Immortality Chapter 1215 Desolate Ancient Clan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 1215 ตระกูลหวงกู่
Chapter 1215 Desolate Ancient Clan
荒古家族
ตระกูลหวงกู่(กู่บรรพกาล.)
"เส้าจุ่,พวกเราต้องหนีตอนนี้!"คนๆหนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ไม่ใช่ว่ามาจัดการเรื่องของพวกเราหรอกรึ? จะหนีแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
สิ้นเสียงจงซาน,ไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง,เต้าเหรินถู,จินเผิง,โหยวซาน,และเซียนบรรพชนคนอื่นๆที่ระเบิดพลังออกมา.
กลุ่มเซียนบรรพชน,ที่ทำให้ทุกคนหัวใจสั่นไหว.
"ตูมมมมม!"
ในผู้ใต้บังคับบัญชาเจ็ดคนของเฉิงไป่อี้,มีชายในชุดสีเขียวที่ระเบิดแสงสีเขียวออกมาในทันที,ก่อนที่จับร่างของเฉิงไปอี้ไว้เตรียมที่จะหนีไป.
"วูซซซ!"
ทว่าขณะที่เขาจะก้าวออกไป,ยอดฝีมือชุดสีเขียวที่ต้องหยุดในทันที,เพราะว่าคันศรยาว,ลูกศรเทวะโห่วอี้ที่ชี้ไปที่หน้าผากของชายในชุดสีเขียวแล้ว,ตราบเท่าที่เข้าขยับเล็กน้อย,ลูกศรโห่วอี้คงทะลวงร่างของเขาในทันที.
"เซียนบรรพชน?
คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมีเซียนบรรพชนปกป้องเป็นการเฉพาะอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองอย่างไม่แยแสไปยังชายในชุดสีเขียว.
"ศิษย์พี่ลวี,เร็วเข้า,แจ้งบิดาปราชญ์เทพของข้า!"เฉิงไป่อี้ที่ร้องออมาในทันที.
ใบหน้าของชายในชุดสีเขียวที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,จากนั้นก็เผยใบหน้าท่าทางที่ขมขื่นออกมา.
บนท้องฟ้า,ในเวลาเดียวกันนี้,ปรากฏพายุทอนาโดที่หมุนขึ้นอย่างแปลกประหลาด,เมฆสีขาวที่มารวมตัวกันในทันที,ทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่ใช่เรื่องจริง.
"จับให้หมด!"จงซานที่สั่งการในทันที.
"รับทราบ!"เหล่าเซียนบรรพชนต้าเจิ้งที่รับคำสั่งในทันที.
"ศิษย์พี่ลวี!"เฉิงไป่อี้ที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ผู้ฝึกตนนามลวีที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,"ที่นี่มีวิถีลึกล้ำสกัดกั้น,ไม่สามารถติดต่ออาจารย์ได้!"
"อะไรนะ?"ใบหน้าของเฉิงไป่อี้ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"จงซาน,เจ้ากล้าทำร้ายข้าอย่างงั้นรึ?บิดาของเข้าเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,พวกเจ้ากล้าทำร้ายข้า,บิดาของข้าจะต้องกำจัดพวกเจ้าทั้งอย่างแน่นอน!"เฉิงไปอี้ที่คำรามออกมาเสียงดัง.
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่รับฟังเพียงคำสั่งของจงซาน,มีหรือที่จะสนใจคำพูดบ้าคลั่งของเฉิงไป่อี้?
"บุตรชายของเฉิงโห่วนะรึ?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาเผยท่าทางเหยียดหยัน.
ลูกหลานของเหล่าปราชญ์เทพ,เทียบกับจุนเทียนเซี่ยในภพหยินที่ก่อตั้งศาลเทวะหลุนฮุย,กลายเป็นหนึ่งในกลุ่มอิทธิพลผู้ยิ่งใหญ่ในทวีปทิศเหนือภพหยิน,ทว่าในเวลานี้เฉิงไปอี้..........
ที่จริงเป็นไปได้ว่าเฉิงโห่วได้ส่งเฉิงไปอี้ไปยังเขตแดนเฟิงจง,ให้สร้างวิหารจื่อเซียวในอดีต,เพื่อที่จะเฉิงไป่อี้สามารถยืนด้วยขาตัวเองได้,ช่างน่าเสียดาย....
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงระเบิดดังสนั่น,การต่อสู้ที่เริ่มขึ้น,อาจจะกล่าวได้ว่าการต่อสู้นี้มีเพียงยอดฝีมือชุดเขียวเท่านั้นที่ต่อสู้ได้,ส่วนผู้คุ้มกันคนอื่นๆมีเพียงระดับเซียนโบราณ,ไม่มีความสามารถที่จะต้านทานได้อยู่แล้ว.
จื่อหยางจิงหงที่ใช้วิถีลี้ลับปกปิดพื้นที่แห่งนี้เอาไว้,เหล่าเสาธิการของต้าเจิ้งหลายร้อยคนที่ไม่ใช่คนสำคัญ,ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น.
