Immortality Chapter 1231 Stratagem day
Chapter 1231 Seeks the day
谋天
สิ่งที่ยากจะค้นหา.
อาณาจักรลับมังกรบรรพชน.
จงซานที่ทำการตรวจสอบภายในร่างกายของตัวเอง,ที่มีระดับเซียนบรรพชนขั้นที่สอง.
ด้วยพลังฝึกตนของเขาเพิ่มขึ้น,แน่นอนว่าย่อมทำให้ส่วนอื่นๆแข็งแกร่งขึ้น,แม้แต่มังกรแท้ภายในร่างกายยังเติบโตแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก.
แปดหางสวรรค์ตั้งแต่กินอสูรระเบิด,ร่างของมันที่ดูสมจริงยิ่งขึ้นไปอก,หางทั้งแปดที่ใหญ่โตมโหฬารทรงพลังเป็นอย่างมาก.
โลกเขตแดนเทวะ,ในเวลานี้มันกว้างใหญ่ไพศาลยืนยาวออกไป,บนท้องฟ้าเมฆที่มีสีเขียวเลือนๆ,ดูเหมือนกับทุ่งหญ้า,เนตรแสงสวรรค์ในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะมีพลังที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีก.
จงซานที่นั่งมาเป็นเวลานานก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา,เขาที่ยังคงนั่งสมาธิอยู่บนเตียงนอน.
กุยเอ๋อที่ไม่รู้ว่าลุกขึ้นจากเตียงไปตั้งแต่เมื่อไหร่,ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว,สัมผัสเทวะของจงซานที่กวาดมองเห็นนางอยู่ด้านนอก.
จงซานที่ก้มมองเสื้อผ้าของเขาที่ถูกพับเอาไว้อย่างเรียบร้อย,ก็เผยยิ้มเล็กน้อย,แววตาที่มีประกายความอบอุ่น,จงซานที่สวมชุดก่อนที่จะก้าวออกไปด้านนอกเช่นกัน.
ภายในหุบเขาแห่งนี้,มีบ่อน้ำตกที่ไหลลงมาจากบนเทือกเขาด้วย.
จงซานจ้องมองกุยเอ๋อที่อยู่ไม่ไกลออกไป,นางที่เวลานี้มีรูปร่างเหมือนปุถุชนอายุ
20
ปีไปแล้ว,ความงามที่สวยสะพรั่ง,สวมชุดผ้าไหมสีดำ,ปกคลุมร่างกายที่โค้งเว้าสมบูรณ์นั่น,ราวกับว่าเพียงแค่มองก็เพลิดเพลินแล้ว.
เวลาเช้าที่มีหมอกไม่มากนัก,ผมยาวของนางที่เปียกน้ำบางเส้นที่ติดอยู่ที่ใบหน้าสีขาวนวลของนาง,เห็นแล้วดูน่าทะนุถนอมยิ่งนัก.
กุยเอ๋อเวลานี้ดูทุ่มเท,นางที่กำลังจับปูอยู่รอบๆ,ที่บนฝั่งนั้น,มีหม้อซุบ,และกองไฟขนาดเล็กที่มีหม้อวางอยู่,กุยเอ๋อที่บรรจงสร้างหม้อขึ้นมาอย่างประณีต,น้ำเดือนที่กระฉอกไปมาเล็กน้อยถูกใบหน้าของนางที่ทำให้รู้สึกเจ็บเล็กน้อย,มองดูแล้วดูน่ารักยิ่งนัก.
"เหล่าเยว่,อย่าเข้ามา!"กุยเอ๋อที่หันหน้าไปมองจงซานในทันที.
"หืม?"จงซานที่เผยท่าทางตกใจเล็กน้อย.
"นั่งตรงนั้น,ที่นี่จะเสร็จแล้ว!"กุยเอ๋อที่โพลงออกมา.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,นางที่ใส่เครื่องปรุงและเริ่มคนหม้อในทันที.
"ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า!"จงซานที่หัวเราะอย่างมีความสุข,ก่อนที่จะเดินไปยังโต๊ะศิลาสถานที่กุยเอ๋อบอก.
หลังจากที่นั่งลง,จงซานที่จ้องมองไปยังกุยเอ๋อ,จ้องมองทุกการกระทำทุกท่วงท่า,ภายในใจที่สงบเงียบ,ดูเพลิดเพลินยิ่งนัก.
"ได้แล้ว,ได้แล้ว,เหล่าเยว่ชิม!"กุยเอ๋อนที่นำถ้วยน้ำซุ้มก้าวเดินเข้ามา.
ต้มน้ำซุปสีเหลืองส่งกลิ่นหอมกรุ่นแผ่ออกมาเล็กน้อย.
"เหล่าเยว่,ชิมเร็วเข้า,ผ่านมานานแล้ว,ฝีมือของข้าเลยตกไปมาก,หลายวันนี้,ข้าจึงต้องฝึกตั้งหลายวัน,จนเวลานี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!"กุยเอ๋อที่กล่าวออกด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ.
"ซุปปู!"ภายในใจของจงซานที่รู้สึกอบอุ่นนัก.
หลายวันมานี้,กุยเอ๋อออกมานอกกระท่อมทุกวัน,หากแต่เขาไม่ได้ก้าวออกมาด้วย,แท้จริงแล้วนางมาฟื้นฟูการทำอาหารนี่เอง,ในเวลานี้,หัวใจของจงซานที่สั่นไหว.
