยกับมู่โห่วเพียงลำพัง,ใช้เวลาไม่ถึงร้อยลมหายใจ,ท่าน...!"
จงเสวียนเองก็นับเป็นบุตร,ที่เป่าเอ๋อเฝ้ามองตั้งแต่เด็กจนโตเช่นกัน,ในเวลานี้,ขณะที่นางเตรียมจะให้เซียนเซียนและหวนจีจากไป,ทว่า,คิดถึงคำพูดของจงซานได้ในทันที,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา.
"เกี่ยวกับจื่อหยางซิวลี่อย่างงั้นรึ?
เซียนเซียนและหวนจีได้พูดกับข้ามาก่อนแล้ว,เอาล่ะ,เจ้ากล่าวมา!"เป่าเอ๋อที่เผยยิ้ม.
"ใช่,ไม่เห็นจะมีอะไรเลย!"เซียนเซียนที่กล่าวล้ออยู่ข้างๆ.
จงเสวียนที่ใบหน้าสีแดง,ก่อนที่จะเผยยิ้มออกมา,"คือ,ที่จริงนาง,ข้าคิดว่าต้องการให้มู่โห่วช่วยข้าพูด,ให้นางดีกับข้า."
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เซียนเซียนที่หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างไม่สนใจใคร.
ใบหน้าของจงเสวียนที่เปลี่ยนเป็นสีแดง,ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยท่าทางอายๆ,"มู่โห่ว,เช่นนั้น,บุตรขอลาก่อน!"
จางนั้น,จงเสวียนก็จากไปอย่างรวดเร็ว.
ผ่านไปไม่นาน.
ภายในตำหนักเทียนหยวน.
หลังจากที่จงซานที่กำลังประชุมเล็กๆนี้.
"เจ้าออกไปก่อน!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"เหล่าขุนนางทั่วไปที่พยักหน้ารับ.
ก่อนที่จะแยกย้ายจากไป.
"เสวียนเอ๋อ,เจ้ามีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"ท่านพ่อ,บุตรมีเรื่องที่จะกล่าวกับท่านพ่อเพียงลำพัง!"จงเสวียนเอ่ย.
ในเวลานี้เหลือเพียงแค่คนสนิทที่ยังไม่ได้แยกย้าย.
"เรื่องครอบครัวหรือเรื่องอาณาจักร?"จงซานเอ่ยถามออกมาในทันที.
"เรื่องของอาณาจักร!"จงเสวียนครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ที่นี่ไม่มีคนอื่น,ในเมื่อเป็นงานเกี่ยวกับอาณาจักร,ทุกคนในนี้ยิ่งไม่ควรจากไป,เจ้ากล่าวมา!"จงซานเอ่ย.
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงที่จ้องมองจงเสวียนอย่างจริงจัง.
จงเสวียนที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา,"ท่านพ่อ,บุตรคิดว่าการบุกเบิกภพหยางขั้นแรกเป็นไปด้วยดีแล้ว,ในภพหยินเองก็ควรจะต้องเริ่มว่างแผนแล้วไม่ใช่รึ?"
"เรื่องนี้,แน่นอนข้ารู้ดี,เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล,เวลานี้ระวังเรื่องสำคัญที่เกิดขึ้นทั่วหล้าเถอะ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"จงเสวียนที่ได้แต่ตอบรับ,ภายในใจที่รัดแน่น.
เหล่าเสนาธิการที่มองเห็นอะไรบางอย่างได้เช่นกัน,แต่ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใด.
จงเสวียนและเหล่าขุนนางอื่นๆที่แยกย้ายจากไป.
"จงซานที่นั่งอยู่ในห้องคนเดียว,เคาะโต๊ะไปมาเบาๆ.
"ออกมา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"วูซซซซ!"หยิงเหว่ยที่ปรากฏตัวขึ้นในทันที.
"หยิงเหว่ย,หมายเลข 1917 คารวะเซิ่งหวัง!"องค์รักษ์เงาที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"หลังจากที่ข้าเดินทางไปยังทวีปกลาง,จวบจนถึงตอนนี้,ทุกอย่างที่เสวียนเอ๋อกระทำ,ให้รวบรวมข้อมูลทั้งหมดมาให้กับข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้ามืดครึ้มเล็กน้อย.
