Immortality Chapter 1334 Zhong Shan returns, breaks the arm person status
Chapter 1334 Zhong Shan returns, breaks arm
person status
钟山归来,断臂人身份
จงซานกลับมา,สถานะของชายแขนขาด.
"เอ๊ะ?
ลุงแขนขาด,ประกาศจับท่านอย่างงั้นรึ?"
ชายแขนขาดที่จ้องมองไปยังรูปภาพ,พร้อมกับเผยใบหน้าอัปลักษณ์.
"จื่อหยิงหยิง,ข้าต้องไปแล้ว!"ชายแขนขาดที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"?
ทำไม?"จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมาอย่างกระวนกระวายใจ.
"โปรดวางใจ,หากว่าข้ายังมีชีวิต,อีกไม่กี่ปีข้าจะต้องกลับมาหาเจ้า,ตอนนี้ข้ามีเรื่องสำคัญต้องทำ!"ชายแขนขาดที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ได้!"จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมา.
"ข้าเสียแขน,ตอนนี้คงต้องรบกวนเจ้าสักเล็กน้อย!"ชายแขนขาดกล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนรนเล็กน้อย.
"อืม,ลุงแขนขาด,ขอเพียงท่านกล่าว,ข้าจะต้องช่วยอย่างแน่นอน!"
"ในหุบเขาแห่งนี้ข้าได้ตรวจดูแล้ว,ที่เนินนั่นมีหญ้าหม่าหวง,เจ้าไปเก็บมา,หลังจากนี้ข้าจะสอนเจ้ายอมผม,และที่เนิ่นนั่นยังมีเถาวัลย์สีเทา,เจ้าช่วยกรีดยางออกมา,ผสมน้ำย้อมสีผิวให้กับข้าด้วย,และเจ้าแต่งคิ้วให้กับข้าด้วย."ชายแขนขาดที่เอ่ยทำได้แค่ส่ายหน้าไปมา.
"ได้,ได้!"
------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นสองปีถัดมา.
จงซานหลังจากเก็บเกี่ยวที่ทวีปกลาง,ก็ได้นำคนกลุ่มใหญ่,เร่งรีบกลบมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ขณะที่กลับมานั้น,คนกลุ่มใหญ่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง,เมื่อเห็นจงซานกลับมา,ทุกคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
"คารวะเซิ่งหวัง!"
"คารวะเซิ่งหวัง!"
..............................
............
......
เหล่าขุนนางทั้งทางทหารและพลเรือน,ต่างก็กล่าวแสดงความเคารพด้วยความตื่นเต้น,เหล่าคนที่กลับมาพร้อมจงซาน,เมื่อเห็นวาสนาและกรรมวาสนาของต้าเจิ้ง,ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
"นี่มัน,วาสนาของศาลเทวะอย่างงั้นรึ?
มากมายขนาดนี้เลยรึ?"
"โชคดีแล้ว!"
"ฟู่,ต้าเจิ้งทรงพลังจริงๆ!"
..............................
..................
......
ผู้ฝึกตนหลายคนที่เพิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ภายในใจที่ถอนหายใจยาว,การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้เสียเปล่า,นับเป็นการเลือกที่ถูกต้อง.
ขณะที่กลุ่มจงซานเข้ามาใกล้,ก็มีใครบางคนส่งเสียงผ่านเข้ามา,เหล่าเสนาธิการหลายคนที่เริ่งรีบออกมาแสดงความเคารพกับจงซาน.
"เฉินและทุกคนคารวะเซิ่งหวัง,คารวะฮวงโหว! คารวะไท่จื่อ!"ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิน,เหล่าขุนนางกว่าร้อยคนที่ออกมาต้อนรับ.
"ไม่ต้องมากพิธี!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เหล่าขุนนางที่ลุกขึ้นยืน.
"ทุกคนคือข้าราชบริพารใหม่,หลิวอู๋ซ่าง!"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หลิวอู๋ซ่างที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"พาทุกคนไปหาที่พักก่อน!"จงซานสั่งการ.
"รับทราบ!"หลิวอู๋ซ่างที่รับคำสั่งในทันที.
"ขุนนางทุกท่าน,ต้าเจิ้งได้เตรียมที่พักให้กับทุกคนแล้ว,โปรดไปกับหลิงอู๋ซ่าง,แล้วข้าจะเรียกพบอีกครั้ง!"จงซานที่กล่าวกับทุกคน.
"รับทราบ!"ทุกคนที่เดินทางมาจากทวีปกลางที่ตอบรับในทันที.
หลายๆคนที่เผยท่าทางสงสัย,จัดเตรียมไว้แล้ว?
เป็นไปได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าจงซานเพิ่งกลับมาถึงพร้อมกันหรอกรึ?
แน่นอน,ถึงสงสัยแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยออกมา.
"ผู้น้อยผู้บัญชาการจินอี้เหว่ยต้าเจิ้ง,หลิวอู๋ซ่าง,ให้ให้ทุกท่านตามข้ามา!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม,เยี่ยมเลย!"
"ขอบคุณต้องรบกวนเซียนเซิงซือหลิว!"
..................
............
......
ทุกคนที่เอ่ยตอบกันไปมา,ขณะที่ก้าวตามหลิวอู๋ซ่างไป.
ที่อยู่ในเวลานี้เหลือเพียงแค่ขุนนางเก่าของต้าเจิ้งเท่านั้น.
ในเวลาเดียวกัน,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังจงเทียนเป็นสายตาเดียวกัน.