แม้นว่าจะไม่ใช่เรื่องที่สำคัญมากนัก,ทว่าก็ควรที่จะหลีกเลี่ยงความสนใจ,ส่วนยอดฝีมือชุดเขียว,แม้นว่าจะเป็นเซียนบรรพชน,แท้จริงแล้วกับเป็นเพียงเซียนบรรพชนระดับต้นเท่านั้น,ไม่เช่นนั้นคงจะไม่ได้เป็นแค่คนคุ้มกันลูกหลานไม่เอาไหนอย่างงั้นรึ?
ผู้ฝึกตนชุดเขียวที่ต้องการหนีเช่นกัน,ทว่าต่อหน้ากลุ่มเซียนบรรพชน,จะสามารถหนีได้อย่างงั้นรึ?
เพียงแค่เวลาไม่นาน,ทุกคนก็ถูกจับ,มีเพียงผู้ฝึกตนชุดเขียวที่ขัดขืน,ช่างน่าเสียดายเขาไม่ใช่เจิ้นหยวนจื่อ,ไม่มีพลังต้านแน่นอน,เขาที่ถูกจับ,ผนึกพลังฝึกตนด้วยวิชาลับของเซียนเซิงซือทันที.
"จงซาน,เจ้าควรรู้ว่าทำอะไรอยู่?
เจ้าต้องการเป็นศัตรูกับบิดาปราชญ์เทพของข้าอย่างงั้นรึ?"เฉิงไป่อี้ถึงจะถูกจับ,แต่ก็ยังตะโกนลั่น,ไม่ยินยอมจำนน.
"เขา!"จื่อซวินที่ขมวดคิ้วไปมาในทันที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"เข้าเป็นบุตรของเฉิงโห่ว,เจ้า.....!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"เจ้าเป็นห่วงข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาในทันที.
"จื่อซวิน,นางดอกทอง,ก่อนหน้านี้ข้ามีเมตตาต่อเจ้าเกินไป,รอให้ข้ากลับไปก่อนเถอะ,ข้าจะให้บิดาปราชญ์เทพจัดการเจ้าแน่นอน,นางผู้หญิงแพศยา......!"เฉิงไป่อี้ที่จ้องมองไปยังจื่อซวิน.
เหล่าผู้ฝึกตนที่ถูกจับทั้งหมด,จ้องมองคำพูดด่าว่าของเฉิงไป่อี้อยู่ห่างๆ,ไม่คิดว่านี่คือเส้าจู่ของพวกเขาอย่างงั้นรึ?
"เผลี๊ย!"
จงซานที่หันหน้ากลับตบหน้าของเฉิงไปอี้ที่ดูแคลนจื่อซวินในทันที,ใบหน้าของเฉิงไปอี้ที่บวมปูดกลายเป็นสีม่วง,แม้แต่ฟัน
7-8 ซี่ที่หลุดออกมา.
"เจ้า,เจ้า.....!"เฉิงไป่อี้ที่ไม่กล้าพูดอะไรต่อเวลานี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
แววตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,เฉิงไป่อี้ที่เข้าใจสถานการณ์ในทันที,เวลานี้เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรอีกแล้ว.
"เซิ่งหวังจง,ก่อนหน้านี้ข้าและพวกล่วงเกินแล้ว,ทว่าขอให้เซิ่งหวังจงอย่าได้ตำหนิ,โปรดเห็นต่ออาจารย์เฉิงโห่ว....!"ผู้ฝึกตนชุดเขียวเอ่ย.
"นำไป!"จงซานหาได้สนใจผู้ฝึกตนชุดเขียวแม้แต่น้อย,สั่งการออกไปในทันที.
"รับทราบ!"จินเผิงและคนอื่นรับคำสั่งในทันที.
ทุกคนที่ถอยกลับไปในทันที,ในเวลาเดียวกันก็ไม่มีใครกล้าที่จะจับตัวจื่อซวินเช่นกัน,เพราะทุกคนรู้สึกได้ว่าสตรีผู้นี้มีความสัมพันธ์กับจงซาน,เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นฮวงโห่วของต้าเจิ้งอีกคน.
เมื่อทุกคนจากไปแล้ว,จื่อซวินจ้องมองจงซานด้วยแววตาซับซ้อน.
"เฉิงไปอี้เขา....!"จื่อซวินที่ครุ่นคิดและต้องการกล่าวอะไรบางอย่าง.
"ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเขา,ข้าจะจัดการเอง!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า......!”
"ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร!"จงซานที่ส่ายหน้าอีกครั้ง.
จื่อซวินที่ขบริมฝีปากแน่น,ท้ายที่สุดก็ไม่เอ่ยอะไร.
ทั้งสองที่กลายเป็นเงียบ.
"ที่โลกใบเล็ก,ก่อนที่เจ้าจะโบยบินออกมา,จดหมายนั่นเป็นของเจ้า!"หลังจากที่เงียบ,จงซานที่เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน.
"อืม!"จื่อซวินตอบรับอย่างอ่อนโยน.
ทั้งคู่ที่เงียบอีกครั้ง.
จื่อซวินที่จ้องมองจงซาน,แววตาที่ราวกับมีคำพูดมากมายนับไม่ถ้วน,แต่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้.
"ข้าต้องไปแล้ว!"จื่อซวินที่เอ่ยออกมาในทันที.
เห็นท่าทางของจื่อซวินที่ดูเหงาหงอยโดดเดี่ยว,ภายในใจของจงซานที่สัมผัสได้ถึงความเหงาหงอยที่ลึกซึ้งมันได้สัมผัสมาในใจของจงซาน.
