Immortality Chapter 1333 Breaks the arm person
Chapter 1333 Breaks the arm person
断臂人
ชายแขนขาด.
"ใช่,เทพอสูรลำดับหก,ต้องการควบคุมเขา,ทำให้ทั้งคู่ต่อสู้และตกตายไปพร้อมๆกัน,เขาที่ตายอย่างอนาถ,หากแต่ก่อนที่เขาจะตายเขาก็สามารถลบเชาว์ปัญญาเทพอสูรลำดับที่หกได้ในที่สุด,หากแต่ก็สายไปแล้ว!"เทียนเต๋าจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
ดวงตาของเทียนโจวจื่อที่สั่นไหวไปมา,เผยท่าทางดีใจออกมา.
หลังจากที่เขาเห็นรากเทวะของจงซานแล้ว,เทียนโจวจื่อก็คิดถึงเรื่องบางอย่างได้,เกี่ยวกับตัวเขาในอดีตเขาที่เคยเตรียมหลอมเทพอสูรให้เป็นรากเทวะเป็นของตัวเอง,ต้องไม่ลืมว่ารากเทวะ,คนๆหนึ่งนั้นสามารถหลอมขึ้นมาได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ,ก็ไม่มีข้อยกเว้น.
เทพอสูร,ในอดีตเขาได้หากเทพอสูรเพื่อมาใช้หลอมรากเทวะ,ซึ่งหลังจากนั้นมันได้เพิ่มพลังให้กับเขาเป็นอย่างมาก,โชคดีที่เขาทำสำเร็จ.
ทว่าครั้งนั้นเทียนโจวจื่อได้รับเทพอสูรลำดับ 11
ขณะที่เขาต้องการหลอมมันเป็นรากเทวะ,แต่กลับพบว่ามันยากลำบากมาก,เขาจำเป็นต้องทำให้มันเหมือนจริงทุกอย่าง,ต้องหลอมให้มันสำเร็จก่อนที่มันจะตาย,ไม่เช่นนั้นทุกอย่างก็จะไร้ประโยชน์,การหลอมสิ่งมีชีวิต,ไม่สามารถสังหารได้,เขาเองก็ไม่ได้ลบลบเชาว์ปัญญาได้,ทว่าเขาที่ใช้เทพอสูรที่เพิ่งเกิดไม่เช่นนั้นคงจะไม่สำเร็จแน่.
เขาได้ครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน,ครุ่นคิดมันอย่างระเอียด,การจะหลอมสิ่งมีชีวิตนั้น,จะต้องทำเมื่อครั้งมันเพิ่งเกิด,หรือลิขิตของมันอยู่ในช่วยอ่อนแอที่สุด,ถึงจะสามารถทำสำเร็จ.
เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร,จงซานนั้นต้องโชคดีขนาดใหนกัน.
แน่นอน,เทียนโจวจื่อรู้สึกใจหาย,ทว่าเขาที่พยายามที่จะหาวิธีต่างๆ,กว่าจะสามารถหลอมมันเป็นรากเทวะได้,ทว่าคิดมาถึงตอนนี้,บรรพชนรุ่นแรกที่ทรงพลังยังต้องตกตายไปในท้ายที่สุด,ตัวเขาเองต้องโชคดีเท่าใดกัน?
"เขาได้สติ,ตอนนี้คงต้องการเทียนหลิงจือที่มีตราเทียน!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ประมุข? บรรพชนรุ่นแรกได้สติเมื่อไหร่?"เทียนเต๋าจื่อทีเผยท่าทางสงสัย.
"เมื่อเจ้าออกไปครั้งล่าสุด!"เทียนเต๋าจื่อครุ่นคิดและเอ่ยออกมา.
"ในเวลานั้น?
ไม่ใช่ว่าเป็นช่วงที่จงซานเดินทางไปยังทวีปกลาง,เทียนหลิงจื่อตอนนี้ไม่ใช่ว่าถูกบรรพชนรุ่นที่หนึ่งครอบครองร่างไปแล้วรึ?"เทียนโจวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่!"เทียนเต๊าจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่อย่างงั้นรึ?"เทียนโจวจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
เทียนเต๋าจื่อที่บิดม้วนขนนก,ดวงตาหรี่เล็กลง,"จงซานไม่ใช่คนธรรมดา!"
"หืม?"
"ข้าได้อ่านข้อมูลของจงซานแล้ว,การดำเนินชีวิตของเขา,แม้นว่าจงซานจะยังเยาว์,ทว่าการใช้ชีวิตนั้นแทบไร้ข้อบกพร่อง,แทบไม่มีข้อผิดพลาด,เต็มไปด้วยชัยชนะ,เรื่องนี้ถึงจะไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก,และเขายังเป็นคนที่ทะเยอทะยานแต่กลับผ่านไปได้โดยตลอด,เขามีภรรยาหลายคน,และให้ความสำคัญกับทุกคน,ถึงเขาจะออกไปข้างนอก,มีเหรอที่เขาจะประมาท?