ในเวลานี้,จงซานนั้นไม่ต้องการที่จะสงสัยในตัวจงเสวียนจริงๆ.
"ครับ!"
Chapter 1336 Suspicion of Zhong Shan
钟山的怀疑
ความสงสัยของจงซาน.
"เขาคือ,เทพอสูรลำดับหก,อสูรเปลี่ยนร่าง!"
"เทพอสูรเปลี่ยนร่าง?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มันสามารถเปลี่ยน,ชะตาวิธี,พลังฝึกตน,แม้แต่เทียนเต๋าก็ยังสามารถเปลี่ยนได้ด้วย,อีกทั้งวิชาช่วงชิงชะตาก่อนหน้านี้ของเขา,ยังถูกเขานำไปใช้."ใบหน้าของจงเสวียนที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"เปลี่ยนได้สมบูรณ์ขนาดนั้นเลยรึ?"ใบหน้าของหลินเซียวที่ยิ่งเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์มากขึ้น.
"ยกเว้นทักษะเทวะ,ไม่สามารถใช้ทักษะเทวะของอีกฝ่ายได้ได้,เมื่อเปลี่ยนเป็นคนอื่นๆแล้ว,ทักษะเทวะในร่างนั้นจะหายไป!"จงเสวียนกล่าว.
หลินเซียวที่เคาะโต๊ะไปมาเบาๆ,จากนั้นก็จ้องมองจงเสวียนด้วยความจริงจัง.
"นอกจากนี้,สิ่งที่แย่ที่สุด,ความสามารถของเทพอสูรเปลี่ยนร่างนั้น,ถึงไม่สามารถใช้ทักษะเทวะของอีกฝ่ายได้,ทว่ากับสามารถเลียนแบบนิสัยได้อย่างสมบูรณ์,แม้แต่อยู่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ยังสามารถครอบครองทุกอย่างที่เป็นของข้าได้ทั้งหมด."จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"นิสัยด้วยอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วแน่น.
"ครับ,ขอเพียงสุขุมไว้,ก็สามารถซ่อนความจริงจากขุนนางต้าเจิ้งทั้งหมดได้,เรื่องนี้เป็นเรื่องทั่วไป,ระหว่างทางนั้นข้าได้พยายามที่จะหาคนที่จะสามารถติดต่อกับท่านพ่อได้,ช่างน่าเสียดายเขากับมองเห็นทั้งหมด,หากไม่เพราะว่าข้าตอบสนองได้เร็ว,คงถูกเขาจับไปแล้ว,ดังนั้นหลานจึงคิดถึงลุงหลิน,หลิงหลินแม้นว่าจะเป็นข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง,ทว่าก็ยังเป็นอาของหลาน,ต้าเจิ้งกำลังพบกับปัญญาใหญ่,ขอให้อาหลินเดินทางกลับต้าเจิ้งตอนนี้,เพื่อที่จะเผชิญหน้ากับจงเสวียนตัวปลอม,เซิ่งหวังจะต้องเชื่อท่านแน่!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
หลินเซียวที่ส่ายหน้าไปมา,"ข้าจะส่งสัญญาณหนูกลับไปหาเซิ่งหวังก่อน!"
"ไม่,ไม่ได้ผล,อาหลิน,อสูรเปลี่ยนร่างนั้นต้องการปกปิดทุกอย่างกับทุกคน,ท่านพ่อนั้นอยู่ในที่แจ้ง,มันอยู่ในที่มือ,นอกจากนี้ยังมีทักษะเทวะที่แปลกประหลาด,ข้ากังวลว่ามันจะไปไม่ถึงท่านพ่อ!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
ใบหน้าของหลินเซียวที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ก่อนที่จะลุกขึ้นพลางถอนหายใจเดินไปมาในห้องโถง.
"ดี,ข้าจะกลับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าตามที่เจ้าต้องการ!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอบคุณอาหลิน!"แววตาของจงเสวยนที่เผยท่าทางซาบซึ้ง.
