Immortality Chapter 1301 Ominous angry Di Xuansha
Chapter 1301 Ominous angry Di Xuansha
凶怒至极的帝玄铩
ความโกรธเกรี้ยวของตี้เสวียนชา.
ดินแดนเหล่ยหยิน!
สองปราชญ์เทพ,สิบเซียนบรรพชน,ที่เข้าล้อมสังหารกลุ่มจงซาน,ท้ายที่สุดก็ถอยกลับไป,ข่าวนี้ราวกับเสก็ดไฟหล่นลงถังน้ำมัน,มันที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศของดินแดนเหล่ยหยินทันที.
จงซาน,ที่ครั้งหนึ่งเคยไล่สามปราชญ์เทพที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวกลับไปได้กระจายไปทั่วหล้าแล้ว,ในสวรรค์สวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ต่อหน้าผู้คนมากมาย,จงซานที่ตบหน้าหยิงเห่าสองฉาด.
ทวีปตะวันออกแดนทวีปซือต้าปู่,จงซานได้ร่วมมือกับหยิงเพื่อเข้าไปในดินแดนลับมังกรบรรพชนเองก็กระจายไปทั่วแล้วด้วยเช่นกัน.
ทว่ามันกับอยู่ไกลออกไป,กับเรื่องราวดังกล่าวจึงกลายเป็นเพียงแค่เรื่องเล่าที่เป็นเหมือนตำนานของพื้นที่อื่น,หากแต่ตอนนี้กับมีเรื่องที่เหมือนตำนาน,อยู่ในพื้นที่ดินแดนเหล่ยหยิน,ไม่ไกลเท่านั้น,สองปราชญ์เทพ,สิบเซียนบรรพชน,ไม่มีทางเลือกที่ต้องถอยกลับไป,จงซานควรจะแข็งแกร่ง!
ศาลเทวะต้าเจิ้งของภาคเหนือ,ได้กลายเป็นหนึ่งตัวตนที่มีอิทธิพลในความคิดของพวกเขาแล้ว,สถานะไม่ได้ด้อยกว่าศาลสวรรค์ต้าเฉิน,หรือศาลสวรรค์เหยาจื่อและศาลเทวะต้าโจวเลย.
สี่ทวีปสี่ราชวงศ์วาสนาที่น่าเกรงขาม?
ส่วนกลุ่มของจงซานในเวลานี้ได้ย้ายจากพื้นที่เดิมมายังอีกหุบเขาพื้นที่ใหม่แล้ว.
ที่ใจกลางห้องโถงนั้น,มีเพียง,จงซาน,พร้อมกับเตาปรุงยาขนาดใหญ่,ในเตาปรุงยานั้นมีร่างของเซียนเซียนนอนอยู่.
"เหล่าเยว่,พวกเราย้ายมาอยู่ที่นี่,จะไม่มีใครพยากรณ์ได้อีกใช่หรือไม่?"เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่จำเป็นต้องกังวลสามปราชญ์เทพ,เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่รวมกันในพื้นที่เดียวกัน."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"เซียนเซียน?
เจ้ามั่นใจใช่ใหมว่านางจะไม่เป็นอันตรายชั่วคราว?"จงซานสอบถาม.
"ตราบเท่าที่มีบัววิญญาณโลหิตหมื่นปี,ก็จะช่วยเซียนเซียนได้,แม้แต่เพิ่มพลังฝึกตนให้กับนางด้วย,ทว่าตี้เสวียนชาจะมาอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ตี้เสวียนชาจะต้องมา,เจ้าวางใจถึงตี้เสวียนชาไม่มา,ข้าก็สามารถช่วยเซียนเซียนได้!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"จริงๆรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานเผยยิ้ม,พยักหน้าแล้วกล่าวว่า,"จริงๆ!"
ด้วยเนตรนิมิตดี,จงซานมั่นใจว่าสามารถช่วยเหลือเซียนเซียนได้แน่นอน.
"แล้ว,ทำไมเหล่าเยว่ไม่ช่วยเลยล่ะ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางสงสัย.
"มันเป็นโอกาสที่หายาก,หากเซียนเซียนรู้,นางย่อมไม่ปล่อยให้ช่วยนางแน่!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"โอกาส?
โอกาสอะไร?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"ตี้เสวียนชา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"
"ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง,ตี้เสวียนชาและตี้ซือเทียน,ทั้งสองกำลังเดิมพันกันอยู่,พวกเขาที่ไม่ได้ด้อยกว่ากัน,แม้นว่าตี้เสวียนชาจะทรงพลัง,ทว่าข้าคิดว่าตี้ซือเทียนที่มาจาก
90 ล้านปีที่แล้ว,อสุรกายชราย่อมแข็งแกร่งกว่า,เหตุการณ์การต่อสู้ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก่อนหน้านี้,ตี้เสวียนชาพยายามกำราบอีกฟาน,เซียนเซียนเองก็พยายามที่จะปลุกตี้เสวียนชา,เซียนเซียนหวังให้ตี้เสวียนชากลับมา,ก่อนหน้านี้,ข้าได้ส่งหยดน้ำตาเซียนเซียนให้กับตี้เสวียนชา,ทว่าข้าคิดว่าตี้ซือเทียนนั้นไม่ได้ง่ายที่จะจัดการทำให้พ่ายแพ้ได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ความหมายของเหล่าเยว่,การบาดเจ็บของเซียนเซียน,จะทำให้ตี้เซียนเซียนสามารถขัดขืนอีกฝ่ายได้อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,ที่ทำเช่นนี้,อาจจะสามารถช่วยตี้เสวียนชาได้."จงซานกล่าวยืนยัน.