"เหล่าเยว่,กินเร็วเข้าเดี๋ยวจะเย็นก่อน!"กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงคาดหวัง.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
จงซานที่ค่อยๆซดน้ำซุปอย่างระมัดระวัง,แม้นว่าอาหารจะด้อยกว่าเหล่าพ่อครัวชั้นยอดของตาเจิ้ง,ทว่าความอบอุ่นและรสชาติที่โปรดปานนี้ไม่มีอาหารจานใดสามารถเทียบได้,สิ่งที่มีในซุปนี้มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและคิดถึง.
กุยเอ๋อที่ยกมือทั้งสองท้าวครางเอาไว้,วางค้างบนโต๊ะ,จดจ้องมองจงซานนิ่ง,แววตาที่ขยิบเล็กน้อย,เผยยิ้มอย่างเฉิดฉาย,บ่งบอกถึงความสุขอย่างที่สุด.
หลังจากที่จงซานกินซุปปู่แล้ว,ขณะที่เงยหน้าจ้องมอง.
"ทำหน้าเป็น,ยิ้มทำไมรึ?"จงซานที่เผยยิ้มสอบถามออกไป.
"ไม่มีอะไร,เหล่าเยว่กินต่อเถอะ! อย่าสนใจข้าเลย!"กุยเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมาอย่างมีความสุข.
"เจ้าไม่กินรึ?"
"ข้าไม่ต้องการกิน,ข้าต้องการมองท่านกิน,ท่านกินข้าก็อิ่มเหมือนกัน!"กุยเอ๋อที่ส่ายหน้ากล่าวอย่างนุ่มนวล.
จงซานที่ยื่นมือออกไปคว้านางเข้ามากอด.
"เหล่าเยว่,ข้างนอกมีคน!"ใบหน้าของกุยเอ๋อที่แดงระเรื่อ.
"พวกเราแต่งงานกันนานแล้ว,มีสิ่งใดต้องกลัวล่ะ!"จงซานที่โอบกอดนางไว้ขณะพูด.
"อืม,ชีวิตของกุยเอ๋อ,ได้มาพบกับเหล่าเยว่ช่างเป็นโชควาสนานัก!"กุยเอ๋อที่ซบที่อกของจงซานขณะกล่าว.
"หลายปีมานี้,เจ้าคงลำบาก!"จงซานที่เอ่ยอย่างนุ่มนวล.
"ไม่เลย,ขอแค่ได้กลับมาพบกับเหล่าเยว่,ข้าหาได้สนใจ!"
คางของจงซานที่ถูกไถไปมาที่บนศีรษะ,ผมของกุยเอ๋อ,ภายในใจของเขาที่รู้สึกโหยหา.
"ช่างน่าเศร้า,น้องรองและเสี่ยวซาน.....!"กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเสียดาย.
"ไท่จง,แม้นว่าจะหายไปชั่วคราว,ทว่าข้ามั่นใจเขายังมีชีวิตอยู่,เพียงแต่น้องรองเขา....!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ข้ารู้ว่าเหล่าเยว่ไม่ต้องการเอ่ย,กุยเอ๋อรู้ว่าเหล่าเยว่ไม่เอ่ยถึงนั้นเพราะไม่อยากให้ข้าเจ็บปวด!"กุยเอ่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"สามีภรรยาก็เหมือนคนๆเดียวกัน,ข้าเศร้า,แน่นอนว่าเจ้าจะต้องเศร้า,เจ้าโปรดวางใจไท่จงนั้น,จะต้องค้นหาหยิงหลานเจออย่างแน่นอน!"จงซานเอ่ย.
"อืม,นับจากนี้ข้าอยู่เคียงข้างเหล่าเยว่,ข้ารู้ว่าเหล่าเยว่เป็นคนสำคัญ,รัฐต้าคุนนั้นเล็กเกินกว่าที่เหล่าเยว่จะอาศัย,พวกสำนักเซียนเหล่านั้นล้วนแต่ตาบอดกันทั้งหมด."กุยเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
จงซานที่เผยยิ้มออกมเล็กน้อย.
"ในอดีตเหล่าเยว่ใช้ความพยายามหลายครั้งเพื่อขอเข้าร่วมสำนักเซียน,แต่ไม่มีใครยินดีรับเหล่าเยว่เลย,ตอนนี้พวกมันต้องรู้สึกเสียใจอยู่อย่างแน่นอน,เหล่าเยว่,หลังจากนั้นท่านได้แก้แค้นหรือไม่?
ข้าอยากเห็นพวกมันยิ่งนัก."กุยเอ๋อที่กำหมัดเล็กขณะสอบถาม.
"สำนักต่างๆบนเกาะหมาป่าสวรรค์นั้นข้าได้รับมาทั้งหมดแล้ว,ข้าให้พวกเขาเลือกสองข้อ,เข้าร่วมต้าเจิ้ง,หรือว่าออกจากเกาะหมาป่าสวรรค์ไป,ใครปฏิเสธจะต้องถูกสังหาร!"จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ต้องเป็นเช่นนี้สิ!"กุยเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยความพึงพอใจ.