"อยู่กับข้า,เคียงข้างข้า!"จงซานที่ยื่นมือขวาออกไปคว้ามือของจงซานเอาไว้ในทันที,ขอร้องไม่ให้นางจากไป.
จงซานที่กุมมือของจื่อซวินในทันที,ทำให้เขาสัมผัสได้ว่าร่างของจื่อซวินที่สั่นไหวเล็กน้อย.
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,พร้อมกับดึงมือออกมาจากมือของจงซาน.
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,ไม่กล้าสบตาของจงซานแม้แต่น้อย.
"สิ่งที่ข้าต้องการ,เจ้าไม่สามารถให้ข้าได้! เจ้าก็รู้!"จื่อซวินที่ส่านหน้าไปมา,แววตาที่เผยท่าทางตัดใจ.
สิ่งที่จื่อซวินร้องขอก่อนหน้านี้นั้น,คือทิ้งเหล่าภรรยาคนอื่นๆ,เพื่ออยู่กับนางเพียงคนเดียว,ทว่าจงซานได้ปฏิเสธไป,แน่นอนเวลานี้ด้วยตุผลเดิมนั้นจงซานไม่ต้องการแน่นอน.
"ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการอะไรบางอย่างในวิหารเหล่ยติง,ทว่าเฉิงโห่วนั้นไม่ใช่คนที่จะจัดการง่ายๆ,เฉิงไปอี้ยังมองเห็นเป้าหมายของเจ้า,มีรึที่เฉิงโห่วจะไม่เห็น?
อย่าไป,อยู่กับข้า!"จงซานที่กล่าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
"!"จื่อซวินที่เผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา.
ท้ายที่สุดนางที่ส่ายหน้าด้วยใบหน้าที่ขื่นขม,"เจ้าไม่เข้าใจ!"
"ข้าไม่เข้าใจ?
ข้ารู้ว่าไม่จำเป็นต้องเข้าใจ!ข้ารู้เพียงแค่เจ้าอยู่ในวิหารเหล่ยติงข้าไม่สบายใจ,เจ้าเป็นสตรี,ข้าเป็นบุรุษ,บอกข้าว่าเจ้าต้องการสิ่งใด,ข้าจะนำมันมาให้เจ้าเอง,ถึงแม้นว่าจะต้องทำลายวิหารเหล่ยติงทิ้งก็ตาม!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ได้ยินคำพูดของจงซานที่ดูจริงจังแล้ว,ร่างที่อ่อนนุ่มของจื่อซวินที่สั่นไหวเล็กน้อย.
ทว่า,จื่อซวินกัดฟันแน่น,พยายามที่จะปัดเป่าความรู้สึกออกไป,หัวใจของนางที่เผยความเข็มแข็งออกมา,ความรู้สึกมากมายนี้,จื่อซวินในเวลานี้ราวกับว่าพร้อมใจที่จะตกอยู่ในมือของศัตรู.
น้ำเสียงของนางที่สั่นไหวลึกอยู่ด้านใน,นางที่ส่ายหน้าไปมา."ก่อนที่ข้าจะโบยบินขึ้นมาจากโลกใบเล็ก,เมื่อข้าได้ส่งจดหมายให้กับเจ้า,เจ้าคงจะรู้สึกแปลกประหลาด,พลังฝึกตนของข้าในเวลานั้นที่จริงต่ำกว่าเจ้าไม่ใช่เวลาที่จะโบยบินขึ้นมาด้วยซ้ำ"
จื่อซวินที่ยินดีที่จะเผยความลับออกมาในที่สุด.
"ข้าเองก็คิดว่าการที่เจ้าโบยบินในครั้งนั้น,จะต้องมีใครบางคนช่วยเจ้า?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"ข้ามีสกุลว่ากู่!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน.
จื่อซวิน,เป็นธิดาของกู่เฉิงตงนั่นเอง!
ในเวลานั้น,จงซานที่ต้องการเข้าใจ,เรื่องราวมากมายที่กำลังถูกเชื่อมกันในทันที.
"?ตระกูลหวงกู่?
ตระกูลกู่?กู่เฉิงตงมาจากโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
เจ้าโบยบินขึ้นมาในอดีต,เป็นตระกูลหวงกู่เป็นคนช่วยอย่างงั้นรึ?
การเข้าร่วมนิกายจื่อเซียว,ก็เป็นคนตระกูลกู่เป็นคนจัดการอย่างงั้นรึ?
ทว่าตอนนี้การเข้าร่วมนิกายเหล่ยติงเอง,ดูเหมือนว่าจะเป็นแผนการของตระกูลหวงกู่ตั้งแต่แรกแล้วอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา.
จงซานที่ราวกับเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที.
ทว่าจื่อซวินในเวลานี้ที่ส่านหน้าอย่างรุนแรง,จื่อซวินไม่คิดว่าเพียงแค่เอ่ยออกไปไม่กี่คำ,จงซานกลับเข้าใจทั้งหมด.
"นี่เจ้า,คาดเดาได้ทั้งหมดอย่างงั้นรึ?"จื่อซวินที่เผยคำพูดที่ประหลาดใจออกมา.