"แต่ว่า,ไม่เห็นจำเป็นต้องให้เซียนเซียนบาดเจ็บจริงเลย,ทำอย่างไรหากว่าไม่มีบัววิญญาณโลหิตหมื่นปีล่ะ?"เป่าเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"แกล้งบาดเจ็บนั้นไร้ประโยชน์,ไม่มีทางที่จะกำราบตี้ซือเทียนได้,มีเพียงต้องบาดเจ็บจริงเท่านั้น,เซียนเซียนหลายปีมานี้หัวใจของนางขมขืนมาก,นางที่ต้องการช่วยตี้เสวียนชาตลอดแต่ไม่สามารถทำอะไรได้,ตอนนี้คือโอกาสแล้ว,ข้าคิดว่าเซียนเซียนต้องการแน่นอน,เจ้าวางใจได้,ข้าไม่มีทางที่จะทำให้นางได้รับอันตราย,ศัตรูของเซียนเซียน,เมื่อตี้เสวียนชามา,ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้า.
ทั้งสองที่จ้องมองตี้เซียนเซียนที่กำลังนอนหลังอยู่ภายในเตาปรุงยา.
---------------------------------------------------------------
ทวีปปฐพี,แดนเทวะซือเทียนเผ่าหมาป่า!
นับตั้งแต่บรรพชนหมาป่าคืนกลับ,หมาป่าทั่วหล้าต่างก็ได้รับการเรียก,หมาป่าจำนวนมากที่มาจากทุกทั่วสารทิศเดินทางเข้ามาคารวะบรรพชน.
มารดาหงส์,เป็นดั่งจิตวิญญาณเผ่าหงส์,บรรพชนมังกรที่เป็นดังจิตวิญญาณเผ่ามังกร,ตี้เสวียนชาเองก็เป็นเหมือนดั่งจิตวิญญาณเผ่าหมาป่า.
ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชา,ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชาที่ทำบรรพชนหมาป่าที่ทุกคนโหยหา,หมาป่ามากมายต่างก็เดินทางมาจากทั่วทุกสารทิศ.
ที่ใจกลางของแดนเทวะซือเทียน,วิหารหมาป่า!
ที่ด้านนอกนั้นมีองค์รักษ์หมาป่ามากมาย,ทุกตนต่างก็มีระดับเซียนโบราณ,ไม่ใช่เรื่องไม่สะดวกต่อพวกเขาแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังเป็นเกียรติ,เพราะที่ด้านในก็คือจื่อจุ้นเผ่าหมาป่า,ตี้เสวียนชา.
ภายในห้องโถง,ตี้เสวียนชาที่นั่งสมาธิอยู่.
ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่น,ราวกับว่าอารมณ์ของเขาในวันนี้,ไม่สามารถสงบลงได้.
"ฟู่!"ตีเสวียนชาที่พ่นลมหายใจยาว.
"ไม่สามารถสงบใจได้อย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวพึมพำ.
ตี้เสวียนชาที่ยื่นมืออกไป,ก่อนที่จะปรากฏน้ำหยดเล็กๆจำนวนห้าสิบสองหยด,นี่ไม่ใช่หยดน้ำ,แต่เป็นน้ำตาของตี้เซียนเซียนนั่นเอง.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองหยดน้ำตา,ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย,จดจ้องมองไปยังเสาที่ตั้งอยู่บนใจกลางห้องโถง.
บนเสาที่มีตัวอักษรแถวหนึ่งสลักอยู่,"เพียง
20 หยดต่อครั้ง"
เป็นอักษรสลักของตี้เสวียนชาที่สลักไว้ด้วยตัวเอง,ราวกับว่ากำลังย้ำตัวเองไม่ให้ลืม.
เขาที่จ้องมองน้ำตา 52
หยดบนฝ่ามือ,ตี้เสวียนชาที่แยกออกเป็นสองกอง, 32 หยด,กับ 20 หยด.
ตี้เสวียนชาที่จดจ้องมองและมอง,พร้อมกับเก็บส่วนที่เป็น
20 หยดกลับไป.
กล่าวตามตรงเขาได้เก็บมันไว้ 20 หยด,หากว่าถูกใช้ออกไปแล้ว,ก็จะไม่มีอีกแล้ว.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองหยดน้ำตา 32
หยด,ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่ดูอ่อนโยนขึ้น,จากนั้นก็เผยท่าทางเศร้าเล็กน้อย,เขาที่กัดฟัน,ราวกับว่าต้องการกำราบตี้ซือเทียนในใจเอาไว้.