นอกจากนี้,ข้ายังสัมผัสได้ว่า,เขายังไม่ได้ร่างของเทียนหลิงจื่อ!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของเทียนเต๋าจื่อชื่นชมจงซาน,แม้นว่าเทียนโจวจื่อจะไม่ค่อยพอใจนัก,ทว่าก็ต้องยอมรับเช่นกัน.
"ท่านประมุข,ไม่รู้ว่ามีความลับใดในตราเทียน?"เทียนโจวจื่อสอบถาม.
ในเมื่อทุกอย่างเผยออกมาแล้ว,เทียนโจวจื่อจึงได้สอบถามออกไป.
"ตราเทียนนะรึ?"เทียนเต๋าจื่อที่ดูลังเล.
เทียนโจวจื่อที่ชำเลืองมองเทียนเต๋าจื่อ.
"วาสนาของศาลสวรรค์ของเขา,ลิขิต,และพลังของเขาครึ่งหนึ่ง!"เทียนเต๋าจื่อที่เอ่ยออกมาในท้ายที่สุด.
วาสนาทั้งหมด? ลิขิต?
ดวงตาของเทียนโจวจื่อที่หวาดผวา,มากมายขนาดใหนกัน? มีจำนวนมากมายขนาดใหนกัน?
ต้องไม่ลืมว่าการจะเป็นศาลสวรรค์ได้นั้นต้องมีวาสนามหาศาล,อีกทั้งตระกูลเทียนในเวลานั้นยังครอบครองโลกใบใหญ่ไปกว่าครึ่งอีกด้วย,ไม่สงสัยเลยว่า,ตราเทียน,สามารถสังหารคนทั่วหล้า,ไม่มีใครกล้าขัด!
นอกจากนี้ยังมีพลังครึ่งหนึ่งของเทียนตี้อย่างงั้นรึ?
ไม่ต้องเอ่ยถึงเทียนเต๋าจื่อเลย,แม้แต่เทียนโจวจื่อยังปรารถนาขึ้นมาเช่นกัน.
"ในเวลานี้,ข้าจะให้เจ้าเตรียมตัวเดินทางไปยังทวีปภาคเหนือ!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ย.
---------------------------------------------------
หลังจากเสร็จสิ้นธุระในทวีปกลาง.
กลุ่มของจงซานที่เตรียมเดินทางกลับไปยังทวีปเหนืออย่างเป็นทางกลาง.
การเดินทางกลับนั้น,นับว่าค่อนข้างเร็ว,ซึ่งมีการหยุดจัดการบางเรื่องระหว่างทางด้วย.
"เหล่าเยว่,คนของตำหนักกลางและวิหารกลางนำกลับไปด้วยหรือไม่!"เป่าเอ๋อเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ตำหนักกลางเป็นของเจ้า,นอกจากนี้ยังมี,เต๋าจวิน,เจิ้นจวิน,เจิ้นเหรินเป็นจำนวนมาก,หากพวกเราไม่นำไปด้วย,แล้วควรจะมอบให้กับคนอื่นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แน่นอนว่าไม่,ตำหนักกลางพวกเราจะต้องนำกลับต้าเจิ้ง,เหมือนกับวิหารเทียนหยิน,เพียงแค่คนจำนวนมากนั้น......!”เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
"คนจำนวนมากนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ,ปล่อยให้เซิ่งกงเป้าเป็นคนจัดการ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
"เจ้าไม่ได้อยู่นานแล้ว,ไม่รู้ว่าเวลานี้ตำหนักของเจ้าเปลี่ยนเป็นแบบใดบ้าง!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"เหล่าเยว่หลอกข้าอย่างงั้นรึ?
ตำหนักของข้านั้นเป็นรูปแบบเดิม,แน่นอนว่ายังคงอยู่ในสภาพดี,เหล่าเยว่,พวกเราคงต้องใช้เวลาสักเล็กน้อย,ข้าจำเป็นต้องคัดเลือกคนก่อนนำกลับไป!"เป่าเอ๋อครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"อืม,แล้วแต่เจ้า!"เกี่ยวกับเรื่องนี้จะไม่ให้จงซานรับปากได้อย่างไร?
-----------------------------------------------------
ตลอดการเดินทางกลับไปยังทวีปภาคเหนือ,ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวไม่ได้มีเรื่องสำคัญใดๆเกิดขึ้น,ทุกอย่างเป็นไปด้วยความสงบ.
ส่วนเทือกเขาเทียนเซี่ยนั้นปิดเงียบไม่มีอะไรผิดสังเกต.
ในเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งทิศตะวันออกของสวรรค์สวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ที่ด้านนอกเมือง,เป็นที่อยู่ของปุถุชน.
ในหุบเขาแห่งหนึ่งพื้นที่รอบๆที่ค่อนข้างเงียบสงบ.
ในหุบเขาดังกล่าวมีทะเลสาปเล็กๆ,และมีกระท่อมขนาดเล็กด้วย.