"กุยเอ๋อรู้ว่าเหล่าเยว่นั้นมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่,เรื่องของครอบครัวนั้น,กุยเอ๋อจะเป็นคนจัดการเอง,จะไม่ทำให้เหล่าเยว่ต้องเป็นกังวลและภาระ."กุยเอ๋อที่กล่าวเสียงอ่อน.
จงซานที่ไม่กล่าวสิ่งใด,ทว่ายังคงกอดกุยเอ๋อ,ภายในใจที่ถอยหายใจด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่มากล้น.
"ใช่แล้ว,เหล่าเยว่,ระหว่างที่ข้าอยู่ในธวัชนั้น,ได้ยินหยวนซือพูดกับตัวเอง,บางทีน่าจะเป็นเกี่ยวกับเรื่องที่หงจวินต่อต้านเทียนชู,บางที...!"กุยเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมาขณะกล่าว.
"หืม?"จงซานที่ประหลาดใจเล็กน้อย.
"ข้าต้องซ่อนตัวอย่างระมัดระวัง,จึงได้ยินไม่ค่อยชัดเจนนัก,ทว่ามีหลายคำที่หยวนซือพูดกับตัวเองค่อนข้างที่จะกำกวม,เขาได้เอ่ยว่าแผนการต่อต้านเทียนชูในอดีตนั้น,ไม่ใช่แค่เพียงแค่การต่อต้านเทียนชู,แต่ดูเหมือนว่าหงจวิน,จะได้เดิมพันอะไรบางอย่าง,ข้าไม่เข้าใจนัก."กุยเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"เดิมพันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม,ข้าได้ยินไม่ชัดเจนนัก,คงจะไม่มีประโยชน์ต่อเหล่าเยว่,ทว่าข้าก็ต้องการบอกเหล่าเยว่เอาไว้."กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล.
"หงจวินทำการเดิมพันอย่างแน่นอน,แม้นว่าจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร,ทว่าสิ่งที่เจ้าบอกมีประโยชน์ต่อข้ามาก,ด้วยข่าวที่มีประโยชน์เช่นนี้,เหล่าเยว่กินซุปปูเสร็จแล้ว,คงต้องให้รางวัลเจ้าอย่างดีเลย!"จงซานที่อุ้มกุยเอ๋อ,ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในกระท่อม.
"อ๊ะ!"กุยเอ๋อที่อุทานใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน.
--------------------------------------------------------------
ที่ด้านนอกหุบเขานั้น.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังสองพ่อลูกโหลวหลานที่เข้ามาพบ,ภายในตำหนักของเขาที่ปิดประตูแน่น.
"เซียนเซิงซือ,มีสิ่งใดที่จะถามข้าอย่างงั้นรึ?"โหยวหลานที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เชิญนั่ง,ปราชญ์เทพโหยวหลาน!"เซียนเซิงซือเอ่ยออกมาเบาๆ.
โหยวหลานที่เผยยิ้มอย่างขมขื่น,พร้อมกับส่ายหน้าไปมา,"ผู้น้อยไม่ใช่ปราชญ์เทพอีกแล้ว,เซียนเซิงซืออย่าได้ล้อข้าเล่นเลย!"
เซียนเซิงซือที่อยู่ข้างกายจงซานตลอด,นับว่าเป็นตัวตนที่สูงส่งและมีเกียรติที่สุด,เซียนเซิงซือเรียกตัวเขาว่าปราชญ์เทพ,ทำให้โหยวหลานรู้สึกระอายไม่น้อย,ทว่าในเมื่อฝ่ายตรงข้ามคือเซียนเซิงซือ,โหยวหลานจึงทำได้แค่ส่ายหน้าและยิ้มอย่างข่มขื่น.
"เฮ้เฮ้,เชิญๆ,ข้าเรียกเจ้าว่าปราชญ์เทพ,ไม่ได้ล้อเล่น,อีกไม่นานถึงเจ้าไม่ต้องการ,พวกเราก็จะผลักดันตำแหน่งปราชญ์เทพให้เจ้าอีกครั้ง."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"อะไรนะ?"โหยวหลานที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมาในทันที.
เซียนเซิงซือที่มองมาที่เขา,โหยวหลานที่ค่อยๆนั่งลงช้าๆ.
สาวใช้เจียงซือสองตนที่นำน้ำชามาเสิร์ฟ
"เหล่าปราชญ์เทพดั้งเดิมของแดนลับมังกรบรรพชนนั้น,ตอนนี้น่าจะลาออกกันหมดแล้ว!"เซียนเซิงซือที่ยกน้ำชาขึ้นดื่ม.
โหยวหลานที่เผยยิ้มอย่างขมขื่นออกมา,พร้อมกับพยักหน้า,"เมื่อเร็วๆนี้,ฟ้าดินคำรามออกมาด้วยความโกรธ,ในเวลานี้,ห้าปราชญ์เทพได้สละตำแหน่งกันหมดแล้ว,นอกจากนี้เหล่าคนจากโลกใบใหญ่ก็สามารถยึดครองตำแหน่งปราชญ์เทพได้ด้วย! เวลานี้น่าจะมีปราชญ์เทพสี่คนแล้ว."