น้ำตาสามสิบสองหยดที่อยู่บนฝ่ามือ,ค่อยๆลอยขึ้นไปบนอากาศ.
"เซียนเซียน,ปู่จะต้องกลับมาอย่างแน่นอน! ข้าจะต้องกำราบจิตใจของคนอื่นเอาไว้ให้ได้!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
ตี้เสวียนชาที่หลับตาลงเบาๆ,เขายังจำได้เมื่อหลายปีที่แล้ว,เขาที่รู้สึกราวกับว่าหัวใจจะฉีกขาด,หลานสาวของเขาที่ทำให้เขาโศกเศร้ามากมายอย่างคาดไม่ถึง,ทุกครั้งที่คิดถึงตี้เซียนเซียนเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก,หัวใจของตี้เสวียนชาที่สั่นไหวด้วยความรวดร้าว.
เส้นโลหิตของตี้เสวียนชาที่ปูดออกมา,ราวกับว่าทุกครั้งที่เริ่มกำราบตี้ซือเทียน,คิดถึงความห่วงหาอาทรของหลานสาวก็จะสามารถเพิ่มพลังใจขึ้นในทันที,ทว่า,ทันใดนั้น,ดวงตาของตี้เสวียนชาที่ลืมขึ้นในทันที,พร้อมกับเผยท่าทางตื่นตระหนกตกใจ.
น้ำตา 32 หยุดที่ลอยอยู่บนอากาศ,ทำไมไม่รู้,มันล่วงหล่นลงบนพื้นอย่างคาดไม่ถึง,ก่อนที่จะถูกพื้นระเหยไปทั้งหมด,ไม่มีเหลืออยู่,น้ำตาทั้งสามสิบสองหยดหายไปหมดแล้ว.
"ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เปลี่ยนสี.
เขาที่เงยหน้าขึ้นมาอักษรขนาดเล็กบนเสา,ใช้เพียง
20 หยดต่อครั้ง.
ทว่าในครั้งนี้เขากลับใช้ถึง 32
หยด,เพื่อกำราบจิตสำนึก,จิตสำนึกตี้ซือเทียน,ที่ราวกับรับรู้ความคิดของตี้เสวียนชาได้,ขณะที่ตี้เสวียนชานึกถึงความทรงจำของหลานสาว,อีกฝั่งก็ได้ทำลายน้ำตาทั้งสามสิบสองหยดไป.
"ไม่!"ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมาด้วยความโกรธเบาๆ.
ตี้เสวียนชาเริ่มเข้าใจอีกไม่นานเข้าจะไม่สามารถที่จะกำราบตื้ซือเทียนได้อย่างงั้นรึ?
ตี้เสวียชาต้องการปกป้องตี้เซียนเซียน!
ตี้ซือเทียนต้องการทำอันตรายต่อตี้เซียนเซียน!
ทั้งสองจิตสำนึกในร่างเดียวกัน,กำลังต่อต้านกันและกัน.
"อ๊ากกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมา,เขาต้องการปกป้องตี้เซียนเซียน,เปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง,ส่วนตี้ซือเทียนเองก็พยายามกำราบเขา.
"จื่อจุ้น!"ที่ด้านนอกตำหนักนั้นปรากฏเสียงๆหนึ่งดังขึ้นในทันที.
"ใคร!"แววตาของตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ภายในใจของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธ,ไม่พอใจมากมาย.
"จินอี้เหว่ยต้าเจิ้ง,รอคอยอยู่ด้านนอกตำหนัก!"ผู้ฝึกตนหมาป่าที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ใช้เขาเข้ามา!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"
"ครืนนนน!"
ประตูตำหนักที่เปิดออก,ชายในชุดสีแดงที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับแสดงความเคารพ.
ชายในชุดแดงที่เงยหน้ามองตี้เสวียนชา,ใบหน้าของตี้เสวียชาเวลานี้เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ยังไม่จางหายไป,ทำให้พื้นที่รอบๆคุกรุ่นด้วยพลังที่น่าสะพรึง,แม้แต่ทำให้ชายในชุดสีแดงสั่นสะท้าน.
"มีเรื่องอันใด?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวังให้ข้ามา,เกี่ยวกับจื่อจุ้นเผ่าหมาป่าต้าเจิ้ง,ตี้เซียนเซียน...........!”
ราวกับพลังที่ชั่วร้ายโถมทับลงมาราวกับสายฟ้าฟาด,จนทำให้เขาแทบจะลืมสิ่งที่จะกล่าวออกไป.
"เซียนเซียน?
เซียนเซียนมีอะไร?"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เปลี่ยนไป.
"ตี้เซียนเซียนถูกยูไลทำร้ายบาดเจ็บ,ตอนนี้ชีวิตอยู่ในช่วงความเป็นความตาย!"ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"อะไรนะ?"ตี้เสวียนชาที่ลุกขึ้นในทันที,พลังแรงกดดันที่เหมือนจะโถมทับสะกดทุกคนที่อยู่รอบๆ.
"เกี่ยวกับรายระเอียดทั้งหมด,ผู้น้อยเขียนไว้ในจดหมายแล้ว!"ชายในชุดสีแดงที่มอบจดหมายออกไปทันที.