เด็กน้อยคนหนึ่ง,ที่สะพ่ายกระเป่าด้านหลัง,พร้อมกับใช้เชือกปีนป่ายภูเขา,ก่อนที่ค่อยๆหย่อนร่างลงไปในหุบเขาดังกล่าว,เด็กน้อยที่เริ่มบำเพ็ญ,ทว่ากลับมีพลังฝึกตนแสนจะต่ำเป็นอย่างมาก,เพียงแค่ปุถุชนในชั้นโห่วเทียนขั้นที่หก,แม้แต่เซียนเทียนยังไปไม่ถึง,ไม่ต้องเอ่ยถึงแกนทองหรือก่อตั้งวิญญาณเลย.
"ปัง!"
เด็กน้อยที่ลงไปยืนบนพื้น,ก่อนที่จะล้มลงเกลือกกลิ้งคลุกฝุ่นเปื้อนไปทั่วร่าง.
ทว่าเด็กน้อยหาได้กลัวที่จะบาดเจ็บแม้แต่น้อย,ขณะที่นางปัดฝุ่น,ก่อนที่จะลุกขึ้นวิ่งตรงไปยังกระท่อมขนาดเล็กในทันที.
"ปัง,ปัง,ปัง.....!”เด็กสาวที่เคาะไปที่ประตูไปมาเสียงดัง.
"ท่านลุงแขนขาด,นี่ข้าเอง,จื่อหยิงหยิง,ท่านออกมาดูสิว่าเขานำอะไรมาให้ท่าน?"เด็กสาวที่เคาะไปที่ประตูกระท่อมไปมา.
"แอดๆๆ!”
ประตูกระท่อมที่เปิดออก,จากด้านใน,ปรากฏชายคนหนึ่งที่แขนทั้งสองข้างขาด,ใบหน้ามีบาดแผลยาว,หน้าตาที่ค่อนข้างอัปลักษณ์,แขนทั้งสองข้างที่ขาดออก,ยังมีรอยโลหิตที่แห้งกรังติดอยู่,ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้.
"ลุงแขนขาด,ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?"เด็กสาวที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
เห็นท่าทางเป็นกังวลของจื่อหยิงหยิง,ชายคนดังกล่าวที่เผยยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มที่หาได้ยาก.
"ดีขึ้นมากแล้ว,หลายวันมานี้ต้องขอบคุณเจ้ามาก!"ชายคนดังกล่าวเผยยิ้มอย่างขมขื่น.
"ลุงแขนขาด,ท่านร้ายกาจจริงๆ,ข้าได้รับฟังคำพูดของท่าน,ด้วยการบำเพ็ญ,หนึ่งเดือน,เพียงแค่หนึ่งเดือน,ข้ายกระดับจากขั้นที่สามไปยังขั้นที่หก,หากว่าตระกูสายตรงรู้เรื่อง,พวกเขาจะต้องหวาดผวาอย่างแน่นอน."จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"เจ้าบอกใครแล้วอย่างงั้นรึ?"ชายคนดังกล่าวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แน่นอนว่าไม่,ข้าทำตามลุงแขนขาดทุกอย่าง,นอกจากนี้ท่านแม่ยังเคยเล่าให้ข้าฟัง,บิดาของข้าในอดีตนั้นเป็นผู้เยาว์ตระกูลสาขา,เป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่ดี,ท้ายที่สุดเพราะความอิจฉาจึงถูกสังหาร,แม้นว่าข้าจะไม่รู้รายระเอียดมากนัก,ทว่าเรื่องนี้ข้าไม่มีทางบอกคนอื่นอย่างแน่นอน!"จื่อหยิงที่ขบริมฝีปากเล็กๆ,แสดงถึงความสำคัญ.
"ดีแล้ว!"ชายคนดังกล่าวที่พยักหน้าลับ.
"เอาล่ะ,ท่านดูนี้,ข้าไปพบสิ่งใดมา!"จื่อหยางจิงหงที่นำสัมภาระด้านหลังออกมา.
"ข้านำเสื้อผ้าของบิดาของข้ามา,เลือดบนร่างของท่าน,ข้าจะช่วยทำความสะอาดและเปลี่ยนให้เอง."
"ดูนี่,เป็นของล้ำค่าอย่างแน่นอน,ท่านดูว่าเป็นประโยชน์กับท่านหรือไม่!"จื่อหยิงหยิงที่นำขวดหยกขนาดเล็กออกมา.
"เปิดขวด!"ชายคนดังกล่าวเอ่ย.
ชายคนดังกล่าวที่เปิดฝาขวด,ทันใดนั้นกลิ่นที่หอมฟุ้งกระจายไปทั่ว.
"หอมจริงๆ,ข้ายังต้องการกินมันเลย!"ปากของจื่อหยิงหยิงที่กลืนน้ำลายลงคอ,ทว่านางที่อดทนยื่นไปให้ชายคนดังกล่าว.
"เม็ดยาปู่หยวนระดับสอง?"ชายคนดังกล่าวที่ขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นก็ฝืนยิ้มออกมา.
"เป็นอะไร? ไม่สามารถช่วยท่านได้อย่างงั้นรึ?"จื่อหยิงหยิงที่เผยท่าทางเศร้าใจ.
"ไม่,เม็ดยาปู่หยวนระดับสองเวลานี้,ดีที่สุดแล้ว,แม้นว่าจะไม่สามารถรักษาแขนของข้าได้,ทว่าก็สามารถฟื้นฟูทำให้ข้ากลับมาอยู่ในสภาพดีที่สุด!..,เฮ้อ!"ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยความขมขื่น.