ปราชญ์เทพ? จริงอย่างงั้นรึ? นี่คือปราชญ์เทพ?
กลิ่นอายของจงเทียนที่ถูกเก็บเอาไว้,จึงดูไม่ต่างจากคนทั่วไป,เพียงแค่สิ่งที่แตกต่างก็คือใบหน้าที่เลือนลางถูกปกปิดความสูงศักดิ์,เป็นสิ่งที่เฉพาะสำหรับปราชญ์เทพทุกคน.
เหล่าขุนนางทุกคนที่รับรู้ว่าจงเทียนได้เป็นปราชญ์เทพได้แล้ว,ต้าเจิ้งมีปราชญ์เทพแล้ว.
"ยินดีกับพี่ใหญ่ที่ได้ตำแหน่งปราชญ์เทพผู้ถือครองอำนาจฟ้าดิน!"ไท่จื่อจงเสวียนที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"น้องสาม,ไม่ได้เห็นนานเลย!"จงซานที่กล่าวออกมาพลางถอนหายใจเบา.
ไม่ได้พบนานอย่างงั้นรึ?
ไม่ได้เห็นนาน,นับตั้งแต่ที่จงเสวียนได้ทรยศ,คาดไม่ถึงว่าเขาจะตกตายใช้ชีวิตตัวเองเพื่อจงซาน,ซึ่งเพียงพอที่จะชะล้างความเข้าใจผิดทั้งหมดไป.
"เสี่ยวเสวียนจื่อหมดวันหยุดแล้ว,เจ้ายังยิ้มได้อีกเหรอ!"เซียนเซียนที่อยู่ข้างๆกล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"ใบหน้าของจงเสวียนที่แข็งค้าง,ท่าทางกลายเป็นวุ่นวายเล็กน้อย,ทว่าก็ฟื้นคืนกลับมาในทันทีกับคำกล่าวล้อของตี้เซียนเซียน,จากนั้นก็ส่ายหน้าและฝืนยิ้มออกมา.
"ขุนนางทุกคน,วันนี้กลับไปก่อน,ไม่ว่ามีเรื่องอะไร,อีกสองสามวัน,ค่อยเข้ามารายงานอีกครั้ง!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"ขุนนางทุกคนที่กล่าวตอบรับ.
เหล่าขุนนางของต้าเจิ้งที่สลายไป,เหลืออี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,หนานกงเซิ่งและคนสำคัญที่ยังอยู่.
"เซียนเซียน,หวนจี,พวกเจ้าไปตำหนักเป่าเอ๋อ,ช่วยจัดการเรื่องต่างๆ,ให้เรียบร้อย!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"หวนจีและเป่าเอ๋อพยักหน้ารับ,ส่วนเซียนเซียนที่แลบลิ้นเล็กของนางออกมา.
หลังจากทุกคนกลับไป,จงซานที่นำเหล่าคนสำคัญของต้าเจิ้งกลับไปยังตำหนักเทียนหยวน.
ตำหนักเทียนหยวน,จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะประจำ.
"อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,หลายวันมานี้,ต้องรบกวนพวกเจ้าแล้ว!"จงซานเอ่ย.
"ไม่เลย,เป็นเหล่าทหารในแนวหน้าที่ต้องบุกเบิกดินแดนต่างหากที่ลำบาก!"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"เฮ้เฮ้,เซียนเซิงสุ่ยจิงก่อนหน้านี้อาจจะกังวลเล็กน้อย,ทว่า,พวกเราก็ประสบความสำเร็จผ่านมาได้,ไม่คิดว่ามันลำบากอะไร,หลังจากที่ไท่จื่อได้ตำแหน่งปราชญ์เทพมา,ขวัญกำลังใจของพวกเราก็เพิ่มพูนขึ้นทำให้สามารถยึดครองดินแดนได้โดยง่าย,นอกจากนี้,เหล่าศัตรูเองก็ถูกสั่นคลอนขวัญกำลังใจ,12
พื้นที่,ยี่สิบปี,ภายในยี่สิบปีจะต้องกลายเป็นของต้าเจิ้งทั้งหมด!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"อืม!"จงซานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ.
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งต่างก็เผยท่าทางตื่นเต้นกันไม่น้อย.
"เสวียนเอ๋อ!"จงซานที่จ้องมองไปยังจงเสวียน.
"ฟู่หวง!"จงเสวียนพยักหน้ารับ.
"ข้าได้มอบหมายให้เจ้าเฝ้ามองเรื่องราวทั่วหล้า,มีอะไรที่ผิดปรกติเกิดขึ้นบาง?"จงซานสอบถาม.
"ใต้สวรรค์แห่งนี้?บุตรได้เฝ้ามองมาตลอด,ทว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาเผยท่าทางประหลาดใจ.
"ข้ารับรู้ว่ามันกำลังเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น,เจ้าจงทำนายดูอีกครั้ง,จื่อหยางจิงหง,เจ้าช่วยเสวียนเอ๋อ,พยากรณ์เรื่องราวสำคัญที่จะเกิดขึ้นในโลกหล้า,ข้าสังหรใจไม่ดีนัก!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ฟูหวงโปรดวางใจบุตรจะทำเต็มกำลัง!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
จากนั้น,จงซานที่สอบถามสถานการณ์ต่างๆของต้าเจิ้ง,ก่อนที่จะจบการประชุมไม่มีเรื่องอะไรสำคัญนัก.