"อืม!"จงซานที่พยักหน้ารับ,ทว่าภายในใจของเขาที่เผยท่าทางขุ่นเคือง.
แม้นว่าตระกูลหวงกู่จะใช้คนที่มีสายโลหิตเกี่ยวข้องกับตระกูล,ทว่าเรื่องนี้กับเกี่ยวกับจงซานด้วย,และละเมิดความลับของจงซานเป็นอย่างมาก.
"ดังนั้น,เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของข้า!"จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา.
"ความปลอดภัยของเจ้ารึ? หากตระกูลหวงกู่สามารถรับรองความปลอดภัยของเจ้าได้,มีสิ่งใดที่ข้าต้องกังวลกัน?
อย่างไรก็ตาม,เจ้าเองก็รู้ว่ากำลังหลอกลวงตัวเองและคนอื่นๆ,เมื่อเจ้าสูญเสียคุณค่าของตัวเองไป,ตระกูลหวงกู่จะจัดการอย่างไรกับเจ้า,ข้าไม่สามารถรับประกันได้เลยว่าพวกเขาจะตัดสินใจอย่างไรหลังจากนั้น,นอกจากนี้เจ้าไม่ใช่คู่มือของเฉิงโห่ว,เป็นไปไม่ได้เลย,ที่เจ้าจะทำอะไรได้ในวิหารเหล่ยติง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่!"จื่อซวินที่ยังคงกล่าวยืนยันหนักแน่น.
จงซานที่ชำเลืองมองไปยังนาง.
"ข้ายังต้องอยู่วิหารเหล่ยติง!"จื่อซวินเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องเขม็ง,แววตาที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"ข้าต้องไปแล้ว!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาในที่สุด,ขณะที่กล่าวเสร็จก็บินจากไปในทันที.
จื่อซวินรับรู้ว่าหากจงซานเอ่ยอะไรออกมาอีกครั้ง,นางคงไม่สามารถตัดใจจากมาได้,ดังนั้นก่อนที่จงซานจะเอ่ยอะไร,นางก็เร่งรีบจากมาอย่างรวดเร็ว,ขณะที่บินจากมานั้น,แก้มทั้งสองข้างที่อาบด้วยน้ำตา,มันไหลออกมาโดยที่นางไม่สามารถควบคุมมันได้.
จงซานที่ต้องการไล่ตามไป,ทว่าขณะทีก้าวออกไป,เห็นน้ำตาสองหยดที่ล่วงหล่นก่อนที่นางจะจากไป.
ทำให้ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวไปมาเช่นกัน,เขาที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะหยุดลง,พร้อมกับเก็บน้ำตาสองหยด,ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน.
หลังจากที่จับจ้องมองจื่อซวินหายไป,จงซานที่เก็บน้ำตาทั้งสองหยุดอย่างระมัดระวัง,ขณะที่บินออกไป.
-------
ภพหยิน,ต้าเจิ้ง,เมืองซ่าง.
ภายในห้องอักษร,มีองค์รักษ์เงาหลายร่างที่คุกเข่าอยู่.
"คัดเลือกคนที่มีความสามารถหลายคน,ลอบเข้าไปในวิหารเหล่ยติง! และเข้าร่วมวิหารเหล่ยติงด้วย!"ร่างแยกเงาจงซานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"องค์รักษ์เงาหลายร่างที่รับคำในทันที.
-------
ภพหยาง,ทวีปตงเซิ่งเฉิน,หลังจากที่ส่งจื่อซวินออกไป,จงซานก็บินกลับมา.
"เซิ่งหวัง,จัดการคนเหล่านี้อย่างไร?"จินเผิงที่สอบถามออกไป.
ในเวลานี้,เหล่าคนที่จับกุมต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน.
"พวกเขาตาย,เฉิงโห่วต้องรู้อย่างแน่นอน,จำเป็นต้องไว้ชีวิตคนเหล่านี้ไว้ก่อน!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"จงซาน,เจ้าต้องการสิ่งใดกัน,ข้าจะให้บิดาปราชญ์เทพมอบให้,เจ้าปล่อย....!"เฉิงไป่อี้ที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทว่าจงซานหาได้สนใจแม้แต่น้อย,ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในห้องโถง,ต้องการอะไร?
จงซานต้องการชีวิตเฉิงไปอี้ยังไงล่ะ,เกี่ยวกับความเป็นความตายของเขา,จงซานไม่คิดที่จะสนใจสักนิด.
การประชุมยังไม่จบ,เหล่านักโทษได้ถูกนำไป,ส่วนจงซานที่เริ่มประชุมต่อ.
ในที่ประชุม,จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า,"มีใครรู้เกี่ยวกับตระกูลหวงกู่?"
ขณะที่จงซานสอบถามออกไป,คนส่วนมากที่จ้องมองไปยังทิศทางของเซียนเซิงซือ.
"ได้ยินมาบ้าง,แต่ไม่มีข้อมูลอะไรเลย!"จินเผิงที่ส่ายหน้าไปมา.
เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่ามีความขัดแย้งอะไรบางอย่างกับตระกูลหวงกู่,ท้ายที่สุดเขาก็สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"ตระกูลหวงกู่นั้น,คือตระกูลลำดับหนึ่งของโลกใบใหญ่!"
