Immortality Chapter 1245 Usurping Heavens Prison
Chapter 1245 Usurping Heavens Prison
篡天监
แผนกช่วงชิงชะตา.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ทางเข้าตำหนักซ่างเฉิง.
จงซานที่นำเหล่าเสนาธิการทั้งหมดอกมาอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.
บนลานในเวลานี้,มีกลุ่มคนชุดดำมากกว่าหนึ่งร้อยคน,ทุกๆคนที่สวมชุดคลุมปกปิดใบหน้า,ที่จริงมีหนึ่งคนในชุดสีน้ำเงิน,แต่งตัวค่อนข้างเรียบร้อย.
"ฟู่ฉิน,บุตรกลับมาแล้ว!"ชายในชุดสีน้ำเงินคุกเข่าลงที่ด้านหน้าของต้าเจิ้ง,น้ำตาที่ไหลอาบออกมาด้วยความดีใจ.
แน่นอนว่าคนที่คุกเข่าก็คือไท่จื่อสามของต้าเจิ้ง,จงเสวียน.
"ดี,ดีมา,บุตรของข้า(我หว่อ )กลับมาแล้ว!"จงซานที่ก้าวเข้าไปประครอง,ดวงตาที่มีสีแดงระเรื่อ.
朕Zhèn(เจิ้น) แปลว่า ข้า เป็นคำเรียกแทนตัวเองของกษัตริย์
我 wǒ (หว่อ) แปลว่า
ข้า สามัญทั่วไป.
เกี่ยวกับนามนั้น,จงซานในฐานะกษัตริย์จะใช้คำว่าเจิ้น(ข้า)
กับเหล่าขุนนางทั้งหมด,เป็นดั่งกฎเกณฑ์พึงปฏิบัติ,ทว่าจงซานที่แสดงความเป็นบิดาและบุตร,อีกทั้งจงเสวียนยังเป็นไท่จื่อสามจึงหาได้ผิด,การจะกล่าวสร้างความประทับใจเหมือนคนในครอบครัว,แน่นอนว่าเขาจึงไม่ได้ใช้คำว่าเจิ้นออกมา.
เหมือนกับการพูดจาสามัญทั่วไปกับคนอื่นที่ใช้สรรพนามแทนว่า"หว่อ"(ข้า)
กับกษัตริย์เรื่องนี้ถือเป็นการดูหมิ่นเกียรติและเป็นการฉีกหน้านั่นเอง.
บิดาและบุตรพบหน้า,กลายเป็นความอัดอั้นตันใจ,ในโลกใบเล็ก,นับตั้งแต่เหตุการณ์การประลองประตูมังกร,มีเรื่องเข้าใจผิดกัน,ทว่าจงซานก็ไม่เคยตำหนิจงเสวียน,แม้แต่กำชับบุตรคนโตไม่ให้เอ่ยเรื่องนี้กับใคร,เพราะว่าจงซานนั้นไม่เคยคิดทอดทิ้งบุตรของตน.
แม้นคนอื่น,เกี่ยวกับบุตรคุณความแค้น,จงซานจะตาต่อหน้าฟันต่อฟัน,ทว่ากับคนในครอบครัวนั้น,จงซานไม่ได้เป็นเช่นนั้น.
ถึงแม้นว่าการประลองประตูมังกรบุตรของเขาจะหักหลัง,ทว่าเขาก็ไม่คิดที่จะเครียดแค้น,หรือรู้สึกผิดหวังแต่อย่างใด.
เรื่องดังกล่าวนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเอ่ย,หากว่ายังไม่ตกตาย,ทุกอย่างก็ยังแก้ไขได้.
"เสวียนเอ๋อกลับมาแล้วรึ? อยู่ที่ใหน?"ในเวลาเดียวกัน,เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นจากภายในตำหนักซ่างเฉิน.
เป็นกุยเอ๋อ,ที่นางได้ข่าวขณะอยู่ภพหยิน,ก่อนที่จะเดินทางมายังภพหยางในทันที.
"คารวะฮวงโห่ว!"เหล่าเสนาธิการที่กล่าวแสดงความเคารพ.
"มู่ฉิน!"จงซานที่เสียงขึ้นจะมูลคุกเข่าลงต่อหน้าของเหว่ยกุยเอ๋อ.
เมื่อครั้งยังเป็นปุถุชนอยู่นั้น,จงซานและกุยเอ๋อเริ่มรับบุตรบุญธรรมมากมาย,เพราะว่าพรสวรรค์ทางร่างกายของจงซานนั้นไม่ดี,เพื่อที่จะหาทรัพยากรในการบำเพ็ญ,เขาจึงได้สร้างธุรกิจมากมายขึ้นมา,ดังนั้น,เกี่ยวกับการดูแลบุตรบุญธรรมมานั้น,จึงเป็นกุยเอ๋ออย่างไม่ต้องสงสัย.
กล่าวได้ว่าคนที่พร่ำสอนจงเสวียนและบุตรคนอื่นๆ,ก็คือกุยเอ๋อ,เพราะว่ากุยเอ๋อนั้นไม่ต้องการส่งบุตรของตนเข้าเรียนในสถานะบันการศึกษาทั่วไป,นอกจากการศึกษาแล้ว,เหล่าเด็กที่พวกเขารับเลี้ยงยังได้รับอากาศที่ดีอีกด้วย.