"อืม,ภายในอาณาจักรลับมังกรบรรพชน,เพียงแค่คนเดียวก็ทำให้โลกแห่งนี้วุ่นแล้ว,เวลานี้เหล่ายอดฝีมือจากโลกใบใหญ่มากมายเข้ามา,ปราชญ์เทพที่อยู่ด้านในไม่มีทางที่จะขวางได้."เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
โหยวหลานที่พยักหน้ารับ,ความจริงตัวเขาคือปราชญ์เทพลำดับหนึ่งยังไม่สามารถต้านได้,อีกสี่ปราชญ์เทพมีรึที่จะต้านทานได้?
"เมื่อเร็วนี้,เจ้าได้สอบถามเหล่าเซียนบรรพชน,ว่ายอดฝีมือจากโลกใบใหญ่ได้เข้ามาในอาณาจักรลับมังกรบรรพชนมีเป้าหมายใดอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือสอบถาม.
โหยวหลานที่ใบหน้าเปลี่ยนสี,ก่อนที่จะพยักหน้ายอมรับ,"ใช่,เพื่อปลุกมังกรบรรพชน,ในโลกนี้มีแดนลับมังกรบรรพชน,เผ่ามังกรที่อยู่ที่นี่จะมีพลังฝึกตนที่พัฒนากว่าเผ่าอสูรอื่นๆหลายเท่า,หลายปีมานี้พวกเขาเองก็ค้นหา,ทว่ากลับไม่พบอะไรเกี่ยวกับมังกรบรรพชนเลย."
"เมื่อค้นพบก็จะสามารถปลุกมังกรบรรพชน,วันที่มังกรบรรพชนจะถูกปลุกอาจใกล้เข้ามาแล้ว,และเวลานั้นก็จะเกิดความวุ่นวายสั่นสะเทือนไปทั้งสวรรค์,นอกจากนี้,ภายในโลกแห่งนี้ยังมีองค์ประกอบหลายอย่างที่น้อยกว่าโลกใบใหญ่,ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาไม่สามารถใช้การได้,ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยเองก็ด้วย!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ย? ฮวงจุ้ย?
ข้าเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับผู้ฝึกตนฮวงจุ้น,ทว่าก็ไม่เข้าใจ,ไม่รู้ว่าผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยนั้นมีความสามารถใดกันแน่?"โหยวหลานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ย? เฮ้เฮ้,บรรพชนมังกรเองก็คงใช่,การที่เขาหลับลึก,ไม่ใช่ว่าเพียงแค่หาถ้ำเพื่อจำศีลเท่านั้น,บางทีเขาจำเป็นต้องสร้างแนวเขา,แนวแม่น้ำ,เพื่อที่จะค้นหาภูมิพยากรณ์ฮวงจุ้ยประกอบกันด้วย."เซียนเซิงซือตอบ.
"คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเช่นนี้?
ต้าเจิ้งของพวกเรานั้นก็มาหามังกรบรรพชนอย่างงั้นรึ?"โหยวหลานที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
"ต้าเจิ้งของพวกเรานะรึ? เซิ่งหวังตัดสินใจไม่เข้าร่วมแข่งขันช่วงชิงมังกรบรรพชน,เพียงแต่เป้าหมายนั้นก็คือสิ่งที่ข้าขอให้เจ้ามาพบ."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"
"เป้าหมายของตาเจิ้งนั้น,คือบางสิ่งบางอย่างที่อยู่นอกเหนือมังกรบรรพชน!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ข้าไม่เข้าใจ!"ใบหน้าของโหยวหลานที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
"พวกเราต้องการเนตรแสงสวรรค์ตลอดจนหนึ่งพันเทียนเต๋า."เซียนเซิงซือที่ยกนำชาขึ้นจิบอีกครั้ง.
"อะไรนะ?"โหยวหลานแทบตกเก้าอี้.
ก่อนหน้านี้,ขณะที่เซียนเซิงซือกล่าวว่าจงซานไม่เข้าร่วมแข่งขันมังกรบรรพชน,โหยวหลานที่ลอบคิดว่าพลังของต้าเจิ้ง,บางที่อาจจะอ่อนด้อยกว่ายอดฝีมือทั้งหมด,ดังนั้นจึงไม่กล้าแย่งชิง.
แต่ขณะที่เซียนเซิงซือบอกเป้าหมาย,โหยวหลานเวลานี้ตกใจอย่างรุนแรงแทบไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเป็นไปได้.
เนตรแสงสวรรค์? ล้อเล่นไปแล้ว,ในมุมมองของโหยวหลานแล้ว,ไม่ว่าจะเป็นมังกรบรรพชนหรือเนตรแสงสวรรค์,เขาเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าไม่ใช่สิ่งที่สามารถค้นหาได้?
...................
ตัวตนที่ควบคุมทุกสรรพสิ่งในโลกใบนี้,ตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด,แม้แต่ปราชญ์เทพเมื่ออยู่ต่อหน้ามันยังไม่กล้าแม้แต่มอง,จงซาน,เซิ่งหวัง,เขา,เขา...................
โหยวหลานที่ชี้ไปยังเซียนเซิงซือ,จวบจนผ่านไปหลายนาทีก็ไม่สามารถที่จะเอ่ยอะไรออกมาเป็นคำได้.
"สงบใจก่อน!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาเบาๆ,ก่อนที่จะวางถ้วยน้ำชาอย่างนุ่มนวล,ด้วยคำพูดของเขานั้นได้บอกกล่าวราวกับว่าเนตรแสงสวรรค์สามารถที่จะเก็บใส่ถุงได้อย่างง่ายดาย.