หลังจากที่ทุกคนถอยออกไปหมด,ภายในตำหนักเทียนหยวน,เหลือเพียงจงซาน,จงซานที่เคาะนิ้วไปที่โต๊ะครุ่นคิด,เพราะว่าบัวหงหลนที่หน้าผาก,บัวหงหลวนสีชมปู่,เดียวเป็นสีน้ำเงิน,เดียวเป็นสีแดง,เป็นสถานการณ์ไม่ชัดเจน,ดังนั้นภายในใจของจงซานจึงไม่สงบ.
ในเวลานี้,เขายังไม่พบเรื่องราวที่ผิดปรกติเลย.
"ออกมา!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"วูซซซซ!"
ภายในห้องโถง,ปรากฏเงาหนึ่งร่างปรากฏขึ้น,คุกเข่าอยู่ที่กลางห้อง.
"องค์รักษ์เงา,หมายเลย 1917,คารวะเซิ่งหวัง!"องค์รักษ์เงาที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม,ระหว่างที่ข้าออกไป,ในวังหลวงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เรียนเซิ่งหวัง,ภายในวังหลวง,สองปีก่อนองค์รักษ์สองคนไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ละเลยหน้าที่,หลังจากนั้นไท่จื่อจงซานได้ประกาศว่าเขาเป็นกบฏต้าเจิ้ง,หนึ่งคนตายอีกหนึ่งหนีไปได้!"หมายเลข 1917 กล่าวรายงาน.
"หืม?
กบฏต้าเจิ้ง?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ครับ,คืนหนึ่งทั้งสองที่บุกรุกตำหนักไท่จื่อจงเสวียน,ดูเหมือนว่าจะขโมยบางอย่างไป,ไท่จื่อลงมือ,สังหารคนหนึ่ง,อีกคนหนีไปได้! ไท่จื่อได้ประกาศให้รางวัลนำจับเป็นเม็ดยาเซิ่งเซียนสิบเม็ด!"หมายเลย 1917 ที่กล่าวรายงานด้วยความเคารพ.
"นำข้อมูลทั้งสองคนมาให้ข้า!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
หมายเลข 1917
ที่นำข้อมูลตำราสองม้วน,เกี่ยวกับกบฏทั้งสองที่รวบรวมมาส่งออกไป.
จงซานที่อ่านข้อมูล,ก่อนที่จะเคาะไปที่โต๊ะเบาๆ.
"หลังจากค้นหาได้อะไรมาบ้าง?"จงซานที่เคาะโต๊ะไปมา,กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,จินอี้เหว่ยได้ส่งคนออกค้นหาแล้ว,ส่วนหยิงเหว่ยเองก็ส่งคนออกหาเช่นกัน,พวกเราได้ตรวจสอบบรรพชนทั้งแปดรุ่น,และตระกูลสาขาทั้งหมด,คนทั้งสองนั้นไม่มีบันทึกเกี่ยวกับอาชญากรรมเลย,เป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจถูกลุ่มอิทธิพสักแห่งยั่วยวน,จึงได้ทรยศต้าเจิ้ง."หมาเลย
1917 กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่เคยมีประวัติอาชญากรรม?
กลายเป็นกบฏอย่างงั้นรึ?ตายหนึ่งและหนีไปได้หนึ่ง?
คนที่หนีไป,มีคนไล่ตามอยู่มากมายแต่ไม่พบร่องรอย,เห็นชัดเจนว่าคุ้นเคยกับต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวัง,เพิ่มคนค้นหาหรือไม่?"หมายเลย
1917 ที่สอบถามออกมา.
"แน่นอน,ว่าต้องเพิ่มคน,ค้นหาในขนาดที่ใหญ่ขึ้น,องค์รักษ์เงา,ห้ามแจ้งเรื่องนี้กับผู้ใด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"หมายเลข1917
ตอบรับ.
"ออกไปได้!"จงซานที่โบกมือ.
"ครับ!"หมายเลข
1917 ที่ร่างกายหายไปกับเงาในทันที.
จงซานที่หลับตาพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
"น่าสนใจ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องเช่นนี้?"จงซานที่เผยท่าทางเย็นชากล่าวกับตัวเอง.
-------------------------------------------------------------
ภพหยาง,ทิศตะวันออกศาลเทวะต้าเจิ้ง.
ผู้บัญชาการค่ายตะวันออก,ทัพหน้าของต้าเจิ้ง.
ผู้บัญชาการแม่ทัพ(จู่เสวย)กองกำลังที่ 1
หลินเซียว,ขณะนั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,ใบหน้าที่เผยท่าทางดีใจจดจ้องมองแผนที่ด้านหน้า.
"ผู้บัญชาการ,สองปีมานี้,ดินแดนสองแห่งถูกพวกเรายึดมาแล้ว,รวมทั้งเขตแดนหงติงแล้ว."เหล่าแม่ทัพ(เจียงจวิน)ที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ใช่,ผู้บัญชาการ,ทัพใหญ่ทั้งสี่,ทัพตะวันออกเร็วที่สุด,แน่นอนว่าพวกเราจะต้องทำหน้าที่เสร็จสิ้นเป็นคนแรกอย่างแน่นอน!"แม่ทัพอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ผู้บัญชาการ,กองทัพของพวกเราจะต้องประสบความสำเร็จที่สุด!"
..................
............
......