ดังนั้น,เหล่าบุตรบุญธรรม,นอกจากจงซาน,มู่ฉินจึงเป็นคนที่ได้รับความเคารพอย่างที่สุด,ในอดีตเมื่อรู้ว่ามารดาถูกสังหาร,ความเศร้าสร้อยเสียใจมากมาย,ที่ปรากฏขึ้นในใจของพวกเขา,สำหรับจงเสวียนแล้ว,เขาได้ฝึกฝนอย่างหนักหน่วง,เพื่อหวังว่าสักวันจะได้แค้น,เพราะด้วยเหตุนี้,จงซานจึงมีคุณสมบัติที่จะก้าวไปสู่ระดับเซียนเทียน,และเข้าสู่การประลองประตูมังกร.
"อี้เหยี่ยน,เสวียนเอ๋อของข้ากลับมาแล้ว,ข้าต้องการบวงศรวงสวรรค์วันนี้! เจ้าจงไปเตรียมการ."จงซานเอ่ยปาก.
"น้อมรับบัญชา!"อี้เหยี่ยนที่รับคำในทันที.
"มู่ฉิน,ท่านยังมีชีวิตอยู่,บุตรมีความสุขยิ่งนัก,วันนี้บุตรมีคนต้องการแนะนำให้มู่ฉินด้วย!"จงเสวียนที่กล่าวทั้งน้ำตา.
จงซานที่กล่าวทั้งน้ำตา,ไม่มีใครคิดว่าน่าอับอาย,ในเวลานี้,จงซานเองหาได้สนใจสายตาคนอื่นเช่นกัน.
เหล่าคนชุดดำทั้งหนึ่งร้อยกว่าคนที่จงเสวียนนำมาด้วยนั้น,มีสตรีผู้หนึ่ง,แม้นว่าจะปกปิดใบหน้าเอาไว้,ทว่ารูปร่างแขนขาที่เรียวเล็กก็ได้ส่วนก็ยากจะปกปิดได้.
"มู่ฉิน,ฟู่ฉิน,นี่คือจื่อหยางซิวลี่!"จงเสวียนเอ่ย.
จื่อหยางซิวลี่ถอดหมวกพร้อมกับโค้งคำนับเล็กน้อย,"จื่อหยางซิวลี่,คารวะเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ฮวงโหวต้าเจิ้ง!"
จื่อหยางซิวลี่ที่แสดงท่าทางเป็นทางการ,ส่วนกุยเอ๋อที่ลอบมองนาง,และมองจงเสวียน,แววตาที่รับรู้และลอบหัวเราะในใจ,ราวกับว่าเข้าใจความหมายของจงเสวียนได้.
จงเสวียนที่แนะนำชื่อของนาง,แต่ไม่ได้บอกกล่าวสถานะของนาง,ย่อมมองเห็นความคิดของเขาได้อย่างชัดเจน.
"อืม,ก่อนหน้านี้หลายวันตระกูลจื่อหยางได้ส่งสารมายังต้าเจิ้ง,ข้าได้อ่านแล้ว,ต้าเจิ้งมีตระกูลจื่อหยางเข้าร่วม,นับเป็นโชควาสนา,นี่นับว่าเป็นโชคลาภของข้า,ในเมื่อพวกเจ้ายินดีเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้าย่อมไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เหล่าคนชุดดำที่เอ่ยรับในทันที.
"นับจากนี้,ต้าเจิ้งจะทำการก่อตั้งแผนกช่วงชิงชะตา(เซียนเทียนเจียน)! แต่งตั้งจื่อหยางซิวลี่เป็นเจี้ยนเจิ้งแผนกช่วงชิงชะตา,แต่งตั้งจื่อหยางจิงหงเป็นเจี้ยน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ระหว่างที่กล่าวนี้,บนทะเลวาสนาที่ดังกระหึ่ม,จากนั้นภายในร่างของจื่อหยางซิวลี่และจื่อหยางจิงหงรู้สึกวาสนามากมายวิ่งผ่านเข้ามาในร่าง,เป็นการแต่งตั้งทั้งสองอย่างเป็นทางการ,ทำให้พวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงวาสนามากมายในทันที.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"ประมุขจื่อหยางและทุกคนที่กล่าวรับในทันที.
"ไท่จื่อของข้ากลับมา,วันนี้,ข้าคงไม่สามารถต้อนรับทุกท่านอย่างทั่วถึง,เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ,ข้าจะให้คนเป็นคนจัดเตรียมให้,หลังจากนี้อีกหลายวัน,ไท่จื่อสามจงเสวียน,จะนำทุกท่านไปเยี่ยมชมต้าเจิ้งทั้งหมด!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"เหล่าคนของตระกูลจื่อหยางรับคำ.
ขณะที่สุ่ยจิง,และหลินเซียวและคนอื่นๆได้นำคนของตระกูลจื่อหยางไป.