"มีอะไรรึ? บอกข้าได้!"จื่อหยิงหยิงที่เผยท่าทางสงสัย.
"เฮ้,ไม่มีอะไร,เกี่ยวกับยานี้,สองเดือนที่แล้ว,ข้าแทบจะไม่เห็นมันอยู่ในสายตา,และคร้านที่จะหลอมมันขึ้นมาด้วยซ้ำ,เม็ดยามากมายที่ข้าหลอมขึ้นในอดีตนั้น,แทบไม่สามารถจำชื่อมันได้!"ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความเสียงขืนขม.
"ท่านลุงร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
สามารถปรุงยาได้ด้วยรึ? ดีเลย,ข้าไม่ต้องการกลับไปเรียนกับเจ้าแก่อมหิตนั่นแล้ว,เจ้าแก่นั่นหวงวิชามากมาย,ข้าขอเรียนกับท่านก็แล้วกัน."จื่อหยิงหยิงที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ชายคนดังกล่าวที่จ้องมองจื่อหยิงหยิงด้วยความลึกล้ำ,"ข้าได้รับภัยพิบัติในทันทีทันใด,โชคดีได้เจ้าช่วยเอาไว้,หากว่าผ่านความยากลำบากนี้ไปได้,ทางตำหนักจะต้องมอบโชควาสนาให้กับเจ้าคืนอย่างดีแน่นอน!"
"ตำหนัก?
ตำหนักอะไร?"จื่อหยิงหยิงที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
ชายคนดังกล่าวที่เผยยิ้มออกมา,ส่ายหน้าไปมา,"ป้อนยาให้กับข้า,ช่วยข้าทำความสะอาดและเปลี่ยนเสื้อผ้า!"
"ได้!"จื่อหยิงหยิงที่รับคำในทันที.
นางที่ป้อนยาชายคนดังกล่าว,ก่อนที่จะพาไปยังข้างๆทะเลสาบ,ทำความสะอาดโลหิตให้กับเขา,และชำระล้างร่างกายให้.
ชายคนคนดังกล่าวที่ดูดซับเม็ดยาอย่างรวดเร็ว.
ขณะที่จื่อหยิงหยิงชำระล้างโลหิตทั้งหมดให้เขา,พร้อมกับเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าของบิดานางให้กับชายคนดังกล่าวเสร็จ.
"แปลก,แปลกมาก!"จื่อหยางที่กำลังอ่านข้อมูลบางอย่าง.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"ลุงแขนขาด,หลังจากใส่เสื้อผ้าแล้ว,ทำไมท่านถึงได้ดูคล้ายกับขุนพลเทียนปิงล่ะ?
ลุงแขนขาด,หรือว่าท่านคือเทียนปิงกัน?"จื่อหยิงหยิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เทียนปิง?
เจ้าเคยเห็นอย่างงั้นรึ?"ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้อะไรเช่นกัน,ทว่าทางวังหลวงนั้นได้ส่งภาพออกมา,มันได้กระจายไปทั่วเมืองต่างๆเกี่ยวกับรูปของเทียนปิง,ใช่,ขณะที่ท่านอยู่ที่นี่,ข้าก็รับมันมา,ข้าได้นำกระดาษดังกล่าวมาใช้,ขณะที่ข้าจะเข้าห้องน้ำ,มันไม่มีกระดาษชำระ,ข้าจึงได้ใช้มันฉีกออกเป็นสองส่วน,ใช้ไปแล้วส่วนหนึ่ง!"จื่อหยิงหยิงที่หัวเราะร่วน.
จากนั้น,นางก็นำรูปที่มีครึ่งหนึ่งออกมา.
"เอ๊ะ?
เหมือนจริงๆ,ลุงแขนขาด,นี่มัน,เป็นท่านอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าหากว่าไม่มีแผลเป็น,ต้องเป็นท่านแน่นอน,แต่เขามีแขนสองข้าง,ท่าไม่มี! แต่ก็ดูเหมือนท่านจริงๆ!"จื่อหยางหยิงหยิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ชายแขนขาดที่จ้องมองดูรูป,ที่ด้านล่างนั้นมีอักษรเขียนเป็นข้อความรางวัลนำจับ.
อักษรด้านล่างที่เขียนเกี่ยวกับรางวัลนำจับ:
ประกาศรางวัลนำจับกบฏต้าเจิ้ง,หากใครเห็นบุคคลดังกล่าว,ให้สังหาร,นำศีรษะมาขึ้นรางวัลได้ทุกเมืองของทางการ,เพื่อแลกเม็ดยาเซิ่งเซียนสิบเม็ด.
---------ศาลเทวะต้าเจิ้ง,ไท่จื่อจงเสวียน,ประกาศ!
"สารเลว!"ชายแขนขาดที่ดวงตาแดงซาน.
เขาแทบไม่สามารถระงับความโกรธเอาไว้ได้,แต่ก็ต้องสูดหายใจลึก,เก็บความโกรธนี้ไว้.
