Immortality Chapter 1303 Buddha head
Chapter 1303 Buddha head
佛头
เศียรอรหันต์
"หากเจ้ากล้าแส่,ข้าจะสังหารเจ้าทั้งตระกูล!"
คำพูดของตี้เสวียนชา,เต็มไปด้วยจิตสังหาร,ข่มขู่ปราชญ์เทพ,ทว่าม่อจื่อ,กับเอ่ยออกมาว่า,ไม่สามารถช่วยยูไลได้.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆส่งเสียงดังอื้ออึง,ความรู้สึกหนักอึ้งสั่นไหวไปมา,ร่างกายที่สั่นสะท้านด้วยพลังอำนาจของตี้เสวียนชา,สั่นกลัวแม้แต่ปราชญ์เทพยังต้องเกรง.
โหยวหลานที่จ้องมองตี้เสวียนชา,จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,เผยท่าทางหวั่นเกรงออกมา,ใบหน้ากระตุก.
เขาที่มาจากต้าเจิ้ง,โหลวหลานที่ไม่ค่อยชื่นชอบตี้เซียนเซียนเท่าใดนัก,แม้นนางจะมีระดับเซียนบรรพชน,ทว่านิสัยของนางที่ดูกระโตกกระตากยากจะควบคุม,ระรานคนอื่นๆไปทั่ว.
เหล่าเซียนบรรพชนที่มีนิสัยเช่นนี้,ย่อมง่ายที่จะถูกทำลายได้,ถึงจะเป็นเซียนบรรพชนก็ที่แข็งแกร่งมาก,พวกเขาหาได้ไร้เทียนทาน,ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องพ่ายแพ้หรือได้รับบาดเจ็บ.
เป็นอย่างที่เขาคิด,เซิ่งหวังให้นางปกป้องฮวงโหว,นางกับไม่ฟังคำสั่ง,กระโดดเข้าร่วมต่อสู้,ท้ายที่สุดแล้วก็ได้รับบาดเจ็บเจียนตาย.
ตัวปัญหา,นางที่กลายเป็นตัวปัญหา,ต้องการทำอะไร?
เซิ่งหวังเอ็นดูเจ้า,แต่กับทำเช่นนี้นะรึ?
โหยวหลานเองไม่ค่อยชื่นชอบตี้เซียนเซียนเท่าใดนัก.
แต่ว่าในเวลานี้,โหลวหลานที่รู้สึกหวาดหวั่น,ตัวปัญหาอย่างงั้นรึ?
ไม่คิดเลยว่าตี้เซียนเซียนจะมีปู่ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้,ไม่ใช่ว่านางเป็นตัวปัญหา,ถึงนางจะล่วงเกินใคร,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพที่แข็งแกร่ง,แล้วอย่างไร,กับปู่ที่หวงแหน,ถึงปราชญ์เทพก็ยังต้องเกรงใจ.
ใครจะคิดว่านางจะมีเบื้องหลังที่น่าเกรงขามถึงเพียงนี้!
ตี้เสวียนชา?
สามารถที่จะเคลื่อนย้ายพลังของจันทรา,ปลดปล่อยพลังที่น่าสพรึงกลัว,แม้แต่ปราชญ์เทพยังต้องหลบ,ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังยูไล.
"แขนข้างหนึ่ง,คือใบมีดแรก,เหลืออีก 71
ใบมีด!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาจ้องมองยูไล.
"ม่อจื่อ,ทำไมเจ้าทำเช่นนี้!"ยูไลที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้,พิธีใต้หว่านฝูผ่าน,ข้าไม่ต้องการเข้าร่วมอีกครั้งแล้ว,ขอให้เจ้าโชคดี!"ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
ทว่า,ม่อจื่อก้าวบินจากไป.
"ม่อจื่อ!"ยูไลที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ทว่าม่อจื่อที่ไม่อยู่แล้วเวลานี้.
"ใบมีดที่สองสะบั้นโลกา!"
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,รอบๆที่มีผู้ฝึกตนมากมาย,ทว่าไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง,แม้แต่ยังไม่กล้า,ใครล่ะจะแส่หาความตาย.
"ใบมีดที่สาม,สะบั้นโลกา!"
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ใบมีดที่สี่,สะบั้นโลกา!"
..............................
..................
............
"ใบมีดที่70,สะบั้นโลกา!"
ในวันนี้,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างหวาดผวา,หัวใจสั่น,ตื่นตะลึงกับความดุร้ายของตี้เสวียนชา.
จิตสังหารที่คละคลุ้ง, 72
ใบมีดที่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร,เปี่ยมไปด้วยความดุร้ายเย็นชา.
ท้ายที่สุด,ใบมีดที่ 72
ก็ตัดเศียรของยูไล,ตี้เซียนชาที่ราวกับเทพปิศาจที่น่าสะพรึง,สายตาของขาที่กวาดตามองไปรอบๆทำให้ผู้ฝึกตนที่มาเฝ้ามองตื่นตะหนักตกใจ.