เหล่าแม่ทัพนายกองที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,แต่ละคนที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้รุกโชน,การบุกที่รวดเร็วทรงพลัง,หลินเซียวที่จ้องมองเหล่าแม่ทัพทุกคนด้วความพอใจ,ด้วยขวัญกำลังใจที่ดีเยี่ยม,ทำให้พวกเขาสามารถยึดครองดินแดนได้อย่างมีประสิทธิภาพ.
"รายงาน!"
ในเวลาเดียวกัน,ทหารคนหนึ่งที่เร่งรีบวิ่งเข้ามาในห้องโถง.
"เรียนผู้บัญชาการ,ที่ด้านนอกมีคนสองคนขอเข้าพอ,และให้นำสารเข้ามาด้วย,และเน้นย้ำให้ส่งถึงผู้บัญชาการให้ได้!"ทหารคนดังกล่าวที่เอ่ยและยื่นสารดังกล่าวออกไป.
หลินเซียวที่รับมาด้วยความสงสัย,ขณะเปิดออกมาเบาๆ.
---------
ต้าเจิ้งอยู่ในอันตราย,ผู้หลานร้องขออาหลินช่วย!( 大崝危难,侄求援林叔)
--------
อักษรเก้าตัว,เป็นอักขระที่บิดเบี้ยวอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก,ทว่าหลังจากที่หลินเซียวมองดู,ดวงตาหรี่เล็กลงอย่างจริงจัง.
”!”
หลินเซียวไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือเท็จ,ทว่าทันทีที่เห็นสารดังกล่าว,ก็ทำให้เขาบังเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก.
"นำเข้ามา!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,ทว่าเหล่าแม่ทัพนายกองที่อยู่ด้านใน,ต่างก็เผยหน้าประหลาดใจ.
"ครับ!"ทหารคนดังกล่าวที่ออกไป.
จากนั้น,ปรากฏชายสองคน,หนึ่งคนสวมชุดสีเทา,สวมหมวกไม้ไผ่,แขนทั้งสองข้างที่ลอยไปมา,เพราะแขนขาดทั้งสองข้างนั่นเอง.
หลินเซียวที่จ้องมองคนทั้งสอง,ผู้หลาน?
ไม่รู้ว่าเป็นใคร?
"เป็นใครที่ต้องการพบข้า?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นข้า!"ชายแขนขาดที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,ชายแขนขาดที่โค้งคำนับให้กับชายในชุดสีเหลืองด้วยความเคารพ,"เซียนเซิงหวงที่เมตตา,ผู้น้อยจะจดจำไปชั่วชีวิต!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า,ข้าไม่ได้ทำอะไร?
เพียงแค่มีเป้าหมายเดียวกันเท่านั้ฯ,แม้นว่าเจ้าจะแขนขาดทั้งสองข้าง,ทว่าก็ทำให้ข้าโมโหได้เช่นกัน!"ชายในชุดสีเหลือเอ่ย.
จากนั้นชายในชุดสีเหลืองเอ่ยต่อออกมาว่า,"เคยได้ยินถึงกิติศัพท์ของแม่ทัพหลิน,ผู้น้อยไม่ได้มีความสามารถนัก,มีแต่กำลัง,ต้องการเป็นอาสาสมัครเข้าร่วมรบเพื่อช่วยแม่ทัพหลิน,ขณะเดินทางไปยังต้าเจิ้ง! ระหว่างทางนั้น,บังเอิญได้ยินว่าแม่ทัพหลินอยู่ที่นี่,จึงได้เดินทางมา!"
อาสาสมัครรบ? เหล่าแม่ทัพที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"จดหมายนี้เจ้าเป็นคนเขียนรึ?"หลินเซียวกล่าวออกมา.
"เป็นข้าเอง!"ชายแขนขาดที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หืม?"หลินเซียวที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
มีพลังฝึกตนหลอมร่างขั้นสุดท้าย,ทว่าแขนขาด,พลังฝึกตนจึงล่วงหล่นลง,เหลือเพียงก่อตั้งวิญญาณ.
"โปรดให้คนอื่นออกไปก่อน,ข้ามีเรื่องสำคัญต้องการรายงาน!"ชายแขนขาดกล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เรื่องสำคัญ?
มีอะไรสำคัญกัน?"เหล่าแม่ทัพที่รู้สึกไม่ดีนัก,ถึงกับต้องให้พวกเขาออกไป,ต้องการทำอะไรกันแน่?
"แม่ทัพหลิน,พลังฝึกตนข้าก็อย่างที่เห็น,ข้าสามารถเอาศีรษะเป็นประกัน,เป็นเรื่องสำคัญแน่นอน,ข้าไม่กล้าหลอกลวง,หากว่าข้าหลอกลวง,ก็มีแต่ตายเท่านั้น!"ชายแขนขาดที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
หลินเซียวไม่ได้สนใจเหล่าแม่ทัพ(จงเจียง)เขาสามารถมองเห็นผ่านเข้าไปใต้หมวกไม้ไผ,สายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ,ก่อนที่เขาจะสูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"พวกเจ้าออกไปก่อน!"
"ผู้บัญชาการ!"ทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ไป!"หลินเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"ทุกคนที่ไม่สามารถขัดขืนได้,จำต้องรับฟังคำสั่ง.
"ครืนนนน!"ประตูที่ปิดลงเสียงดัง.
"บอกมาว่าเจ้าเป็นใคร!"หลินเซียวที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อาหลิน,ข้าจงเสวียน,อาหลิน,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเกิดปัญหาแล้ว!"ชายแขนขาดที่เอ่ยออกมาด้วยความกระวนกระวายในทันที.