Chapter 1333 Breaks the arm person
断臂人
ชายแขนขาด.
"ใช่,เทพอสูรลำดับหก,ต้องการควบคุมเขา,ทำให้ทั้งคู่ต่อสู้และตกตายไปพร้อมๆกัน,เขาที่ตายอย่างอนาถ,หากแต่ก่อนที่เขาจะตายเขาก็สามารถลบเชาว์ปัญญาเทพอสูรลำดับที่หกได้ในที่สุด,หากแต่ก็สายไปแล้ว!"เทียนเต๋าจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
ดวงตาของเทียนโจวจื่อที่สั่นไหวไปมา,เผยท่าทางดีใจออกมา.
หลังจากที่เขาเห็นรากเทวะของจงซานแล้ว,เทียนโจวจื่อก็คิดถึงเรื่องบางอย่างได้,เกี่ยวกับตัวเขาในอดีตเขาที่เคยเตรียมหลอมเทพอสูรให้เป็นรากเทวะเป็นของตัวเอง,ต้องไม่ลืมว่ารากเทวะ,คนๆหนึ่งนั้นสามารถหลอมขึ้นมาได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ,ก็ไม่มีข้อยกเว้น.
เทพอสูร,ในอดีตเขาได้หากเทพอสูรเพื่อมาใช้หลอมรากเทวะ,ซึ่งหลังจากนั้นมันได้เพิ่มพลังให้กับเขาเป็นอย่างมาก,โชคดีที่เขาทำสำเร็จ.
ทว่าครั้งนั้นเทียนโจวจื่อได้รับเทพอสูรลำดับ 11
ขณะที่เขาต้องการหลอมมันเป็นรากเทวะ,แต่กลับพบว่ามันยากลำบากมาก,เขาจำเป็นต้องทำให้มันเหมือนจริงทุกอย่าง,ต้องหลอมให้มันสำเร็จก่อนที่มันจะตาย,ไม่เช่นนั้นทุกอย่างก็จะไร้ประโยชน์,การหลอมสิ่งมีชีวิต,ไม่สามารถสังหารได้,เขาเองก็ไม่ได้ลบลบเชาว์ปัญญาได้,ทว่าเขาที่ใช้เทพอสูรที่เพิ่งเกิดไม่เช่นนั้นคงจะไม่สำเร็จแน่.
เขาได้ครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน,ครุ่นคิดมันอย่างระเอียด,การจะหลอมสิ่งมีชีวิตนั้น,จะต้องทำเมื่อครั้งมันเพิ่งเกิด,หรือลิขิตของมันอยู่ในช่วยอ่อนแอที่สุด,ถึงจะสามารถทำสำเร็จ.
เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร,จงซานนั้นต้องโชคดีขนาดใหนกัน.
แน่นอน,เทียนโจวจื่อรู้สึกใจหาย,ทว่าเขาที่พยายามที่จะหาวิธีต่างๆ,กว่าจะสามารถหลอมมันเป็นรากเทวะได้,ทว่าคิดมาถึงตอนนี้,บรรพชนรุ่นแรกที่ทรงพลังยังต้องตกตายไปในท้ายที่สุด,ตัวเขาเองต้องโชคดีเท่าใดกัน?
"เขาได้สติ,ตอนนี้คงต้องการเทียนหลิงจือที่มีตราเทียน!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ประมุข? บรรพชนรุ่นแรกได้สติเมื่อไหร่?"เทียนเต๋าจื่อทีเผยท่าทางสงสัย.
"เมื่อเจ้าออกไปครั้งล่าสุด!"เทียนเต๋าจื่อครุ่นคิดและเอ่ยออกมา.
"ในเวลานั้น?
ไม่ใช่ว่าเป็นช่วงที่จงซานเดินทางไปยังทวีปกลาง,เทียนหลิงจื่อตอนนี้ไม่ใช่ว่าถูกบรรพชนรุ่นที่หนึ่งครอบครองร่างไปแล้วรึ?"เทียนโจวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่!"เทียนเต๊าจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่อย่างงั้นรึ?"เทียนโจวจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
เทียนเต๋าจื่อที่บิดม้วนขนนก,ดวงตาหรี่เล็กลง,"จงซานไม่ใช่คนธรรมดา!"
"หืม?"
"ข้าได้อ่านข้อมูลของจงซานแล้ว,การดำเนินชีวิตของเขา,แม้นว่าจงซานจะยังเยาว์,ทว่าการใช้ชีวิตนั้นแทบไร้ข้อบกพร่อง,แทบไม่มีข้อผิดพลาด,เต็มไปด้วยชัยชนะ,เรื่องนี้ถึงจะไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก,และเขายังเป็นคนที่ทะเยอทะยานแต่กลับผ่านไปได้โดยตลอด,เขามีภรรยาหลายคน,และให้ความสำคัญกับทุกคน,ถึงเขาจะออกไปข้างนอก,มีเหรอที่เขาจะประมาท?
นอกจากนี้,ข้ายังสัมผัสได้ว่า,เขายังไม่ได้ร่างของเทียนหลิงจื่อ!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของเทียนเต๋าจื่อชื่นชมจงซาน,แม้นว่าเทียนโจวจื่อจะไม่ค่อยพอใจนัก,ทว่าก็ต้องยอมรับเช่นกัน.