โหยวหลานแทบไม่รู้ว่าจะติดต่อกับตี้เสวียนชาอย่างไร.
โหยวหลานที่ต้องน้ำตี้เสวียนชาไปยังที่พักของจงซาน,แววตาของเขาที่เปลี่ยนเป็นวิญญาณกระจก,พร้อมกับปล่อยกระจกออกมา,ภายในใจของโหยวหลานที่ยากจะจัดการสถานการณ์ได้.
"ที่นี่!"โหยวหลานทีเอ่ยออกมาราวกับเสียงเครื่องจักร.
ตี้เสวียนชาที่กุมเศียรของยูไล,ก่อนที่จะบินด้วยใบหน้ามืดครึ้มตามไป,โดยที่ไม่กล่าวสิ่งใด.
หลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วยาม,ทั้งคู่ก็มาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง.
จงซานที่ยืนอยู่ข้างๆยอดเขารอคอยตี้เสวียนชา.
จงซานที่จ้องมองไปยังฝ่ามือของตี้เสวียนชาที่มีเศียรของยูไล,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เซิ่งหวัง,เฉินได้นำคนที่เซิ่งหวังสั่งมาแล้ว!"โหยวหลานที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม,ออกไปได้แล้ว!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
โหยวหลานที่พยักหน้าและถอยออกไป.
อยู่ไม่ไกลห่างจากันนัก,จงซานและตี้เสวียนชาที่จ้องมองกันและกัน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชาจ้องกัน,เงียบไปชั่วครู่,จงซานที่เป็นคนเอ่ยปากออกมาคนแรก.
"เศียรของยูไลอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เขาทำให้เซียนเซียนบาดเจ็บ,ข้าต้องสับมัน!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาเบาๆ.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ส่ายหน้าไปมา,"เจ้าต้องการส่งเศียรนั่นให้กับเซียนเซียนอย่างงั้นรึ?
ตี้เสวียนชา,ก่อนหน้านี้เจ้าเคยมอบเศียรให้กับหลานสาวมาก่อนอย่างงั้นรึ?"
ดวงตาของตี้เสวียนชาหดเกร็ง,ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ก่อนที่จะสูดหายใจลึก,ขณะจ้องมองไปยังเศียรในมือ,ใบหน้าก็เปลี่ยนไปเผยท่าทางเจ็บปวดออกมา.
"วูซซซ!"ตี้เสวียนชาที่โยนศีรษะของยูไลขึ้นไป.
"ตูมมมม!”
ฝ่ามือของตี้เสวียนชาที่สะบัดออกไป,เศียรนั่นระเบิดออกมาเสียงดังแตกสลาย,หายไปไม่มีเหลือ.
ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วใบหน้าเปลี่ยนสีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง.
"ดูเหมือนว่าตี้ซือเทียนจะมีอิทธิพลลึกเข้าไปในใจเจ้าจริงๆ,ทว่าโชคดี,เจ้าเพียงแค่รู้ว่าเซียนเซียนโชคดีก็เพียงพอแล้ว,ตราบเท่าที่เจ้าจดจำหลานสาวเจ้าได้,อะไรก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญ,ไปเถอะ,ไปพบกับเซียนเซียนพร้อมกับข้า!"จงซานพยักหน้ารับ.
"อืม!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
จงซานที่นำตี้เสวียนชาไป,ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่น,ความรู้สึกที่ค่อนข้างขัดแย้งกันไปมา.
เกี่ยวกับสังหารยูไลนั้น,ตี้เสวียนชาต้องการทำ,ตี้ซือเทียนก็ต้องการทำ,ตื้ซือเทียนนั้นไม่หวังที่จะให้ตี้ซือเทียนถึงคนอื่นสังหารนั่นเอง.
ดังนั้นเป้าหมายแรกของพวกเขาที่เกิดร่วมกันคือสังหารทุกคนในวิหารใต้เหล่ยหยิน,ตี้เสวียนช้าเข้าใจเป้าหมายแรกนั้นเป็นความต้องการของตัวเอง,หากแต่เป้าหมายสองการนำเศียรของยูไลมานั้น,ไม่ใช่ความต้องการของตัวเองแน่,ในโลกนี้มีใครที่ใหนที่ปู่จะนำเศียรคนตายมามอบให้กับหลานสาวกัน?
ก่อนหน้านี้,ตี้เสวียนชาที่หวั่นเกรงในใจเช่นกัน,เขาที่พยายามสะกดข่ม,เขานำศีรษะมาได้อย่างไร?
ตี้เสวียนชาต้องการเห็นเซียนเซียน,แต่อีกใจหนึ่งก็หวาดกลัวตัวเอง,กลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้.
เหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งที่รอคอยอยู่ด้านนอก,โหยวหลายที่ลอบมองตี้เสวียนชาด้วยความระมัดระวัง,จินเผิงและคนอื่นๆด้ยินคำพูดของโหยวกลายที่อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น,จินเผิงและคนอื่นก็จ้องมองตี้เสวียนชาด้วยท่าทางหวาดหวั่นด้วยเช่นกัน,ผิดปรกติเกินไปแล้ว! สับร่างยูไลอย่างงั้นรึ? แม้แต่ม่อจื่อยังหนี?
