Strongest Sect of All Times Chapter 227 You kill Ah actually!
นิกายที่แข็งแกร่งที่สุดนิรันดรกาล
Chapter 227 You kill Ah actually!
你倒是杀啊！
เคยลิ้มรสความตายหรือไม่?
คำกล่าวนี้,จุนซ่างเซียวที่เคยมีประสบการ,เย่ซิงเฉินเองก็มีประสบการณ์เช่นกัน.
ประสบความตายจริง ๆ,ประสบความตายที่มีไม่กี่คนกลับมาบอก,มันเป็นความลับที่ลึกล้ำ.
น่าเสียดาย.
ที่คนที่ตายส่วนมากไม่เคยมีใครกลับมาบอก.
จุนซ่างเซียวที่ตายและถูกส่งมายังต่างโลก,จึงรู้สึกยินดีกับการมีชีวิตเป็นอย่างมาก.
และยังมีภารกิจที่แทบเป็นไปไม่ได้,ทำให้เขามีความกล้าที่จะเผชิญกับทุกอย่าง.
ทว่าเหล่ามือสังหารดื่มโลหิตตอนนี้ถูกสังหารไม่สามารถสู้ได้,ตอนนี้เริ่มตระหนักถึงรสชาติของความตายแล้ว.
พริบตาเดียวที่คอพวกเขาปรากฏรอยกระบี่,แม้นว่าโลหิตจะยังไม่ไหลออกมา,ทว่าดวงวิญญาณของพวกเขาก็เริ่มหนีออกจากร่างแล้ว.
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเร็วมาก,ไม่สามารถที่จะป้องกันได้,พริบตาเดียวก็รับรู้ถึงความตายเรียบร้อยแล้ว.
“พรึด โครม!”
“พรึด โครม!”
ยอดฝีมือหออินทรีย์ดำ 20 คน,ที่ล้มลงพื้น.
รอยกระบี่ปรากฏบนคอ,โลหิตที่เริ่มพุ่งปูด
ๆดันบาดแผลออกมา.
เหล่าคนสำนักมาร,ที่ดูไม่ยี่หร่ากับความตาย,แต่ก็ยังเป็นคนธรรมดา,เมื่ออยู่ต่อหน้าความตายก็หวาดกลัวเช่นกัน.
กับท่าทางก่อนหน้ากับเวลานี้,แตกต่างกันเป็นอย่างมาก....พวกเขาที่รู้สึกหวงแหนชีวิตขึ้นมาในทันที!
“อึก อึก.”
รองหัวหน้าทีมที่กลืนน้ำลายลงเสียงดัง,แววตาที่เผยความหวาดกลัวออกมา,มือทั้งสองที่สั่นไปมาเอง.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาพริบตาเดียวก็ตายไปกว่า
20 คนแล้ว,คนที่เหลือ,ย่อมรู้สึกถึงความหวาดกลัวขึ้นมา
ตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย!
ถึงจะเป็นเจ้าหอ,ยังไม่สามารถทำสำเร็จเลย!
ไม่ใช่ไม่กี่ลมหายใจ,ควรจะเรียกได้ว่าหนึ่งลมหายใจด้วยซ้ำ.
พริบตาเดียวที่กระบี่เย่ซิงเฉินออกจากฝัก,คมกระบี่ที่ส่องแสง,คนกลุ่มหนึ่งก็ตายลง.
ราวกับสายลมแห่งความตายพัดผ่าน.
“ฟิ้ว!”
รองหัวหน้าทีมที่เร่งรีบใช้ท่าเท้าที่แข็งแกร่งที่สุดของตัวเองหนีในทันที.
อย่างไรก็ตาม,ขณะเขาเคลื่อนไหวก็จ้องมองไปด้านข้าง,หัวหน้าทีมและคนอื่น
ๆ เวลานี้กำลังถูกไล่สังหาร.
ไม่แม้แต่รับมือ!
นักฆ่าดื่มโลหิตกลุ่มใหญ่,ถูกชายหนุ่มวัย 17-18
ปี,บุกทะลวงเพื่อสังหารไป.