จงซานทีจ้องมองและกล่าวต่อจงเสวียนอีกครั้ง,"เสวียนเอ๋อ,ไปเถอะ,ข้าได้ตกปลาทำอาหารไว้รอเจ้าแล้ว,พวกเราทั้งสามไปทานอาหารด้วยกัน,และไปคารวะฟู่ฉินคนอื่นๆของเจ้า.
"ครับ!"จงเสวียนที่พยักหน้าอย่างหนักแน่น.
งานเลี้ยวอาหาร,หลายปีมานี้,เขาที่ก้าวไปบนเส้นทางผู้ฝึกตนแล้ว,ไม่ได้มีโอกาสได้กินอาหารเท่าใดนัก,กลับความทรงจำได้อดีตที่ฟู่ฉินจำได้,ทำให้ภายในใจของจงเสวียนรู้สึกอบอุ่นนัก.
-------------------------------------------------
สามเดือนหลังจากนั้น.
ตระกูลจื่อหยางที่เวลานี้ได้ผสานเข้ากับต้าเจิ้งแล้ว,แม้นว่าการการสัมพันธ์กับเหล่าเสนาธิการทั้งหมดจำเป็นต้องใช้เวลา,ทว่าด้วยการจัดการของจงซาน,ที่ได้ขจัดความกังวลของขุนนางทั้งหมดให้หายไป.
เจี้ยนเจิ้งแผนกช่วงชิงชะตา,จื่อหยางซิวลี่ได้รับหน้าที่ให้จัดการเรื่องราวในภพหยิน,และเจี้ยนจื่อหยางจิงหงนั้นประจำอยู่ในภพหยาง,เหล่าผู้เยาว์ของตระกูลจื่อหยางเวลานี้ค่อยๆตระหนักได้ถึงพลังของต้าเจิ้งได้ในที่สุด.
ภายในภพหยินนั้นมีอาณาเขตใหญ่ถึงเจ็ดดินแดน! มีขนาดใหญ่มากกว่าดินแดนภพหยางเจ็ดเท่า!
ไม่,หากนับรวมดินแดนของเผ่าโครงกระดูก,ภพหยินมีดินแดนใหญ่กว่าถึงแปดเท่า.
ต้องรู้ด้วยว่าในแต่ละทวีปนั้น,จะมีอาณาเขตรวมกันอยู่ทั้งหมด
36 เขต,ต้าเจิ้งในเวลานี้สามารถที่จะครอบครองดินแดนได้ถึง 9 ดินแดน?
ตระกูลจื่อหยางที่ได้รับงานเฉพาะ,ส่วนจงเสวียนเองแน่นอนว่าเป็นอีกหนึ่งคนที่ได้ช่วยแบ่งเบาราชกิจของจงซานได้.
....
ภพหยิน.
ร่างแยกเงาจงซานที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่และมังกรทองเสี่ยวจิน.
"เม่ยลี่,จากนี้,สำหรับเจ้าและเสี่ยวจิน,ข้าจะมอบเซียนบรรพชนแปดคนรักษาความปลอดภัยให้กับเจ้าโดยเฉพาะ!"จงซานเอ่ย.
"เสี่ยวจินนั้นมีสายโลหิตที่สูงกว่าบรรพชนมังกรอีก,แน่นอนว่าการกำราบเผ่ามังกรย่อมไม่มีปัญหา,ทว่าทำไมต้องกำราบเพียงภพหยิน,ไม่ใช่ภพหยาง?
ภพหยางต้าฉินรับปากว่าจะไม่ก้าวล่วงมายังทวีปทางเหนือแล้ว!"เห่าเม่ยลี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย.
"ภพหยาง? เฮ้เฮ้,ยังไม่ถึงเวลา!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไมไม่ถึงเวลา?"
เป็นไปได้ว่าเป็นเพราะต้าฉินอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่สอบถาม.
"ต้าฉินก็เป็นส่วนหนึ่ง,หากว่าตอนนี้เริ่มกำราบเหล่ามังกรภาคเหนือ,ก็เหมือนกับว่าพวกเรานั้นต่อต้านต้าฉิน,บางที,คำมั่นที่ให้ไว้ของต้าฉิน,อาจจะไม่สามารถใช้ได้,ดังนั้นจึงไม่ควรที่จะทำเวลานี้,ไว้ความวุ่นวายทั้งหมดของเผ่ามังกรเรียบร้อยแล้ว,ค่อยดำเนินการอีกครั้งก็ยังได้."จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"ข้ารู้แล้ว,มังกรเฒ่าต้าฉินที่ออกคำสั่งไปทั่วหล้า,แน่นอนว่ามีเผ่ามังกรมากมายไม่ต้องการ,ในเวลานั้นพวกเขาอาจจะเดินทางมายังทวีปทางเหนือ,เวลานี้จึงต้องรอคอยโอกาสก่อน,เจานั้นเจ้าค่อยรวบรวมเผ่ามังกร?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"เม่ยลี่,เป็นข้าที่กำราบเผ่ามังกร,ไม่ใช่จงซาน,กล่าวให้ถูก!"เสี่ยวจิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์.