คนผู้นี้น่าหวาดกลัวขนาดนี้เลยรึ?
จงซานและตี้เสวียนชาที่ก้าวเข้าไปในห้องโถงพร้อมๆกัน.
ในห้องโถง,เป่าเอ๋อที่กำลังควบคุมโคจรพลังหม้อปรุงยาขนาดใหญ่อยู่.
ภายในเตาปรุงยาขนาดใหญ่นั้น,มีแสงสีแดงที่ปกคลุมร่างของตี้เซียนเซียนอยู่,ใบหน้าของนางที่ขาวซีด,ไม่มีสีโลหิต,ไม่รู้เป็นหรือตาย,แทบไม่มีลมหายใจ.
ขณะที่ตี้เสวียนชาจ้องมองเซียนเซียนไม่ได้สตินั้น,จิตวิญญาณของเขาที่สั่นสะท้าน,เขาสั่น,ตื่นตกใจมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา.
หลายสาวของเขาใกล้ตายแล้วรึ?
ไม่ใช่ว่าต้องปกป้องหลานสาวตัวเองรึ? เกือบตายรึ?
ร่างของตี้เสวียนชาที่กำลังสั่นไปมาอย่างรุนแรง,ความโศกเศร้าที่มากมายกำลังแผ่ออกมาไม่สิ้นสุด,เจตจำนงของเขาที่กำลังเคลื่อนไหว,เจตจำนงของตี้เสวียนชากำลังสั่นอย่างรุนแรง.
"ก่อนหน้านี้เจ้ายังจำท่าทางของตัวเองเมื่อครั้งเห็นเซียนเซียนได้หรือไม่?
ยินดี,หากแต่ตอนนี้เจ้ากลับโศกเศร้าอย่างรุนแรง,ตี้เสวียนชา,เจ้ามองดูหลานสาวของเจ้า,เพราะว่าเจ้าไม่สามารถปกป้องนางได้,นางถึงต้องเป็นเช่นนี้!"จงซานที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา.
จงซานที่จงใช้ที่จะผลักความรับผิดชอบไปให้ตี้เสวียนชาอย่างจงใจ,แน่นอนว่าแท้จริงแล้วคือการช่วยขับตี้เซือเทียนนั่นเอง.
"ท่านปู่!"
ในจิตใจ,ตี้เสวียนชาที่จดจำเสียงของเซียนเซียนที่แสดงท่าทางเหมือนกับเด็กเอาแต่ใจในอดีต,ร่างของเขาที่สั่นเทิ้ม,อารมณ์ความรู้สึกที่มากล้น,ความสุขความยินดีที่เคยมีในอดีต,ร่างของตี้เสวียชาที่สั่นไหวมากขึ้นและก็มากขึ้น.
เส้นเลือดฝอยบนดวงตาของตี้เสวียนชาที่ลุกลามกระจายไปทั่ว,ภายในห้องโถงที่กลายเป็นเย็นยะเยือบในทันที.
ในเวลานี้,จงซานที่รอคอยสิ่งนี้,น้ำตาของตี้เสวียนชาที่กำลังอาบแก้ม,ดูเหมือนว่ามันจะดีขึ้น,จงซานที่รับรู้ว่าตี้เสวียนชาเริ่มกำราบเจตจำนงของตี้ซือเทียนกลับมาได้บ้างแล้ว.
ภายในใจของจงซานที่ลอบถอนหายใจเบาๆ.
"บัววิญญาณโลหิตหมื่นปีล่ะ?"จงซานสอบถาม.
ตี้เสวียนชาที่ยื่นมือออกมา,บัววิญญาณโลหิตหมื่นปีปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือ.
"ดวงวิญญาณได้รับบาดเจ็บ,ข้าจะรักษาเซียนเซียนเอง!"ตี้เสวียนชาที่ก้าวออกไปด้านหน้าในทันที.
"ไม่ได้!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าพูดอะไร?"แววตาของตี้เสวียนชาที่เบิกกว้าง,เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวจงซานที่ขัดขวางเขาในทันที.
เป่าเอ๋อข้างๆไม่ได้เอ่ยอะไร.
"เจ้ารับประกันได้หรือไม่ว่าจะไม่ทำร้ายเซียนเซียน?
เจ้ารับประกันได้หรือไม่ว่านี่เป็นความคิดของเจ้าเอง?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดังไม่ยินยอมเช่นกัน.
"ข้า,ข้า............!”
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวด,เอ่ยข้าถึงสามครั้ง,แต่ก็ยากจะบอกว่าเขาคือตัวเขา,บางที,กับเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นที่ทวีปปฐพี,น้ำตาสามสิบสองหยุดที่ล่วงหล่นลงพื้น,ที่จริงนั้นเป็นตี้ซือเทียนได้ทำลายมันจริงๆ.