พลังวิญญาณแรงกดดันที่น่าเกรงขามของตี้เสวียนชา,ทำให้ชายในชุดสีแดงไม่สามารถทนได้.
ตี้เสวียนชาที่รับจดหมายมา,พร้อมกับเพ่งพิศอ่านอย่างระมัดระวัง.
"ตูมมมมม!"
จดหมายที่ถูกอ่าน,ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมาด้วยความโกรธดังกึกก้อง,บนวิหารหมาป่าปรากฏเมฆสีดำมากมายมารวมตัวกัน,หมุนวนราวกับพายุใหญ่ตามความโกรธของตี้เสวียนชา,สายฟ้าที่แลบแบปๆรอบๆท้องฟ้า.
เหล่าเผ่าหมาป่ารอบๆเวลานี้เผยท่าทางประหลาดใจในทันที,ทว่าชายในชุดแดงที่แทบจะบี้แบนทรุดคุกเข่านั่งลงกับพื้น.
ความโกรธที่น่าสะพรึงกลัว! จิตสังหารที่ระเบิดออกมา!
"อ๊ากกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตี้เสวียนชาที่คำรามลั่น,ก่อนที่วิ่งออกมานอกตำหนัก.
เมื่อตี้เสวียนชาออกมา,เหล่าเซียนบรรพชนหมาป่าหลายคนที่เริ่มหันไปมองชายในชุดสีแดง,ชายในชุดสีแดงที่กำลังสั่นด้วยความตื่นตระหนก,พลังวิญญาณในร่างปั่นป่วน,ชีพจรไหลย้อนกลับ,แม้ไม่ได้รับบาดแผลแต่ก็ลุกไม่ขึ้น.
ตี้เสวียนชาที่ออกมา,จิตสังหารที่รุนแรงที่ระเบิดออกมานั้น,ทำให้หมาป่าทุกตนในแดนเทวะซือเทียนถึงกับต้องคุกเข่าคำนับ.
"ยูไล,ข้าจะฉีกร่างเจ้า!"ตี้เสวียนชาที่ดวงตาแดงซ่านคำรามลั่นดังก้องไปทั่วแดนเทวะหมาป่า.
บัววิญญาณโลหิตหมื่นปี,ตี้เสวียนชาที่พุ่งตรงไปยังนิกายวิญญาณโลหิต,จิตสังหารที่แผดอาบไปทั่วท้องฟ้า,เมฆกรรมวาสนามากมายที่กลายเป็นสีแดง,ลากยาวพุ่งตรงไปยังทิศทางของนิกายวิญญาณโลหิต.
นิกายดังกล่าวมีเซียนบรรพชนสองคน,นับเป็นหนึ่งสำนักที่แข็งแกร่ง,หากแต่ต่อหน้าจิตสังหารและพลังของตี้เสวียนชาแล้ว,สองเซียนบรรพชนไม่มีทางที่จะต่อต้านได้,พริบตาเดียวเขาก็สามารถนำบัววิญญาณโลหิตหมื่นปีมาได้แล้ว.
เมื่อได้ของวิเศษช่วยเหลือเซียนเซียน,ตี้เสวียนชาก็พุ่งตรงไปยังทิศทางของทวีปกลางทันที.
"เซียนเซียน,ปู่มาแล้ว,เจ้าต้องไม่เป็นอะไร!"ตี้เสวียนชาที่บินด้วยความเร็วสูงสุด,ตรงไปยังทิศทางของดินแดนเหล่ยหยินภาคกลาง.
-------------------------------------------------------------------
หนึ่งปีหลังจากนั้น,ดินแดนเหล่ยหยิน.
เป่าเอ๋อและจงซานที่ดื่มสุรานั่งชมแสงจันทร์,วันนี้ดวงจันทร์เต็มดวงซึ่งนานๆครั้งจะเห็น,เป็นภาพที่งดงามเป็นอย่างมาก.
ทันใดนั้น,เสียงหมาป่าที่คำรามดังกึกก้อง!
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของหมาที่ดังก้องกังวานแม้แต่ดวงวิญญาณของทุกคนต้องสั่นสะท้าน,ผู้ฝึกตนทั่วทั้งดินแดนเหล่ยหยินถึงกับขนลุกตั้งชัน,บนอากาศ,หมอกมากมายที่สลายหายไป,ดวงจันทร์เต็มดวงที่เป็นประกายแสงสว่างจ้า.
พลังที่น่าเกรงขามใหญ่โตมโหฬาร,พลังของดวงจันทร์มากมายเวลานี้กำลังถูกดูดไป.
"ตูมมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ดินแดนทางใต้เกิดระเบิดเสียงดัง,ทั่วทั้งดินแดนเหล่ยหยินที่กำลังเกิดแผ่นดินใหญ่,ดินแดนที่จงซานอยู่เกิดเป็นรอยแตกแยกของแผ่นดิน.
"นี่มัน,ที่ทิศทางวิหารใต้เหล่ยหยิน?"เป่าเอ๋อที่จ้องมองไปยังทิศทางทิศใต้.