Chapter 1215 Desolate Ancient Clan
荒古家族
ตระกูลหวงกู่(กู่บรรพกาล.)
"เส้าจุ่,พวกเราต้องหนีตอนนี้!"คนๆหนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ไม่ใช่ว่ามาจัดการเรื่องของพวกเราหรอกรึ? จะหนีแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
สิ้นเสียงจงซาน,ไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง,เต้าเหรินถู,จินเผิง,โหยวซาน,และเซียนบรรพชนคนอื่นๆที่ระเบิดพลังออกมา.
กลุ่มเซียนบรรพชน,ที่ทำให้ทุกคนหัวใจสั่นไหว.
"ตูมมมมม!"
ในผู้ใต้บังคับบัญชาเจ็ดคนของเฉิงไป่อี้,มีชายในชุดสีเขียวที่ระเบิดแสงสีเขียวออกมาในทันที,ก่อนที่จับร่างของเฉิงไปอี้ไว้เตรียมที่จะหนีไป.
"วูซซซ!"
ทว่าขณะที่เขาจะก้าวออกไป,ยอดฝีมือชุดสีเขียวที่ต้องหยุดในทันที,เพราะว่าคันศรยาว,ลูกศรเทวะโห่วอี้ที่ชี้ไปที่หน้าผากของชายในชุดสีเขียวแล้ว,ตราบเท่าที่เข้าขยับเล็กน้อย,ลูกศรโห่วอี้คงทะลวงร่างของเขาในทันที.
"เซียนบรรพชน?
คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมีเซียนบรรพชนปกป้องเป็นการเฉพาะอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองอย่างไม่แยแสไปยังชายในชุดสีเขียว.
"ศิษย์พี่ลวี,เร็วเข้า,แจ้งบิดาปราชญ์เทพของข้า!"เฉิงไป่อี้ที่ร้องออมาในทันที.
ใบหน้าของชายในชุดสีเขียวที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,จากนั้นก็เผยใบหน้าท่าทางที่ขมขื่นออกมา.
บนท้องฟ้า,ในเวลาเดียวกันนี้,ปรากฏพายุทอนาโดที่หมุนขึ้นอย่างแปลกประหลาด,เมฆสีขาวที่มารวมตัวกันในทันที,ทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่ใช่เรื่องจริง.
"จับให้หมด!"จงซานที่สั่งการในทันที.
"รับทราบ!"เหล่าเซียนบรรพชนต้าเจิ้งที่รับคำสั่งในทันที.
"ศิษย์พี่ลวี!"เฉิงไป่อี้ที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ผู้ฝึกตนนามลวีที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,"ที่นี่มีวิถีลึกล้ำสกัดกั้น,ไม่สามารถติดต่ออาจารย์ได้!"
"อะไรนะ?"ใบหน้าของเฉิงไป่อี้ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"จงซาน,เจ้ากล้าทำร้ายข้าอย่างงั้นรึ?บิดาของเข้าเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,พวกเจ้ากล้าทำร้ายข้า,บิดาของข้าจะต้องกำจัดพวกเจ้าทั้งอย่างแน่นอน!"เฉิงไปอี้ที่คำรามออกมาเสียงดัง.
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่รับฟังเพียงคำสั่งของจงซาน,มีหรือที่จะสนใจคำพูดบ้าคลั่งของเฉิงไป่อี้?
"บุตรชายของเฉิงโห่วนะรึ?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาเผยท่าทางเหยียดหยัน.
ลูกหลานของเหล่าปราชญ์เทพ,เทียบกับจุนเทียนเซี่ยในภพหยินที่ก่อตั้งศาลเทวะหลุนฮุย,กลายเป็นหนึ่งในกลุ่มอิทธิพลผู้ยิ่งใหญ่ในทวีปทิศเหนือภพหยิน,ทว่าในเวลานี้เฉิงไปอี้..........
ที่จริงเป็นไปได้ว่าเฉิงโห่วได้ส่งเฉิงไปอี้ไปยังเขตแดนเฟิงจง,ให้สร้างวิหารจื่อเซียวในอดีต,เพื่อที่จะเฉิงไป่อี้สามารถยืนด้วยขาตัวเองได้,ช่างน่าเสียดาย....
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงระเบิดดังสนั่น,การต่อสู้ที่เริ่มขึ้น,อาจจะกล่าวได้ว่าการต่อสู้นี้มีเพียงยอดฝีมือชุดเขียวเท่านั้นที่ต่อสู้ได้,ส่วนผู้คุ้มกันคนอื่นๆมีเพียงระดับเซียนโบราณ,ไม่มีความสามารถที่จะต้านทานได้อยู่แล้ว.
จื่อหยางจิงหงที่ใช้วิถีลี้ลับปกปิดพื้นที่แห่งนี้เอาไว้,เหล่าเสาธิการของต้าเจิ้งหลายร้อยคนที่ไม่ใช่คนสำคัญ,ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น.
แม้นว่าจะไม่ใช่เรื่องที่สำคัญมากนัก,ทว่าก็ควรที่จะหลีกเลี่ยงความสนใจ,ส่วนยอดฝีมือชุดเขียว,แม้นว่าจะเป็นเซียนบรรพชน,แท้จริงแล้วกับเป็นเพียงเซียนบรรพชนระดับต้นเท่านั้น,ไม่เช่นนั้นคงจะไม่ได้เป็นแค่คนคุ้มกันลูกหลานไม่เอาไหนอย่างงั้นรึ?