"เจ้าพักก่อนพรุ่ง,ข้าจำเป็นต้องเตรียมการที่นี่อีก,เพื่อที่จะปกปิดเส้นทางของพวกเราในการเดินทางกลับ,หลังจากนี้สองวัน,พวกเราจะกลับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว!"หลินเซียวกล่าว.
"อืม!"
----------------------------------------------------------
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
หลังจากที่จงซานกลบมา,ก็มีการประชุมอีกหลายครั้ง,เรื่องทุกอย่างก็เป็นเรื่องทั่วๆไป,ด้วยราชกิจไม่น้อยที่ถูกส่งไปยังภพหยินเพื่อให้ร่างแยกเงาจงซานจัดการ,ทำให้มีงานราชกิจไม่ได้มากมายนัก.
ภายในตำหนักเทียนหยวน.
จงซานที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะบัญชาการ,ที่ด้านหน้าปรากฏเงาร่างหนึ่ง.
"หยิงเหว่ย,หมายเลย 1917 คารวะเซิ่งหวัง!"องค์รักษ์เงาที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ได้อะไรมาบ้าง?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ไม่ได้อะไรเลยขอรับ,จินอี้เหว่ยเอ่ยก็เช่นกัน,องค์รักษ์ที่ตายไปนั้นไม่เห็นแม้แต่ศพ,ทว่าผู้น้อยพบว่ารางวัลนำจับองค์รักษ์คนดังกล่าวนั้นมากขึ้น,และคนหาไปทุกทุศทาง,แม้แต่จินอี้เหว่ยยังถูกสั่งการไปยังทุกเมือง!"หยิงเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ข้ารู้ว่าเรื่องนี้เสวียนเอ๋อขอให้หลิวอู๋ซ่างช่วยอย่างงั้นรึ?!"จงซานกล่าวสอบถามออกมา.
"ครับ!"องค์รักษ์เงากล่าวตอบรับ.
"ออกไปก่อน!"จงซานเอ่ย.
"ครับ!"หยิงเหว่ยที่หายไปในทันที.
ทว่าจงซานที่จมลงไปในความคิด,รางวัลนำจับมันดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,ต้องการศีรษะ,ไม่ต้องการให้มีชีวิตอย่างงั้นรึ?
ไม่จับเป็นมาสอบสวนอย่างงั้นรึ? ทำไม?
จงซานที่เคาะนิ้วไปมาเบาๆ.
หลังจากนั้นไม่นาน,ที่ด้านนอกห้องอักษรปรากฏคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา.
เป็นกลุ่มของเสนาธิการต้าเจิ้ง,และไท่จื่อสองนั่นเอง.
"ท่านพ่อ,ที่นี่มีจื่อหยางจิงหงคอยเฝ้ามองสถานการณ์ทั่วหล้าแล้ว,บุตรไม่ได้เห็นซิวลี่นานแล้ว,บุตรต้องการไปพบกับซิ่วลี่!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"สายตาของจงซานที่สั่นไหวไปมา.
"นี่ก็ผ่านมาสองสามปีแล้ว! บุตรไม่ได้เจอนาง!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานที่เผยยิ้ม,ส่ายหน้าไปมา,"ดูเหมือนว่าเจ้าโชคไม่ดีนัก,ดูเหมือนจื่อหยางซิวลี่จะเพิ่งปิดด่านบำเพ็ญ,นางไม่ได้บอกเจ้าอย่างงั้นรึ?"
"หืม,ฮึฮึ!"จงเสวียนที่เผยยิ้มอักอ่วน,ก่อนที่จะปรับมันทันที,ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีทางเอาชนะใจจื่อหยางซิวลี่ได้.
จื่อหยางซิวลี่ปิดด่านบำเพ็ญ,จงเสวียนที่ไม่สามารถเดินทางไปยังภพหยิน,ทว่าเขาก็ไม่สามารถกล่าวอ้างเรื่องอื่นได้เช่นกัน.
จากนั้น,อี้เหยี่ยนและคนอื่นได้กล่าวรายงานเกี่ยวกับสถานการณ์การรบ,และกล่าวถึงสถานการณ์ของหลินเซียวที่บุกเบิกได้อย่างรวดเร็ว.