"ตี้เสวียนชามาแล้ว!"จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
Chapter 1301 Ominous angry Di Xuansha
凶怒至极的帝玄铩
ความโกรธเกรี้ยวของตี้เสวียนชา.
ดินแดนเหล่ยหยิน!
สองปราชญ์เทพ,สิบเซียนบรรพชน,ที่เข้าล้อมสังหารกลุ่มจงซาน,ท้ายที่สุดก็ถอยกลับไป,ข่าวนี้ราวกับเสก็ดไฟหล่นลงถังน้ำมัน,มันที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศของดินแดนเหล่ยหยินทันที.
จงซาน,ที่ครั้งหนึ่งเคยไล่สามปราชญ์เทพที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวกลับไปได้กระจายไปทั่วหล้าแล้ว,ในสวรรค์สวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ต่อหน้าผู้คนมากมาย,จงซานที่ตบหน้าหยิงเห่าสองฉาด.
ทวีปตะวันออกแดนทวีปซือต้าปู่,จงซานได้ร่วมมือกับหยิงเพื่อเข้าไปในดินแดนลับมังกรบรรพชนเองก็กระจายไปทั่วแล้วด้วยเช่นกัน.
ทว่ามันกับอยู่ไกลออกไป,กับเรื่องราวดังกล่าวจึงกลายเป็นเพียงแค่เรื่องเล่าที่เป็นเหมือนตำนานของพื้นที่อื่น,หากแต่ตอนนี้กับมีเรื่องที่เหมือนตำนาน,อยู่ในพื้นที่ดินแดนเหล่ยหยิน,ไม่ไกลเท่านั้น,สองปราชญ์เทพ,สิบเซียนบรรพชน,ไม่มีทางเลือกที่ต้องถอยกลับไป,จงซานควรจะแข็งแกร่ง!
ศาลเทวะต้าเจิ้งของภาคเหนือ,ได้กลายเป็นหนึ่งตัวตนที่มีอิทธิพลในความคิดของพวกเขาแล้ว,สถานะไม่ได้ด้อยกว่าศาลสวรรค์ต้าเฉิน,หรือศาลสวรรค์เหยาจื่อและศาลเทวะต้าโจวเลย.
สี่ทวีปสี่ราชวงศ์วาสนาที่น่าเกรงขาม?
ส่วนกลุ่มของจงซานในเวลานี้ได้ย้ายจากพื้นที่เดิมมายังอีกหุบเขาพื้นที่ใหม่แล้ว.
ที่ใจกลางห้องโถงนั้น,มีเพียง,จงซาน,พร้อมกับเตาปรุงยาขนาดใหญ่,ในเตาปรุงยานั้นมีร่างของเซียนเซียนนอนอยู่.
"เหล่าเยว่,พวกเราย้ายมาอยู่ที่นี่,จะไม่มีใครพยากรณ์ได้อีกใช่หรือไม่?"เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่จำเป็นต้องกังวลสามปราชญ์เทพ,เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่รวมกันในพื้นที่เดียวกัน."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"เซียนเซียน?
เจ้ามั่นใจใช่ใหมว่านางจะไม่เป็นอันตรายชั่วคราว?"จงซานสอบถาม.
"ตราบเท่าที่มีบัววิญญาณโลหิตหมื่นปี,ก็จะช่วยเซียนเซียนได้,แม้แต่เพิ่มพลังฝึกตนให้กับนางด้วย,ทว่าตี้เสวียนชาจะมาอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ตี้เสวียนชาจะต้องมา,เจ้าวางใจถึงตี้เสวียนชาไม่มา,ข้าก็สามารถช่วยเซียนเซียนได้!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"จริงๆรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานเผยยิ้ม,พยักหน้าแล้วกล่าวว่า,"จริงๆ!"
ด้วยเนตรนิมิตดี,จงซานมั่นใจว่าสามารถช่วยเหลือเซียนเซียนได้แน่นอน.
"แล้ว,ทำไมเหล่าเยว่ไม่ช่วยเลยล่ะ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางสงสัย.
"มันเป็นโอกาสที่หายาก,หากเซียนเซียนรู้,นางย่อมไม่ปล่อยให้ช่วยนางแน่!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"โอกาส?
โอกาสอะไร?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"ตี้เสวียนชา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"
"ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง,ตี้เสวียนชาและตี้ซือเทียน,ทั้งสองกำลังเดิมพันกันอยู่,พวกเขาที่ไม่ได้ด้อยกว่ากัน,แม้นว่าตี้เสวียนชาจะทรงพลัง,ทว่าข้าคิดว่าตี้ซือเทียนที่มาจาก
90 ล้านปีที่แล้ว,อสุรกายชราย่อมแข็งแกร่งกว่า,เหตุการณ์การต่อสู้ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก่อนหน้านี้,ตี้เสวียนชาพยายามกำราบอีกฟาน,เซียนเซียนเองก็พยายามที่จะปลุกตี้เสวียนชา,เซียนเซียนหวังให้ตี้เสวียนชากลับมา,ก่อนหน้านี้,ข้าได้ส่งหยดน้ำตาเซียนเซียนให้กับตี้เสวียนชา,ทว่าข้าคิดว่าตี้ซือเทียนนั้นไม่ได้ง่ายที่จะจัดการทำให้พ่ายแพ้ได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ความหมายของเหล่าเยว่,การบาดเจ็บของเซียนเซียน,จะทำให้ตี้เซียนเซียนสามารถขัดขืนอีกฝ่ายได้อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,ที่ทำเช่นนี้,อาจจะสามารถช่วยตี้เสวียนชาได้."จงซานกล่าวยืนยัน.