ในเวลานี้เขาจะประมาทได้อย่างไร,หากเขาลงมือด้วยตัวเอง,จะรับประกันได้อย่างไรว่าควบคุมความคิดของตัวเองได้.
หลายสาวตัวเอง,หากแต่เขาไม่สามารถปกป้อง,ตอนนี้ยังไม่มีคุณสมบัติที่จะรักษานางอย่างงั้นรึ?
จิตใจของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวดอีกครั้ง,เป็นความเจ็บปวดอย่างที่สุด,ในเวลานี้,ตี้เสวียนชารู้สึกโกรธเกลียดเจตจำนงของตี้ซือเทียนในทันที.
ก่อนหน้านี้,ทั้งสองรวมเป็นหนึ่งเดียว,ข้าเป็นเจ้า,เจ้าเป็นข้า,ไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดชัง,ทว่าในเวลานี้,ตี้เสวียนชาที่ราวกับว่ากลายเป็นเพียงเปลือก,ที่รู้สึกเกลียดชังเจตจำนงของตี้ซือเทียนเป็นอย่างมาก.
จงซานที่นำบัวโลหิตหมื่นปีมาจากมือของตี้ซือเทียนเบาๆ.
ตี้เสวียนชาที่ไม่ขัดขืน,ทว่ามือของเขาอีกข้างที่กำแน่น,เผยท่าทางเจ็บปวด.
ทว่าในเวลานี้,ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่รู้สึกว่า,มีน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง.
ใบหน้าที่ซีดขาดพร้อมกับน้ำตาที่อาบแก้ม,ตี้เสวียนชาถอนหายใจก่อนที่จะกระโดดออกมาจากห้องโถง.
จากนั้นเขาก็บินออกไปยังพื้นที่ไกลออกไปพร้อมกับคำรามออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด!
"โฮกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่ไม่ได้หยุดเขา,ทว่าส่งบัวโลหิตหมื่นปีให้กับเป่าเอ๋อ.
"ช่วยเซียนเซียน!"จงซานกล่าวออก.
"อืม!"
เป่าเอ๋อที่เริ่มช่วยเหลือเซียนเซียน,ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซียนที่กำลังหลับและเอ่ยออกมาว่า,"โปรดวางใจ,วันหนึ่ง,ข้าจะพาเจ้าไปพบกับปู่เจ้าแน่!"
จากนั้น,จงซานก็ก้าวออกมาช้าๆ.
ที่ด้านนอกห้องโถง,เหล่าเสนาธิการที่จ้องมองไปยังท้องฟ้าที่ไกลออกไปด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
ได้ยินคำพูดดังกล่าวจากโหยวหลานมาก่อนแล้ว,กับพลังของตี้เสวียนชา,ในเวลานี้มาเห็นตี้เสวียนชาที่คำรามออกมา,ห้วงมิติที่บิดเบี้ยว,จะไม่ให้พวกเขาตกใจได้อย่างไร?
"ไม่ต้องทำอะไร,ปกป้องที่นี่ให้ดี!"จงซานที่กล่าวกับทุกคน.
"รับทราบ!"
จงซานที่พยักหน้ารับ,จากนั้นก็บินตรงไปยังยังพื้นที่ไกลออกไป,ยังทิศทางของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวด.
ตี้เสวียนชาที่บินไปยืนอยู่บนผืนทะเลพลางคำรามออกมาเสียงดัง,เสียงคำรามที่เต็มไปด้วความโกรธ,ทำให้เกิดคลื่นใหญ่ยักษ์,พร้อมกับระเหยกลายเป็นไอ,น้ำทะเลหายไปกว่าครึ่ง.
จงซานไม่ได้ตามไปใกล้,ทว่าเขาไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง,ก่อนที่จะนำซุ้มไม้ออกมา.
ภายในซ้อมไม้นั้นมีโต๊ะหินตั้งอยู่,จงซานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หิน,พร้อมกับนำกาสุราออกมา,ก่อนที่จะเริ่มรินออกมาใส่ถ้วยสุราสองใบ,พร้อมกับรอคอยตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่คำรามลั่น,ยืนอยู่บนผืนทะเล,หมอกที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว,เขาที่หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว.
"รู้สึกดีหรือยัง? หากรู้สึกดีแล้วก็เข้ามา!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ตี้เสวียนชาที่ยืนนิ่งบนผืนทะเล,ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์,ก่อนที่จะหันหน้ากลับมามองจงซานที่ยอดเขา,สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะก้าวเคลื่อนย้ายร่างมาปรากฏในซุ้มไม้ในชั่วพริบตา.
"สินค้าพิเศษของต้าเจิ้ง,เสี่ยวหลางเหนียง,เป็นสุราที่เซียนเซียนหมักด้วยตัวเอง,ลองชิมดู!"จงซานที่ยื่นแก้วสุราให้ตี้เสวียนชา.