"การเดินทัพของ,แม่ทัพหลินนั้นรวดเร็วร้ายกาจที่สุด,นอกจากนี้ยังเปี่ยมไปด้วยแผนการ,ได้รับชัยชนะ,ทว่าก็ไม่ได้อหังการ,ยังคงโจมตีไปช้าๆอย่างมั่นคง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวแสดงความเห็น.
"กำราบด้วยอำนาจที่เหนือกว่า,ลากเวลาให้ยาวนาน,เพื่อทำให้ขวัญกำลังใจฝ่ายตรงข้ามหดหาย,แล้วใช้ทัพที่เหนือกว่าบดขยี้,การเดินทัพของแม่ทัพหลิน,ช่างมีวิธีที่หลากหลายน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก."สุ่ยจิงที่กล่าวขื่นชม.
แม้นว่าจะเป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผล,ทว่าจงซานที่อยู่ใกล้ๆต้องขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อยเช่นกัน.
หลังจากที่ปรึกษาหารือกัน,ก่อนที่ทุกคนจะจากไป.
จงซานที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะ,เคาะนิ้วไปมาเบาๆ,มีปัญหาอะไร?
เรื่องของการบัญชาทัพ,จงซานไม่ได้เข้าไปยิ่งวุ่นวาย,ทว่าก็เฝ้ามองวิธีการของแต่ละคนจากด้านนอก,แม้นว่าจะถูกปรับเปลี่ยนตามสถานะการณ์,มีความซับซ้อน,ทว่าก็จะมีจุดๆหนึ่ง,พื้นฐานและนิสัยที่ไม่ต่างจากเดิมมากนัก.
อีกฝั่งหนึ่ง,จงเสวียนที่กลับมายังตำหนักตัวเอง.
ตำหนักของจงเสวียนนั้นอยู่ไม่ไกลจากเทือกเขาเทียนเซี่ยนัก.
จงเสวียนที่กลับมายังห้องอักษรของตัวเอง,ที่ด้านหน้านั้นมีอาวุโสเทียนที่ยืนแสดงความเคารพอยู่.
"บรรพชนรุ่นหนึ่ง!"อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ถึงแม้นว่าเวลานี้,อาวุโสเทียนจะยังเผยท่าทางเหลือเชื่อออกมา,ไท่จื่อจงเสวียนได้กลายเป็นบรรพชนรุ่นหนึ่งไปแล้วอย่างงั้นรึ?
จงเสวียนในเวลานี้,ใบหน้าที่เผยท่าทางจริงจังออกมา,แม้นว่าจะไม่ได้ปล่อยกลิ่นอายใดๆออกมา,ทว่ากับทำให้คนอื่นๆรู้สึกหวั่นไหว,สัมผัสได้ถึงดวงวิญญาณที่ใหญ่โต,น่าเกรงขาม.
"จงซาน,ร้ายกาจจริงๆ!
ดูเหมือนทุกอย่างที่เขากระทำ,น้ำไม่รั่วเลยสักหยุด,ไม่มีข้อบกพร่องเลย,ถึงแม้นว่าจะเข้าใกล้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมองหาข้อบกพร่องเจอเลย!"ไท่จื่อจงเสวียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,จงซานผู้นี้,เป็นระเอียดรอบคอบ,ระวังอยู่ตลอดเวลา,บางที่คงเป็นเรื่องปรกติทั่วไปของเขาไปแล้ว!"อาวุโสเทียนพยักหน้ารับ.
"อืม,เจ้าเองดูเหมือนจะช้าไปหน่อย,เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นรอบๆเองตอบสนองช้าไปหน่อย,เจ้าไม่ควรจะอยู่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวชั่วคราว,เพื่อป้องกันความผิดพลาด!"ไท่จื่อจงเสวียนกล่าว.
อาวุโสเทียนที่พูดไม่ออก,ได้แต่ก้มหน้าด้วยความอับอาย.
"เอาล่ะ,ข้ามีงานสำคัญให้เจ้าต้องไปจัดการพอดี!"ไท่จื่อจงเสวียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"อาวุโสเทียนกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
------------------------------------------------------------------
ฮาเร็มของจงซาน.