"เหมือนกันนั่นล่ะ,เจ้าเองก็เป็นสมาชิกของต้าเจิ้ง!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาด้วยความเอาแต่ใจ.
เสี่ยวจินที่กรอกตาไปมา,พูดไม่ออก.
"จากนี้ทวีปภาคเหนือภพหยินเริ่มที่ทิศตะวันออก,จงดูแลความปลอดภัยตัวเองให้ดี!"จงซานเอ่ย.
"อืม!"
"แล้วเจี่ยเจี่ยไม่ไปอย่างงั้นรึ?"
"กุยเอ๋อ,หลิงเอ๋อ,พวกนางนะรึ?
เจ้าลองขอพวกนางดู,หากนางต้องการ,ข้าก็จะไม่ห้าม!"จงซานเอ่ย.
"เยี่ยมเลย!"
หลังจากที่จงซานจากไปแล้ว,เสี่ยวจินที่จ้องมองและกล่าวออกมอย่างจริงจัง,"เม่ยลี่,หรือว่าเจ้าชอบจงซานอย่างงั้นรึ?"
"ไร้สาระ,ใครบอกกัน?"เห่าเม่ยลี่ที่เอ่ยออกมาอย่างสบายๆไม่โต้เถียง.
"ทว่า,เทพแห่งภัยพิบัติไม่ใช่บอกเจ้าในอดีต....!"เสี่ยวจินที่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"เจ้าแก่เทพแห่งภัยพิบัตินะรึ?
ข้าจะให้เขาตาย,ไปเถอะ,นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่จงซานขอให้ข้าช่วย,แน่นอนว่าข้าจะไม่ทำให้ผิดพลาด,ตี้เซียนเซียนสามารถกำราบเผ่าหมาป่าได้มากมาย,พวกเขาเองก็ต้องทำให้คุยได้เช่นกัน!"เห่าเม่ยลี่ที่เอ่ยออกมาราวกับว่าต้องการแข่งกับเซียนเซียน.
"ก็ได้,ข้าจะไม่กล่าวอะไรก็ได้."เสี่ยวจินที่นอนบนไหล่ของเห่าเม่ยลี่.
-------------------------------------------------------------------------
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ภายในตำหนักเทียนหยวน.
จงซานที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ.
อี้เหยี่ยนที่ก้าวเข้ามารายงานจงซาน.
"ยินยอมแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่เป็นสมบัติหอคอยหมื่นกระจก,ในอดีตในโลกใบเล็ก,จิงเหยาซือในโลกอมตะนั้น,คือกบฏของเผ่าจิง,เขาได้ขโมยของล้ำค่าของเผ่าไปซ่อนตัวในโลกใบเล็ก."อี้เหยี่ยนพยักหน้ารับ.
จงซานที่ยื่นมือออกไป,ผังจักรพรรดิปรากฏขึ้น,ก่อนที่จะปรากฏเจดีย์สูงที่ถูกปล่อยออกมาจากด้านใน.
"นี่คือหอคอยหมื่นกระจก?"อี้เหยี่ยนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ถูกต้อง!"จงซานพยักหน้ารับ.
ในอดีต,เขาได้ส่งมันเข้าสู่หลุมสังสารวัฏ,แต่เมื่อไม่นานมานี้,เขาสามารถย้อนกลับกระบวนการของหลุมสังสารวัฏกลับคืนได้.
"ด้วยการมีหอคอยหมื่นกระจก,ต้าเจิ้งของเราสามารถใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย.
เห็นชัดเจนว่าจงซานนั้นมีวิธีการมากมายหลากหลาย,จวบจนถึงวันนี้อี้เหยี่ยนที่ประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเหล่า.
"อีกเรื่อง,เฉินเพิ่งได้รับข่าว,ต้องการจะกล่าวรายงาน!"ใบหน้าของอี้เหยี่ยนที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"จากปากของเผ่าจิง,เฉินได้ยินเรื่องบางอย่างจากตำหนักเทพเหมันต์ของขั้วโลกเหนือ,มีบางอย่างเกิดขึ้น,เป็นเรื่องสำคัญของฮวงโห่วเป่ย!"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของจงซานที่กลายเป็นเคร่งขรึม.
"ตำหนักเหมันต์ทางภาคเหนือนั้น,สองปีหลังจากนี้,บางที่พวกเขาจะจัดพิธีบูชายันต์."อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"พิธีบูชายันต์?
หมายความว่าอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"เป็นการถวายชีวิตของหญิงสาว,มอบสตรีที่มีชีวิตออกมาสังเวย,เฉินไม่รู้อะไรมากนักที่ได้จากเผ่าจิง,รับรู้เพียงว่าพิธีกรรมนี้,จะเกิดขึ้นทุกๆหมื่นปี,ในแต่ละครั้งเผ่าจิงก็จะเข้าร่วม,ส่วนจิงอู๋และคนอื่นๆไม่มีคุณสมบัติพอ! พวกเขาจึงไม่รู้ว่าใครเป็นคนถูกเลือกในครั้งนี้."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"สองปี? พิธีบูชายันต์?