โดยเฉพาะหัวหน้าทีมที่แข็งแกร่งที่สุด,ต่อหน้าชายหนุ่มคนดังกล่าว,ไม่แม้แต่มีพลังโต้กลับด้วยซ้ำ!
“ทะลวง!”
ทั่วร่างของหลี่ชิงหยางที่ปะทุพลังวิญญาณ,หมุนเคว้งรวมอยู่ที่แขนของเขา,ฝ่ามือสะบั้นภูผาถูกใช้ออกมา,โจมตีหัวหน้าทีมนักฆ่าดื่มโลหิต.
ฝ่ามือที่ทรงพลังราวกับดาบยักษ์,พุ่งตัดผ่านไปยังด้านหน้าสะบั้นอาวุธของอีกฝ่ายขาดออกเป็นสองซีก.
“ตุบ โครมมม!”
หัวหน้าทีมที่หลบลี้ได้อย่างเฉียดฉิวขาดจ้องมองไปยังอาวุธของตัวเองที่ขาดเป็นสองท่อน,แววตาของเขาที่ยังเผยสีหน้าไม่อยากเชื่อ.
เจ้าหอ มอบอาวุธระดับสามัญให้กับเขา,กับถูกทำลายด้วยฝ่ามือของผู้เยาว์คนนี้อย่างง่ายดาย,แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!
“พรึด ซี่!”
ที่จริง,เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่น
ๆเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน,หลงจื่อหยางที่ใช้หอกผู้พิชิตทะลวงหน้าอกของพวกเขา.
“ปัง!”
”อะไรกันสังหารง่ายยิ่งกว่าสัตว์ร้ายซะอีก.”
“พรึด ซี่!”
“พรึด ซี่!”
ที่อีกมุมหนึ่ง,ซูเซียวโม่และลี่เฟยใช้ก้าวปิศาจ,พร้อมกับกระบี่หานเฟิงตะวัดหั่นคออีกฝั่งด้วยความเร็วสูง.
หลังจากการประลองสำนักจบลง,ทั้งสองก็เคยสังหารมือสังหารเหมือนกัน,แต่ก็รับมือยากเป็นอย่างมากในเวลานั้น,ทว่าเวลานี้กับจัดการได้อย่างง่ายดาย
จิตใจที่สุขุมไม่ประหม่าแม้แต่น้อย.
ส่วนจางเหว่ยและอีกหลายคนที่ไม่มีประสับการสังหารคน,ทว่าด้วยอาวุธที่ดีกว่า,สังหารนักฆ่าไปหลายคน,เห็นโลหิตที่สาดกระจาย,ก็ค่อย
ๆหายสั่นไปในที่สุด.
ไม่มีใครเกิดมาแล้วดุร้าย,ไม่มีใครเกิดมาแล้วสังหารคนเป็นเลย.
ดังนั้นการสังหารในครั้งนี้,เป็นการมอบประสบการอย่างหนึ่งที่ล้ำค่าให้กับศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้ง.
ส่วนสมาชิกของหอฝนพรำ,พวกเขาที่สังหารผู้คนมาเป็นจำนวนมาก,การสังหารของพวกเขาแทบไม่กระพริบตา.
การถูกปิดล้อมหน้าหลัง.
ศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้งที่มีอุปกรณ์และความแข็งแกร่งกว่า,ทันทีที่การต่อสู้เริ่มขึ้น,ก็แทบจะเป็นการไล่สังหารอีกฝ่ายเพียงฝ่ายเดียว.
ศิษย์ส่วนหนึ่งที่ถูกนำมาฝึกฝน,ปรับจิตใจให้มั่นคง,สามารถสังหารศัตรูได้,โดยที่ไม่สูญเสียจิตใจของตัวเอง.
ข้าไม่สังหารเจ้า,เจ้าก็จะสังหารข้า.
ดังนั้นนี่คือการฝึกฝนการสังหาร,เพื่อที่จะรักษาชีวิตให้กับตัวเอง.
เรื่องสังหารคน,จุนซ่างเซียวได้ประสบมาตั้งแต่เทือกเขาวายุทมิฬแล้ว,ดังนั้นเวลานี้เขาจึงไม่ได้ลงมือ,ยืนอยู่บนต้นไม้จ้องมองศิษย์ของตัวเอง.