"เหล่าเยว่,ข้าเตรียมตัวเสร็จแล้ว,พาพวกเราไปยังภพหยินที!"เป่าเอ๋อที่อยู่ในอ้อมแขนจงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ออดอ้อน.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,"เจ้า,เซียนเซียน,หวนจี,ไม่สามารถไปได้ชั่วคราว!"
"ทำไม?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"ข้าสังหรใจไม่ดีนัก,ตอนนี้ข้าต้องการแบ่งแยกภพหยางและหยินออกจากกัน,เวลานี้ไม่สามารถให้ใครเดินทางไปได้,รอข้าจัดการปัญหาเสร็จแล้ว,เจ้าค่อยไปอีกครั้ง!"จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
เป่าเอ๋อจ้องมองไปยังจงซาน,ท้ายที่สุดก็พยักหน้าด้วยความงงงวย.
"ในช่วงนี้,เจ้า,เซียนเซียนและหวนจี,ทั้งสามไม่ควรจะแยกจากกัน,ไม่ว่าอย่างไรต้องอยู่ในสายตาของกันและกัน."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"ทำไม?
หรือว่าเหล่าเยว่ต้องการให้เขาอยู่เป็นเพื่อข้าอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เบ้ปากเล็กของนางเอ่ยออกมา.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,จงซานไม่ได้เผยยิ้มแสดงท่าทางล้อเล่น,กล่าวออกมาอย่างจริงจัง,"ข้ายังไม่สามารถบอกเจ้าได้,ทว่าพวกเจ้าทั้งสามต้องอยู่ในสถานที่เดียวกัน!"
"สาหัสขนาดนั้นเลยรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"สามารถซ่อนความจริงจากข้า,ซ่อนความจริงจากเสนาธิการทั้งหมดของต้าเจิ้ง,เจ้าคิดว่าสาหัสหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
"จำไว้ให้ดี,ไม่ว่าจะเวลาใหน,ข้าจะใช้รหัสลับกลับเจ้านับจากเวลานี้.
"รหัสลับ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
"รหัสลับคือ,วางใจวิกฤติ,ข้าจะกล่าวอักษรทั้งสี่,มันเป็นเรื่องวิกฤติ,ข้าจะหาโอกาสไปพบกับคนอื่นๆด้วย,พวกเจ้าห้ามอยู่ห่างกัน,ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะอาหาร,หรือที่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"อืม!"เป่าเอ๋อที่พยักหน้ารับ.
ยกเว้นเผ่าเอ๋อ,เซียนเซียนและหวนจีที่สามารถใช้วิธีง่ายๆนี้ได้,ส่วนคนอื่นๆจงซานที่เผยท่าทางเป็นกังวลเช่นกัน.
จงซานที่พยายามที่จะปกปิดจุดอ่อนต่างๆเท่าที่จะทำได้,เฝ้ามองเรื่องต่างๆทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,มองหาต้นตอของปัญหา,ทว่าเรื่องดังกล่าวนี้จงซานต้องจริงจังเป็นอย่างมาก,ต้นตอของปัญหานี้ไม่ธรรมดา,เขาจำเป็นต้องรออย่างอดทน,เพื่อให้มันปรากฏออกมา.
วิกฤติคืออะไร?
จงซานไม่รู้ได้ในเวลานี้,ทว่าเขากำลังเฝ้ามองทั่วต้าเจิ้งจดจ้องมองเรื่องราวที่แตกต่างจากที่ควรจะเป็น.
------------------
"มู่โห่ว,บุตรต้องการขอคำปรึกษา!"จงเสวียนที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางเขินอาย.
"อะไร? เจ้ากล่าวมา!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงเสวียนที่จ้องมองเซียนเซียนและหวนจี,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย,"ข้าต้องการพูดคุยกับมู่โห่วเพียงลำพัง,ใช้เวลาไม่ถึงร้อยลมหายใจ,ท่าน...!"