Chapter 1303 Buddha head
佛头
เศียรอรหันต์
"หากเจ้ากล้าแส่,ข้าจะสังหารเจ้าทั้งตระกูล!"
คำพูดของตี้เสวียนชา,เต็มไปด้วยจิตสังหาร,ข่มขู่ปราชญ์เทพ,ทว่าม่อจื่อ,กับเอ่ยออกมาว่า,ไม่สามารถช่วยยูไลได้.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆส่งเสียงดังอื้ออึง,ความรู้สึกหนักอึ้งสั่นไหวไปมา,ร่างกายที่สั่นสะท้านด้วยพลังอำนาจของตี้เสวียนชา,สั่นกลัวแม้แต่ปราชญ์เทพยังต้องเกรง.
โหยวหลานที่จ้องมองตี้เสวียนชา,จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,เผยท่าทางหวั่นเกรงออกมา,ใบหน้ากระตุก.
เขาที่มาจากต้าเจิ้ง,โหลวหลานที่ไม่ค่อยชื่นชอบตี้เซียนเซียนเท่าใดนัก,แม้นนางจะมีระดับเซียนบรรพชน,ทว่านิสัยของนางที่ดูกระโตกกระตากยากจะควบคุม,ระรานคนอื่นๆไปทั่ว.
เหล่าเซียนบรรพชนที่มีนิสัยเช่นนี้,ย่อมง่ายที่จะถูกทำลายได้,ถึงจะเป็นเซียนบรรพชนก็ที่แข็งแกร่งมาก,พวกเขาหาได้ไร้เทียนทาน,ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องพ่ายแพ้หรือได้รับบาดเจ็บ.
เป็นอย่างที่เขาคิด,เซิ่งหวังให้นางปกป้องฮวงโหว,นางกับไม่ฟังคำสั่ง,กระโดดเข้าร่วมต่อสู้,ท้ายที่สุดแล้วก็ได้รับบาดเจ็บเจียนตาย.
ตัวปัญหา,นางที่กลายเป็นตัวปัญหา,ต้องการทำอะไร?
เซิ่งหวังเอ็นดูเจ้า,แต่กับทำเช่นนี้นะรึ?
โหยวหลานเองไม่ค่อยชื่นชอบตี้เซียนเซียนเท่าใดนัก.
แต่ว่าในเวลานี้,โหลวหลานที่รู้สึกหวาดหวั่น,ตัวปัญหาอย่างงั้นรึ?
ไม่คิดเลยว่าตี้เซียนเซียนจะมีปู่ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้,ไม่ใช่ว่านางเป็นตัวปัญหา,ถึงนางจะล่วงเกินใคร,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพที่แข็งแกร่ง,แล้วอย่างไร,กับปู่ที่หวงแหน,ถึงปราชญ์เทพก็ยังต้องเกรงใจ.
ใครจะคิดว่านางจะมีเบื้องหลังที่น่าเกรงขามถึงเพียงนี้!
ตี้เสวียนชา?
สามารถที่จะเคลื่อนย้ายพลังของจันทรา,ปลดปล่อยพลังที่น่าสพรึงกลัว,แม้แต่ปราชญ์เทพยังต้องหลบ,ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังยูไล.
"แขนข้างหนึ่ง,คือใบมีดแรก,เหลืออีก 71
ใบมีด!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาจ้องมองยูไล.
"ม่อจื่อ,ทำไมเจ้าทำเช่นนี้!"ยูไลที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้,พิธีใต้หว่านฝูผ่าน,ข้าไม่ต้องการเข้าร่วมอีกครั้งแล้ว,ขอให้เจ้าโชคดี!"ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
ทว่า,ม่อจื่อก้าวบินจากไป.
"ม่อจื่อ!"ยูไลที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ทว่าม่อจื่อที่ไม่อยู่แล้วเวลานี้.
"ใบมีดที่สองสะบั้นโลกา!"
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,รอบๆที่มีผู้ฝึกตนมากมาย,ทว่าไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง,แม้แต่ยังไม่กล้า,ใครล่ะจะแส่หาความตาย.
"ใบมีดที่สาม,สะบั้นโลกา!"
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ใบมีดที่สี่,สะบั้นโลกา!"
..............................
..................
............
"ใบมีดที่70,สะบั้นโลกา!"
ในวันนี้,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างหวาดผวา,หัวใจสั่น,ตื่นตะลึงกับความดุร้ายของตี้เสวียนชา.
จิตสังหารที่คละคลุ้ง, 72
ใบมีดที่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร,เปี่ยมไปด้วยความดุร้ายเย็นชา.
ท้ายที่สุด,ใบมีดที่ 72
ก็ตัดเศียรของยูไล,ตี้เซียนชาที่ราวกับเทพปิศาจที่น่าสะพรึง,สายตาของขาที่กวาดตามองไปรอบๆทำให้ผู้ฝึกตนที่มาเฝ้ามองตื่นตะหนักตกใจ.