Chapter 1231 Seeks the day
谋天
สิ่งที่ยากจะค้นหา.
อาณาจักรลับมังกรบรรพชน.
จงซานที่ทำการตรวจสอบภายในร่างกายของตัวเอง,ที่มีระดับเซียนบรรพชนขั้นที่สอง.
ด้วยพลังฝึกตนของเขาเพิ่มขึ้น,แน่นอนว่าย่อมทำให้ส่วนอื่นๆแข็งแกร่งขึ้น,แม้แต่มังกรแท้ภายในร่างกายยังเติบโตแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก.
แปดหางสวรรค์ตั้งแต่กินอสูรระเบิด,ร่างของมันที่ดูสมจริงยิ่งขึ้นไปอก,หางทั้งแปดที่ใหญ่โตมโหฬารทรงพลังเป็นอย่างมาก.
โลกเขตแดนเทวะ,ในเวลานี้มันกว้างใหญ่ไพศาลยืนยาวออกไป,บนท้องฟ้าเมฆที่มีสีเขียวเลือนๆ,ดูเหมือนกับทุ่งหญ้า,เนตรแสงสวรรค์ในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะมีพลังที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีก.
จงซานที่นั่งมาเป็นเวลานานก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา,เขาที่ยังคงนั่งสมาธิอยู่บนเตียงนอน.
กุยเอ๋อที่ไม่รู้ว่าลุกขึ้นจากเตียงไปตั้งแต่เมื่อไหร่,ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว,สัมผัสเทวะของจงซานที่กวาดมองเห็นนางอยู่ด้านนอก.
จงซานที่ก้มมองเสื้อผ้าของเขาที่ถูกพับเอาไว้อย่างเรียบร้อย,ก็เผยยิ้มเล็กน้อย,แววตาที่มีประกายความอบอุ่น,จงซานที่สวมชุดก่อนที่จะก้าวออกไปด้านนอกเช่นกัน.
ภายในหุบเขาแห่งนี้,มีบ่อน้ำตกที่ไหลลงมาจากบนเทือกเขาด้วย.
จงซานจ้องมองกุยเอ๋อที่อยู่ไม่ไกลออกไป,นางที่เวลานี้มีรูปร่างเหมือนปุถุชนอายุ
20
ปีไปแล้ว,ความงามที่สวยสะพรั่ง,สวมชุดผ้าไหมสีดำ,ปกคลุมร่างกายที่โค้งเว้าสมบูรณ์นั่น,ราวกับว่าเพียงแค่มองก็เพลิดเพลินแล้ว.
เวลาเช้าที่มีหมอกไม่มากนัก,ผมยาวของนางที่เปียกน้ำบางเส้นที่ติดอยู่ที่ใบหน้าสีขาวนวลของนาง,เห็นแล้วดูน่าทะนุถนอมยิ่งนัก.
กุยเอ๋อเวลานี้ดูทุ่มเท,นางที่กำลังจับปูอยู่รอบๆ,ที่บนฝั่งนั้น,มีหม้อซุบ,และกองไฟขนาดเล็กที่มีหม้อวางอยู่,กุยเอ๋อที่บรรจงสร้างหม้อขึ้นมาอย่างประณีต,น้ำเดือนที่กระฉอกไปมาเล็กน้อยถูกใบหน้าของนางที่ทำให้รู้สึกเจ็บเล็กน้อย,มองดูแล้วดูน่ารักยิ่งนัก.
"เหล่าเยว่,อย่าเข้ามา!"กุยเอ๋อที่หันหน้าไปมองจงซานในทันที.
"หืม?"จงซานที่เผยท่าทางตกใจเล็กน้อย.
"นั่งตรงนั้น,ที่นี่จะเสร็จแล้ว!"กุยเอ๋อที่โพลงออกมา.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,นางที่ใส่เครื่องปรุงและเริ่มคนหม้อในทันที.
"ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า!"จงซานที่หัวเราะอย่างมีความสุข,ก่อนที่จะเดินไปยังโต๊ะศิลาสถานที่กุยเอ๋อบอก.
หลังจากที่นั่งลง,จงซานที่จ้องมองไปยังกุยเอ๋อ,จ้องมองทุกการกระทำทุกท่วงท่า,ภายในใจที่สงบเงียบ,ดูเพลิดเพลินยิ่งนัก.
"ได้แล้ว,ได้แล้ว,เหล่าเยว่ชิม!"กุยเอ๋อนที่นำถ้วยน้ำซุ้มก้าวเดินเข้ามา.
ต้มน้ำซุปสีเหลืองส่งกลิ่นหอมกรุ่นแผ่ออกมาเล็กน้อย.
"เหล่าเยว่,ชิมเร็วเข้า,ผ่านมานานแล้ว,ฝีมือของข้าเลยตกไปมาก,หลายวันนี้,ข้าจึงต้องฝึกตั้งหลายวัน,จนเวลานี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!"กุยเอ๋อที่กล่าวออกด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ.
"ซุปปู!"ภายในใจของจงซานที่รู้สึกอบอุ่นนัก.
หลายวันมานี้,กุยเอ๋อออกมานอกกระท่อมทุกวัน,หากแต่เขาไม่ได้ก้าวออกมาด้วย,แท้จริงแล้วนางมาฟื้นฟูการทำอาหารนี่เอง,ในเวลานี้,หัวใจของจงซานที่สั่นไหว.