ตำหนักเทพเหมันต์?"จงซานที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
Chapter 1245 Usurping Heavens Prison
篡天监
แผนกช่วงชิงชะตา.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ทางเข้าตำหนักซ่างเฉิง.
จงซานที่นำเหล่าเสนาธิการทั้งหมดอกมาอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.
บนลานในเวลานี้,มีกลุ่มคนชุดดำมากกว่าหนึ่งร้อยคน,ทุกๆคนที่สวมชุดคลุมปกปิดใบหน้า,ที่จริงมีหนึ่งคนในชุดสีน้ำเงิน,แต่งตัวค่อนข้างเรียบร้อย.
"ฟู่ฉิน,บุตรกลับมาแล้ว!"ชายในชุดสีน้ำเงินคุกเข่าลงที่ด้านหน้าของต้าเจิ้ง,น้ำตาที่ไหลอาบออกมาด้วยความดีใจ.
แน่นอนว่าคนที่คุกเข่าก็คือไท่จื่อสามของต้าเจิ้ง,จงเสวียน.
"ดี,ดีมา,บุตรของข้า(我หว่อ )กลับมาแล้ว!"จงซานที่ก้าวเข้าไปประครอง,ดวงตาที่มีสีแดงระเรื่อ.
朕Zhèn(เจิ้น) แปลว่า ข้า เป็นคำเรียกแทนตัวเองของกษัตริย์
我 wǒ (หว่อ) แปลว่า
ข้า สามัญทั่วไป.
เกี่ยวกับนามนั้น,จงซานในฐานะกษัตริย์จะใช้คำว่าเจิ้น(ข้า)
กับเหล่าขุนนางทั้งหมด,เป็นดั่งกฎเกณฑ์พึงปฏิบัติ,ทว่าจงซานที่แสดงความเป็นบิดาและบุตร,อีกทั้งจงเสวียนยังเป็นไท่จื่อสามจึงหาได้ผิด,การจะกล่าวสร้างความประทับใจเหมือนคนในครอบครัว,แน่นอนว่าเขาจึงไม่ได้ใช้คำว่าเจิ้นออกมา.
เหมือนกับการพูดจาสามัญทั่วไปกับคนอื่นที่ใช้สรรพนามแทนว่า"หว่อ"(ข้า)
กับกษัตริย์เรื่องนี้ถือเป็นการดูหมิ่นเกียรติและเป็นการฉีกหน้านั่นเอง.
บิดาและบุตรพบหน้า,กลายเป็นความอัดอั้นตันใจ,ในโลกใบเล็ก,นับตั้งแต่เหตุการณ์การประลองประตูมังกร,มีเรื่องเข้าใจผิดกัน,ทว่าจงซานก็ไม่เคยตำหนิจงเสวียน,แม้แต่กำชับบุตรคนโตไม่ให้เอ่ยเรื่องนี้กับใคร,เพราะว่าจงซานนั้นไม่เคยคิดทอดทิ้งบุตรของตน.
แม้นคนอื่น,เกี่ยวกับบุตรคุณความแค้น,จงซานจะตาต่อหน้าฟันต่อฟัน,ทว่ากับคนในครอบครัวนั้น,จงซานไม่ได้เป็นเช่นนั้น.
ถึงแม้นว่าการประลองประตูมังกรบุตรของเขาจะหักหลัง,ทว่าเขาก็ไม่คิดที่จะเครียดแค้น,หรือรู้สึกผิดหวังแต่อย่างใด.
เรื่องดังกล่าวนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเอ่ย,หากว่ายังไม่ตกตาย,ทุกอย่างก็ยังแก้ไขได้.
"เสวียนเอ๋อกลับมาแล้วรึ? อยู่ที่ใหน?"ในเวลาเดียวกัน,เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นจากภายในตำหนักซ่างเฉิน.
เป็นกุยเอ๋อ,ที่นางได้ข่าวขณะอยู่ภพหยิน,ก่อนที่จะเดินทางมายังภพหยางในทันที.
"คารวะฮวงโห่ว!"เหล่าเสนาธิการที่กล่าวแสดงความเคารพ.
"มู่ฉิน!"จงซานที่เสียงขึ้นจะมูลคุกเข่าลงต่อหน้าของเหว่ยกุยเอ๋อ.
เมื่อครั้งยังเป็นปุถุชนอยู่นั้น,จงซานและกุยเอ๋อเริ่มรับบุตรบุญธรรมมากมาย,เพราะว่าพรสวรรค์ทางร่างกายของจงซานนั้นไม่ดี,เพื่อที่จะหาทรัพยากรในการบำเพ็ญ,เขาจึงได้สร้างธุรกิจมากมายขึ้นมา,ดังนั้น,เกี่ยวกับการดูแลบุตรบุญธรรมมานั้น,จึงเป็นกุยเอ๋ออย่างไม่ต้องสงสัย.
กล่าวได้ว่าคนที่พร่ำสอนจงเสวียนและบุตรคนอื่นๆ,ก็คือกุยเอ๋อ,เพราะว่ากุยเอ๋อนั้นไม่ต้องการส่งบุตรของตนเข้าเรียนในสถานะบันการศึกษาทั่วไป,นอกจากการศึกษาแล้ว,เหล่าเด็กที่พวกเขารับเลี้ยงยังได้รับอากาศที่ดีอีกด้วย.