"ท่านประมุข,ไม่รู้ว่ามีความลับใดในตราเทียน?"เทียนโจวจื่อสอบถาม.
ในเมื่อทุกอย่างเผยออกมาแล้ว,เทียนโจวจื่อจึงได้สอบถามออกไป.
"ตราเทียนนะรึ?"เทียนเต๋าจื่อที่ดูลังเล.
เทียนโจวจื่อที่ชำเลืองมองเทียนเต๋าจื่อ.
"วาสนาของศาลสวรรค์ของเขา,ลิขิต,และพลังของเขาครึ่งหนึ่ง!"เทียนเต๋าจื่อที่เอ่ยออกมาในท้ายที่สุด.
วาสนาทั้งหมด? ลิขิต?
ดวงตาของเทียนโจวจื่อที่หวาดผวา,มากมายขนาดใหนกัน? มีจำนวนมากมายขนาดใหนกัน?
ต้องไม่ลืมว่าการจะเป็นศาลสวรรค์ได้นั้นต้องมีวาสนามหาศาล,อีกทั้งตระกูลเทียนในเวลานั้นยังครอบครองโลกใบใหญ่ไปกว่าครึ่งอีกด้วย,ไม่สงสัยเลยว่า,ตราเทียน,สามารถสังหารคนทั่วหล้า,ไม่มีใครกล้าขัด!
นอกจากนี้ยังมีพลังครึ่งหนึ่งของเทียนตี้อย่างงั้นรึ?
ไม่ต้องเอ่ยถึงเทียนเต๋าจื่อเลย,แม้แต่เทียนโจวจื่อยังปรารถนาขึ้นมาเช่นกัน.
"ในเวลานี้,ข้าจะให้เจ้าเตรียมตัวเดินทางไปยังทวีปภาคเหนือ!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ย.
---------------------------------------------------
หลังจากเสร็จสิ้นธุระในทวีปกลาง.
กลุ่มของจงซานที่เตรียมเดินทางกลับไปยังทวีปเหนืออย่างเป็นทางกลาง.
การเดินทางกลับนั้น,นับว่าค่อนข้างเร็ว,ซึ่งมีการหยุดจัดการบางเรื่องระหว่างทางด้วย.
"เหล่าเยว่,คนของตำหนักกลางและวิหารกลางนำกลับไปด้วยหรือไม่!"เป่าเอ๋อเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ตำหนักกลางเป็นของเจ้า,นอกจากนี้ยังมี,เต๋าจวิน,เจิ้นจวิน,เจิ้นเหรินเป็นจำนวนมาก,หากพวกเราไม่นำไปด้วย,แล้วควรจะมอบให้กับคนอื่นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แน่นอนว่าไม่,ตำหนักกลางพวกเราจะต้องนำกลับต้าเจิ้ง,เหมือนกับวิหารเทียนหยิน,เพียงแค่คนจำนวนมากนั้น......!”เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
"คนจำนวนมากนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ,ปล่อยให้เซิ่งกงเป้าเป็นคนจัดการ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
"เจ้าไม่ได้อยู่นานแล้ว,ไม่รู้ว่าเวลานี้ตำหนักของเจ้าเปลี่ยนเป็นแบบใดบ้าง!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"เหล่าเยว่หลอกข้าอย่างงั้นรึ?
ตำหนักของข้านั้นเป็นรูปแบบเดิม,แน่นอนว่ายังคงอยู่ในสภาพดี,เหล่าเยว่,พวกเราคงต้องใช้เวลาสักเล็กน้อย,ข้าจำเป็นต้องคัดเลือกคนก่อนนำกลับไป!"เป่าเอ๋อครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"อืม,แล้วแต่เจ้า!"เกี่ยวกับเรื่องนี้จะไม่ให้จงซานรับปากได้อย่างไร?
-----------------------------------------------------
ตลอดการเดินทางกลับไปยังทวีปภาคเหนือ,ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวไม่ได้มีเรื่องสำคัญใดๆเกิดขึ้น,ทุกอย่างเป็นไปด้วยความสงบ.
ส่วนเทือกเขาเทียนเซี่ยนั้นปิดเงียบไม่มีอะไรผิดสังเกต.
ในเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งทิศตะวันออกของสวรรค์สวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ที่ด้านนอกเมือง,เป็นที่อยู่ของปุถุชน.
ในหุบเขาแห่งหนึ่งพื้นที่รอบๆที่ค่อนข้างเงียบสงบ.
ในหุบเขาดังกล่าวมีทะเลสาปเล็กๆ,และมีกระท่อมขนาดเล็กด้วย.
เด็กน้อยคนหนึ่ง,ที่สะพ่ายกระเป่าด้านหลัง,พร้อมกับใช้เชือกปีนป่ายภูเขา,ก่อนที่ค่อยๆหย่อนร่างลงไปในหุบเขาดังกล่าว,เด็กน้อยที่เริ่มบำเพ็ญ,ทว่ากลับมีพลังฝึกตนแสนจะต่ำเป็นอย่างมาก,เพียงแค่ปุถุชนในชั้นโห่วเทียนขั้นที่หก,แม้แต่เซียนเทียนยังไปไม่ถึง,ไม่ต้องเอ่ยถึงแกนทองหรือก่อตั้งวิญญาณเลย.