โหยวหลานแทบไม่รู้ว่าจะติดต่อกับตี้เสวียนชาอย่างไร.
โหยวหลานที่ต้องน้ำตี้เสวียนชาไปยังที่พักของจงซาน,แววตาของเขาที่เปลี่ยนเป็นวิญญาณกระจก,พร้อมกับปล่อยกระจกออกมา,ภายในใจของโหยวหลานที่ยากจะจัดการสถานการณ์ได้.
"ที่นี่!"โหยวหลานทีเอ่ยออกมาราวกับเสียงเครื่องจักร.
ตี้เสวียนชาที่กุมเศียรของยูไล,ก่อนที่จะบินด้วยใบหน้ามืดครึ้มตามไป,โดยที่ไม่กล่าวสิ่งใด.
หลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วยาม,ทั้งคู่ก็มาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง.
จงซานที่ยืนอยู่ข้างๆยอดเขารอคอยตี้เสวียนชา.
จงซานที่จ้องมองไปยังฝ่ามือของตี้เสวียนชาที่มีเศียรของยูไล,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เซิ่งหวัง,เฉินได้นำคนที่เซิ่งหวังสั่งมาแล้ว!"โหยวหลานที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม,ออกไปได้แล้ว!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
โหยวหลานที่พยักหน้าและถอยออกไป.
อยู่ไม่ไกลห่างจากันนัก,จงซานและตี้เสวียนชาที่จ้องมองกันและกัน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชาจ้องกัน,เงียบไปชั่วครู่,จงซานที่เป็นคนเอ่ยปากออกมาคนแรก.
"เศียรของยูไลอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เขาทำให้เซียนเซียนบาดเจ็บ,ข้าต้องสับมัน!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาเบาๆ.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ส่ายหน้าไปมา,"เจ้าต้องการส่งเศียรนั่นให้กับเซียนเซียนอย่างงั้นรึ?
ตี้เสวียนชา,ก่อนหน้านี้เจ้าเคยมอบเศียรให้กับหลานสาวมาก่อนอย่างงั้นรึ?"
ดวงตาของตี้เสวียนชาหดเกร็ง,ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ก่อนที่จะสูดหายใจลึก,ขณะจ้องมองไปยังเศียรในมือ,ใบหน้าก็เปลี่ยนไปเผยท่าทางเจ็บปวดออกมา.
"วูซซซ!"ตี้เสวียนชาที่โยนศีรษะของยูไลขึ้นไป.
"ตูมมมม!”
ฝ่ามือของตี้เสวียนชาที่สะบัดออกไป,เศียรนั่นระเบิดออกมาเสียงดังแตกสลาย,หายไปไม่มีเหลือ.
ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วใบหน้าเปลี่ยนสีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง.
"ดูเหมือนว่าตี้ซือเทียนจะมีอิทธิพลลึกเข้าไปในใจเจ้าจริงๆ,ทว่าโชคดี,เจ้าเพียงแค่รู้ว่าเซียนเซียนโชคดีก็เพียงพอแล้ว,ตราบเท่าที่เจ้าจดจำหลานสาวเจ้าได้,อะไรก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญ,ไปเถอะ,ไปพบกับเซียนเซียนพร้อมกับข้า!"จงซานพยักหน้ารับ.
"อืม!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
จงซานที่นำตี้เสวียนชาไป,ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่น,ความรู้สึกที่ค่อนข้างขัดแย้งกันไปมา.
เกี่ยวกับสังหารยูไลนั้น,ตี้เสวียนชาต้องการทำ,ตี้ซือเทียนก็ต้องการทำ,ตื้ซือเทียนนั้นไม่หวังที่จะให้ตี้ซือเทียนถึงคนอื่นสังหารนั่นเอง.
ดังนั้นเป้าหมายแรกของพวกเขาที่เกิดร่วมกันคือสังหารทุกคนในวิหารใต้เหล่ยหยิน,ตี้เสวียนช้าเข้าใจเป้าหมายแรกนั้นเป็นความต้องการของตัวเอง,หากแต่เป้าหมายสองการนำเศียรของยูไลมานั้น,ไม่ใช่ความต้องการของตัวเองแน่,ในโลกนี้มีใครที่ใหนที่ปู่จะนำเศียรคนตายมามอบให้กับหลานสาวกัน?
ก่อนหน้านี้,ตี้เสวียนชาที่หวั่นเกรงในใจเช่นกัน,เขาที่พยายามสะกดข่ม,เขานำศีรษะมาได้อย่างไร?
ตี้เสวียนชาต้องการเห็นเซียนเซียน,แต่อีกใจหนึ่งก็หวาดกลัวตัวเอง,กลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้.
เหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งที่รอคอยอยู่ด้านนอก,โหยวหลายที่ลอบมองตี้เสวียนชาด้วยความระมัดระวัง,จินเผิงและคนอื่นๆด้ยินคำพูดของโหยวกลายที่อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น,จินเผิงและคนอื่นก็จ้องมองตี้เสวียนชาด้วยท่าทางหวาดหวั่นด้วยเช่นกัน,ผิดปรกติเกินไปแล้ว! สับร่างยูไลอย่างงั้นรึ? แม้แต่ม่อจื่อยังหนี?