ผู้ฝึกตนชุดเขียวที่ต้องการหนีเช่นกัน,ทว่าต่อหน้ากลุ่มเซียนบรรพชน,จะสามารถหนีได้อย่างงั้นรึ?
เพียงแค่เวลาไม่นาน,ทุกคนก็ถูกจับ,มีเพียงผู้ฝึกตนชุดเขียวที่ขัดขืน,ช่างน่าเสียดายเขาไม่ใช่เจิ้นหยวนจื่อ,ไม่มีพลังต้านแน่นอน,เขาที่ถูกจับ,ผนึกพลังฝึกตนด้วยวิชาลับของเซียนเซิงซือทันที.
"จงซาน,เจ้าควรรู้ว่าทำอะไรอยู่?
เจ้าต้องการเป็นศัตรูกับบิดาปราชญ์เทพของข้าอย่างงั้นรึ?"เฉิงไป่อี้ถึงจะถูกจับ,แต่ก็ยังตะโกนลั่น,ไม่ยินยอมจำนน.
"เขา!"จื่อซวินที่ขมวดคิ้วไปมาในทันที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"เข้าเป็นบุตรของเฉิงโห่ว,เจ้า.....!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"เจ้าเป็นห่วงข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาในทันที.
"จื่อซวิน,นางดอกทอง,ก่อนหน้านี้ข้ามีเมตตาต่อเจ้าเกินไป,รอให้ข้ากลับไปก่อนเถอะ,ข้าจะให้บิดาปราชญ์เทพจัดการเจ้าแน่นอน,นางผู้หญิงแพศยา......!"เฉิงไป่อี้ที่จ้องมองไปยังจื่อซวิน.
เหล่าผู้ฝึกตนที่ถูกจับทั้งหมด,จ้องมองคำพูดด่าว่าของเฉิงไป่อี้อยู่ห่างๆ,ไม่คิดว่านี่คือเส้าจู่ของพวกเขาอย่างงั้นรึ?
"เผลี๊ย!"
จงซานที่หันหน้ากลับตบหน้าของเฉิงไปอี้ที่ดูแคลนจื่อซวินในทันที,ใบหน้าของเฉิงไปอี้ที่บวมปูดกลายเป็นสีม่วง,แม้แต่ฟัน
7-8 ซี่ที่หลุดออกมา.
"เจ้า,เจ้า.....!"เฉิงไป่อี้ที่ไม่กล้าพูดอะไรต่อเวลานี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
แววตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,เฉิงไป่อี้ที่เข้าใจสถานการณ์ในทันที,เวลานี้เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรอีกแล้ว.
"เซิ่งหวังจง,ก่อนหน้านี้ข้าและพวกล่วงเกินแล้ว,ทว่าขอให้เซิ่งหวังจงอย่าได้ตำหนิ,โปรดเห็นต่ออาจารย์เฉิงโห่ว....!"ผู้ฝึกตนชุดเขียวเอ่ย.
"นำไป!"จงซานหาได้สนใจผู้ฝึกตนชุดเขียวแม้แต่น้อย,สั่งการออกไปในทันที.
"รับทราบ!"จินเผิงและคนอื่นรับคำสั่งในทันที.
ทุกคนที่ถอยกลับไปในทันที,ในเวลาเดียวกันก็ไม่มีใครกล้าที่จะจับตัวจื่อซวินเช่นกัน,เพราะทุกคนรู้สึกได้ว่าสตรีผู้นี้มีความสัมพันธ์กับจงซาน,เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นฮวงโห่วของต้าเจิ้งอีกคน.
เมื่อทุกคนจากไปแล้ว,จื่อซวินจ้องมองจงซานด้วยแววตาซับซ้อน.
"เฉิงไปอี้เขา....!"จื่อซวินที่ครุ่นคิดและต้องการกล่าวอะไรบางอย่าง.
"ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเขา,ข้าจะจัดการเอง!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า......!”
"ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร!"จงซานที่ส่ายหน้าอีกครั้ง.
จื่อซวินที่ขบริมฝีปากแน่น,ท้ายที่สุดก็ไม่เอ่ยอะไร.
ทั้งสองที่กลายเป็นเงียบ.
"ที่โลกใบเล็ก,ก่อนที่เจ้าจะโบยบินออกมา,จดหมายนั่นเป็นของเจ้า!"หลังจากที่เงียบ,จงซานที่เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน.
"อืม!"จื่อซวินตอบรับอย่างอ่อนโยน.
ทั้งคู่ที่เงียบอีกครั้ง.
จื่อซวินที่จ้องมองจงซาน,แววตาที่ราวกับมีคำพูดมากมายนับไม่ถ้วน,แต่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้.
"ข้าต้องไปแล้ว!"จื่อซวินที่เอ่ยออกมาในทันที.
เห็นท่าทางของจื่อซวินที่ดูเหงาหงอยโดดเดี่ยว,ภายในใจของจงซานที่สัมผัสได้ถึงความเหงาหงอยที่ลึกซึ้งมันได้สัมผัสมาในใจของจงซาน.