"เหล่าเยว่,กินเร็วเข้าเดี๋ยวจะเย็นก่อน!"กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงคาดหวัง.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
จงซานที่ค่อยๆซดน้ำซุปอย่างระมัดระวัง,แม้นว่าอาหารจะด้อยกว่าเหล่าพ่อครัวชั้นยอดของตาเจิ้ง,ทว่าความอบอุ่นและรสชาติที่โปรดปานนี้ไม่มีอาหารจานใดสามารถเทียบได้,สิ่งที่มีในซุปนี้มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและคิดถึง.
กุยเอ๋อที่ยกมือทั้งสองท้าวครางเอาไว้,วางค้างบนโต๊ะ,จดจ้องมองจงซานนิ่ง,แววตาที่ขยิบเล็กน้อย,เผยยิ้มอย่างเฉิดฉาย,บ่งบอกถึงความสุขอย่างที่สุด.
หลังจากที่จงซานกินซุปปู่แล้ว,ขณะที่เงยหน้าจ้องมอง.
"ทำหน้าเป็น,ยิ้มทำไมรึ?"จงซานที่เผยยิ้มสอบถามออกไป.
"ไม่มีอะไร,เหล่าเยว่กินต่อเถอะ! อย่าสนใจข้าเลย!"กุยเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมาอย่างมีความสุข.
"เจ้าไม่กินรึ?"
"ข้าไม่ต้องการกิน,ข้าต้องการมองท่านกิน,ท่านกินข้าก็อิ่มเหมือนกัน!"กุยเอ๋อที่ส่ายหน้ากล่าวอย่างนุ่มนวล.
จงซานที่ยื่นมือออกไปคว้านางเข้ามากอด.
"เหล่าเยว่,ข้างนอกมีคน!"ใบหน้าของกุยเอ๋อที่แดงระเรื่อ.
"พวกเราแต่งงานกันนานแล้ว,มีสิ่งใดต้องกลัวล่ะ!"จงซานที่โอบกอดนางไว้ขณะพูด.
"อืม,ชีวิตของกุยเอ๋อ,ได้มาพบกับเหล่าเยว่ช่างเป็นโชควาสนานัก!"กุยเอ๋อที่ซบที่อกของจงซานขณะกล่าว.
"หลายปีมานี้,เจ้าคงลำบาก!"จงซานที่เอ่ยอย่างนุ่มนวล.
"ไม่เลย,ขอแค่ได้กลับมาพบกับเหล่าเยว่,ข้าหาได้สนใจ!"
คางของจงซานที่ถูกไถไปมาที่บนศีรษะ,ผมของกุยเอ๋อ,ภายในใจของเขาที่รู้สึกโหยหา.
"ช่างน่าเศร้า,น้องรองและเสี่ยวซาน.....!"กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเสียดาย.
"ไท่จง,แม้นว่าจะหายไปชั่วคราว,ทว่าข้ามั่นใจเขายังมีชีวิตอยู่,เพียงแต่น้องรองเขา....!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ข้ารู้ว่าเหล่าเยว่ไม่ต้องการเอ่ย,กุยเอ๋อรู้ว่าเหล่าเยว่ไม่เอ่ยถึงนั้นเพราะไม่อยากให้ข้าเจ็บปวด!"กุยเอ่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"สามีภรรยาก็เหมือนคนๆเดียวกัน,ข้าเศร้า,แน่นอนว่าเจ้าจะต้องเศร้า,เจ้าโปรดวางใจไท่จงนั้น,จะต้องค้นหาหยิงหลานเจออย่างแน่นอน!"จงซานเอ่ย.
"อืม,นับจากนี้ข้าอยู่เคียงข้างเหล่าเยว่,ข้ารู้ว่าเหล่าเยว่เป็นคนสำคัญ,รัฐต้าคุนนั้นเล็กเกินกว่าที่เหล่าเยว่จะอาศัย,พวกสำนักเซียนเหล่านั้นล้วนแต่ตาบอดกันทั้งหมด."กุยเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
จงซานที่เผยยิ้มออกมเล็กน้อย.
"ในอดีตเหล่าเยว่ใช้ความพยายามหลายครั้งเพื่อขอเข้าร่วมสำนักเซียน,แต่ไม่มีใครยินดีรับเหล่าเยว่เลย,ตอนนี้พวกมันต้องรู้สึกเสียใจอยู่อย่างแน่นอน,เหล่าเยว่,หลังจากนั้นท่านได้แก้แค้นหรือไม่?
ข้าอยากเห็นพวกมันยิ่งนัก."กุยเอ๋อที่กำหมัดเล็กขณะสอบถาม.
"สำนักต่างๆบนเกาะหมาป่าสวรรค์นั้นข้าได้รับมาทั้งหมดแล้ว,ข้าให้พวกเขาเลือกสองข้อ,เข้าร่วมต้าเจิ้ง,หรือว่าออกจากเกาะหมาป่าสวรรค์ไป,ใครปฏิเสธจะต้องถูกสังหาร!"จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ต้องเป็นเช่นนี้สิ!"กุยเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยความพึงพอใจ.