คนผู้นี้น่าหวาดกลัวขนาดนี้เลยรึ?
จงซานและตี้เสวียนชาที่ก้าวเข้าไปในห้องโถงพร้อมๆกัน.
ในห้องโถง,เป่าเอ๋อที่กำลังควบคุมโคจรพลังหม้อปรุงยาขนาดใหญ่อยู่.
ภายในเตาปรุงยาขนาดใหญ่นั้น,มีแสงสีแดงที่ปกคลุมร่างของตี้เซียนเซียนอยู่,ใบหน้าของนางที่ขาวซีด,ไม่มีสีโลหิต,ไม่รู้เป็นหรือตาย,แทบไม่มีลมหายใจ.
ขณะที่ตี้เสวียนชาจ้องมองเซียนเซียนไม่ได้สตินั้น,จิตวิญญาณของเขาที่สั่นสะท้าน,เขาสั่น,ตื่นตกใจมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา.
หลายสาวของเขาใกล้ตายแล้วรึ?
ไม่ใช่ว่าต้องปกป้องหลานสาวตัวเองรึ? เกือบตายรึ?
ร่างของตี้เสวียนชาที่กำลังสั่นไปมาอย่างรุนแรง,ความโศกเศร้าที่มากมายกำลังแผ่ออกมาไม่สิ้นสุด,เจตจำนงของเขาที่กำลังเคลื่อนไหว,เจตจำนงของตี้เสวียนชากำลังสั่นอย่างรุนแรง.
"ก่อนหน้านี้เจ้ายังจำท่าทางของตัวเองเมื่อครั้งเห็นเซียนเซียนได้หรือไม่?
ยินดี,หากแต่ตอนนี้เจ้ากลับโศกเศร้าอย่างรุนแรง,ตี้เสวียนชา,เจ้ามองดูหลานสาวของเจ้า,เพราะว่าเจ้าไม่สามารถปกป้องนางได้,นางถึงต้องเป็นเช่นนี้!"จงซานที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา.
จงซานที่จงใช้ที่จะผลักความรับผิดชอบไปให้ตี้เสวียนชาอย่างจงใจ,แน่นอนว่าแท้จริงแล้วคือการช่วยขับตี้เซือเทียนนั่นเอง.
"ท่านปู่!"
ในจิตใจ,ตี้เสวียนชาที่จดจำเสียงของเซียนเซียนที่แสดงท่าทางเหมือนกับเด็กเอาแต่ใจในอดีต,ร่างของเขาที่สั่นเทิ้ม,อารมณ์ความรู้สึกที่มากล้น,ความสุขความยินดีที่เคยมีในอดีต,ร่างของตี้เสวียชาที่สั่นไหวมากขึ้นและก็มากขึ้น.
เส้นเลือดฝอยบนดวงตาของตี้เสวียนชาที่ลุกลามกระจายไปทั่ว,ภายในห้องโถงที่กลายเป็นเย็นยะเยือบในทันที.
ในเวลานี้,จงซานที่รอคอยสิ่งนี้,น้ำตาของตี้เสวียนชาที่กำลังอาบแก้ม,ดูเหมือนว่ามันจะดีขึ้น,จงซานที่รับรู้ว่าตี้เสวียนชาเริ่มกำราบเจตจำนงของตี้ซือเทียนกลับมาได้บ้างแล้ว.
ภายในใจของจงซานที่ลอบถอนหายใจเบาๆ.
"บัววิญญาณโลหิตหมื่นปีล่ะ?"จงซานสอบถาม.
ตี้เสวียนชาที่ยื่นมือออกมา,บัววิญญาณโลหิตหมื่นปีปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือ.
"ดวงวิญญาณได้รับบาดเจ็บ,ข้าจะรักษาเซียนเซียนเอง!"ตี้เสวียนชาที่ก้าวออกไปด้านหน้าในทันที.
"ไม่ได้!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าพูดอะไร?"แววตาของตี้เสวียนชาที่เบิกกว้าง,เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวจงซานที่ขัดขวางเขาในทันที.
เป่าเอ๋อข้างๆไม่ได้เอ่ยอะไร.
"เจ้ารับประกันได้หรือไม่ว่าจะไม่ทำร้ายเซียนเซียน?
เจ้ารับประกันได้หรือไม่ว่านี่เป็นความคิดของเจ้าเอง?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดังไม่ยินยอมเช่นกัน.
"ข้า,ข้า............!”
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวด,เอ่ยข้าถึงสามครั้ง,แต่ก็ยากจะบอกว่าเขาคือตัวเขา,บางที,กับเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นที่ทวีปปฐพี,น้ำตาสามสิบสองหยุดที่ล่วงหล่นลงพื้น,ที่จริงนั้นเป็นตี้ซือเทียนได้ทำลายมันจริงๆ.