ดังนั้น,เหล่าบุตรบุญธรรม,นอกจากจงซาน,มู่ฉินจึงเป็นคนที่ได้รับความเคารพอย่างที่สุด,ในอดีตเมื่อรู้ว่ามารดาถูกสังหาร,ความเศร้าสร้อยเสียใจมากมาย,ที่ปรากฏขึ้นในใจของพวกเขา,สำหรับจงเสวียนแล้ว,เขาได้ฝึกฝนอย่างหนักหน่วง,เพื่อหวังว่าสักวันจะได้แค้น,เพราะด้วยเหตุนี้,จงซานจึงมีคุณสมบัติที่จะก้าวไปสู่ระดับเซียนเทียน,และเข้าสู่การประลองประตูมังกร.
"อี้เหยี่ยน,เสวียนเอ๋อของข้ากลับมาแล้ว,ข้าต้องการบวงศรวงสวรรค์วันนี้! เจ้าจงไปเตรียมการ."จงซานเอ่ยปาก.
"น้อมรับบัญชา!"อี้เหยี่ยนที่รับคำในทันที.
"มู่ฉิน,ท่านยังมีชีวิตอยู่,บุตรมีความสุขยิ่งนัก,วันนี้บุตรมีคนต้องการแนะนำให้มู่ฉินด้วย!"จงเสวียนที่กล่าวทั้งน้ำตา.
จงซานที่กล่าวทั้งน้ำตา,ไม่มีใครคิดว่าน่าอับอาย,ในเวลานี้,จงซานเองหาได้สนใจสายตาคนอื่นเช่นกัน.
เหล่าคนชุดดำทั้งหนึ่งร้อยกว่าคนที่จงเสวียนนำมาด้วยนั้น,มีสตรีผู้หนึ่ง,แม้นว่าจะปกปิดใบหน้าเอาไว้,ทว่ารูปร่างแขนขาที่เรียวเล็กก็ได้ส่วนก็ยากจะปกปิดได้.
"มู่ฉิน,ฟู่ฉิน,นี่คือจื่อหยางซิวลี่!"จงเสวียนเอ่ย.
จื่อหยางซิวลี่ถอดหมวกพร้อมกับโค้งคำนับเล็กน้อย,"จื่อหยางซิวลี่,คารวะเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ฮวงโหวต้าเจิ้ง!"
จื่อหยางซิวลี่ที่แสดงท่าทางเป็นทางการ,ส่วนกุยเอ๋อที่ลอบมองนาง,และมองจงเสวียน,แววตาที่รับรู้และลอบหัวเราะในใจ,ราวกับว่าเข้าใจความหมายของจงเสวียนได้.
จงเสวียนที่แนะนำชื่อของนาง,แต่ไม่ได้บอกกล่าวสถานะของนาง,ย่อมมองเห็นความคิดของเขาได้อย่างชัดเจน.
"อืม,ก่อนหน้านี้หลายวันตระกูลจื่อหยางได้ส่งสารมายังต้าเจิ้ง,ข้าได้อ่านแล้ว,ต้าเจิ้งมีตระกูลจื่อหยางเข้าร่วม,นับเป็นโชควาสนา,นี่นับว่าเป็นโชคลาภของข้า,ในเมื่อพวกเจ้ายินดีเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้าย่อมไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เหล่าคนชุดดำที่เอ่ยรับในทันที.
"นับจากนี้,ต้าเจิ้งจะทำการก่อตั้งแผนกช่วงชิงชะตา(เซียนเทียนเจียน)! แต่งตั้งจื่อหยางซิวลี่เป็นเจี้ยนเจิ้งแผนกช่วงชิงชะตา,แต่งตั้งจื่อหยางจิงหงเป็นเจี้ยน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ระหว่างที่กล่าวนี้,บนทะเลวาสนาที่ดังกระหึ่ม,จากนั้นภายในร่างของจื่อหยางซิวลี่และจื่อหยางจิงหงรู้สึกวาสนามากมายวิ่งผ่านเข้ามาในร่าง,เป็นการแต่งตั้งทั้งสองอย่างเป็นทางการ,ทำให้พวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงวาสนามากมายในทันที.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"ประมุขจื่อหยางและทุกคนที่กล่าวรับในทันที.
"ไท่จื่อของข้ากลับมา,วันนี้,ข้าคงไม่สามารถต้อนรับทุกท่านอย่างทั่วถึง,เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ,ข้าจะให้คนเป็นคนจัดเตรียมให้,หลังจากนี้อีกหลายวัน,ไท่จื่อสามจงเสวียน,จะนำทุกท่านไปเยี่ยมชมต้าเจิ้งทั้งหมด!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"เหล่าคนของตระกูลจื่อหยางรับคำ.
ขณะที่สุ่ยจิง,และหลินเซียวและคนอื่นๆได้นำคนของตระกูลจื่อหยางไป.