นี่คือการฝึกฝนเรียนรู้,ที่ยากจะหาได้,เพื่อให้พวกเขาปรับตัวเข้ากับโลกนี้ได้.
โลกใบนี้ที่ถือคนที่แข็งแกร่งเป็นใหญ่,เขาไม่ได้ต้องการให้ศิษย์ของตัวเองกระหายโลหิต,ทว่าต้องการให้รู้สึกว่าการสังหารเป็นอย่างไร,เพื่อที่จะไม่ต้องทำให้เสียงานใหญ่เมื่อเวลาที่ต้องลงมือจริง
ๆ.
“เจ้าสำนัก! เจ้าสำนัก!”
ในเวลานั้น,หลี่ซ่างเทียนที่อุ้มงูพิษวิ่งมา,ร้องตะโกนโหวกเหวก,”ช่วยพี่งูด้วย,ช่วยพี่งูเร็วเข้า!”
เห็นงูพิษที่ใบหน้าอาบไปด้วยโลหิต,จุนซ่างเซียวที่กระโดดลงมาจากบนต้นไม้,ก่อนที่จะใส่เม็ดยาฟื้นฟูลงไปในปากของเขา.
เม็ดยาที่เข้าไปในปาก,งูพิษที่บาดเจ็บหนัก,ทันใดนั้นดวงตาก็ลืมขึ้น,ก่อนที่จะพ่นคำพูดออกมาทันที,”หลี่ซ่างเทียน,เจ้าสารเลว,เกือบฆ่าเหล่าจื่อแล้ว!”
“ฟื้นแล้ว,ฟื้นแล้ว!”
เห็นงูพิษลืมตา,หลี่ซ่างเทียนที่ตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก,แม้อีกฝ่าจะดุร้ายก็ยังคงยิ้มแป้น.
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่โบกมือออกไป,ส่งกระบี่หานเฟิงให้กับเขา,”หากไม่สังหารให้ได้สักคน,ก็จะผิดต่องูพิษ,ผิดต่อเม็ดยาฟื้นฟูของเปิ่นจั้ว.”
หลี่ซ่างเทียนที่รับกระบี่หานเฟิงมา,แววตาที่ตื่นตกใจ.
คิดถึงพี่งู,ที่ถูกอาวุลับยิงเข้ามาในร่าง,แววตาของเขาที่กลายเป็นดุร้ายขึ้นมาทันที.
“เคร้ง!”
หลี่ซ่างเทียนชักกระบี่,ตะโกนออกไปเสียงดัง,”ข้าจะฆ่าคน!”
จากนั้น,ก็วิ่งออกไปได้ก้าวหนึ่ง.
จุนซ่างเซียวที่คว้าไหล่เอาไว้และดึงกับมา,พร้อมกับชี้ไปอีกทาง,”เจ้าวิ่งไปผิดทางแล้ว.”
“เจ้าสำนัก!”
หลี่ซ่างเทียนที่กล่าวเสียงสั่น,”ข้า....ข้ากลัว....”
“กลัวมารดาเจ้าสิ!”
งูพิษที่นั่งอยู่บนพื้น,ตะโกนออกไปเสียงดัง,”เกือบทำให้เหล่าจื่อตายแล้ว,หากสังหารไม่ได้สองคน,กลับไปต้องถูกฝึกสองเท่า!”
ได้ยินคำว่า,สองเท่า,สายตาของหลี่ซ่างเทียนกลายเป็นเย็นชา,ยกกระบี่วิ่งออกไปทันที.
งูพิษที่ส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทางอักอ่วน,”เจ้าสำนัก
หอฝนพรำฝึกฝนเขาอย่างดีแล้ว,แต่เจ้าบ้านี้กลับขี้ขลาดเกินไป.”
จุนซ่างเซียวส่ายหน้าไปมาเอ่ยออกมาว่า,”การสังหารไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย,หลี่ซ่างเทียนหวาดกลัวก็ไม่ใช่เรื่องแปลก.”
งูพิษที่ได้แต่เงียบ.