Chapter 1334 Zhong Shan returns, breaks arm
person status
钟山归来,断臂人身份
จงซานกลับมา,สถานะของชายแขนขาด.
"เอ๊ะ?
ลุงแขนขาด,ประกาศจับท่านอย่างงั้นรึ?"
ชายแขนขาดที่จ้องมองไปยังรูปภาพ,พร้อมกับเผยใบหน้าอัปลักษณ์.
"จื่อหยิงหยิง,ข้าต้องไปแล้ว!"ชายแขนขาดที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"?
ทำไม?"จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมาอย่างกระวนกระวายใจ.
"โปรดวางใจ,หากว่าข้ายังมีชีวิต,อีกไม่กี่ปีข้าจะต้องกลับมาหาเจ้า,ตอนนี้ข้ามีเรื่องสำคัญต้องทำ!"ชายแขนขาดที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ได้!"จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมา.
"ข้าเสียแขน,ตอนนี้คงต้องรบกวนเจ้าสักเล็กน้อย!"ชายแขนขาดกล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนรนเล็กน้อย.
"อืม,ลุงแขนขาด,ขอเพียงท่านกล่าว,ข้าจะต้องช่วยอย่างแน่นอน!"
"ในหุบเขาแห่งนี้ข้าได้ตรวจดูแล้ว,ที่เนินนั่นมีหญ้าหม่าหวง,เจ้าไปเก็บมา,หลังจากนี้ข้าจะสอนเจ้ายอมผม,และที่เนิ่นนั่นยังมีเถาวัลย์สีเทา,เจ้าช่วยกรีดยางออกมา,ผสมน้ำย้อมสีผิวให้กับข้าด้วย,และเจ้าแต่งคิ้วให้กับข้าด้วย."ชายแขนขาดที่เอ่ยทำได้แค่ส่ายหน้าไปมา.
"ได้,ได้!"
------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นสองปีถัดมา.
จงซานหลังจากเก็บเกี่ยวที่ทวีปกลาง,ก็ได้นำคนกลุ่มใหญ่,เร่งรีบกลบมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ขณะที่กลับมานั้น,คนกลุ่มใหญ่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง,เมื่อเห็นจงซานกลับมา,ทุกคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
"คารวะเซิ่งหวัง!"
"คารวะเซิ่งหวัง!"
..............................
............
......
เหล่าขุนนางทั้งทางทหารและพลเรือน,ต่างก็กล่าวแสดงความเคารพด้วยความตื่นเต้น,เหล่าคนที่กลับมาพร้อมจงซาน,เมื่อเห็นวาสนาและกรรมวาสนาของต้าเจิ้ง,ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
"นี่มัน,วาสนาของศาลเทวะอย่างงั้นรึ?
มากมายขนาดนี้เลยรึ?"
"โชคดีแล้ว!"
"ฟู่,ต้าเจิ้งทรงพลังจริงๆ!"
..............................
..................
......
ผู้ฝึกตนหลายคนที่เพิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ภายในใจที่ถอนหายใจยาว,การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้เสียเปล่า,นับเป็นการเลือกที่ถูกต้อง.
ขณะที่กลุ่มจงซานเข้ามาใกล้,ก็มีใครบางคนส่งเสียงผ่านเข้ามา,เหล่าเสนาธิการหลายคนที่เริ่งรีบออกมาแสดงความเคารพกับจงซาน.
"เฉินและทุกคนคารวะเซิ่งหวัง,คารวะฮวงโหว! คารวะไท่จื่อ!"ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิน,เหล่าขุนนางกว่าร้อยคนที่ออกมาต้อนรับ.
"ไม่ต้องมากพิธี!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เหล่าขุนนางที่ลุกขึ้นยืน.
"ทุกคนคือข้าราชบริพารใหม่,หลิวอู๋ซ่าง!"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หลิวอู๋ซ่างที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"พาทุกคนไปหาที่พักก่อน!"จงซานสั่งการ.
"รับทราบ!"หลิวอู๋ซ่างที่รับคำสั่งในทันที.
"ขุนนางทุกท่าน,ต้าเจิ้งได้เตรียมที่พักให้กับทุกคนแล้ว,โปรดไปกับหลิงอู๋ซ่าง,แล้วข้าจะเรียกพบอีกครั้ง!"จงซานที่กล่าวกับทุกคน.
"รับทราบ!"ทุกคนที่เดินทางมาจากทวีปกลางที่ตอบรับในทันที.
หลายๆคนที่เผยท่าทางสงสัย,จัดเตรียมไว้แล้ว?
เป็นไปได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าจงซานเพิ่งกลับมาถึงพร้อมกันหรอกรึ?
แน่นอน,ถึงสงสัยแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยออกมา.
"ผู้น้อยผู้บัญชาการจินอี้เหว่ยต้าเจิ้ง,หลิวอู๋ซ่าง,ให้ให้ทุกท่านตามข้ามา!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม,เยี่ยมเลย!"
"ขอบคุณต้องรบกวนเซียนเซิงซือหลิว!"
..................
............
......
ทุกคนที่เอ่ยตอบกันไปมา,ขณะที่ก้าวตามหลิวอู๋ซ่างไป.
ที่อยู่ในเวลานี้เหลือเพียงแค่ขุนนางเก่าของต้าเจิ้งเท่านั้น.
ในเวลาเดียวกัน,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังจงเทียนเป็นสายตาเดียวกัน.