"อยู่กับข้า,เคียงข้างข้า!"จงซานที่ยื่นมือขวาออกไปคว้ามือของจงซานเอาไว้ในทันที,ขอร้องไม่ให้นางจากไป.
จงซานที่กุมมือของจื่อซวินในทันที,ทำให้เขาสัมผัสได้ว่าร่างของจื่อซวินที่สั่นไหวเล็กน้อย.
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,พร้อมกับดึงมือออกมาจากมือของจงซาน.
จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา,ไม่กล้าสบตาของจงซานแม้แต่น้อย.
"สิ่งที่ข้าต้องการ,เจ้าไม่สามารถให้ข้าได้! เจ้าก็รู้!"จื่อซวินที่ส่านหน้าไปมา,แววตาที่เผยท่าทางตัดใจ.
สิ่งที่จื่อซวินร้องขอก่อนหน้านี้นั้น,คือทิ้งเหล่าภรรยาคนอื่นๆ,เพื่ออยู่กับนางเพียงคนเดียว,ทว่าจงซานได้ปฏิเสธไป,แน่นอนเวลานี้ด้วยตุผลเดิมนั้นจงซานไม่ต้องการแน่นอน.
"ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการอะไรบางอย่างในวิหารเหล่ยติง,ทว่าเฉิงโห่วนั้นไม่ใช่คนที่จะจัดการง่ายๆ,เฉิงไปอี้ยังมองเห็นเป้าหมายของเจ้า,มีรึที่เฉิงโห่วจะไม่เห็น?
อย่าไป,อยู่กับข้า!"จงซานที่กล่าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
"!"จื่อซวินที่เผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา.
ท้ายที่สุดนางที่ส่ายหน้าด้วยใบหน้าที่ขื่นขม,"เจ้าไม่เข้าใจ!"
"ข้าไม่เข้าใจ?
ข้ารู้ว่าไม่จำเป็นต้องเข้าใจ!ข้ารู้เพียงแค่เจ้าอยู่ในวิหารเหล่ยติงข้าไม่สบายใจ,เจ้าเป็นสตรี,ข้าเป็นบุรุษ,บอกข้าว่าเจ้าต้องการสิ่งใด,ข้าจะนำมันมาให้เจ้าเอง,ถึงแม้นว่าจะต้องทำลายวิหารเหล่ยติงทิ้งก็ตาม!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ได้ยินคำพูดของจงซานที่ดูจริงจังแล้ว,ร่างที่อ่อนนุ่มของจื่อซวินที่สั่นไหวเล็กน้อย.
ทว่า,จื่อซวินกัดฟันแน่น,พยายามที่จะปัดเป่าความรู้สึกออกไป,หัวใจของนางที่เผยความเข็มแข็งออกมา,ความรู้สึกมากมายนี้,จื่อซวินในเวลานี้ราวกับว่าพร้อมใจที่จะตกอยู่ในมือของศัตรู.
น้ำเสียงของนางที่สั่นไหวลึกอยู่ด้านใน,นางที่ส่ายหน้าไปมา."ก่อนที่ข้าจะโบยบินขึ้นมาจากโลกใบเล็ก,เมื่อข้าได้ส่งจดหมายให้กับเจ้า,เจ้าคงจะรู้สึกแปลกประหลาด,พลังฝึกตนของข้าในเวลานั้นที่จริงต่ำกว่าเจ้าไม่ใช่เวลาที่จะโบยบินขึ้นมาด้วยซ้ำ"
จื่อซวินที่ยินดีที่จะเผยความลับออกมาในที่สุด.
"ข้าเองก็คิดว่าการที่เจ้าโบยบินในครั้งนั้น,จะต้องมีใครบางคนช่วยเจ้า?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"ข้ามีสกุลว่ากู่!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน.
จื่อซวิน,เป็นธิดาของกู่เฉิงตงนั่นเอง!
ในเวลานั้น,จงซานที่ต้องการเข้าใจ,เรื่องราวมากมายที่กำลังถูกเชื่อมกันในทันที.
"?ตระกูลหวงกู่?
ตระกูลกู่?กู่เฉิงตงมาจากโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
เจ้าโบยบินขึ้นมาในอดีต,เป็นตระกูลหวงกู่เป็นคนช่วยอย่างงั้นรึ?
การเข้าร่วมนิกายจื่อเซียว,ก็เป็นคนตระกูลกู่เป็นคนจัดการอย่างงั้นรึ?
ทว่าตอนนี้การเข้าร่วมนิกายเหล่ยติงเอง,ดูเหมือนว่าจะเป็นแผนการของตระกูลหวงกู่ตั้งแต่แรกแล้วอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา.
จงซานที่ราวกับเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที.
ทว่าจื่อซวินในเวลานี้ที่ส่านหน้าอย่างรุนแรง,จื่อซวินไม่คิดว่าเพียงแค่เอ่ยออกไปไม่กี่คำ,จงซานกลับเข้าใจทั้งหมด.
"นี่เจ้า,คาดเดาได้ทั้งหมดอย่างงั้นรึ?"จื่อซวินที่เผยคำพูดที่ประหลาดใจออกมา.
"อืม!"จงซานที่พยักหน้ารับ,ทว่าภายในใจของเขาที่เผยท่าทางขุ่นเคือง.