"แต่ว่า,ไม่เห็นจำเป็นต้องให้เซียนเซียนบาดเจ็บจริงเลย,ทำอย่างไรหากว่าไม่มีบัววิญญาณโลหิตหมื่นปีล่ะ?"เป่าเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"แกล้งบาดเจ็บนั้นไร้ประโยชน์,ไม่มีทางที่จะกำราบตี้ซือเทียนได้,มีเพียงต้องบาดเจ็บจริงเท่านั้น,เซียนเซียนหลายปีมานี้หัวใจของนางขมขืนมาก,นางที่ต้องการช่วยตี้เสวียนชาตลอดแต่ไม่สามารถทำอะไรได้,ตอนนี้คือโอกาสแล้ว,ข้าคิดว่าเซียนเซียนต้องการแน่นอน,เจ้าวางใจได้,ข้าไม่มีทางที่จะทำให้นางได้รับอันตราย,ศัตรูของเซียนเซียน,เมื่อตี้เสวียนชามา,ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้า.
ทั้งสองที่จ้องมองตี้เซียนเซียนที่กำลังนอนหลังอยู่ภายในเตาปรุงยา.
---------------------------------------------------------------
ทวีปปฐพี,แดนเทวะซือเทียนเผ่าหมาป่า!
นับตั้งแต่บรรพชนหมาป่าคืนกลับ,หมาป่าทั่วหล้าต่างก็ได้รับการเรียก,หมาป่าจำนวนมากที่มาจากทุกทั่วสารทิศเดินทางเข้ามาคารวะบรรพชน.
มารดาหงส์,เป็นดั่งจิตวิญญาณเผ่าหงส์,บรรพชนมังกรที่เป็นดังจิตวิญญาณเผ่ามังกร,ตี้เสวียนชาเองก็เป็นเหมือนดั่งจิตวิญญาณเผ่าหมาป่า.
ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชา,ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชาที่ทำบรรพชนหมาป่าที่ทุกคนโหยหา,หมาป่ามากมายต่างก็เดินทางมาจากทั่วทุกสารทิศ.
ที่ใจกลางของแดนเทวะซือเทียน,วิหารหมาป่า!
ที่ด้านนอกนั้นมีองค์รักษ์หมาป่ามากมาย,ทุกตนต่างก็มีระดับเซียนโบราณ,ไม่ใช่เรื่องไม่สะดวกต่อพวกเขาแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังเป็นเกียรติ,เพราะที่ด้านในก็คือจื่อจุ้นเผ่าหมาป่า,ตี้เสวียนชา.
ภายในห้องโถง,ตี้เสวียนชาที่นั่งสมาธิอยู่.
ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่น,ราวกับว่าอารมณ์ของเขาในวันนี้,ไม่สามารถสงบลงได้.
"ฟู่!"ตีเสวียนชาที่พ่นลมหายใจยาว.
"ไม่สามารถสงบใจได้อย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวพึมพำ.
ตี้เสวียนชาที่ยื่นมืออกไป,ก่อนที่จะปรากฏน้ำหยดเล็กๆจำนวนห้าสิบสองหยด,นี่ไม่ใช่หยดน้ำ,แต่เป็นน้ำตาของตี้เซียนเซียนนั่นเอง.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองหยดน้ำตา,ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย,จดจ้องมองไปยังเสาที่ตั้งอยู่บนใจกลางห้องโถง.
บนเสาที่มีตัวอักษรแถวหนึ่งสลักอยู่,"เพียง
20 หยดต่อครั้ง"
เป็นอักษรสลักของตี้เสวียนชาที่สลักไว้ด้วยตัวเอง,ราวกับว่ากำลังย้ำตัวเองไม่ให้ลืม.
เขาที่จ้องมองน้ำตา 52
หยดบนฝ่ามือ,ตี้เสวียนชาที่แยกออกเป็นสองกอง, 32 หยด,กับ 20 หยด.
ตี้เสวียนชาที่จดจ้องมองและมอง,พร้อมกับเก็บส่วนที่เป็น
20 หยดกลับไป.
กล่าวตามตรงเขาได้เก็บมันไว้ 20 หยด,หากว่าถูกใช้ออกไปแล้ว,ก็จะไม่มีอีกแล้ว.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองหยดน้ำตา 32
หยด,ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่ดูอ่อนโยนขึ้น,จากนั้นก็เผยท่าทางเศร้าเล็กน้อย,เขาที่กัดฟัน,ราวกับว่าต้องการกำราบตี้ซือเทียนในใจเอาไว้.
น้ำตาสามสิบสองหยดที่อยู่บนฝ่ามือ,ค่อยๆลอยขึ้นไปบนอากาศ.