"ปัง!"
เด็กน้อยที่ลงไปยืนบนพื้น,ก่อนที่จะล้มลงเกลือกกลิ้งคลุกฝุ่นเปื้อนไปทั่วร่าง.
ทว่าเด็กน้อยหาได้กลัวที่จะบาดเจ็บแม้แต่น้อย,ขณะที่นางปัดฝุ่น,ก่อนที่จะลุกขึ้นวิ่งตรงไปยังกระท่อมขนาดเล็กในทันที.
"ปัง,ปัง,ปัง.....!”เด็กสาวที่เคาะไปที่ประตูไปมาเสียงดัง.
"ท่านลุงแขนขาด,นี่ข้าเอง,จื่อหยิงหยิง,ท่านออกมาดูสิว่าเขานำอะไรมาให้ท่าน?"เด็กสาวที่เคาะไปที่ประตูกระท่อมไปมา.
"แอดๆๆ!”
ประตูกระท่อมที่เปิดออก,จากด้านใน,ปรากฏชายคนหนึ่งที่แขนทั้งสองข้างขาด,ใบหน้ามีบาดแผลยาว,หน้าตาที่ค่อนข้างอัปลักษณ์,แขนทั้งสองข้างที่ขาดออก,ยังมีรอยโลหิตที่แห้งกรังติดอยู่,ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้.
"ลุงแขนขาด,ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?"เด็กสาวที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
เห็นท่าทางเป็นกังวลของจื่อหยิงหยิง,ชายคนดังกล่าวที่เผยยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มที่หาได้ยาก.
"ดีขึ้นมากแล้ว,หลายวันมานี้ต้องขอบคุณเจ้ามาก!"ชายคนดังกล่าวเผยยิ้มอย่างขมขื่น.
"ลุงแขนขาด,ท่านร้ายกาจจริงๆ,ข้าได้รับฟังคำพูดของท่าน,ด้วยการบำเพ็ญ,หนึ่งเดือน,เพียงแค่หนึ่งเดือน,ข้ายกระดับจากขั้นที่สามไปยังขั้นที่หก,หากว่าตระกูสายตรงรู้เรื่อง,พวกเขาจะต้องหวาดผวาอย่างแน่นอน."จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"เจ้าบอกใครแล้วอย่างงั้นรึ?"ชายคนดังกล่าวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แน่นอนว่าไม่,ข้าทำตามลุงแขนขาดทุกอย่าง,นอกจากนี้ท่านแม่ยังเคยเล่าให้ข้าฟัง,บิดาของข้าในอดีตนั้นเป็นผู้เยาว์ตระกูลสาขา,เป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่ดี,ท้ายที่สุดเพราะความอิจฉาจึงถูกสังหาร,แม้นว่าข้าจะไม่รู้รายระเอียดมากนัก,ทว่าเรื่องนี้ข้าไม่มีทางบอกคนอื่นอย่างแน่นอน!"จื่อหยิงที่ขบริมฝีปากเล็กๆ,แสดงถึงความสำคัญ.
"ดีแล้ว!"ชายคนดังกล่าวที่พยักหน้าลับ.
"เอาล่ะ,ท่านดูนี้,ข้าไปพบสิ่งใดมา!"จื่อหยางจิงหงที่นำสัมภาระด้านหลังออกมา.
"ข้านำเสื้อผ้าของบิดาของข้ามา,เลือดบนร่างของท่าน,ข้าจะช่วยทำความสะอาดและเปลี่ยนให้เอง."
"ดูนี่,เป็นของล้ำค่าอย่างแน่นอน,ท่านดูว่าเป็นประโยชน์กับท่านหรือไม่!"จื่อหยิงหยิงที่นำขวดหยกขนาดเล็กออกมา.
"เปิดขวด!"ชายคนดังกล่าวเอ่ย.
ชายคนดังกล่าวที่เปิดฝาขวด,ทันใดนั้นกลิ่นที่หอมฟุ้งกระจายไปทั่ว.
"หอมจริงๆ,ข้ายังต้องการกินมันเลย!"ปากของจื่อหยิงหยิงที่กลืนน้ำลายลงคอ,ทว่านางที่อดทนยื่นไปให้ชายคนดังกล่าว.
"เม็ดยาปู่หยวนระดับสอง?"ชายคนดังกล่าวที่ขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นก็ฝืนยิ้มออกมา.
"เป็นอะไร? ไม่สามารถช่วยท่านได้อย่างงั้นรึ?"จื่อหยิงหยิงที่เผยท่าทางเศร้าใจ.
"ไม่,เม็ดยาปู่หยวนระดับสองเวลานี้,ดีที่สุดแล้ว,แม้นว่าจะไม่สามารถรักษาแขนของข้าได้,ทว่าก็สามารถฟื้นฟูทำให้ข้ากลับมาอยู่ในสภาพดีที่สุด!..,เฮ้อ!"ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยความขมขื่น.