จงซานทีจ้องมองและกล่าวต่อจงเสวียนอีกครั้ง,"เสวียนเอ๋อ,ไปเถอะ,ข้าได้ตกปลาทำอาหารไว้รอเจ้าแล้ว,พวกเราทั้งสามไปทานอาหารด้วยกัน,และไปคารวะฟู่ฉินคนอื่นๆของเจ้า.
"ครับ!"จงเสวียนที่พยักหน้าอย่างหนักแน่น.
งานเลี้ยวอาหาร,หลายปีมานี้,เขาที่ก้าวไปบนเส้นทางผู้ฝึกตนแล้ว,ไม่ได้มีโอกาสได้กินอาหารเท่าใดนัก,กลับความทรงจำได้อดีตที่ฟู่ฉินจำได้,ทำให้ภายในใจของจงเสวียนรู้สึกอบอุ่นนัก.
-------------------------------------------------
สามเดือนหลังจากนั้น.
ตระกูลจื่อหยางที่เวลานี้ได้ผสานเข้ากับต้าเจิ้งแล้ว,แม้นว่าการการสัมพันธ์กับเหล่าเสนาธิการทั้งหมดจำเป็นต้องใช้เวลา,ทว่าด้วยการจัดการของจงซาน,ที่ได้ขจัดความกังวลของขุนนางทั้งหมดให้หายไป.
เจี้ยนเจิ้งแผนกช่วงชิงชะตา,จื่อหยางซิวลี่ได้รับหน้าที่ให้จัดการเรื่องราวในภพหยิน,และเจี้ยนจื่อหยางจิงหงนั้นประจำอยู่ในภพหยาง,เหล่าผู้เยาว์ของตระกูลจื่อหยางเวลานี้ค่อยๆตระหนักได้ถึงพลังของต้าเจิ้งได้ในที่สุด.
ภายในภพหยินนั้นมีอาณาเขตใหญ่ถึงเจ็ดดินแดน! มีขนาดใหญ่มากกว่าดินแดนภพหยางเจ็ดเท่า!
ไม่,หากนับรวมดินแดนของเผ่าโครงกระดูก,ภพหยินมีดินแดนใหญ่กว่าถึงแปดเท่า.
ต้องรู้ด้วยว่าในแต่ละทวีปนั้น,จะมีอาณาเขตรวมกันอยู่ทั้งหมด
36 เขต,ต้าเจิ้งในเวลานี้สามารถที่จะครอบครองดินแดนได้ถึง 9 ดินแดน?
ตระกูลจื่อหยางที่ได้รับงานเฉพาะ,ส่วนจงเสวียนเองแน่นอนว่าเป็นอีกหนึ่งคนที่ได้ช่วยแบ่งเบาราชกิจของจงซานได้.
....
ภพหยิน.
ร่างแยกเงาจงซานที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่และมังกรทองเสี่ยวจิน.
"เม่ยลี่,จากนี้,สำหรับเจ้าและเสี่ยวจิน,ข้าจะมอบเซียนบรรพชนแปดคนรักษาความปลอดภัยให้กับเจ้าโดยเฉพาะ!"จงซานเอ่ย.
"เสี่ยวจินนั้นมีสายโลหิตที่สูงกว่าบรรพชนมังกรอีก,แน่นอนว่าการกำราบเผ่ามังกรย่อมไม่มีปัญหา,ทว่าทำไมต้องกำราบเพียงภพหยิน,ไม่ใช่ภพหยาง?
ภพหยางต้าฉินรับปากว่าจะไม่ก้าวล่วงมายังทวีปทางเหนือแล้ว!"เห่าเม่ยลี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย.
"ภพหยาง? เฮ้เฮ้,ยังไม่ถึงเวลา!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไมไม่ถึงเวลา?"
เป็นไปได้ว่าเป็นเพราะต้าฉินอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่สอบถาม.
"ต้าฉินก็เป็นส่วนหนึ่ง,หากว่าตอนนี้เริ่มกำราบเหล่ามังกรภาคเหนือ,ก็เหมือนกับว่าพวกเรานั้นต่อต้านต้าฉิน,บางที,คำมั่นที่ให้ไว้ของต้าฉิน,อาจจะไม่สามารถใช้ได้,ดังนั้นจึงไม่ควรที่จะทำเวลานี้,ไว้ความวุ่นวายทั้งหมดของเผ่ามังกรเรียบร้อยแล้ว,ค่อยดำเนินการอีกครั้งก็ยังได้."จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"ข้ารู้แล้ว,มังกรเฒ่าต้าฉินที่ออกคำสั่งไปทั่วหล้า,แน่นอนว่ามีเผ่ามังกรมากมายไม่ต้องการ,ในเวลานั้นพวกเขาอาจจะเดินทางมายังทวีปทางเหนือ,เวลานี้จึงต้องรอคอยโอกาสก่อน,เจานั้นเจ้าค่อยรวบรวมเผ่ามังกร?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"เม่ยลี่,เป็นข้าที่กำราบเผ่ามังกร,ไม่ใช่จงซาน,กล่าวให้ถูก!"เสี่ยวจิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์.