ปราชญ์เทพ? จริงอย่างงั้นรึ? นี่คือปราชญ์เทพ?
กลิ่นอายของจงเทียนที่ถูกเก็บเอาไว้,จึงดูไม่ต่างจากคนทั่วไป,เพียงแค่สิ่งที่แตกต่างก็คือใบหน้าที่เลือนลางถูกปกปิดความสูงศักดิ์,เป็นสิ่งที่เฉพาะสำหรับปราชญ์เทพทุกคน.
เหล่าขุนนางทุกคนที่รับรู้ว่าจงเทียนได้เป็นปราชญ์เทพได้แล้ว,ต้าเจิ้งมีปราชญ์เทพแล้ว.
"ยินดีกับพี่ใหญ่ที่ได้ตำแหน่งปราชญ์เทพผู้ถือครองอำนาจฟ้าดิน!"ไท่จื่อจงเสวียนที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"น้องสาม,ไม่ได้เห็นนานเลย!"จงซานที่กล่าวออกมาพลางถอนหายใจเบา.
ไม่ได้พบนานอย่างงั้นรึ?
ไม่ได้เห็นนาน,นับตั้งแต่ที่จงเสวียนได้ทรยศ,คาดไม่ถึงว่าเขาจะตกตายใช้ชีวิตตัวเองเพื่อจงซาน,ซึ่งเพียงพอที่จะชะล้างความเข้าใจผิดทั้งหมดไป.
"เสี่ยวเสวียนจื่อหมดวันหยุดแล้ว,เจ้ายังยิ้มได้อีกเหรอ!"เซียนเซียนที่อยู่ข้างๆกล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"ใบหน้าของจงเสวียนที่แข็งค้าง,ท่าทางกลายเป็นวุ่นวายเล็กน้อย,ทว่าก็ฟื้นคืนกลับมาในทันทีกับคำกล่าวล้อของตี้เซียนเซียน,จากนั้นก็ส่ายหน้าและฝืนยิ้มออกมา.
"ขุนนางทุกคน,วันนี้กลับไปก่อน,ไม่ว่ามีเรื่องอะไร,อีกสองสามวัน,ค่อยเข้ามารายงานอีกครั้ง!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"ขุนนางทุกคนที่กล่าวตอบรับ.
เหล่าขุนนางของต้าเจิ้งที่สลายไป,เหลืออี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,หนานกงเซิ่งและคนสำคัญที่ยังอยู่.
"เซียนเซียน,หวนจี,พวกเจ้าไปตำหนักเป่าเอ๋อ,ช่วยจัดการเรื่องต่างๆ,ให้เรียบร้อย!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"หวนจีและเป่าเอ๋อพยักหน้ารับ,ส่วนเซียนเซียนที่แลบลิ้นเล็กของนางออกมา.
หลังจากทุกคนกลับไป,จงซานที่นำเหล่าคนสำคัญของต้าเจิ้งกลับไปยังตำหนักเทียนหยวน.
ตำหนักเทียนหยวน,จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะประจำ.
"อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,หลายวันมานี้,ต้องรบกวนพวกเจ้าแล้ว!"จงซานเอ่ย.
"ไม่เลย,เป็นเหล่าทหารในแนวหน้าที่ต้องบุกเบิกดินแดนต่างหากที่ลำบาก!"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"เฮ้เฮ้,เซียนเซิงสุ่ยจิงก่อนหน้านี้อาจจะกังวลเล็กน้อย,ทว่า,พวกเราก็ประสบความสำเร็จผ่านมาได้,ไม่คิดว่ามันลำบากอะไร,หลังจากที่ไท่จื่อได้ตำแหน่งปราชญ์เทพมา,ขวัญกำลังใจของพวกเราก็เพิ่มพูนขึ้นทำให้สามารถยึดครองดินแดนได้โดยง่าย,นอกจากนี้,เหล่าศัตรูเองก็ถูกสั่นคลอนขวัญกำลังใจ,12
พื้นที่,ยี่สิบปี,ภายในยี่สิบปีจะต้องกลายเป็นของต้าเจิ้งทั้งหมด!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"อืม!"จงซานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ.
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งต่างก็เผยท่าทางตื่นเต้นกันไม่น้อย.
"เสวียนเอ๋อ!"จงซานที่จ้องมองไปยังจงเสวียน.
"ฟู่หวง!"จงเสวียนพยักหน้ารับ.
"ข้าได้มอบหมายให้เจ้าเฝ้ามองเรื่องราวทั่วหล้า,มีอะไรที่ผิดปรกติเกิดขึ้นบาง?"จงซานสอบถาม.
"ใต้สวรรค์แห่งนี้?บุตรได้เฝ้ามองมาตลอด,ทว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาเผยท่าทางประหลาดใจ.
"ข้ารับรู้ว่ามันกำลังเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น,เจ้าจงทำนายดูอีกครั้ง,จื่อหยางจิงหง,เจ้าช่วยเสวียนเอ๋อ,พยากรณ์เรื่องราวสำคัญที่จะเกิดขึ้นในโลกหล้า,ข้าสังหรใจไม่ดีนัก!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ!"จื่อหยางจิงหงที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ฟูหวงโปรดวางใจบุตรจะทำเต็มกำลัง!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
จากนั้น,จงซานที่สอบถามสถานการณ์ต่างๆของต้าเจิ้ง,ก่อนที่จะจบการประชุมไม่มีเรื่องอะไรสำคัญนัก.