"เซียนเซียน,ปู่จะต้องกลับมาอย่างแน่นอน! ข้าจะต้องกำราบจิตใจของคนอื่นเอาไว้ให้ได้!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
ตี้เสวียนชาที่หลับตาลงเบาๆ,เขายังจำได้เมื่อหลายปีที่แล้ว,เขาที่รู้สึกราวกับว่าหัวใจจะฉีกขาด,หลานสาวของเขาที่ทำให้เขาโศกเศร้ามากมายอย่างคาดไม่ถึง,ทุกครั้งที่คิดถึงตี้เซียนเซียนเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก,หัวใจของตี้เสวียนชาที่สั่นไหวด้วยความรวดร้าว.
เส้นโลหิตของตี้เสวียนชาที่ปูดออกมา,ราวกับว่าทุกครั้งที่เริ่มกำราบตี้ซือเทียน,คิดถึงความห่วงหาอาทรของหลานสาวก็จะสามารถเพิ่มพลังใจขึ้นในทันที,ทว่า,ทันใดนั้น,ดวงตาของตี้เสวียนชาที่ลืมขึ้นในทันที,พร้อมกับเผยท่าทางตื่นตระหนกตกใจ.
น้ำตา 32 หยุดที่ลอยอยู่บนอากาศ,ทำไมไม่รู้,มันล่วงหล่นลงบนพื้นอย่างคาดไม่ถึง,ก่อนที่จะถูกพื้นระเหยไปทั้งหมด,ไม่มีเหลืออยู่,น้ำตาทั้งสามสิบสองหยดหายไปหมดแล้ว.
"ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เปลี่ยนสี.
เขาที่เงยหน้าขึ้นมาอักษรขนาดเล็กบนเสา,ใช้เพียง
20 หยดต่อครั้ง.
ทว่าในครั้งนี้เขากลับใช้ถึง 32
หยด,เพื่อกำราบจิตสำนึก,จิตสำนึกตี้ซือเทียน,ที่ราวกับรับรู้ความคิดของตี้เสวียนชาได้,ขณะที่ตี้เสวียนชานึกถึงความทรงจำของหลานสาว,อีกฝั่งก็ได้ทำลายน้ำตาทั้งสามสิบสองหยดไป.
"ไม่!"ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมาด้วยความโกรธเบาๆ.
ตี้เสวียนชาเริ่มเข้าใจอีกไม่นานเข้าจะไม่สามารถที่จะกำราบตื้ซือเทียนได้อย่างงั้นรึ?
ตี้เสวียชาต้องการปกป้องตี้เซียนเซียน!
ตี้ซือเทียนต้องการทำอันตรายต่อตี้เซียนเซียน!
ทั้งสองจิตสำนึกในร่างเดียวกัน,กำลังต่อต้านกันและกัน.
"อ๊ากกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมา,เขาต้องการปกป้องตี้เซียนเซียน,เปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง,ส่วนตี้ซือเทียนเองก็พยายามกำราบเขา.
"จื่อจุ้น!"ที่ด้านนอกตำหนักนั้นปรากฏเสียงๆหนึ่งดังขึ้นในทันที.
"ใคร!"แววตาของตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ภายในใจของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธ,ไม่พอใจมากมาย.
"จินอี้เหว่ยต้าเจิ้ง,รอคอยอยู่ด้านนอกตำหนัก!"ผู้ฝึกตนหมาป่าที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ใช้เขาเข้ามา!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"
"ครืนนนน!"
ประตูตำหนักที่เปิดออก,ชายในชุดสีแดงที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับแสดงความเคารพ.
ชายในชุดแดงที่เงยหน้ามองตี้เสวียนชา,ใบหน้าของตี้เสวียชาเวลานี้เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ยังไม่จางหายไป,ทำให้พื้นที่รอบๆคุกรุ่นด้วยพลังที่น่าสะพรึง,แม้แต่ทำให้ชายในชุดสีแดงสั่นสะท้าน.
"มีเรื่องอันใด?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวังให้ข้ามา,เกี่ยวกับจื่อจุ้นเผ่าหมาป่าต้าเจิ้ง,ตี้เซียนเซียน...........!”
ราวกับพลังที่ชั่วร้ายโถมทับลงมาราวกับสายฟ้าฟาด,จนทำให้เขาแทบจะลืมสิ่งที่จะกล่าวออกไป.
"เซียนเซียน?
เซียนเซียนมีอะไร?"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เปลี่ยนไป.
"ตี้เซียนเซียนถูกยูไลทำร้ายบาดเจ็บ,ตอนนี้ชีวิตอยู่ในช่วงความเป็นความตาย!"ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"อะไรนะ?"ตี้เสวียนชาที่ลุกขึ้นในทันที,พลังแรงกดดันที่เหมือนจะโถมทับสะกดทุกคนที่อยู่รอบๆ.
"เกี่ยวกับรายระเอียดทั้งหมด,ผู้น้อยเขียนไว้ในจดหมายแล้ว!"ชายในชุดสีแดงที่มอบจดหมายออกไปทันที.