เขาที่คิดถึงตัวเองในอดีต,เวลานั้นเขาอายุ 14
เพิ่งสังหารคนเป็นครั้งแรก,ต้องใช้เวลานานเหมือนกันถึงจะปรับจิตใจได้.
หลี่ลั่วฉิวยืนอยู่บนต้นไม้,เผยยิ้มออกมา,”เจ้าเด็กที่ช่วยเจ้าเมื่อกี้,วิ่งได้เร็วมาก.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย,”ถือเป็นเมล็ดพันธ์ชั้นดี,หากฝึกฝนอย่างเข้มงวด,จะเป็นสมาชิกที่แข็งแกร่งของหอฝนพรำ.”
“สังหารให้มาก,ก็จะแข็งแกร่งเอง.”หลี่ลั่วฉิวที่หยุดและเอ่ยออกมาว่า,”งูพิษ,หลังจากกลับไป,ฝึกฝนเขาเป็นสองเท่า.
“ครับ.” งูพิษที่กล่าวตอบรับอย่างช่วยไม่ได้.
......
หากไม่ได้ยินคำว่าสองเท่า,หลี่ซ่างเทียนคงไม่วิ่งออกไปอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง
หากรู้ว่าสุดท้ายแล้วก็ยังต้องฝึกสองเท่าอยู่ดี,คงโอดครวญโหยหวนแน่.
“อ๊าก!”
หลี่ซ่างเทียนที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วนั้น,เข้าไปยังกลุ่มของศัตรูที่ถูกล้อมกรอบ.
ในเวลานั้นมือสังหารฝ่ายตรงข้าที่ถูกแยกออกมาโดยเถียนซี่,เขาที่เอ่ยออกไปว่า,”เจ้าสังหารมันซะ.”
“พรึด ซี่!”
กระบี่หานเฟิงที่ทะลวงร่างของชายคนดังกล่าว.
โลหิตที่พุ่งกระฉูดอาบหน้าของเถียนซี่ทันที,แทบทำให้เขากลายเป็นบ้า!
มารดาเถอะ อุดส่าให้โอกาส,เล็งให้มันดีหน่อยก็ไม่ได้,โลหิตเต็มหน้าข้าแล้ว,นี่มันเพื่อนร่วมทีมสมองหมูจริง
ๆ!
“ฟิ้ว!”
หลี่ซ่างเทียนที่ชักกระบี่ออกมา,ร่างที่ไร้วิญญาณดังกล่าวก็ล้มลง.
หลี่ซ่างเทียนที่เวลานี้รู้สึกวิงเวียน,มองเห็นคาบโลหิตรู้สึกอยากเป็นลมขึ้นมา,ท้องใส้ปั่นป่วนเป็นอย่างมาก.
แม่จ๋า.
ข้า....ข้าฆ่าคนแล้ว!
ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!
ในเวลานั้น,ลูกดอกที่ถูกยิงออกมาในทันที.
ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!
หยางยูหัวที่ก้าวออกมาขวาง,ยกโล่เหล็กกล้าป้องกันเอาไว้,ก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า,”ศิษย์น้อง,คนที่ยิงอาวุธลับนั้นมอบให้กับเจ้า!
ฆ่าอีกแล้วรึ?
หลี่ซ่างเทียนที่จ้องมองคาบโลหิต,ทว่าเวลานี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สั่นแล้ว!
“ย๊าก!”
เขาที่คำรามลั่นก่อนที่จะพุ่งเข้าไป.
ฟิ้ว! ฟิ้ว!
ลูกดอกที่ถูกยิงออกมา.
หลี่ซ่างเทียนที่ใช้ก้าวปิศาจหลบหลีก,ท้ายที่สุดก็มาอยู่ที่ด้านหลังชายคนดังกล่าว,กระบี่หานเฟิงที่ทะลวงร่างเขาอย่างดุร้าย!
“พรึด ซี่!”
กระบี่ที่อาบไล้ด้วยพลังวิญญาณ,ก่อนที่จะชักออกมา!
ที่มา https://lnmtl.com/novel/strongest-sect-of-all-times
#นิยายแปล #Strongest Sect of All Times #นิกายที่แข็งแกร่งที่สุดนิรันดรกาล.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น