"มีอะไรรึ? บอกข้าได้!"จื่อหยิงหยิงที่เผยท่าทางสงสัย.
"เฮ้,ไม่มีอะไร,เกี่ยวกับยานี้,สองเดือนที่แล้ว,ข้าแทบจะไม่เห็นมันอยู่ในสายตา,และคร้านที่จะหลอมมันขึ้นมาด้วยซ้ำ,เม็ดยามากมายที่ข้าหลอมขึ้นในอดีตนั้น,แทบไม่สามารถจำชื่อมันได้!"ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความเสียงขืนขม.
"ท่านลุงร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
สามารถปรุงยาได้ด้วยรึ? ดีเลย,ข้าไม่ต้องการกลับไปเรียนกับเจ้าแก่อมหิตนั่นแล้ว,เจ้าแก่นั่นหวงวิชามากมาย,ข้าขอเรียนกับท่านก็แล้วกัน."จื่อหยิงหยิงที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ชายคนดังกล่าวที่จ้องมองจื่อหยิงหยิงด้วยความลึกล้ำ,"ข้าได้รับภัยพิบัติในทันทีทันใด,โชคดีได้เจ้าช่วยเอาไว้,หากว่าผ่านความยากลำบากนี้ไปได้,ทางตำหนักจะต้องมอบโชควาสนาให้กับเจ้าคืนอย่างดีแน่นอน!"
"ตำหนัก?
ตำหนักอะไร?"จื่อหยิงหยิงที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
ชายคนดังกล่าวที่เผยยิ้มออกมา,ส่ายหน้าไปมา,"ป้อนยาให้กับข้า,ช่วยข้าทำความสะอาดและเปลี่ยนเสื้อผ้า!"
"ได้!"จื่อหยิงหยิงที่รับคำในทันที.
นางที่ป้อนยาชายคนดังกล่าว,ก่อนที่จะพาไปยังข้างๆทะเลสาบ,ทำความสะอาดโลหิตให้กับเขา,และชำระล้างร่างกายให้.
ชายคนคนดังกล่าวที่ดูดซับเม็ดยาอย่างรวดเร็ว.
ขณะที่จื่อหยิงหยิงชำระล้างโลหิตทั้งหมดให้เขา,พร้อมกับเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าของบิดานางให้กับชายคนดังกล่าวเสร็จ.
"แปลก,แปลกมาก!"จื่อหยางที่กำลังอ่านข้อมูลบางอย่าง.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"ลุงแขนขาด,หลังจากใส่เสื้อผ้าแล้ว,ทำไมท่านถึงได้ดูคล้ายกับขุนพลเทียนปิงล่ะ?
ลุงแขนขาด,หรือว่าท่านคือเทียนปิงกัน?"จื่อหยิงหยิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เทียนปิง?
เจ้าเคยเห็นอย่างงั้นรึ?"ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้อะไรเช่นกัน,ทว่าทางวังหลวงนั้นได้ส่งภาพออกมา,มันได้กระจายไปทั่วเมืองต่างๆเกี่ยวกับรูปของเทียนปิง,ใช่,ขณะที่ท่านอยู่ที่นี่,ข้าก็รับมันมา,ข้าได้นำกระดาษดังกล่าวมาใช้,ขณะที่ข้าจะเข้าห้องน้ำ,มันไม่มีกระดาษชำระ,ข้าจึงได้ใช้มันฉีกออกเป็นสองส่วน,ใช้ไปแล้วส่วนหนึ่ง!"จื่อหยิงหยิงที่หัวเราะร่วน.
จากนั้น,นางก็นำรูปที่มีครึ่งหนึ่งออกมา.
"เอ๊ะ?
เหมือนจริงๆ,ลุงแขนขาด,นี่มัน,เป็นท่านอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าหากว่าไม่มีแผลเป็น,ต้องเป็นท่านแน่นอน,แต่เขามีแขนสองข้าง,ท่าไม่มี! แต่ก็ดูเหมือนท่านจริงๆ!"จื่อหยางหยิงหยิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ชายแขนขาดที่จ้องมองดูรูป,ที่ด้านล่างนั้นมีอักษรเขียนเป็นข้อความรางวัลนำจับ.
อักษรด้านล่างที่เขียนเกี่ยวกับรางวัลนำจับ:
ประกาศรางวัลนำจับกบฏต้าเจิ้ง,หากใครเห็นบุคคลดังกล่าว,ให้สังหาร,นำศีรษะมาขึ้นรางวัลได้ทุกเมืองของทางการ,เพื่อแลกเม็ดยาเซิ่งเซียนสิบเม็ด.
---------ศาลเทวะต้าเจิ้ง,ไท่จื่อจงเสวียน,ประกาศ!
"สารเลว!"ชายแขนขาดที่ดวงตาแดงซาน.
เขาแทบไม่สามารถระงับความโกรธเอาไว้ได้,แต่ก็ต้องสูดหายใจลึก,เก็บความโกรธนี้ไว้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
เทียนปิงคือใครหว่า จำไม่ได้ล่ะ ตัวละคนเยอะเกิน
ตอบลบ