จงเสวียนเองก็นับเป็นบุตร,ที่เป่าเอ๋อเฝ้ามองตั้งแต่เด็กจนโตเช่นกัน,ในเวลานี้,ขณะที่นางเตรียมจะให้เซียนเซียนและหวนจีจากไป,ทว่า,คิดถึงคำพูดของจงซานได้ในทันที,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา.
"เกี่ยวกับจื่อหยางซิวลี่อย่างงั้นรึ?
เซียนเซียนและหวนจีได้พูดกับข้ามาก่อนแล้ว,เอาล่ะ,เจ้ากล่าวมา!"เป่าเอ๋อที่เผยยิ้ม.
"ใช่,ไม่เห็นจะมีอะไรเลย!"เซียนเซียนที่กล่าวล้ออยู่ข้างๆ.
จงเสวียนที่ใบหน้าสีแดง,ก่อนที่จะเผยยิ้มออกมา,"คือ,ที่จริงนาง,ข้าคิดว่าต้องการให้มู่โห่วช่วยข้าพูด,ให้นางดีกับข้า."
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เซียนเซียนที่หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างไม่สนใจใคร.
ใบหน้าของจงเสวียนที่เปลี่ยนเป็นสีแดง,ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยท่าทางอายๆ,"มู่โห่ว,เช่นนั้น,บุตรขอลาก่อน!"
จางนั้น,จงเสวียนก็จากไปอย่างรวดเร็ว.
ผ่านไปไม่นาน.
ภายในตำหนักเทียนหยวน.
หลังจากที่จงซานที่กำลังประชุมเล็กๆนี้.
"เจ้าออกไปก่อน!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"เหล่าขุนนางทั่วไปที่พยักหน้ารับ.
ก่อนที่จะแยกย้ายจากไป.
"เสวียนเอ๋อ,เจ้ามีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"ท่านพ่อ,บุตรมีเรื่องที่จะกล่าวกับท่านพ่อเพียงลำพัง!"จงเสวียนเอ่ย.
ในเวลานี้เหลือเพียงแค่คนสนิทที่ยังไม่ได้แยกย้าย.
"เรื่องครอบครัวหรือเรื่องอาณาจักร?"จงซานเอ่ยถามออกมาในทันที.
"เรื่องของอาณาจักร!"จงเสวียนครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ที่นี่ไม่มีคนอื่น,ในเมื่อเป็นงานเกี่ยวกับอาณาจักร,ทุกคนในนี้ยิ่งไม่ควรจากไป,เจ้ากล่าวมา!"จงซานเอ่ย.
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงที่จ้องมองจงเสวียนอย่างจริงจัง.
จงเสวียนที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา,"ท่านพ่อ,บุตรคิดว่าการบุกเบิกภพหยางขั้นแรกเป็นไปด้วยดีแล้ว,ในภพหยินเองก็ควรจะต้องเริ่มว่างแผนแล้วไม่ใช่รึ?"
"เรื่องนี้,แน่นอนข้ารู้ดี,เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล,เวลานี้ระวังเรื่องสำคัญที่เกิดขึ้นทั่วหล้าเถอะ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"จงเสวียนที่ได้แต่ตอบรับ,ภายในใจที่รัดแน่น.
เหล่าเสนาธิการที่มองเห็นอะไรบางอย่างได้เช่นกัน,แต่ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใด.
จงเสวียนและเหล่าขุนนางอื่นๆที่แยกย้ายจากไป.
"จงซานที่นั่งอยู่ในห้องคนเดียว,เคาะโต๊ะไปมาเบาๆ.
"ออกมา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"วูซซซซ!"หยิงเหว่ยที่ปรากฏตัวขึ้นในทันที.
"หยิงเหว่ย,หมายเลข 1917 คารวะเซิ่งหวัง!"องค์รักษ์เงาที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"หลังจากที่ข้าเดินทางไปยังทวีปกลาง,จวบจนถึงตอนนี้,ทุกอย่างที่เสวียนเอ๋อกระทำ,ให้รวบรวมข้อมูลทั้งหมดมาให้กับข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้ามืดครึ้มเล็กน้อย.
ในเวลานี้,จงซานนั้นไม่ต้องการที่จะสงสัยในตัวจงเสวียนจริงๆ.
"ครับ!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น