หลังจากที่ทุกคนถอยออกไปหมด,ภายในตำหนักเทียนหยวน,เหลือเพียงจงซาน,จงซานที่เคาะนิ้วไปที่โต๊ะครุ่นคิด,เพราะว่าบัวหงหลนที่หน้าผาก,บัวหงหลวนสีชมปู่,เดียวเป็นสีน้ำเงิน,เดียวเป็นสีแดง,เป็นสถานการณ์ไม่ชัดเจน,ดังนั้นภายในใจของจงซานจึงไม่สงบ.
ในเวลานี้,เขายังไม่พบเรื่องราวที่ผิดปรกติเลย.
"ออกมา!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"วูซซซซ!"
ภายในห้องโถง,ปรากฏเงาหนึ่งร่างปรากฏขึ้น,คุกเข่าอยู่ที่กลางห้อง.
"องค์รักษ์เงา,หมายเลย 1917,คารวะเซิ่งหวัง!"องค์รักษ์เงาที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม,ระหว่างที่ข้าออกไป,ในวังหลวงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เรียนเซิ่งหวัง,ภายในวังหลวง,สองปีก่อนองค์รักษ์สองคนไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ละเลยหน้าที่,หลังจากนั้นไท่จื่อจงซานได้ประกาศว่าเขาเป็นกบฏต้าเจิ้ง,หนึ่งคนตายอีกหนึ่งหนีไปได้!"หมายเลข 1917 กล่าวรายงาน.
"หืม?
กบฏต้าเจิ้ง?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ครับ,คืนหนึ่งทั้งสองที่บุกรุกตำหนักไท่จื่อจงเสวียน,ดูเหมือนว่าจะขโมยบางอย่างไป,ไท่จื่อลงมือ,สังหารคนหนึ่ง,อีกคนหนีไปได้! ไท่จื่อได้ประกาศให้รางวัลนำจับเป็นเม็ดยาเซิ่งเซียนสิบเม็ด!"หมายเลย 1917 ที่กล่าวรายงานด้วยความเคารพ.
"นำข้อมูลทั้งสองคนมาให้ข้า!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
หมายเลข 1917
ที่นำข้อมูลตำราสองม้วน,เกี่ยวกับกบฏทั้งสองที่รวบรวมมาส่งออกไป.
จงซานที่อ่านข้อมูล,ก่อนที่จะเคาะไปที่โต๊ะเบาๆ.
"หลังจากค้นหาได้อะไรมาบ้าง?"จงซานที่เคาะโต๊ะไปมา,กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,จินอี้เหว่ยได้ส่งคนออกค้นหาแล้ว,ส่วนหยิงเหว่ยเองก็ส่งคนออกหาเช่นกัน,พวกเราได้ตรวจสอบบรรพชนทั้งแปดรุ่น,และตระกูลสาขาทั้งหมด,คนทั้งสองนั้นไม่มีบันทึกเกี่ยวกับอาชญากรรมเลย,เป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจถูกลุ่มอิทธิพสักแห่งยั่วยวน,จึงได้ทรยศต้าเจิ้ง."หมาเลย
1917 กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่เคยมีประวัติอาชญากรรม?
กลายเป็นกบฏอย่างงั้นรึ?ตายหนึ่งและหนีไปได้หนึ่ง?
คนที่หนีไป,มีคนไล่ตามอยู่มากมายแต่ไม่พบร่องรอย,เห็นชัดเจนว่าคุ้นเคยกับต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวัง,เพิ่มคนค้นหาหรือไม่?"หมายเลย
1917 ที่สอบถามออกมา.
"แน่นอน,ว่าต้องเพิ่มคน,ค้นหาในขนาดที่ใหญ่ขึ้น,องค์รักษ์เงา,ห้ามแจ้งเรื่องนี้กับผู้ใด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"หมายเลข1917
ตอบรับ.
"ออกไปได้!"จงซานที่โบกมือ.
"ครับ!"หมายเลข
1917 ที่ร่างกายหายไปกับเงาในทันที.
จงซานที่หลับตาพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
"น่าสนใจ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องเช่นนี้?"จงซานที่เผยท่าทางเย็นชากล่าวกับตัวเอง.
-------------------------------------------------------------
ภพหยาง,ทิศตะวันออกศาลเทวะต้าเจิ้ง.
ผู้บัญชาการค่ายตะวันออก,ทัพหน้าของต้าเจิ้ง.
ผู้บัญชาการแม่ทัพ(จู่เสวย)กองกำลังที่ 1
หลินเซียว,ขณะนั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,ใบหน้าที่เผยท่าทางดีใจจดจ้องมองแผนที่ด้านหน้า.
"ผู้บัญชาการ,สองปีมานี้,ดินแดนสองแห่งถูกพวกเรายึดมาแล้ว,รวมทั้งเขตแดนหงติงแล้ว."เหล่าแม่ทัพ(เจียงจวิน)ที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ใช่,ผู้บัญชาการ,ทัพใหญ่ทั้งสี่,ทัพตะวันออกเร็วที่สุด,แน่นอนว่าพวกเราจะต้องทำหน้าที่เสร็จสิ้นเป็นคนแรกอย่างแน่นอน!"แม่ทัพอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ผู้บัญชาการ,กองทัพของพวกเราจะต้องประสบความสำเร็จที่สุด!"
..................
............
......