"กุยเอ๋อรู้ว่าเหล่าเยว่นั้นมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่,เรื่องของครอบครัวนั้น,กุยเอ๋อจะเป็นคนจัดการเอง,จะไม่ทำให้เหล่าเยว่ต้องเป็นกังวลและภาระ."กุยเอ๋อที่กล่าวเสียงอ่อน.
จงซานที่ไม่กล่าวสิ่งใด,ทว่ายังคงกอดกุยเอ๋อ,ภายในใจที่ถอยหายใจด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่มากล้น.
"ใช่แล้ว,เหล่าเยว่,ระหว่างที่ข้าอยู่ในธวัชนั้น,ได้ยินหยวนซือพูดกับตัวเอง,บางทีน่าจะเป็นเกี่ยวกับเรื่องที่หงจวินต่อต้านเทียนชู,บางที...!"กุยเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมาขณะกล่าว.
"หืม?"จงซานที่ประหลาดใจเล็กน้อย.
"ข้าต้องซ่อนตัวอย่างระมัดระวัง,จึงได้ยินไม่ค่อยชัดเจนนัก,ทว่ามีหลายคำที่หยวนซือพูดกับตัวเองค่อนข้างที่จะกำกวม,เขาได้เอ่ยว่าแผนการต่อต้านเทียนชูในอดีตนั้น,ไม่ใช่แค่เพียงแค่การต่อต้านเทียนชู,แต่ดูเหมือนว่าหงจวิน,จะได้เดิมพันอะไรบางอย่าง,ข้าไม่เข้าใจนัก."กุยเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"เดิมพันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม,ข้าได้ยินไม่ชัดเจนนัก,คงจะไม่มีประโยชน์ต่อเหล่าเยว่,ทว่าข้าก็ต้องการบอกเหล่าเยว่เอาไว้."กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล.
"หงจวินทำการเดิมพันอย่างแน่นอน,แม้นว่าจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร,ทว่าสิ่งที่เจ้าบอกมีประโยชน์ต่อข้ามาก,ด้วยข่าวที่มีประโยชน์เช่นนี้,เหล่าเยว่กินซุปปูเสร็จแล้ว,คงต้องให้รางวัลเจ้าอย่างดีเลย!"จงซานที่อุ้มกุยเอ๋อ,ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในกระท่อม.
"อ๊ะ!"กุยเอ๋อที่อุทานใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน.
--------------------------------------------------------------
ที่ด้านนอกหุบเขานั้น.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังสองพ่อลูกโหลวหลานที่เข้ามาพบ,ภายในตำหนักของเขาที่ปิดประตูแน่น.
"เซียนเซิงซือ,มีสิ่งใดที่จะถามข้าอย่างงั้นรึ?"โหยวหลานที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เชิญนั่ง,ปราชญ์เทพโหยวหลาน!"เซียนเซิงซือเอ่ยออกมาเบาๆ.
โหยวหลานที่เผยยิ้มอย่างขมขื่น,พร้อมกับส่ายหน้าไปมา,"ผู้น้อยไม่ใช่ปราชญ์เทพอีกแล้ว,เซียนเซิงซืออย่าได้ล้อข้าเล่นเลย!"
เซียนเซิงซือที่อยู่ข้างกายจงซานตลอด,นับว่าเป็นตัวตนที่สูงส่งและมีเกียรติที่สุด,เซียนเซิงซือเรียกตัวเขาว่าปราชญ์เทพ,ทำให้โหยวหลานรู้สึกระอายไม่น้อย,ทว่าในเมื่อฝ่ายตรงข้ามคือเซียนเซิงซือ,โหยวหลานจึงทำได้แค่ส่ายหน้าและยิ้มอย่างข่มขื่น.
"เฮ้เฮ้,เชิญๆ,ข้าเรียกเจ้าว่าปราชญ์เทพ,ไม่ได้ล้อเล่น,อีกไม่นานถึงเจ้าไม่ต้องการ,พวกเราก็จะผลักดันตำแหน่งปราชญ์เทพให้เจ้าอีกครั้ง."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"อะไรนะ?"โหยวหลานที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมาในทันที.
เซียนเซิงซือที่มองมาที่เขา,โหยวหลานที่ค่อยๆนั่งลงช้าๆ.
สาวใช้เจียงซือสองตนที่นำน้ำชามาเสิร์ฟ
"เหล่าปราชญ์เทพดั้งเดิมของแดนลับมังกรบรรพชนนั้น,ตอนนี้น่าจะลาออกกันหมดแล้ว!"เซียนเซิงซือที่ยกน้ำชาขึ้นดื่ม.
โหยวหลานที่เผยยิ้มอย่างขมขื่นออกมา,พร้อมกับพยักหน้า,"เมื่อเร็วๆนี้,ฟ้าดินคำรามออกมาด้วยความโกรธ,ในเวลานี้,ห้าปราชญ์เทพได้สละตำแหน่งกันหมดแล้ว,นอกจากนี้เหล่าคนจากโลกใบใหญ่ก็สามารถยึดครองตำแหน่งปราชญ์เทพได้ด้วย! เวลานี้น่าจะมีปราชญ์เทพสี่คนแล้ว."