ในเวลานี้เขาจะประมาทได้อย่างไร,หากเขาลงมือด้วยตัวเอง,จะรับประกันได้อย่างไรว่าควบคุมความคิดของตัวเองได้.
หลายสาวตัวเอง,หากแต่เขาไม่สามารถปกป้อง,ตอนนี้ยังไม่มีคุณสมบัติที่จะรักษานางอย่างงั้นรึ?
จิตใจของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวดอีกครั้ง,เป็นความเจ็บปวดอย่างที่สุด,ในเวลานี้,ตี้เสวียนชารู้สึกโกรธเกลียดเจตจำนงของตี้ซือเทียนในทันที.
ก่อนหน้านี้,ทั้งสองรวมเป็นหนึ่งเดียว,ข้าเป็นเจ้า,เจ้าเป็นข้า,ไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดชัง,ทว่าในเวลานี้,ตี้เสวียนชาที่ราวกับว่ากลายเป็นเพียงเปลือก,ที่รู้สึกเกลียดชังเจตจำนงของตี้ซือเทียนเป็นอย่างมาก.
จงซานที่นำบัวโลหิตหมื่นปีมาจากมือของตี้ซือเทียนเบาๆ.
ตี้เสวียนชาที่ไม่ขัดขืน,ทว่ามือของเขาอีกข้างที่กำแน่น,เผยท่าทางเจ็บปวด.
ทว่าในเวลานี้,ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่รู้สึกว่า,มีน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง.
ใบหน้าที่ซีดขาดพร้อมกับน้ำตาที่อาบแก้ม,ตี้เสวียนชาถอนหายใจก่อนที่จะกระโดดออกมาจากห้องโถง.
จากนั้นเขาก็บินออกไปยังพื้นที่ไกลออกไปพร้อมกับคำรามออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด!
"โฮกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่ไม่ได้หยุดเขา,ทว่าส่งบัวโลหิตหมื่นปีให้กับเป่าเอ๋อ.
"ช่วยเซียนเซียน!"จงซานกล่าวออก.
"อืม!"
เป่าเอ๋อที่เริ่มช่วยเหลือเซียนเซียน,ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซียนที่กำลังหลับและเอ่ยออกมาว่า,"โปรดวางใจ,วันหนึ่ง,ข้าจะพาเจ้าไปพบกับปู่เจ้าแน่!"
จากนั้น,จงซานก็ก้าวออกมาช้าๆ.
ที่ด้านนอกห้องโถง,เหล่าเสนาธิการที่จ้องมองไปยังท้องฟ้าที่ไกลออกไปด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
ได้ยินคำพูดดังกล่าวจากโหยวหลานมาก่อนแล้ว,กับพลังของตี้เสวียนชา,ในเวลานี้มาเห็นตี้เสวียนชาที่คำรามออกมา,ห้วงมิติที่บิดเบี้ยว,จะไม่ให้พวกเขาตกใจได้อย่างไร?
"ไม่ต้องทำอะไร,ปกป้องที่นี่ให้ดี!"จงซานที่กล่าวกับทุกคน.
"รับทราบ!"
จงซานที่พยักหน้ารับ,จากนั้นก็บินตรงไปยังยังพื้นที่ไกลออกไป,ยังทิศทางของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวด.
ตี้เสวียนชาที่บินไปยืนอยู่บนผืนทะเลพลางคำรามออกมาเสียงดัง,เสียงคำรามที่เต็มไปด้วความโกรธ,ทำให้เกิดคลื่นใหญ่ยักษ์,พร้อมกับระเหยกลายเป็นไอ,น้ำทะเลหายไปกว่าครึ่ง.
จงซานไม่ได้ตามไปใกล้,ทว่าเขาไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง,ก่อนที่จะนำซุ้มไม้ออกมา.
ภายในซ้อมไม้นั้นมีโต๊ะหินตั้งอยู่,จงซานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หิน,พร้อมกับนำกาสุราออกมา,ก่อนที่จะเริ่มรินออกมาใส่ถ้วยสุราสองใบ,พร้อมกับรอคอยตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่คำรามลั่น,ยืนอยู่บนผืนทะเล,หมอกที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว,เขาที่หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว.
"รู้สึกดีหรือยัง? หากรู้สึกดีแล้วก็เข้ามา!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ตี้เสวียนชาที่ยืนนิ่งบนผืนทะเล,ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์,ก่อนที่จะหันหน้ากลับมามองจงซานที่ยอดเขา,สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะก้าวเคลื่อนย้ายร่างมาปรากฏในซุ้มไม้ในชั่วพริบตา.
"สินค้าพิเศษของต้าเจิ้ง,เสี่ยวหลางเหนียง,เป็นสุราที่เซียนเซียนหมักด้วยตัวเอง,ลองชิมดู!"จงซานที่ยื่นแก้วสุราให้ตี้เสวียนชา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น