เหล่าแม่ทัพนายกองที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,แต่ละคนที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้รุกโชน,การบุกที่รวดเร็วทรงพลัง,หลินเซียวที่จ้องมองเหล่าแม่ทัพทุกคนด้วความพอใจ,ด้วยขวัญกำลังใจที่ดีเยี่ยม,ทำให้พวกเขาสามารถยึดครองดินแดนได้อย่างมีประสิทธิภาพ.
"รายงาน!"
ในเวลาเดียวกัน,ทหารคนหนึ่งที่เร่งรีบวิ่งเข้ามาในห้องโถง.
"เรียนผู้บัญชาการ,ที่ด้านนอกมีคนสองคนขอเข้าพอ,และให้นำสารเข้ามาด้วย,และเน้นย้ำให้ส่งถึงผู้บัญชาการให้ได้!"ทหารคนดังกล่าวที่เอ่ยและยื่นสารดังกล่าวออกไป.
หลินเซียวที่รับมาด้วยความสงสัย,ขณะเปิดออกมาเบาๆ.
---------
ต้าเจิ้งอยู่ในอันตราย,ผู้หลานร้องขออาหลินช่วย!( 大崝危难,侄求援林叔)
--------
อักษรเก้าตัว,เป็นอักขระที่บิดเบี้ยวอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก,ทว่าหลังจากที่หลินเซียวมองดู,ดวงตาหรี่เล็กลงอย่างจริงจัง.
”!”
หลินเซียวไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือเท็จ,ทว่าทันทีที่เห็นสารดังกล่าว,ก็ทำให้เขาบังเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก.
"นำเข้ามา!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,ทว่าเหล่าแม่ทัพนายกองที่อยู่ด้านใน,ต่างก็เผยหน้าประหลาดใจ.
"ครับ!"ทหารคนดังกล่าวที่ออกไป.
จากนั้น,ปรากฏชายสองคน,หนึ่งคนสวมชุดสีเทา,สวมหมวกไม้ไผ่,แขนทั้งสองข้างที่ลอยไปมา,เพราะแขนขาดทั้งสองข้างนั่นเอง.
หลินเซียวที่จ้องมองคนทั้งสอง,ผู้หลาน?
ไม่รู้ว่าเป็นใคร?
"เป็นใครที่ต้องการพบข้า?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นข้า!"ชายแขนขาดที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,ชายแขนขาดที่โค้งคำนับให้กับชายในชุดสีเหลืองด้วยความเคารพ,"เซียนเซิงหวงที่เมตตา,ผู้น้อยจะจดจำไปชั่วชีวิต!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า,ข้าไม่ได้ทำอะไร?
เพียงแค่มีเป้าหมายเดียวกันเท่านั้ฯ,แม้นว่าเจ้าจะแขนขาดทั้งสองข้าง,ทว่าก็ทำให้ข้าโมโหได้เช่นกัน!"ชายในชุดสีเหลือเอ่ย.
จากนั้นชายในชุดสีเหลืองเอ่ยต่อออกมาว่า,"เคยได้ยินถึงกิติศัพท์ของแม่ทัพหลิน,ผู้น้อยไม่ได้มีความสามารถนัก,มีแต่กำลัง,ต้องการเป็นอาสาสมัครเข้าร่วมรบเพื่อช่วยแม่ทัพหลิน,ขณะเดินทางไปยังต้าเจิ้ง! ระหว่างทางนั้น,บังเอิญได้ยินว่าแม่ทัพหลินอยู่ที่นี่,จึงได้เดินทางมา!"
อาสาสมัครรบ? เหล่าแม่ทัพที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"จดหมายนี้เจ้าเป็นคนเขียนรึ?"หลินเซียวกล่าวออกมา.
"เป็นข้าเอง!"ชายแขนขาดที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หืม?"หลินเซียวที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
มีพลังฝึกตนหลอมร่างขั้นสุดท้าย,ทว่าแขนขาด,พลังฝึกตนจึงล่วงหล่นลง,เหลือเพียงก่อตั้งวิญญาณ.
"โปรดให้คนอื่นออกไปก่อน,ข้ามีเรื่องสำคัญต้องการรายงาน!"ชายแขนขาดกล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เรื่องสำคัญ?
มีอะไรสำคัญกัน?"เหล่าแม่ทัพที่รู้สึกไม่ดีนัก,ถึงกับต้องให้พวกเขาออกไป,ต้องการทำอะไรกันแน่?
"แม่ทัพหลิน,พลังฝึกตนข้าก็อย่างที่เห็น,ข้าสามารถเอาศีรษะเป็นประกัน,เป็นเรื่องสำคัญแน่นอน,ข้าไม่กล้าหลอกลวง,หากว่าข้าหลอกลวง,ก็มีแต่ตายเท่านั้น!"ชายแขนขาดที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
หลินเซียวไม่ได้สนใจเหล่าแม่ทัพ(จงเจียง)เขาสามารถมองเห็นผ่านเข้าไปใต้หมวกไม้ไผ,สายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ,ก่อนที่เขาจะสูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"พวกเจ้าออกไปก่อน!"
"ผู้บัญชาการ!"ทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ไป!"หลินเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"ทุกคนที่ไม่สามารถขัดขืนได้,จำต้องรับฟังคำสั่ง.
"ครืนนนน!"ประตูที่ปิดลงเสียงดัง.
"บอกมาว่าเจ้าเป็นใคร!"หลินเซียวที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อาหลิน,ข้าจงเสวียน,อาหลิน,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเกิดปัญหาแล้ว!"ชายแขนขาดที่เอ่ยออกมาด้วยความกระวนกระวายในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น