"อืม,ภายในอาณาจักรลับมังกรบรรพชน,เพียงแค่คนเดียวก็ทำให้โลกแห่งนี้วุ่นแล้ว,เวลานี้เหล่ายอดฝีมือจากโลกใบใหญ่มากมายเข้ามา,ปราชญ์เทพที่อยู่ด้านในไม่มีทางที่จะขวางได้."เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
โหยวหลานที่พยักหน้ารับ,ความจริงตัวเขาคือปราชญ์เทพลำดับหนึ่งยังไม่สามารถต้านได้,อีกสี่ปราชญ์เทพมีรึที่จะต้านทานได้?
"เมื่อเร็วนี้,เจ้าได้สอบถามเหล่าเซียนบรรพชน,ว่ายอดฝีมือจากโลกใบใหญ่ได้เข้ามาในอาณาจักรลับมังกรบรรพชนมีเป้าหมายใดอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือสอบถาม.
โหยวหลานที่ใบหน้าเปลี่ยนสี,ก่อนที่จะพยักหน้ายอมรับ,"ใช่,เพื่อปลุกมังกรบรรพชน,ในโลกนี้มีแดนลับมังกรบรรพชน,เผ่ามังกรที่อยู่ที่นี่จะมีพลังฝึกตนที่พัฒนากว่าเผ่าอสูรอื่นๆหลายเท่า,หลายปีมานี้พวกเขาเองก็ค้นหา,ทว่ากลับไม่พบอะไรเกี่ยวกับมังกรบรรพชนเลย."
"เมื่อค้นพบก็จะสามารถปลุกมังกรบรรพชน,วันที่มังกรบรรพชนจะถูกปลุกอาจใกล้เข้ามาแล้ว,และเวลานั้นก็จะเกิดความวุ่นวายสั่นสะเทือนไปทั้งสวรรค์,นอกจากนี้,ภายในโลกแห่งนี้ยังมีองค์ประกอบหลายอย่างที่น้อยกว่าโลกใบใหญ่,ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาไม่สามารถใช้การได้,ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยเองก็ด้วย!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ย? ฮวงจุ้ย?
ข้าเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับผู้ฝึกตนฮวงจุ้น,ทว่าก็ไม่เข้าใจ,ไม่รู้ว่าผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยนั้นมีความสามารถใดกันแน่?"โหยวหลานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ย? เฮ้เฮ้,บรรพชนมังกรเองก็คงใช่,การที่เขาหลับลึก,ไม่ใช่ว่าเพียงแค่หาถ้ำเพื่อจำศีลเท่านั้น,บางทีเขาจำเป็นต้องสร้างแนวเขา,แนวแม่น้ำ,เพื่อที่จะค้นหาภูมิพยากรณ์ฮวงจุ้ยประกอบกันด้วย."เซียนเซิงซือตอบ.
"คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเช่นนี้?
ต้าเจิ้งของพวกเรานั้นก็มาหามังกรบรรพชนอย่างงั้นรึ?"โหยวหลานที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
"ต้าเจิ้งของพวกเรานะรึ? เซิ่งหวังตัดสินใจไม่เข้าร่วมแข่งขันช่วงชิงมังกรบรรพชน,เพียงแต่เป้าหมายนั้นก็คือสิ่งที่ข้าขอให้เจ้ามาพบ."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"
"เป้าหมายของตาเจิ้งนั้น,คือบางสิ่งบางอย่างที่อยู่นอกเหนือมังกรบรรพชน!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ข้าไม่เข้าใจ!"ใบหน้าของโหยวหลานที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
"พวกเราต้องการเนตรแสงสวรรค์ตลอดจนหนึ่งพันเทียนเต๋า."เซียนเซิงซือที่ยกนำชาขึ้นจิบอีกครั้ง.
"อะไรนะ?"โหยวหลานแทบตกเก้าอี้.
ก่อนหน้านี้,ขณะที่เซียนเซิงซือกล่าวว่าจงซานไม่เข้าร่วมแข่งขันมังกรบรรพชน,โหยวหลานที่ลอบคิดว่าพลังของต้าเจิ้ง,บางที่อาจจะอ่อนด้อยกว่ายอดฝีมือทั้งหมด,ดังนั้นจึงไม่กล้าแย่งชิง.
แต่ขณะที่เซียนเซิงซือบอกเป้าหมาย,โหยวหลานเวลานี้ตกใจอย่างรุนแรงแทบไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเป็นไปได้.
เนตรแสงสวรรค์? ล้อเล่นไปแล้ว,ในมุมมองของโหยวหลานแล้ว,ไม่ว่าจะเป็นมังกรบรรพชนหรือเนตรแสงสวรรค์,เขาเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าไม่ใช่สิ่งที่สามารถค้นหาได้?
...................
ตัวตนที่ควบคุมทุกสรรพสิ่งในโลกใบนี้,ตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด,แม้แต่ปราชญ์เทพเมื่ออยู่ต่อหน้ามันยังไม่กล้าแม้แต่มอง,จงซาน,เซิ่งหวัง,เขา,เขา...................
โหยวหลานที่ชี้ไปยังเซียนเซิงซือ,จวบจนผ่านไปหลายนาทีก็ไม่สามารถที่จะเอ่ยอะไรออกมาเป็นคำได้.
"สงบใจก่อน!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาเบาๆ,ก่อนที่จะวางถ้วยน้ำชาอย่างนุ่มนวล,ด้วยคำพูดของเขานั้นได้บอกกล่าวราวกับว่าเนตรแสงสวรรค์สามารถที่จะเก็บใส่ถุงได้อย่างง่ายดาย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น