พลังวิญญาณแรงกดดันที่น่าเกรงขามของตี้เสวียนชา,ทำให้ชายในชุดสีแดงไม่สามารถทนได้.
ตี้เสวียนชาที่รับจดหมายมา,พร้อมกับเพ่งพิศอ่านอย่างระมัดระวัง.
"ตูมมมมม!"
จดหมายที่ถูกอ่าน,ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมาด้วยความโกรธดังกึกก้อง,บนวิหารหมาป่าปรากฏเมฆสีดำมากมายมารวมตัวกัน,หมุนวนราวกับพายุใหญ่ตามความโกรธของตี้เสวียนชา,สายฟ้าที่แลบแบปๆรอบๆท้องฟ้า.
เหล่าเผ่าหมาป่ารอบๆเวลานี้เผยท่าทางประหลาดใจในทันที,ทว่าชายในชุดแดงที่แทบจะบี้แบนทรุดคุกเข่านั่งลงกับพื้น.
ความโกรธที่น่าสะพรึงกลัว! จิตสังหารที่ระเบิดออกมา!
"อ๊ากกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตี้เสวียนชาที่คำรามลั่น,ก่อนที่วิ่งออกมานอกตำหนัก.
เมื่อตี้เสวียนชาออกมา,เหล่าเซียนบรรพชนหมาป่าหลายคนที่เริ่มหันไปมองชายในชุดสีแดง,ชายในชุดสีแดงที่กำลังสั่นด้วยความตื่นตระหนก,พลังวิญญาณในร่างปั่นป่วน,ชีพจรไหลย้อนกลับ,แม้ไม่ได้รับบาดแผลแต่ก็ลุกไม่ขึ้น.
ตี้เสวียนชาที่ออกมา,จิตสังหารที่รุนแรงที่ระเบิดออกมานั้น,ทำให้หมาป่าทุกตนในแดนเทวะซือเทียนถึงกับต้องคุกเข่าคำนับ.
"ยูไล,ข้าจะฉีกร่างเจ้า!"ตี้เสวียนชาที่ดวงตาแดงซ่านคำรามลั่นดังก้องไปทั่วแดนเทวะหมาป่า.
บัววิญญาณโลหิตหมื่นปี,ตี้เสวียนชาที่พุ่งตรงไปยังนิกายวิญญาณโลหิต,จิตสังหารที่แผดอาบไปทั่วท้องฟ้า,เมฆกรรมวาสนามากมายที่กลายเป็นสีแดง,ลากยาวพุ่งตรงไปยังทิศทางของนิกายวิญญาณโลหิต.
นิกายดังกล่าวมีเซียนบรรพชนสองคน,นับเป็นหนึ่งสำนักที่แข็งแกร่ง,หากแต่ต่อหน้าจิตสังหารและพลังของตี้เสวียนชาแล้ว,สองเซียนบรรพชนไม่มีทางที่จะต่อต้านได้,พริบตาเดียวเขาก็สามารถนำบัววิญญาณโลหิตหมื่นปีมาได้แล้ว.
เมื่อได้ของวิเศษช่วยเหลือเซียนเซียน,ตี้เสวียนชาก็พุ่งตรงไปยังทิศทางของทวีปกลางทันที.
"เซียนเซียน,ปู่มาแล้ว,เจ้าต้องไม่เป็นอะไร!"ตี้เสวียนชาที่บินด้วยความเร็วสูงสุด,ตรงไปยังทิศทางของดินแดนเหล่ยหยินภาคกลาง.
-------------------------------------------------------------------
หนึ่งปีหลังจากนั้น,ดินแดนเหล่ยหยิน.
เป่าเอ๋อและจงซานที่ดื่มสุรานั่งชมแสงจันทร์,วันนี้ดวงจันทร์เต็มดวงซึ่งนานๆครั้งจะเห็น,เป็นภาพที่งดงามเป็นอย่างมาก.
ทันใดนั้น,เสียงหมาป่าที่คำรามดังกึกก้อง!
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของหมาที่ดังก้องกังวานแม้แต่ดวงวิญญาณของทุกคนต้องสั่นสะท้าน,ผู้ฝึกตนทั่วทั้งดินแดนเหล่ยหยินถึงกับขนลุกตั้งชัน,บนอากาศ,หมอกมากมายที่สลายหายไป,ดวงจันทร์เต็มดวงที่เป็นประกายแสงสว่างจ้า.
พลังที่น่าเกรงขามใหญ่โตมโหฬาร,พลังของดวงจันทร์มากมายเวลานี้กำลังถูกดูดไป.
"ตูมมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ดินแดนทางใต้เกิดระเบิดเสียงดัง,ทั่วทั้งดินแดนเหล่ยหยินที่กำลังเกิดแผ่นดินใหญ่,ดินแดนที่จงซานอยู่เกิดเป็นรอยแตกแยกของแผ่นดิน.
"นี่มัน,ที่ทิศทางวิหารใต้เหล่ยหยิน?"เป่าเอ๋อที่จ้องมองไปยังทิศทางทิศใต้.
"ตี้เสวียนชามาแล้ว!"จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น