"เหมือนกันนั่นล่ะ,เจ้าเองก็เป็นสมาชิกของต้าเจิ้ง!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาด้วยความเอาแต่ใจ.
เสี่ยวจินที่กรอกตาไปมา,พูดไม่ออก.
"จากนี้ทวีปภาคเหนือภพหยินเริ่มที่ทิศตะวันออก,จงดูแลความปลอดภัยตัวเองให้ดี!"จงซานเอ่ย.
"อืม!"
"แล้วเจี่ยเจี่ยไม่ไปอย่างงั้นรึ?"
"กุยเอ๋อ,หลิงเอ๋อ,พวกนางนะรึ?
เจ้าลองขอพวกนางดู,หากนางต้องการ,ข้าก็จะไม่ห้าม!"จงซานเอ่ย.
"เยี่ยมเลย!"
หลังจากที่จงซานจากไปแล้ว,เสี่ยวจินที่จ้องมองและกล่าวออกมอย่างจริงจัง,"เม่ยลี่,หรือว่าเจ้าชอบจงซานอย่างงั้นรึ?"
"ไร้สาระ,ใครบอกกัน?"เห่าเม่ยลี่ที่เอ่ยออกมาอย่างสบายๆไม่โต้เถียง.
"ทว่า,เทพแห่งภัยพิบัติไม่ใช่บอกเจ้าในอดีต....!"เสี่ยวจินที่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"เจ้าแก่เทพแห่งภัยพิบัตินะรึ?
ข้าจะให้เขาตาย,ไปเถอะ,นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่จงซานขอให้ข้าช่วย,แน่นอนว่าข้าจะไม่ทำให้ผิดพลาด,ตี้เซียนเซียนสามารถกำราบเผ่าหมาป่าได้มากมาย,พวกเขาเองก็ต้องทำให้คุยได้เช่นกัน!"เห่าเม่ยลี่ที่เอ่ยออกมาราวกับว่าต้องการแข่งกับเซียนเซียน.
"ก็ได้,ข้าจะไม่กล่าวอะไรก็ได้."เสี่ยวจินที่นอนบนไหล่ของเห่าเม่ยลี่.
-------------------------------------------------------------------------
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ภายในตำหนักเทียนหยวน.
จงซานที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ.
อี้เหยี่ยนที่ก้าวเข้ามารายงานจงซาน.
"ยินยอมแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่เป็นสมบัติหอคอยหมื่นกระจก,ในอดีตในโลกใบเล็ก,จิงเหยาซือในโลกอมตะนั้น,คือกบฏของเผ่าจิง,เขาได้ขโมยของล้ำค่าของเผ่าไปซ่อนตัวในโลกใบเล็ก."อี้เหยี่ยนพยักหน้ารับ.
จงซานที่ยื่นมือออกไป,ผังจักรพรรดิปรากฏขึ้น,ก่อนที่จะปรากฏเจดีย์สูงที่ถูกปล่อยออกมาจากด้านใน.
"นี่คือหอคอยหมื่นกระจก?"อี้เหยี่ยนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ถูกต้อง!"จงซานพยักหน้ารับ.
ในอดีต,เขาได้ส่งมันเข้าสู่หลุมสังสารวัฏ,แต่เมื่อไม่นานมานี้,เขาสามารถย้อนกลับกระบวนการของหลุมสังสารวัฏกลับคืนได้.
"ด้วยการมีหอคอยหมื่นกระจก,ต้าเจิ้งของเราสามารถใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย.
เห็นชัดเจนว่าจงซานนั้นมีวิธีการมากมายหลากหลาย,จวบจนถึงวันนี้อี้เหยี่ยนที่ประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเหล่า.
"อีกเรื่อง,เฉินเพิ่งได้รับข่าว,ต้องการจะกล่าวรายงาน!"ใบหน้าของอี้เหยี่ยนที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"จากปากของเผ่าจิง,เฉินได้ยินเรื่องบางอย่างจากตำหนักเทพเหมันต์ของขั้วโลกเหนือ,มีบางอย่างเกิดขึ้น,เป็นเรื่องสำคัญของฮวงโห่วเป่ย!"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของจงซานที่กลายเป็นเคร่งขรึม.
"ตำหนักเหมันต์ทางภาคเหนือนั้น,สองปีหลังจากนี้,บางที่พวกเขาจะจัดพิธีบูชายันต์."อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"พิธีบูชายันต์?
หมายความว่าอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"เป็นการถวายชีวิตของหญิงสาว,มอบสตรีที่มีชีวิตออกมาสังเวย,เฉินไม่รู้อะไรมากนักที่ได้จากเผ่าจิง,รับรู้เพียงว่าพิธีกรรมนี้,จะเกิดขึ้นทุกๆหมื่นปี,ในแต่ละครั้งเผ่าจิงก็จะเข้าร่วม,ส่วนจิงอู๋และคนอื่นๆไม่มีคุณสมบัติพอ! พวกเขาจึงไม่รู้ว่าใครเป็นคนถูกเลือกในครั้งนี้."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"สองปี? พิธีบูชายันต์?
ตำหนักเทพเหมันต์?"จงซานที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น