แม้นว่าตระกูลหวงกู่จะใช้คนที่มีสายโลหิตเกี่ยวข้องกับตระกูล,ทว่าเรื่องนี้กับเกี่ยวกับจงซานด้วย,และละเมิดความลับของจงซานเป็นอย่างมาก.
"ดังนั้น,เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของข้า!"จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา.
"ความปลอดภัยของเจ้ารึ? หากตระกูลหวงกู่สามารถรับรองความปลอดภัยของเจ้าได้,มีสิ่งใดที่ข้าต้องกังวลกัน?
อย่างไรก็ตาม,เจ้าเองก็รู้ว่ากำลังหลอกลวงตัวเองและคนอื่นๆ,เมื่อเจ้าสูญเสียคุณค่าของตัวเองไป,ตระกูลหวงกู่จะจัดการอย่างไรกับเจ้า,ข้าไม่สามารถรับประกันได้เลยว่าพวกเขาจะตัดสินใจอย่างไรหลังจากนั้น,นอกจากนี้เจ้าไม่ใช่คู่มือของเฉิงโห่ว,เป็นไปไม่ได้เลย,ที่เจ้าจะทำอะไรได้ในวิหารเหล่ยติง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่!"จื่อซวินที่ยังคงกล่าวยืนยันหนักแน่น.
จงซานที่ชำเลืองมองไปยังนาง.
"ข้ายังต้องอยู่วิหารเหล่ยติง!"จื่อซวินเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องเขม็ง,แววตาที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"ข้าต้องไปแล้ว!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาในที่สุด,ขณะที่กล่าวเสร็จก็บินจากไปในทันที.
จื่อซวินรับรู้ว่าหากจงซานเอ่ยอะไรออกมาอีกครั้ง,นางคงไม่สามารถตัดใจจากมาได้,ดังนั้นก่อนที่จงซานจะเอ่ยอะไร,นางก็เร่งรีบจากมาอย่างรวดเร็ว,ขณะที่บินจากมานั้น,แก้มทั้งสองข้างที่อาบด้วยน้ำตา,มันไหลออกมาโดยที่นางไม่สามารถควบคุมมันได้.
จงซานที่ต้องการไล่ตามไป,ทว่าขณะทีก้าวออกไป,เห็นน้ำตาสองหยดที่ล่วงหล่นก่อนที่นางจะจากไป.
ทำให้ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวไปมาเช่นกัน,เขาที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะหยุดลง,พร้อมกับเก็บน้ำตาสองหยด,ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน.
หลังจากที่จับจ้องมองจื่อซวินหายไป,จงซานที่เก็บน้ำตาทั้งสองหยุดอย่างระมัดระวัง,ขณะที่บินออกไป.
-------
ภพหยิน,ต้าเจิ้ง,เมืองซ่าง.
ภายในห้องอักษร,มีองค์รักษ์เงาหลายร่างที่คุกเข่าอยู่.
"คัดเลือกคนที่มีความสามารถหลายคน,ลอบเข้าไปในวิหารเหล่ยติง! และเข้าร่วมวิหารเหล่ยติงด้วย!"ร่างแยกเงาจงซานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"องค์รักษ์เงาหลายร่างที่รับคำในทันที.
-------
ภพหยาง,ทวีปตงเซิ่งเฉิน,หลังจากที่ส่งจื่อซวินออกไป,จงซานก็บินกลับมา.
"เซิ่งหวัง,จัดการคนเหล่านี้อย่างไร?"จินเผิงที่สอบถามออกไป.
ในเวลานี้,เหล่าคนที่จับกุมต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน.
"พวกเขาตาย,เฉิงโห่วต้องรู้อย่างแน่นอน,จำเป็นต้องไว้ชีวิตคนเหล่านี้ไว้ก่อน!"จงซานที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"จงซาน,เจ้าต้องการสิ่งใดกัน,ข้าจะให้บิดาปราชญ์เทพมอบให้,เจ้าปล่อย....!"เฉิงไป่อี้ที่เอ่ยออกมาในทันที.
ทว่าจงซานหาได้สนใจแม้แต่น้อย,ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในห้องโถง,ต้องการอะไร?
จงซานต้องการชีวิตเฉิงไปอี้ยังไงล่ะ,เกี่ยวกับความเป็นความตายของเขา,จงซานไม่คิดที่จะสนใจสักนิด.
การประชุมยังไม่จบ,เหล่านักโทษได้ถูกนำไป,ส่วนจงซานที่เริ่มประชุมต่อ.
ในที่ประชุม,จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า,"มีใครรู้เกี่ยวกับตระกูลหวงกู่?"
ขณะที่จงซานสอบถามออกไป,คนส่วนมากที่จ้องมองไปยังทิศทางของเซียนเซิงซือ.
"ได้ยินมาบ้าง,แต่ไม่มีข้อมูลอะไรเลย!"จินเผิงที่ส่ายหน้าไปมา.
เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่ามีความขัดแย้งอะไรบางอย่างกับตระกูลหวงกู่,ท้ายที่สุดเขาก็สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"ตระกูลหวงกู่นั้น,คือตระกูลลำดับหนึ่งของโลกใบใหญ่!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น